Τα χρώματα μου αιμορραγούν...

Όπως κοιτάζω στον καθρέφτη  βλέπω την όψη μου να πάλλεται και άηχες κραυγές  να παλεύουν για απελευθέρωση...

Βλέπω τον εαυτό μου πιο καθαρά από πότε καθώς κάθε χρώμα  επάνω μου αρχίζει να ξεθωριάζει...

Ο κόσμος φαίνεται τόσο αφηρημενος και με περικυκλώνει περιφρονωντας την ανάγκη μου για την απουσία του...

Όλα σκηνοθετημενα με ακρίβεια και σβησμένα χρώματα...

Σε μια από τις φυγές μου κάποιος πρόλαβε και είδε τα χνάρια μου στο έδαφος  πριν αυτά μαραθούν και γίνουν σκόνη...

Αλλα δεν πρόλαβε να με ακολουθήσει...

Ένα μονoχρωματικό κτήνος ζει από την αύρα μου και αμαυρώνει κάθε μου προσπάθεια...

Τα χέρια μου πήραν το χρώμα της σκουριάς και έχασαν την ικανότητα της επαφής...

Οι χάλκινες αποχρώσεις αραίωσαν και σίγα σιγά χάνονται...

Το καστανό των ματιών μου βλέπει την εικόνα θολή...

Το φάσμα μου,μοιάζει μολυσμένο...

Και εκείνη την στιγμή...Ας την πούμε της απόγνωσης ...

Εντοπίζεις σαν από θαύμα ένα μονοπάτι που μυρίζει λεβάντα...

Και αρχίζεις  να το βαδίζεις σαν να ξέρεις ότι στο τέλος του υπάρχει μια διέξοδο...

Σαν ένας φάρος που δίνει φως στο κενό σκοτάδι...

Μια υπενθύμιση ότι η ζωή μπορεί να υπερισχύσει...

Μια ελπίδα πως όλα τα χρώματα  δεν γίνεται να καταστραφούν...

Με τα χρώματα μου μαζί αλλά ημιθανή,συνεχίζω να περπατώ...

Αυτη η παράξενη διαδρομη με οδήγησε σε ένα κορίτσι...

Στο κορίτσι που κατέχει τα χρώματα...

Δες την...

Tα μάτια της στάζουν αποχρώσεις του έβενου...

Και το δέρμα της μοιάζει σαν χρυσό σιτάρι λίγο πριν την ώρα τη συγκομιδής...

Εκπνέει ροζ λάμψεις και τρομάζει τα σκοτάδια...

Με μαλλιά στο χρώμα του αίματος και αυτό το διεισδυτικό βλέμμα μου μιλά και ο λόγος της με κυριεύει σαν ανοχύρωτη πόλη...

"Υπάρχω στο τέλος αυτού του μονοπατιού τόσο καιρό και όσοι περνάνε από εδώ συνήθως κουβαλάνε η γκρίζο κενό η ψεύτικα χρώματα.Εσύ όμως για κάποιο αλλόκοτο λόγο δεν ανήκεις σε αυτή την άβυσσο και αισθάνομαι ότι θες να μοιραστούμε αυτή την μοναξιά...Λαχτάρησα να βρω μια ψυχή όμοια με την δική μου αλλά  δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω,γιατί τα χρώματα σου είναι ετοιμοθάνατα;"

Οι λέξεις της τόσο γνώριμες...

Οι ιστορίες τόσο παρόμοιες ...

Και η απάντηση απλή...

Τα χρώματα μου έχουν πληγωθεί...

Τα έφερα μέχρι εδώ αλλά δεν ξέρω αν θα καταφερουν να επιβιώσουν,,,

Βλέπεις από τις τόσες πισωπλατες μαχαιριές τα χρώματα μου αιμορραγούν...

Και ίσως η ένωση μαζί σου να τα γιατρέψει και να τα φέρει ξανά στην ζωή...

Ίσως και όχι αλλά δεν πειράζει ,φτάνει που κατάφεραν και έφτασαν ως εσένα ...

Και πεθάναν στα χέρια σου...