Αχρείαστα θαύματα....

Δεν θέλω να σπαταλήσω το χρόνο σου μιλώντας σου για θαύματα που δεν χρειάζεσαι...
Δεν θέλω να σου χαρίσω μουσικές όταν εσύ, δεν θέλεις να τις ακούσεις...
Άραγε ποιος ο λόγος να γράψω ένα βιβλίο για σένα όταν δεν πρόκειται να το διαβάσεις ποτέ...
Πάνω μου έχω διάφορες ουλές, αναμνηστικά,από την κάθε φορά που με αγάπησες ...
Και το αίμα ακόμα τρέχει αποδυναμωνοντας με,καθηλώνοντας με...
Αέναη αιμορραγία...
Αλλα σταματώ με αυτά,δεν θέλω να απασχολήσω το μυαλό σου με με νέα που δεν σε ενδιαφέρουν...
Δεν υπάρχει λόγος να σπαταλήσω αυτό το υπέροχο κόκκινο κρασί ,ούτε και να φέρω τις πιο όμορφες ιστορίες μου αν δεν πρόκειται να μείνεις...
Θα χαμογελάσω απλά και θα παραμείνω αυτός ο παράταιρος άνθρωπος που για κάποιο αλλοπρόσαλλο και ακατανόητο για σένα λόγο πάντα θα χρειάζεσαι...
Δεν θέλω να πω προσευχές για σένα,αφού δεν τις πιστεύεις και σου είναι περιττές...
Θα περιμένω την στιγμή που θα τις έχεις τόση ανάγκη ώστε να μου τις ζητήσεις μόνη σου ...
Μα έλα,ας ευθυμήσουμε λίγο...
Γέμισε το ποτήρι σου και πιες μαζί μου...
Μην την παρεξηγήσεις την φαντασία μου που προσπαθεί να δημιουργήσει καταστάσεις  και θεμέλια τέτοια,ώστε οι συζητήσεις και τα συναισθήματα μας να έχουν αντίκρυσμα...
Δεν θέλω να σπαταλήσω λέξεις που φαίνεται να μην έχεις ανάγκη...
Στην γη της δικιάς σου πραγματικοτητας ας υπάρχει απληστία μόνο στα θέλω σου ...
Ας ελπίσουμε κάποια στιγμή οι σπόροι που άοκνα έχω φυτέψει να βγάλουν βαθιές ρίζες μέσα στην νύχτα σου...
Και τότε θα καταλάβεις μόνη σου τα νοήματα και τις αξίες ...
Γιατί αληθινά,δεν θέλω να σπαταλήσω το χρόνο σου με αχρείαστα θαύματα...

Πριν αυτή η πόλη ξυπνήσει...

Μέσα σε αυτό το θέατρο της φωτιάς δουλεύω διπλοβάρδιες ...
Όταν τελειώνω την συγγραφή των σεναρίων είναι πάντα νύχτα ...
Πολλές φορές αφήνω το ρεύμα να με παρασύρει μέσα στο κέντρο αυτής της πόλης ...
Γίνομαι ένα  με το πλήθος...
Γύρω μου τόσα θύματα ευχαρίστησης ...
Πιστοί στρατιώτες μιας χαράς που εγώ δεν αναγνωρίζω...
Πίνουν αχόρταγα από το συντριβάνι της ζωής και όμως παντού είναι σκορπισμένος ο θάνατος...
Τυποποιημένοι...Πανομοιότυποι....
Σαν τον ρυθμό της μουσικής που ακούν και χορεύουν...
Και εγώ στέκομαι εκεί ...
Παράταιρος ανάμεσα τους ...
Κοιτάζω πόσο άναρχα και βίαια τρυπάει το δέρμα της ομοιομορφίας η διαφορετικότητα ...
Το "Διαίρει και βασίλευε "είναι λένε τα νέα μαθηματικά...
Αλλα για αυτούς τους λίγους που γνωρίζουν είναι τόσο παλιό όσο αυτός ο ρομαντικός παλιός κόσμος που πεθαίνει από τα χέρια της τεχνολογίας και της προόδου...
Με εκνευρίζει ώρες ώρες που δεν μπορώ να σταματήσω να λέω τα πράγματα όπως αυτά ζουν μέσα στο ταραγμένο μυαλό μου...
Οι αγάπες που φουσκώνουν απότομα από τον αέρα της ψευδαίσθησης πεθαίνουν από το τρύπημα μιας βελόνας...
Και μένουν οι ερωτήσεις αναπάντητες...
Ποιος ,τι, πότε και για ποιον λόγο....
Δεν θυμάσαι τίποτα...
Το μόνο που υπάρχει μετά τον κρότο είναι μια παραμορφωμένη σιωπή και μια γενναιόδωρη γκρίνια προς όλους εκτός από τον ένοχο εαυτό σου...
Αυτη την νύχτα κάλεσε με σε δείπνο ...
Να πάψω για λίγο να σκέφτομαι και να πονάω σε αυτή την πόλη...
Καν το να φανεί τυχαίο ,αυθόρμητο...
Ώστε να μην το αναλύσω και το σπάσω σε κομμάτια...
Βλέπεις η εντολή θανάτου είναι προνόμιο της βασίλισσας...
Εμείς οι ιππότες που την εκτελούμε νιώθουμε μετά σαν κοινοί δολοφόνοι....
Που κάποια μέρα οι τύψεις θα σκίσουν την ψυχή τους στα δυο...
Και τότε απλά θα αντικατασταθουν από καινούργιους,,,
Με καινούργιες γυαλιστερές πανοπλίες και άφθαρτες ψυχές...
Αυτη την νύχτα μην με αφήσεις να μιλήσω άλλο...
Άσε μόνο να σου δείξω ...
Πως μπορώ να αντέξω με την ψυχή κομμένη στα δυο και χωρίς πανοπλία..
Και αν φύγω πριν ξυπνήσεις μην τρομαξεις...
Ποτέ δεν θα σε αφήσω απροστάτευτη...
Θα έχω σκοτώσει ότι μισείς...
Πριν αυτή η πόλη ξυπνήσει...