Έλειπα ...

Κάποτε υπήρχαν χνάρια εδώ ...

Που σε οδηγούσαν πίσω στο μόνο μέρος που ένιωθες ασφαλής ...

Πλέον αυτά τα χνάρια καλυφθήκαν από τον χρόνο και άγνωστοι διερχόμενοι διαβάτες άθελα τους έσβησαν τον χάρτη που έπρεπε να είχες αποστηθίσει...Και έτσι εσύ έχασες τον τρόπο για να γυρίσεις σπίτι ...   

Στο ορκίζομαι ότι προσπάθησα αρκετά και με πολλούς τρόπους να μείνουν ανέγγιχτα αλλά αυτή την φορά άργησες τόσο πολύ και εγώ έπρεπε να λείψω...Και έτσι τώρα χωρίς πυξίδα θα περπατήσεις χιλιόμετρα για να καταλήξεις σε ένα όμορφο πουθενά που θα βαφτίσεις ονειρεμένο προορισμό... 

Και εγώ που όπως πάντα θα επιστρέψω πριν από εσένα δεν ξέρω αν θα έχω τα κουράγια για άλλο ένα ταξίδι στο άγνωστο...Θα μείνω εδώ παγιδευμένος μέσα σε ανόητες θύμησες και ηλίθια συναισθήματα γεμίζοντας τις ρωγμές τις ψυχής μου με ετοιμοθάνατες ελπίδες...

Αυτό το γαμημένο μέρος πάντα είχε ένα μαγικό τρόπο να καταρρέει...Μοιάζει σαν να το φτιάξαμε όπως κάποιος συναρμολογεί ένα παιχνίδι μέσα στο σκοτάδι...Και μες στο σκοτάδι δεν μπορείς να διακρίνεις την κοφτερή πλευρά της λεπίδας...Ούτε μπορείς να δεις αν το βλέμμα του θύτη σου έχει μέσα του αγάπη ,μίσος η απάθεια ...

Καθώς αιμορραγώ σφίγγω στο χέρι μου το κλειδί που μου είχες δώσει για να ανοίξω άμα επέστρεφα πρώτος ... Μόνο που εσύ ακόμα λείπεις και εδώ που πάντα σμίγαμε με πέρασαν για κοινό κλεφτή και με μαχαίρωσαν...Δεν ξερω ποιον είχες αφήσει να φυλάει το άδειο μας αλλά δεν με ήξερε καν... Ίσως έλειπα καιρο ...Μπορεί να μην τον ένοιαζε καν ποιος ήμουν...

Βγαίνω έξω ...Δεν θα πέσω εκεί μέσα ....Μπορεί να μην υπάρχει άλλος προορισμός για μένα αλλά προτιμάω να πεθάνω στο δρόμο παρά εκεί ...Έτσι και αλλιώς μόνο για μένα έχει αυτό σημασία ...

Βλέπεις αυτό το μέρος  δεν είναι πλέον αυτό που άφησα...Κανένας εδώ δεν με ξέρει...Κανένας  εδώ δεν είναι διατεθειμένος να με σώσει...Κανένας εδώ δεν με αγαπάει η με μισεί... Απλά έχω ξεχαστεί ...

Ίσως έλειπα καιρό ...

Fairy-Queen ...

Ένας καταραμένος ποιητής ...

Κάτοχος της εσωτερικής θλίψης...

Μαθημένος να υπάρχει και να κινείται μέσα σε συναισθηματικά σκοτάδια και δαιδαλώδη μονοπάτια που τρομάζουν τους κανονικούς ανθρώπους ...

Η απώλεια μεγάλωσε την απόσταση και πάγωσε την ψυχή του ...

Και εκεί καθήμενος αναμεσά στις μνήμες των νέκρων ακόμα βρίσκει τρόπο να μετατρέπει ότι νιώθει σε λέξεις για να τις χαρίσει σε αγαπημένους που ίσως δεν καταλάβουν την αξία τους ποτέ ,,,

Γιατί όταν κάποιος μάχεται με τους εσωτερικούς του δαίμονες ο καλύτερος τρόπος για να αμυνθεί απέναντι τους είναι να χαρίσεις τα καλυτέρα κομμάτια σου ,,,,

Του το είχε μάθει αυτό πριν πολλά χρόνια ένας άνθρωπος που αγάπησε πολύ ,λίγο πριν τον μαχαιρώσει πισώπλατα για να του επιβεβαιώσει την φράση "ότι η προδοσία είναι θέμα ημερομηνιων",,, 

Απο τότε έπαψε να εμπιστεύεται τους ανθρώπους ...

Στην μετέπειτα ζωή του μόνο μια φορά χάιδεψέ το μυαλό του η ελπίδα ....Μόνο μια φορά ένιωσε τον πάγο να λιώνει...

Όταν αντίκρυσε εκείνο το μαγικό πλάσμα που μέσα του έκαιγε μια ασβέστη φλόγα ...Μια φλόγα που τον φώτιζε και προς μεγάλη του έκπληξη όταν την αγκάλιαζε δεν τον πονούσε ,δεν τον έκαιγε ...

Όνειρα που ήταν θαμμένα κάτω απο σκόνη και βαριές πέτρες αποκτήσαν μια ανεξήγητη αυτονομία και πήγαν να χαθούν μέσα στο φως της ...

Γιατί εκεί αξίζει να καταλήγουν όλα τα όνειρα ...Εκεί που η αγαπη ,η αρετή και το θαύμα ζουν αρμονικά ...Εκεί άφησε και την ψυχή του ....

Δεν τον ενοχλεί που περιφέρει ένα αδειανό κουφάρι για να συνδιαλέγονται μαζί του οι αδαείς ...

Όλα του τα όμορφα ,όλα όσα αξίζουν απο το μέσα του ζουν εκεί που ζει η Βασίλισσα -Νεράιδα ...

Ειναι η  μόνη που ξέρει και η μόνη που μπορεί να δει ότι η πέτρινη του καρδιά συχνά αιμορραγεί ...

Και είναι η μόνη που γνωρίζει το μέρος που είναι θαμμένοι όλοι του οι αναστεναγμοί ...

Μια κόκκινη κλωστή άφθαρτη στο χρόνο δένει μαγικά τις ψυχές τους όσο και αν εκείνη επεκτείνει το βασίλειο της όπου και αν βρίσκεται μέσα σε αυτό ...

Εκεί που εκείνη τον χρειάζεται να βρίσκεται...

Έτσι και αλλιώς δεν ήθελε ποτέ να είναι κάτι άλλο εκτός απο τούτο ...

Ένας πιστός ιππότης της Νεραιδοχωρας ...

Και τα οπλα του, οι λέξεις του, η αγαπη του. η ύπαρξη του ολόκληρη να είναι πάντα στην υπηρεσία της Βασίλισσας- Νεράιδας...

Παράθυρο....

Από αυτό το μεγάλο παράθυρο η ομορφιά παρατηρεί τον κόσμο ...

Μερικές μέρες από τον ουρανό βρέχει σταχτή...

Άλλες πάλι πορφυρά δάκρυα ....

Αλλά αυτό πλέον δεν την πτοεί ...

Γιατί γνωρίζει ότι κάποια στιγμή θα αγκαλιαστούμε και θα χαθούμε μέσα στην πόλη κάτω από έναν ασημένιο μανδύα που θα κάνει την αγάπη μας αόρατη ...

Οι υποσχέσεις μας ζουν και θα κρατηθούν από την θέληση μας ...

Την ίδια στιγμή που η κακία και η τοξικότητα των αδαών θα συντριβούν στα τείχη του δεσίματος μας...

Από αυτό το μεγάλο παράθυρο η μαγεία παρατηρεί τον κόσμο ...

Στο χέρι της κρατάει την φωτιά ... Χαρισμένη από τον ήλιο ...

Δεν κρύβεται πλέον από τους επίδοξους φονιάδες της χαράς της ...

Έχει γίνει ένα με τον φύλακα άγγελο της και ξέρει ότι όταν αποφασίσει την φυγή της εκείνος θα βάλει ασπίδα το φως του και το σκοτάδι δεν θα μπορέσει να την προφτάσει ξανά...

Και έτσι η πίστη της στα θαύματα θα αποκατασταθεί ...

Από αυτό το μεγάλο παράθυρο η αγάπη παρατηρεί τον κόσμο ...

Και μπορεί να ακούσει το κάλεσμα του δικού της λύκου από όπου και αν εκείνος βρίσκεται ...

Ξέρει ότι τα αόρατα φτερά που ξεκουράζονται στους ωμούς της είναι αυτά που όταν έρθει η σωστή ώρα θα την μεταφέρουν στο ασφαλές της σημείο ...Στην φωλιά του...

Μερικές φορές πρέπει να πεθάνεις για να μπορέσεις να αναγεννηθείς  ...

Μερικές φορές πρέπει να πολεμήσεις για να μπορέσεις να ζήσεις ειρηνικά ....

Μερικές φορές πρέπει να διδαχθείς το πως για να μπορέσεις να χαρίσεις ...

Και μερικές φορές πρέπει να κάψεις μια μαραμένη και στείρα βλάστηση προκειμένου κάτι καινούργιο και όμορφο να ανθίσει ...

Σήκωσε το βλέμμα σου και κοίταξε εκείνο το παράθυρο ...

Από αυτό το μεγάλο παράθυρο η ομορφιά, η μαγεία και η αγάπη που ζουν μέσα της παρατηρούν τον κόσμο μου χαμογελώντας ...

Γιατί ξέρει ότι ο κόσμος μου της ανήκει ....

Το χρέος...

Και έρχεται μια μέρα που ο ήλιος ζεματάει τα τσιμέντα της ψυχής σου αλλά ταυτόχρονα μέσα σου δεν σταματάει να βρέχει ... Σε πιάνει η ανάσα σου και πνίγεσαι λες και έχει γίνει παρανάλωμα ο κόσμος σου και το οξυγόνο πλέον δεν φθάνει για να καλύψει τις ανάγκες σου... Ένας κόμπος στον λαιμό δεν λέει να λυθεί κάνοντας δύσκολο έως αδύνατο να καταπιείς ακόμα και το ίδιο σου το σάλιο... Είναι οι πρώτες ώρες που βιώνεις την απώλεια... Έχεις φτάσει εκεί που δεν ήθελες ούτε να το σκέφτεσαι.. Στον τερματικό σταθμό που κάνεις δεν κατεβαίνει με τη θέληση του... Ξέρεις ότι πρέπει να ζήσεις εδώ για μέρες .μπορεί και για μήνες.. Πρέπει να θρηνήσεις και μετά να ανασυνταχθείς, να αναλογιστείς, να ανακεφαλαιώσεις Να κάνεις ένα γενναίο απολογισμό... Για το αν και πόσο σωστός υπήρξες απέναντί στο χρέος σου... Να αφεθείς μέσα στα σκοτάδια σου και να βιώσεις αυτό το ανάμικτο συναίσθημα λύτρωσης και ανείπωτου πόνου σε όλη του την μεγαλοπρέπεια Ήρθε η μέρα που η αντίστροφη μέτρηση έχει τελειώσει...Το χρονόμετρο έχει μηδενίσει... Και όσες φορές και αν είχες προβάρει την αντίδραση σου για αυτή την στιγμή τελικά διαπιστώνεις ότι ήταν άδικος κόπος .. Όταν ένας από τους πιο αγαπημένους σου ανθρώπους αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα στην αγκαλιά σου τίποτα μετά από αυτό πια δεν είναι το ίδιο... Σε χαράζει, σε αλλάζει.. Θα θυμάσαι πάντα τα τελευταία λόγια, το τελευταίο χάδι, το τελευταίο φιλί... Πάντα θα νιώθεις αυτή την τελευταία του ανάσα να σου χαϊδεύει το πρόσωπο στοργικά... Και πάντα θα αναρωτιέσαι αν υπήρχε κάτι άλλο ή κάτι περισσότερο που θα μπορούσες να είχες κάνει... Και ας σταμάτησες ολόκληρη την ζωή σου για χρόνια... Και ας μεταμορφώθηκες από γιος ,σε γιατρό, νοσηλευτή, μάγειρα και αλλά πολλά... Και ας έφτασες να κάνεις πράγματα που φανταζόσουν τον εαυτό σου μόνο σε μωρά να τα κάνει... Εσύ εξακολουθείς να αναρωτιέσαι... Ακόμα και τώρα που όλοι σου λένε μπράβο και σε επαινούν για όλη την στάση που κράτησες και για όλα αυτά που έκανες στα τελευταία χρόνια της ζωής του γεννήτορα σου... Εσύ ακόμα αναρωτιέσαι... Τα έκανα σωστά; Είσαι άραγε υπερήφανος για μένα εκεί στον ουρανό; Χαμογελάει ή ψυχή σου; Κάποιος ,κάποια στιγμή ,με ρώτησε πως άντεξα για τόσα χρόνια μια τόσο δύσκολη και επίπονη κατάσταση και διαδικασία ... Και εγώ του απάντησα... "Είναι πολύ απλό... Δεν το είδα ποτέ σαν κατάσταση η σαν μια διαδικασία... Δηλαδή σαν κάτι δυσάρεστο που έπρεπε να αποφύγω... Το είδα μόνο σαν μια ανταπόδοση αγάπης προς τον άνθρωπο που με έφερε στην ζωή και με μεγάλωσε... Ήταν απλά το χρέος μου..." (Αντίο μπαμπά μου... Ξεκουράσου... Σ'αγαπώ...)

Δώρο μου ...

Βαδίζεις προς το γαλάζιο του ουρανού ...

Και ο τρόπος που σε λούζει το φως τονίζει το σπάνιο...

Δεν μοιάζει να πατάς στο έδαφος ... Αιωρήσε ...

Ένα μαγικό πλάσμα που δεν ανήκει σε αυτό τον κόσμο ...

Και όμως ζει ανάμεσα μας ...

Θυμάμαι εκείνη την νυχτιά που η απόσταση μηδενίστηκε ...

Με πήρες από το χέρι και με οδήγησες σε ένα κήπο γεμάτο τριαντάφυλλα ... 

Ο κήπος της εμπιστοσύνης ...

Ο δικός μας κήπος ...

Νιώθω παρασυρμένος .... Παραδομένος ...

Ενας παραμυθάς που μπροστά σου νιώθει ανήμπορος να αφηγηθεί μια ιστορία ...

Ενας ρομαντικός ανόητος...Που θέλει να χαθεί μες την γαληνή σου ...

Γιατί εσύ είσαι το μόνο που χρειάζομαι να βρω ...

Αλλά δεν θα σε ψάξω ...

Όταν η ώρα θα είναι η κατάλληλη το ξέρω ότι θα έρθεις εσύ κοντά μου ...

Η αγάπη θα σε οδηγήσει ....

Μπορείς να ακούσεις την κραυγή του λύκου ;

Ταξιδεύει στον αέρα απόψε και ξυπνά τις νεκρές πάλεις  ...

Πάντα θα βρίσκουμε ο ένας τον άλλο ...

Και ο χρόνος που δεν υπήρχε το μαζί θα μοιάζει με κακό όνειρο που τέλειωσε...

Ξέρω ότι εγώ δεν θα έχω φύγει ποτέ από αυτό το μέρος που τώρα μου μοιάζει καταραμένο ...

Αλλά θα είσαι εδώ και  θα διαλύσεις την ομίχλη ...

Και εγώ θα προσπαθώ να αποφασίσω αν θα πάρω ανάσα η αν θα πνιγώ στο βυθό της ομορφιάς σου...

Είμαι σίγουρος ότι θα διαλέξω το δεύτερο ...

Είσαι το πεφταστέρι που εκπληρώνει κάθε ευχή μου ...

Είσαι μια μαγική βροχή που καθαρίζει ότι βρώμικο ζει μέσα μου ...

Είσαι το δάκρυ του φοίνικα που με θεραπεύει και με αναγεννά ...

Εσύ είσαι το πιο πολύτιμο δώρο .... 

Το δώρο μου ...

Ο παράδεισος φοράει λευκό t- shirt ...

Ήρθε ξαφνικά…

Φώτισε την άναστρη νυχτιά μου …

Κατέχει την δύναμη και το φως μιας αστραπής που κάνει το σκοτάδι μου να φοβάται …

Μόνο που μέσα της δεν κρύβει καταιγίδες ...

Ακόμα και η περιστασιακή βροχή της , είναι απαλή ,ευγενική και πέφτει σαν χάδι στην ξηρασία του κορμιού μου…

Αφήνω τον εαυτό μου να χαθεί μέσα στην γλύκα των ματιών της…

Μέσα σε αυτή την ματιά που εναλλάσσετε το κορίτσι και η γυναίκα ,αποδιοργανώνετε κάθε μου άμυνα, κάθε μου δισταγμός …

Το μυαλό μου δεν υπακούει στις λογικές του κόσμου και η ψυχή μου καίγεται από την φωτιά που έχει σε τατουάζ στον καρπό του χεριού της …

Ήρθε ξαφνικά …

Και προελαύνει σε όλα τα εδάφη μου…

Κάνει κατάληψη σε όλες μου τις σκέψεις…

Την νιώθω να περπατάει μέσα μου…Αυθόρμητα και όχι προσχεδιασμένα…

Είναι ένας υπέροχος ωκεανός που όλοι ονειρεύονται να ταξιδέψουν μέσα του, αλλά ελάχιστοι θα τα καταφέρουν…

Και το μυαλό μου ένας απλός μεσολαβητής για να ειπωθεί η ομορφιά της σε αυτό τον κόσμο…

Ήρθε ξαφνικά…

Και μοιάζει με εκείνο το τραγούδι που χρόνια αγαπούσες αλλά αγνοούσες το λόγο…

Και τώρα ξέρεις και πλέον το σιγοτραγουδάς μόνιμα ...

Είναι μια ροκ μπαλάντα που δεν πεθαίνει ούτε από τον χρόνο, ούτε από την φθορά της επανάληψης …

Είναι αυτό το δαχτυλίδι που φοράω σαν υπόσχεση ότι το πιο ουσιώδες κομμάτι της ύπαρξης μου είναι χαρισμένο…

Ήρθε ξαφνικά …

Περπατάει ξυπόλητη στην απόμερη παραλία της ψυχής μου και την γεμίζει με τα χνάρια της…

Μπαίνει χωρίς δισταγμό μέσα σε αυτό το κάστρο που είναι φτιαγμένο από δάκρυα και πόνο, στέκεται αντίκρυ μου και το τέρας δεν την τρομάζει…

Μου χαμογελάει και οι φόβοι μου εξαϋλώνονται…

Με αγγίζει και οι δαίμονες μου εξορκίζονται…

Με φιλάει και η κόλαση μου δροσίζεται και αλλάζει μορφή…

Γιατί πλέον με αγαπάει ένας παράδεισος …

Ποιος να μου το λέγε ….

Πως θα γινόμουν άξιος μιας τέτοιας ευλογίας...

Ποιος να μου το λέγε ….

Πως ο παράδεισος φοράει ένα λευκό t-shirt ….

Που έχει ζωγραφισμένο ένα μονόκερο επάνω του….

 

 

Λύκου υπόσχεση ...

 

Δραπέτης από ένα δάσος που με έκρυβε τόσο καλά και για τόσα πολλά χρόνια …

Το γιατί αυτής της πράξης, σίγουρα δεν εντάσσεται στην σφαίρα της λογικής ...

Οι υπόλοιποι κάτοικοι του δάσους ,πιστεύουν ότι αυτό είναι ένα είδος αυτοτιμωρίας για την αδυναμία μου..

Τώρα περιπλανιέμαι μέσα σε μια πόλη που με φοβάται και με εχθρεύεται   …

Σαν τον Θησέα ψάχνω να βγω από ένα λαβύρινθο αλλά χωρίς να έχω την βοήθεια του μίτου…

Όλα είναι παράξενα ,όλα είναι διαφορετικά έξω από την ασφάλεια της συνήθειας ...

Πόση δύναμη μπορεί να γεννήσει μια επιθυμία ...

Το δικό μου θέλω είναι να καταφέρω να ξαπλώσω διπλά στα πόδια της ….

Μόνο εκεί θα αξίζει ο θάνατος αυτού του ταξιδιού…

Ένα ανοιξιάτικο αγέρι με νανουρίζει πάνω σε ένα κυματισμένο στρώμα από ξερά φύλλα …

Η κούραση δεν πρέπει να νικήσει όμως …

Όχι πριν φτάσω …

Όχι πριν την βρω…

Ένας φοβισμένος περαστικός μου πετάει μια  πέτρα…

Του γρυλλίζω και φεύγει τρέχοντας ...

Ακόμα με φοβούνται …

Η μετάλλαξη που συντελείται μέσα μου δεν έχει επηρεάσει ακόμα το άγριο παρουσιαστικό μου…

Εδώ έξω στους δρόμους δεν φυτρώνει τίποτα…

Μόνο άνθρωποι …

Που λένε πολλά και πράττουν ελάχιστα…

Για μένα δεν υπάρχει τίποτα που να ήθελα και να μην έχω κάνει….

Πλέον το μόνο που θέλω είναι να ζήσω στον κόσμο που εκείνη κρύβει στο κορμί της…

Να τον εξερευνήσω …

Από την άκρη των μαλλιών της μέχρι τον πυρήνα της ψυχής της…

Και ας με φυλακίσει μέσα του…

Από εκεί δεν θα αποδράσω …

Δεν θα υπάρχει λόγος…

Είμαι ένας λύκος που προσπαθεί να μοιάζει άνθρωπος…

Εκπαιδεύομαι και μαθαίνω πράγματα που δεν κατανοώ για χάρη της αγάπης….

Και κάθε νυχτιά που εξακολουθώ να μην σε βρισκω ουρλιάζω στο φεγγάρι παράπονα…

Είμαι ένας λύκος που προσπαθεί να μοιάζει άνθρωπος …

Και συνεχίζω ένα ταξίδι αναγέννησης που ξέρω το τέλος του…

Θα γυρνάω μέσα στον αφιλόξενο κόσμο σας έχοντας μόνο δυο επιλογές….

Η θα την βρω ...

Η θα πεθάνω προσπαθώντας …

Και αυτή, είναι ενός λύκου υπόσχεση…

 

 

Ονειροκόριτσο ...

 

Ήταν ένα κορίτσι που ζούσε μέσα σε ένα όνειρο

Η μπορεί να ήταν η ίδια το όνειρο …

Αυτό ακόμα δεν είχε διευκρινιστεί και ίσως θα ήταν καλύτερα για όλους αυτή η απορία να έμενε αναπάντητη…

Αυτό το κορίτσι δεν είχε νιώσει ποτέ φόβο για τα τέρατα …

Μάλιστα συχνά τους επέτρεπε να ξεκουράζονται στο εσωτερικό των βλεφάρων της η στο λακκάκι του λαιμού της …

Αυτή η απουσία του φόβου υπήρχε γιατί ήξερε ότι υπάρχουν πιο τρομακτικά πράγματα σε τούτο τον κόσμο από το να σου χτυπάει το σκοτάδι την πλάτη με αμφίβολες προθέσεις…

Ένα από τα πλάσματα που είχε επιτρέψει να εχει πρόσβαση στον κόσμο της ήταν εκείνος ο άνδρας που μέσα του ζούσε ένας λευκός λύκος…

Κάθε φορα που την επισκεπτόταν εκείνη προσπαθούσε να του δώσει όσους πιο πολλούς λογούς μπορούσε για να μην επικρατήσει μέσα του η άγρια του φύση …

«Να κοιτάς ψηλά» του έλεγε « Να μιλάς στο φεγγάρι…Να θυμάσαι τα αστέρια» …

Ήξερε ότι παγωμένοι Γενάρηδες τον είχαν κάνει να ξεχάσει πόση ζεστη νιώθεις όταν σ’αγαπουν …Για εκεινού υπήρχε πλέον μόνο το ψύχος και το κυνήγι για την επιβίωση…Και εκείνη βλέποντας τον να ασφυκτιά μέσα στην σάρκα του πάλευε να τον πείσει ότι δεν χρειαζόταν την γεύση του αίματος για να νιώσει ξανά ζωντανός...

Όλα οσα είμαστε συνυπάρχουν σε μια φράση που δύσκολα θα ειπωθεί…Το κορίτσι που ζουσε μέσα σε ένα όνειρο η ήταν η ιδια το όνειρο διασκόρπιζε αναμεσά στα αστέρια ελπίδες και ευχές έτοιμες να εκπληρωθούν ώστε όταν ο άντρας που μέσα του ζούσε ο λευκός λύκος σήκωνε το βλέμμα του στον ουρανό να κατάφερνε να γαληνεύει…

Γιατί πρέπει να δείχνεις το δρόμο προς το φως ακόμα και σε πλάσματα που είναι καταδικασμένα να ζουν στο σκοτάδι ….

Γιατί  έτσι ίσως και εκείνα βρουν τον τρόπο έστω και δύσκολα να επιστρέψουν σπίτι ….

Ακόμα και όταν το σπίτι είναι ένα τόσο παράξενο μέρος για να κατοικεί η ελπίδα …

Το κορίτσι που ζουσε μέσα σε ένα όνειρο η ήταν η ιδια το όνειρο μπορούσε να δημιουργήσει αγάπη με μια κίνηση του χεριού της…

Ευφορία με μια λέξη της …

Και γαληνή με ένα χαμόγελο της…

Και αυτό ημέρευε τα τέρατα που σπανία ένιωθαν κάποιον να μπορεί να γεννήσει τέτοιου είδους συναισθήματα για εκείνα …

Ο άντρας που μέσα του ζουσε ο λευκός λύκος συνήθιζε να ουρλιάζει στο φεγγάρι έχοντας πληγές στα χέρια και στα πόδια ..Πληγές που είχαν γίνει στο όνομα της αγάπης … Δεν ονειρευόταν πια εκτός από τις στιγμές που το κορίτσι που ζουσε μέσα σε ένα όνειρο η ήταν η ιδια το όνειρο του έδειχνε το πώς …

Και την απορία που αναφέραμε στην αρχή την είχε και αυτος αλλά αποφάσισε πως δεν έπρεπε να λυθεί…

Γιατί κάποιος να εξηγήσει κάτι τόσο καλό και όμορφο;

Δεν χρειαζόταν …

Έτσι την έκανε συνθέτη λέξη και είπε και στα αλλά τέρατα που ήταν το ιδιο τυχερά με εκείνον ότι όλοι από εδώ και πέρα το μαγικό πλάσμα θα το ανάφεραν ως το «Ονειροκοριτσο» … Και αυτό αρκούσε...

Πτώση ...

 

Περπατάω μέσα σε μια πολη που κοιμάται στο πλαι ενός πολύβουου  αυτοκινητοδρόμου …

Διπλα σε σκουπίδια που ζέχνουν και κάνουν την ατμόσφαιρα της αποπνικτική και την ανάσα δύσκολη…

Το χειμώνα, φορα ένα απαίσιο κίτρινο πανωφόρι…Κίτρινο, το χρώμα του μίσους ….

Πάνω στην κυρτή της πλάτη  ζουν ετοιμόρροπα κτίρια που σε κάθε της ανασήκωμα γκρεμίζονται...

Αλλά οι διαβάτες προσπερνούν τα σιντριμια αδιάφοροι ...

Βλέπεις ένα κτιριο που πέφτει δεν αφορά κανέναν, εκτός και αν, η ζωή του βρισκόταν μέσα σε αυτό…

Κλεινω τα μάτια και προσπαθώ να στείλω το μυαλο μου στο γαλάζιο…

Εκεί που ένιωθα γεμάτος και ζωντανος…

Το μυαλο όμως αρνείται να συνεργαστεί και να σχηματίσει την εικόνα…

Παραμένω άδειος και χωρίς σφυγμο…

Περπατάω διπλα σε άδειους σιδηροδρομικούς σταθμούς …

Κοιτάζω τις ράγες που κάποτε έπαιρναν και επέστρεφαν αγαπημένους…

Τώρα δεν επιστέφει κανεις…

Πως μπορείς να θεραπεύσεις την σκουριά της ψυχης;

Ειδικά όταν ο ήλιος δεν λάμπει ποτέ σε αυτό το σημείο του χάρτη…

Και αυτό το πλοιο, που θα μας μετέφερε στην προσωπική μας Εδέμ, κείτεται νεκρο στην αγκαλιά ενός ναυπηγείου φάντασμα…

Περπατάω σε δρόμους δακρύων και μετάνοιας…

Εκεί που οι άγγελοι μάχονται τους προσωπικούς μας δαίμονες και  συχνά χάνουν την μάχη…

Στέκομαι μπροστά σε ένα καθρέφτη που κοσμεί την πρόσοψη ενός καταστήματος και μέσα του βλέπω τον εαυτο μου να γίνεται χιλια κομμάτια…

Και αυτές οι φωνές στο κεφαλι μου νιώθω σαν να με μαστιγώνουν με μια αλυσίδα φτιαγμένη από ραγισμένες καρδιές…

Από συνήθεια ,όταν έρχεται ο πονος ο νους μου ταξιδεύει σε σένα …

Αραγε που να ξοδεύεσαι απόψε…

Που πολεμάς για τα όνειρα σου…

Νιώθεις αγαπημένη προτού η σκέψη σε κανει λογική;

Βλέπεις την αλήθεια πριν ανοίξεις καν τα μάτια σου;

Διαισθάνεσαι το ποσό κουρασμένος είμαι πια από την σκοτεινιά μου;

Αν ναι ,άνοιξε τα φτερά σου και ελα να με βοηθήσεις να αποδράσω από εδώ …

Να φύγουμε μακριά  από αυτό το άθλιο μέρος…

Και ας συνεχίσουμε μέχρι να κουραστείς και να μην μπορείς να πετάξεις άλλο..

Σε αυτή την διαδρομή θα έχουμε ζήσει τόσα που στο τέλος θα μοιάζει θελκτική η πτώση …

Ελα λοιπον,ελα να πέσουμε...

Να συντρίβουμε στο έδαφος της πραγματικότητας…

Καθαίρεση και Κάθαρσις ...

Όλη σου η ύπαρξη ζει μέσα σε αντιθέσεις ...
Σε επιλογές που μπορούν να διαβαστούν και από τις δυο πλευρές ...
Όμως σε αντίθεση με την καρκινική γραφή η κάθε πλευρά έχει διαφορετικό νόημα...
Έτσι έχεις...
Μια ζωή άξια να την ζητοκραυγάσει κανείς ...
Η μια ζωή για να την αποδοκιμάσει...
Ανάλογα την οπτική του η τον αξιακό του κώδικα ...
Ένα όμορφο όνειρο που είδες και πραγματοποιήθηκε αναπάντεχα...
Μπορεί το μέλλον του να είναι ένας εφιάλτης που θα ξεπεράσει τα όρια της φαντασίας σου...
Έτσι περιμένεις ...
Μια πιθανότητα που αγωνία να έρθει η σειρά της για να συμβεί..
Ένα τζογάρισμα ,μια ζαριά κόντρα στο μετριοπαθή εαυτό σου που δεν ρισκάρει ποτέ...
Μια περιπέτεια που έζησες και νόμισες ότι αξίζει περισσότερο από την ασφάλεια της αγκαλιάς...
Ένας δρόμος που ταξιδεψες και σε οδήγησε μακριά από το απάγκιο λιμάνι σου ...
Και ίσως αυτή την φορά οι χάρτες και η πυξίδα σου να μην είναι αρκετές για να το ξαναβρείς...
Έτσι με τον καιρό αποκτάς...
Μια ιστορία που πάντα θα αποζητά ολοκλήρωση...
Ένα μάθημα που θα σου διδάσκεται αέναα γιατί αρνήθηκες να το μάθεις την σωστή του ώρα..
Και ένα μυστήριο ανεξερεύνητο κρυμμένο μέσα στο χρονο...
Έτσι τελικά διαπιστώνεις...
Πως αυτό που πλέον λείπει σου ήταν τοσο διακριτικά απαραίτητο...
Και πλέον δεν ξέρεις αν αυτό το "συγγνώμη" μπορεί να σώσει κάτι ακόμα και αν ειπωθεί...
Έφτασε η στιγμή που ίσως να μην είναι αρκετή μια απεργία του φόβου...
Αυτό που ήταν μια παλέτα για να ζωγραφίζεις με ότι χρώματα θες την μέρα σου,ξεράθηκε γιατί την άφησες ανοιχτή κάτω από τον καυτό ήλιο...
Ο αφηγητής των παραμυθιών που ζούσε για να μην σε αγγίζει η πραγματικότητα,έχασε πια το "μια φορά και ένα καιρό "του ,το έκρυψε η έλλειψη της πίστης σου...
Και αυτός ο ιππότης που ήταν ταγμένος να σε προστατεύει χρόνια ολόκληρα, έχασε το νόημα της ύπαρξης του μετά από την βίαιη καθαίρεση που του επιφύλαξες...
Και όμως όπως κάθε ιππότης που σέβεται τον εαυτό του και τους όρκους που έχει δώσει γνωρίζει...
Ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να μπει και πάλι μπροστά για να επέλθει η κάθαρσις...
Και θα το κάνει...
Ακόμα και αν για να επιτευχθεί αυτή, θα είναι απαραίτητος ο θάνατος του ...

Αδιάβαστο βιβλίο...

Ζω σε μια σκονισμένη γωνία μέσα στην χώρα των βιβλίων ...
Πλάι μου στριμώχνονται άλλα βιβλία με φανταχτερά εξώφυλλα και πομπώδεις τίτλους...
Με έχουν σπρώξει και αναγκάσει να ζω με το πρόσωπο μου πιεσμένο συνεχώς πάνω σε μια ξύλινη επιφάνεια...
Ίσως γιατί διαφέρω από τα υπόλοιπα ...
Είμαι το αδιάβαστο βιβλίο...
Ένα βιβλίο που λαχταρά να βρεθεί στα χέρια κάποιου που να νοιάζεται μόνο για το τι είναι γραμμένο στο εσωτερικό του και όχι για το όμορφο η ιντριγκαδόρικο εξώφυλλο του....
Εσύ μην γίνεις μια από εκείνες που βλέπουν μόνο το περίγραμμα ...
Πάρε με στα χέρια σου και ρίξε μια προσεκτική μάτια ...
Προσπέρασε αυτό το σκληρό εξώφυλλο και δώσε σημασία μόνο στις φθαρμένες μου σελίδες που είναι γεμάτες ως το χείλος με ποιητικά μυστικά...
Ελα να γνωρίσεις τις εικόνες και τις λέξεις που ζουν μέσα μου...
Και είναι τακτοποιημενες με τέτοιο τρόπο ώστε το αφήγημα να πολεμήσει για να κρατήσει το ενδιαφέρον σου ζωντανό...
Θα σου διηγηθώ ιστορίες που θα σου προκαλέσουν ένα σωρό από συναισθήματα που πολλά από αυτά μπορεί να ανακαλύψεις ότι θα τα νιώσεις για πρώτη φορά...
Θα είμαι για σένα μια έκπληξη,από την πρώτη μου σελίδα έως την τελευταία...
Φτάνει να με διαλέξεις και να αφήσεις τον κόσμο μου να συναντήσει τον δικό σου ...
Και μετά ...
Παράγραφο με παράγραφο...Κεφάλαιο με κεφάλαιο...Θα δεις...
Ήρωες και ηρωίδες ...Που δρουν ,ζουν και πεθαίνουν μέσα σε φανταστικές αρένες αλλά πάντα για ευγενής σκοπούς που ταιριάζουν με την ηθική σου και τις αξίες σου...
Θα δεις σοφούς να εκπαιδεύουν γεγονότα και αριθμούς και να τα υποτάσσουν στο γενικό καλό...
Και θα γνωρίσεις έναν άλλο κόσμο μέσα από τα μάτια των στοχαστών αλλά και των ονειροπόλων...
Το μελάνι στο λευκό μου θα ανατριχιάζει κάθε φορά που θα νιώθει την αίσθηση από τα ακροδάχτυλα σου..
Και όταν με ξεφυλλίζεις το άρωμα μου θα γεμίζει την ατμοσφαίρα σου και θα σε αγκαλιάζει προστατευτικά...
Για όλα αυτά λοιπόν μην με αφήνεις άλλο σε αυτή την σκοτεινή γωνιά...
Κράτησε με στα χέρια σου και σε παρακαλώ...
Μην με κρίνεις από το εξώφυλλο μου...
Μην με κρίνεις καν από το πρώτο κεφάλαιο...
Πάρε με μαζί σου και μην με αφήνεις να ζω άλλο εδώ συλλέγοντας σκόνη και πληγές από ανθρώπους που διαβάζοντας ελάχιστες από τις σελίδες μου με έκλεισαν γρήγορα αδυνατώντας να καταλάβουν τις έννοιες των μεταφορών μου...
Τα μάτια σου κυοφορούν τις ελπίδες μου...
Ότι μέσα σε ένα κόσμο ρηχό που πλέον αδιαφορεί για τα παλιά βιβλία ...
Εσύ θα κάνεις την διαφορά...
Θα πάρεις μαζί σου τελικά αυτό το αδιάβαστο βιβλίο...
Θα το διαβάσεις...
Και θα το αγαπήσεις...

Άγραφο ποίημα...

Άνοιξες το μεγάλο δερμάτινο βιβλίο που μέσα του ζει ο κόσμος μου ...
Και αφού ξαναδιάβασες τα γραμμένα,βρέθηκες μπροστά σε μια λευκή σελίδα...
Μπορείς να γράψεις ότι θέλεις πάνω σε αυτή την σελίδα...
Να προκαλέσεις με αυτό τον τρόπο τις λέξεις να φανερωθούν ...
Να πουν την ιστορία και την αλήθεια τους...
Να γεννηθούν και να ξεκινήσουν την ζωή τους σε αυτό το λευκό τοπίο ...
Όμως παρά την προσπάθεια οι λέξεις παραμένουν νεκρές...
Άγραφες...

Μπορείς να διαβάσεις ότι θέλεις σε αυτή την λευκή σελίδα...
Να βρεις τα δικά σου νοήματα ,τις δικές σου περιγραφές ...
Και κάθε μέρα αυτά να αλλάζουν ανάλογα με την διάθεση που θα έχουν τα μάτια σου...
Άλλωστε αυτή είναι η μαγεία του λευκού....
Η προσαρμογή ...
Όμως όσο και αν τα μάτια σου αποτελούν ένα από τα πιο μεγάλα δέλεαρ αυτού του κόσμου...
Οι ιδιαίτερες λέξεις που θα έπρεπε να εμφανιστούν θα παραμείνουν κρυμμένες...
Άγραφες...

Το ξέρω πως νιώθεις ότι αυτό είναι άδικο ...
Πως να μπορέσεις να δεις ότι αρνείται να γραφτεί;
Πως μπορείς να εκφράσεις αυτό που κατάλαβες και την ομορφιά αυτού που είδες,όταν ο καμβάς είναι κενός...
Πως να περιγράψεις το παράξενο ότι οι λέξεις καταφέρνουν να μπουν στο μυαλό σου και να σε κάνουν να νιώθεις αλλά ταυτόχρονα
να παραμένουν πεισματικά αόρατες ...
Άγραφες...

Είναι σαν το σκοτάδι με το φως ...
Χρειάζεται το ένα το άλλο...
Για να επιβιώσουν αλλά και για να αλληλοεξουδετερωθούν ...
Η απόλυτη αντίφαση...
Έτσι και εσύ γνωρίζεις ότι αυτές οι λέξεις μπορεί να σε αλλάξουν τοσο που να μην αντέχεις...
Αλλα επιμένεις να θέλεις να φανερωθούν...
Ίσως όμως να έχεις καταλάβει ότι το λευκό να είναι απλά και ένα είδος αυτοπροστασίας του ποιητή...
Γιατί ίσως και αυτός να φοβάται μήπως και δεν αντέξει την αλλαγή...
Και αφήνει αυτές τις λέξεις να ζουν μόνο μέσα στο μυαλό του αδικώντας σε ...
Σκίσε αυτή την λευκή σελίδα και κράτα την ...
Σου υπόσχομαι ότι κάποια στιγμή μαγικά θα φανερώσει τα μυστικά της και θα γεμίσει όμορφες λέξεις...
Και τότε θα καταλάβεις πόσο άξιζε η αναμονή ...
Για αυτό το άγραφο ποίημα...

Σπηλιές και υπόγεια...(Ανάταση )...

Μέσα σε δαιδαλώδεις σπηλιές το καλοκαίρι και σε ανήλιαγα υπόγεια το χειμώνα ,έκρυψα τον χαρούμενο εαυτό μου...

Στην αρχή ,ήταν κάτι σαν ένα είδος αυτοπροστασίας από ένα κόσμο που πάντα με θεωρούσε παρία γιατί ήμουν ένα ακανόνιστο άσχημο σχήμα που έβλαπτε την υπέροχη ομοιομορφία του...

Σε ένα κόσμο που τρέφεται από δυστυχία και λερώνει την χαρά ,πρέπει να κρύψεις ότι όμορφο,αγαπημένο και χαρούμενο όσο πιο καλά μπορείς...

Και αυτό κάνω...

Σιγά σιγά άρχισα να τον κρύβω όλο και πιο καλά, όλο και πιο περίπλοκα ώστε κάνεις να μην μπορέσει να τον βρει και να με αναγκάσει να τον φορέσω σε κοινή θεά ...

Μέχρι που μια νύχτα τον έχασα τελείως....

Και τον είχα ανάγκη εκείνη την νύχτα ...

Άλλα δεν μπορούσα ,δεν θυμόμουν ,σε πιο υπόγειο η σε πια σπηλιά τον είχα κρύψει και έτσι κατανάλωσα όλη μου την θλίψη πάρα την θέληση μου...

Όταν ξημερώσει ,σκέφτηκα ,θα ψάξω κάθε γαμημένη σπηλιά και υπόγειο και δεν θα σταματήσω μέχρι να τον βρω..

Έτσι γύρισα ότι σκοτεινό δρόμο είχε η ψυχή μου μέχρι που έφτασα μπροστά σε μια σπηλιά  που μπροστά της είχε μια παραλία...

Εκεί βρισκόσουν και εσύ...

Δεν θυμάμαι...

Σε είχα αφήσει εγώ εκεί η χρησιμοποίησες πάλι αυτό το μίτο που σου εχω χαρίσει ώστε να βρίσκεις πάντα τον τρόπο να έχεις πρόσβαση στην αγάπη μου...

Ξάπλωσα το σώμα μου στο χώμα ...Στα ρηχά ...

Λίγα βήματα μακριά σου ώστε να μπορείς να με φτάσεις ...

Δεν ήθελα πλέον να μπω στην σπηλιά...

Έμεινα ξαπλωμένος και ακίνητος ...

Αποκαμωμένος παρακάλεσα για μια καταιγίδα ώστε να μπορέσω να κλέψω τον κεραυνό της και να γεμίσω ενέργεια...

Και μέχρι να γίνει αυτό σε προσκάλεσα να διώξουμε την άμμο από τον πόνο ώστε να μείνει πεντακάθαρος...

Μια ζωή πηγαίνω γρήγορα πηγαίνοντας πουθενά...

Και εσύ, πάντα ένας τερματικός σταθμός που με διώχνει μες στην νύχτα λέγοντας μου να συνεχίσω για λίγο ακόμα...

Και δεν ανησυχείς αν χαθώ,γιατί είσαι η κάτοχος της κλωστής...

Στα ταξίδια μου αυτά άφησα φίδια να με δαγκώσουν για να πάθω ανοσία στα δηλητήρια...

Και αφού απέκτησα την ανοσία, είδα ότι το τίμημα ήταν να μην είμαι ποτέ ξανά ο ίδιος...

Μα τι ήθελα και μίλησα για αυτά ...

Όταν τα αναφέρω ο διάβολος αποκτά υπόσταση...

Μα αφού είσαι εδώ έλα λίγο πιο κοντά μου...

Ψιθύρισε μου λόγια σοφίας, λόγια καρδιάς...

Δικά σου λόγια και όχι αυτά τα γαμημένα διάσημα αποφθέγματα...

Δεν τα θέλω ,δεν με βοήθησαν ποτέ στην επιβίωση...

Μίλα μου και θα βρούμε τρόπο να ξορκίσουμε τα σκοτάδια ...

Τους φόβους μας και τον τοξικό εαυτό μας...

Αφού είσαι εδώ δεν χρειάζεται να μπω και να πάρω τον χαρούμενο εαυτό μου.

Γιατί δεν τον χρειάζομαι όταν είσαι εδώ ...

Μέσα στα μάτια σου η ελπίδα μου πάντα θα λάμπει...

Γιατί με σένα ο πόνος έχει αξία ...

Και όταν η ψυχή μου κυλιέται απνευστί στα χαμηλά,είσαι πάντα η ανάσα που της δίνει ανάταση....

Καρδιά από ξύλο ...

Κάπου μακριά περιτριγυρισμένο από θάλασσα, υπήρχε ένα βασίλειο από χρυσό. Όλα ήταν χρυσά εκεί: τα σπίτια,οι δρόμοι ,ακόμη και τα παιχνίδια. Τα παιδιά έπαιζαν με χρυσές μπάλες, οι κούκλες είχαν τα δικά τους κοσμήματα και χρυσά λαμπερά νήματα υφαίνονταν σε οποιοδήποτε είδος υφάσματος.

Ωστόσο, παρά το σύνολο του πλούτου του βασιλείου, υπήρχε ένα πράγμα που έλειπε. Ένα πράγμα ακόμα και ο ίδιος ο βασιλιάς δεν μπορούσε να αγοράσει με όλο το χρυσό του. Ήταν το γέλιο της πριγκίπισσας...

Η κοπέλα δεν γέλαγε ποτέ...Ούτε καν χαμογελούσε ... Όταν της παρουσίαζαν  ένα καινούριο χρυσό παιχνίδι, η ένα καινούργιο χρυσό ένδυμα η κόσμημα  εκείνη κουνούσε άπλα το κεφάλι της...

Ο βασιλιάς είχε δοκιμάσει τα πάντα για να κάνει την κόρη του να χαμογελάσει- κάλεσε γιατρούς και μάγους, κάλεσε γελωτοποιούς και μουσικούς. Μέχρι και ο ίδιος ,η Αυτού Εξοχότης ,κάποια στιγμή ισορρόπησε ένα χρυσό πιρούνι στην άκρη της μύτης του,πράγμα που του φάνηκε πολύ αστείο, αλλά η πριγκίπισσα  απλά δεν γέλασε...Έπεσε λοιπόν σε βαθιά περισυλλογή για βρει ένα τρόπο να λύσει αυτό το πρόβλημα ...

"Έχω μια ιδέα", είπε επιτέλους ο βασιλιάς. "Ένα τελικό, απελπισμένο σχέδιο. Θα ανοίξω το λιμάνι για να έρθουν όλοι στο βασίλειό μου και τότε θα κάνουμε ένα τεράστιο πάρτι γενεθλίων για την πριγκίπισσα . Ίσως αυτό να την κάνει να γελάσει. "...

Ποτέ πριν δεν είχε επιτρέψει ο βασιλιάς κάτι τέτοιο. Το λιμάνι ήταν κλειστό, με αυστηρούς ελέγχους, γιατί φοβόταν ότι οι ξένοι θα μπορούσαν να έρθουν να κλέψουν το χρυσό του. Αλλά τώρα, την μέρα των γενέθλιων της πριγκίπισσας, εκατοντάδες πλοία έφτασαν στην ακτή. Υπήρχαν εμπορικά πλοία και αλιευτικά σκάφη, κομψά πλοία ευγενών και γαλαζοαιματων από άλλους λαούς . Οι λαοί αυτοί είχαν εκδιωχθεί  πριν πολλά χρόνια και μετά από πολλούς πολέμους, πέρα ​​από τη θάλασσα και τους φαινόταν απίστευτο που μετά από τοσο καιρό τους κάλεσαν και τους επέτρεψαν να αράξουν τα πλοία τους  στο βασίλειο του χρυσού. Γιαυτό το γιόρταζαν στους δρόμους, τραγουδώντας , χορεύοντας και ρίχνοντας χρυσά κομφετί ψηλά στον αέρα....

Όμως η πριγκίπισσα , που στεκόταν πανέμορφη και παρακολουθουσε τα τεκταινόμενα  από το μπαλκόνι της, δεν φαινόταν καθόλου ευχαριστημένη. Ο βασιλιάς αγκάλιασε τη κόρη του με δάκρυα στα μάτια "Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω. Ζήτησα συμβουλές από όλους όσους γνωρίζω. "

Ακριβώς τότε η πριγκίπισσα άνοιξε τα υπέροχα μάτια της και με καρφωμένο κάπου το βλέμμα άρχισε να μετακινείται πιο κοντά στο κιγκλιδωτό του μπαλκονιού. Πολύ έκπληκτος, ο βασιλιάς έκανε το ίδιο και είδε αυτό που κοίταζε η κόρη του ...

Υπήρχε ένας ιππότης που πιθανόν συνόδευε κάποια ευγενή καλεσμένη και καθισμένος με ένα χρυσό περβάζι της αυλής είχε ένα κομμάτι ξύλο στα χέρια του που επιδέξια με το κοφτερό του μαχαίρι το είχε κάνει να πάρει το σχήμα μιας καρδιάς .Τα μάτια της πριγκίπισσας είχαν γεμίσει από θαυμασμό .Ήταν η πρώτη φορά που δεν έβλεπε κάτι από χρυσό...Ο ιππότης σήκωσε το βλέμμα του και συνάντησε το δικό της .Χαμογέλασε και κάρφωσε με το ξίφος του την ξύλινη καρδιά και την σήκωσε προς το μέρος της...

Το χρυσό μπαλκόνι  όμως  ήταν πολύ ψηλά όποτε ήταν σχεδόν αδύνατο να καταφέρει  να φτάσει η ξύλινη καρδιά στα χέρια της...Η πριγκίπισσα όμως κατάλαβε. Κατάλαβε - και χαμογέλασε για πρώτη φορά...