Νεραιδοθλιψη...

Nεραιδα της θαλασσας...
Πανεμορφο, μαγικο μου πλασμα...
Εσυ που κανεις αληθινα τα πιο ομορφα μου παραμυθια...
Γιατι η θλιψη εχει σταθει στα μεγαλα σου ματια αποψε;
Ποιος εφερε αυτη την καταχνια που σκεπαζει ο,τι σε κανει να χαιρεσαι και να αγαπας;
Ποιος αορατος εχθρος αραγε στελνει το σκοταδι του για να νικησει το φως σου;
Και τι αμυνες μπορουν να κρατησουν απεναντι του τα μικρα ξωτικα σου;
Μηδαμινες...
Θα σκορπισουν απο το φοβο και θα σε αφησουν μοναχη...
Το ξερω..
Θα στεκεις στην ακρη του παραθυρου σου ...
Αλλα οι φωνες θα ειναι πολλες...
Πολλες και οι περισσότερες ασημαντες και κακοβουλες...
Και εσυ δεν θα εχεις δυναμη πια για να κλεισεις τα αυτια σου...
Να προστατευτεις απο την διαστρέβλωση και την κακια τους...
Κοιτας την καρδια σου που ειναι γεματη αγαπη ...
Αλλα ταυτοχρονα την νιωθεις τοσο συντετριμμένη και αδεια ...
Δεν μπορεις να κατανοησεις αυτο το τοσο αντικρουομενο συναισθημα...
Ο ποιητης σου ισως να ηξερε την λυση αυτου του γριφου...
Αλλα δεν ειναι κοντα σου...
Καπου στεκει απομακρος και εσυ νιωθεις τοσο μονη...
Μονη και αδυναμη απεναντι σε αυτη την επιθεση της θλιψης...
Παρομοιαζεις την χαρα σου με πολυχρωμη πεταλουδα...
Που ειναι καταδικασμενη σε ζωη μιας μερας...
Και τωρα ξεψυχα καθισμενη επανω σε μια πορφυρη παπαρουνα...
Δροσοσταλιδα που κυλα το δακρυ σου,το χαριζεις στον ανεμο να ξεδιψασει...
Και για ανταλαγμα του ζητας ενα ταξιδι να σε παρει...
Εκει στην ονειροχωρα..

Ο ποιητης πηρε το ασημενιο κλειδι και εβγαλε την καρδια του εξω απο το ασημενιο κλουβι που την ειχε κλεισει...
Την κρατησε για λιγο στα χερια και μετα την φυσηξε απαλα ...
Αυτη τοτε αρχισε να παιρνει το χρωμα της φωτιας και να πάλλεται ξανα ...
Με μια επιδέξια κινηση την ξανατοποθετησε στο στηθος του....
Μετα, αδειασε απο το μυαλο του τις σκεψεις οργης και θυμου σε ενα μικρο φλασκι και το πεταξε μακρια...
Νηφαλιος πια, προσπαθησε να ανοιξει τα ματια του...
Ειχε στενεψει την οραση του οσο πιο πολυ γινοταν τοσο καιρο...
Ηταν ηθελημενα τυφλος ...
Γιατι η νεραιδα του εχει περισσότερη ομορφια και απο τον πιο ομορφο πινακα ζωγραφικης...
Και αυτο πολλες φορες επηρεαζε την κριση του ..
"Οταν ερωτευεσαι νεραιδα πονας και ζηλευεις ακομα και τον αερα που αναπνεει"...Ετσι του ειχε πει ο σοφος...
Αυτος ομως το πολεμησε...
Απομόνωσε αυτο το κομματι του μυαλου που τον δηλητηριαζε και καταφερε να το νικησει...
Δεν την ζηλεψε ,δεν την πονεσε, και δεν την κρατησε ποτε φυλακισμενη...
Οταν χρειαστηκε να μπει κατι σε κλουβι ,προτιμησε να βαλει εκει την καρδια του και να αφησει εκεινη να φυγει...
Αλλα σημερα εκεινη ηρθε στο ονειρο του ...
Την εβλεπε ξανα...
Εκει στο παραθυρο της ...
Σαν μια αερινη οπτασια ...
Κρατουσε στα λεπτα χερια της το μαγικο κοχυλι και ψιθύρισε μεσα του το ονομα του...
Καθως σηκωσε το βλέμμα της ,ειδε το κρυσταλλένιο δακρυ της που επεφτε στο χωμα ...
Τωρα ηξερε ...
Ειχε κανει επιθεση η θλιψη και η νεραιδα του κινδύνευε ...
Τον χρειαζοταν και τον φωναζε για να την βοηθησει...
"Για κατι τετοιες στιγμες αξιζει να ζεις "ψέλλισε καθως εβαζε την καρδια του στην θεση της ...
Χαιδεψε την ασημενια κλωστη που ηταν τυλιγμενη στο δαχτυλο του και χαμογελασε...
'Ερχομαι νεραιδα μου,κουραγιο...Μην τους κανεις το χατήρι να λυγισεις..."
Αισθανθηκε την ανακούφιση της νεράιδας μεσα του σαν ανατριχίλα...
Ηξερε πως ειχε φοβηθει οτι δεν θα πηγαινε...
Ηξερε πως νομιζε οτι τον ειχε χασει για παντα...
"Κανεις δεν φευγει,οσο δεν τον ξεχνάνε..."ειπε και ξεκινησε ...