22/2/09

ΚΑΤΕΡΙΝΑ...


Πριν δυο μερες επινα καφε με το zombie,
Αναμεσα σε διαφορα θεματα που συζηταγαμε μου πεταξε στο ασχετο
"Ρε φιλε θελω να παρω τα βιβλια της Κατερινας Γωγου,διαβασα ενα ποιημα της χθες το βραδυ και εμεινα"
Ενας απο τους πολλους λογους που το αγαπαω αυτο το παιδι ειναι οτι μου θυμιζει πραγματα
που μεγαλωνοντας ξεχναω...
Εκλεισα τα ματια και θυμηθηκα οτι διαβασα πρωτη φορα κατι δικο της..
Τους "Αποντες "...
Μου το ειχε φερει η Δεσποινα για δωρο στα γενεθλια μου...
Θυμαμαι καθομασταν στην ταρατσα του Μινιον εχοντας κανει κοπανα απο το σχολειο ...
Με ενα φραπε μοιρασμενο στα δυο γιατι δεν ειχαμε λεφτα...
Και τοτε αυτη ανοιξε το μπουφαν της και εβγαλε απο μεσα ενα τυλιγμενο δεματακι..
Ποιος ξερει ποσες μερες μαζευε λεφτα για να μου κανει δωρο...
'Χρονια πολλα μωρο μου,να σε χαιρομαι, δεν ειναι κατι μεγαλο αλλα ειμαι σιγουρη οτι θα σου αρεσει.."μου ειπε χαμογελωντας...
Σκιζοντας το περιτυλιγμα ειδα στο εξωφυλλο του βιβλιου την φωτογραφια της Κατερινας ...
"Καλα αυτη δεν ειναι αυτη που επαιζε με το Κωνστανταρα?"ειπα επιδεικνυοντας την αγνοια μου στο ετερον μου ημισυ..
"Ναι αυτη ειναι ,αλλα ειναι και φοβερη ποιητρια ,Θα δεις οταν το διαβασεις!"
"Ναι ε?"εκανα σκεπτικος
"Παω να φερω ζαχαρη ,πικρα ειναι ο καφες"ειπε η Δεσποινα και με φιλησε πεταχτα στο μαγουλο...
Ανοιξα το βιβλιο που κρατουσα στα χερια μου και σταματησα στην σελιδα 6
Αντι προλογου ελεγε

-"Εν αρχη ην ο Πονος"...

Με παραξενεψε και γυρισα σελιδα..
Αυτο που διαβασα εξαψε ακομα πιο πολυ την φαντασια μου...

-"Μουσα της νυχτας
Μουσα της στερησης
της κυτταρικης μου μνημης της Οργης
δαφνοστεφανωμενο
πολυαγαπητο
παιδι δικο σου ειμαι και εγω
και στις αστρφτερες σου ασφαλτους
με ταραγμενη ενοραση απο το αλκοολ
την ψυχη μου αναβοσβηνω και καταπονω
για την Τιμη σου...."

Η εικονα του χαζοχαρουμενου κοριτσιου του Τζανετακου που εδειχναν οι ταινιες και που ειχα σβηστηκε αμεσως και βιαια απο το μυαλο μου...
Εκεινο το βραδυ διαβασα μονοκοπανια ολο το βιβλιο και ανακαλυψα μια απο τις πιο χαρισματικες συγχρονες ποιητριες ...
Εκτοτε διαβασα ολα τα βιβλια της και τοποθετηθηκε στο εσωτερικο μου ραφι αξιων ψηλα μαζι με διαφορους αλλους χαρισματικους ανθρωπους κατ εμε...
Μονο που ολοι τους ειχαν ενα κοινο χαρακτηριστικο ...
Την αυτοκαταστροφη...
Μαλλον ηταν πολυ ευαισθητοι και δεν αντεξαν...
Εγω παλι με τον καιρο σκληρυνα....
Ξεχασα τους ρομαντισμους και τις αδιεξοδες επαναστασεις και μεγαλωνοντας χαθηκα σε διαφορους δρομους ρουτινας και επιβιωσης και σας εχασα..
Εχασα τα βιβλια της Κατερινας ,ξεθωριασε η μουσικη του Παυλου, και μεγαλοπιαστηκα...
Αλλα μαλλον εσεις δεν με ξεχνατε οπως φαινεται και διαμεσου του φιλου μου του Zombie κανατε ξανα αισθητη την παρουσια σας...
Γιατι ποτε δεν επαψα να ειμαι ροκ μαλλον...
Γιατι ισως ενα κομματι απο την μελαγχολια σας ζει μεσα μου...
Γιαυτο και ως φορο τιμης στην Κατερινα που με επισκεφθηκε
σας παραθετω το αγαπημενο μου ποιημα της...
Για να θυμουνται οι παλιοτεροι και μαθαινουν οι νεοτεροι....

Zombie φιλαρακι σε ευχαριστω που σκαλιζεις της μνημης μου τα βοτσαλα...





Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ...
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...

15/2/09

ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΔΑΝΕΙΚΑ...








Βαζω ενα γραμμα μεσα σε ενα μπουκαλι και το ριχνω στην θαλλασα...
Οπως εβλεπα να κανουν στις ταινιες...
Εχω γραψει μεσα ενα σωρο πραγματα που θελω να σου πω και δεν προλαβα...
Ξερω οτι δεν εχει και πολλες ελπιδες να φτασει κοντα σου...
Το πιο πιθανο ειναι να χαθει στο δρομο και να ξεβραστει σε μια ξενη παραλια...
Να αποκαλυψει την αληθεια του σε δυο αγνωστα ματια...
Εμενα δεν με πειραζει...
Αξιζει τον κοπο που προσπαθησε να κανει το ταξιδι προς εσενα...
Εστω και αν αποτυχει να φτασει στον προορισμο του...
Ολα οσα εγιναν αξιζαν τον κοπο ...
Και οτι θα γινει στο μελλον επισης...
Δεν ξερω γιατι αλλα αυτο τον καιρο σε νιωθω ολο και πιο κοντα ..
Εχεις πλησιασει αραγε η η φαντασια μου με παραπλανα?
Η ψυχη μου παρακαλαει για το πρωτο και η λογικη μου επιβαλλει να πιστεψω το δευτερο...
Δεν θελω να μιλησω αλλο εγω ...
Εξαντληθηκα γραφοντας το γραμμα που εστειλα προς αγνωστη κατευθυνση...
Γιαυτο δανειζομαι λογια σημερα...
Λογια που περιγραφουν εσενα...
Νεραιδα της καρδιας μου...



Οι νεράιδες θα ΄ ρθούν στα όνειρα σου, να σου τραγουδήσουν.
Μην τους κάνεις κακό γιατί χωρίς παραμύθια τη ζωή μας θα αφήσουν.

Κρύβονται πίσω από καλλυντικά, διακριτικά
Δίνουν χρώμα στη νυχτιά, δεν αντέχουν την ψευτιά.
Δεν δανείζουν το κορμί τους μόνο για μια βραδιά
Δεν χαρίζουν την ψυχή τους αν αυτή δεν αγαπά.
Δεν χορεύουν σε τραπέζια και δεν γδύνονται στις πίστες
Δεν αντέχουν τη μιζέρια, δεν ανήκουνε σε λίστες
Πλουσίων πελατών, ξεμωραμένων εραστών
Μα προσέχουν το παρόν άφοβα για να κοιτούν το παρελθόν.
Αύριο, για τ΄ αύριο φαντάζονται και μέχρι να ΄ ρθει σε κομμάτια δεν μοιράζονται.

Φυλαχτό στο ραβδί τους η αγάπη,
Θα σ΄ αγγίξει αυτό μονάχα αν δεν τους θυμίζεις κάτι.

Μεσ΄ τις πόλεις γυρνούν, τις καρδιές ντύνουν μ΄ έντονους χτύπους
Τραγουδάνε γλυκά στης ψυχής μας τους όμορφους κήπους
Μακιγιάζ κι αν φορούν, να κρυφτούν θέλουν απ΄ την κακία
Στο ραβδί τους κρατούν οι νεράιδες αγάπη,
Δίπλα σου υπάρχει μια!

Δε θα τρίξουν τα πλακάκια από μπροστά σου σαν περάσουν
Για δεν ντύνονται γυμνές τη λίμπιντο να ανεβάσουν
Υπάρχουν πάντα δίπλα μας, το μάτι δεν τις πιάνει
Γιατί ξέρουν να κρύβονται κακό να μην τις φτάνει.
Πληγώνονται πιο εύκολα γιατί αγαπούν στα αλήθεια
Και τύπους απορρίπτουνε που λένε παραμύθια.
Βιβλίο ανοιχτό αν είσαι εντάξει απέναντί τους
Για πάντα όμως χάνονται αν παίξεις μαζί τους.

Οι νεραιδες πονουν μα καταφερνουν και υπαρχουν ακομα
Φταις εσυ ,φταιω εγω που θα μεινουν πιο λιγες σε αυτο τον αιωνα!

Κάθε δάκρυ τους πικρό λουλούδι στο χώμα
Κάθε γέλιο τους αστέρι λαμπερό στον ουρανό
Δες τη νυχτιά που φωτίζουν της αλλάζουνε χρώμα

Δεν θα γινω υπαιτιος για αλλο λουλουδι πικρο!

Στίχοι: Μέθυσος
Μουσική: Μέθυσος
Πρώτη εκτέλεση: Stavento

9/2/09

ΨΥΧΩΣΙΚΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ...


Ανα τακτα χρονικα διαστηματα διαφορες αιτιες μου φερνουν στο μυαλο εικονες και πραγματα που πιστευα πως εχω ξεχασει...
Παραξενο πραγμα η μνημη...
Κατι γινεται και με πυροδοτει να κανω μια αναδρομη στο παρελθον μου και τοτε θυμαμαι διαφορα προσωπα και καταστασεις με απιστευτη λεπτομερεια .
Πραγματα που μπορει αμα με ρωταγε καποιος την προηγουμενη μερα θα τον κοιτουσα σαν χανος αδυνατωντας να τα θυμηθω..
Και ομως φτανει μια εικονα η μια προταση να δωσει την εκκινηση στο μυαλο μου να ανασυρει μια αναμνηση με ολες της τις λεπτομερειες...
Πριν καμμια εβδομαδα το μυαλο μου ξαναταξιδεψε γυρω στα 22 χρονια πισω...
Ξαναγινα 13 χρονων και επαιζα μπαλα μαζι με τους συμμαθητες μου στην μοναδικη πλατεια της γειτονιας μας...
Για εμας που μεγαλωναμε στο κεντρο της Αθηνας και τα Σαββατοκυριακα τα σχολεια φυλλαγοντουσαν απο τον επιστατη πραγμα που εκανε την εισοδο
απαγορευμενη , το μονο μερος που μας εμενε να παιξουμε μπαλλα ηταν η μεγαλη πλατεια...
Εκει ειχαμε φτιαξει ενα κανονικο πρωταθλημα με βαθμολογιες ,κυπελλο κτλ κτλ..
Καθε Σαββατο κυριακο λοιπον αυτη η πλατεια γινοταν το κεντρο του κοσμου μας...
Καπου αναμεσα σε ολα αυτα υπηρχε και ο Αντωνης ο διαιτητης...
Τον λεγαμε ετσι γιατι σε καθε παιχνιδι γινοταν ο αυτοκλητος αρχοντας του .
Ασχετα αν δεν του εδινε κανεις μας σημασια αυτος επαιρνε μια σφυριχτρα και ετρεχε πανω κατω σφυριζοντας και μοιραζοντας κοκκινες καρτες...
Το καταδιασκεδαζε και εμεις οι δηθεν ξυπνιοι γελαγαμε μαζι του και τον αφηναμε να πιστευει οτι ηταν ο διαιτητης του ματς....
Ο Αντωνης ηταν ο τρελλος εντος εισαγωγικων της γειτονιας μας ...
Ενα ακινδυνο παιδι 25 χρονων που το μυαλο του δεν ειχε μεγαλωσει μαζι με το υπολοιπο σωμα του και η μονη πηγη χαρας του ηταν να κανει τον διαιτητη...
Ηταν παντα εκει το Σαββατο το πρωι πριν απο ολους και περιμενε πως και πως να ξεκινησει το παιχνιδι..
Αμα τον εβλεπες εκεινη την ωρα σου εμοιαζε καθολα φυσιολογικος ....
Ολα αλλαζαν μολις ξεκιναγε το ματς...Σεληνιαζοταν...
Μια μερα ειχε παρει τοσο σοβαρα μια αποφαση του που πηρε την μπαλλα και δεν την εδινε πισω με τιποτα...
Ενας απο εμας εκνευρισμενος τον χτυπησε δυνατα και εκανε την σφυριχτρα να πεσει απο το στομα του και να σπασει...
Ο Αντωνης ο διαιτητης εβαλε τα κλαμματα και κρατωντας την σπασμενη σφυριχτρα του εφυγε τρεχοντας ...
Ηταν απο τις πρωτες φορες που αισθανθηκα αυτο το σφιξιμο της αδικιας στο στομαχι...
Τον λυπηθηκα ...
Μετα απο καμια ωρα ενω τελειωναμε το παιχνιδι ειδα την μητερα του να ερχεται προς το μερος μας "ωχ την βαψαμε" σκεφτηκα και μαλλον το ιδιο σκεφτηκαν και οι υπολοιποι γιατι με μιας το παιχνιδι σταματησε λες και καποιος ειχε πατησει το pause ..
Η γυναικα μας πλησιασε και ενω εμεις περιμεναμε φωνες και απειλες αυτη μας ρωτησε:
"Πειραξε κανενα ο Αντωνης ?"
"Οχι κυρια "απαντησαμε σαν την χορωδια του Δημου...
"Τοτε γιατι τον χτυπησατε?"
"Ειχε παρει την μπαλλα και δεν μας την εδινε "απαντησε ο Αλέξης ο οποιος ηταν και αυτος που τον ειχε χτυπησει ..
"Και δεν μπορουσατε να του την παρετε με αλλο τροπο?"
Τοτε ως γνησιος παπαρδελας ανελαβα το λυσιμο της παρεξηγησης
"Κυρια δεν το θελαμε ζηταμε συγνωμη τοσο καιρο που παιζει μαζι μας δεν τον εχουμε πειραξει ,οσο για την σφυριχτρα θα του παρουμε αλλη"
Η γυναικα γυρισε και κοιταξε το μπομπιρα που της μιλουσε και μου χαρισε ενα χαμογελο.
"Δεν το λεω για την σφυριχτρα μικρε μου εχει πολλες ,για εσας το λεω ,ο Αντωνης πασχει απο ψυχωσικη συνδρομη και ενω ο γιατρος εχει πει οτι ειναι ακινδυνος δεν μπορω να ειμαι ποτε σιγουρη.Αν σας κανει κατι να ερχεστε αμεσως σε μενα , απεναντι μενω ετσι και αλλιως.Ενταξει?"
"Ενταξει"ειπαμε παλι ολοι μαζι αλλα ειχαμε παγωσει ...
Το παιδι που ειχαμε για να γελαμε που εμοιαζε τοσο ακινδυνος και χαζος ξαφνικα με τις δυο λεξεις που εκστομισε η μητερα του εγινε κατι σαν φοβητρο...
"Ειναι ακινδυνος αλλα δεν μπορω να ειμαι ποτε σιγουρη"ειχε πει η μητερα του πραγμα που μες τα παιδικα μυαλα μας λειτουργησε σαν ξυπνητηρι στη αγνοια μας...
Τιποτα δεν ηταν ιδιο απο εκεινη την μερα...
Ο Αντωνης ηταν τωρα παντα ο διαιτητης και του καναμε και τα χατηρια ...
Τωρα θα μου πειτε απο που μου ηρθε αυτη η αναμνηση ?
Μα απο τον αστυνομικο που πυροβολησε τον ειδικο φρουρο εξω απο την αμερικανικη πρεσβεια..
Βλεποντας ειδησεις το βραδυ ακουσα να λενε οτι ο γιατρος που τον ειχε εξετασει ειχε βρει οτι πασχει απο ψυχωσικη συνδρομη..
Οπως και ο Αντωνης ο διαιτητης της παιδικης μου ηλικιας...
Και σκεφτομαι τι θα εκανε ο Αντωνης αν αντι για σφυριχτρα καποιος του εδινε ενα περιστροφο και του ελεγε να επιβαλλει την ταξη..
Αν αντι για αυτοκλητος διαιτητης γινοταν αυτοκλητος σεριφης...
Το πιο πιθανο να ειχε πυροβολησει καποιον απο εμας...
Αλλα θα εφταιγε ο Αντωνης η ο ανθρωπος που του εδωσε το οπλο?
Καπου εκει σοβαρευει και το πραγμα οταν συνηδητοποιεις οτι το κρατος εδωσε σε ενα διαπιστωμενα αρρωστο ανθρωπο ενα οπλο...
Τι συναδελφικη αλληλεγγυη ειναι αυτη που αφηνει ενα διαγνωσμενα ψυχικα διαταραγμενο ανθρωπο να κυκλοφορει αναμεσα μας με οπλο?
Ποσοι απο αυτους τους κυριους που οπλοφορουν εχουν περασει εξετασεις για το κατα ποσο εχουν σωας τας φρενας και ειναι ικανοι στο να φερουν οπλο?
Το πιο πιθανο κανενας...
Επρεπε παραλιγο να θρηνησουμε θυμα για να δουμε για αλλη μια φορα ποσο σαθρο ειναι το συστημα της Ελληνικης Αστυνομιας ...
Τωρα ολοι οι αξιωματουχοι κανουν σαν να ανακαλυψαν την Αμερικη...
Και δωστου ΕΔΕ και δωστου εσωτερικες ερευνες ...
Το ψαρι βρωμαει απο το κεφαλι κυριοι και απο οτι φαινεται πια ολοι εκει μεσα ειστε επιεικως ανικανοι η ωχαδερφιστες που και τα δυο ειναι ακρως επικινδυνα...
Δοξα το Θεω που ο δικος μας τρελλος ηθελε να γινει διαιτητης και οχι ο Rambo...

3/2/09

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΝΕΡΑΙΔΑΣ.....


H νεραιδα σταθηκε πισω απο το παραθυρο και κοιταξε το απεραντο γαλαζιο που απλωνοταν μπροστα της
Καποτε αυτο της εφερνε ηρεμια αλλα οχι σημερα...
Σημερα μια μελαγχολικη διαθεση την ειχε κατακλυσει, ενιωθε πιο μονη απο ποτε ...
Το μυαλο της ηταν γεματο απο αρνητικες σκεψεις και συναισθηματα,
Αποψε αισθανοταν οτι κανενας δεν την χρειαζοταν πια.
Και πια η χρησιμοτητα μιας νεραιδας αν κανεις δεν την εχει αναγκη ?
Απλα περιμενει ποτε καποιος θα αρνηθει την υπαρξη του ειδους
και θα την οδηγησει στο θανατο....
Στα μεγαλα πρασινα ματια της λαμπυριζει ενα δακρυ που φωτιζει αμυδρα το σκοτεινο δωματιο...
Τοσο καιρο εντυνε την μοναξια των αλλων με χρωματα και μολις συνειδητοποιει οτι νιωθει και αυτη μονη .
Εχει την δυναμη να γιατρευει την θλιψη του κοσμου αλλα αδυνατει να θεραπευσει την δικη της πληγη που μεχρι χθες αγνοουσε..
Ειναι και αυτος ο μαγικος νομος που απαγορευει στα πλασματα σαν αυτη να δενονται με τους κοινους θνητους...
Τους βοηθατε ,τους δειχνετε το δρομο ,εκπληρωνετε τις επιθυμιες τους και εξαφανιζεστε μετα..
Παντα δικαιουνται λιγη μαγεια ανθρωποι που φλερταραν με την απογνωση...
Αυτη τους χαριζεται και τους κανετε να ελπιζουν ξανα.
Αυτο κανουν ολες οι νεραιδες ,αυτο εκανε και αυτη,αλλα δεν μπορει να σταματησει αυτη την φωνη στο μυαλο της
που υποβαλει συνεχεια το ιδιο επιμονο ερωτημα.
Τι θα ελεγε αραγε τωρα ο ποιητης της αν μπορουσε να την δει σε αυτη την στιγμη αδυναμιας...
Θα ηταν παλι προθυμος να δωσει κομματι της ψυχης του για να μην φυγει οπως τις ειχε πει πριν χαθει?
Θα ειχε παλι τα σωστα λογια που θα ελυναν τους γριφους τις μοναξιας και της σιωπης?
Θα εμπαινε παλι μπροστα της και με την γνωστη του επιπολαιοτητα θα ρουφουσε σαν σφουγγαρι οτιδηποτε αρνητικο την πλησιαζε?
Μονο και μονο στην σκεψη του ενα γλυκο κυμα ζεστασιας την καλυψε...
Της το ειχε υποσχεθει αλλωστε οτι θα ειναι παντα μαζι της, και θα μπορει τον αισθανεται οποτε αυτη επιθυμει γιατι ειναι η νεραιδα της καρδιας του...
Η νεραιδα ξαπλωσε και κοιταξε στην ακρη του χεριου της την ασημενια κλωστη που κρατουσε ...
Ηταν η μαγικη κλωστη που την εδενε με τον ποιητη της ..
Την ειχε για την περιπτωση που θα κινδυνευαν να χαθουν...
Ηταν κατι σαν την προσωπικη τους ασφαλεια ...
"Δεν θα την τραβηξω "σκεφτηκε "οχι ακομα τουλαχιστον ,ενιωσα την παρουσια σου αρα ακομα με χρειαζεσαι "
Εκλεισε τα ματια της νιωθοντας ηδη καλυτερα,ηταν μια νεραιδα που καποιος την ειχε αναγκη αρα μια νεραιδα με λογω υπαρξης!


Καπου μακρια την ιδια ωρα ο ποιητης συνομιλουσε με ενα απο τα αγαπημενα του πλασματα σε αυτο τον κοσμο ...
"Θειε μου οταν θα μεγαλωσω θα γινω νεραιδα "του ειπε το ξανθο κοριτσακι με τα δυο τεραστια γαλαζια ματια ...
"Και πως πηρες αυτη την αποφαση μικρη μου δεσποινις?"την ρωτησε χαμογελοντας της ...
"Εσυ δεν λες οτι η καρδια σου ανηκει σε μια νεραιδα ?Ε! Θα γινω και εγω για να την βρω και να στην φερω πισω"
Ο ποιητης δεν μπορεσε να συγκρατηθει και πηρε στην αγκαλια του το μικρο κοριτσακι που του εκδηλωνε με τοσο γλυκο και αθωο τροπο την αγαπη του ..
"Ευχαριστω ομορφια μου αλλα δεν την θελω πισω , της την εχω κανει δωρο και τι εχουμε πει για τα δωρα?"
"Οτι δεν τα ζηταμε ποτε πισω και ουτε περιμενουμε ποτε ανταλαγμα"απαντησε η μικρη και εσκασε ενα χαμογελο με αμυδρα σημαδια ζηλιας...
"Μπραβο το κοριτσακι μου αρα δεν χρειαζεται να γινεις νεραιδα μπορεις να παραμεινεις το αγγελουδι του θειου σου"της ειπε και της εκλεισε το ματι...
Αυτο εξαφανισε και το παραμικρο σημαδι ζηλιας απο το μικρο προσωπακι...
"Καλα θα μεινω αγγελουδι, αλλα πες μου θειουλη μου αφου δεν ειναι ποτε εδω τι στο καλο μοιραζεσαι μαζι της?"
"Τα ονειρα και το φεγγαρι χαρα μου και ιδιαιτερα το φεγγαρι.."
Το ξανθομαλλικο πλασματακι ειχε παρει μια εκφραση αποριας
"Δεν καταλαβα τι εννοεις και τωρα παω να παιξω ,Φιλι?"
"Δεν πειραζει καποια μερα θα καταλαβεις "ειπε και την φιλησε στοργικα "Αντε δρομο τωρα"
Καθως εβλεπε την μικρη του πριγκηπισσα να απομακρυνεται το μυαλο του ταξιδεψε στην νεραιδα του...
Εκλεισε τα ματια του και επανεφερε την εικονα της ..
Αρχισε να σκεφτεται δυνατα ελπιζωντας οτι η κλωστη που τους ενωνε δεν ειχε σπασει...
"Ειναι μερικες φορες που η πραγματικοτητα με νικαει και σκεφτομαι οτι οι νεραιδες γερασαν,οι πριγκηπες εκθρονιστηκαν και οι ιπποτες λαβωθηκαν σε ανιση μαχη ...
Αλλα πανω που παει να με ρουφηξει η δινη της πραγματικοτητας και του αφορητα πληκτικου κοσμου τοτε νεραιδα μου σκεφτομαι τα μεγαλα πρασινα σου ματια ...
Ολα τα πεζα πραγματα εξαφανιζονται και ξαναταξιδευω στην χωρα της μαγειας"
Ο ποιητης ανοιξε τα ματια του και κοιταξε εξω απο το παραθυρο και χαμογελασε ...
Το φεγγαρι ηταν ολογιομο αποψε και πια ηταν σιγουρος οτι η νεραιδα του για μια ακομη φορα θα ειχε νιωσει τις σκεψεις του ...
Η μαγικη κλωστη τους ηταν ακομα αθικτη....