Χαρισμένος εφιάλτης...

Τα μάτια κλείνουν για να κοιμηθώ...
Οι αισθήσεις μου διαδοχικά αρχίζουν να χαλαρώνουν και να υπολειτουργούν...
Μέτα,αρχίζει η αίσθηση της πτώσης....
Μιας πτώσης γρήγορης,απότομης,βαθιάς...
Σαν να προσπαθώ να φτάσω στον πάτο μιας σιωπηλής λίμνης...
Που να βρίσκεσαι εσύ;
Είσαι άραγε κάπου μόνη και με περιμένεις;
Θέλω να δω το πρόσωπο σου αυτή την νύχτα...
Αυτό που επιμελώς μου κρύβεις τόσο καιρό...
Πιο παιχνίδι θα παίξουμε απόψε;
Μπορώ αυτή την φορά να μείνω λίγο περισσότερο;
Άραγε αυτή η αίσθηση ή η ψευδαίσθηση θα κρατήσει;
Η λίμνη και το όμορφο τοπίο της εξαφανίζονται...
Την θέση της παίρνει ένας ελάχιστα φωτισμένος δρόμος και μπροστά μου είναι η πόρτα ενός κακόφημου μπαρ...
Γιατί με έφερες εδώ;
Τι θέλεις να αποδείξεις;
Σπρώχνω την πόρτα με δύναμη και προχωράω προς την μεγάλη ξύλινη μπάρα που βρίσκεται στο κέντρο του χώρου...
Στην ατμόσφαιρα χορεύουν οι νότες που βγαίνουν από το πιάνο ενός τυφλού πιανίστα...
Καθώς περνάω από δίπλα του μου χαμογελάει και αισθάνομαι λες και τα άσπρα μάτια του μπορούν να δουν τις πιο ενδόμυχες σκέψεις μου...
Κάτι δεν πηγαίνει καλά...
Η μουσική είναι πολύ δυνατή παρόλο που προέρχεται από ένα μόνο όργανο...
Και αυτά τα γέλια των θαμώνων, όλα μοιάζουν όμοια και ψεύτικα...
Κανείς δεν με κοιτάζει...
Κανείς δεν μου μιλάει ...
Μόλις πλησιάζω γυρίζουν απότομα από την άλλη και απομακρύνονται...
Η μουσική τώρα γίνεται όλο και πιο γρήγορη και μαζί της θαρρείς ανεβαίνουν και οι χτύποι της καρδιάς μου....
Είμαι κοντά σου το νιώθω...
Τα λιγοστά φώτα της αίθουσας τρεμοπαίζουν...
Απέναντι μου πια ξεχωρίζω την φιγούρα σου...
Καθώς σε πλησιάζω με κοιτάζεις βαθιά μέσα στα μάτια και μου λες
"Είδες που κατάφερες τελικά να με βρεις;"
"Πάντα θα σε βρίσκω "απαντάω προσπαθώντας να φανώ όσο γίνεται πιο ψύχραιμος "αφού στο εχω υποσχεθεί"
"Φεύγουμε από εδώ μέσα;" με ρωτάς με μια φωνή όλο υποσχέσεις...
"Φεύγουμε"σου λέω αδημονωντας...
"Προχώρησε μπροστά και έρχομαι αγάπη μου" μου ψιθυρίζεις στο αυτί...
Γυρνάω την πλάτη μου χαμογελώντας άλλα μετά από ένα βήμα νιώθω ένα κάψιμο και ένα οξύ πόνο...
Βάζω το χέρι μου και τραβάω το μαχαίρι που μόλις έχεις καρφώσει στο πίσω μέρος της βάσης του λαιμού μου...
Ένας πίδακας από το αίμα μου πιτσιλάει στο πρόσωπο σου άλλα αυτό δεν μοιαζει να σε ενοχλεί καθόλου...
Μάλλον δείχνεις να το απολαμβάνεις...
"Γιατί;"σε ρωταω με τρεμάμενη φωνή...
"Γιατί η αγάπη είναι θυσία ...Αυτές τις αηδίες δεν μας λες συνέχεια;Συγχαρητήρια λοιπόν Ιανέ μου, μόλις θυσιάστηκες!!!"
Αρχίζεις να γελάς...
Με ένα γέλιο τόσο δυνατό,τόσο απόκοσμο που μου τρυπάει τα τύμπανα και είναι το τελευταίο πράγμα που ακούω πριν σωριαστώ στο πάτωμα...

Πετάχθηκα απότομα από τον ύπνο μου και άρχισα να ανασαίνω γρήγορα και ακανόνιστα... Έμοιαζα σαν να ήμουν ώρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και είχε αρχίσει να μου τελειώνει η ανάσα....
Εφιάλτης λοιπόν...
Αυτό και αν είναι ειρωνεία....
Την νύχτα που τρομαξες σου χάρισα μια ονειροπαγιδα για να φυλακιστούν οι εφιάλτες σου...
Την νύχτα που τρόμαξα άνοιξες την φυλακή και μου χάρισες έναν από αυτούς...