30/12/15

Αστέρι του Νότου...

Κάθε νύχτα ξυπνάω κάθιδρος...
Και πάντα στην λάθος  πλευρά του κοσμικού μου κρεβατιού...
Μέσα στο χρονο της απουσίας  σου έχασα εκείνο το μαξιλάρι από νεφελώματα που μου είχες χαρίσει...
Έτσι κρέμεται το κεφάλι μου στο κενό χαρίζοντας μου φριχτούς πόνους....
Κάποτε έκλαιγα βροχές...
Τώρα τα δάκρυα που ρίχνω γίνονται μετεωρίτες που πέφτουν με μανία στο έδαφος γεμίζοντας κρατήρες τη σαθρή γη μου....
Αλλά με ένα παράξενο τρόπο πάντα επιβιώνω...
Εδώ και τρεις νύχτες  έχω δει ένα αστέρι που χαλάει την κανονικότητα του ουρανού μου...
Και από τότε το παρακολουθώ...
Έρχεται από τον Νότο και με ένα αναρχικό τρόπο μπερδεύει τα ονόματα  των αστερισμών ...
Στην μια του κορυφή , σαν θαρρείς σε παράμεσο,φοράει ένα δαχτυλίδι του Κρόνου αλλά παρόλα αυτά παραμένει πεισματικά ανύπαντρο...
Το βλέπεις να περιπλανιέται σαν χαμένο στο διάστημα μεταξύ του έναστρου και του ονειρικού...
Σαν να μην μπορεί να αποφασίσει που ανήκει...
Το φως του μοιάζει μακρινό αλλά όχι τόσο ώστε να μην μπορεί να σου χαϊδέψει το πρόσωπο την ώρα της απόγνωσης...
Χθες έπιασα τον εαυτό μου να ανησυχεί μην τυχόν αποφασίσει να πέσει...
Δεν θα πρέπει η μοίρα του να είναι αυτή του πεφταστεριού...
Έτσι έμεινα άυπνος για να το  προσέχω...
Ευτυχώς όμως αυτό σαν υπέροχο βρέφος αρνείται να απογαλακτιστεί από το στήθος της νύχτας...
Και αυτό με καθησυχάζει...
Σε λίγο θα φύγει η χρονιά...
Και παρόλο που σιχαίνομαι τις ανασκοπήσεις και τις αποφάσεις  που γίνονται αυτές τις μέρες μου φαίνεται πως αυτή  την φορά θα πάρω μια...
Θα συνεχίσω να παρακολουθώ αυτό το αστέρι του Νότου...
Και όπου βγει...

Καλή χρονιά σε όλους μας ...

15/12/15

Ακολούθησε το ξωτικό...

Ζω σε μια πόλη που τρέμει...
Όχι όμως από σεισμούς αλλά από τους σφυγμούς της ...
Οι οποίοι είναι συνέχεια πάνω από τα όρια και την κάνουν να μοιάζει σαν απασφαλισμένη χειροβομβίδα που κανείς δεν ξέρει πότε θα εκραγεί...
Ζω σε μια πόλη που άσχετα από την εποχή οι καρδιές είναι πάντα  παγωμένες...
Και σε τακτά χρονικά διαστήματα ένας θυμωμένος αγέρας τις πετά με μανία στο έδαφος κάνοντας τες θρύψαλα...
Πάνω σε αυτά τα μικρά κομμάτια που κόβουν σαν γυαλί ,αυτοτιμωρούμαστε περπατώντας ξυπόλητοι...
Ζω σε μια πόλη που μοιάζει με ένα σκοτεινό και θλιμμένο παζλ...
Ένα παζλ που θα είναι πάντα λειψό καθώς ένα κομμάτι του παραμένει χρόνια τώρα χαμένο...
Ζω σε μια πόλη  που τα ρολόγια έχουν χάσει τους δείκτες τους...
Ο χρόνος μετριέται με σκιές και αναθέματα...
Και ακόμα και αυτός ο πάλαι ποτέ κραταιός φύλακας του χρόνου, μοιάζει  με τον γέρικο σκύλο του Οδυσσέα που περιμένει ένα θαύμα για να πεθάνει...
Ζω σε μια πόλη που ο ήλιος απεργεί συχνά τα τελευταία χρόνια...
Και τα σύννεφα, βγάζουν συνέχεια τα γκρίζα τους πουκάμισα δείχνοντας σε όποιον τα κοιτά τις ούλες τους...
Αποθαρρύνοντας έτσι, μελλοντικούς ονειροπαρμένους πολεμιστές του φωτός...
Και εγώ,τι είμαι πια;
Ένας πληγωμένος μαχητής που παλεύει να ξεφύγει από τα δόντια αυτής της άθλιας πόλης και να μετατραπεί σε ταξιδιώτη...
Βλέπεις ,κάποτε άκουσα ότι υπάρχει μια πύλη που οδηγεί στο δικό σου κόσμο...
Και έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου να την βρω...
Σε μια απo τις σπάνιες φορές που μπορούσα να σε ακούσω μου περιέγραψες αυτό τον κόσμο...
Είναι γεμάτος χρώματα ,φωτάκια και στολίδια...
Ο αέρας μυρίζει καραμέλα και κάστανο...
Και όλα τα σπίτια, μοιάζουν με εργαστήρια ξωτικών...
Γιατί όλοι μέσα τους,κατασκευάζουν χειροποίητα δώρα που χαρίζουν ο ένας στον άλλο χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο...
Η χαρά και η αγάπη γεννήθηκαν  για να μοιράζονται και έτσι στον δικό σου κόσμο έχετε μονίμως Χριστούγεννα...
Ζω σε μια πόλη που την φυλάνε δακρυσμένοι άγγελοι...
Και κάθε νύχτα ανεβαίνω στις ταράτσες για να διευκολύνω την μαγεία σου να με φτάσει και να με βοηθήσει να μπορέσω να αποδράσω...
Ζω για την στιγμή που η φωνή σου θα μου ψιθυρίσει...
"Ήρθε πλέον η ώρα ...Ακολούθησε το ξωτικό..."

3/12/15

Νεράιδα του νερού....

Συνάντησε με ένα χαμογελαστό πρωινό...
Ανέβα πάνω στην παλιά μου μηχανή και έλα να κάνουμε βόλτα στην πόλη...
Ξέρω ένα μέρος που άμα  βρεθούμε εκεί την σωστή ώρα μπορούμε να δούμε μια νεράιδα...
Έχει και ένα μικρο συντριβάνι σαν αυτό που πάνε όλοι για να κάνουν ευχές...
Μονό που αυτό το ξέρουν λίγοι και έτσι οι ευχές εκπληρώνονται πιο εύκολα...

Συνάντησε με ένα παράξενο πρωινό...
Σε ένα διάλειμμα από την  δουλειά σου...
Δέσε τα μαλλιά σου πίσω και έλα να χαθούμε μέσα στο πλήθος...
Και ίσως έτσι, να ξορκίσουμε την αγοραφοβία μας ...  
Την ώρα του μαζί ,κάποιοι αρχίζουν  να τραγουδούν...
Ένα τραγούδι που μιλάει για μαγεμένα πλάσματα και όμορφα όνειρα...
Και που η μελωδία του θα απαλύνει το ότι είμαστε τόσο κουρασμένοι ώστε να τα αφήσουμε όλα πίσω και να φύγουμε πολύ μακριά...

Μην ξεχάσω...
Σε αγαπώ ...
Πάντα σε αγαπούσα...

Συνάντησε με στην πλατεια  μιας εκκλησίας ...
Εκεί που πάνε οι θεοσεβούμενοι  ελπίζοντας να είναι παρόντες οι άγιοι  στους οποίους προσεύχονται...
Μπορεί  εμείς να χάσαμε το φόβο Θεού αλλά ίσως να βρούμε την δύναμη της πίστης...
Φεύγοντας από εκεί θα αποκομίσουμε  μια ακόμα οδυνηρή επίγνωση...
Ότι άνθρωποι που δεν ήθελες να γνωρίσεις κάπου σου μοιάζουν και έχουν πρόσωπα οικεία και ονόματα ευκολομνημόνευτα...

Συνάντησε με ένα βροχερό πρωινό...
Εκεί στο γαλάζιο που αγαπάμε και οι δυο...
Κλείσε τα μάτια σου....
Άνοιξε το μυαλό σου...
Και τότε θα αντικρίσεις την νεράιδα...
Να χορεύει πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας...
Θα ακούσεις το γέλιο της να ξορκίζει όλα τα άσχημα...
Και όταν κοιτάξεις ,θα δεις στα κρύσταλλα του νερού να καθρεφτίζεται μια γνώριμη μορφή...
Θα συνειδητοποιήσεις ότι η νεράιδα του νερού είσαι εσύ...

18/11/15

Το κορίτσι που έπλεκε όνειρα...

Ζει σε ένα κομμάτι γαλάζιο...
Εκεί που σμίγουν η θάλασσα με τους αγέρηδες και η φωτιά συνυπάρχει ειρηνικά με την βροχή...
Την ήμερα,χαρίζει την γνώση της σε παιδάκια και τις αντοχές της στους αδύναμους...
Την νύχτα όμως η ψυχή της αλλάζει χρώματα...
Στο εσωτερικό των βλεφάρων της ζωγραφίζει το σύμπαν με ένα σετ από μελάνια φαντασίας και νερομπογιές μνήμης...
Μοιάζει παιδί με ματωμένα γόνατα που σκαρφαλώνει όσο μπορεί πιο ψηλά στα κλαδιά του δέντρου της έμπνευσης...
Έχει ένα μικρο κουτί από ελεφαντόδοντο...
Το περιεχόμενο του είναι γεμάτο από μουσικές...
Κάθε μελωδία...
Κάθε φωνή...
Ζει μέσα του περιμένοντας να ακουστεί ξανά...
Και κάθε φορά που εκεινη το ανοιγει,εκτονώνεται σαν ηλεκτρική ενέργεια...
Σαν μια υγρή αστραπή που ακουμπά τα άδυτα της πάντα αναρωτώμενης ψυχής της...
Εδώ είναι το μικρο χαοτικό της γραφείο...
Εδώ κάθετε  τις νύχτες και πλέκει την φύση για να ταιριάζει στον εαυτό της...
Μπορείς να την δεις να επανασχεδιάζει τα τέρατα και τους αγγέλους σύμφωνα με τις δικές της προδιαγραφές...
Να φτιάχνει ρούχα για να ντυθούν οι γυμνές ψυχές και οι καταραμένοι...
Πάνω σε ένα μικρο ράφι υπάρχουν κορδέλες από σατέν και βελούδο...
Παίρνουν στα χέρια της τα πιο τρελά σχέδια και υποτάσσονται στο κάλεσμα της...
Σε ένα συρτάρι που βρίσκεται κάτω από αυτό με τους εφιάλτες κρατά τις δημιουργίες της...
Είναι προσεκτικά διπλωμένες και επανω τους έχει τοποθετήσει  χαρτιά που έχουν γραμμένες ιστορίες για χαμόγελα και μεταξένιες πεταλούδες...
Σαν αρχαία ξόρκια  για να διώχνουν τους φόβους...
Και κάποιες νύχτες,κουρασμένη καθώς είναι,την παίρνει ο ύπνος πάνω σε αυτή την φθαρμένη περιστρεφόμενη καρέκλα που τόσο αγαπά...
Τότε,στον  καμβά της νύχτας σχηματίζεται η εικόνα εκείνης που της χάρισε αυτές τις ικανότητες...
Ο αέρας  μέσα στο δωμάτιο γλυκαίνει και καθώς  εκεινη της χαμογελά αυτή νιώθει μια παράξενη ασφάλεια...
Πλέον το γνωρίζει...
Ότι τώρα πια...
Θα είναι εκεινη το κορίτσι που πλέκει τα όνειρα....
 

2/11/15

Μουσικό σύννεφο...

Περνάνε από μπροστά μου χιλιάδες πρόσωπα...
Ελάχιστα όμως είναι οικεία, τα πιο πολλά μου είναι άγνωστα...
Βρίσκω ένα ξένο πρόσωπο έχει τα μάτια σου και το βάζω χωριστά...
Τόσο χλωμό ,τόσο αυστηρό,τόσο όμορφο...
Αν δεν μπορέσω πάλι να σε δω αυτό θα είναι το δώρο μου για απόψε...

Περάσαν τα χρόνια και πλέον ξέρεις ότι δεν εχεις τίποτα να φοβηθείς πια...
Τα όνειρα ήρθαν κοντά σου και σου μίλησαν...
Ξέρω ότι από εκείνο το βράδυ μέσα στο κόσμο σου έχει συνέχεια άνοιξη...
Ο ιδανικός καιρός για νεράιδες...
Άλλωστε φαινόσουν πάντα τόσο εύθραυστη στο κρύο της νύχτας ...
Που έπαψα να εχω την ελπίδα ότι θα μπορούσες να αντέξεις στο δικό μου χειμώνα...
Έτσι έβγαλα το στρατό των συναισθημάτων μου έξω από τα τείχη και τον άφησα να πεθάνει από πείνα και δίψα...
Κουράστηκα να πολεμώ οπότε γιατί να εχω στρατό;

Εσύ καλά έκανες και έφυγες...
Σάλπαρες ένα πρωί για ένα καινούργιο ουρανό καβαλώντας την κορυφή ενός κύματος...
Βρήκες ένα σύννεφο, το έκανες σπίτι και το έμαθες να τραγουδά...
Έτσι και αλλιώς,πάντα ότι ακούμπαγες το έκανες να γεννά μουσική ...
Πως αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση....
Κάποιες μέρες  που καταφέρνω και νικώ τον εγωισμό μου χαίρομαι που ξέχασες τον σκληρό κόσμο που ανηκω εγώ...
Δεν με πονάνε πια οι απουσίες όπως παλιά...
Ίσως έτσι εχω πείσει τον εαυτό μου ότι είναι...
Αλλά μάλλον αυταπατώμαι...
Γιατί κάθε χρόνο τέτοια νύχτα κάθομαι και κοιτάζω τον ουρανό όπως ένα παιδί την πρωτοχρονιά...
Περιμένοντας ότι ίσως αυτή την ιδιαίτερη για σένα  μέρα που συνήθως κάνεις απολογισμούς ζωής να με ξαναθυμηθείς...
Ίσως να με ξεχωρίσεις ξανά και να με βοηθήσεις να ανεβώ και εγώ στο μουσικό σου σύννεφο...

17/9/15

Επαγγελματίας ονειροπλόος ... {s}....

Είσαι ένα κομμάτι δικό μου...
Αποκομμένο...
Απλησίαστο...
Άλλα πάντα δικό μου...
Ένα κομμάτι που ποτέ δεν θα χαθεί και αυτό,είναι σκληρό για μένα μερικές φόρες...
Όμως μην ανησυχείς, εχω εξασκήσει την ψυχή μου στην τέχνη της αντοχής...
Με τον καιρό ξεπέρασα πολλά πράγματα που θεωρούσα αξεπέραστα αλλά ίσως να μην καταφέρω ποτέ να ξεπεράσω το ότι πρέπει να λείπεις...
Ίσως  τελικά να μην το θέλω κιόλας ...
Μέσα στην λογική μου παράνοια νιώθω ευλογημένος που με στοιχειώνει το φάντασμα σου...
Ακούς,τα πάντα...
Διαβάζεις, τα πάντα...
Αισθάνεσαι,τα πάντα...
Αλλά συνήθισες στις σιωπές και πια μόνο αυτές μου προσφέρεις...
Και άμα καμιά στιγμή λυγίσεις και χαρίσεις καμιά λέξη απομακρύνεσαι τρέχοντας...
Μην τυχόν και η ανταπόδοση πυροδοτήσει την έκρηξη...
Όταν καταφέρνεις να φτάσεις  στο stavento σου και ηρεμεί η ακανόνιστη αναπνοή σου,ίσως και να μετανιώνεις που έφυγες χωρίς να προλάβεις να πεις και να ακούσεις όσα ήθελες...
Αλλά όπως όλα τα stavento,έτσι και αυτό,είναι γλυκό και σε κάνει να θέλεις να παραμένεις εκεί...
Συμβιβάστηκα και εγώ με κάτι που σου έμοιαζε...
Το αφήνω να με πληγώνει και να με προδίδει αλλεπάλληλες φορές απλά και μόνο επειδή μοιάζει αν και δεν είναι εσύ...
Δεν πετάω πια...
Και τις λίγες φορές που τα καταφέρνω,πετάω με μπαταρισμένα φτερά...
Είμαι έτσι, αυτό που λένε εύκολος στόχος...
Και αυτή η μόνιμη απουσία σου κάνει αδύνατη την ίαση και δύσκολο το να είμαι καλά...
Το μόνο που κάνω είναι να ακολουθώ την μουσική...
Ξέρεις,οι σπασμένες καρδιές τραγουδούν τα πιο όμορφα τραγούδια...
Και όταν κλείνεις τα μάτια όλα τα ταξίδια είναι πιθανά...
Έτσι κλείνω και εγώ τα δικά μου άλλη μια φορά....
Και παραμένω ένας επαγγελματίας ονειροπλόος που βλακωδώς συνεχίζει να ζει μέσα στα ονειρατα και αρνείται πεισματικά να δει ότι καποια πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ...
Και επιμένει, όταν του δίνονται τρεις ευχές να τις χαρίζει
 σε νεράιδες μακρινών νησιών...
 

25/8/15

Φωτεινό σημείο...‏

Πηγαίνω για ύπνο πριν ξυπνήσει ο δαίμονας μου και ξυπνάω πριν ο άγγελος μου καταλάβει τις σκοτεινές μου επιθυμίες ...
Έτσι ξεγελάω και τους δυο και καταφέρνω να κρατώ για λίγο ακόμα μέσα σε αυτό το κουρασμένο σώμα αυτή  την καταραμένη ψυχή ...
Ποιο το όφελος όμως να καθυστερείς το αναπόφευκτο;
Κανένα ίσως...
Άπλα δεν έχω αποφασίσει σε ποιον θα πρέπει να την παραδώσω...
Τις νύχτες φτιάχνω ένα νοητό δέμα...
Μέσα του βάζω...
Τους πιο κρυφούς μου φόβους...
Τα ανείπωτα μυστικά μου...
Και όλα τα σαφή και ασαφή μου κίνητρα...
Το δένω σφιχτά και το δίνω στον παιδικό εαυτό μου...
Αυτός μεταμορφώνεται σε γεράκι και βγάζοντας την γλώσσα κοροϊδευτικά στην υψοφοβια  μου παίρνει το δέμα και πετάει  πάνω από μια πυρκαγιά...
Αναβάλλοντας τον πύρινο εξαγνισμό μου κάθεται σε ένα ασφαλές σύννεφο...
Από εκεί παρακολουθεί μια πόλη...
Μια πόλη γεμάτα από γύπες και κοράκια...
Κάθονται σε βρώμικες ταράτσες και κάθε λίγο εφορμούν και κατασπαράζουν τις αδύναμες ψυχές και τους μη συνειδητοποιημένους νεκρούς...
Είναι πεινασμένα σαν τον χειμώνα...
Πεινασμένα όσο ήμασταν κάποτε και εμείς...
Μονο που διαφέρουν οι τροφές μας...
Και ο τρόπος  εύρεσης τους...
Στέκομαι ακόμα αναποφάσιστος και περιμένω την επιστροφή του παιδικού εαυτού μου...
Όσο αργεί κάνω σκέψεις θανάτου...
Τακτοποιώ τις μνήμες και αποφασίζω πως στην διαθήκη μου θα αφήσω στο αγαπημένο μου σπουργίτι τρία μαγικά φίλτρα ...
Ένα που να κάνει την θλίψη δημιουργία,ένα που να επουλώνει πληγές και να στεγνώνει δάκρυα και ένα που θα μπορεί να την κάνει να ανακαλεί τις στιγμές που ένιωσε να την αγαπούν αληθινά...
Μέτα από τόση περιπλάνηση αυτά αποφάσισα ότι είναι τα σημαντικά...
Φτάνει να τα χρησιμοποιείς σωστά...
Και όταν μετά από καιρό θα είναι πια ασφαλές ...
Θα συναντηθούμε στο φωτεινό σημείο....
 

14/7/15

Φλεγομενος ...

Περιστοιχίζομαι...
Από πνεύματα του παρελθόντος που επιτακτικά και αναιδώς ζητούν νεκρανάσταση...
Άυλοι δήμιοι με εκτελούν εικονικά κάθε νύχτα μέχρι να καταφέρουν να με κανουν να ικανοποιήσω τις απαιτήσεις τους....
Δαίμονες  με παράξενα ονόματα κρατούν ομήρους τα όμορφα όνειρα...
Και έτσι εχω ερωτευθεί μια ύπουλα θανάσιμη αϋπνία...
Περιθωριοποιώ...
Καταστάσεις και εικόνες που μου θυμίζουν ότι σε καποια περίοδο της ζωής μου υπήρξα κανονικός άνθρωπος...
Άλλωστε αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει πια...
Ήταν ένας θλιμμένος αυτόχειρας που φρόντισε να μας απαλλάξει από την παρουσία του εδώ και χρόνια...
Το τωρινό μου εγώ καταπινει καθετί λευκό και εκπνέει μαύρο...
Παλέτα με ένα μόνο χρώμα...
Ζωγραφίζω με επιθανάτιους βρόγχους ξεθωριασμένες εικόνες ευτυχίας με σκοπό να αποβάλω από τον οργανισμό μου τα οποία κατάλοιπα τους...
Λιμνάζοντα συναισθήματα χρόνων βρίσκουν αυτή την ρωγμή στο τείχος και ελευθερώνονται βασανιστικά αργά...
Αντί όμως να ανακουφίζουν ,πνίγουν τις οποίες νεογέννητες ελπίδες...
Είμαι έκπτωτος και κομματιασμένος και αυτοί που με αγαπούν δεν αγγίζουν τα κομμάτια από τον φόβο μην κοπούν...
Παίρνουν μια παλιά φωτογραφία μου και φεύγουν για πιο εύφορα κλίματα...
Έμεινα μόνος αγνοώντας το καλοκαίρι...
Άλλαξα πραξικοπηματικά την θερινή ώρα σε χειμερινή μήπως και παγώσει η κόλαση μου...
Μάταια...
Η φωτιά πάντα θα υπερισχύει του πάγου...
Αναγεννιέμαι άθελα μου κάθε πρωί και πεθαίνω οικειοθελώς κάθε νύχτα φλεγόμενος....
Καταδικασμένος σε αυτό το ιδιότυπο μαρτύριο χωρίς δικαίωμα αναστολής...
Περιμένοντας ηλιθιωδώς,ένα θαύμα που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ....
 

19/5/15

Βαθύ γαλάζιο ...‏

 
Συζητήσεις...
Αναλύσεις...
Ερωτήματα ...
Απαντήσεις...
Και εγώ ξεσηκωμένος από φιλοσοφικούς συλλογισμούς προσπαθώ να ξεκλειδώσω το συρτάρι που μέσα του φυλάσσεται ο καλός εαυτός μου....
Ίσως και να τα καταφέρω ...
Είναι από τις λίγες φορές που πραγματικά το πιστευω ...
Βλέπεις ασκείς επάνω μου μια απίστευτη ψυχολογική γοητεία...
Που με κάνει να θέλω...
Που με κάνει να μπορώ...
Το μυαλό μου ενθουσιασμένο είναι πλέον πρόθυμο να πνίγει μέσα σε αυτή την θάλασσα της συγκίνησης...
Σου χάρισα το σώμα μου και εσύ το βύθισες μέσα στο βαθύ σου γαλάζιο...
Κάτω από το νερό άνοιξα τα μάτια μου και εκείνα γύρισαν το βλέμμα  στο ειναι μου...
Παράξενη ενδοσκόπηση...
Ματωμένη αυτοκριτική...
Μέσα στο παγωμένο νερό νιώθεις μια ιδιόμορφη ελευθερία...
Σαν να σπας το λουρί που κράτα τον εαυτό σου φυλακισμένα ασφαλή...
Με βύθισες στο βαθύ σου γαλάζιο ...
Και θυμήθηκα ότι κάποτε μπορούσα να αντέξω τα πάντα φτάνει να με  σκέπαζε η θάλασσα...
Τώρα, το αλάτι της γλύφει της πληγές μου και με κάνει να υποφέρω...
Αλλά πεισματικά παραμένω βυθισμένος...
Κάποια στιγμή ο πόνος παύει να υφίσταται και τότε...
Νιώθεις την ψυχή σου να χοροπηδάει με μανία...
Σαν να προσπαθεί να συνδεθεί με μια αόρατη δύναμη...
Το αποφάσισα...
Θα σπάσω μέσα σου...
Θα γίνω χιλιάδες γαλάζια κομματάκια ...
Και θα μείνω εδώ...
Μέσα στο βαθύ σου γαλάζιο ...
Απολαμβάνοντας το,μέχρι την τελευταια μου  ανάσα....
 

7/2/15

On Her Majesty's Service...‏

Σε κοιτάζω...
Το μυστήριο που ζει μέσα στα μάτια σου,πάντα καθυστερεί ναζιάρικα όλες τις λύσεις μου...
Σε αυτό το διακριτικό χαμόγελο περιέχονται τόμοι πλούσιοι σε έννοιες και ουσία...
Πόσο διαφέρεις...
Κάθε φορά που ανοίγεις την πόρτα βιώνω ένα ακόμα θαύμα...
Σε εχω χάσει αμέτρητες φόρες μέσα στις χιλιάδες ιστορίες που ζουν στην χώρα τη φαντασίας μου...
Και σε εχω ξαναβρεί...
Και όταν το κατορθώνω αυτό γίνεσαι η αλήθεια μου...
Σε έχουν αποκαλέσει ομορφιά...
Σε έχουν ονομάσει υπέροχη...
Και όμως,αποτυγχάνουν να μεταφέρουν την πραγματική σου αξία...
Όλα τα επίθετα που χρησιμοποιούν είναι ανεπαρκή...
Μου αρέσει η έκφραση που παίρνεις όταν διαβάζεις τις λέξεις μου...
Αποπνέει μια αρχοντιά της οποίας το είδος συναντάται τόσο συχνά όσο το να δεις να διασχίζει τον δρόμο ένας λευκός μονόκερος...
Το όνομα σου γεννά μουσική...
Το τραγουδούν μόνο τα πεφταστέρια...
Αριστοκρατική ύπαρξη χωρίς να χρειάζεται καν την υποστήριξη των τίτλων...
Δεν κατασκευάζεται βλέπεις η αρχοντιά και η ευγένεια...
Κατοικεί στις βαθύτερες ίνες της ψυχής και αναδύεται άκοπα...
Οι συνέπειες της παρουσίας σου στην ζωή μου με κάνει να επιτρέψω στον εαυτό μου να πιστέψει για ακόμα μια φορά...
Στο βασίλειο της ομορφιάς,της τιμής,της περιπέτειας....
Εκεί που η δόξα των πιστών ιπποτών δεν ξεθωριάζει και δεν πεθαίνει ποτέ...
Είσαι η πριγκίπισσα του φωτός που λάμπει  μέσα σε ένα σκοτεινό και φοβισμένο κόσμο...
Σήμερα κλείνει άλλος ένας χρόνος που συνεχίζω να ζω στο μικρο σου βασίλειο...
Ταπεινός ιππότης με φθαρμένη και τρύπια πανοπλία...
Που παραμένει αθεράπευτα ερωτευμένος και αμετανόητα πιστός, σε όλους τους όρκους που έχει δώσει στο όνομα σου..
 

15/1/15

Λειψή εποχή ...

Εποχή λειψή...
Ακρωτηριασμένη...
Διπρόσωπη και αναληθής...
Τα σημεία των καιρών μας θέλουν υποταγμένους σε ανάλγητες θεότητες...
Κρυμμένοι πίσω από αβαταρ και ψευδώνυμα παραχαράζουν την ιστορία πάνω σε ανυπεράσπιστους ψηφιακούς παπύρους...
Και εγώ,πιστεύω ότι υπάρχω επειδή η υπογραφή μου αιμορραγεί πάνω σε λευκές σελίδες...
Λάθος αντίληψη,λάθος αρχή...
Η ανακύκλωση των παραισθήσεων και ο αντικατοπτρισμός των χαμένων ελπίδων μεταμορφώνονται σε γροθιά που με χτυπά στο στομάχι λυγίζοντας με στα δυο...
Οι φόβοι μου λιώνουν σε ήχους και δημιουργούν μια αιρετική μελωδία...
Που ντύνει μουσικά, επαναλήψεις από παλιά επεισόδια της ζωής μου...
Παράμερα στέκουν γκρεμισμένα τα άλλοτε υπερήφανα κατορθώματα μου..
Δεν εχω ιδέα του τι θα επακολουθήσει...
Βλέπεις, κανένας σύγχρονος μάντης δεν έχει επαληθευτεί μέχρι στιγμής...
Οι μόνοι αισιόδοξοι, έχουν πουλήσει την ψυχή τους στο διάβολο καιρό τώρα...
Και εγώ,παραμένω πεισματικά,βλοσυρός φύλακας του χρόνου...
Τα χρόνια είναι σαν την αγάπη...
Όμορφη σαν ιδέα, αλλά αδύνατο να την συλλαβεις και να την κρατήσεις...
Μεχρι να καταφέρεις να την κατανοήσεις έχει ήδη περάσει...
Παρελθόντα φιλιά και υποσχέσεις  δημιουργούν ένα χάρτη που με οδηγεί σε ένα θαμμένο σεντούκι που μέσα του ζει ο υπόλοιπος αληθινός εαυτός μου...
Αλλά δεν μπορώ να το ανοίξω...
Επιμένω...
Κολλημένος πάντα σε αυτό το σχέδιο επανένωσης και ανανέωσης που συντηρείται από μια αφελή πίστη...
Ίσως και να το κάνω, γιατί κάποιο βράδυ πάνω στον ερωτικό μας πυρετό στο υποσχέθηκα..
Όπως και να χει θα συνεχίσω να το προσπαθω...
Αλλά είναι δυσκολοπρόσιτη μάτια μου η ολοκλήρωση ,όταν αναπνέεις μέσα σε αυτή την λειψή εποχή...