Ελάχιστα όμως είναι οικεία, τα πιο πολλά μου είναι άγνωστα...
Βρίσκω ένα ξένο πρόσωπο έχει τα μάτια σου και το βάζω χωριστά...
Τόσο χλωμό ,τόσο αυστηρό,τόσο όμορφο...
Αν δεν μπορέσω πάλι να σε δω αυτό θα είναι το δώρο μου για απόψε...
Περάσαν τα χρόνια και πλέον ξέρεις ότι δεν εχεις τίποτα να φοβηθείς πια...
Τα όνειρα ήρθαν κοντά σου και σου μίλησαν...
Ξέρω ότι από εκείνο το βράδυ μέσα στο κόσμο σου έχει συνέχεια άνοιξη...
Ο ιδανικός καιρός για νεράιδες...
Άλλωστε φαινόσουν πάντα τόσο εύθραυστη στο κρύο της νύχτας ...
Που έπαψα να εχω την ελπίδα ότι θα μπορούσες να αντέξεις στο δικό μου χειμώνα...
Έτσι έβγαλα το στρατό των συναισθημάτων μου έξω από τα τείχη και τον άφησα να πεθάνει από πείνα και δίψα...
Κουράστηκα να πολεμώ οπότε γιατί να εχω στρατό;
Εσύ καλά έκανες και έφυγες...
Σάλπαρες ένα πρωί για ένα καινούργιο ουρανό καβαλώντας την κορυφή ενός κύματος...
Βρήκες ένα σύννεφο, το έκανες σπίτι και το έμαθες να τραγουδά...
Έτσι και αλλιώς,πάντα ότι ακούμπαγες το έκανες να γεννά μουσική ...
Πως αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση....
Κάποιες μέρες που καταφέρνω και νικώ τον εγωισμό μου χαίρομαι που ξέχασες τον σκληρό κόσμο που ανηκω εγώ...
Δεν με πονάνε πια οι απουσίες όπως παλιά...
Ίσως έτσι εχω πείσει τον εαυτό μου ότι είναι...
Αλλά μάλλον αυταπατώμαι...
Γιατί κάθε χρόνο τέτοια νύχτα κάθομαι και κοιτάζω τον ουρανό όπως ένα παιδί την πρωτοχρονιά...
Περιμένοντας ότι ίσως αυτή την ιδιαίτερη για σένα μέρα που συνήθως κάνεις απολογισμούς ζωής να με ξαναθυμηθείς...
Ίσως να με ξεχωρίσεις ξανά και να με βοηθήσεις να ανεβώ και εγώ στο μουσικό σου σύννεφο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου