24/7/14

Κυνήγι αστεριών...

Έχουμε κυνήγι αστεριών απόψε...
Φόρτωσα τις αναμνήσεις μου για σφαίρες και εχω ένα κυνηγόσκυλο που ουρλιάζει κάθε φορά που ένα από τα αστέρια πέφτει, για να προστεθεί στους θησαυρούς αυτού του κόσμου...
Θηράματα αγάπης που θα κοσμούν στο τέλος της ημέρας το μαρμάρινο δάπεδο του δωματίου μου...
Αέναη περιπλάνηση...
Συντροφιά μου ειναι ο χρόνος αλλά και αυτός αλήτης δραπετεύει από τις παλάμες μου...
Σκοτεινιάζει...
Και αυτό το φως που πέφτει στο πρόσωπο μου προέρχεται από ένα αστέρι...
Ένα αστέρι που ζει μέσα σε ένα διάφανο βαζάκι με ανοιχτό το καπάκι απέναντι από το κρεβάτι μου...
Κρατιέται οικειοθελώς αιχμάλωτο απο μια φωνή...
Ίσως την  δίκη μου...
Μια χαμένη φωνή...
Οι φλόγες τραγουδούν εδώ...
Και σαν ανεμοστρόβιλος τρυπάνε το ταβάνι επιτρέποντας στην ζέστη της νύχτας να εισχωρήσει...
Ώστε η παγωμένη μου καρδιά να λιώσει λέγοντας ένα τραγούδι που μιλάει για την βροχή και το φως των αστεριών...
Και εγώ εύχομαι...
Εύχομαι για μια σιωπή γεμάτη πυροτεχνήματα...
Αλλά σαν συνεχόμενη άσεβη προσευχή οι φλόγες συνεχίζουν να τραγουδούν...
Τα ρολόγια συνεχίζουν να καρδιοχτυπούν...
Λες και φτιάχτηκαν από αδέσποτα οστά και όλα όσα λένε ειναι ένα συνεχόμενο "Ζωή-Θάνατος", "Ζωή-Θάνατος"...
Λες και έχει κάνεις το κουράγιο να διαλέξει...
Αποψε κυνηγάμε...
Περιπλανόμαστε...
Ίσως και για τελευταια φορά...
Σε μια έκρηξη εγωισμού σπάω το βάζο ...
Δεν θέλω τρόπαια κοντά μου ακόμα και αν τους εχω δώσει το δικαίωμα της επιλογής...
Δεν θα ξαναυπάρξει κυνήγι αστεριών...
Στην επόμενη δίψα μου ...
Θα σβήσω την φωτιά μου γινόμενος ένα με την θάλασσα ...
Και θα χαθώ...