Εξωτερικός χώρος του σπιτιού της καρδιάς μου...
Περιφραγμένο με ασημένια κάγκελα και με μια μεγαλη σιδερένια πόρτα να το χωρίζει από τον έξω κόσμο...
Μονό εσύ εχεις πρόσβαση...
Για τους άλλους η διέλευση σταματαει στην είσοδο του...
Ηθελημένη απομόνωση...
Αυστηρή αυτοπροστασία...
Κάπως ετσι νομιζω μου το είχες πει μια νύχτα που ένα γλυκό κόκκινο κρασί κυριαρχούσε στις αισθήσεις σου...
Εχω ένα πέτρινο κήπο...
Που όταν περνάς την πόρτα του,υπάρχει ένα λικνιστό δρομάκι...
Δεξιά και αριστερά του έχει διάφορα αγάλματα...
Από πετρωμένες συγγνώμες ,απολιθωμένες αγάπες και παγωμένες προδοσίες...
Θλιβερά έπαθλα ενός ανιδιοτελούς βίου...
Εχω ένα πέτρινο κήπο...
Που ώρες ώρες μπορεί να φαντάζει πένθιμος ...
Αλλά δεν ειναι...
Γιατί μέσα του έχουμε χορέψει μαζί...
Στη βροχή...
Χωρίς καν να υπάρχει μουσική...
Είχες φέρει βλέπεις μαζί σου το γέλιο σου...
Και αυτό το πρόσωπο σου,κάνει την φαντασια μου πολύχρωμη σαν παλέτα χρωμάτων....
Ένας άγγελος σου έμαθε να τραγουδάς..
Και μας έβαλε στόχο να καταφέρουμε να μιλάμε σαν παιδικές ψυχές...
Ίσως τότε να καταλάβουμε το μεγαλείο της συγχώρεσης και την ανάγκη της αφέλειας...
Εχω ένα πέτρινο κήπο...
Που ποτίζεται από καταιγίδες δακρύων και ίδρωτα ερωτευμένων σωμάτων...
Που στο υπέδαφος του ζουν οι σπόροι που κάποια στιγμή θα νικήσουν την πέτρα...
Είναι σίγουρο αυτό,αφού έχει εσενα για κηπουρό...
"Όταν ανθίσει" μου λες"θα ειναι ο ιδιωτικός μας παράδεισος..."
Και ύστερα φεύγεις πάλι...
Πάντα με εκνεύριζε αυτή η ανάγκη σου για φυγή...
Εγωιστικό και άδικο όμως,γιατί κατά βάθος το ξέρω και εγώ ο ίδιος...
Πως μια μέρα στον πέτρινο κήπο ειναι σαν μια ζωή για να θυμάσαι...
