Παράθυρο....

Από αυτό το μεγάλο παράθυρο η ομορφιά παρατηρεί τον κόσμο ...

Μερικές μέρες από τον ουρανό βρέχει σταχτή...

Άλλες πάλι πορφυρά δάκρυα ....

Αλλά αυτό πλέον δεν την πτοεί ...

Γιατί γνωρίζει ότι κάποια στιγμή θα αγκαλιαστούμε και θα χαθούμε μέσα στην πόλη κάτω από έναν ασημένιο μανδύα που θα κάνει την αγάπη μας αόρατη ...

Οι υποσχέσεις μας ζουν και θα κρατηθούν από την θέληση μας ...

Την ίδια στιγμή που η κακία και η τοξικότητα των αδαών θα συντριβούν στα τείχη του δεσίματος μας...

Από αυτό το μεγάλο παράθυρο η μαγεία παρατηρεί τον κόσμο ...

Στο χέρι της κρατάει την φωτιά ... Χαρισμένη από τον ήλιο ...

Δεν κρύβεται πλέον από τους επίδοξους φονιάδες της χαράς της ...

Έχει γίνει ένα με τον φύλακα άγγελο της και ξέρει ότι όταν αποφασίσει την φυγή της εκείνος θα βάλει ασπίδα το φως του και το σκοτάδι δεν θα μπορέσει να την προφτάσει ξανά...

Και έτσι η πίστη της στα θαύματα θα αποκατασταθεί ...

Από αυτό το μεγάλο παράθυρο η αγάπη παρατηρεί τον κόσμο ...

Και μπορεί να ακούσει το κάλεσμα του δικού της λύκου από όπου και αν εκείνος βρίσκεται ...

Ξέρει ότι τα αόρατα φτερά που ξεκουράζονται στους ωμούς της είναι αυτά που όταν έρθει η σωστή ώρα θα την μεταφέρουν στο ασφαλές της σημείο ...Στην φωλιά του...

Μερικές φορές πρέπει να πεθάνεις για να μπορέσεις να αναγεννηθείς  ...

Μερικές φορές πρέπει να πολεμήσεις για να μπορέσεις να ζήσεις ειρηνικά ....

Μερικές φορές πρέπει να διδαχθείς το πως για να μπορέσεις να χαρίσεις ...

Και μερικές φορές πρέπει να κάψεις μια μαραμένη και στείρα βλάστηση προκειμένου κάτι καινούργιο και όμορφο να ανθίσει ...

Σήκωσε το βλέμμα σου και κοίταξε εκείνο το παράθυρο ...

Από αυτό το μεγάλο παράθυρο η ομορφιά, η μαγεία και η αγάπη που ζουν μέσα της παρατηρούν τον κόσμο μου χαμογελώντας ...

Γιατί ξέρει ότι ο κόσμος μου της ανήκει ....

Το χρέος...

Και έρχεται μια μέρα που ο ήλιος ζεματάει τα τσιμέντα της ψυχής σου αλλά ταυτόχρονα μέσα σου δεν σταματάει να βρέχει ... Σε πιάνει η ανάσα σου και πνίγεσαι λες και έχει γίνει παρανάλωμα ο κόσμος σου και το οξυγόνο πλέον δεν φθάνει για να καλύψει τις ανάγκες σου... Ένας κόμπος στον λαιμό δεν λέει να λυθεί κάνοντας δύσκολο έως αδύνατο να καταπιείς ακόμα και το ίδιο σου το σάλιο... Είναι οι πρώτες ώρες που βιώνεις την απώλεια... Έχεις φτάσει εκεί που δεν ήθελες ούτε να το σκέφτεσαι.. Στον τερματικό σταθμό που κάνεις δεν κατεβαίνει με τη θέληση του... Ξέρεις ότι πρέπει να ζήσεις εδώ για μέρες .μπορεί και για μήνες.. Πρέπει να θρηνήσεις και μετά να ανασυνταχθείς, να αναλογιστείς, να ανακεφαλαιώσεις Να κάνεις ένα γενναίο απολογισμό... Για το αν και πόσο σωστός υπήρξες απέναντί στο χρέος σου... Να αφεθείς μέσα στα σκοτάδια σου και να βιώσεις αυτό το ανάμικτο συναίσθημα λύτρωσης και ανείπωτου πόνου σε όλη του την μεγαλοπρέπεια Ήρθε η μέρα που η αντίστροφη μέτρηση έχει τελειώσει...Το χρονόμετρο έχει μηδενίσει... Και όσες φορές και αν είχες προβάρει την αντίδραση σου για αυτή την στιγμή τελικά διαπιστώνεις ότι ήταν άδικος κόπος .. Όταν ένας από τους πιο αγαπημένους σου ανθρώπους αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα στην αγκαλιά σου τίποτα μετά από αυτό πια δεν είναι το ίδιο... Σε χαράζει, σε αλλάζει.. Θα θυμάσαι πάντα τα τελευταία λόγια, το τελευταίο χάδι, το τελευταίο φιλί... Πάντα θα νιώθεις αυτή την τελευταία του ανάσα να σου χαϊδεύει το πρόσωπο στοργικά... Και πάντα θα αναρωτιέσαι αν υπήρχε κάτι άλλο ή κάτι περισσότερο που θα μπορούσες να είχες κάνει... Και ας σταμάτησες ολόκληρη την ζωή σου για χρόνια... Και ας μεταμορφώθηκες από γιος ,σε γιατρό, νοσηλευτή, μάγειρα και αλλά πολλά... Και ας έφτασες να κάνεις πράγματα που φανταζόσουν τον εαυτό σου μόνο σε μωρά να τα κάνει... Εσύ εξακολουθείς να αναρωτιέσαι... Ακόμα και τώρα που όλοι σου λένε μπράβο και σε επαινούν για όλη την στάση που κράτησες και για όλα αυτά που έκανες στα τελευταία χρόνια της ζωής του γεννήτορα σου... Εσύ ακόμα αναρωτιέσαι... Τα έκανα σωστά; Είσαι άραγε υπερήφανος για μένα εκεί στον ουρανό; Χαμογελάει ή ψυχή σου; Κάποιος ,κάποια στιγμή ,με ρώτησε πως άντεξα για τόσα χρόνια μια τόσο δύσκολη και επίπονη κατάσταση και διαδικασία ... Και εγώ του απάντησα... "Είναι πολύ απλό... Δεν το είδα ποτέ σαν κατάσταση η σαν μια διαδικασία... Δηλαδή σαν κάτι δυσάρεστο που έπρεπε να αποφύγω... Το είδα μόνο σαν μια ανταπόδοση αγάπης προς τον άνθρωπο που με έφερε στην ζωή και με μεγάλωσε... Ήταν απλά το χρέος μου..." (Αντίο μπαμπά μου... Ξεκουράσου... Σ'αγαπώ...)

Δώρο μου ...

Βαδίζεις προς το γαλάζιο του ουρανού ...

Και ο τρόπος που σε λούζει το φως τονίζει το σπάνιο...

Δεν μοιάζει να πατάς στο έδαφος ... Αιωρήσε ...

Ένα μαγικό πλάσμα που δεν ανήκει σε αυτό τον κόσμο ...

Και όμως ζει ανάμεσα μας ...

Θυμάμαι εκείνη την νυχτιά που η απόσταση μηδενίστηκε ...

Με πήρες από το χέρι και με οδήγησες σε ένα κήπο γεμάτο τριαντάφυλλα ... 

Ο κήπος της εμπιστοσύνης ...

Ο δικός μας κήπος ...

Νιώθω παρασυρμένος .... Παραδομένος ...

Ενας παραμυθάς που μπροστά σου νιώθει ανήμπορος να αφηγηθεί μια ιστορία ...

Ενας ρομαντικός ανόητος...Που θέλει να χαθεί μες την γαληνή σου ...

Γιατί εσύ είσαι το μόνο που χρειάζομαι να βρω ...

Αλλά δεν θα σε ψάξω ...

Όταν η ώρα θα είναι η κατάλληλη το ξέρω ότι θα έρθεις εσύ κοντά μου ...

Η αγάπη θα σε οδηγήσει ....

Μπορείς να ακούσεις την κραυγή του λύκου ;

Ταξιδεύει στον αέρα απόψε και ξυπνά τις νεκρές πάλεις  ...

Πάντα θα βρίσκουμε ο ένας τον άλλο ...

Και ο χρόνος που δεν υπήρχε το μαζί θα μοιάζει με κακό όνειρο που τέλειωσε...

Ξέρω ότι εγώ δεν θα έχω φύγει ποτέ από αυτό το μέρος που τώρα μου μοιάζει καταραμένο ...

Αλλά θα είσαι εδώ και  θα διαλύσεις την ομίχλη ...

Και εγώ θα προσπαθώ να αποφασίσω αν θα πάρω ανάσα η αν θα πνιγώ στο βυθό της ομορφιάς σου...

Είμαι σίγουρος ότι θα διαλέξω το δεύτερο ...

Είσαι το πεφταστέρι που εκπληρώνει κάθε ευχή μου ...

Είσαι μια μαγική βροχή που καθαρίζει ότι βρώμικο ζει μέσα μου ...

Είσαι το δάκρυ του φοίνικα που με θεραπεύει και με αναγεννά ...

Εσύ είσαι το πιο πολύτιμο δώρο .... 

Το δώρο μου ...

Ο παράδεισος φοράει λευκό t- shirt ...

Ήρθε ξαφνικά…

Φώτισε την άναστρη νυχτιά μου …

Κατέχει την δύναμη και το φως μιας αστραπής που κάνει το σκοτάδι μου να φοβάται …

Μόνο που μέσα της δεν κρύβει καταιγίδες ...

Ακόμα και η περιστασιακή βροχή της , είναι απαλή ,ευγενική και πέφτει σαν χάδι στην ξηρασία του κορμιού μου…

Αφήνω τον εαυτό μου να χαθεί μέσα στην γλύκα των ματιών της…

Μέσα σε αυτή την ματιά που εναλλάσσετε το κορίτσι και η γυναίκα ,αποδιοργανώνετε κάθε μου άμυνα, κάθε μου δισταγμός …

Το μυαλό μου δεν υπακούει στις λογικές του κόσμου και η ψυχή μου καίγεται από την φωτιά που έχει σε τατουάζ στον καρπό του χεριού της …

Ήρθε ξαφνικά …

Και προελαύνει σε όλα τα εδάφη μου…

Κάνει κατάληψη σε όλες μου τις σκέψεις…

Την νιώθω να περπατάει μέσα μου…Αυθόρμητα και όχι προσχεδιασμένα…

Είναι ένας υπέροχος ωκεανός που όλοι ονειρεύονται να ταξιδέψουν μέσα του, αλλά ελάχιστοι θα τα καταφέρουν…

Και το μυαλό μου ένας απλός μεσολαβητής για να ειπωθεί η ομορφιά της σε αυτό τον κόσμο…

Ήρθε ξαφνικά…

Και μοιάζει με εκείνο το τραγούδι που χρόνια αγαπούσες αλλά αγνοούσες το λόγο…

Και τώρα ξέρεις και πλέον το σιγοτραγουδάς μόνιμα ...

Είναι μια ροκ μπαλάντα που δεν πεθαίνει ούτε από τον χρόνο, ούτε από την φθορά της επανάληψης …

Είναι αυτό το δαχτυλίδι που φοράω σαν υπόσχεση ότι το πιο ουσιώδες κομμάτι της ύπαρξης μου είναι χαρισμένο…

Ήρθε ξαφνικά …

Περπατάει ξυπόλητη στην απόμερη παραλία της ψυχής μου και την γεμίζει με τα χνάρια της…

Μπαίνει χωρίς δισταγμό μέσα σε αυτό το κάστρο που είναι φτιαγμένο από δάκρυα και πόνο, στέκεται αντίκρυ μου και το τέρας δεν την τρομάζει…

Μου χαμογελάει και οι φόβοι μου εξαϋλώνονται…

Με αγγίζει και οι δαίμονες μου εξορκίζονται…

Με φιλάει και η κόλαση μου δροσίζεται και αλλάζει μορφή…

Γιατί πλέον με αγαπάει ένας παράδεισος …

Ποιος να μου το λέγε ….

Πως θα γινόμουν άξιος μιας τέτοιας ευλογίας...

Ποιος να μου το λέγε ….

Πως ο παράδεισος φοράει ένα λευκό t-shirt ….

Που έχει ζωγραφισμένο ένα μονόκερο επάνω του….

 

 

Λύκου υπόσχεση ...

 

Δραπέτης από ένα δάσος που με έκρυβε τόσο καλά και για τόσα πολλά χρόνια …

Το γιατί αυτής της πράξης, σίγουρα δεν εντάσσεται στην σφαίρα της λογικής ...

Οι υπόλοιποι κάτοικοι του δάσους ,πιστεύουν ότι αυτό είναι ένα είδος αυτοτιμωρίας για την αδυναμία μου..

Τώρα περιπλανιέμαι μέσα σε μια πόλη που με φοβάται και με εχθρεύεται   …

Σαν τον Θησέα ψάχνω να βγω από ένα λαβύρινθο αλλά χωρίς να έχω την βοήθεια του μίτου…

Όλα είναι παράξενα ,όλα είναι διαφορετικά έξω από την ασφάλεια της συνήθειας ...

Πόση δύναμη μπορεί να γεννήσει μια επιθυμία ...

Το δικό μου θέλω είναι να καταφέρω να ξαπλώσω διπλά στα πόδια της ….

Μόνο εκεί θα αξίζει ο θάνατος αυτού του ταξιδιού…

Ένα ανοιξιάτικο αγέρι με νανουρίζει πάνω σε ένα κυματισμένο στρώμα από ξερά φύλλα …

Η κούραση δεν πρέπει να νικήσει όμως …

Όχι πριν φτάσω …

Όχι πριν την βρω…

Ένας φοβισμένος περαστικός μου πετάει μια  πέτρα…

Του γρυλλίζω και φεύγει τρέχοντας ...

Ακόμα με φοβούνται …

Η μετάλλαξη που συντελείται μέσα μου δεν έχει επηρεάσει ακόμα το άγριο παρουσιαστικό μου…

Εδώ έξω στους δρόμους δεν φυτρώνει τίποτα…

Μόνο άνθρωποι …

Που λένε πολλά και πράττουν ελάχιστα…

Για μένα δεν υπάρχει τίποτα που να ήθελα και να μην έχω κάνει….

Πλέον το μόνο που θέλω είναι να ζήσω στον κόσμο που εκείνη κρύβει στο κορμί της…

Να τον εξερευνήσω …

Από την άκρη των μαλλιών της μέχρι τον πυρήνα της ψυχής της…

Και ας με φυλακίσει μέσα του…

Από εκεί δεν θα αποδράσω …

Δεν θα υπάρχει λόγος…

Είμαι ένας λύκος που προσπαθεί να μοιάζει άνθρωπος…

Εκπαιδεύομαι και μαθαίνω πράγματα που δεν κατανοώ για χάρη της αγάπης….

Και κάθε νυχτιά που εξακολουθώ να μην σε βρισκω ουρλιάζω στο φεγγάρι παράπονα…

Είμαι ένας λύκος που προσπαθεί να μοιάζει άνθρωπος …

Και συνεχίζω ένα ταξίδι αναγέννησης που ξέρω το τέλος του…

Θα γυρνάω μέσα στον αφιλόξενο κόσμο σας έχοντας μόνο δυο επιλογές….

Η θα την βρω ...

Η θα πεθάνω προσπαθώντας …

Και αυτή, είναι ενός λύκου υπόσχεση…

 

 

Ονειροκόριτσο ...

 

Ήταν ένα κορίτσι που ζούσε μέσα σε ένα όνειρο

Η μπορεί να ήταν η ίδια το όνειρο …

Αυτό ακόμα δεν είχε διευκρινιστεί και ίσως θα ήταν καλύτερα για όλους αυτή η απορία να έμενε αναπάντητη…

Αυτό το κορίτσι δεν είχε νιώσει ποτέ φόβο για τα τέρατα …

Μάλιστα συχνά τους επέτρεπε να ξεκουράζονται στο εσωτερικό των βλεφάρων της η στο λακκάκι του λαιμού της …

Αυτή η απουσία του φόβου υπήρχε γιατί ήξερε ότι υπάρχουν πιο τρομακτικά πράγματα σε τούτο τον κόσμο από το να σου χτυπάει το σκοτάδι την πλάτη με αμφίβολες προθέσεις…

Ένα από τα πλάσματα που είχε επιτρέψει να εχει πρόσβαση στον κόσμο της ήταν εκείνος ο άνδρας που μέσα του ζούσε ένας λευκός λύκος…

Κάθε φορα που την επισκεπτόταν εκείνη προσπαθούσε να του δώσει όσους πιο πολλούς λογούς μπορούσε για να μην επικρατήσει μέσα του η άγρια του φύση …

«Να κοιτάς ψηλά» του έλεγε « Να μιλάς στο φεγγάρι…Να θυμάσαι τα αστέρια» …

Ήξερε ότι παγωμένοι Γενάρηδες τον είχαν κάνει να ξεχάσει πόση ζεστη νιώθεις όταν σ’αγαπουν …Για εκεινού υπήρχε πλέον μόνο το ψύχος και το κυνήγι για την επιβίωση…Και εκείνη βλέποντας τον να ασφυκτιά μέσα στην σάρκα του πάλευε να τον πείσει ότι δεν χρειαζόταν την γεύση του αίματος για να νιώσει ξανά ζωντανός...

Όλα οσα είμαστε συνυπάρχουν σε μια φράση που δύσκολα θα ειπωθεί…Το κορίτσι που ζουσε μέσα σε ένα όνειρο η ήταν η ιδια το όνειρο διασκόρπιζε αναμεσά στα αστέρια ελπίδες και ευχές έτοιμες να εκπληρωθούν ώστε όταν ο άντρας που μέσα του ζούσε ο λευκός λύκος σήκωνε το βλέμμα του στον ουρανό να κατάφερνε να γαληνεύει…

Γιατί πρέπει να δείχνεις το δρόμο προς το φως ακόμα και σε πλάσματα που είναι καταδικασμένα να ζουν στο σκοτάδι ….

Γιατί  έτσι ίσως και εκείνα βρουν τον τρόπο έστω και δύσκολα να επιστρέψουν σπίτι ….

Ακόμα και όταν το σπίτι είναι ένα τόσο παράξενο μέρος για να κατοικεί η ελπίδα …

Το κορίτσι που ζουσε μέσα σε ένα όνειρο η ήταν η ιδια το όνειρο μπορούσε να δημιουργήσει αγάπη με μια κίνηση του χεριού της…

Ευφορία με μια λέξη της …

Και γαληνή με ένα χαμόγελο της…

Και αυτό ημέρευε τα τέρατα που σπανία ένιωθαν κάποιον να μπορεί να γεννήσει τέτοιου είδους συναισθήματα για εκείνα …

Ο άντρας που μέσα του ζουσε ο λευκός λύκος συνήθιζε να ουρλιάζει στο φεγγάρι έχοντας πληγές στα χέρια και στα πόδια ..Πληγές που είχαν γίνει στο όνομα της αγάπης … Δεν ονειρευόταν πια εκτός από τις στιγμές που το κορίτσι που ζουσε μέσα σε ένα όνειρο η ήταν η ιδια το όνειρο του έδειχνε το πώς …

Και την απορία που αναφέραμε στην αρχή την είχε και αυτος αλλά αποφάσισε πως δεν έπρεπε να λυθεί…

Γιατί κάποιος να εξηγήσει κάτι τόσο καλό και όμορφο;

Δεν χρειαζόταν …

Έτσι την έκανε συνθέτη λέξη και είπε και στα αλλά τέρατα που ήταν το ιδιο τυχερά με εκείνον ότι όλοι από εδώ και πέρα το μαγικό πλάσμα θα το ανάφεραν ως το «Ονειροκοριτσο» … Και αυτό αρκούσε...