Μερικές μέρες από τον ουρανό βρέχει σταχτή...
Άλλες πάλι πορφυρά δάκρυα ....
Αλλά αυτό πλέον δεν την πτοεί ...
Γιατί γνωρίζει ότι κάποια στιγμή θα αγκαλιαστούμε και θα χαθούμε μέσα στην πόλη κάτω από έναν ασημένιο μανδύα που θα κάνει την αγάπη μας αόρατη ...
Οι υποσχέσεις μας ζουν και θα κρατηθούν από την θέληση μας ...
Την ίδια στιγμή που η κακία και η τοξικότητα των αδαών θα συντριβούν στα τείχη του δεσίματος μας...
Από αυτό το μεγάλο παράθυρο η μαγεία παρατηρεί τον κόσμο ...
Στο χέρι της κρατάει την φωτιά ... Χαρισμένη από τον ήλιο ...
Δεν κρύβεται πλέον από τους επίδοξους φονιάδες της χαράς της ...
Έχει γίνει ένα με τον φύλακα άγγελο της και ξέρει ότι όταν αποφασίσει την φυγή της εκείνος θα βάλει ασπίδα το φως του και το σκοτάδι δεν θα μπορέσει να την προφτάσει ξανά...
Και έτσι η πίστη της στα θαύματα θα αποκατασταθεί ...
Από αυτό το μεγάλο παράθυρο η αγάπη παρατηρεί τον κόσμο ...
Και μπορεί να ακούσει το κάλεσμα του δικού της λύκου από όπου και αν εκείνος βρίσκεται ...
Ξέρει ότι τα αόρατα φτερά που ξεκουράζονται στους ωμούς της είναι αυτά που όταν έρθει η σωστή ώρα θα την μεταφέρουν στο ασφαλές της σημείο ...Στην φωλιά του...
Μερικές φορές πρέπει να πεθάνεις για να μπορέσεις να αναγεννηθείς ...
Μερικές φορές πρέπει να πολεμήσεις για να μπορέσεις να ζήσεις ειρηνικά ....
Μερικές φορές πρέπει να διδαχθείς το πως για να μπορέσεις να χαρίσεις ...
Και μερικές φορές πρέπει να κάψεις μια μαραμένη και στείρα βλάστηση προκειμένου κάτι καινούργιο και όμορφο να ανθίσει ...
Σήκωσε το βλέμμα σου και κοίταξε εκείνο το παράθυρο ...
Από αυτό το μεγάλο παράθυρο η ομορφιά, η μαγεία και η αγάπη που ζουν μέσα της παρατηρούν τον κόσμο μου χαμογελώντας ...
Γιατί ξέρει ότι ο κόσμος μου της ανήκει ....
