Σπασμένες αντανακλάσεις...

Νέα νύχτα και εγώ...
Παγιδευμένος στο ίδιο μου το σκοτάδι...
Πέρα από το άγγιγμα της όποιας σωτηρίας...
Φύλαξε την αναπνοή σου για ευήκοα ώτα...
Βρες άλλο μέρος να κάνεις το κήρυγμα σου...
Φτερά σπασμένα και κουρελιασμένα...
Εδώ,οι άγγελοι τσακίζονται πάνω σε πέτρινες καρδιές και δηλητηριασμένες γλώσσες...
Ζούμε καταραμένοι και χρησιμοποιούμε λέξεις λεπίδες ...
Λεπίδες που βυθίζονται στην απαλή σάρκα καταφέρνοντας πληγές μη αναστρέψιμες...
Κομματιασμένα απομεινάρια από ευτυχισμένες μέρες δεν γίνονται ικανές να με πείσουν...
Ότι θα αξιζει τον κόπο μια προσπάθεια διάσωσης...
Βαδίζω προς το αβέβαιο εμπρός σφυρίζοντας ένα ξεχασμένο σκοπό...
Μια παρανοϊκή μελωδία που κάποτε αγαπούσα τώρα με οδηγεί με ασφάλεια στην καταστροφή...
Ίσως να μην υπάρχει αύριο...
Το μονό σίγουρο ειναι αυτή η στιγμή εδώ...
Που το δωμάτιο γινεται ένας τεράστιος καθρέφτης...
Τους μισώ τους καθρέφτες...
Και αν την βγάλω καθαρή μέχρι την γέννηση του καινούργιου χρόνου...
Θα τον σπάσω...
Και θα περάσω την πρώτη μέρα του χρόνου,κοιτώντας στα σπασμένα κομμάτια του,τις αντανακλάσεις από τους δαίμονες και τους φόβους μου...