Εκείνος και Εκείνη ...

Εκείνος ήταν η θρησκεία ...
Εκεινη ήταν όλος ο κόσμος...
Της πήρε λίγο καιρό αλλά σιγά σιγά κατάφερε και έγινε πίστη...
Οι λέξεις του την γέμισαν ελπίδα...
Τόση που ούτε στα πιο τρελά της όνειρα δεν είχε αισθανθεί ...

Εκείνος ήταν η αγάπη...
Εκεινη ήταν η κοινωνία...
Έρεε  παντού μέσα στις δομές της....
Είχε χτίσει ουρανοξύστες που τρυπούσαν γλυκά τον ουρανό της...
Και είχε επιδιορθώσει κάθε ρωγμή στα ευθραστα οστά της...

Εκείνος  ήταν η φαντασια ...
Εκεινη ήταν η παραφροσύνη...
Μαζί ήταν σπίθα...
Μια φλεγόμενη ιδέα...
Που έκαιγε τις νύχτες τις κορυφές των βουνών της...

Εκείνος ήταν ο χειμώνας...
Αυτή το μόνο που μπορούσε να τον ζεστάνει...
Εκεινη ήταν το καλοκαίρι...
Και αυτός η μονή σκιά της...
Μια εκρηκτική ανάμιξη...
Ένας εκρηκτικός μηχανισμός κατασκευασμένος από την μοίρα...

Το μονοπάτι τους ήταν πάντα σκοτεινό...
Έτσι σε πείσμα Θεών και ανθρώπων άναψαν μια φωτιά και κάηκαν στις φλόγες ...
Τα φθινόπωρα η αγάπη τους γινότανε πεσμένα φύλλα...
Παράξενοι φονιάδες συναισθημάτων οι εποχές...
Αλλά εκείνος και εκείνη ήταν συνειδητοποιημένοι αυτόχειρες...
Θύματα ενός πάθους που τους σκοτώνει κάθε πρώιμη άνοιξη...