Παντοτινά μάτια ...‏

Σε κάποια από τις προηγούμενες ζωές μας, μου το είχες πει...
"Το παντοτινά έχει πράσινα μάτια"
Τότε δεν είχα δώσει σημασία ...
Με τον καιρό το αισθάνθηκα όπως αισθάνεται κανείς ένα απαλό αεράκι...
Σαν μια αναπνοή κατά μήκος του δέρματος...
Όμως εγώ, γνωστός άπιστος και εξερευνητής της κάθε πρότασης που περιεχει μέσα το για πάντα, ένιωσα την ανάγκη να βρω επιχειρήματα για να το αντικρούσω...
Οχι δεν το έκανα γιατί ήθελα να πάψω να σε αγαπώ...
Έτσι και αλλιώς η φλόγα της αγάπης αναζωπυρώνεται μέσα από τις διαφωνίες...
Και εγώ το ξέρεις ότι πιστεύω στην αντίθεση και στην σύνθεση...
Άπλα εχω μέσα μου το μικρόβιο του να αναλύω τα πάντα και να ερευνώ εξονυχιστικά το καθετί ...
Ποιος ξέρει;Ίσως αυτό να είναι και η κατάρα μου και ένας παράξενος τρόπος αυτοτιμωρίας...

Κάποιες στιγμές νόμιζα ότι κατάφερα να βρω τα επιχειρήματα που έψαχνα...
Για λίγο καιρό βλέπεις είχα καταφέρει το παντοτινά να έχει σκούρα μάτια που έκαιγαν σαν κάρβουνα την ιστορία μου...
Άλλα μετά από λίγο χρόνο,αργά και βασανιστικά,το χρώμα τους, ξαναγινόταν πράσινο...
Μέχρι που μια παράξενη νύχτα το κατάλαβα...
Τα παντοτινά μάτια δεν έχουν κανένα χρώμα...
Εμείς τους δίνουμε το χρώμα που θέλουμε...
Τα παντοτινά μάτια έχουν για κόρες ,φλόγες από κερί...
Γιαυτό απόψε που είναι μια νύχτα διαύγειας ...
Απόψε που ο πυρετός του μυαλού μου είναι υψηλός και όλα τα κύτταρα του κορμιού μου σε γυρεύουν θα σε παρακαλέσω...

Πάρε μακριά αυτά τα χέρια από σκοτάδι που ακουμπάν την ψυχή μου...
Θέλω να το ξέρεις...
Όσο λείπεις ένα κρύο αεράκι σβήνει τα κεριά μου...
Νιώθω μόνο τους φόβους και όχι την ελπίδα...
Όσο λείπεις η νύχτα έχει χιλιάδες σκοτεινά φεγγάρια και οι χειμώνες είναι μακριοί και δύσκολοι...
Όσο λείπεις εκατομμυρια πεφταστέρια πέφτουν εγωιστικά χωρίς να πραγματοποιούν καμιά από τις ευχές που τα βαραίνουν...

Να θυμάσαι ότι μπορεί ένα αεράκι να έχει την δύναμη να σβήσει την φλόγα των κεριών...
Αλλά το ίδιο εύκολα και ένα φύσημα του άνεμου μπορεί να θεριεψει την φλόγα και να την κάνει να κάψει όλο το δάσος...
Και η δική μας φλόγα ζει για να θεριεψει...
Το ξέρεις και το ξέρω...
Ο χορός μας πάντα θα περιμένει για να τον συνεχίσουμε...
Οι στιγμές μας θα είναι πάντα διάσπαρτες μέσα στον χρόνο και ζωντανές...
Σαν οικεία καρδιοχτύπια που αναστενάζουν μέσα σε κάθε εποχή...
Το ξέρεις και το ξέρω...
Ότι όλα όσα μας αφορούν ,υπαρχουν και συνωμοτούν για να φέρουν τα υπέροχα παντοτινά σου μάτια απέναντι από τα δικά μου...