Υπόγειο...

Μετά ερχόταν η νύχτα...
Άλλα ποτέ δεν ήταν μονή της...
Την συντρόφευαν ένας ακαθόριστος πόνος και η αγωνία...
Και εγώ παρότι γνώστης πάντα πιανόμουν απροετοίμαστος...
Σαν ανεπίδεκτος μαθητής...
Σαν αδέξιος τεχνίτης...
Άλλα χθες προς μεγάλη μου έκπληξη κατάφερα να αντιδρασω...
Δεν ξέρω πως...
Δεν ξέρω γιατί ...
Πες το καθυστερημένη αφύπνιση...
Την ώρα που οι σκιές των φόβων και των ενοχών άρχισαν να μεγαλώνουν εγώ μπόρεσα να τρέξω...
Κατέβηκα τα σκαλοπάτια ,άνοιξα την παλιά σιδερένια πόρτα και κρύφτηκα μέσα στο υγρό υπόγειο των αναμνήσεων...
Οι σκιές με κυνήγησαν ,έφτασαν έξω από την πόρτα και άρχισαν να την χτυπάνε με μανία...
Πρέπει να χτύπαγαν ώρες ολόκληρες μέχρι που ξεθύμαναν και άφησαν χώρο για να μπορέσει να επιστρέψει η εικόνα σου...
Πριν προλάβω να καλόδεχτω τον απρόσμενο ερχομό σου ξανάρχισαν τα χτυπήματα στην πόρτα...
Πιο δυνατά αυτή την φορά ...Πιο έντονα...
Έστρεψα το βλέμμα μου στο πάτωμα και ειδα τον εγωισμό μου να σέρνεται παράλυτος...
Διπλά του ακανόνιστα σάπια κομμάτια του μυαλού μου...
Πότε προλαβες και τα εκβαλλες από μέσα μου;
Δεν έχει πάρα λίγες στιγμές η εικόνα σου που επέστρεψε...
Πόση δύναμη έχει άραγε;
Πλησιάζω την πόρτα ...
Τι νικάει τις σκιές;
Το φως...
Θα την ανοίξω...
Βάζω ασπίδα την μορφή σου και οι σκιές υποχωρούν ...
Το ξέρα ...
Ανοίγω τα μάτια μου και συνειδητοποιώ πως ότι με κυνηγούσε έχει τραπεί σε άτακτη φυγή...
Μονό που μαζί του έχει ξαναφύγει και η εικόνα σου...
Μάταια προσπαθώ να την επαναφέρω...
"Είναι άδικο"φωνάζω "Άδικο"...
Και πάνω που είμαι έτοιμος να ξαναμαλώσω με την μοίρα ,τους Θεούς και ότι σε παίρνει μακριά μου...
Από το ανοιχτό παράθυρο μπαίνει στο δωμάτιο ένα σπουργίτι ...
Διαγράφει ένα μεγάλο κύκλο και κάθετε στο χέρι μου...
Το φέρνω στο ύψος των ματιών μου και αμέσως ο θύμος μου εξαφανίζεται...
Αρχίζω να χαμογελάω ...
Τι κουτός που είμαι τελικά...
Είναι ολοφάνερο...
Δεν επιστρέφεις...
Γιατί πολύ απλά...
Δεν φεύγεις ποτέ...
Άπλα αλλάζεις μορφές και είσαι πάντα μαζί μου...