Καθυστερημένο κατευόδιο...

Σε είδα στο όνειρο μου εχθές...
Ήσουν ντυμένη στα λευκά και έμοιαζες ίδια...
Ίδια όπως σε έχει φυλακίσει η μνήμη μου...
Η μόνη διάφορα ήταν ότι το πρόσωπο σου τώρα, ήταν πιο φωτεινό,πιο γαλήνιο,πιο όμορφο από τότε...
Με τρομαξες λίγο, καθώς εμφανίστηκες απότομα μπροστά μου από το πουθενά μέσα στο δρόμο του ονείρου...
Πριν προλάβω να συνέλθω από την έκπληξη και να σου μιλησω μου είπες ένα "Μην με ξεχνάς άλλα άφησε με "και χάθηκες...
Πετάχτηκα κάθιδρος και τρομαγμένος...
Πήρα μια βαθιά αναπνοή και προσπάθησα να συνέλθω...
Η εικόνα σου από το όνειρο όμως έμοιαζε σφηνωμένη στο μυαλό μου...
Σε λίγο, ήρθαν παρέα της σκιές και απόκοσμοι ψίθυροι που λεπτό με το λεπτό δυνάμωναν καλώντας με επιτακτικά να πάω κοντά τους...
Άξαφνα οι φωνές σώπασαν η θολούρα καθάρισε και το μυαλό μου φωτίστηκε σαν κάποιος να άναψε το φως....
Τότε κατάλαβα γιατί είχες έρθει και ποια είναι η επιθυμία σου...
Σηκώθηκα, ντύθηκα και βγήκα έξω μέσα στην νύχτα...
Ανέβηκα πάνω στη μηχανή και οδήγησα μέχρι τον μεγάλο πεζόδρομο της Φωκιωνος Νέγρη...
Περπάτησα λίγο και έφτασα μπροστά στα τραπεζάκια της μικρής κρουασαντερι που είχαμε κάτσει όλοι μαζί για τελευταία φορά...
Μια χαρούμενη παρέα νέων ανθρώπων που τελείωναν ένα ακόμα ξενύχτι τους τρώγοντας πρωινό μέσα σε γέλια, πειράγματα και πρωινές κυριακάτικες εφημερίδες...
Η εικόνα μας ξανά ζωγραφίστηκε μπροστά μου...
Ήμασταν όλοι εκεί ξανά ...
Εγώ αγκαλιά με την αγαπημένη σου φίλη και συγκάτοικο τη Ζωή, ερωτευμένοι και χαρούμενοι...
Ο κάλος μου Χρήστος που σε τύλιγε με την αγάπη του...
Ο Κώστας που σε νοιαζόταν με το δικό του ιδιόρρυθμο τρόπο...
Η Ρουλα με το απίστευτο χιούμορ της...
Όλοι μια χαρούμενη και γεμάτη δίψα για ζωή παρέα....
Η εικόνα μας διαλύθηκε και τα μάτια μου ξανά βυθίστηκαν στο σκοτάδι...
Ένα σκοτάδι τόσο πηχτό που το ένιωθα λες και έβγαινε από μέσα μου...
Αυτό το δάκρυ που κρατιόταν φυλακισμένο για τρία χρόνια κύλησε θριαμβευτικά ελεύθερο στο μάγουλο μου...
Την βραδινή άπνοια διέκοψε ένα παράταιρο αεράκι που χάιδεψε το πρόσωπο μου και πήρε το δάκρυ μου πριν αυτό πέσει στο έδαφος...
Δεν ήμουν πλέον μόνος στο χώρο ...
Είχες έρθει και εσύ...
Κατευθύνθηκα στο αντικρινό παρτέρι και έκοψα ένα μικρο άσπρο λουλουδι...
Πήγα και το άφησα στην θέση που καθόσουν...
"Αντίο γλυκιά μου"ψιθύρισα"Καλό σου ταξίδι..."
Επιτέλους μετά από τόσο καιρό σε αποχαιρέτησα...
Το αεράκι δυνάμωσε απότομα και αισθάνθηκα σαν ένας άγγελος να ξερίζωσε ένα κομμάτι της ψυχής μου και εγώ εκστασιασμένος το έβλεπα να χάνεται μέσα σε ένα εκτυφλωτικό λευκό φως...
Ο αέρας σταμάτησε το ίδιο απότομα όπως άρχισε...
Αυτό ήταν που ήθελες ε;
Τελικά σε είχαν χαιρετίσει όλοι,ο καθένας με τον τρόπο του, εκτός από μένα...
Που πεισματικά αρνιομουν να λείπει το οποιοδήποτε κομμάτι από την πιο όμορφη περίοδο της ζωής μου...
Που μικρόψυχα δεν ήρθα στην κηδεία σου για μην δω εκείνη που μας ένωνε μετά από τόσα χρόνια ....
Που εγωιστικά απόφευγα να μιλάω για σένα και όταν το έκανα σε ανάφερα σαν να έλειπες κάπου για λίγο...Σαν να ειχες παει διακοπές και θα γύριζες...
Συγχωρά μου την καθυστέρηση...
Συγχωρά μου που σε κράτησα τόσο καιρό εδώ στη γη...
Ήθελα πιο πολύ χρόνο από όλους τους άλλους για να το δεχτώ...
Μπορείς να φύγεις όμως πλέον...
Και εγώ επιτέλους μπορώ να σε θρηνήσω και να συμφιλιωθώ με την ιδέα του θανάτου σου...
Το ξέρεις ότι θα σε εχω πάντα μέσα στην καρδιά μου...
Και τώρα που επιτέλους θα είσαι ένας ελεύθερος άγγελος,σου ζήτω μια τελευταία αποχαιρετιστήρια χάρη...
Να μην μας ξεχάσεις εσύ...
Να μας προσεχείς...
Αντίο γλυκιά μου ...
Θα τα ξαναπούμε σίγουρα σε κάποια στιγμή...

Για την Χαρά...Που έφυγε πριν από τρία χρόνια πρόωρα και άδικα, προδομένη από την καρδιά της στα τριάντα πέντε της...Και που μέχρι την χθεσινή νύχτα δεν της είχα πει αντίο...

Υ.Γ.Είναι κάποιες συμπτώσεις που σου προκαλούν δέος, ανατριχίλα και ερωτήματα...