29/8/16

Το κορίτσι με τα μπαλόνια...

Ένα αστέρι έπεσε ...
Το κορίτσι έκανε βιαστικά την ευχή του σφίγγοντας τις μικρές γροθιές της...
"Εύχομαι τα συναισθήματα να μπορούσαν να είναι συνδεδεμένα με τις λέξεις με τον ίδιο τρόπο που  είναι δεμένα με τις αναμνήσεις...Με τον ίδιο τρόπο που εγώ μπορώ να δένω με χορδές τις άκρες των μπαλονιών μου..."
Κοίταξε στο καθρέφτη την πλάτη της και είδε αυτό που μόνο εκείνη μπορουσε και δεν το εκμυστηρευοταν πουθενά...
Στην ράχη της ήταν περίτεχνα ραμμένα δυο μικρά φτερά και ήξερε ότι αυτό την καθιστούσε νεράιδα...
Είχε επίγνωση ότι οι δυνάμεις της θα αναπτυσσόταν μαζί της...
"Μικρή εγώ, μικρές και οι δυνάμεις μου" συνήθιζε να μονολογεί..
Μάλιστα είχε διαλέξει και το αντικείμενο της ...
Θα ήταν η νεράιδα των λέξεων...
Λάτρευε το συναίσθημα που καταλάμβανε την καρδιά και το μυαλό της κατά την γέννηση τους...
Και ήθελε να το νιώθει συνεχώς...
Είχε μάθει, ότι οι σωστές λέξεις πάντα γλυτώνουν από το ζηλόφθονο χέρι του χρόνου...
Και κάνουν ένα αέναο ταξίδι...
Και τι όμορφο ταξίδι θα είναι άμα έχεις την τύχη να γεννηθείς λέξη συγγραφέα...
Με το που ανοίγεις τα μάτια  έρχεσαι σε επαφή με ένα κόσμο γεμάτο ζωντανά χρώματα...
Και μέσα από τις ασπρόμαυρες σελίδες του βιβλίου που ανήκεις παρακολουθεις την ζωή...
Βιώνεις από τα πιο όμορφα μέχρι τα πιο ακρωτηριασμενα συναισθήματα...
Η πραγματικοτητα κάνει έρωτα με την φαντασία και σαν μουσική υπόκρουση ακούγονται άλλοτε οι επευφημίες και άλλοτε οι θρήνοι ενός κωφού κόσμου...
Η ένωση τους γεννά μια λέξη βρέφος...
Μοιάζει σαν παιδικό αστέρι....
Το κορίτσι θα την κρατήσει μέχρι να ωριμάσουν και οι δυο τους...
Και τότε θα λάμψουν με μια ομορφιά τόσο ιδιαίτερη που κανείς δεν θα έχει  κάτι να την συγκρίνει...
Αλλα επειδή αυτή η ώρα φαντάζει ακόμα μακρινή ,πρέπει και οι δυο τους να προστατευθουν....
Έτσι παίρνει την λέξη μαζί με ένα αστέρι και τα βάζει μέσα σε ένα από τα μπαλόνια της.,.
Μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή θα μείνουν εκεί κρυμμένα και αυτή,θα είναι απλά το κορίτσι με τα μπαλόνια ...
Που θα προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο βελόνες...

20/7/16

Μέχρι να φτάσω...

Δεν με νοιάζει πόσο θα διαρκέσει...
Δεν με απασχολεί πια...
Δεν με ενδιαφέρει...
Ο καιρός που θα χρειαστεί μου είναι αδιάφορος...
Εξακολουθώ να μένω άγρυπνος,σημαδεμένος και να περπατάω μόνος...

Δεν με νοιάζει αν θα πάρει το μισό μιας νύχτας...
Η το μισό μιας γαμημένης ζωής...
Έτσι και αλλιώς ,τα μισούσα τα μισά και τα χάριζα πάντα...
Ανήμπορος να κοιμηθώ,έκλεισα τα μάτια και προσποιούμαι ότι όλο αυτό είναι ένα αργό όνειρο...
Που οι απαντήσεις του πεθαίνουν μόλις ανοίγω τα μάτια μου και δεν τις μαθαίνω ποτέ...

Δεν με νοιάζει που κάθε κίνηση του χεριού σου ανοίγει πληγές στην σάρκα μου...
Ξέρω γιατί κάθισες και εσύ με τους απέναντι και άρχισες  να μου πετάς  πέτρες....
Δεν με εγκρίνουν οι λογικές του κόσμου σου και εσύ,πρέπει να τα έχεις καλά μαζί τους...
Ζωγράφισες με κιμωλία στο πάτωμα σύνορα και αναχαιτίζεις  τα παραμύθια μου με απόλυτο ρεαλισμό...

Όμως σου είπα δεν με νοιάζει πια...
Έβγαλα τα μάτια του μυαλού μου και αυτό τυφλό αγνοεί τον φόβο....
Μπορώ να τα αντιμετωπίσω ...
Εξακολουθώ να μένω άγρυπνος,σημαδεμένος και να περπατάω μόνος...
Το μόνο που με τρομάζει είναι που παρόλο που προσπαθείς να με σκοτώσεις με κάθε δυνατό τρόπο ...
Εξακολουθείς  παράλογα, να είσαι ο προορισμός που με κάνει να συνεχίζω...
Και δεν με νοιάζει πια ,αν έρχομαι για  να αναστηθω η για να πεθάνω...
Είσαι αυτό το "λίγο ακόμα" που λέω κάθε φορά που δεν αντέχω...
Λίγο ακόμα...
Μέχρι να φτάσω...

3/4/16

Τα χρώματα μου αιμορραγούν...

Όπως κοιτάζω στον καθρέφτη  βλέπω την όψη μου να πάλλεται και άηχες κραυγές  να παλεύουν για απελευθέρωση...
Βλέπω τον εαυτό μου πιο καθαρά από πότε καθώς κάθε χρώμα  επάνω μου αρχίζει να ξεθωριάζει...
Ο κόσμος φαίνεται τόσο αφηρημενος και με περικυκλώνει περιφρονωντας την ανάγκη μου για την απουσία του...
Όλα σκηνοθετημενα με ακρίβεια και σβησμένα χρώματα...
Σε μια από τις φυγές μου κάποιος πρόλαβε και είδε τα χνάρια μου στο έδαφος  πριν αυτά μαραθούν και γίνουν σκόνη...
Αλλα δεν πρόλαβε να με ακολουθήσει...
Ένα μονoχρωματικό κτήνος ζει από την αύρα μου και αμαυρώνει κάθε μου προσπάθεια...
Τα χέρια μου πήραν το χρώμα της σκουριάς και έχασαν την ικανότητα της επαφής...
Οι χάλκινες αποχρώσεις αραίωσαν και σίγα σιγά χάνονται...
Το καστανό των ματιών μου βλέπει την εικόνα θολή...
Το φάσμα μου,μοιάζει μολυσμένο...
Και εκείνη την στιγμή...Ας την πούμε της απόγνωσης ...
Εντοπίζεις σαν από θαύμα ένα μονοπάτι που μυρίζει λεβάντα...
Και αρχίζεις  να το βαδίζεις σαν να ξέρεις ότι στο τέλος του υπάρχει μια διέξοδο...
Σαν ένας φάρος που δίνει φως στο κενό σκοτάδι...
Μια υπενθύμιση ότι η ζωή μπορεί να υπερισχύσει...
Μια ελπίδα πως όλα τα χρώματα  δεν γίνεται να καταστραφούν...
Με τα χρώματα μου μαζί αλλά ημιθανή,συνεχίζω να περπατώ...
Αυτη η παράξενη διαδρομη με οδήγησε σε ένα κορίτσι...
Στο κορίτσι που κατέχει τα χρώματα...
Δες την...
Tα μάτια της στάζουν αποχρώσεις του έβενου...
Και το δέρμα της μοιάζει σαν χρυσό σιτάρι λίγο πριν την ώρα τη συγκομιδής...
Εκπνέει ροζ λάμψεις και τρομάζει τα σκοτάδια...
Με μαλλιά στο χρώμα του αίματος και αυτό το διεισδυτικό βλέμμα μου μιλά και ο λόγος της με κυριεύει σαν ανοχύρωτη πόλη...
"Υπάρχω στο τέλος αυτού του μονοπατιού τόσο καιρό και όσοι περνάνε από εδώ συνήθως κουβαλάνε η γκρίζο κενό η ψεύτικα χρώματα.Εσύ όμως για κάποιο αλλόκοτο λόγο δεν ανήκεις σε αυτή την άβυσσο και αισθάνομαι ότι θες να μοιραστούμε αυτή την μοναξιά...Λαχτάρησα να βρω μια ψυχή όμοια με την δική μου αλλά  δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω,γιατί τα χρώματα σου είναι ετοιμοθάνατα;"
Οι λέξεις της τόσο γνώριμες...
Οι ιστορίες τόσο παρόμοιες ...
Και η απάντηση απλή...
Τα χρώματα μου έχουν πληγωθεί...
Τα έφερα μέχρι εδώ αλλά δεν ξέρω αν θα καταφερουν να επιβιώσουν,,,
Βλέπεις από τις τόσες πισωπλατες μαχαιριές τα χρώματα μου αιμορραγούν...
Και ίσως η ένωση μαζί σου να τα γιατρέψει και να τα φέρει ξανά στην ζωή...
Ίσως και όχι αλλά δεν πειράζει ,φτάνει που κατάφεραν και έφτασαν ως εσένα ...
Και πεθάναν στα χέρια σου...

26/2/16

Φαντάσματα...

Χρόνια ασθενής....
Ο στόχος της αποκατάστασης επιτεύχθηκε στην άκρη ενός φωταγωγημένου δρόμου....
Κάτω από ένα  σαπισμένο ασημένιο φεγγάρι...
Άλλα παρ' όλες  τις άοκνες προσπάθειες των θεραπόντων ενώ φαινομενικά είμαι υγιής παραμένω κατεστραμμένος....
Γέρνω πάντα με πρόθεση την πτώση  και με σώζει ένα αόρατο δίχτυ ασφαλείας  που έπλεξες με τα όνειρα σου...
Και αυτό το βλέμμα σου ...
Παραμένει μια τέλεια λεπίδα και εγώ ο ιδανικός προσωπικός της αυτόχειρας...
Με μια απότομη σου κίνηση σβηνεις όλα τα φώτα και κάνεις τις σκιές μας να πνίγουν...
Με ένα φιλί στο σκοτάδι μοιραζόμαστε τα μυστικά...
Μυστικά που θα εξαφανιστούν  όταν κάποιος προσπαθήσει να τα φωτίσει...
Στεκόμαστε σε διαφορετικά σημεία αλλά παραδόξως είμαστε μαζί...
Ίσως να μην φανεί απόψε στα αστέρια....
Αλλα ξέρουμε ότι κάποια στιγμή ο οδηγός θα εμφανιστεί...
Άραγε έχουν και οι άλλοι αποθεραπευθέντες πληγές;;;
Πάνω σε μια κρίση αισιοδοξίας  είπα ότι αισθάνομαι ότι ο πόνος αρχίζει να ξεμένει από τύχη....
Παράλογα δεν είμαι κουρασμένος να αγαπήσω...
Είμαι κουρασμένος από τις ματωμένες πέτρες που μάζεψα....
Είμαι κουρασμένος από τις εφήμερες νίκες που εξελίχθηκαν σε αργές συντριβές....
Είμαι κουρασμένος από αυτό το απατηλό για πάντα που γελάει κάθε φορά που βιώνεις ένα τέλος...
Ο χρόνος θα γιατρέψει κάποια στιγμή τα ραγισμένα μάτια..
Θα  δώσει νόημα στην αταίριαστη σειρά των γεγονότων...
Και θα σηματοδοτήσει το μέρος που θα ξανα ξεκινήσουμε...
Σήμερα νιώθω πιο άυλος από ποτέ...
Και αναρωτιέμαι...
Νιώθεις και εσύ το φάντασμα πίσω από κάθε γρατζουνιά στην ψυχή;;;
Ακούς το φάντασμα να κάνει τραγούδι τις ξεχασμένες μας φράσεις;;;
Είσαι το φάντασμα μου;
Η μήπως είμαι εγώ το δικό σου;
Και έχουμε στοιχειώσει μαζί αυτό το σπίτι...

21/1/16

Ράγισμα...( B.Day)...

Στην αρχή τα άστρα μας συγκρούστηκαν τυχαία...
Και εμείς κάπως ενοχληθήκαμε από την ένταση αυτής της επαφής...
Παρόλα αυτά,συστηθήκαμε με σκοπό να χαθούμε ύστερα στο άπειρο και να μην ξανασυναντηθούμε πότε...
Όμως κάποια ανώτερη και ανόητη δύναμη το θέλησε και έτσι οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν ξανά...
Αφού κοιταχτήκαμε για  λίγο με αμηχανία αρχίσαμε να μονομαχούμε με λεκτικά ξίφη...
Και έτσι ανακαλύψαμε πόσο όμορφα λάμπουν κάτω από το φως του φεγγαριού οι ματωμένες κόψεις...
Παραδόξως οι πληγές μας πονούσαν τόσο γλυκά που νιώσαμε την ανάγκη να ορίσουμε ένα ακόμα ραντεβού ώστε να δημιουργήσουμε καινούργιες...
Το τελευταίο...
Νομίζαμε...
Όταν έφτασε η ώρα εκείνης της συνάντησης τα ξίφη έμειναν στα θηκάρια τους...
Αρχίσαμε να περιηγούμαστε ο ένας  μέσα στον άλλο και τρομάξαμε όταν είδαμε πόσο τέλεια κούμπωναν τα κενά μας...
Μείναμε για λίγο σιωπηλοί....
"Είμαστε τόσο ίδιοι που στην πορεία θα αυτοκαταστραφούμε" μου είπες...
"Δεν θα το επιτρέψουμε όμως αυτό...Θα φύγω εγώ ..."σου απάντησα και έκοψα ένα λουλούδι...
Χάρισμα για αποχαιρετιστήριο δώρο...
"Γιατί μου χαρίζεις κάτι που θα πεθάνει;"ρώτησες...
"Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί ακριβώς,σκέψου όμως ,θα ήθελες στα αλήθεια να ζήσει..;;;...."
Αλληγορικός ο λόγος μου και δεν τον απάντησες πότε...
Από εκείνη την ήμερα,είμαστε ανήμποροι να απαλλαγούμε από αυτό που μας ενώνει...
Παραμένουμε ο ένας για τον άλλο ένα κομβικής σημασίας ζωτικό σημείο...
Για σένα, θα είμαι πάντα ο σκηνογράφος που θα έχει την δύναμη να αλλάζει το ντεκόρ σου όταν αυτό κυριεύεται από φόβους, εφιάλτες και ανασφάλεια...
Και εσύ ...
Θα είσαι πάντα ο λεκές με αίμα που δεν καθαρίζει από το χαλί του μυαλού  μου...
Η πληγή στην καρδιά μου που δεν επουλώνεται...
Και ειδικά κάθε χρόνο τέτοια μέρα που γιορτάζω τον ερχομό μου σε αυτό τον κόσμο είσαι το ράγισμα που χωρίζει την ψυχή μου στα δυο...
Και του χρόνου...