Φαντάσματα...

Χρόνια ασθενής....

Ο στόχος της αποκατάστασης επιτεύχθηκε στην άκρη ενός φωταγωγημένου δρόμου....

Κάτω από ένα  σαπισμένο ασημένιο φεγγάρι...

Άλλα παρ' όλες  τις άοκνες προσπάθειες των θεραπόντων ενώ φαινομενικά είμαι υγιής παραμένω κατεστραμμένος....

Γέρνω πάντα με πρόθεση την πτώση  και με σώζει ένα αόρατο δίχτυ ασφαλείας  που έπλεξες με τα όνειρα σου...

Και αυτό το βλέμμα σου ...

Παραμένει μια τέλεια λεπίδα και εγώ ο ιδανικός προσωπικός της αυτόχειρας...

Με μια απότομη σου κίνηση σβηνεις όλα τα φώτα και κάνεις τις σκιές μας να πνίγουν...

Με ένα φιλί στο σκοτάδι μοιραζόμαστε τα μυστικά...

Μυστικά που θα εξαφανιστούν  όταν κάποιος προσπαθήσει να τα φωτίσει...

Στεκόμαστε σε διαφορετικά σημεία αλλά παραδόξως είμαστε μαζί...

Ίσως να μην φανεί απόψε στα αστέρια....

Αλλα ξέρουμε ότι κάποια στιγμή ο οδηγός θα εμφανιστεί...

Άραγε έχουν και οι άλλοι αποθεραπευθέντες πληγές;;;

Πάνω σε μια κρίση αισιοδοξίας  είπα ότι αισθάνομαι ότι ο πόνος αρχίζει να ξεμένει από τύχη....

Παράλογα δεν είμαι κουρασμένος να αγαπήσω...

Είμαι κουρασμένος από τις ματωμένες πέτρες που μάζεψα....

Είμαι κουρασμένος από τις εφήμερες νίκες που εξελίχθηκαν σε αργές συντριβές....

Είμαι κουρασμένος από αυτό το απατηλό για πάντα που γελάει κάθε φορά που βιώνεις ένα τέλος...

Ο χρόνος θα γιατρέψει κάποια στιγμή τα ραγισμένα μάτια..

Θα  δώσει νόημα στην αταίριαστη σειρά των γεγονότων...

Και θα σηματοδοτήσει το μέρος που θα ξανα ξεκινήσουμε...

Σήμερα νιώθω πιο άυλος από ποτέ...

Και αναρωτιέμαι...

Νιώθεις και εσύ το φάντασμα πίσω από κάθε γρατζουνιά στην ψυχή;;;

Ακούς το φάντασμα να κάνει τραγούδι τις ξεχασμένες μας φράσεις;;;

Είσαι το φάντασμα μου;

Η μήπως είμαι εγώ το δικό σου;

Και έχουμε στοιχειώσει μαζί αυτό το σπίτι...