Ακολούθησε το ξωτικό...

Ζω σε μια πόλη που τρέμει...
Όχι όμως από σεισμούς αλλά από τους σφυγμούς της ...
Οι οποίοι είναι συνέχεια πάνω από τα όρια και την κάνουν να μοιάζει σαν απασφαλισμένη χειροβομβίδα που κανείς δεν ξέρει πότε θα εκραγεί...
Ζω σε μια πόλη που άσχετα από την εποχή οι καρδιές είναι πάντα  παγωμένες...
Και σε τακτά χρονικά διαστήματα ένας θυμωμένος αγέρας τις πετά με μανία στο έδαφος κάνοντας τες θρύψαλα...
Πάνω σε αυτά τα μικρά κομμάτια που κόβουν σαν γυαλί ,αυτοτιμωρούμαστε περπατώντας ξυπόλητοι...
Ζω σε μια πόλη που μοιάζει με ένα σκοτεινό και θλιμμένο παζλ...
Ένα παζλ που θα είναι πάντα λειψό καθώς ένα κομμάτι του παραμένει χρόνια τώρα χαμένο...
Ζω σε μια πόλη  που τα ρολόγια έχουν χάσει τους δείκτες τους...
Ο χρόνος μετριέται με σκιές και αναθέματα...
Και ακόμα και αυτός ο πάλαι ποτέ κραταιός φύλακας του χρόνου, μοιάζει  με τον γέρικο σκύλο του Οδυσσέα που περιμένει ένα θαύμα για να πεθάνει...
Ζω σε μια πόλη που ο ήλιος απεργεί συχνά τα τελευταία χρόνια...
Και τα σύννεφα, βγάζουν συνέχεια τα γκρίζα τους πουκάμισα δείχνοντας σε όποιον τα κοιτά τις ούλες τους...
Αποθαρρύνοντας έτσι, μελλοντικούς ονειροπαρμένους πολεμιστές του φωτός...
Και εγώ,τι είμαι πια;
Ένας πληγωμένος μαχητής που παλεύει να ξεφύγει από τα δόντια αυτής της άθλιας πόλης και να μετατραπεί σε ταξιδιώτη...
Βλέπεις ,κάποτε άκουσα ότι υπάρχει μια πύλη που οδηγεί στο δικό σου κόσμο...
Και έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου να την βρω...
Σε μια απo τις σπάνιες φορές που μπορούσα να σε ακούσω μου περιέγραψες αυτό τον κόσμο...
Είναι γεμάτος χρώματα ,φωτάκια και στολίδια...
Ο αέρας μυρίζει καραμέλα και κάστανο...
Και όλα τα σπίτια, μοιάζουν με εργαστήρια ξωτικών...
Γιατί όλοι μέσα τους,κατασκευάζουν χειροποίητα δώρα που χαρίζουν ο ένας στον άλλο χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο...
Η χαρά και η αγάπη γεννήθηκαν  για να μοιράζονται και έτσι στον δικό σου κόσμο έχετε μονίμως Χριστούγεννα...
Ζω σε μια πόλη που την φυλάνε δακρυσμένοι άγγελοι...
Και κάθε νύχτα ανεβαίνω στις ταράτσες για να διευκολύνω την μαγεία σου να με φτάσει και να με βοηθήσει να μπορέσω να αποδράσω...
Ζω για την στιγμή που η φωνή σου θα μου ψιθυρίσει...
"Ήρθε πλέον η ώρα ...Ακολούθησε το ξωτικό..."