Ράγισμα...( B.Day)...

Στην αρχή τα άστρα μας συγκρούστηκαν τυχαία...

Και εμείς κάπως ενοχληθήκαμε από την ένταση αυτής της επαφής...

Παρόλα αυτά,συστηθήκαμε με σκοπό να χαθούμε ύστερα στο άπειρο και να μην ξανασυναντηθούμε πότε...

Όμως κάποια ανώτερη και ανόητη δύναμη το θέλησε και έτσι οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν ξανά...

Αφού κοιταχτήκαμε για  λίγο με αμηχανία αρχίσαμε να μονομαχούμε με λεκτικά ξίφη...

Και έτσι ανακαλύψαμε πόσο όμορφα λάμπουν κάτω από το φως του φεγγαριού οι ματωμένες κόψεις...

Παραδόξως οι πληγές μας πονούσαν τόσο γλυκά που νιώσαμε την ανάγκη να ορίσουμε ένα ακόμα ραντεβού ώστε να δημιουργήσουμε καινούργιες...

Το τελευταίο...

Νομίζαμε...

Όταν έφτασε η ώρα εκείνης της συνάντησης τα ξίφη έμειναν στα θηκάρια τους...

Αρχίσαμε να περιηγούμαστε ο ένας  μέσα στον άλλο και τρομάξαμε όταν είδαμε πόσο τέλεια κούμπωναν τα κενά μας...

Μείναμε για λίγο σιωπηλοί....

"Είμαστε τόσο ίδιοι που στην πορεία θα αυτοκαταστραφούμε" μου είπες...

"Δεν θα το επιτρέψουμε όμως αυτό...Θα φύγω εγώ ..."σου απάντησα και έκοψα ένα λουλούδι...

Χάρισμα για αποχαιρετιστήριο δώρο...

"Γιατί μου χαρίζεις κάτι που θα πεθάνει;"ρώτησες...

"Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί ακριβώς,σκέψου όμως ,θα ήθελες στα αλήθεια να ζήσει..;;;...."

Αλληγορικός ο λόγος μου και δεν τον απάντησες πότε...

Από εκείνη την ήμερα,είμαστε ανήμποροι να απαλλαγούμε από αυτό που μας ενώνει...

Παραμένουμε ο ένας για τον άλλο ένα κομβικής σημασίας ζωτικό σημείο...

Για σένα, θα είμαι πάντα ο σκηνογράφος που θα έχει την δύναμη να αλλάζει το ντεκόρ σου όταν αυτό κυριεύεται από φόβους, εφιάλτες και ανασφάλεια...

Και εσύ ...

Θα είσαι πάντα ο λεκές με αίμα που δεν καθαρίζει από το χαλί του μυαλού  μου...

Η πληγή στην καρδιά μου που δεν επουλώνεται...

Και ειδικά κάθε χρόνο τέτοια μέρα που γιορτάζω τον ερχομό μου σε αυτό τον κόσμο είσαι το ράγισμα που χωρίζει την ψυχή μου στα δυο...

Και του χρόνου...