Κομματιασμένος....‏

Κάνει μια τόσο γλυκιά ψύχρα απόψε...
Απαλή,σχεδόν τρυφερή...
Σαν παιδικό φιλί στο μάγουλο μητέρας για να πάει καλά η χρονιά που μόλις μπήκε...
Και εγώ είμαι εδώ...
Κρύβομαι πίσω από τα γραπτά μου νομίζοντας ότι κανείς δεν μπορεί να με δει...
Ραγισμένος σαν το έδαφος μετά από ένα πολύ μεγάλο σεισμό...
Η νύχτα προβλέπεται μακριά για τον κόσμο απόψε...
Γιορτινή ατμόσφαιρα,καρδιές που σκάνε σαν πυροτεχνήματα και ποτηριά κρασιού που τσουγκρίζουν μεταξύ τους ξορκίζοντας μέσα σε ευχές το κακό...
Αλλά εγώ είμαι ακόμα κομματιασμένος....
Θέλω να μπορούσα να ήμουν ουράνιο τόξο η ένα φαντασμαγορικό βεγγαλικό...
Ξέρεις από εκείνα που όταν τα ανάβεις φωτίζεται όλη η νύχτα...
Άλλες φορές πάλι θα θελα να ήμουν το γαλάζιο του ωκεανού η το κόκκινο της φωτιάς...
Αλλά έχω μια ψυχή που επιμένει να λατρεύει το μαύρο...
Και κάνει αυτή μου την προσπάθεια να βρω τα χρώματα του κόσμου πάρα πολύ δύσκολη....
Οι μέρες αυτού του χρόνου πεθάναν τόσο γρήγορα...
Αφού για λίγο είχα την ψευδαίσθηση ότι μάλλον σταμάτησε...
Όμως χθες άκουσα τον δωδέκατο χτύπο του ρολογιού να σκοτώνει τον παλιό χρόνο και παραδόξως δεν λυπήθηκα...
Σήκωσα τα μάτια και ευχήθηκα στους σιωπηλούς ουρανούς να είναι η επόμενη  χρονιά λίγο καλύτερη...
Νομίζω το δικαιούμαι...
Αγωνίζομαι ,παλεύω και παρά τις δυσκολίες,δεν παύω να πιστεύω ότι μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο αύριο....
Οι ουρανοί όμως δεν απαντούν ποτέ...
Απλά ελπίζεις να είναι ανοιχτοί την ώρα που ταξιδεύει η παράκληση σου...
Η πρώτη μέρα του χρόνου φεύγει σιγά σιγά...
Είμαι ακόμα κομματιασμένος...
Αλλά διάβολε, κάποια ομορφιά της ζωής μου κάποτε, μου είχε πει ότι όσο και να αυτοδιαλυθώ πάντα θα αξίζω να με επιδιορθώσουν...
Την πίστεψα...
Και θα περιμένω...
Καλή χρονιά...