Ουσία...‏

 
Σώπασε αγάπη μου...
Μην πεις,ούτε μια λέξη...
Μην βγάλεις,ούτε έναν ήχο...
Άφησε με να σε φιλήσω την στιγμή που η ανάσα μου τελειώνει...
Και έτσι...
Εγώ θα αναγεννηθώ και εσύ θα μπορέσεις πια να κοιμηθείς χωρίς εφιάλτες...
Φόρας ένα λευκό φόρεμα στολισμένο με κρίνους...
Συμβολίζουν την αγνότητα της ψυχής σου και με κάνουν να ντρέπομαι για την δική μου σκοτεινιά...
Σου έχω πει ότι όταν το λευκό σου ενώνεται με το μαύρο μου γεννιέται γκρι...
Και το γκρίζο το σιχαίνομαι...
Εσύ γέλασες και μου είπες ότι δεν πειράζει...
Θα χρωματίσουμε το γκρι που θα γεννηθεί με μυστικά και όνειρα...
Με μουσική και χαμόγελα...
Στο τέλος,θα μοιάζει με το ουράνιο τόξο που λατρεύεις...
Αλήθεια...Πως γαληνεύει το μυαλό όταν η σκέψη σου το αγκαλιάζει...

Μια σκιά που γλιστράει επάνω στους τοίχους...
Ένας ψίθυρος που χαϊδεύει το δέρμα και το κάνει να ανατριχιάζει...
Μια ηχώ που συντροφεύει τα όνειρα και λέει "σ'αγαπω"...
Ένα άδειο κάθισμα στο τραπέζι...
Μια ψύχρα κάτω από τα σεντόνια...
Μια ζωή γεμάτη ανήσυχα συναισθήματα...
Το πρόσωπο της πραγματικότητας....
Μια ασθένεια χωρίς θεραπεία...
Μια αγάπη χαριτωμένα απρόσεκτη...
Μια καρδιά που αντέχει όλες τις ένοχες...
Το πρόσωπο της φαντασίας...
Μια τρύπα στην ψυχή...
Ένα τραγούδι βγαλμένο από τις ζωές μας...
Και ο κόσμος συνεχίζει...
Εμείς άσε να μένουμε ηθελημένα πίσω...
Να κρυβόμαστε από αυτή την ανήθικη και ανούσια εξέλιξη του...
Αγάπη μου κράτα κοντά στην καρδιά σου την υπόσχεση ότι θα είμαι μαζί σου απόψε...
Όπως και σε κάθε "απόψε" που θα με χρειάζεσαι...
Γιατί στο δικό μας κόσμο δεν υπάρχει αδύνατο...
Γιατί στο δικό μας κόσμο η πραγματικότητα και η φαντασία είναι ερωτευμένες...
Και αυτό είναι η ουσία...