Μέχρι να φτάσω...

Δεν με νοιάζει πόσο θα διαρκέσει...

Δεν με απασχολεί πια...

Δεν με ενδιαφέρει...

Ο καιρός που θα χρειαστεί μου είναι αδιάφορος...

Εξακολουθώ να μένω άγρυπνος,σημαδεμένος και να περπατάω μόνος...

Δεν με νοιάζει αν θα πάρει το μισό μιας νύχτας...

Η το μισό μιας γαμημένης ζωής...

Έτσι και αλλιώς ,τα μισούσα τα μισά και τα χάριζα πάντα...

Ανήμπορος να κοιμηθώ,έκλεισα τα μάτια και προσποιούμαι ότι όλο αυτό είναι ένα αργό όνειρο...

Που οι απαντήσεις του πεθαίνουν μόλις ανοίγω τα μάτια μου και δεν τις μαθαίνω ποτέ...

Δεν με νοιάζει που κάθε κίνηση του χεριού σου ανοίγει πληγές στην σάρκα μου...

Ξέρω γιατί κάθισες και εσύ με τους απέναντι και άρχισες  να μου πετάς  πέτρες....

Δεν με εγκρίνουν οι λογικές του κόσμου σου και εσύ,πρέπει να τα έχεις καλά μαζί τους...

Ζωγράφισες με κιμωλία στο πάτωμα σύνορα και αναχαιτίζεις  τα παραμύθια μου με απόλυτο ρεαλισμό...

Όμως σου είπα δεν με νοιάζει πια...

Έβγαλα τα μάτια του μυαλού μου και αυτό τυφλό αγνοεί τον φόβο....

Μπορώ να τα αντιμετωπίσω ...

Εξακολουθώ να μένω άγρυπνος,σημαδεμένος και να περπατάω μόνος...

Το μόνο που με τρομάζει είναι που παρόλο που προσπαθείς να με σκοτώσεις με κάθε δυνατό τρόπο ...

Εξακολουθείς  παράλογα, να είσαι ο προορισμός που με κάνει να συνεχίζω...

Και δεν με νοιάζει πια ,αν έρχομαι για  να αναστηθω η για να πεθάνω...

Είσαι αυτό το "λίγο ακόμα" που λέω κάθε φορά που δεν αντέχω...

Λίγο ακόμα...

Μέχρι να φτάσω...