18/1/13

Αναγέννηση...‏

Είναι κάτι εποχές που η νεράιδα λείπει...
Επικεντρώνεται σε άλλους θνητούς που έχουν την ανάγκη της και έτσι χωρίς να το αντιλαμβάνεται παραμελεί τον ποιητή της...
Αυτές τις εποχές στο δωμάτιο του ποιητή σκοτεινιάζει νωρίς...
Μερικές φορές είναι σαν να μην ξημερώνει καθόλου...
Από τις χαραμάδες μπαίνει ψυχρός αέρας που σκορπίζει από το γραφείο του τα νεκρά φύλλα...
Τόσο η διάθεση για ζωή  όσο και η δύναμη του μοιάζουν σαν να έχουν αναιρεθεί...
Η έμπνευση και οι λέξεις αντί να ελευθερωθούν, αυτοκτονούν μέσα στα αδιέξοδα δρομάκια του μυαλού του...
Και όσο εκείνη συνεχίζει να λείπει φαίνεται καθαρά ότι το τέλος αυτή την φορά θα νικήσει...
Για να πετάξουν ψηλά αυτά τα φτερά τα χρωματισμένα από μελάνι...
Συνήθως αρκούν οι μνήμες και δυο λέξεις...
Αλλά όταν οι πρώτες απεργούν και οι δεύτερες λείπουν,όλα τα τραγούδια γίνονται μονότονα...
Τα όνειρα μαυρόασπρα...
Και ο κόσμος του πάγος...
Σε μια έκρηξη θύμου το χέρι παίρνει την πένα που έγραψε τα παραμύθια και την αφήνει στο πάτωμα σπασμένη...
Δίπλα της το φτωχό μελανοδοχείο αναποδογυρισμένο...Στραγγισμένο...Στεγνό...
Καμιά όρεξη...
Λευκά τα χαρτιά ...
Απουσία...
Σκληρή μοίρα του μιλάει τις νύχτες...
Και κανείς δεν υπάρχει πια για να κλαίει μαζί του...
Χαρτιά με παλιά ποιήματα καίγονται...
Χαμένες λέξεις που θέλουν να ζωγραφίσουν ξανά την ζωή αναζητούν μάταια την πυξίδα τους...
Μα χωρίς εκείνη, αυτή η σιωπηλή ποιητική λαχτάρα μένει παραδομένη σε εσωτερικούς δαίμονες...
Αλλά πάντα μια στιγμή πριν το τέλος, η νεράιδα επιστρέφει...
Μαζεύει από το πάτωμα το φύλλο χαρτιού που επιμένει...
Το φύλλο που αρνείται να πεθάνει μαζί με τα υπόλοιπα...
Το βάζει προσεχτικά επάνω στο γραφείο και ύστερα ρίχνοντας λίγη από την νεραϊδόσκονη της κολλά την σπασμένη πένα...
Βγάζει από την τσέπη του φορέματος της ένα ουράνιο τόξο και γεμίζει το μελανοδοχείο...
Έπειτα χωρίς να μιλήσει δίνει ένα φιλί στον αποσβολωμένο ποιητή και η έμπνευση του μεμιάς αναγεννιέται...
"Γιατί βασανίζεις άδικα το εαυτό σου;" τον ρωτά" Όσο και να λείψω, πάντα θα επιστρέφω για σένα...Να έχεις πίστη..."
"Νόμιζα με ξέχασες..."της απαντά σιγοψιθυρίζοντας εκείνος..
Η νεράιδα του χαμογελάει,και τον κοιτάζει γεμάτη στοργή...
"Όταν κάνεις τέτοιες ανόητες σκέψεις σκοτεινιάζεις και παγώνει ο κόσμος σου...Και εγώ όπου και να βρίσκομαι το νιώθω και σκοτεινιάζω όσο και εσύ...Όταν λείπω θέλω να χορεύεις στην βροχή και να κυνηγάς ουράνια τόξα... Όταν λείπω θέλω να είσαι αστέρι για τον ουρανό μου και μελωδία για το τραγούδι μου...Όταν λείπω να κρατάς την πίστη και την μαγεία μέσα σου ανέγγιχτες...Όταν λείπω να κρατάς την έμπνευση σου ζωντανή...Γιατί αυτή είναι υπεύθυνη για τα τόσα όμορφα παραμύθια...Και εγώ, έχω μάθει όταν η κακία του κόσμου με κουράζει ,να επιστρέφω και να κρύβομαι μέσα στην ασφάλεια του κόσμου των παραμυθιών σου..."

11/1/13

Όψεις...‏

 
Αυτό δεν είναι ένα όμορφο ποίημα...
Ούτε ένα εμπνευσμένο μικρο παραμύθι....
Δεν είναι καν μια ολόκληρη ιστορία...
Είναι άπλα σκόρπιες σκέψεις...
Δυο ακριβά δάκρυα που προσφέρονται δωρεάν...
Μια ματιά αγωνίας για το μέλλον....
Η ζωή με οδήγησε στα χειρότερα της...
Είδα με τα ίδια μου τα μάτια τον πάτο ενός βρώμικου βαρελιού...
Και τον τρόπο όμως για να ξεφύγεις από αυτόν...
Οι καιροί άλλαξαν...
Τους παρακολούθησα σιωπηλά να δραπετεύουν...
Και η ζωή μου άλλαξε...
Έγιναν τόσα που δεν φανταζόμουν...
Τόσα που δεν περίμενα...
Μέσα σε αυτή την πορεία συχνά αναρωτήθηκα...
Άραγε άξιζε;
Να επιλέξω αυτό τον τρόπο να ζω...
Να επιλέξω αυτό τον τρόπο να αγαπάω...
Μάλλον δεν θα έχω ποτέ τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα...
Πιο παλιά αναρωτιόμουν αν είμαι ποιητής η τέρας...
Τώρα ξέρω ότι ο κόσμος μου περιέχει και τα δυο...
Και είναι ένας κόσμος που δεν έχει τέλος...
Όλες οι πόρτες του είναι ανοιχτές...
Και οι καρδιές που ζουν μέσα του γεμίζουν τον αγέρα που αναπνέουμε με ένα άρωμα από γιασεμί...
Οι ανησυχίες ...
Οι φόβοι...
Οι ελπίδες...
Οι αποφάσεις ...
Χωράνε όλα μέσα σε έναν αναστεναγμό...
Ξέρω τι είμαι...
Και θα σταθώ στην άκρη του γκρεμού της ζωής χωρίς να φοβηθώ την πτώση...
Δώσε μου χρόνο να κάνω και άλλα λάθη...
Να τσαλακώσω σαν χαρτί τον εγωισμό μου..
Σου υπόσχομαι ότι θα έρθω πίσω για να μοιραστώ μαζί σου όλα όσα έμαθα...
Μην προσπαθήσεις να με φυλακίσεις...
Άσε με ελεύθερο...
Βλέπεις έχω το χάρισμα να μπορώ να δω τα ξωτικά...
Και όταν μου γνέφουν να πάω κοντά τους κανείς δεν μπορεί να έρθει μαζί...
Άλλα αν έχεις υπομονή και πίστη σε μένα κάποια στιγμή θα σου χαρίσω τις λέξεις μου...
Μην απορείς,αυτές είναι ότι πιο πολύτιμο έχω...
Τις ρίχνω σαν χρώμα σε καμβά και φτιάχνουν πολλές φορές ακατανόητα σχήματα...
Λες και ζωγραφίζει ένα μικρο παιδί...
Άκουσε την καρδιά μου...
Άκουσε την προσευχή μου...
Βάδισε το μονοπάτι μου και γίνε αυτή που θα αναγνωρίσει τις όψεις μου...
Αν αγαπήσεις και ημερεψεις την όψη του τέρατος μετά θα σου ανήκει και η ανεξίτηλη αγάπη της όψης του ποιητή...

 

4/1/13

Μυστικά...‏


 
Δεν είναι γραφτό να είμαστε μαζί σε αυτή την ζωή...
Το ξέρω...
Αλλά εσύ ακούμπησε με ούτως η άλλως...
Και όταν ο κόσμος τελειώνει μέσα σε ψευδοπροφητειες εσύ να αντισταθείς...
Να συνεχίσεις  να με ψάχνεις και ας σου φαίνεται μάταιο...
Μην φοβάσαι θα σε βρω ξανά...
Αφού σου έχω δώσει το λόγο μου...
Χάιδεψε με με αυτά τα κόκκινα χείλη σου...
Χάραξε με φιλιά την ιστορία σου επάνω μου...
Και άσε αυτή να είναι το πιο όμορφο αντίο...
Θα μπορούσα βλέπεις και να πεθάνω φτάνει να ήμουν η τελευταία ανάμνηση σου...
Δεν μπορούμε να συναντηθούμε ...
Αλλά βρισκόμαστε παντού...
Η καρδιά μου,έχει σκιστεί σε μικροσκοπικά κομματάκια μνήμης για να έχει την ψευδαίσθηση ότι έτσι πονάει λιγότερο...
Αποτυχημένο σχέδιο...
Μπορώ να σε νιώσω λες και είσαι δίπλα μου...
Σαν ένα όμορφο φάντασμα...
Στοιχειώνεις το κορμί,το μυαλό,την ψυχή...
Αν είχαμε συναντηθεί πιο νωρίς...
Αν είχαμε συναντηθεί αλλιώς...
Η διαδρομή να ήταν πιο απλή...
Το μονοπάτι πιο ευκολοδιάβατο...
Θα ήσουν εδώ...
Εγώ, δεν θα είχα τα χέρια μου δεμένα...
Και εσύ, δεν θα κρυβόσουνα πίσω από επιτηδευμένη αδιαφορία...
Το ξέρω ότι έρχονται στιγμές που μισείς το γεγονός ότι με αγαπάς...
Και εγώ το νιώθω,όπως νιώθω και όλα όσα ζεις όπου και να είσαι...
Και ακούω τις φωνές που σε τρομάζουν...
Σε παρακαλώ...Αγνοήσετε τες...
Τύλιξε την άγνοια τους σε γυαλιστερό χαρτί και σερβίρισε την σαν έδεσμα μέσα σε ασημένια πιατέλα...
Για να χορτάσουν με αυτή οι επικίνδυνοι καλοπροαίρετοι...
Για μένα μόνο εσύ έχεις σημασία...
Και θέλω να κατέχω το κομμάτι του μυαλού σου που σιωπά...
Οι λέξεις μας είναι η μόνη μας περιουσία..
Και μπορούν να καλύπτουν ωκεανούς...
Δίνουν στον κόσμο μας ομορφιά...
Συνδυάζουν τα αντίθετα χρώματα μας...
Κάνουν το αίμα μας να κυλά πιο γρήγορα...
Τα μάγουλα μας να ροδίζουν...
Σκέψεις φωτεινές πολεμούν τα σκοτάδια...
Κόντρα σε όλες τις λογικές και τους κανόνες του κόσμου...
Εμείς κρατάμε τις ψυχές μας μαζί...
Είμαστε στοργή που νικάει το απάνθρωπο...
Είμαστε αγάπη που πολεμάει κατάρες...
Είμαστε φλόγες που φωτίζουν σκιές...
Είμαστε δυο μυστικά που ζουν το ένα για το άλλο...