Διελκυστίνδα...

Πιάσαμε ο καθένας από μια ακρη...
Έχοντας τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας παραπεταγμένες στο πλευρό μας...
Να ξέρεις ...
Κάθε δύναμη στο τέλος μαραίνεται...
Και μια καινούργια έρχεται να κυριαρχήσει...
Η αρχή...
Ένας οξύς ήχος σαν σφύριγμα...
Τράβηγμα...
Και καθώς οι μύες συσπώνται το μυαλό αδειάζει...
Τίποτα πια να πεις...
Δεν υπαρχουν πλέον ανατροπές και πισωγυρίσματα...
Όλα ειναι τόσο προβλέψιμα...
Και εγώ,ο απρόθυμος κυρίαρχος τους...
Μικρή χαλάρωση και νέο τράβηγμα...
Μια αναδρομή με πετάει έξω από την πραγματικότητα...
Και καθώς οι μνήμες με πλημμυρίζουν ανταποδίδω το τράβηγμα...
Μια αλληλοεξόντωση δυνάμεων που επαναλαβαίνεται συνεχώς...
Έχεις αρχίσει να ιδρώνεις...
Κοιτάς το αίμα που τρέχει από την πληγή που δημιουργεί η τριβή στην παλάμη σου...
Μπορεί να μοιάζω πάντα ανολοκλήρωτος...
Αλλά ακόμα και ετσι μπορώ να σου διδάξω ένα δυο πράγματα...
Πράγματα που θα μοιάζουν σαν χαστούκι στο πρόσωπο...
Κάποιος μου είχε πει ότι ο μαθητής πάντα ξεπερνά τον δάσκαλο...
Αλλά άραγε υπήρξα πότε μαθητής;
Μάλλον ένα από τα πλεονέκτημα μου ήταν ότι δεν είχα ποτέ κάτι για να ξεπεράσω...
Γύρος δεύτερος...
Κάποτε ήμουν ευάλωτος σε ότι σε αφορούσε...
Σχεδόν διάφανος...
Αλλά έχουμε αλλάξει πια τόσο πολύ...
Σε αυτή μας την διελκυστίνδα πλέον εγώ εχω τον έλεγχο...
Και όταν σε λίγο εξουθενωμένη θα αφήσεις το σχοινί,θα το αφήσω να γλιστρήσει και από μένα...
Γιατί η αγάπη δεν λειτουργεί μέσα από νίκες η ήττες...
Η αγάπη ειναι μια διελκυστίνδα που ζει και μεγαλώνει από τις ισοπαλίες...
 

Φαντάσματα πολέμου...‏

Υπάρχει  ένας πόλεμος που διεξάγεται μέσα σε αυτούς τους τοίχους...
Μια μάχη που μαίνεται μέσα στις ρωγμές και υποχωρει τις νύχτες κάτω από τα σκαλοπάτια...
Δεν μπορείς να ακούσεις....
Άηχες οι σφαγές των εγώ μας...
Μπορείς μόνο να το νιώσεις...
Να διαπερνά κάθε νεύρο του κορμιού σου....
Σαν να χορεύεις σε ένα ρυθμό που παράγεται από το άθροισμα σιωπηλών κραυγών...

Υπάρχει και ένα φάντασμα εδώ κάπου...
Κροταλίζει τις αλυσίδες του και ουρλιάζει όταν ο ήλιος καταφέρνει να τρυπήσει
τα τείχη....
Κλείνει τα μάτια του και θυμάται...
Θυμάται ότι  αυτός ο πόλεμος αρχισε για ένα όνειρο....
Που πια,ειναι χαμένο για όλους...
Και αυτές οι εχθροπραξίες ειναι άπλα η απέλπιδα προσπάθεια μιας γενιάς που δεν κατάφερε να κάνει κάτι καλό η σημαντικό με το αίμα της...

Υπάρχει ένα αύριο που δεν υπόσχεται τίποτα...
Έχει γεμίσει  ο κόσμος μας ζωές που κρύβονται κάτω τα σκεπάσματα του κρεβατιού τους ...
Έτσι ώστε το κάλεσμα της μάχης να μην φτάνει ποτέ στα αυτιά τους...
Και γιαυτό τα παιδιά δεν μπορούν να κοιμηθούν την νύχτα...
Πως να ξεπεράσουν το γεγονος ότι από τον ύπνο τους έχουν λιποτακτήσει τα όνειρα...

Υπάρχει  ένας πόλεμος που διεξάγεται μέσα σε αυτούς τους τοίχους...
Μπορώ να διακρινω την ψυχή του κάθε θύματος χαραγμένη σε κάθε πέτρα...
Πόσοι μείναμε πια για να πολεμήσουμε...;;;...
Νομίζω ότι εχω απομείνει μόνος και οι μόνοι συμπολεμιστές μου ειναι φαντάσματα που τρυπώνουν  από τις ρωγμές για να συνταχθούν στο πλευρό μου...
Το μόνο που ίσως θα με σώσει ειναι αν αυτές οι ρωγμές γεμίσουν γρήγορα με ελπίδα...
Αλλιώς, αυτά τα τείχη δεν πρόκειται να κρατήσουν για πολύ ακόμα...
Θα γκρεμιστούν μετατρέποντας και έμενα από επιζών,σε φάντασμα αυτού του πολέμου...