28/12/12

Movie night...‏

 
"Θέλω να δούμε μια ταινία μαζί..."σου είχα πει μια νύχτα πριν από χρόνια...
"Και πως θα το καταφέρουμε αυτό;"με είχες ρωτήσει "Αφού είμαστε 500 χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλο!!!"
"Θα βρούμε ένα τρόπο"πείσμωσα εγώ...
Και βρήκαμε...
Εκείνο το Σάββατο αφού τελειώσαμε τις δουλειές μας πήγαμε και οι δυο και νοικιάσαμε το ίδιο DVD...
Ήταν το "Ο μάγος Αιζενχαιμ..." θυμάμαι... Δικιά μου επιλογή...
Όταν έφτασε η προκαθορισμένη ώρα βάλαμε δυο ποτηριά κόκκινο κρασί και καθίσαμε δίπλα δίπλα...
Και ας είχαν τα δωμάτια μας χιλιόμετρα απόσταση...
Την μηδένιζε η θέληση μας...
Εκείνη την νύχτα εγώ δεν ήμουν στην τσιμεντένια πρωτεύουσα,ούτε και εσύ στο νεραϊδένιο σου νησί...
Εκείνη την νύχτα ήμασταν μαζί σε ένα μικρο σινεμά φτιαγμένο πάνω στην κλωστή που ενώνει τις ψυχές μας...
Ένα μικρο σινεμά που χώραγε μόνο έμενα και εσένα...
Μια γουλιά κρασί και πατήσαμε ταυτόχρονα το play..
Καθώς η  υπόθεση της ταινίας εξελισσόταν  τα κινητά μας  έγιναν το μέσο επικοινωνίας...
Σχολιάσαμε,γελάσαμε δακρύσαμε ,γίναμε ένα με τους πρωταγωνιστες...
Σε κάποιο σημείο μου είπες... "Κοίτα πόσο την αγαπάει...Περάσαν τόσα χρόνια και ακόμα την αγαπάει τόσο πολύ...'
Και εγώ σου είπα ότι όταν κάτι είναι τόσο αληθινό κανείς δεν μπορεί το νικήσει και να το αλλοιώσει...
Ούτε ακόμα και αυτός ο ύπουλος ο χρόνος...
"Σαν παραμύθι ακούγεται αυτό...Μακάρι να ήταν έτσι και στην πραγματικότητα..."μονολόγησες...
"Εμείς την φτιάχνουμε την πραγματικότητα μας νεράιδα μου.Εμείς με τις επιλογές μας..."σου απάντησα με βεβαιότητα....
Η ταινία τελείωσε...
Και εμείς μείναμε με την ικανοποίηση ότι τα καταφέραμε για λίγο να νικήσουμε την απόσταση...
Έστω και με αυτό τον παράδοξο τρόπο...
Έχουν περάσει χρόνια από τότε ...
Άλλαξαν πολλά...
Αλλάξαμε εμείς,άλλαξαν και οι ζωές μας...
Μονο δυο πράγματα δεν αλλάζουν...
Ότι εκείνη η νύχτα  ήταν η πιο αγνή και όμορφη movie night που έχω ζήσει...
Και ότι κλωστή που μας δένει είναι ακόμα τόσο ισχυρή όσο και τα αληθινά συναισθήματα!!!

Υπέροχοι συνταξιδιώτες ονειροπλόοι...Χρόνια πολλά και καλά!!!Προσπαθήστε να φτιάξετε ένα υπέροχο 2013 σε πείσμα καιρών και ανθρώπων!!!

 

17/12/12

Κρατώ την ανάσα μου...

 
Τα αστέρια και το φεγγάρι ζηλεύουν απόψε...
Δεν ξέρω το γιατί, μόνο να το φαντάζομαι μπορώ...
Και παρόλο που το θεωρώ παράλογο,συμβαίνει...
Φυσάει παγωμένη μοναξιά αυτή την νύχτα και εγώ έχω όρεξη για βόλτα στα στενά της πόλης...
Και άξαφνα μετά από χρόνια αναμονής μπορώ να νιώσω τον κρύο αγέρα ξανά...
Να προσπαθεί να κυριαρχήσει στο χώρο ,να μου χαϊδεύει άγαρμπα το πρόσωπο...
Άραγε είναι μόνο αυτός  η μήπως  μαζί του είναι και οι στοιχειωμένες αναμνήσεις που με ακολουθούν παντού...
Υπενθυμίσεις του παρελθόντος...
Υπενθυμίσεις των σκιών...
Σκέφτομαι να τολμήσω να πάρω μια ανάσα...
Αν και τα παγωμένα χνώτα που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα λειτουργούν αποθαρρυντικά...
Αρχίζω τώρα να περπατάω όλο και πιο γρήγορα...
Οι ουλές μου έμειναν πίσω...
Και πια σκουριάζουν χωρίς νόημα...
Αλλά τα μάτια μου βλέπουν καθαρά...
Τα αστέρια και το φεγγάρι κρύφτηκαν εγωιστικά και άφησαν τον ουρανό μου άδειο...
Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο...
Αυτό το αγγελικό νανούρισμα δεν ήταν για μένα...
Το μόνο που μου ανήκει είναι αυτή η καρδιά που κάποιος  την άφησε να αιμορραγεί...
Το για πάντα ζει μόνο στα όνειρα μας..
Ο χρόνος στέκει για λίγο ακίνητος σαν κάποιος να τον λάβωσε...
Ο αγέρας λυσσομανάει στέλνοντας την παγωμένη του μοναξιά παντού...
Σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά και χαμογελώ...
Ο καθαρός μου ουρανός πλέον αλλάζει τα χρώματα του...
Και εγώ μαγεμένος κρατώ την ανάσα μου καθώς το κοιτώ....
Αυτό το άλικο χρώμα που παίρνει ο ορίζοντας καθώς κυοφορεί τον ερχομό σου..
.

4/12/12

Η νεραιδα και ο λυκος...

Ένας μοναχικός λύκος ουρλιάζει μέσα στο δάσος...
Επίκληση στο φεγγάρι που ολόγιομο μοιαζει καρφιτσωμένο στον εβένινο ουρανό...
Επίκληση και παράκληση μαζί...
Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να φέρει μια νύχτα σαν αυτή...
Ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις...
Σε μια παύση, μια αγγελική φωνή τραγουδά όλες τις απαντήσεις...
Μια λευκή δέσμη φωτός πέφτει και εντοπίζει την παράξενη τραγουδίστρια...
Θαρρείς και το φεγγάρι είναι ο προσωπικός της προβολέας...
Τυλιγμένη στο φεγγαρόφωτο πλησιάζει προς το μέρος του...
Όσο η απόσταση μεταξύ τους μικραίνει ,εκείνη ταπεινώνει το τραγούδι της...
Εκείνος,τραβά το βλέμμα του από τον ουρανό και το επικεντρώνει στο ξένο που ρέει πια μέσα στην νύχτα του...
Για πρώτη φορά νιώθει ότι αυτή η φωνή μπορεί να είναι η απάντηση...
Το άγριο βλέμμα του γεμίζει από ελπίδα καθώς συνάντα το δικό της...
"Τι ζητάει μια νεράιδα στο λημέρι ενός κτήνους;" την ρωτά...
"Ίσως να είναι η απάντηση στις επικλήσεις του..." του αποκρίνεται εκείνη...
"Μα δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, αφού είμαι καταραμένος..."
"Και ποιος σου είπε ότι δεν έχεις δικαίωμα στην λύτρωση;"
Ο μοναχικός λύκος κοίταξε την αιθερία μορφή που στεκόταν μπροστά του με απορία...
"Έχω λες;"της είπε."Μετά από τόσα χρόνια έπαψα να ελπίζω,κάπου στην πορεία  βλέπεις, το κλάμα μου έγινε ουρλιαχτό και η επίκληση μια απέλπιδη συνήθεια..."
"Έχεις..." του απάντησε εκείνη χαμογελώντας."Και θα το δεις αμέσως, φτάνει μόνο να τραγουδήσεις μαζί μου..."
"Μα νεράιδα μου εσένα η φωνή σου είναι τόσο όμορφη και μελωδική, εγώ, μόνο να ουρλιάζω μπορώ..."
"Αυτό που μπορείς είναι αυτό που χρειάζεται..."τον καθησύχασε και άρχισε να τραγουδά...
Εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα και έβγαλε το πιο δυνατό του ουρλιαχτό...
Μονό που πια καθώς αυτό αρχισε να ανακατεύεται με το τραγούδι εκείνης δεν ακουγόταν τόσο άσχημο...
Κοίταξε το είδωλο του που καθρεφτιζόταν στα νερά της λίμνης και ούτε αυτό πια του φάνηκε αποκρουστικό...
Και καθώς πήρε μια βαθιά ανάσα, ένα απρόσκλητο καρδιοχτύπι του υπενθύμισε ότι έχει καρδιά...
Κοίταξε την γυναίκα λυτρωμένος...
"Δεν είναι ψέμα τελικά...Εσύ είσαι η απάντηση..."
"Είμαι αυτό που εσύ επιθυμείς..." του απάντησε η νεράιδα...
Ο λύκος ούρλιαξε ξανά...
Μονο που για πρώτη φορά ήταν από χαρά...
Η νεράιδα άρχισε  ξανά να τραγουδά και όλα έγιναν πια απλά...
Γιατί όταν ενωθεί το κλάμα του λύκου με το τραγούδι της νεράιδας γεννιούνται τα πιο παράξενα παραμύθια και οι πιο ανεξίτηλες αγάπες...

21/11/12

Του παραμυθιού το ξόρκι...

Κλείσε τα μάτια σου...
Παραδώσου σε αυτόν τον παράξενο αφηγητή...
Ζωγράφισε με το πινέλο του μυαλού σου ένα κόσμο...
Ένα παραμυθένιο κόσμο...
Ξέχασε τον άλλο τον άσχημο που είναι έξω από αυτόν...
Εστίασε...
Εστίασε την προσοχή σου σε ένα μικρο χωριό...
Σε ένα μικρο βασίλειο...
Τι μπορείς να δεις;
Ποια είναι η ιστορία που αξίζει να ειπωθεί;
Υπάρχουν τόσες πολλές αλλά και συνάμα τόσες λίγες που μπερδεύεσαι...
Είναι εκεί ο λύκος;
Η νεράιδα;
Η πριγκίπισσα;
Όλα μαζί, μοιάζουν σαν ένα μάθημα που πρέπει να κατανοηθεί...
Καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω;
Ακόμα και στα παραμύθια υπάρχει ένα καλούπι...
Ένας κακός της ιστορίας χωρίς κανένα δικαίωμα λύτρωσης ...
Και ένας ήρωας ευγενής και τίμιος που δίνει στο τέλος μια αίσθηση τελειότητας...
Μην ανοίγεις ακόμα τα μάτια σου...
Έλα να σπάσουμε  μαζί το καλούπι...
Αφέσου...
Λυπήσου τον λύκο...
Λυπήσου την μάγισσα...
Λυπήσου τον σκοτεινό βασιλιά...
Για το τρόπο που τους μεταχειρίζονται τα παραμύθια...
Λυπήσου τις πεντάμορφες..
Λυπήσου τις νεράιδες...
Λυπήσου τις πριγκιπισσες...
Όταν τα παραμύθια δεν τους αφήνουν το δικαίωμα της επιλογής...
Βλέπεις τώρα;
Καταλαβαίνεις τι προσπαθώ να σου δείξω;
Μπορείς να διαβασεις το σενάριο της ιστορίας;
Να δεις πίσω από τις λέξεις;
Να ακούσεις το άηχο...
Να θαυμάσεις το αθέατο...
Άνοιξε τώρα τα μάτια σου...
Και συνειδητοποίησε την αλλαγή από το μαγικό μου ξόρκι...
Συνειδητοποίησε ότι από εδώ και πέρα ο κόσμος σου θα είναι και αυτός ένα παραμύθι...
Απλά θα έχει περάσει σε άλλο επίπεδο...
Πιο μεγάλο...
Μπορείς να δεις κάποιον που να παραδέχεται ότι ο αντίπαλος του είχε δίκιο;
Μπορείς να δεις τα παραμυθένια πλάσματα να τριγυρίζουν ξέγνοιαστα;
Μπορείς να δεις τις αλήθειες και τα απρόοπτα της κάθε ιστορίας;
Γιατί αν μπορείς, η δουλειά μου εδώ τελείωσε...
Και θα κάτσω στο πλάι σου να σε βλέπω να περνάς την γνώση σου στους άλλους..
Αν δεν μπόρεσες όμως να δεις....
Δεν θα πω τίποτα άλλο...
Θα φύγω ήσυχα και θα χαθώ μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο καταδικασμένους συλλογισμούς...
Και δεν θα βγω από εκεί μέχρι να καταφερω να βρω ένα τρόπο για να κάνω πιο δυνατό...
Του παραμυθιού το ξόρκι...
 

14/11/12

Άλλο η κρίση, άλλο η αναξιοπρέπεια...

Μια και λόγω της προ-προηγούμενης ανάρτησης έχουμε περασει στην όψη της πραγματικότητας ,θα ήθελα να μείνουμε για λίγο ακόμα...
Βρισκόμαστε εδώ και καιρό στην δίνη  μιας πολύ μεγάλης οικονομικής κρίσης...
Η καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου έχει γίνει μια συνεχόμενη άνιση μάχη για να μπορέσει να ικανοποιήσει τις δυσβάσταχτες οικονομικές απαιτήσεις των κυβερνώντων και των εταίρων τους...
Μέσα σε αυτό το μέσο όρο είμαι και εγώ και πιστευω ότι είμαστε και οι περισσότεροι από εμάς...
Παλεύουμε να κρατήσουμε τα μαγαζιά μας και την αξιοπρέπεια μας με νύχια και με δόντια...
Μέσα σε αυτό το κλίμα πριν λίγες μέρες έχοντας μια συζήτηση με την κουμπάρα-συνεταιρο μου, και σχολιάζοντας διάφορες ιστορίες που βλέπουμε και βιώνουμε και μέσα, άλλα και έξω από το μαγαζί, καταλήξαμε σε ένα συμπέρασμα...
Η κρίση είναι το πιο καλό άλλοθι και η μόνιμη δικαιολογία των αφεντικών και των τεμπέληδων....
Πλέον πάει η εποχη που το αφεντικό προκειμένου να γλυτώσει την αποζημίωσή σκαρφιζόταν ένα σωρό αιτίες για να σε κάνει να παραιτηθείς!!!
Τώρα σου λέει κρίση ,αν θελεις με τους όρους  μου και κάτσε, αλλιώς τράβα σπιτι σου και με τα μνημόνια η αποζημίωση που θα πάρεις θα είναι αστεία!!!
Πλέον πάει η εποχη που ο τεμπέλης εφεύρισκε ένα σωρό ευφάνταστες  δικαιολογίες προκειμένου να μην πάει να δουλέψει.Τώρα και αυτός σου λέει κρίση!Δεν υπαρχουν δουλειές οποτε ποιος και ο λόγος να σηκωθώ να πάω να ψάξω!!!
Τώρα αυτό με τα αφεντικά ήταν αναμενόμενο.Στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος!!!Θέλω να πιστευω ότι σε λίγο σχετικά χρόνο θα ξυπνήσουμε και θα ξεσηκωθούμε ώστε να ξαναπαρουμε πίσω τα δικαιώματα που τόσο αντιδημοκρατικά μας αφαιρούν!
Αλλά αυτό με τους τεμπέληδες δεν το μπορώ!!!
Εγώ πιστευω ότι όποιος ψάχνει βρίσκει...
Ίσως όχι την  δουλειά των ονείρων του αλλά κάτι για να επιζήσει...
Και στην τελική ψάξε ρε αδερφέ,έστω για τα μάτια του κόσμου!!!
Και για να ξεκαθαρίζουμε άλλο ο άνθρωπος που ψάχνει και δεν βρίσκει άλλο ο τεμπελχανάς!!!
Αυτόν που ψάχνει, τον αναγνωρίζεις κάνει μεροκάματα από εδώ και από εκεί,σε ρωτάει συνέχεια αν του βρήκες τίποτα, και πάει όπου βρει οποιαδήποτε δουλειά!!!
Ο τεμπέλης δεν κουνιέται από το σπιτι,που συνήθως είναι της μάνας του η της γκόμενας του,και περιμένει να τον ζήσουν...
Συνήθως έχει και μια καλή δικαιολογία για κάθε μέρα που δεν έψαξε...Το κακό είναι ότι έχει και ένα κορόιδο που τις πιστεύει...
Φυσικά η κρίση μπορεί να είναι τα τελευταια 2 χρόνια και αυτός να είναι άνεργος 4 αλλά αυτό είναι μικρολεπτομέρεια πια!!!!
Ειδικά τον τελευταίο καιρό εχω γνωρίσει τουλάχιστον 4 με 5 κοπέλες που κανουν οι ίδιες από 3 δουλειές και από αυτές ταΐζουν και χαρτζιλικώνουν ένα χαραμοφάη γκόμενο!!!
Έλεος δηλαδή!!!
Δεν ξέρω ίσως να είμαι εγώ ο παράλογος ,και για αυτές μου τις σκέψεις να φταίει που είμαι κάπως παλαιών αρχών σε τέτοια θέματα...
Ίσως να φταίει που δουλεύω από τα 13 και μεσώ της συναναστροφής με τόσους διαφορετικούς χαρακτήρες έμαθα να ξεχωρίζω αυτόν που επιθυμεί να δουλέψει  από  αυτόν που απλά το λέει χωρίς ποτέ να το εννοεί...
Ίσως να φταίει ότι σιχαίνομαι τις φτηνές δικαιολογίες και την χωρίς μάχη εγκατάλειψη...
Ίσως να φταίει που σε κάποια θέματα πιστευω ότι η αξιοπρέπεια πρέπει να έρχεται πρώτη...
Η δυσκολίες μεγάλες και η αντιμετώπιση τους σκληρή και επιπονη,αλλά όσο πιο δύσκολος ο αγώνας τόσο πιο μεγάλη και γλυκιά η νίκη!!!!
Άλλα σας παρακαλώ μην τα μπερδεύουμε...
Άλλο η κρίση ,άλλο η αναξιοπρέπεια...

2/11/12

Νεραϊδογέννηση...

 
Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη ήμερα για τον Ιανό...
Γιατί σαν σήμερα γεννήθηκε η νεράιδα που έγινε η αφορμή και η αιτία να γράφονται αυτά τα όμορφα παραμύθια...
Και εκεί,στο νησί που κατοικεί,σήμερα θα έχουν γιορτή...
Σε κάποια στιγμή όμως της νύχτας , εκεί στην μέση της γιορτής ,είμαι σίγουρος ότι θα δραπετεύσει για να έρθει για λίγο κοντά μου...
Θα έρθει να πάρει τις ευχές που κρατώ σαν φυλαχτό στην καρδιά μου όλο τον χρόνο μόνο για αυτή την ήμερα...
Κάθε χρόνο η ίδια τελετουργία...
Κάθε χρόνο η ίδια προσμονή...
Τα πράσινα μάτια της θα δακρύσουν...
Θα αφήσει ένα κόκκινο φιλί στο μαξιλάρι μου και λίγη από την ευωδιά του κορμιού της στο σεντόνι μου και μετά θα επιστρέψει και παλι στην γιορτή της...
Και εγώ το πρωί μαγικά θα ανασάνω το άρωμα της και θα γεμίσω με μια ευφορία και μια δύναμη παράξενη...
Γιατί παράξενη είναι και η δική μας ένωση...
Μοναδική...
Μαγική...
Κοίτα...
Η κλωστή μας άθικτη λαμπυρίζει και δίνει ελπίδα φωτός στα πιο βαθιά μας σκοτάδια...
Στο έχω πει ότι πάντα θα είμαι εδώ για να μπορείς να έρχεσαι...
Πάντα θα αγαπώ τα αντικρουόμενα σου...
Και τα ελαττώματα που με πάθος περιγράφεις...
Νεράιδα μου...
Ονειρικό μου πλάσμα, χρόνια σου πολλά...
Να μεγαλώνεις και τα χρόνια σου να είναι τόσο όμορφα,όσο όμορφη είναι η ψυχή σου...
Να αγαπάς και να προσέχεις τον πολύτιμο για μένα εαυτό σου...

Πιο άλλο τραγούδι θα μπορούσα να σου αφιερώσω εκτός από αυτό...



ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ...



Στίχοι:  
Χρήστος Θηβαίος
Μουσική:  
Χρήστος Θηβαίος


Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυο σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.

Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.

Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.

Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ' ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.

Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.

Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.

Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν' οι κορφές του παραδείσου.

Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.

Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.

Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί...

25/10/12

Με λένε Παύλο και είμαι καλά...

Σήμερα η ανάρτηση θα είναι διαφορετική...
Ξέρετε όλοι όσοι με διαβάζετε αυτά τα 4 χρόνια  που υπάρχει ο Ιανός ότι σπάνια χρησιμοποίησα τον χώρο για να εκφράσω προσωπικά ζητήματα.
Ήθελα και θέλω ο Ιανός να είναι το μέρος που θα εκφράζεται το ρομαντικό κομμάτι του εαυτού μου...
Μια χώρα παραμυθιού  που θα κατοικείται από ποιητές, νεράιδες, μονοκερους και άλλα φανταστικά πλάσματα που ζουν μέσα στην φαντασία μου...
Λυπάμαι που σήμερα είμαι αναγκασμένος να μπω στην άλλη όψη  αυτής της πραγματικότητας και να πω ορισμένα πράγματα...
Όπως καταλάβατε μετά από 4 χρόνια τα σχόλια πλέον δεν είναι ανοιχτά για όλους...
Και αυτό έγινε γιατί  πριν από κάποιες ήμερες κάποιος ανώνυμος αποφάσισε να εισβάλει  άκομψα στο διαδικτυακό μου σπίτι και με σχόλια άρχισε να μου λέει διάφορα. Ειδικά ότι είμαι μια γυναίκα(αν είναι δυνατόν!!!) που από ότι κατάλαβα τα είχε με τον άντρα της και ενώ αυτός είχε διακόψει μαζί της εκείνη συνέχιζε να τον ενοχλεί...
Καταλαβαίνοντας ότι έχει γίνει παρεξήγηση εξήγησα ευγενέστατα στον/στην εν λόγω σχολιαστή/στρια οτι:
Πρώτον είμαι ΑΝΤΡΑΣ...
Δεύτερον ότι το blog δεν είναι ανώνυμο, τα κείμενα μου είναι επώνυμα και κατοχυρωμένα στο πραγματικό μου όνομα...
και τρίτον ότι σχετικά με τις όποιες αμφιβολίες είχε για την αντρική ταυτότητα μου υπάρχουν πάμπολλοι άνθρωποι  που διαβάζουν και σχολιάζουν  εδώ μέσα,bloggers και μη, που με έχουν συναντήσει προσωπικά και διατηρούμε φιλικές σχέσεις...Μάλιστα με μερικούς  έχουμε γράψει και παρέα..
Πίστευα ότι αυτά ήταν αρκετά για  να λυθεί η όποια παρεξήγηση!
Μέτα από μια ήμερα πήρα ένα σχόλιο απάντησης το οποίο μου ζητούσε συγγνώμη για την παρεξήγηση και ότι υπάρχει μια γυναίκα που τους ενοχλεί έχει το παρατσούκλι νεράιδα και χρησιμοποιούσε φωτογραφίες (πιθανόν και κείμενα) σαν αυτές που χρησιμοποιώ εγώ στις αναρτήσεις μου...
Απάντησα ότι δεν τρέχει τίποτα,μπερδέματα γίνονται στο διαδίκτυο και όλα ειναι εντάξει αφού λύθηκε η παρεξήγηση ,ευχήθηκα δε να λυθεί το πρόβλημα τους το γρηγορότερο και ότι στον χώρο μου ήταν ευπρόσδεκτη ως αναγνώστρια.Μέτα από αυτά  θεώρησα το θέμα λήξαν...
Μέχρι προχθές που ξανάρχισα να δέχομαι και πάλι περίεργα σχόλια στο ίδιο ύφος με αυτά που είχαν σταλθεί πριν την λύση της παρεξήγησης και μάλιστα για μια ανάρτηση που είχα κάνει τον Ιούλιο του 2010.
Από τον ίδιο αποστολέα...
Άρχισε να μου στέλνει μνμ του τύπου  "Δεν παίζω πια σκάκι αγαπητε/η αλλά και χωρίς αυτό χαμένος/η είσαι. " υπονοώντας και πάλι ότι είμαι η γυναίκα που νομίζει ,και άλλα του τύπου" ότι νόμιζες ότι είμαι πλανεμένη άλλα δεν είμαι"θέλοντας μάλλον να μου πει μάλλον ότι προσπάθησα να την κάνω να πιστέψει ότι είμαι άντρας άλλα δεν τα κατάφερα...Στην ουσία δηλαδή πάλι από την αρχή τα ίδια...
Κάπου εκεί σταματάει το κατά λάθος και αρχίζει το επίτηδες...
Θέλω να πιστεύω ότι αυτή η επίμονη υπάρχει λόγω της άγνοιας του συγκεκριμένου ατόμου ως προς το πως λειτουργούν τα blogs και κατά πόσο μπορεί να τσεκάρει τα όποια στοιχεία της έδωσα.
Και με αυτό το καλοπροαίρετο πιστεύω εξηγούμαι για τελευταία φορά.
Ο Ιανός είναι άντρας και τον λένε Παύλο...
Δεν υπήρξε πότε ούτε τρίτο ούτε τέταρτο πρόσωπο σε κανενός είδους μπέρδεμα!
Τα κείμενα μου παρόλο που αποτελούν πνευματική μου ιδιοκτησία μπορεί να τα αντιγράψει και να τα πασάρει ως δικά του ο οποιοσδήποτε η  η οποιαδήποτε.(Έχω δει κείμενο μου να φιγουράρει σε φωτογραφία ενός τύπου στο facebook και να κάνει πως το έγραφε εκείνος...)Παράνομα μεν όλα αυτά όταν δεν αναφέρεται η πηγή, όμως  μπορεί να το κάνει ο καθένας και εγώ δεν μπορώ να το ελέγξω...Αλλά δεν είμαι εγώ υπεύθυνος για τον  όποιον η οποιαν χρησιμοποιεί κείμενα η εικόνες που έχουν αναρτηθεί στον Ιανό,είτε για να κάνει τον συγγραφέα,είτε  για να κάνει ερωτικές εξομολογήσεις, είτε δεν ξέρω εγώ για τι άλλο!!!
Ύστερα απορώ πως ενώ ψάχνονται οι αναρτήσεις μου  αγνοείται αυτή http://www.ianos-sonai.blogspot.gr/2008/12/blog-post_14.html που μιλάει για συνάντηση που είχαμε οι bloggers σε bazzar άρα αποδεικνύει  τα λεγόμενα μου.
Υπάρχει φωτογραφία του κολλητού και παιδικού μου φίλου στην δεξιά στήλη  που χαριτολογώντας αναφέρει "γραφείο παραπόνων και υπεύθυνοι ασφαλείας του blog" .Επίσης υπάρχει αυτή η  ανάρτηση  http://www.ianos-sonai.blogspot.gr/2008/10/blog-post_31.html   που μιλάει για τα παιδικά μας χρόνια.Να υποθέσω ότι ούτε αυτά παρατηρήθηκαν.
Πως επίσης υπάρχει ανάρτηση http://www.ianos-sonai.blogspot.gr/2008/09/blog-post_04.html   που λέει ότι η καταγωγή μου είναι από τον Άγιο-Ευστρατιο  της Λήμνου.
Και τέλος υπάρχουν 181 άνθρωποι που ακολουθούν τον Ιανό και είναι φίλοι μαζί μου και στο προσωπικό μου προφίλ στο facebook.
Τέλος...
Και κακώς κάθομαι να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας!!!
Η ευγένεια έχει και όρια!!!
Το κείμενο αυτό γράφτηκε για να δοθούν μια και καλή εξηγήσεις αλλά και για να δηλωθεί δημόσια η ενόχληση η οποία μου γίνεται...
Δεν θα ξαναασχοληθω και ελπίζω να με αφήσετε στην ησυχία μου,δεν ενόχλησα ποτέ κανέναν και δεν θέλω να με ενοχλείται!!!
Τα περίεργα σχόλια έχουν κρατηθεί μαζί με τις Ι.P. από τις οποίες στάλθηκαν!
Θέλω να ελπίζω ότι εξηγηθήκαμε και να μην χρειαστεί να καταφύγω σε νομικά μέτρα!
Τα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά για ανωνύμους και μη μέλη διότι  στο διαδικτυακό μου σπίτι όπως και στο αληθινό απαιτώ να με σέβονται και εγώ με την σειρά μου σέβομαι αυτούς που μου κάνουν την τιμή να διαβάζουν αυτά που γράφω.Και αυτοί δεν είναι υποχρεωμένοι να διαβάζουν τα ψυχονευρωτικά και τις σκιαμαχίες του καθενός ...
Παρολη την ενόχληση και τον εκνευρισμό εύχομαι να ξεκαθαρίσαμε μια και καλή και το πρόβλημα του άγνωστου σε μένα ζευγαριού να λυθεί.
Ζητώ συγνώμη από τους όποιους ανωνύμους αναγνώστες που τους  στερώ την δυνατότητα να σχολιάζουν τις αναρτήσεις.
Και φυσικά συγνώμη από όλους τους αναγνώστες μου που αντί για μια όμορφη φωτογραφία  και μια όμορφη ανάρτηση σήμερα  είδαν αυτό το κείμενο που το συνοδεύει η  σκατοφατσα μου!!!
Επιφυλάσσομαι για όμορφες αναρτήσεις στο μέλλον!!!
Ευχαριστώ εκ των πρότερων για την κατανόηση σας ως προς το προσωπικό της ανάρτησης ...
Παύλος-Ιανος!!!!


12/10/12

Πιστεύω...

 
"Εγώ, δεν πιστεύω σε τίποτα." μου είχες πει μια νύχτα που είχε αργήσει να ξημερώσει...
"Κακώς ...." θυμάμαι σου είχα απαντήσει...
"Γιατί εσύ πιστεύεις σε κάτι;" επέμεινες...
"Πιστεύω στα πάντα" είπα...
Τα μεγάλα μάτια σου γέμισαν απορία...
"Πως γίνεται αυτό;"
"Εύκολα!!!"
"Πες μου τότε..."
Και έτσι, γεννήθηκε αυτό το ιδιόμορφο πιστεύω που σου χάρισα...
Γιατί η πίστη είναι επιλογή...
Και εγώ έχω επιλέξει να πιστεύω...
Να πιστεύω σε σένα....
Σε μένα...
Στην ελπίδα...
Στην θετικότητα...
Να πιστεύω στην αθωότητα...
Γιατί με κάνει να χαμογελώ, όταν την κοιτάζω μέσα στα μάτια των παιδιών...
Στο πάθος και στις αγάπες που καίνε σαν φωτιά....
Στα αληθινά συναισθήματα που μένουν ανεξίτηλα....
Να πιστεύω στα μικρά βήματα της ζωής που σε οδηγούν...
Στο να ζεις την στιγμή και από αυτή να φτιάχνεται το πεπρωμένο σου...
Στο ταξίδι που οδηγεί στην προσωπική σου Ιθάκη...
Πιστεύω στις ηλιόλουστες μέρες αλλά και στις βροχερές...
Στα γέλια και στα κλάματα...
Στην χαρά και τον πόνο...
Γιατί η σύνθεση των αντιθέσεων δίνει υπέροχα αποτελέσματά...
Και διαμορφώνει αυτό που είμαστε...
Πιστεύω στα χαμόγελα ακόμα και αν είναι πικραμένα...
Στους δρόμους που ανοίγονται....
Στα μάτια που δεν ξέρουν να λένε ψέματα...
Πιστεύω  στην εμπιστοσύνη ...
Στην τιμή και την ακεραιότητα...
Και πάνω από όλα...
Πιστεύω στους ανθρώπους που επέλεξα...
Ναι πιστεύω σε όλα αυτά....
Και για μένα αυτά,είναι τα πάντα...
Μπορείς  να το κάνεις και εσύ...
Και κόντρα σε μια φτηνή εποχή που σε θέλει να μην πιστεύεις σε τίποτα...
Εσύ να καταφέρεις, να πιστέψεις στα δικά σου πάντα...

5/10/12

Όμορφη ψυχή...


 
Κάθε φορά που τρέχεις μες τις λέξεις μου...
Τις στιγμές που ιδρώνεις πάνω στο λευκό χαρτί μου...
Δραπετεύεις  μέσα από το μυαλό μου και μοιράζεσαι...
Γίνεσαι η πιο όμορφη ιστορία....

Κάθε φορά που χορεύεις κάτω από το κίτρινο φως των αστεριών...
Εκείνα υπάκουα σχηματίζουν μια γραμμή και ακολουθούν το χορό σου...
Γίνεσαι η αφορμή για την πιο όμορφη γιορτή του ουρανού...

Κάθε φορά που νικάς τους φόβους και τις επιφυλάξεις σου...
Όταν αφήνεσαι και με ακολουθείς...
Χανόμαστε μέσα στα δάση του πάθους...
Γινόμαστε ορμητικό ποτάμι που μέσα του πεθαίνουν οι στάλες της βροχής...

Κάθε φορά που με αγαπάς...
Μου φαίνεται ότι ξημερώνει αλλιώς στον κόσμο...
Και οι αναμνήσεις  χωρίς εσένα αυτοκτονούν φλεγόμενες ...
Γινόμαστε φως και φωτιά.... 

Κάθε φορά που γράφεις εσύ τις λέξεις ...
Οι λέξεις παίρνουν την ψυχή σου και την οδηγούν μακριά...
Μακριά από όλους...
Κοντά μόνο σε μένα....
Γινόμαστε και πάλι η ιστορία που συνεχίζει...

Γιαυτό...
Κάθε φορά που θα φοβάσαι εγώ θα σε καθησυχάζω...
Τίποτα δεν θα τελειώσει για εμάς...
Βλέπεις...
Έχω  χιλιάδες λέξεις...
Έχω χιλιάδες εικόνες...
Για να ταξιδεύω και να γαληνεύω το μυαλό σου...
Έχω χιλιάδες λόγους...
Έχω χιλιάδες τρόπους...
Για να αγαπώ την όμορφη ψυχή σου...

28/9/12

Διαμαντένια δάκρυα...‏


Ζούμε μέσα σε ένα κόσμο πόνου και απώλειας...
Σε μια εποχή παρατεταμένης σήψης...
Ακόμα και αυτό το φως εμφανίζεται για να εξαφανιστεί...
Αλλά εσύ πρέπει να παλέψεις...
Πρέπει να προσπαθήσεις να κρατηθείς...
Πιάσε το χέρι μου...
Και σήκω ξανά...
Στάσου όρθια,περήφανη και μην εγκαταλείπεις....
Ξέρω ότι οι συνθήκες είναι σκληρές...
Ξέρω ότι πολλές μάχες είναι άνισες...
Αλλά αν πιστέψεις στις δυνάμεις σου,αν πιστέψεις στον εαυτό σου, θα είσαι καλά...
Και αν κάποια στιγμή χαθείς, μην φοβηθείς...
Θα μπω μέσα στα σκοτάδια και θα σε φέρω πίσω στο φως....
Άπλα στηρίξου πάνω μου...
Θα σε κρατήσω ασφαλή....
Μικρο το αντάλλαγμα για το θάρρος και την ζωή που μου δίνεις...
Εγώ είμαι εδώ...
Και θα σε υπερασπιστώ...
Θα μπω μπροστά, για να χτυπήσουν πάνω μου,όλα όσα θελήσουν να σε βλάψουν...
Εραστής,φίλος,αδερφός σου...
Δεν θα αφήσω τίποτα και κανέναν να σε πληγώσει...
Ακόμα και αν η κακία τους γίνει δυνατή δηλητηριώδη βροχή,εγώ θα γίνω ομπρέλα σου...
Ούτε και με σύμμαχο τον ουρανό δεν θα μπορέσουν να σε αγγίξουν...
Σήκωσε το βλέμμα σου...
Κοίτα μες τα μάτια μου και άκου με προσεκτικά...
Κράτησε αιχμάλωτα τα πολύτιμα δάκρυα σου...
Θα τα αφήσεις να ελευθερωθούν όταν θα έρθει εκείνη η υπέροχη αυγή...
Που το φως θα ξεχυθεί και θα συντρίψει το σκοτάδι...
Που με την δύναμη του θα διαλύσει όλους τους φόβους....
Εκείνη την αυγή όλος ο κόσμος θα είναι η αγκαλιά σου....
Σε αγαπάω...(Με το δικό μου παράξενο τρόπο...)
Και εσύ μ'αγαπας...(Με το δικό σου παράξενο τρόπο...)
Και όταν θα ρθει αυτή η στιγμή να ξέρεις ότι θα μαι πλάι σου...
Για να μαζέψω αυτά τα διαμαντένια δάκρυα χαράς και να φτιάξω το πιο πολύτιμο κόσμημα...

17/9/12

Νεραϊδογιορτή...

 
Κολυμπώ μέσα σε μια αγριεμένη θάλασσα αισθήσεων...
Ο προορισμός μου εκείνη η παραλία που ακόμα και οι πέτρες της μοιάζουν με μικρά κοσμήματα...
Εκεί που ο ήλιος ανατέλλει μέσα από τα πράσινα μάτια της...
Άφησα όλα μου τα ένστικτα να τρέξουν ελεύθερα και άγρια...
Πως να τα κράταγα κρυφά;
Πως να κρύψεις επιθυμίες και όνειρα τόσο μεγάλα;
Κανένας δεν είναι σαν έμενα...
Κανένας δεν μου μοιάζει...
Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σου εγγυηθώ...
Κανένας δεν μπορεί να δημιουργήσει στο μυαλό σου τα πάθη και την έξαψη που δημιουργώ εγώ...
Κανένας δεν μπορεί να σου δώσει τόσα χωρίς να επιδιώξει κανένα όφελος...
Αν και νομίζω πια ότι το ξέρεις καλά...
Το ξέρω ότι το ξέρεις....
Και αυτή την  νύχτα η φάλτσα ψυχή μου σου τραγουδά...
Υψώνει την φωνή της για να φτάσει μέχρι τους ανοιχτούς ουρανούς...
Ψάχνει τις πιο γλυκές ομοιοκαταληξίες για στις χαρίσει...
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα παρακινώ τον εαυτό μου να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο....
Να γεμίσει γνώση και εφόδια και να στα προσφέρει την κατάλληλη στιγμή για να μπορέσεις να κατακτήσεις τον κόσμο...
Δεν με τρομάζει το άγνωστο που περπατάμε...
Δεν με πτοούν τα συνεχόμενα εμπόδια που μας βάζουν...
Προτιμώ να ζήσω μια στιγμή και ένα χαμόγελο μαζί σου και ας είμαι ντυμένος με κουρέλια...
Παρά χίλιες στιγμές μακριά σου ντυμένος με χρυσάφι αλλά περιτριγυρισμένος από πλαστικές αγκαλιές και ψεύτικα χαμόγελα...
Βρε κουτό δεν το έχεις μάθει ακόμα;
Είσαι το μόνο που χρειάζεται ο κόσμος μου...
Για να έχει κάθε μέρα γιορτή...
Χρόνια πολλά...

12/9/12

Της σιωπης...


Θέλω να ζήσω το μεγαλείο μιας ονειρικής χώρας...
Να κρατήσω μαγεμένος την γαλήνη της...
Να γυρίσω τους δείκτες του χρόνου σε τέτοιο σημείο, ώστε να μπορώ να έχω ξανά..
Μια αθωότητα που να αναπνέει και πάλι...
Ένα μη βιασμένο χαμόγελο...
Μια απόδραση του μυαλού...

Αφήνω πίσω μου τα τείχη των δακρύων και τους μαυροντυμένους φύλακες...
Αλλά αιθέρια πλάσματα εξακολουθούν να με στοιχειώνουν...
Κάνοντας τις νύχτες μου σκληρές και την μοναξιά μου τυφλή...
Κάποιες φορές κάτω από αυτό τον ανοιχτό ουρανό ακούω διαπεραστικές κραυγές...
Από μια νεολαία που πεθαίνει υποδουλωμένη στην θλίψη...
Αδυνατεί ,παρ όλη την βοήθεια, να βρει την έξοδο κίνδυνου...

Και όμως εγώ συνεχίζω να πιστεύω...
Ότι θα ρθει μια φεγγαρόλουστη εποχή...
Και αυτό το φιλί,που δόθηκε στο λυκόφως και χάθηκε στη λήθη,θα βρεθεί και θα δοθεί ξανά...
Και την θέση του θρήνου, θα πάρουν οι ευχές...
Και την θέση της εκπέσουσας Εδέμ ,θα την πάρει μια ουτοπία αγέννητη...
Κομματιασμένα οράματα θα ενωθούν για να φτιάξουν ευτυχία...
Θα ρθει αυτή η ώρα να το ξέρεις...
Και τότε...
Πεινασμένος για αγάπη και λαχταρώντας την ομορφιά θα σου δείξω τον καινούργιο μας κόσμο...
Έναν ονειρικό κόσμο χωρίς άλυτα αινίγματα...
Χωρίς φωνές και ασφυκτικά ψευτοδιλήμματα...
Ένα κόσμο, που θα μπορούμε να αφήσουμε επιτέλους τις τόσες λέξεις μας να ξεκουραστούν...
Σαν μουσική φυσάει ο αγέρας εδώ...
Ας χαθούμε λοιπόν...
Αγκαλιασμένοι και ερωτευμένοι στην μαγεία του βαλς της σιωπής...

7/9/12

Ξεθωριάζω....‏

 
Στα όνειρα μου συνεχώς πεθαίνω...
Ξυπνώντας συνειδητοποιώ το καλειδοσκόπιο της ζωής μου...
Βρίσκω τις απαντήσεις μέσα σε σκοτεινούς δρόμους και στα πιο απίθανα σημεία...
Οι λύσεις είναι χωμένες μέσα σε ρωγμές που ανοίγουν κάτω από τα πόδια μου...
Αλλά μερικές φορές είναι αδύνατο να τις δω...
Αδύνατο να τις  προσεγγίσω...

Στα όνειρα μου συνεχώς φεύγω...
Άλλα όχι σαν φυγόμαχος πολεμιστής που υποχωρεί τρομαγμένος...
Άλλα σαν πληγωμένος μαχητής που οπισθοχωρεί ματωμένος και υποβασταζόμενος...
Προσπαθώ τόσο πολύ και κάποιες φορές τόσο μάταια...
Να σκουπίσω κάθε σταγόνα από τον καθημερινό πόνο...
Αναγνωρίζω τους άλλους πληγωμένους από το βλέμμα...
Και ξέρω...
Ότι έχουμε τόσα πολλά να πούμε...
Αλλά όχι σήμερα ...
Όχι σε αυτό το όνειρό...

Στα όνειρα μου συνεχώς αναρωτιέμαι...
Αν σου επιτρέψω να διεισδύσεις...
Αν καώ και διαλυθώ...
Θα μάθω;
Θα εξιλεωθώ;
Θα μπορέσω να σε αγαπήσω όπως θέλω;
Βλέπεις υπάρχει και το παρελθόν μου που μαρτυρά, ότι μάλλον είμαι σκάρτος...
Επικίνδυνα ακατάλληλος για αγάπη...
Και όμως...
Ποτέ δεν είχα πρόθεση να πληγώσω ...
Αλλά πολλοί άνθρωποι κοντά μου πληγωθήκαν...
Γιαυτό όταν ξυπνώ γίνομαι ένας άλλος...
Φορώ την μάσκα του δυνατού, του αυτάρκη και ευγενικά σε απωθώ...

Αλλά είναι κάποιες στιγμές που αισθάνομαι ότι μπορείς να δεις μέσα στην ψυχή μου...
Και ξέρω ότι απλά περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να μου δείξεις πόσο ανίσχυρες είναι οι άμυνες μου...
Σαν χαρισματικός ζωγράφος κυριαρχείς σε όλα τα χρώματα και γιαυτό δεν σε νοιάζει και δεν φοβάσαι...
Που ερωτεύεσαι έμενα, που συνεχώς ξεθωριάζω...

30/8/12

Κατεστραμμένες γέφυρες...‏


Όλα μου τα δωμάτια είναι γεμάτα μουχλιασμένη σκόνη...
Συσσωρεύεται από τον αγέρα του εγωισμού μου που δεν μαζεύω  για να εχω την ψευδαίσθηση της δύναμης...
Ο χρόνος πήρε όλα όσα ηλιθιωδως πίστευα ότι εχω στην κατοχή μου...
Ποτέ δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω η να ουρλιαξω...
Να μισήσω η να πιστέψω..
Όλα τα μάτια  που με προέτρεπαν να σε προδώσω ,παρακολουθήσαν με ζήλια το πόσο χαριτωμένα επέζησες...
Και σε χειροκρότησαν ξεροκαταπινοντας βρισιές και αναθέματα...
Κάθε επιβίωση έχει το αντίτιμο της...
Και της δικής σου θα το πληρώσω αγόγγυστα εγώ...
Καθώς έριξα τον εαυτό μου στα πόδια σου μες την αγάπη σου με καταράστηκες...
Παγιδεύομαι μέσα στην κρυστάλλινη σφαίρα που κρατάς για να βλέπεις το μέλλον μας...
Και όμως το μόνο που πρέπει να πει είναι το πότε και το για πάντα...
Όλα μου τα κενά είναι γεμάτα από σένα...
Όλα τα χρώματα του κόσμου σμίγουν στα μάτια σου και γίνονται ένα χρώμα...
Το πράσινο...
Και όταν κάποιες στιγμές λιγοψυχώ, χάνομαι μέσα σε σε ξεδιάντροπους δρόμους...
Αλλά μάταια...
Όλοι οι δρόμοι γίνονται αδιέξοδα...
Γιατί δεν μπορώ να αντισταθώ...
Είμαι φυλακισμένος στο ανακάτεμα των μαλλιών σου...
Σε αυτό το τόσο γλυκό σου συνοφρύωμα...
Που λανθασμένα πιστεύεις ότι σε κάνει να φαίνεσαι αυστηρή...
Προσπαθείς να δείχνεις σκληρή άλλα είσαι τόσο αγαπημένη...
Τόσο που δεν το αντέχεις...
Θα αφήσω τον εαυτό μου στην θέληση σου...
Ξέροντας ότι αυτό μπορεί ακόμα και να με σκοτώσει...
Αλλά αδιαφορώ...
Η παρουσία σου στην ζωή μου είναι φωτιά...
Και η φωνή σου μουσική...
Που με κάνει να τραγουδώ...
Η αγάπη που σου εχω με κάνει να τραγουδώ...
Και ακόμα και αν Θεοί και δαίμονες μπουν ανάμεσα μας εγώ θα βρω τον τρόπο...
Για να μπορέσω να βρεθώ κοντά σου...
Καμιά δύναμη θεϊκή η ανθρωπινή δεν είναι ικανή να με εμποδίσει...
Ξέρεις από που αντλώ την δύναμη γιαυτό μην με ρωτησεις...
Ούτε και να απορήσεις όταν θα με δεις...
Να έρχομαι κοντά σου διασχίζοντας κατεστραμμένες γέφυρες...
Άστο να είναι,το μυστικό μας...

16/8/12

Εκεινη την ημέρα...‏

Θα ρθει μια μέρα που θα μπορείς να  με ονειρευτείς από όπου και αν βρίσκεσαι....
Και θα μπορώ να σε ονειρεύομαι και εγώ...
Εκεινη την ήμερα θα είμαστε ελεύθεροι...
Θα ρθει μια μέρα που όπου και αν ξυπνάς θα αντικρίζεις τα μάτια μου...
Και ο δικός μου ήλιος θα ανατέλλει με τα δικά σου...
Εκεινη την ημέρα θα είμαστε πια ευτυχισμένοι...
Θα ρθει μια μέρα που όπου και αν κοιμάσαι θα ξυπνάς εδώ...
Και εγώ ότι αγκαλιάζω θα παίρνει την μορφή σου...
Εκεινη την ημέρα θα είμαστε πλέον ένα...
Το μόνο που μένει είναι να αφήσουμε το χρόνο να κυλήσει...
Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα...
Μπορεί να είναι αύριο ...
Μπορεί την επόμενη εβδομάδα...
Μπορεί τον άλλο μήνα...
Όσο αγαπάμε ο ένας τον παράξενο εαυτό του άλλου πάντα θα δίνεται χρόνος...
Πάντα θα υπαρχουν περισσότερες από μια ευκαιρίες...
Και όσο αγαπάμε τα ψεγάδια μας,πάντα θα μπορούμε να διαλέγουμε...
Πιάσε το χέρι μου...
Διάλεξε ένα κόσμο...
Οποιονδήποτε κόσμο...
Και τώρα κοιτά...
Έχουμε τον πιο υπέροχο μικρο κόσμο...
Άκου το καρδιοχτύπι μου...
Διάλεξε ένα ποίημα...
Ένα οποιοδήποτε ποίημα...
Και τώρα κοίτα...
Έχουμε το πιο υπέροχο μικρο ποίημα...
Και επειδή τα έχουμε όλα αυτά,είμαστε πλούσιοι...
Με το δικό μας παράξενο τρόπο....
Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα...
Που θα αλλάξουν όλες οι ομοιοκαταληξίες...
Και η ωραιότερη μελωδία θα έχει γραφτεί...
Μέχρι τότε, να εχεις υπομονή...
Γιατί υπαρχουν πράγματα που αξιζει για αυτά,να ζούμε στο φως τυφλοί...

6/8/12

Καλωσόρισμα...‏

 
Σιγά σιγά αυτή η μυρωδιά κάνει κατάληψη στον χώρο...
Παραλύει το κορμί μου...
Μέσα στο μικρο μου δωμάτιο,είναι ξανά το άρωμα σου..
Πέρασε τόσος καιρός αλλά ακόμα δεν μπορώ να το ξεχάσω...
Και τώρα,αιωρείται ξανά στον αγέρα μου...
Σαν καπνός από κάποιο ξεχασμένο τσιγάρο...
Γυρίζω προς την χρόνια κλειστή πόρτα μου και να σαι...
Επέστρεψες και το αργότερα έγινε το τώρα...
Το μυαλό μου, σύμμαχος σου...
Δεν θυμάμαι καν το πότε και το γιατί σε άφησα να φύγεις...
Σε κοιτάζω ...
Είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε ...
Κομψή και χαριτωμένη σαν κύκνος...
Όμορφη και αέρινη σαν νεράιδα...
Μου μιλάς...
Η φωνή σου ακούγεται σαν γλυκός ψίθυρος...
Χαϊδεύει σαν τραγούδι σειρήνας τα αυτιά μου...
Μου διηγήσε ιστορίες από τα μέρη που ταξίδεψες...
Και ότι σε κάποιο από αυτά γνώρισες ένα ανθρώπινο σύννεφο...
Που περιπλανιόταν ανά τον κόσμο και άγγιζε ανθρώπινες ψυχές...
Κάνοντας τες καλύτερες...
"Τι όμορφο" σου λέω μαγεμένος "Πως να ανταγωνιστεί κάποιος κάτι τόσο ευγενές και μεγαλο;..."
"Και όμως,όπως βλέπεις εγώ γύρισα πάλι σε σένα..." μου απαντάς...
"Μα γιατί;" απορώ...
"Γιατί το σύννεφο μπορεί να αγγίζει πολλές ψυχές αλλά εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί να αγγίζει την δική μου"...
Πάω κάτι να πω αλλά μου κλείνεις το στόμα με την μικρή σου παλάμη...
"Μην πεις κάτι,δεν χρειαζεται.."μου λες..."Δεν είναι απαραίτητο να εχεις λέξεις για τα πάντα.."
Σταματώ...
Έχεις δίκιο..
Αποψε που μπορούμε και καθόμαστε ξανά διπλά διπλά ...
Αποψε που τα μάτια μας μπορούν να ξαναδούν μαζί τα αστέρια να αυτοκτονούν για να εκπληρώσουν ευχές...
Αποψε που το φωτεινό χαμόγελο σου μπορεί να διαλύσει ακόμα και την πιο πυκνή ομίχλη...
Δεν χρειάζονται λόγια...
Αποψε...
Αφήνω το κορμί και την ψυχή μου να σου δώσουν το πιο ζεστό καλωσόρισμα...

27/7/12

Ονειρεύομαι...‏

 
Ονειρεύομαι έναν τόπο που να βασιλεύει η αρμονία...
Χωρίς κακόηχες μελωδίες...
Χωρίς ξεκούρδιστες χορδές...
Χωρίς ραγισμένες καρδιές...
Ένα τόπο που όλα τα κλουβιά έχουν τις πόρτες τους ανοιχτές ώστε τα πετούμενα να μπορούν να αποδράσουν...

Ονειρεύομαι ένα τόπο που ο ουρανός  είναι πάντα γαλάζιος...
Πάντα καθαρός ...
Και συνάντα την αμμο και την θάλασσα...
Στο ίδιο μέρος...
Την ίδια πάντα ώρα...
Μονο και μόνο επειδή ετσι όλα αποκτούν ξεχωριστό νόημα...

Ονειρεύομαι ένα τόπο που ο χρόνος δεν πετιέται στα σκουπίδια της ρουτίνας...
Που τις νύχτες η αστροφεγγιά φαντάζει σαν υπεροχή υδατογραφία χαρισματικού ζωγράφου...
Και όταν βρέχει μπορώ να νιώσω πως είναι να είσαι αστέρι ξανά...
Αλλά όταν ο ουρανός είναι καθαρός μπορεί ο καθένας να δει πως μοιάζουν τα αστέρια όταν είναι δακρυσμένα...

Κυρίως όμως ονειρεύομαι ένα τόπο που να είναι αντάξιος σε αυτά τα πράσινα μάτια...
Και ζω για την μέρα που αυτά θα πάψουν να έχουν πια ενδοιασμούς και φοβίες...
Σε κάθε τους ανοιγόκλεισμα θα αναβοσβήνουν σαν μικροί πράσινοι φάροι...
Θα γυρνάνε το χρόνο πίσω και θα με βοηθάν να ξαναβρώ το σωστό δρόμο...
Το δρόμο που οδηγεί σε σένα και σε εκείνα που με μαγεύουνε...
Σε αυτό τον ονειρικό τόπο...

Το ξέρω ότι και εσύ θα είσαι εκεί...
Πες το διαίσθηση τρελού αλλά το ξέρω...
Ότι αγαπάς τον τόπο που ονειρεύομαι...

20/7/12

Κόσμημα...‏

 
Ακούω την φωνή σου...
Που τραγουδάει τόσο απαλά...
Πόσο περίεργα ταιριάζει...
Με μια αρμονία που φαντάζει σαν ουράνια αναπνοή...
Χαρούμενα ξεκινάει για να συναντήσει την δική μου ανάσα...
Και ας είμαι λυπημένος....
Βλέπεις εχω συνηθίσει την θλίψη...
Το"για πάντα"σχεδόν μόνιμα, μου ανταποδίδει ένα δάκρυ...
Είμαι εκεί...
Εκεί που φυτρώνει ψηλό χορτάρι,χρυσά χαλιά απλώνονται και ξωτικά ψιθυρίζουν...
Εκεί που τα στάχυα λικνίζονται με μαγικό ρυθμό και τα σύννεφα ενώνονται για να δακρύσουν...
Εκεί που τα δέντρα ρίχνουν τα πρώτα φύλλα τους και το ξημέρωμα μοιαζει με ανοιχτή πληγή που αιμορραγεί...
Εκεί ζω...
Εκεί θα με βρεις...
Εχω πονέσει την αγάπη και η αγάπη μου το έχει ανταποδώσει...
Η λαγνεία με επισκέπτεται συχνά...
Με χαϊδεύει με το άρωμα της...
Προσπαθεί να με αποπροσανατολίσει...
Όταν την αγνοώ  πεθαίνει μες την νύχτα...
Και την επόμενη ήμερα ανασταίνεται για να με βάλει ξανά σε πειρασμό...
Θα αντέξω;
Το ελπίζω...
Τα λουλούδια χρειάζονται φως και νερό για ζήσουν...
Εμένα πάλι μου αρκεί ένας λόγος και μια ελπίδα...
Όταν ο μεσημεριανός ήλιος κυριαρχεί τότε εγώ απλά ανέχομαι το χρόνο...
Γιατί είμαι ερωτευμένος με την νύχτα σου...
Γιατί μόνο μες την ησυχία της μπορώ να ακούω το τραγούδι σου...
Γιατί μόνο μες την γαλήνη της  μπορώ και βρίσκω ξανά εσενα...
Νεράιδα μου...
Πολύτιμο και ανεκτίμητο κόσμημα του κόσμου μου...

10/7/12

Ή ψυχή σου...

 
Μπορεί αυτή τη στιγμή η πληγή να σου φαινεται μεγάλη και αδύνατο να ιαθεί...
Μπορεί αυτή την στιγμή να αισθάνεσαι ότι κάθε ελπίδα έχει σβήσει και ότι όλα είναι χειρότερα από ποτέ...
Αλλά δεν είναι ετσι...
Όλα σύντομα θα αλλάξουν...
Θα το δεις...

Μπορεί  να μην ήσουν ετοιμη να αντιμετωπίσεις κάτι σαν αυτό...
Μπορεί να έσπασες ..
Μπορεί να αισθάνεσαι άδεια και ετοιμη να παραιτηθείς από όλα...
Αλλά σε διαβεβαιώνω...
Αυτό είναι προσωρινό...
Όλα θα αλλάξουν...
Και η αλλαγή ξεκινάει με το που θα χαράξει...

Μπορεί αυτή την στιγμή να σκέφτεσαι ότι δεν υπάρχει κάποιος που να νοιάζεται...
Ότι όλοι προδίδουν...
Ότι κανένας δεν θα είναι εκεί για σένα...
Αλλά να ξέρεις...
Τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο στο χρόνο...
Ούτε και αυτή η ίδια η μοναξιά...
Χαμογέλα...
Όλα θα πάνε καλά...
Στο υπόσχομαι...

Γιατί πάντα...
Υπάρχει κάποιος που θα καταφέρει να θεραπεύσει την πληγή...
Υπάρχει κάποιος που θα είναι πρόθυμος να δώσει την ζωή του για να μείνεις εσύ ζωντανή...
Υπάρχει κάποιος που θα μπορέσει να δει και να αγαπήσει την ομορφια της ψυχής σου...
Γιατί όσο όμορφη και αν είσαι εξωτερικά η ψυχή σου είναι αυτή που κάνει την διαφορά...
Και εγώ την βλέπω....
Την ξέρω...
Την ακούω που μιλάει...
Όχι με το μυαλό αλλά με την καρδιά...
Την παρατηρώ να μην διαβάζει ποτέ τις λέξεις αλλά μόνο τα συναισθήματα...
Την εχω δει να εκφράζει τις σκέψεις της με πράξεις...
Πράξεις που έχουν ομολογηθεί μέσω της πένας,μέσω της μουσικής ,μέσω των ειπωμένων...
Η ψυχή σου ομολογεί τις αλήθειες του κόσμου της με μια τόσο όμορφη και ρομαντική μελαγχολια...
Και αυτό την κάνει αξιολάτρευτη...
Και στις σκοτεινές της ώρες γνωρίζει ότι η ζωή είναι ένα ποίημα που ο καθένας το γράφει μόνος...
Κανείς άλλος δεν μπορεί να το γράψει για σένα...
Γιαυτό άσε τους αυτοαποκαλούμενους ποιητές στην φτώχεια της έπαρσης τους...
Και φύλαξε την πολύτιμη ψυχή σου για εκείνον που μπορεί να δει και να νιώσει όσα προείπαμε...
Γιατί αυτός είναι που αξίζει να την κρατά...
Βλέπεις στο εχω πει και η ψυχή σου το ξέρει...
Ότι μερικές φορές για να αξίζει το φινάλε πρέπει να αλλάξει ο ρυθμός της μουσικής...

30/6/12

Το φιλί του σκορπιού...‏

 
Ακούω τους ψιθύρους σου...
Σπάνε αναιδώς την σπάνια σιωπή μου...
Αλλά δεν με ταράζουν ...
Παραδόξως με ηρεμούν...
Στις σκιές που ζω η εικονα σου είναι το μόνο φωτεινό...
Η γεύση σου στα χείλη μου η μόνη απόλαυση...
Η αέρινη ομορφια σου...
Τα αλμυρά φιλιά μου...
Οι αναλυτές καταστάσεων  με προειδοποίησαν...
Αλλά εγώ τους αγνόησα και θα συνεχίσω να τους αγνοώ...
Μου λένε ότι αναζητώ παράτολμα τον κίνδυνο...
Μου λένε ότι οδεύω προς την τέλεια καταστροφή...
Και ότι θα έρθει  μια μέρα που δεν θα με αφήσεις να φύγω...
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι οι προειδοποιήσεις τους είναι μάταιες...
Γιατί εγώ εχω ήδη παραδοθεί...
Στις μαγικές δυνάμεις σου...
Στον παράξενο έλεγχο σου...
Δεν μπορώ πια να κρυφτώ...
Είναι ανώφελο να αντισταθώ...
Μόλις απομακρύνομαι,μου λείπει ο κίνδυνος και η αίσθηση προσμονής που φέρνει η παρουσία σου στην ζωή μου...
Και καταλαβαίνω το πόσο ζωντανός νιωθω δίπλα σου...
Έτσι, μένω εδώ μαγεμένος...
Ξαπλώνω στις αμμουδιές σου...
Κολυμπώ μέσα στις υπέροχες θάλασσες σου...
Πλέον δεν με νοιάζει και δεν θέλω να δραπετεύσω...
Το μόνο που λαχταρώ είναι να είμαι κοντά σου...
Καταραμένος ποιητής αιχμάλωτος στο νησί μιας νεράιδας...
Που το πεπρωμένο του είναι...
Να πεθάνει ευτυχισμένος από το θανατηφόρο φιλί του σκορπιού...

18/6/12

Τόσο σκοτεινός...‏


Έλα και χρωμάτισε μια σκιά επάνω στην καρδιά μου...
Σε αποχρώσεις έβενου...
Σε αυτή την θερμή ήμερα έλα και αφαίρεσε τον καυτό ήλιο από το γαλάζιο...
Και από την τρύπα που θα σχηματιστεί άφησε την βροχή να αρχίσει...
Μαύρος ήλιος...
Μαύρη βροχή...
Επανασύνδεση με το αγαπημένο μου σκοτάδι....
Εκεί,που νιωθω ελεύθερος...
Εκεί,στις απότομες άκρες των γκρεμών ...
Εκεί,που αυτοκτονούν όλες οι ασεβείς μου σκέψεις...

Έλα κοντά μου και χωμάτισε την δική σου ψυχή γαλάζια...
Άσε το μαύρο για μένα...
Ταιριάζει με τα μάτια μου...
Ταιριάζει με την παγωνιά μου...
Πάει καιρός και πλέον κάθε μου συναίσθημα είναι απογυμνωμένο και επώδυνα ορατό...
Κοιτάζω μέσα στην καρδιά μου και βλέπω ότι είναι πια τόσο σκοτεινή...
Κανένα χρώμα δεν κατοικεί μέσα της ...
Κανένα χρώμα δεν τρέχει στις φλέβες μου...
Μονο το μαύρο...
Αιμορραγεί επάνω μου και βάφει όλα τα όνειρα μου...
Ξέρεις κάτι...
Είναι στιγμές που και να μου χαρίζεται το φως εγώ το αρνούμαι...
Γιατί άμα φύγει το σκοτάδι θα φανερωθούν οι φόβοι και οι ανασφάλειες μου....
Και θα τρομάξεις...
Ξέρεις κάτι...
Είναι στιγμές που νιωθω τόσο σκοτεινός...
Που και το φως φοβάται να με αγκαλιάσει...
Γιατί να περιμένω λοιπόν ότι θα το κάνεις εσύ....
 

6/6/12

Κάτω από την επιφάνεια...

Είναι  αλήθεια άραγε όλα αυτά που μου λένε;
Είμαι τελικά τόσο τυφλός που δεν μπορώ να δω τα οφθαλμοφανή;
Η ο φόβος του άγνωστου επισκιάζει τόσο τα πάντα μέσα σου και σε κάνει να επιτίθεσαι χωρίς λόγο;
Εγώ όμως δεν φοβάμαι και σε προσκαλώ...
Έλα στον κόσμο μου...
Κοίτα με τα μάτια μου...
Προσπάθησε να καταλαβεις...
Αφουγκράσου την λύπη μου...
Όλοι έχουμε όνειρα που περιμένουν να εκπληρωθούν...
Απλώς εγώ δεν μπορώ να τα ζήσω όταν είναι ντυμένα με μανδύα από ψέμα...
Είναι θέμα επιλογής...
Βλέπεις ο φόβος τρώει την ψυχή...
Την μαραζώνει...
Και όταν νικάει σε κάνει να αγαπάς τα εύκολα...
Να φτάνεις στο σημείο χωρίς επιστροφη...
Αρχίζω και κουράζομαι...
Αλλά παρόλα αυτά θα προσπαθήσω...
Να έρθω στο δικό σου κόσμο...
Να δω με τα δικά σου μάτια...
Να καταλάβω...
Και αν αποτύχω θα χαθώ για πάντα...
Ξέρεις τι δεν μπορείς να καταλαβεις;
Ότι εσύ ακούς τα λόγια ενώ εγώ ακούω τις σιωπές...
Και σε ένα κόσμο γεμάτο κακία  και ανευθυνότητα θα πάρω την ευθύνη και το κόστος της...
Δεν περιμένω να καταλαβεις  αμέσως...
Δεν φταις εσύ ετσι είναι τα στερεότυπα που ζουν στο μυαλό σου...
Το μόνο που σου ζήτω  είναι ...
Να προσπαθήσεις να δεις την αλήθεια ...
Να πιάσεις το χέρι μου και να τους δείξουμε οτι είμαστε διαφορετικοί...
Ολόκληρη εικονα και όχι άλλο ένα κομματάκι απο το παζλ ...
Ότι και μέσα στο λαβύρινθο θα βρούμε το σωστό δρόμο...
Που οδηγεί σε ένα ευτυχισμένο τέλος...
Το ξέρω ότι θα πάρει χρόνο...
Το ξέρω ότι είναι δύσκολο...
Οπότε οι ερωτήσεις είναι απλές και είναι δυο...
Μπορείς και αντέχεις;
Να κοιτάξεις κάτω από την επιφάνεια;

25/5/12

Ο κόσμος των εκπληρωμένων ευχών...‏

Ανοίγει τα χρυσαφένια της φτερά...
Και πετάει μέσα στην ήσυχη νύχτα...
Με ένα φόρεμα εκτυφλωτικά λευκό...
Γεμάτο αμέτρητα διαμαντια...
Τα μακριά της μαλλιά που ανεμίζουν, απλά ολοκληρώνουν αυτή την υπέροχη εικονα...
Η νεράιδα έρχεται...
Γιαυτό,να έχετε το νου σας...
Από δω και πέρα ο αγέρας και τα λουλούδια δεν θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια...
Ασήμι και γαλάζιο...
Άρωμα σανδαλοξυλου και δροσιά πρωινής θαλασσινής αύρας...
Όλα είναι μέρος του παιχνιδιού της...
Ιπτάμενοι δράκοι...
Σκανδαλιάρικα ξωτικά...
Μαγεμένα δάση...
Εκεινη αποφασίζει...
Εκεινη δημιουργεί...
Γιατί είναι ο δικός της κόσμος...
Μονοκεροι εμφανίζονται στον ορίζοντα...
Και πυγολαμπίδες την οδηγούν με ασφάλεια μέσα στο σκοτάδι...
Στο λαιμό της  είναι κρεμασμένο θρυλικό φυλαχτό....
Προσέχει την πολύτιμη ζωή της...
Μυστικό...
Χαρισμένο από θνητό ποιητη...
Φτιαγμένο όμως από τους μεγαλύτερους μάγους...
Το πέταγμα της συνεχίζεται...
Οι άνεμοι που πριν αγριευαν, τώρα κατευνάζουν με μια της κίνηση...
Και εκείνη,έχει φτάσει πια στο δικό της κόσμο...
Που ολα πια είναι διαφορετικά...
Γιατί...
Στον κόσμο της, κυριαρχούν τα όνειρα και η πίστη...
Στον κόσμο της,δοξάζονται η αγάπη και η φαντασία...
Στο κόσμο της,λαχταρά κάθε θνητός να ανήκει...
Εκεί...
Που άρχει η βασίλισσα νεράιδα...
Εκεί...
Είναι ο κόσμος των εκπληρωμένων ευχών...

18/5/12

Διαφορά...‏


Οι κανονικοί άνθρωποι πάντα είχαν τις ενστάσεις τους απέναντι του...
Τους ενοχλουσε αρκετά η ειλικρίνεια και ο αυτοσαρκασμός του....
Πολλοί μαλιστα από αυτούς έλεγαν ,ότι είχε μια δόση τρέλας μέσα στο βλέμμα του...
Μια από τις κατηγορίες τους ,ήταν ότι φορούσε πάντα μαύρα ρούχα...
Οχυρωμένοι πίσω από προκαταλήψεις και στερεότυπα αρνιόντουσαν να δουν και να κατανοήσουν το γιατί...
Και εκεί, μέσα στην ηθελημένη τους τύφλωση, τους διέφευγε ότι κάτω από το μαύρο ήταν κρυμμένα όλα τα χρώματα του κόσμου...

Οι κανονικοί άνθρωποι πάντα μισούνε ένα παιχνίδι που δεν παίζεται σύμφωνα με τους δικούς τους κανόνες τους...
Οι αγαπημένες τους τράπουλες είναι πάντα οι σημαδεμένες...
Και ετσι δεν μπορούσαν να ανεχτούν την αδιαφορία του απέναντι στους νόμους και τα όρια τους...
Δεν μπορούσαν να συνηθίσουν τις φωνές που άκουγε...
Και ακόμα πιο πολύ αυτή την διαβολεμένη του διαίσθηση που καταλάβαινε την καλά κρυμμένη κακία...
Την θανάσιμη ματαιοδοξία....

Οι κανονικοί άνθρωποι μισούν ότι δεν μπορούν να φτάσουν...
Φοβούνται ότι δεν μπορούν να κατανοήσουν...
Και όταν ο φόβος τους φτάνει στο ζενίθ αρχίζουν τον πόλεμο...
Βλέπεις ακόμα και η πιο λαμπερή ελπίδα δείχνει αλλιώς άμα τις ρίξεις λάσπη...
Και ετσι ξεκινούν...
Παραπληροφορούν και παρερμηνεύουν....
Κάθε λέξη αλλοιώνεται...
Κάθε πράξη επικρίνεται...
Στην κορύφωση της προπαγάνδας τους,τον κατηγορούν ακόμα και για δαίμονα....

Αλλά εκείνος ,δεν δίνει σημασία στους κανονικούς ανθρώπους...
Μόνος στο ήσυχο του ξέφωτο φτιάχνει από τον αγέρα μουσική....
Με ένα σιωπηλό χαμόγελο γράφει απαντήσεις για όλους τους γρίφους... 
Βλέπεις ξέρει...
Ότι το να είσαι ξεχωριστός έχει τίμημα....
Ότι το δώρο της ατέλειας είναι σαν άγρια μαγεία...
Ξέρει ότι για να κατακτήσεις τα όμορφα πρέπει να ματώσεις...
Ξέρει πως να μετατρέψει την κακοτυχιά σε θετικό οιωνό...
Ξέρει ότι είναι διαφορετικός...
Και αυτή η διάφορα του μοιαζει σαν μια αρχαία μαγική δύναμη που ίσως μια μέρα σώσει τον κόσμο των κανονικών ανθρώπων...
 

11/5/12

Μαγείας ύπαρξη....‏


Και όμως...
Πρέπει να υπάρχει μαγεία...
Δεν εξηγείτε αλλιώς το πως...
Μέσα στα μάτια σου μπορώ να δω εκπληρωμένα όνειρα...
Το πως ένα φιλί δίνει ζωή σε μια ετοιμοθάνατη αγάπη...
Και ξέρω...
Πως ακόμα και αν τα αστέρια και το φεγγάρι πέσουν και χαθούν δεν πειράζει...
Γιατί υπάρχει ένας εύκολος τρόπος να αντικατασταθούν...
Νεράιδες όμορφες σαν εσενα θα πετάξουν ψηλά και θα πάρουν την θέση τους...
Και η νύχτα θα λάμψει...

Και όμως...
Πρέπει να υπάρχει μαγεία...
Αλλιώς πως μπορεί να εξηγηθεί...
Που είσαι ένα αταίριαστα όμορφο,κομμάτι δικό μου...
Που είσαι αγέρας ελπίδας σε μια μέρα ρουτίνας και ανυπόφορης άπνοιας...
Που είμαι σίγουρος ότι μαζί θα καταφέρουμε να ανοίξουμε πόρτες  που άλλοι άνθρωποι δεν θα βρουν ποτέ το κλειδί...
Και ξέρω...
Ότι ακόμα και αν κάποια στιγμή ο ήλιος αποτύχει να στείλει το φως του εμείς δεν θα τρομάξουμε...
Θα ανάψουμε χιλιάδες κεριά και ξέρεις...
Υπό το φως των κεριών όλα μοιάζουν και είναι,υπέροχα...

Και όμως...
Πρέπει να υπάρχει μαγεία...
Και στο λέω εγώ,που ήμουν από τους πιο δύσπιστους...
Και το ξέρω γιατί...
Εχω πληγώσει και εχω πληγωθεί...
Εχω μπορέσει και εχω δει και εχω πιάσει τον εαυτό μου να εθελοτυφλεί...
Εχω καταφέρει να ολοκληρωθώ και εχω επιτρέψει να γίνω κομμάτια...
Εχω χτίσει παραδείσους και εχω ζήσει κολάσεις...
Και αντέχω ακόμα...
Και αντέχω, γιατί επέλεξα να πιστευω...
Να πιστευω στην δύναμη της αγάπης...
Να πιστευω σε όμορφα όνειρα...
Να πιστευω στην ύπαρξη της μαγείας...
Να πιστευω σε σένα...