Αστέρι του Νότου...

Κάθε νύχτα ξυπνάω κάθιδρος...

Και πάντα στην λάθος  πλευρά του κοσμικού μου κρεβατιού...

Μέσα στο χρονο της απουσίας  σου έχασα εκείνο το μαξιλάρι από νεφελώματα που μου είχες χαρίσει...

Έτσι κρέμεται το κεφάλι μου στο κενό χαρίζοντας μου φριχτούς πόνους....

Κάποτε έκλαιγα βροχές...

Τώρα τα δάκρυα που ρίχνω γίνονται μετεωρίτες που πέφτουν με μανία στο έδαφος γεμίζοντας κρατήρες τη σαθρή γη μου....

Αλλά με ένα παράξενο τρόπο πάντα επιβιώνω...

Εδώ και τρεις νύχτες  έχω δει ένα αστέρι που χαλάει την κανονικότητα του ουρανού μου...

Και από τότε το παρακολουθώ...

Έρχεται από τον Νότο και με ένα αναρχικό τρόπο μπερδεύει τα ονόματα  των αστερισμών ...

Στην μια του κορυφή , σαν θαρρείς σε παράμεσο,φοράει ένα δαχτυλίδι του Κρόνου αλλά παρόλα αυτά παραμένει πεισματικά ανύπαντρο...

Το βλέπεις να περιπλανιέται σαν χαμένο στο διάστημα μεταξύ του έναστρου και του ονειρικού...

Σαν να μην μπορεί να αποφασίσει που ανήκει...

Το φως του μοιάζει μακρινό αλλά όχι τόσο ώστε να μην μπορεί να σου χαϊδέψει το πρόσωπο την ώρα της απόγνωσης...

Χθες έπιασα τον εαυτό μου να ανησυχεί μην τυχόν αποφασίσει να πέσει...

Δεν θα πρέπει η μοίρα του να είναι αυτή του πεφταστεριού...

Έτσι έμεινα άυπνος για να το  προσέχω...

Ευτυχώς όμως αυτό σαν υπέροχο βρέφος αρνείται να απογαλακτιστεί από το στήθος της νύχτας...

Και αυτό με καθησυχάζει...

Σε λίγο θα φύγει η χρονιά...

Και παρόλο που σιχαίνομαι τις ανασκοπήσεις και τις αποφάσεις  που γίνονται αυτές τις μέρες μου φαίνεται πως αυτή  την φορά θα πάρω μια...

Θα συνεχίσω να παρακολουθώ αυτό το αστέρι του Νότου...

Και όπου βγει...

Καλή χρονιά σε όλους μας ...