Στάχτη ...

Είναι αρκετά εύκολο να βαδίζω ασκόπως μέσα στις μνήμες...
Μια παλινδρομική επιταχυνόμενη κίνηση σχεδόν χαριτωμένη περιλούζει  με βενζίνη ένα ενθύμιο πένθους ...
Και όμως ακόμα και αυτό αισθάνεται ήδη φλεγόμενο... 
Είναι αρκετά εύκολο να πετάξεις απρόσεκτες φλόγες πάνω από καμπουριασμένους ώμους και ανέλπιδα πρόσωπα...
Για να αφήσεις τον κόσμο σου ...
Πρέπει να επιτρέψεις στον εαυτό σου...
Να καεί...
Για μια μικρή ανταμοιβή η για μια ξεχασμένη εκδίκηση...
Και κάπου εκεί ανάμεσα στους καπνούς ,κάποιος αναμασά μια κουρασμένη παροιμία...
Θέλω να υποστηρίξω τον δύσκολο δρόμο...
Οι κλεμμένες ματιές  κρυφτήκαν πίσω από κλειδωμένες πόρτες...
Έφτιαξα μια πανοπλία με ραφές από πίκρες μέρες...
Αλλά αυτός δεν ήταν ο λόγος εξαρχής;
Να πυρπολήσουμε αυτές τις μέρες;
Ξεχάστηκα και μπερδεύτηκα μέσα στις αναθυμιάσεις...
Το σίγουρο είναι ότι θα έρθει μια μέρα που θα μπορείς να χαμογελάς στις σκιές και να το εννοείς...
Είναι βέβαιο ότι θα έρθει μια μέρα που η λέξη μοναξιά στις τρεις τα ξημερώματα θα ξεθωριάζει σαν μυθολογικό γεγονός ελάσσονος σημασίας...
Που τα  ελαττώματα,δεν θα σε κρατάν κάτω από την επιφάνεια προσδοκώντας τον πνιγμό σου...
Το κεφάλι μου είναι ένα πεδίο μάχης...
Αναμεμειγμένα μέσα του δόξα ,τιμή και τρόμος...
Ένας αέναος πόλεμος που αδυνατώ να σταματήσω...
Και κάποιες νύχτες  κουρασμένος αναρωτιέμαι...
Πως συνεχίζω να φλέγομαι όταν τόσο πολύ από μένα είναι ήδη στάχτη;;;