28/12/09

Look in the mirror...


Διεσχισα το δωματιο με αργα βηματα και σταθηκα απεναντι απο τον καθρεφτη...
Εχουν περασει χρονια απο τοτε που το εκανα τελευταια φορα...
Εγω και αυτος ειμαστε γνωστοι και δηλωμενοι εχθροι...
Ενα ποταπο οργανο τονωσης της ανθρωπινης ματαιοδοξιας τον θεωρουσα...
Ενα κοινο κλεφτη στιγμων...
Σημερα ομως λιγο πριν αλλαξει αυτος ο χρονος ενιωσα την αναγκη της αναμετρησης...
Γιαυτο και στεκομαι αποφασιστικα μπροστα του ...
Ο αγνωστος που μου μοιαζει απεναντι μου με κοιταζει επιμονα...
Βλεπω μεσα στα ματια του το προσωπο μου να γεμιζει ρωγμες και μεσα απο αυτες να διεισδυει στο μυαλο μου...
Ουρλιαζω και κλεινω τα ματια μου καθως τρυπαει τα τοιχωματα του μετα γαμψα του νυχια...
Οταν τα βλεφαρα μου ανοιγουν τον βλεπω να κραταει στα χερια του το ονειρο και τον φοβο...
Με μια κινηση και ενα ειρωνικο μειδιαμα τα πεταει με δυναμη στο πατωμα και γινονται κομματια...
Σαστισμενος κοιταζω μπροστα στα ποδια μου τα ονειρα και τους φοβους μου κομματιασμενα ..
Μηχανικα σκυβω αλλα δεν ξερω τι θελω να μαζεψω ..
Σαν υπνωτισμενος κοιταω τα εσωψυχα μου που κοιτωνται στο εδαφος...
Το ειδωλο μου στον καθρεφτη δεν σκυβει...
Καθεται ακουμποντας τον ωμο του στην ασημενια κορνιζα και μεσα στα φιδισια ματια του μπορεις να διακρινεις την διασκεδαση που του προκαλει το διλημμα μου...
Αλλα η αμηχανια μου δεν κραταει για πολυ ...
Με αποφασιστικες κινησεις αρχιζω να μαζευω ενα ενα ολα τα κομματια ...
Και τα ονειρα και τους φοβους ...
Γιατι το αθροισμα τους ειναι ο χαρακτηρας μου...
Γιατι η αλληλεπιδραση τους ειναι που με κραταει ζωντανο ...

Οχι δεν θα δωσω την χαρα στο ερπετο που στεκεται απεναντι μου να μαζεψω μονο τα ονειρα...
Τους φοβους μου θελω να τους νικησω οχι να τους προσπερασω...
Και δεν δεχομαι αυτο το ευκολο δωρο με το αγνωστο τιμημα...
Και αν για το τελος αυτης της χρονιας μια αμαρτια πρεπει να χρεωθω, δεν θα ειναι αυτη της υπεκφυγης,θα ειναι αυτη του φονου...
Παιρνω μια πετρα και την πεταω με δυναμη στο καθρεφτη...
Με ενα εκκωφαντικο θορυβο το βαρυ αντικειμενο γινεται θρυψαλα και πεφτει σαν χαρτοπολεμος μπροστα στα ποδια μου...
Σηκωνομαι ορθιος και παιρνω μια βαθια εισπνοη...
Μολις εγινα φονιας του γυαλινου ειδωλου μου...
Το σκοτωσα πηγαινοντας κοντρα σε προληψεις,προκαταληψεις και δεισιδαιμονιες...
Τα μικρα κομματια του γυαλινου εαυτου μου φωναζουν για τα επτα χρονια κακοτυχιας που λεει ο μυθος οτι θα εχω...
Εγω παλι ,το μονο που βλεπω ειναι το ερπετο...
Το ερπετο που ζουσε μεσα σε αυτο τον καθρεφτη για να δηλητηριαζει τις ομορφες σκεψεις...
Αλλα δεν ζει πια ,γιατι μολις το εκανα κομματια...

22/12/09

Λαβυρινθος...



Περασα την μεγαλη σιδερενια πορτα σχεδον βουρκωμενος...
Ο δαυλος που κρατουσα στο χερι μου σχεδον εκαιγε το προσωπο μου ...
Τον απομακρυνα λιγο και πηρα μια βαθια εισπνοη ...
To φως του φανερωσε το γνωριμο στενο περασμα...
Την αφετηρια ...
Καθε χρονο αυτες τις μερες που ολοι γιορταζουν και ειναι με τους αγαπημενους τους ,εμενα με πετανε σε αυτο το λαβυρινθο...
Καθε χρονο το ιδιο βασανιστηριο..
Περιπλανιεμαι για μερες μεσα στα στενα δρομακια χωρις να καταληγω πουθενα...
Και οταν τελικα με βγαζουν οι γιορτες εχουν τελειωσει και η ζωη εχει επανελθει στους γνωστους ρουτινιαρικους ρυθμους της...
Δεν ξερω γιατι...
Αγνοω το λογο...
Κατι κακο πρεπει να εχω κανει για να μην μου επιτρεπεται να ζησω μερες αγαπης..
Και συχνα με πιανει το παραπονο γιατι σκεφτομαι οτι θα μπορουσαν απλα να με απομωνονουν ...
Το να με βαζουν σε ενα λαβυρινθο να περιπλανιεμαι με κανει να αισθανομαι σαν ποντικι στο πειραμα καποιου παρανοικου επιστημονα...
Και εχω μονιμα αυτη την αισθηση του πειραματοζωου...
Και συνηθως το πειραματοζωο οταν δεν εχει να προσφερει κατι αλλο στο ονομα της επιστημης πεθαινει...
Αυτη μαλλον θαναι και η καταληξη...
Απλα παιρνει καποιο χρονο γιατι καποιος εκτελει ενα σαδιστικο τελετουργικο...
Τα δυο τελευταια χρονια δεν προσπαθησα να βρω καν την εξοδο,περπατησα λιγο βρηκα μια καλη γωνια και περιμενα μεχρι να με βγαλουν...
Καμια προσπαθεια, κανενας κοπος...

Το συζητησα μετα απο μερες με τον σοφο και η απαντηση του με εκανε να αισθανθω τυψεις για την μη προσπαθεια.
-'Εχεις σκεφτει ποτε την αλλη οψη του νομισματος;"με ρωτησε
Στα ματια σου η τοποθετηση σου τις μερες των εορτων στο λαβυρινθο ειναι τιμωρια ...
-'Ε τι αλλο μπορει να ειναι , πεταχθηκα
-Εχεις σκεφθει ποτε οτι μπορει να υπαρχει κατι εκει που εχεις επιλεγει να ανακαλυψεις;Κατι που μπορει να ειναι για το καλο;
-Oχι του απαντησα μπερδεμενος
-Για σκεψου το και αυτη την χρονια κανε μου την χαρη να προσπαθησεις.

Η συζητηση αυτη μου δημιουργησε ενα περιεργο κραμα συναισθηματων...
Στο παραπονο και το θυμο ηρθαν και προστεθηκαν η περιεργεια και η ελπιδα..
Και αυτη την στιγμη που ειμαι στην αφετηρια ξερω τι θα κανω...
Θα το μετασχηματισω σε ενεργεια και θα προσπαθησω να βρω την εξοδο...
Ξεκινησα ακολουθωντας το αριστερο μονοπατι,αυτο κανω παντα απο ενστικτο οταν πρεπει να επιλεξω μεταξυ δυο δρομων.
Προχωραω και καθως ζυγιζω την επομενη μου αποφαση μια παραξενη ιδεα με επισκεπτεται...
Αμα ειναι σχεδιασμενος ο λαβυρινθος ετσι ωστε να πρεπει να βρω κατι τοτε η λυση του θα πρεπει να εχει σχεση με μενα ...
Επιταχυνω το βημα μου ...
Κανω την διαδρομη ετσι σαν να σχεδιαζω με τα ποδια μου το νουμερο 16...
Την ωρα που κλεινει ο κυκλος του εξι βρικομαι μπροστα σε μια ασημενια πορτα!
Αυτη ηταν η λυση...
Θελω να ουρλιαξω απο την χαρα μου αλλα για καποιο λογο δεν μπορω...
Μπροστα στην πορτα υπαρχουν δυο κουτια και επανω τους ενα γραμμα ...
Γονατιζω παιρνω το γραμμα στα χερια μου και το ανοιγω ...

"Μπραβο σου !Νικησες τους προσωπικους δαιμονες και φοβους και περασες το λαβυρινθο!Η ανταμοιβη σου ειναι ενα απο τα δυο κουτια που βρισκονται μπροστα σου.Πριν επιλεξεις πρεπεις να ξερεις καποιες μικρες λεπτομερειες.Στο ενα κουτι υπαρχει ενα λυχναρι,διαλεγοντας το θα πραγματοποιησεις τρεις υλικες προσωπικες ευχες!Αλλα προσεξε οτι αποκτησεις δεν θα μπορεις να το μοιραστεις.Θα ειναι απολυτα και μονο δικο σου! Στο αλλο κουτι υπαρχει ενα ραβδι ,με αυτο μπορεις να πραγματοποιεις τρεις επιθυμιες των γυρω σου .Προσεξε ομως!Μονο των αλλων ,ποτε δικες σου.Η επιλογη ειναι δικη σου!'

Κοιταξα προς τον ουρανο και χαμογελασα ...
Πηρα το κουτι με το ραβδι και το ανοιξα...
Λιγο πριν το παρω στα χερια μου η φωνη του διαβολου που κρυβω μεσα μου φωναξε"Παρε το αλλο ηλιθιε, μπορει κανενας να μην σου αναγνωρισει την αξια αυτου που θα του δωσεις,παρε το λυχναρι βλακα...'
Χαμογελασα και δεν εδωσα σημασια...
Αποφασιστικα πηρα το ραβδι καi βγηκα απο τον λαβυρινθο...
'Ολη μου η περιουσια σε αυτη τη ζωη,ειναι τα συναισθηματα που εισπρατω οταν δινω την ψυχη μου...Τι να τον κανω τον υλικο παραδεισο αμα δεν μπορω να τον μοιραστω;"

Καλα Χριστουγεννα σε ολους σας! Ευχομαι το αστερι των Χριστουγεννων να φωτισει της ψυχες σας και τις ζωες σας!
Και μην ξεχνατε...
Να νοιαζεστε ,να μοιραζεστε και να δινετε την αγαπη σας χωρις να σας το ζητησουν και χωρις να περιμενετε ανταλλαγματα...
Γιατι μονο τοτε εχει αξια ....Χρονια πολλα..

15/12/09

Ταξιδιαρικα πλοια...


Eλα να κατσουμε σε αυτη την ακρη του λιμανιου...
Στο ειχα εκμυστηρευθει σε καποια στιγμη αδυναμιας πως μονο εδω ηρεμω...
Γιαυτο μην μου χαλας χατηρι αποψε...
Μοιρασου μαζι μου αυτο τον μικρο καβο και ελα να γεμισουμε την ψυχη μας γαλαζιο...
Την λατρευω αυτη την γωνια...
Παντα εδω ερχομαι ...
Και στις καλες και στις ασχημες στιγμες...
Ποσο καλα πρεπει να με ξερει...
Ποσα μυστικα μου και ποσα παραπονα μου εχει κρατησει κρυφα τοσα χρονια...

Θυμαμαι πριν αρκετο καιρο ειχα ερθει εδω σε στιγμη χαρας...
Με την αισιοδοξια μου να φτανει ως τα συννεφα και δυο τσεπες γεματες ονειρα...
Ετοιμος και σιγουρος για να ταξιδεψω σε ολους τους ωκεανους της ζωης!
Ανεβηκα σε ενα ταξιδιαρικο πλοιο και ξεκινησα...
Αλλα με τον καιρο εμαθα οτι μερικα σημεια της θαλασσας ειναι τοσο βαθια και αφιλοξενα που δεν μπορεις να τα νικησεις...
Σε προσγειωνει ανωμαλα η γαλαζια κυρα και αν επιμεινεις σε ξερναει ναυαγο στην πρωτη αφιλοξενη ξερα που θα βρει...

Θυμαμαι οταν ξεκινησα ο αερας ηταν ευνοοικος ...
Φυσουσε γλυκα και απαλα σπρωχνοντας με προς το ηλιολουστο νησι των ονειρων μου.
Μεθυσμενος ομως απο την χαρα αγνοησα τα μικρα μαυρα συννεφακια στο βαθος...
Και αυτα αργα και σταθερα μαζευτηκαν και δημιουργησαν καταιγιδα...
Οταν ξεκινησε με βρηκε σε πληρη αποδιοργανωση...
Αδαης ,απροετοιμαστος και γυμνος περασα απο μεσα της...
Επεζησα αλλα ναυαγησα...

Θυμαμαι καποια στιγμη θυμωσα με το Θεο..
Ουρλιαξα για ελεος, εκλαψα για την αδικια..
Του ζητησα να μου δειξει τον δρομο που εχασα η ενα αλλο καινουργιο...
Αλλα ματαια...
Κανεις δεν απαντησε ουτε στις εκκλησεις μου ,ουτε στις υβρις μου...
Οποτε στηλωσα τα πληγωμενα μου ποδια και ξεκινησα...
Περιπλανηθηκα σε πελαγη μοναξιας και φοβου,εχασα καθε ελπιδα και καθε νοημα...
Αλλα δεν σταματουσα να προσπαθω...
Ισως γιατι ενιωθα πως αμα σταματησω θα πεθανω...
Πες απο φοβο, πες απο αναγκη,πες απο πεισμα ,εγω συνεχιζα...

Σε καποια στιγμη βρηκα την δυναμη και ξαναβγηκα στην στερια...
Και ηταν η στιγμη που καταλαβα οτι εγω ελεγχω και διαμορφωνω το πεπρωμενο μου...
Καμια μοιρα δεν παιζει ρολο...
Η μοιρα ειναι μια φτηνη δικαιολογια για τους αδυναμους...
Τους αδυναμους και τους δειλους...

Θα μου πεις γιατι στα λεω ολα αυτα σημερα;
Γιατι αποψε νιωθω αδυναμος ...
Ισως να αισθανομαι οτι μπορει να δειλιασω ...
Αλλα μην φοβασαι,στιγμη ειναι και θα περασει...
Γιατι τωρα πια, εχω το εφοδιο της γνωσης...
Και ξερω...
Ξερω οτι σε καποια στιγμη θα μπουμε σε ενα απο αυτα τα ταξιδιαρικα πλοια και θα φυγουμε...
Το διαισθανομαι οτι μετα απο αυτη την περιοδο της αναμονης θα ερθει η ωρα μας..
Η ωρα να πεταξουμε ψηλα και να κατακτησουμε καθε στοχο...
Θα δεις ...
Θα τον δαμασουμε αυτον τον αγριο ανεμο και θα ανοιξουμε τα πανια μας για την νεα μας Ιθακη...
Και αυτη την φορα θα φτασουμε...
Πιστεψε με...
Εμεις και μονο εμεις θα καθορισουμε το μελλον μας...
Γιαυτο αποψε που νιωθω αδυναμος κρατα με μεχρι να ξημερωσει...
Το χάραμα δεν έχει μνήμη...
Όλα τα παίρνει η νύχτα...
Και αυτα τα ταξιδιαρικα πλοια...

11/12/09

Στον δικο μου κοσμο...



Το μυαλο μου ανα τακτα χρονικα διαστηματα κυοφορει ενα κοσμο διαφορετικο...
Ενα παραξενο και ομορφο κοσμο...
Καποιες στιγμες αποτυπωνω το αποτελεσμα αυτης της κυοφοριας στο χαρτι και το μοιραζομαι..
Ξεπηδουν τοτε απο την πενα μου νεραιδες ,ξωτικα ,πριγκιπισσες και ενα σωρα αλλα ονειρικα πλασματα...
Σχηματιζουν ενα παραμυθι και ξεκινανε το ταξιδι τους...
Και εγω τοτε αδειαζω και ικανοποιημενος περιμενω την επομενη φορα ...
Πολλοι που διαβαζουν με ειπαν νεραιδοπαρμενο, αλλοι παλι χαζορομαντικο..
Αλλα αυτο καθολου δεν με ενοχλει γιατι αυτο ακριβως θελω να ειμαι...
Ενας αλαφροισκιωτος νεραιδοπαρμενος που λεει ομορφες ιστοριες και παραμυθια...
Παραμυθια που χαριζουν στιγμες αθωοτητας...
Μια αθωοτητα που η καθημερινοτητα σε εχει κανει να θαψεις βαθια μεσα σου...

Και ξερω οτι εσυ καταλαβαινεις...
Αγαπας τα παραμυθια που πλαθω...
Γιατι εισαι μερος τους...
Γιατι εισαι κομματι του δικου μου κοσμου...
Νεραιδα,βασιλισσα...
Τοποθετημενη στο θρονο της ονειροχωρας μου...
Μιας χωρας ζωγραφισμενης απο τα πιο ομορφα χρωματα...
Με μυρωδιες απο τα πιο ευωδιαστα λουλουδια...
Με ανειπωτες ορχηστρικες μελωδιες απο ονειρικα πλασματα...
Μια χωρα υπεροχων ονειρων...
Ξερω πως αμα κλεισεις τα ματια σου μπορεις να την δεις...
Ξερω πως με το μυαλο σου και μεσα απο τις περιγραφες μου εχεις ταξιδεψει ηδη πολλες φορες σε αυτην..
Eκει στην ονειροχωρα μου...
Εκει που πραγματικα θα θέλαμε να ζούμε...
Εκει που δυναμη θα αντλούμε μονο απο τα καλα αισθηματα και την αγαπη...
Εκει που ο πιο αγαπημενος νομος θα ειναι οτι πρεπει να δινεις πισω οσα παιρνεις απο τους συναθρωπους σου..
Νομοι ισοτητας και ανιδιοτελειας που μονο σε χωρα με βασιλισσα μια νεραιδα θα μπορουσαν να υπαρχουν...

Ξερω οτι χορτασες πια απο την καταχνια ,την μιζερια και την κακια που αντιμετωπιζεις καθημερινα...
Και οτι αυτα τα μαγικα μερη της χωρας μου σου φαινονται ολο και πιο θελκτικα...
Γιαυτο λοιπον παψε να μεψιμοιρεις και αφεσου στο παραμυθι ...
Αφησε το να κατακλυσει την καρδια σου..
Καταφερε να κανεις την λογικη του μυαλου σου να το καλοδεχτει...
Και ζησε καθε του λεπτο με τα ματια της ψυχης σου...
Και οταν οι καλοθελητες της ρουτινας θα προσπαθουν να σκοτωσουν τον ρομαντισμο σου μην φοβασαι...
Εγω θα ειμαι εκει ...
Θα παιρνω το μικρο σου χερακι στο δικο μου και θα σου εξιστορω αλλη μια ομορφη ιστορια...
Μην ανησυχεις ...
Εχω παρα πολλες να σου πω...
Γιαυτο τις στιγμες που το μαχαιρι της πραγματικοτητας θα σκιζει τον καμβα της φαντασιας μην τρομαξεις...
Θα ειναι προσωρινο...
Τιποτα δεν μπορει να σε πλησιασει ...
Εχω φτιαξει τοσο μεγαλες αμυνες που κανενας εισβολεας δεν θα σε πειραξει στον δικο μου κοσμο...

6/12/09

Δειξε μου....


Δειξε μου την ελπιδα και θα σου δειξω τους φοβους μου...

Δειξε μου ενα τροπο να τους αντιμετωπισω και θα σκοτωσω την φιλοδοξια μου...

Δειξε μου την αξια για καθε σωστη μου επιλογη και θα σου δειξω ενα ανιδιοτελες προσωπο...

Δειξε μου πως να διαχειριζομαι την χαρα για να νιωσω την πολυτελεια του να εισαι ολοκληρωμενος...

Δειξε μου πως να δημιουργω απο την λυπη μου και θα προσπαθησω μεσω αυτου να γινω ενας καλυτερος ανθρωπος...

Δειξε μου πως θα μπορω να συγχωρω χωρις η μνημη μου να ειναι εμποδιο και θα γινω πιο δικαιος...

Δειξε μου πως να αναψω μια μεγαλη φωτια και θα πεταξω μεσα της ολα τα αχρηστα κομματια του εαυτου μου...

Δειξε μου την χωρα των ονειρων σου και εγω θα γινω η ονειροπαγιδα που θα φυλακισει τον δαιμονα των ονειρων σου...

Δειξε μου τις αναγκες σου για να νιωσω ευλογημενος για τις προσφορες μου...

Δειξε μου την μουσικη του γελιου σου για να μπορεσω να διορθωσω τις φαλτσες νοτες της ψυχης μου..

Δειξε μου πως μπορεις να αγαπας την ασχημια και θα ειμαι ευγνωμων για την ομορφια που μου χαριστηκε απλοχερα...

Δειξε το δρομο να ερθω σε σενα που αγαπαω και δεν θα ξαναψαξω ποτε και για τιποτα...

Δειξε μου το σπιτι που θα χτισουμε ολοφωτο μεσα στην νυχτα και θα διωξω τον εθελοτυφλισμο και την μιζερια ...

Δειξε μου πιστη και εγω θα πολεμησω για σενα...

Δειξε μου εμπιστοσυνη και δεν θα σε αφησω ποτε μονη σου...

Δειξε μου αγαπη και εγω θα ζησω για σενα ...

..Αποψε βαζω εγω τον ηρωα ,διαλεξε εσυ την εποχη...Και ασε την ζωη να μεριμνησει για την πλοκη του σεναριου...

Για την Δ.......

2/12/09

Μεταμορφωσεις...


Και οταν εμφανιστηκες με την μορφη προστατευτικου αετου για να με προειδοποιησεις οτι βαλλεται η φωλια μου σαστισα...
Γιατι για τετοιο δεν σε ειχα..
Πολλα τα δειγματα και απειρα τα μικρα κομματια που αφηνα επιτηδες χαμενα για να μην ολοκληρωθει το παζλ που μου εδειχνε τι πραγματικα εισαι...
Γιατι απο την αρχη το ηξερα το αποτελεσμα...
Απλα ελπιζα οτι αυτη την φορα θα εκανα λαθος...
Την μισω την σιγουρια.Κανω τα παντα για να αποφευγω να την νιωθω...
Με κανει οκνηρο και μαλθακο..
Ομως οσο και αν δεν το ηθελα, γιαυτο το συγκεκριμενο θεμα ημουν σιγουρος...
Οτι αετος δεν ησουν...
Αρα αυτη η ξαφνικη σου μεταλλαξη εκρυβε καποιου ειδους απατη...
Το ξυπνητηρι της διαισθησης μου χτυπησε σαν τρελο ζητωντας μου επιμονα να ξυπνησω...
Κανοντας του την χαρη, αφησα τα ματια μου να ανοιξουν και το μυαλο μου να ανακτησει τις κανονικες του ταχυτητες...
Και τοτε τις ειδα ολες.. .
Αυτες που μεχρι που μεχρι εκεινη την στιγμη απεφευγα να δω εθελοτυφλωντας...
Ολες τις μεταμορφωσεις σου...
Στην αρχη σε ειδα να εισαι σαν παγωνι...
Που ανοιγει την πολυχρωμη ουρα του και περπαταει καμαρωτο για εντυπωσιασει τους παρευρισκομενους που το παρακολουθουν...
Δεν εχει τι αλλο να δειξει ομως και γρηγορα η προσοχη των θαμωνων στρεφεται αλλου..
Εκνευρισμενος απο την ελλειψη προσοχης μεταμορφωνεσαι σε κισσα...
Ζηλιαρα και κλεφτρα...Που ποθει οτι της γυαλιζει...
Αλλα ξερεις οτι δεν μπορεις να κλεψεις χωρις να πιαστεις γιατι οι κισσες δεν ειναι εξυπνες οποτε ...
Αλλαζεις και παλι την μορφη και γινεσαι αλεπου ...
Πονηρη και ραδιουργα...Πλησιαζεις το αντικειμενο του ποθου σου και αρχιζεις μεθοδικα να υφαινεις την πλεκτανη...
Κερδιζεις την εμπιστοσυνη και το θαυμασμο λεγοντας ψεματα και ανακριβειες..
Πιανω τον εαυτο μου να σαστιζει και να απορει με το ποσο εξυπνο τροπο χρησιμοποιεις για να με διαβαλλεις...
Κανονικη αλεπου...
Αλλα ξερεις οτι μονο με την δικη μου φθορα δεν θα αποκτησεις αυτο που επιθυμεις, οποτε αποφασιζεις οτι πρεπει να παρεις δραστικα μετρα...
Και γινεσαι φιδι..
Δηλητηριωδες και υπουλο...
Μηχανορραφεις και περιμενεις την καταλληλη στιγμη για να χτυπησεις ...
Την στιγμη που θα εισαι καλυμμενος απο ολες τις πλευρες για να παιξεις το διπλο παιχνιδι σου...
Αηδιαζω με τις σκεψεις σου και σιχαινομαι που για να σε ξεσκεπασω ειμαι αναγκασμενος να βουτηξω στον βουρκο του μυαλου σου...
Αλλα δυστυχως για μενα πρεπει...
Και φτανουμε στην στιγμη που ξεκινησαμε...
Την στιγμη που γινεσαι θυμωμενος αετος που μου προσφερει την οργη και την προστασια του...
Δινεις την θεαματικη σου παρασταση μπροστα μου και αμεσως μετα παιρνεις αυτη που θεωρεις την τελικη μεταμορφωση...
Αυτη του κορακιου ..
Πεινασμενο και θρασυδειλο...
Περιμενει κρυμμενο για να ασελγησει στο πτωμα που η οργη του αληθινου αετου θα αφησει σε λιγες ωρες...
Και οφειλω να πω οτι ειχες προβλεψει σωστα,λογικα καπως ετσι θα γινοταν ..
Αλλα πανω στον πυρετο καιτην ενταση των τοσων μεταμορφωσεων κανεις λαθη και παραλειψεις...
Και το μεγαλυτερο ειναι οτι μεσα στην υπερεκτιμηση του εγω σου δεν εχεις υπολογισει οτι το θυμα σου μπορει να αντιδρασει με απροσμενο τροπο!
Με ενα τροπο που δεν ειχες υπολογισει...
Και καπου εκει αρχιζεις να φοβασαι...
Γιατι πανω στον οιστρο σου δεν ειχες δει ποτε οτι υπηρχε και αυτη η παραμετρος...
Και ξερεις οτι αυτη η εξελιξη θα φερει στο φως ολη την λοβιτουρα και το βρωμικο παιχνιδι που επαιζες τοσο καιρο...
Σε παρακολουθω να τα χανεις και να ιδρωνεις...
Σε μια κινηση απελπισιας βγαζεις απο την τσεπη σου μια τελικη μεταμορφωση ...
Αυτη της στρουθοκαμηλου...
Χωνεις το κεφαλι σου τρεμοντας απο τον φοβο σου στην αμμο και ευχεσαι να μην φαινεται το υπολοιπο σωμα σου...
Καθεσαι και περιμενεις μηπως το περασεις και αυτη την φορα αναιμακτα..
Ματαια ομως...
Αυτη την φορα δεν θα σου χαριστω...
Γιατι οσο και να μεταμορφωθεις,εγω ξερω πια τι εισαι..
Ενα θρασυδειλο ,δολοπλοκο και κομπλεξικο ανθρωπακι χωρις ηθικες αξιες...
Μετα απο αυτο πηρα αλλο ενα μαθημα και τωρα ξερω οτι:
Υπαρχουν φιλοι πιστοι σαν σκυλοι...Πρεπει ομως να προσεχεις πολυ,γιατι συχνα αναμεσα τους τρυπωνουν και πεινασμενα τσακαλια...
Γιαυτο οπως λεει και ο αοιδος..Κανε μου την χαρη...

28/11/09

The right of pride...


Στην προηγουμενη αναρτηση εγραψα για το πως ο,τι κανουμε,καλο η κακο,σε καποια στιγμη επιστρεφει σε εμας...
Μαλιστα ειπα οτι τον τελευταιο καιρο αισθανομαι οτι λες και καποιος βαλθηκε να μου το αποδειξει...
Σημαδι νουμερο δυο λοιπον...
Πριν 5 περιπου χρονια βιωσα την απολυτη καταστροφη...
Οταν λεμε απολυτη εννοουμε σε ολους τους τομεις ...
Ολοκληρωτικη ...
Επαγγελματικα και αισθηματικα...
Μεσα σε μια νυχτα απο ιδιοκτητης 2 καταστηματων βρεθηκα απο εναν κακιστο και οχι δικο μου χειρισμο ανεργος και χρεωμενος...
Και αμεσως μετα,σαν καποιος να ηθελε να μου επαληθευσει την θεωρια του ντομινο,ο ανθρωπος που αγαπουσα και ημουν ετοιμος να παντρευτω με κατηγορησε αδικα για μοιχεια..
Αυτη η κατηγορια προηλθε απο ενα ιατρικο λαθος που ανακαλυφθηκε μηνες αργοτερα αλλα εκεινη την εποχη ασχετα το ποσο χτυπιομουν για την αθωοτητα μου κανεις και πιο πολυ η γυναικα που αγαπουσα δεν με πιστευε..
Αποτελεσμα ο χωρισμος...
Ξαφνικα εκει που απο τα 27 μου ημουν ενας αυτοδημιουργητος επιχειρηματιας , με μια ομορφη και υγιη σχεση, βρεθηκα στα 31 μου ανεργος ,κατεστραμμενος και μονος..
Για να πω την αληθεια στην αρχη τρομαξα πολυ...
Δεν ξερω ειλικρινα τι με φοβισε πιο πολυ ...
Απλα αισθανομουν σαν καποιος να με ειχε γυρισει αναποδα και να με ειχε στραγγιξει...
Απο θαρρος ,απο κουραγιο ,απο αισθηματα,απο διαθεση να παλεψω...
Ενα απο τα οξυμωρα της υποθεσης ειναι οτι ενας απο τους βασικους λογους που οι πιο πολλοι με κατηγορουσαν ηταν κατι για το οποιο πριν λιγο καιρο και καλα με θαυμαζαν...
Και αυτο ηταν το οτι δεν εγκαταλειπω τους ανθρωπους που επιλεγω να ειναι μαζι μου ποτε...
Ακομα και αν αυτοι με μια λαθος κινηση με οδηγησαν στον πατο του βαρελιου...
Αυτο λοιπον που μεχρι λιγο πριν ηταν χαρισμα τωρα για τους επικριτες μου εγινε καταστροφικη εμμονη...
Πανω σε αυτο μου το γενικο χαλι εμφανιστηκε το πρωην αφεντικο μου...
Ενας ανθρωπος που με ειχε βοηθησει πολυ οταν ημουν πιτσιρικας μεν αλλα με τετοιο δεσποτικο τροπο δε που ακυρωνε την αξια της βοηθειας του...
Και πανω απο ολα ποτε δεν ειχε δει με καλο ματι την ανεξαρτητοποιηση μου...
Εμφανιστηκε οπως προειπα σε αυτη την παρα πολυ δυσκολη στιγμη και μου εκανε την εξης προταση..
"Σου δινω ενα μαγαζι να το δουλευεις με ποσοστα και αναλαμβανω την ρυθμιση των χρεων σου ασχετα με το ποσοστο σου απο το μαγαζι..."
Κανονικα επρεπε να πανηγυριζα,αλλα ξεροντας οτι καπου θα παραμονευε και η παγιδα ρωτησα αν υπαρχει καποια δικη μου υποχρεωση περα απο την δουλεια που θα επρεπε να κανω ωστε να μπει σε λειτουργια αυτο το ακρως δελεαστικο πακετακι...
Τοτε πηρα την εξης απαντηση ..
"Ξεχνας τον Χρηστο και τον Τακη.."
Ετσι απλα μου προσφερε μια σωτηρια οικονομικα λυση ζητωντας μου να αποποιηθω τους δυο κολλητους και συνεταιρους μου...
Που εκεινη την στιγμη ηταν στα ιδια χαλια με μενα...
Πειτε με ηλιθιο ,πειτε με ρομαντικο,πειτε οπως θελετε αλλα η απαντηση μου ηταν ενα μεγαλοπρεπεστατο οχι...
Ακομα θυμαμαι σαν να ειπωθηκε πριν λιγα λεπτα την ατακα που μου πεταξε θυμωμενος οταν εισεπραξε την αρνηση μου..
"Κρατα λοιπον τους αχρηστους φιλους σου και ετοιμασου για χαμαληλικι και πεινα..Η προσφορα ληγει μολις περασω την πορτα"
"Ευχαριστω και αντιο" ηταν η δικη μου απαντηση...
Απ εκεινη την στιγμη ξεκινησε μια πολυ δυσκολη και επιπονη διαδικασια και για να πω και την αληθεια σχεδον το ειχα πιστεψει οτι δεν θα μπορουσα ποτε να ξανακανω κατι δικο μου.
Φυσικα και δεν πεινασα ,δουλεψα και προσπαθησα να ανταπεξελθω με αξιοπρεπεια στην νεα κατασταση...
Και πανω που ειχα συνηθησει και σχεδον αποδεχθει το γεγονος οτι θα εμενα για παντα υπαλληλος, απροσμενα ηρθαν ετσι οι συγκυριες ωστε νεοι ανθρωποι που μπηκαν στην ζωη μου με πιστεψαν και θελησαν να επενδυσουν επανω μου...
Και αυτο σαν γεγονος ειναι ακομα πιο τιμητικο..
Γιατι φανερωνει οτι περαν του οποιου ειδους συμπαθειας η αγαπης προς το προσωπο σου ,υπαρχει μια εκτιμηση για τον ακεραιο του χαρακτηρα σου και μια μεγαλη πιστη στις ικανοτητες σου..
Και αυτο ειναι ανεκτιμητο...
Πριν λιγες μερες συζητωντας με τον ανθρωπο που θα ειμαστε μαζι σε αυτο το νεο ξεκινημα, μου ειπε κατι που μου εδραιωσε την ατακα που συζηταμε τις τελευταιες μερες..
Αυτο το "ολα τελικα ξαναγυρναν σε εμας "
"Ενας απο τους κυριοτερους λογους που επενδυσα επανω σου ειναι γιατι εχω δει ολα αυτα τα χρονια που σε ξερω το ποσο πιστος εισαι στους ανθρωπους σου στα δυσκολα"
Σημερα το πρωι εχοντας υπογραψει τα συμβολαια και κρατωντας στα χερια μου τα κλειδια της καινουργιας μου επιχειρησης νιωθω υπερηφανος...
Δεν νιωθω ουτε χαρα, ουτε συγκινηση ...
Νιωθω μονο υπερηφανος...
Υπερηφανος γιατι αναγεννηθηκα χωρις να κανω καμμια εκπτωση στις αρχες μου,στην ηθικη μου και στον χαρακτηρα μου.
Και θελω να πιστευω οτι το δικαιωμα να αισθανομαι ετσι το εχω κερδισει...

25/11/09

Pay it forward...


Ποσες φορες δεν εχουμε ακουσει την φραση "ο,τι κανεις στην ζωη σου καλο η κακο καποια στιγμη σου επιστρεφει"
Τις τελευταιες δυο εβδομαδες αισθανομαι λες και καποιος βαλθηκε να μου το αποδειξει.
Το πρωτο σημαδι ηταν το εξης:
Πριν εναμιση χρονο περιπου ειχα βρει το πορτοφολι μιας κοπελας.
Μεσα ειχε ολα τα χαρτια της,αλλα δεν εγραφε πουθενα το τηλεφωνο της ,ψαχνοντας και απο καποιες καρτες που ειχε μεσα εβγαλα ακρη την βρηκα και της το επεστρεψα.
Οταν συναντηθηκαμε θυμαμαι μου ειχε πει.
"Αυτο που εκανες σπανια το κανει καποιος στις μερες μας ,ευχομαι ο Θεος σε καποια στιγμη να στο ανταποδωσει"
Εγω φυσικα της απαντησα το γνωστο , οτι ενταξει ,σιγα το πραγμα και οτι ο καθενας το ιδιο θα εκανε στην θεση μου .
Οταν εφυγα απο την συναντηση απλα αισθανθηκα ικανοποιημενος που ειχα βοηθησει εναν ανθρωπο και μετα απο λιγες μερες το ειχα ξεχασει και ως γεγονος.
Μεχρι πριν λιγες μερες .
Σε καποια στιγμη αγχους λογω μιας επικειμενης επαγγελματικης συμφωνιας δεν εκλεισα καλα ενα αγκιστρο που εχω στην μηχανη και οταν εφτασα στον προορισμο μου αντιληφθηκα οτι μου ελειπε το τσαντακι μου.
Μου ειχε πεσει στο δρομο.
Παγωσα γιατι μεσα ειχα,εκτος απο ολα τα χαρτια μου(ταυτοτητα,ασφαλεια,αδεια κτλ κτλ) και εκτος απο το κινητο μου...
Μεσα στο χαμενο τσαντακι ειχα και τα λεφτα της προκαταβολης για την δουλεια που επροκειται να κλεισω μεσα στις επομενες μερες ...
Και το ποσο δεν ηταν διολου ευκαταφρονητο.
Μονο και μονο απο το γεγονος οτι το απολεσθεν τσαντακι ειχε μεσα ενα κινητο και λεφτα με οδηγησε στο να κανω τον συνειρμο οτι οποιος και να το εβρισκε θα κραταγε τα αντικειμενα αξιας και θα το πεταγε σε καποιο σκουπιδοτενεκε .
Εκανα μια αναστροφη και οδηγησα ολη την διαδρομη στο αντιθετο ρευμα μην και απο θαυμα ηταν ακομα στο δρομο.
Αλλα τιποτα, πουθενα το τσαντακι.
Απογοητευμενος πηγα στο γραφειο του κολλητου μου και του ειπα τι ειχε συμβει..
Τοτε αυτος μου ειπε να παρουμε ενα τηλεφωνο στο κινητο μου.
Η απαντηση μου ηταν οτι θα εναι ηδη κλειστο και η καρτα sim πεταμενη .
Ο Τακης ομως επεμεινε λεγοντας μου οτι δεν χανουμε τιποτα να προσπαθησουμε και εκανε κληση στο χαμενο μου τηλεφωνο.
Μεσολαβησαν καποια βασανιστικα δευτερολεπτα και ως δια μαγειας καποιος το σηκωσε .
Καπου εκει μην πιστευοντας αυτο που ειχε γινει αδυνατουσα να ακουσω την στιχομυθια.
Μολις εκλεισε το τηλεφωνο ο φιλος μου εγραψε σε ενα χαρτι μια διευθυνση και μου την εδωσε.
"Πηγαινε εκει να παρεις τα πραγματα σου ,αγιο ειχες που επεσες σε τιμιο ανθρωπο"
Μιλαμε η ψυχη μου επανηλθε απο την κουλουρη και η καρδια μου αρχισε να χτυπαει σε λιγακι πιο φυσιολογικους ρυθμους .
Σαν ρομποτ πηρα την διευθυνση και ετρεξα να συνατησω τον αγνωστο ευεργετη μου.
Εξω απο το σπιτι με περιμενε ενας καλοσυνατος αντρας ο οποιος κρατουσε το τσαντακι μου ..
Μολις εφτασα κοντα του εσφιξα το χερι και αρχισα να παραληρω:
"Oσα ευχαριστω και να σου πω ειναι λιγα, δεν το πιστευω οτι μου συμβαινει αυτο,τι να σου δωσω για αμοιβη πες μου;"
Ο αντρας με κοιταξε με συγκαταβαση και μου ειπε ηρεμα ..
"Τιποτα δεν θελω να μου δωσεις , σιγα το πραγμα,ο καθενας το ιδιο θα εκανε στην θεση μου ,να σου πω την αληθεια πριν λιγους μηνες επαθα και εγω ακριβως το ιδιο πραγμα και μια κοπελα μου επεστρεψε το δικο μου,αρα φιλε μου ξερω ακριβως πως αισθανθηκες "
Το σκηνικο μου ηταν γνωριμο και το μονο που μπορεσα να του πω ηταν :
"Ευχομαι ο Θεος σε καποια στιγμη να στο ανταποδωσει"
Γυριζοντας σπιτι και αφου ηρεμησα μου ηρθε στο μυαλο αυτη η παραξενη αλυσιδα καλων πραξεων που ξεκινησα εγω και στο τελος ειχε αποδεκτη παλι εμενα .
Eγω επεστρεψα κατι σε μια κοπελα ,μια κοπελα επεστρεψε κατι στον αγνωστο φιλο μου και αυτος με την σειρα του επεστρεψε κατι σε μενα.
Τελικα το συμπαν εχει μια παραξενη αρμονια που μονο σε μερικες στιγμες μας αποκαλυπτεται .
Απο ολο αυτο ομως διδαχτηκα κατι ...
Και το μονο σιγουρο ειναι οτι την καλη πραξη που μου χαριστηκε θα την προωθησω και παλι κανοντας κατι καλο για καποιον αλλο ανθρωπο.
Γιατι τελικα οπως λενε και οι αγαπημενες μου Τρυπες

"Ολα τελικά, όλα
όλα τελικά ξαναγυρνάν σ' εμάς.."

Y.Γ.Ειπα οτι ηταν το πρωτο σημαδι γιατι υπαρχει και δευτερο σημαδι το οποιο εκτος απροοπτου θα ειναι και η επομενη αναρτηση.

19/11/09

Ιδιαιτεροι αγγελοι...


Υπαρχουν στιγμες που αισθανομαι οτι εχω τοσα να πω αλλα ο ανθρωπος που απευθυνομαι δεν μπορει με τιποτα να με καταλαβει...
Ειναι παλι φορες που εξηγω και ξαναεξηγω ενα θεμα και δεν γινομαι κατανοητος ...
Και θεωρουμαι εξυπνος και ισως με ευχερια λογου που καποιοι θα ζηλευαν...
Και παρολα αυτα ειναι ωρες που δεν συνενοουμαι ...
Οταν συμβαινει αυτο αισθανομαι τοσο παραξενα μονος και νιωθω τοσο μεγαλη κουραση που ολο αυτο με γονατιζει...

Εσυ το εχεις αυτο καθημερινα και ζεις μαζι του ...
Και το αντιμετωπιζεις αδιαμαρτυρητα...
Ποσο δυνατος πρεπει να εισαι...
Ποσο πιο εξυπνος απο ολους εμας τους κατα συνθηκη ευφυεις...

Υπαρχουν ημερες που δειχνω την ευαισθησια μου και οι ανθρωποι την εισπρατουν ως αδυναμια και την εκμεταλευονται...
Αμεσως τοτε και εγω την διπλωνω και την κρυβω ...
Ανασυρω την σκληρη πλευρα μου και ανταποδιδω την πληγη σε αυτους που μου την προξενησαν...
Γιατι ετσι εχει μαθει να αντιδρα ενας για τα μετρα του κοσμου κανονικος ανθρωπος...

Εσυ σκορπιζεις την ευαισθησια και την αγαπη σου απλοχερα γιατι αγνοεις την κακη πλευρα των ανθρωπων...
Ποσο αγνος και ευλογημενος πρεπει να εισαι;
Ποσο σθενος εχεις για να μπορεις να επιστρεφεις μονο αγαπη στην κακια...

Υπαρχουν περιοδοι της ζωης μου που καποιος με εχει πονεσει και δεν βρηκα την δυναμη να τον συγχωρησω...
Σαν γνησιος κανονικος ανθρωπος του το αρνηθηκα απο θυμο ,περηφανια η ακομα και απο εκδικητικοτητα...
Και το χειροτερο ειναι οτι το εκανα γνωριζοντας το αρνητικο της πραξης μου...

Εσυ ομως παντα συγχωρεις αληθινα και ειλικρινα...
Και συγχωρεις πολυ δυσκολοτερα πραγματα απο αυτα τα μικρα που αντιμετωπιζουμε εμεις οι υπολοιποι...
Συγχωρεις την κακια ,την κοροιδια, την απαξιωση με μια μεγαλοψυχια που με κανει και αισθανομαι ελαχιστος μπροστα σου...
Και σε θαυμαζω για αυτο...
Και οχι μονο για αυτο..

Σε θαυμαζω γιατι εχεις τον πιο απλο και ευθυ τροπο σκεψης...
Σε θαυμαζω γιατι εισαι ειλικρινης χωρις να σε νοιαζει αν η ειλικρινεια σου ενοχλει..
Σε θαυμαζω γιατι εισαι θαρραλεος, τακτικος και παρατηρητικος...
Σε θαυμαζω γιατι θυμασαι τα παντα ,αντιλαμβανεσαι αμεσως και την παραμικρη αλλαγη και βλεπεις ολες τις λεπτομερειες..
Σε θαυμαζω γιατι μπορεις να περνας ευχαριστα και μονος σου χωρις να βαριεσαι..
Τελικα αυτο που καταλαβαινω ειναι οτι μερικοι αγγελοι ειναι ιδιαιτεροι...
Ο Θεος τους ντυνει με ενα μανδυα που εμεις οι ανθρωποι δεν μπορουμε ευκολα να κατανοησουμε...
Ισως γιατι ειμαστε κακεντρεχεις και κοντοφθαλμοι...
Αλλα αμα μπορεσουμε να κοιταξουμε με τα ματια της ψυχης μας ,μπορει τοτε να καταλαβουμε το ποσο σημαντικα ειναι αυτα τα
διαφορετικα παιδια...
Γιατι πολυ απλα...
Εμεις ειμαστε συνηθισμενοι θνητοι...Ενω αυτα ειναι ιδιαιτεροι αγγελοι...

Υ.Γ.Ενας απο τους λογους που αξιζει να αγαπας εναν ανθρωπο ειναι απο το πως φερεται σε ενα τετοιο ιδιαιτερο αγγελουδι... Δειχνει πολλα για την δυναμη και το μεγαλειο της ψυχης του...

16/11/09

Αυτο που θελω...


Δεν υπαρχουν πορτες που δεν γινεται να ξεκλειδωθουν...
Για καθε κλειδαρια υπαρχει το αντιστοιχο κλειδι...Αμα ψαξεις θα το βρεις...
Δεν υπαρχουν πολεμοι που δεν γινεται να κερδιθουν..
Η ιστορια εχει αποδειξει οτι ασχετα με τους συσχετισμους δυναμεων ποτε δεν ξερεις πως μπορει να καταληξει η εκβαση μιας μαχης...
Δεν υπαρχουν λαθη που δεν διορθωνονται...
Ολα τα λαθη ,ηθελημενα η οχι ,εχουν ενα τροπο να διορθωθουν και να συγχωρεθουν,φτανει μονο να υπαρχει η θεληση...
Δεν υπαρχουν ανικητες πιθανοτητες...
Οι πιθανοτητες παντα ειναι στο χερι μας να αλλαξουν...
Και οπως λεει και ο σοφος...
Η μοιρα ειναι για αυτους που ειναι ανικανοι και δειλοι να ορισουν μονοι το πεπρωμενο τους...
Δεν υπαρχει κανενας Θεος που να μην εχει πιστους...
Ακομα και η πιο μικρη μορφη θεοτητας που μπορει να εχει την πιο ακραια μορφη διδασκαλιας εχει το δικο της κομματι πιστων...
Δεν υπαρχει ονομα που να μην σημαινει κατι...
Πισω απο καθε ονομα κρυβεται ενα νοημα μια ιστορια που πολλες φορες αγνοουμε...
Δεν υπαρχει κανενα απιαστο και απραγματοποιητο ονειρο...
Απλα η δεν ειναι παντα ορατο το μονοπατι που οδηγει στην πραγματοποιηση του η επιλεγουμε να μην κανουμε αυτο που χρειαζεται για την επιτευξη του...
Δεν υπαρχουν τελεια εγκληματα ...
Παντα υπαρχει ενα μικρο λαθακι, μια μικρη παραληψη που οδηγει ειτε στην εξιχνιαση ειτε οχι...
Δεν υπαρχουν ασθενειες που δεν μπορουν να γιατρευτουν..
Απλα για μερικες η επιστημη χρειαζεται λιγο παραπανω χρονο....
Δεν υπαρχουν στοχοι που ειναι αδυνατο να επιτευθουν ...
Ειναι μεσα στα πλαισια των δυνατοτητων μας να βρουμε τις σωστες μεθοδους που θα μας οδηγησουν στην ολοκληρωση του σκοπου μας...
Δεν υπαρχουν δικτατοριες που δεν ανατρεπονται ουτε και αιωνιοι βασιλιαδες...
Αυτου του ειδους ο απολυταρχισμος συμβαινει μονο για οσο ο εκαστοτε λαος το επιτρεπει...
Δεν υπαρχει καμια πηγη νεοτητας και κανενας τροπος να ξεγελασεις τον χρονο...
Απλα συμφιλιωσου μαζι του και αυτος τοτε θα ειναι κατι παραπανω απο ευγενικος μαζι σου...
Δεν υπαρχει ψυχη που να μην μπορει να σωθει...
Υπαρχει μονο αρνηση στο να ακολουθησει τον τροπο που πρεπει για να το κανει...

Γυρισε και κοιταξε την ομορφη γυναικα που ηταν ξαπλωμενη διπλα του και τοση ωρα τον ακουγε προσεκτικα...
"Σε κουρασα με την φλυαρια μου;"την ρωτησε ...
"Οχι καθολου "του απαντησε εκεινη"απλα περιμενω να δω που θα καταληξεις"
"Αυτο που θελω να πω ειναι οτι οταν συνειδητοποιησεις οτι δεν υπαρχει το αδυνατο,μαθαινεις να ζεις με τις αντιθεσεις σου και επιζητας αυτο που θελεις"
Οι κορες των ματιων της ειχαν διασταλει...
Ο αντρας χαμογελασε, χαιδεψε τα μακρια μαλλια της και συνεχισε ..
"Και αμα καταφερεις και βρεις αυτο που θελεις μετα εκτος απο την συνειδηση αποκτας και την πιστη"
Η νεαρη γυναικα τον φιλησε πεταχτα στα χειλη κανοντας τον να σωπασει...
"Και εσυ μια που το εχεις σκεφτει τοσο πολυ και γνωριζεις τοσα πολλα , ξερεις τι ειναι αυτο που θελεις;"
Την κοιταξε με τρυφεροτητα και υστερα την αγκαλιασε σφιχτα...
"Ξερω πολλα, αλλα δεν θελω πολλα"της ψυθυρισε στο αυτι...
"Αυτο που θελω ..Για να προσπαθω το αδυνατο και να πιστευω οτι δεν υπαρχει τιποτα το ακατορθωτο ,το εχω αυτη την στιγμη στην αγκαλια μου..."
Το προσωπο της γυναικας ελαμψε ...
"Αναρωτιεμαι αν υπαρχει καποια γυναικα που να μπορει να απαντησει οτιδηποτε σε κατι τοσο ομορφο..."ειπε με ξεπνοη φωνη..
"Δεν χρειαζεται να απαντησεις τιποτα ..."της αποκριθηκε εκεινος και την φιλησε αλλη μια φορα..."Το μονο που πρεπει να κανεις ειναι να εισαι εδω...Τιποτα αλλο... "

10/11/09

Magical exchange of thoughts...


Η νεραιδα κοιταξε δακρυσμενη τον ουρανο ...
Ειχε πιστεψει οτι θα περναγε...
Οπως ολες οι στιγμες αδυναμιας που ειχε νιωσει στο παρελθον...
Αλλα αυτη την φορα ειχε κανει λαθος ...
Αυτο το συναισθημα αντι να σβηνει με τον καιρο θεριευε ...
Ηθελε τοσα να πει και να κανει αλλα αισθανοταν σαν μια αορατη δυναμη να την κρατουσε ακινητη...
Ποσο ηθελε να ειναι ψεμα το ποσο σημαντικος ηταν για αυτην...
Αλλα ηταν αληθεια...
Συγκεντρωθηκε και προσπαθησε να ηρεμησει ...
Εκλεισε τα ματια και αρχισε να σκεφτεται τον ποιητη της...
Χωρις να το καταλαβει η εικονα του την συνεπηρε και αρχισε να μιλαει λες και αυτος βρισκοταν εκει ...
Διπλα της...Κοντα της...

Και αν ειμαι μια νεραιδα της θαλασσας πρεπει να θυμηθω...
Nα θυμηθώ να μην τον πνίξω με την αγάπη μου.
Του το'χω πει ότι η θάλασσα αυτή δε θα τον πνίξει.
Του το εχω υποσχεθει ..
Σαν μια ωραία εικόνα να είμαι, ένα νησί στη μέση του πελάγου.
Ακόμα κι όταν τα κύματα πάνω μου σκάνε, ίδια να μένω.
Ίδια με πριν, ίδια με πάντα.
Αγάπη και φόβο, ας μην τα κάνουμε να πάνε μαζί. ..

Την ιδια στιγμη ο ποιητης πεταχθηκε καθιδρος απο τον υπνο του...
Το ονειρο ηταν τοσο αληθινο που τον τρομαξε ...
Ηταν σιγουρος...
Η νεραιδα του του ειχε στειλει ενα μηνυμα...
Την ειχε νιωσει ...
Μετα απο μεγαλο διαστημα σιωπης ...
Και ηταν βεβαιος οτι ηταν λυπημενη και μπερδεμενη...
Ηξερε πως το νησι που του ειχε αναφερει οτι θα γινει συμβολιζε ενα ειδος αυτοθυσιας ...
Επρεπε να της απαντησει...
Ετρεξε στο παραθυρο του και κοιταξε τον ουρανο ...
Χαμογελασε...
Ειχε ξαστερια και απνοια αποψε αρα οι σκεψεις του θα ειχαν καλο ταξιδι ...
Εκλεισε τα ματια και αρχισε να σκεφτεται την νεραιδα του ...
Σε λιγο η εικονα της εκανε καταληψη στο μυαλο του και αρχισε να της μιλαει λες και την ειχε απεναντι του...

Οταν εσυ θα γινεσαι νησι εγω θα ειμαι η θαλασσα νεραιδα μου...
Για να σε περικλειω απο παντου ...
Να χαιδευω το περιγραμμα του κορμιου σου...
Να εχω την αποκλειστικη προσβαση σε ολες τις παραλιες της ψυχης σου..
Απο τις πιο κοσμικες μεχρι αυτες τις αποκρημνες και απατητες ...
Ξερεις αυτες που τοσο πολυ αγαπαω ...
Γιατι ειναι κρυφες για τους πολλους...
Και αν δεις και αγριεψουν τα κυματα μου μην φοβηθεις ψυχη μου...
Απλα να σε αγκαλιασω θα προσπαθω ...
Mε τον δικο μου ατσαλο τροπο...
Συγχωρεσε με που οσο και αν προσπαθω να μην κανουμε την αγαπη και τον φοβο να πανε μαζι εγω δεν τα καταφερνω ...
Γιατι τρεμω στην ιδεα μην μου παθεις κατι...
Και αυτο το συναισθημα δεν μπορω να το πολεμησω ...
Φοβαμαι για σενα ...
Γιατι χωρις εσενα ολες οι ομορφες εικονες μου ειναι λειψές...

Η νεραιδα ενιωσε μια ανατριχιλα σε ολο της το κορμι...
Τα ματια της ξαναγεμισαν δακρυα...
Ο ποιητης της μολις ειχε περασει απο μεσα της..
Την ειχε νιωσει ...
Της ειχε απαντησει...
Και με αυτο τον δικο του μαγικο τροπο ειχε ,οπως παντα,καταφερει να ημερεψει την τρικυμια ...
Ενιωθε λυτρωμενη ..
"Σε ευχαριστω τοσο πολυ..." ψελλισε και εκλεισε την εικονα του ποιητη της στο τελευταιο δακρυ της...

7/11/09

Μοναχικος παραδεισος....



Σταθηκε σε ενα μικρο υψωμα και αφησε το βλεμμα του να περιπλανηθει στην ομορφια του τοπιου...
Επιτελους ηταν σε αυτο το ξεχωριστο μερος που απο παιδι ποθουσε...
Σε αυτο το μερος που τα λουλουδια ειναι παντα ανθισμενα...
Που ο ουρανος ειναι παντα γαλαζιος...
Που εχει απεραντες αμμουδιες και τα νερα του ωκεανου ειναι παντα κρυσταλλινα και καθαρα...
Σε αυτο το μερος που τα πουλια κελαηδουν χαρουμενα...
Που ακομα και η βροχη οταν πεφτει ειναι απαλη και φιλικη ..
Αν κατι μπορει να συγκριθει με αυτο το μερος ειναι μονο ο παραδεισος...
Μα τι το σκεφτοταν?
Δεν υπηρχε καμια αμφιβολια αυτος ηταν ο παραδεισος ...
Και αυτος τον ειχε κερδισει...
Ποσο αδικο ειχαν ολοι ...
Που του ελεγαν οτι θα καει στην κολαση...
Τελικα δεν εχασε τιποτα παρολα οσα ειχε κανει...
Και δεν ηταν και λιγα...
Αρωστησε και μεταδωσε οτι ασθενεια υπηρχε...
Εξευτελισε το σπιτι του ...
Εκανε τους γονεις του να τον απορριψουν ...
Προδωσε τους φιλους του...
Καταφερε οι λεξεις του να μη σημαινουν τιποτα και για κανενα...
Κατορθωσε και εκανε καποιον να κλαιει καθε μερα...
Χωρις λογο...
Ετσι, απλα για την απολαυση...
Εγινε αυτο που ολοι μισουν ...
Αυτος που κανεις δεν θελει να ακουει...
Μπορεσε και μισησε και ο ιδιος τον ευατο του ...
Τον μισησε πιο πολυ απο οτιδηποτε αλλο...
Σαν ενα πατερα βιαστη...
Η μια φονισσα μανα ...
Ηταν ενας συγχρονος Διονυσος...
Ενας εγωπαθης παραβατης ολων των Θεικων εντολων...
Και ομως δεν ηταν αυτος ο χαμενος ...
Η ανταμοιβη του ηταν αυτο το μερος ...
Ο Παραδεισος ...
Τελικα μαλλον ολοι ειχαν αδικο ολοι σχετικα με το σωστο και το εναρετο ...
Ποσο ηλιθιοι του φαινοντουσαν τωρα...
Τις σκεψεις του διεκοψε ενα σατανικο γελιο...
"Μα καλα ανοητε ειλικρινα πιστευεις οτι εισαι στο παραδεισο?"
Το αρχικο ξαφνιασμα ακολουθησε μια αδιορατη αισθηση φοβου...
"Και αυτο το μερος τι ειναι αν δεν ειναι ο παραδεισος?"φωναξε προς την μερια που ερχοταν η αποκοσμη φωνη
"Αυτο το μερος ειναι αυτο που κερδισες απο την συμφωνια σου με το διαολο και τα εν ζωη εργα σου...Αν δεν το εχεις καταλαβει, εισαι στην κολαση ανθρωπακι..."
Το παραδοξο που βιωνε τον εκανε να παψει για λιγο να φοβαται και να γρυλλισει
" Μα αυτο το μερος ειναι σαν τον παραδεισο.."
"Τι ηλιθιος!!! Δεν προσεξες οτι δεν υπαρχει αλλος εδω?Τι αξια νομιζεις εχει ο παραδεισος οταν εισαι σε αυτον μονος σου ?"
Παγωσε ....
Τωρα αρχισε να κατανοει τι ειχε συμβει...
Το γελιο τωρα ακουστηκε πιο δυνατο και σαρκαστικο ...
"Ενας παραδεισος που φτανεις μονος σου ειναι η χειροτερη μορφη της κολασης...Καλη διαμονη..."

2/11/09

Beat The Odds...



To διαβασα πριν απο μερες στο τροκτικο και με συγκινησε..
Ειναι απο τα πραγματα που ολοι ευχομαστε να μην μας τυχουν ποτε...
Oυτε σε εμας ουτε στους δικους μας ανθρωπους...
H Jo Moseley ειναι μια γυναικα που πασχει απο καρκινο,,,
Περσυι τετοια εποχη οι γιατροι της ειπαν οτι τα Χριστουγεννα του 2008 θα ηταν τα τελευταια της....
Αυτη με την βοηθεια των φιλων της εφτιαξε ενα γκρουπ στο Facebook και ζητησε απο τον κοσμο να της στειλει χριστουγεννιατικες καρτες...
Οπως ειπε η ιδια απο αυτες τις καρτες πηρε τεραστια ψυχικη δυναμη και θαρρος για να αντιμετωπισει την αρρωστια της..
Διαψευσε τους ιατρους της και επεζησε...
Οταν εμαθα την ιστορια βρηκα και εκανα επισκεψη στο διαδικτυακο της σπιτι(στο blog της δηλαδη)
Διαβαζοντας τα κειμενα της αισθανθηκα τοσος μικρος μπροστα στην δυναμη και το θαρρος που δειχνει αυτη η γυναικα μπροστα στη ασθενεια και στο θανατο ...
Και αντλει την δυναμη της απο την αγαπη που της εδειξαν αγνωστοι ανθρωποι στελνοντας της μια καρτα εορτων...
Και ετσι ζηταει και φετος να της στειλουν καρτες ...
Απλες χριστουγεννιατικες καρτες με ευχες... Tιποτα αλλο!!!
Σε εμας θα κοστισει πενταροδεκαρες και καποια λεπτα απο τον χρονο μας ...
Για την Jo θα ειναι ενα τεραστιο δωρο ζωης...
Καντε το ...Στειλτε την αγαπη σας και την συμπαρασταση σας σε αυτη την κοπελα...
Ειμαι σιγουρος οτι θα νιωσετε πολυ ομορφα μετα ...



Οποιος θελει μπορει να της στειλει μια καρτα σε αυτη την διευθυνση...

Karen Jo Moseley
802 Troy Rd. APT #105
Albert Lea, MN 56007

USA

Και για οποιον θελει να κανει μια επισκεψη στο blog ας κανει ενα κλικ εδω:

http://jomoseleysblog.blogspot.com/

28/10/09

What is love???



Ενα απο τα πραγματα που απολαμβανω ειναι οι ομορφες συζητησεις...
Λατρευω την λεκτικη αντιπαραθεση και την ανταλλαγη αποψεων και επιχειρηματων...
Με τους κολλητους μου πολλες φορες πιανουμε ενα θεμα και το αναλυουμε απο ολες τις πιθανες πλευρες...
Συχνα πυκνα αυτες οι συζητησεις μπορει να καταληξουν σε πληρη διαφωνια αλλα αυτη ειναι και η ουσια τους...
Οι φιλοι μεταξυ τους πρεπει να ειναι διαφορετικοι ανθρωποι που αλληλοσυμπληρωνονται...
Μερικες νυχτες το θεμα μπορει να ειναι τετοιο που να μην μιλησω πολυ...
Παρολο που παιρνανε χιλιες σκεψεις και αποψεις προτιμω να τις βαλω σε μια σειρα μεσα στο μυαλο μου και να διατυπωσω την αποψη μου με τον μονο τροπο που ξερω να εκφραζομαι ,τον γραπτο...
Ετσι πριν καποιες ημερες η συζητηση περιστραφηκε γυρω απο την αγαπη ...
Και με εναυσμα καποια γεγονοτα αναλυσαμε το τι σημαινει για τον καθενα ...
Εγω εκεινη την νυχτα δεν το αναλυσα ...
Ξερω οτι οταν μιλαω εν θερμω στεναχωρω τους ανθρωπους που αγαπαω ...
Μπορει να μπορω να γραφω ομορφα ουδετερα κειμενα αλλα οταν εχει κανει με την ζωη των δικων μου γινομαι αυστηρος και καχυποπτος...
Βεβαια εχω το πλεονεκτημα οτι πεφτω σπανια εξω στις εκτιμησεις μου και ετσι η αποψη μου εχει ενα ειδικο βαρος για τους συνομιλητες μου...
Αλλα δεν το χρησιμοποιω ως δικαιολογια για την κριτικη που ασκω και φροντιζω να την περιοριζω...
Τι ειναι τελικα η αγαπη?
Υπαρχει αραγε η εχει γινει ενα συμφεροντολογικο αλισβερισι?
Μενουμε μαζι με εναν ανθρωπο επειδη μας συμπληρωνει και μας κανει να νιωθουμε τοσο ομορφα η επειδη διακατεχομαστε απο ανασφαλεια και το φοβο της μοναξιας?
Τελικα πολλοι λενε οτι αγαπανε αλλα πως οριζει αραγε ο καθενας την εννοια της αγαπης..
Αυτος ο ορισμος ηταν που με προβληματισε εκεινη την νυχτα...
Και αφου σκεφτηκα αποφασισα να δωσω αυτο τον ορισμο μεσω μιας ιστοριας που ξερω...

Μια φορα ηταν ενα πολυ αγαπημενο ζευγαρι...
Ο αντρας λατρευε κυριολεκτικα την ομορφη συζυγο του...
Ηταν μια εξυπνη ,εαισθητη αλλα και λιγο φιλασθενη γυναικα...
Σε καποια στιγμη κυρυχθηκε πολεμος και ο αντρας επρεπε να παει να πολεμησει...
Η γυναικα σπαραξε την ωρα του αποχωρισμου και τον εβαλε να ορκιστει οτι θα γυρναγε σωος κοντα της ...
Αυτος ο ορκος ηταν που εδινε δυναμη και κουραγιο στον νεαρο αντρα να ανταπεξελθει στις κακουχιες του πολεμου...
Οταν καποια στιγμη ο πολεμος τελειωσε ξεκινησε γεματος χαρα και λαχταρα για το σπιτι του...
Στο δρομο ομως συναντησε εναν οικογενειακο φιλο που τον συλλυπηθηκε για τη συμφορα που τους βρηκε.
"Ποια συμφορα?" ρώτησε αυτός όλο ανησυχία.
"Δεν το εμαθες? Η γυναίκα σου έπαθε μια μολυσματική ασθένεια και έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της."
Ο αντρας σοκαρισμενος εκατσε σε μια ακρη του δρομου και αφου ξεσπασε κλαιγοντας ,προσπαθησε να σκεφτει το πως θα αντιμετωπιζε τα νεα δεδομενα...
Οταν αποφασισε πηγε σπιτι του και μπαινοντας μεσα φωναξε την γυναικα του να ερθει να τον αγκαλιασει ...
Αυτη ,κλαιγοντας απο το αλλο δωματιο ,του φωναξε οτι θα ερχοταν αμεσως φτανει να εκλεινε ολα τα φωτα του σπιτιου...
Τοτε και αυτος της απαντησε οτι δεν ξερει αν ειναι το φως αναμενο γιατι ενας τραυματισμος στον πολεμο τον εκανε να χασει την οραση του ...
Η γυναικα απελευθερωμενη τοτε ετρεξε και τον αγκαλιασε με την ιδια αγαπη με το ιδιο παθος ...
Εζησαν αλλα 10 ευτυχισμενα χρονια πριν η αρρωστια καταβαλει την ατυχη κοπελα...
Οταν η αγαπημενη του γυναικα πεθανε ο ηρωας της ιστοριας μας της εκλεισε τα ματια και ανοιξε τα δικα του ...
Τα κρατουσε δεκα χρονια κλειστα υποκρινομενος τον τυφλο για να μην την πληγωσει...

Τωρα καποιος μπορει να μου πει αυτο ειναι το ιδεατο αλλα οχι το εφικτο...
Μπορει καποιος να πει οτι αυτα γινοντουσαν σε αλλες εποχες και πλεον η θεση τους ειναι μαζι με τα παραμυθια ...
Μπορει καποιος να μου πει οτι η εποχη μας ειναι τοσο προστυχη που δεν υπαρχει χωρος για τετοιες συμπεριφορες...
Μπορει τελικα να εχει και δικιο αλλα...
Για μενα...
Που θελω να πιστευω οτι παντα υπαρχει κατι καλο που αξιζει να παλεψεις και να αφοσιωθεις ...
Που συνεχιζω σε αυτη την εποχη να ειμαι ακομα ηλιθια ρομαντικος...
Για εμενα λοιπον...
Αυτο ειναι ο ορισμος της αγαπης ...

24/10/09

Διαιρει και βασιλευε...


Εδω και καιρο χανομαι σε σκοτεινα ονειρα...
Σαν να ειναι καπνος περνανε απο τα ρουθουνια και διαχεονται σε ολο μου το κορμι...
Ο φοβος της αβεβαιοτητας με καλει να τον αντιμετωπισω καθε φορα που κλεινω τα ματια μου για να κοιμηθω...
Μαζι με την αμφιβολια ερχεται και ο εφιαλτης...
Αυτο το κακο ονειρο που μετατρεπει αγαπημενους φιλους σε αδηφαγα θηρια...
Καθε νυχτα σαν ερχεται το νιωθω...
Γεμιζει το σπιτι της ψυχης μου κρυα και ασχημα δωματια...
Δωματια που μεσα τους ειναι κλειδωμενα οι φοβοι και οι αναμνησεις που δεν βρηκα το θαρρος να αντιμετωπισω ακομα...
Ερχεται παλι...
Για να παιξει αυταρεσκα με την αδυναμια μου...
Να πει με απιστευτη θεατρικη ευκολια τα ψεμματα της...
Να φυτεψει τους σπορους της αμφιβολιας στο νωπο χωμα της ψυχης μου...
Καθως πλησιαζει νιωθω να πνιγομαι...
Μαλλον γιαυτο ευθυνεται το αρωμα που φοραει για να καλυψει την χυδαιοτητα που σκορπαει στην ατμοσφαιρα...
Και ομως υπηρξαν στιγμες που την λυπηθηκα...
Προσπαθησα ακομα και να προσευχηθω για αυτην και ας μην ξερω πως...
Μηπως ακομα και την τελευταια στιγμη σπασει,καταλαβει,μετανιωσει..
Αδικα..Οπως λενε οι σοφοι το προσωπειο δεν αλλαζει το προσωπο...
Και οταν για καποια στιγμη σαστισε και τρομαξε απλα κουρνιασε σε μια γωνια καρτερωντας την επομενη στιγμη αδυναμιας..
Και οταν αυτη φανερωθει θα σε καρφωσει με το μαχαιρι που κρυβει επιδεξια κατω απο την γλωσσα της..
Δεν μπορει να παει κοντρα στην φυση της...
Αυτη μας η συναντηση ειναι και η τελικη ...
Οι ευκαιριες χαθηκαν μεσα στο αλαζονικο σου παραληρημα και τωρα ειναι η ωρα του θερισμου...
Σφιγγω τις γροθιες μου και ματωνω τα χειλη μου καθως σε διαμελιζω λεκτικα σε μικρα κομματια...
Ξεθωριαζεις και ζαρωνεις...
Συνειδητοποιω οτι η πηγη της δυναμης σου ολο αυτο τον καιρο ηταν το ψεμα και η υποκρισια...
Προς ολους...
Συγγενεις,φιλους, εραστες...
Μπλεγμενοι ολοι στον ιστο της διαστρεβλωσης ...
Ενα ιστο που ειχες υφανει με ασυστολα ψεματα ...
Αλλα αυτος ιστος θα καταστραφει αποψε...
Αποψε θα τοποθετηθεις εκει που πρεπει...
Στο βασιλειο των σκιων...
Κραταω το σημαδι απο την πληγη που μου προκαλεσες για να μου θυμιζει το λαθος μου...
Κανω λεπιδα κοφτερη την αληθεια και με αυτην κοβω ο,τι με ενωνει μαζι σου..
Και οπως θα σερνεσαι πληγωμενη και ταπεινωμενη προς την σκια σου δινω μια τελευταια συμβουλη για να θυμασαι ...
Στο διαιρει και βασιλευε οι νικες που παιρνεις ειναι παντα προσκαιρες...
Η αληθινη αγαπη,η αληθινη φιλια ,τα αληθινα συναισθηματα ,το τελος της γιορτης τα βρισκει παντα να επικρατουν...

20/10/09

Tales from a stranger...


Ειπανε τις ιστοριες τους καθισμενοι κατω απο το νυσταγμενο φως του πρωινου...
Με ολα τα χρωματα της χαραυγης να λαμπουν μεσα στα ματια μας...
Αμουστακος πιτσιρικας ημουνα εγω τοτε και δεν ειχα ιστοριες να πω...
Ηθελα να ειμαι ροκας ομως και αποψε ηταν η πρωτη βραδια που ενιωθα ενας τετοιος...
Τα τραγουδια του Παυλου να παιζουν απο ενα ξεχαρβαλωμενο μαγνητοφωνο και εμεις γυρω απο την φωτια να ακουμε ιστοριες...
Ιστοριες που ελεγε ενας ρακενδυτος παραξενος τυπος ...
Πρεπει να μιλουσε ολη νυχτα ...
Ελεγε την μια μετα την αλλη...
Για το χθες ,για το σημερα ,για την ζωη,για τον ερωτα...
Και τωρα ελεγε για τους σοφους...
Οπως μιλαγε κοιταξε το παιδικο προσωπο μου και καρφωνοντας το βλεμμα του στο δικο μου ειπε..
"Ο σοφος ανθρωπος δεν εχει δικο του χρονο, ο σοφος ανθρωπος δεν προλαβαινει να ξεκουραστει και η σκεψη του υπνου δεν κατοικει στο μυαλο του"
Ασυναισθητα και αυθαδικα τον ρωτησα
"Και γιατι γινεται αυτο?"
Κατω απο τα αγρια γενια του σχηματιστηκε ενα χαμογελο ...
"Γιατι καποιος στοχος η καποιο προθυμο ακροατηριο κλεβει καθε στιγμη απο το χρονο του.."
Σηκωθηκε αποτομα ..
"Να ξερετε οτι ειμαστε θνητοι , το μονο σιγουρο ειναι οτι θα πεθανουμε... Κατα συνεπεια αυτο το λιγο χρονο που θα περασουμε εδω πρεπει να μαθουμε τον ζουμε "
Αρχισε να κανει βηματα προς τα πισω σαν να ηθελε να αποκοπει σιγα σιγα απο την ομυγυρη...
"Αφου ρωτατε να ακουτε .. Και αφου ακουτε να μαθαινετε..Πρεπει να προλαβετε τοσα πολλα να κανετε...'
Μας κοιταξε ολους εναν εναν ...
"Μην καθεστε επαναπαυμενοι στην ρουτινα και στην βολεψη σας , γεμιστε την ζωη σας με ερωτα ,γεμιστε την ζωη σας με πονο και εμπειριες,γεμιστε την ζωη σας με ιδεες και ιδανικα και σηκωθητε για να συναντησετε το πεπρωμενο σας"
Γυρισε την πλατη του και ενω αρχισε να απομακρυνεται φωναξε ...
"Ακομα καθεστε ?Σηκωθητε !Πηγαινετε να φτιαξετε μια ιστορια μωρε... Που θα ειναι για τον καθενα σας η πιο πολυτιμη ιστορια του κοσμου , γιατι θα ειναι η δικια σας..."

14/10/09

Καληνυχτα φιλε...


Υπαρχει ενας ανθρωπος που ειναι μοναδικος και σπανιος...
Υπαρχει ενας ανθρωπος που χαριζει απλοχερα αγαπη ,σεβασμο και προστατευτικοτητα..
Υπαρχει ενας ανθρωπος που εδω και 30 χρονια στεκεται σαν βραχος διπλα μου,και στα καλα και στα κακα..
Υπαρχει ενας ανθρωπος που η αυρα του και μονο με κανει να γινομαι καλυτερος χαρακτηρας...
Ειναι το φιλαρακι μου , ο Χρηστος που πριν λιγες μερες κλεισαμε 30 χρονια φιλιας και γιαυτο μου εστειλε το κειμενο που ακολουθει...
Το δημοσιευω γιατι θελω να ειναι αναρτημενο στο blogospito μου οπως ειναι ενας πινακας ζωγραφικης σε τοιχο κανονικου σπιτιου ...
Γιατι για μενα η φιλια ,η αγαπη και η αφoσιωση αυτου του ανθρωπου ειναι απο τα πιο ανεκτιμητα πραγματα που εχω...


Ο ηλιος επεσε και σε λιγο τιποτα δεν θα θυμιζει τι προηγηθηκε σε αυτη την τοποθεσια!
Η μαχη τελειωσε και το σκοταδι θα καλυψει τα ιχνη της...
Περπατω νωχελικα ψαχνοντας μες το δασος ενα μερος να περασω τη νυχτα. Καπου αναμεσα στο λιγοστο φως αχνοφαινεται κατι σαν ξεφωτο.
Το μερος μοιαζει να ειναι ιδανικο,αναβω φωτια και αφηνω το σπαθι και την ασπιδα διπλα μου..
Αυτη ειναι η πιο ομορφη αλλα και πιθο επωδυνη ωρα της ημερας ,ειναι η ωρα της ηρεμιας.
Κοιταω τη φωτια και βυθιζομαι στις σκεψεις,σαν τις περιεργες σκιες που δημιουργει η φωτια ξεπηδουν οι ερωτησεις στο μυαλο μου.
"Ποιος ειμαι,που παω,γιατι κανω οτι κανω?!"
Αξαφνα τις σκεψεις μου διακοπτει ενας θορυβος,ειναι βηματα στα χορτα,πιανω αμεσως το σπαθι μου.
"Ποιος ειναι εκει?"φωναζω...
" Εγω ειμαι" ακουστηκε μια φωνη γνωριμη και τα ματια μου ελαμψαν ...
Σηκωθηκα αμεσως να καλωσορισω τον επισκεπτη μου "Καλως ορισες φιλε μου " του ειπα νιωθοντας ανακουφιση απο την παρουσια του...
Ειναι ο μονος ανθρωπος που ειναι μαζι μου χρονια,ο μονος που εμεινε να μου θυμιζει απο που ξεκινησαμε,συμπολεμιστης και συνοδοιπορος επι σειρα ετων..
Αμετρητα χρονια πολεμαμε διπλα διπλα αλλα και μακρια,για τα ιδια ιδανικα αλλα σε διαφορετικα πεδια μαχων.
Καθως πλησιαζει τη φωτια βλεπω αιμα να εχει σταξει κατω απο την πανοπλια του...
"Φιλε πληγωθηκες?του λεω εντρομος
Δεν ειναι τιποτα μονο μια γρατζουνια !Δεν μπορουν να μουν κανουν τιποτα παραπανω απο μια γρατζουνια"αποκριθηκε.
Τον πλησιασα και τον βοηθησα να βγαλει την πανοπλια του ωστε να μπορεσω να κοιταξω το τραυμα του...
Η πληγη του δεν ειναι επιπολαιη ουτε γρατζουνια ...
"Ειναι βαθια η πληγη φιλε και δεν ειμαστε παιδια πια,αργουν τωρα να επουλωθουν ,πρεπει να προσεχεις"
Ο φιλος μου χαμογελασε και κοιτωντας με που εδενα την πληγη του μου πεταξε την γνωστη του ατακα
"Μην φοβασαι για μενα ,αντεχω πιο πολυ απο οσο πιστευουν και δεν εχουμε πει πως οτι δεν σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο?"
Σκυβω το κεφαλι δεν θελω να δει την εκφραση μου και τον βαζω να ξαπλωσει,πριν απο χρονια οταν το ελεγε αυτο γελουσα τωρα ξερω οτι δεν ειναι ετσι,
Ξερω οτι οι συνεχομενες πληγες απλα δεν σε σκοτωνουν αμεσα ο θανατος ειναι αργος.
Ξαπλωνω κι εγω ειναι η ωρα της ξεκουρασης του πολεμιστη,αλλα ο υπνος αρνειται να ερθει σαν λυτρωση...
Στο μυαλο οι σκεψεις επισρεφουν και προσπαθουν να βρουν απαντησεις αλλα ματαια.
Σαν αλλος Δον Κιχωτης ενας περιπλανωμενος ιπποτης, σ'ενα αεναo ταξιδι αναζητησης της Δουλτσινεας ...
Περασα θαλασσες ποταμια βουνα και καμπους ,παλεψα με τα στοιχεια της φυσης,με γιγαντες και δρακους χωρις να καταλαβω αν κερδισα η' αν εχασα!
Τα χρονια περασαν σαν νερο και τιποτα δεν αλλαξε ακομα δεν βρηκα καμια απαντηση,ακομα δεν βρηκα την αληθεια!Η κουραση ηρθε σαν φυσικη καταληξη της απουσιας της ελπιδας.
Και το ταξιδι συνεχιζετε...
Ο πληγωμενος συντροφος μου γυρισε το κεφαλι του μου ειπε χαμογελωντας"Ε φιλε οι σκεψεις σου ακουγονται πολυ δυνατα,σταματα να σκεφτεσαι και προσπαθησε να κοιμηθεις η μαχη μας συνεχιζεται αυριο"...
Τα λογια του με αφυπνισαν , ειχε δικιο .
Τον κοιταξα χωρις να πω λεξη,δεν χρειαζοταν αλλωστε,μετα απο τοσα χρονια ειναι αρκετο ενα βλεμα για να καταλαβουμε ο ενας τον αλλο.
"Αδειασε το μυαλο σου και κοιμησου, Καληνυχτα φιλε" μου ειπε.
Τον κοιταξα με γνωστο προστατευτικο μου υφος ..
"ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΦΙΛΕ..."

10/10/09

Φλογα...


Δες το φως απο εκεινους που μπορουν να το βρουν ...
Ψαξε αναμεσα στο πληθος για το οικειο προσωπο...
Θα το αναγνωρισεις πιστευω...
Ειναι αυτο που μπροστα απο τα ματια του φαινεται να εχει περασει ενας ολοκληρος κοσμος...
Παψε να θρηνεις για το ματαιο ονειρο ...
Ειναι αργα πια για να σωθει...
Κειτεται μπροστα σου ψυχρο και ακαμπτο...
Συνειδητοποιησε το ...
Οπως πρεπει να συνειδητοποιησεις οτι η μοιρα πρεπει να κρυψει το προσωπο της ...
Να κρυφτει απο εκεινους που καμωνονται οτι μπορουν να διαβασουν τα σημαδια ...
Απο αυτους που λενε οτι μπορουν να σου φανερωσουν τα ανειπωτα..
Απο τους νεογεννητους φαρισαιους...
Μην φοβασαι την ομιχλη αυτου του τοπου...
Ουτε να σε τρομαζει η οργη των κεραυνων αυτη την νυχτα.
Eδω ειμαι εγω...
Μην δινεις σημασια στις κραυγες του ψευδους...
Αγνοησε τες και θα ξεθωριασουν...
Μην υποκυψεις στις ικεσιες του πονου ...
Ειναι παραπλανητικο τραγουδι σειρηνας για να χασεις το δρομο..
Εδω ειμαι εγω...
Επικεντρωσου στην φωνη μου και απλα συνεχισε να προχωρας προς το αχνο φως...
Κατα την διαδρομη αδειασε το μυαλο σου απο το σημερα..
Μεταφερσου σε μια αλλη εποχη ...
Σε μια εποχη με εντονες στιγμες παθους...
Ετσι ωστε να μην μπορουν να εισχωρησουν τα πλασματα της νυχτας μεσα του...
Σφραγισε το νου σου με συναισθηματα αληθειας, αγαπης και σεβασμου...
Αυτα ειναι που τα τρομαζουν...
Αυτα ειναι που τα διωχνουν ...
Γιατι ειναι ανικανα να τα αντιμετωπισουν...
Γιατι ειναι ανικανα να τα βιωσουν...
Και γιαυτο τα φοβουνται...
Συνεχισε να περπατας ...
Φτανεις σε λιγο...
Εισαι πια τοσο κοντα ...
Πρεπει ηδη να νιωθεις τις αορατες αλυσιδες να ραγιζουν ...
Σε λιγο θα σπασουν στο υποσχομαι....
Μονο συγκεντρωσου στο φως και συνεχισε...
Εδω ειμαι εγω....
Ακου την φωνη μου ...
Αισθανεσαι τον αερα της αποδεσμευσης να σου χαιδευει τα μαλλια?
Κοταξε τον που φτανει στην φλογα και την δυναμωνει ...
Κανε ενα βημα ακομη ...
Τα καταφερες...
Εφτασες ονειρικο μου πλασμα...
Εισαι πια εδω και μπορεις να κρατησεις την φλογα στα χερια σου...
Νικησες τους φοβους και τους δαιμονες ...
Τι να μπορεσει να σε τρομαξει πια?
Απο εδω και περα η ζωη θα σου μοιαζει με παιχνιδι που θα μπορεις να νικας συχνα...
Ειδες που η φλογα δεν σου καιει τα χερια οπως φοβοσουνα...
Ηταν φτιαγμενη για να ζησει στην παλαμη σου...
Και εχει μονο ενα σκοπο...
Να φωτιζει ολα αυτα που προκειται να κερδισεις...
Με κοιταζεις ...
Εχεις παλι αυτο το τρομαγμενο βλεμμα ...
"Ειναι αληθεια η ονειρευομαι?" με ρωτας ...
Ετσι οπως ειμαι αντικρυ σου βαζω τις παλαμες μου κατω απο τις δικες σου ...
Αναμεσα μας φεγγει η φλογα και φωτιζει τις λιμνες των ματιων σου που ειναι ετοιμες να ξεχειλισουν...
"Ειναι αληθεια ...Καλως ηρθες ...Εδω ειμαι εγω..."

6/10/09

Δεν ειμαι ποιητης...



Δεν ειμαι ποιητης...
Αν και καποιες στιγμες ανθρωποι που με αγαπανε και ανθρωποι που με διαβαζουν με αποκαλουν ετσι...
Δεν ειμαι ποιητης ...
Αλλα μερικες φορες εχω την ψευδαισθηση οτι ειμαι ενας απο αυτους...

Οταν γραφω τις σκεψεις μου...
Οταν εξιστορω τα λαθη μου...
Οταν κραυγαζω τους ποθους μου...
Οταν αποτυπωνω τα συναισθηματα μου...
Και τα βλεπω να αγγιζουν τους αλλους και αυτοι να τα δεχονται με ενθουσιασμο...

Αλλα αυτη η στιγμη κραταει οσο πρεπει...
Ελαχιστα δηλαδη...
Επειτα ξαναγινομαι ο ασημαντος εαυτος μου...
Και οταν οι αλλοι μου το λενε προσπαθω να το προσπερναω...
Γιατι οταν με αποκαλουν ετσι ντρεπομαι...
Βλεπω διπλα μου τα πεταμενα χειρογραφα που δεν τα εχει δει ακομα κανεις και θελω να τα καψω...
Παντα κατι με σταματαει στο τελος και δεν το κανω...
Δεν μπορω οσο και αν προσπαθω να κατανοησω τι...

Δεν ειμαι ποιητης...
Αισθανομαι τοσο λιγος για ενα τετοιο τιτλο...
Την λατρευω την ποιηση ...
Νιωθω δεος μπροστα στο μεγεθος της...
Μαγευομαι απο την οψη της...
Ταξιδευω με τα φτερα της...
Η ποιηση ειναι δημιουργια...
Η ποιηση ειναι διδασκαλια....
Η ποιηση ειναι επανασταση ...
Η ποιηση ειναι ανεξαρτησια...
Και οι πραγματικα μεγαλοι ποιητες υπηρξαν προφητες και αγγελιοφοροι...

Δεν ειμαι ποιητης ...
Ενα κομματι απο την μαζα ειμαι...
Που εχει τους ιδιους πονους με σενα ...
Τους ιδιους φοβους με σενα...
Τις ιδιες ανησυχιες με σενα ....
Η μονη ισως διαφορα μαζι σου ειναι οτι δεν εχω μαθει να μενω βουβος...
Απλα ο τροπος που τα μεταφερω στο χαρτι μερικες φορες σου δημιουργει ομορφα συναισθηματα και σκεψεις...
Aλλα αυτο δεν με κανει ποιητη...
Και αν για τετοιο με περασες μην με διαβασεις...
Καψε ο,τι εγραψα στο χωμα και κατω απο τις σταχτες φυτεψε ενα λουλουδι....
Ετσι θα μπορω και εγω να υπερηφανευομαι οτι γεννηθηκε απο τα γραπτα μου κατι ομορφο...

3/10/09

Ταξιδευω αποψε...


Ταξιδευω αποψε...
Οι τοσες μου φυγες με κουρασαν...
Φυγες ανευ προορισμου...
Αραγε ηταν πραξεις αυτοθυσιας η δειλιας?
Δεν μπορω να το ξεχωρισω πλεον...
Απατη ηταν σου λεω...
Μπορει να ηταν γλυκια απατη αλλα η ουσια δεν αλλαζει...
Ασχετα με το κινητρο της μια απατη ειναι παντα απατη...
Εναλλασομαι τοσο καιρο σε τοσους πολλους ρολους που μπερδευτηκα...
Λες και σε καθε ταξιδι αφηνα ενα κομματι μου πισω..
Αποψε σε αυτο το τελευταιο ταξιδι θελω να ειμαι μονο ο γυμνος εαυτος μου...
Αναψα μια φωτια και πεταξα τα ρουχα που φοραγα μεσα της ...
Τα μισω αυτα τα ρουχα...
Μεχρι τωρα το καθε μου φευγιο το εντυνε η μοναξια...
Και τα ρουχα του ηταν παντοτε σκουρα...
Ξεθωριαζαν στο μυαλο μου καθε φορα και πιο πολυ τα χρωματα...
Με τα χρονια ξεχασα το γαλαζιο που λατρευω ...
Καταρα...

Ταξιδευω αποψε...
Θα το αλλαξω το σκηνικο..
Πες με παλι τρελο..
Πες με παλι ονειροπολο...
Πες οτι καλυτερο εχεις για να με αποθαρυνεις...
Θα σε ακουσω αλλα για αλλη μια φορα θα ειμαι ανυπακουος....
Θα τους πολεμησω και αυτους τους ανεμομυλους....
Σαν ρομαντικος σχιζοφρενης παγιδευμενος σε λαθος εποχη...
Θα κρυψεις το προσωπο σου στις παλαμες σου καθως η μαχη θα εκτυλισεται ...
Γιατι ξερεις οτι δεν αντεχω να βλεπω τα δακρυα σου ...
Θα ευχεσαι οτι γινει να ειναι γρηγορο και ανωδυνο....
Αλλα καμια μαχη τετοιου ειδους δεν γινεται να ειναι ετσι...
Θα ειναι δυσκολη και επωδυνη ...

Αν νικησω θα ερθω...
Αν με αντεξεις θα μεινω...
Αν με αγαπησεις θα αναστηθω...

Ταξιδευω αποψε...
Στο πεδιο της μαχης εχουν παραταχθει τα λαθη ,τα παθη ,οι εμμονες μου και με περιμενουν ...
Ομως νιωθω πιο δυνατος και αποφασισμενος απο ποτε...
Αυτο το μαρτυριο που μοιαζει με του Προμηθεα θα τελειωσει αυτην την νυχτα....
Αλλα εσυ...
Μην φοβασαι αποψε...
Μονο πιστεψε με...
Δεν γινεται να πεθανω αποψε...
Το ξερω ...
Και η διαισθηση μου δεν μου εχει πει ποτε ψεμματα...
Ειμαι σιγουρος ...
Θα πολεμησω...
Θα ξεσκισω την σαρκα μου παλευοντας ...
Και στο τελος θα νικησω...
Και οταν θα ερθω αποκαμωμενος και ματωμενος να εισαι ετοιμη ...
Ετοιμη να καθαρισεις τις πληγες μου και να αντεξεις τα ουρλιαχτα μου κατα την διαρκεια της επουλωσης...
Και οταν ξυπνησω απο τον υπνο της αναρρωσης να εισαι διπλα μου ...
Γιατι θελω να ειναι τα ματια σου το πρωτο πραγμα που θα αντικρυσω...

Ταξιδευω αποψε...
Παω να δωσω την μαχη που τοσο καιρο αποφευγα...

29/9/09

Vampire princess...



'' Between us there is this strange chemistry... but would you die for me? ''

Η καρδια της πριγκιπισσας των vampire μπορει να μην εχει πια χτυπο...
Αλλα συγκρουεται με την νεκρη της φυση και συνδυαζει το θανατο με την ζωη...
Αφαιρει ζωες με ανταλλαγμα την παντοτινη αγαπη...
Ο ερωτευμενος θνητος στεκεται μπροστα της και ειναι ταυτοχρονα αντικειμενο του ποθου της αλλα και θηραμα για να σβησει την διψα της...
Κανει κυκλους ...
Σε καποια στιγμη τον πλησιαζει και του ψιθυριζει στο αυτι..
"Θελεις να με εχεις?Θελεις να με εχεις εστω για μια στιγμη ?"
"Θελω να σε εχω για παντα" ουρλιαζει αυτος ...
Το προσωπο της λαμπει απο αυταρεσκεια...
Ο ποθος του αντρα την κανει να γινεται ολο και ομορφοτερη...
Μοιαζει σαν αστερι που λαμπει...
Ενα παραξενο αστερι ... Ενα φωτεινο αστερι της νυχτας...
Σαν να τρεφεται απο αυτο το μειγμα ερωτισμου και φοβου...
Τωρα στεκεται μπροστα του και καρφωνει τα πυρινα ματια της στα δικα του ...
"Τι βλεπεις ?"τον ρωταει ξανα"Τι χρειαζεσαι?¨"
"Οτι βλεπω εισαι εσυ και oτι χρειαζομαι εισαι εσυ...Σε χρειαζομαι περισσοτερο απο τον αερα που αναπνεω.."
"Και ποια η προσφορα σου για να αποκτησεις αυτο που επιθυμεις?"
"Το αιμα στις φλεβες μου ειναι δικο σου οπως και η ψυχη μου...Δεν εχω κατι αλλο..."
"Αυτα αρκουν.."
Τα ματια της λαμπουν ολο και πιο πολυ ...
Σαν πολυτιμα διαμαντια τοποθετημενα σε περιοπτη θεση...
Η αδημονια της ειναι εκδηλη...
Με το ζορι κραταει το στομα της μακρια απο το λαιμο του...
Πλησιαζει τωρα σε αποσταση αναπνοης και του μιλαει με φωνη ξεπνοη απο την επιθυμια...
"Ξερεις μεταξυ μας υπαρχει μια παραξενη χημεια απο την πρωτη στιγμη αλλα ..."
Πριν τελειωσει την φραση της κανει μια μικρη παυση και τον φιλαει απαλα στο λαιμο,
Αργα ,ιεροτελεστικα ,σαν να προετοιμαζει την σαρκα του για να την υποδεχθει ...
"Αλλα?"ψελλιζει εκεινος...
"Αλλα θα πεθαινες για μενα?"
"Θα πεθανω για σενα ,φτανει αν το κανω να ειναι και η αγαπη σου παντοτινη ..."
"Μα δεν το ξερεις γλυκε μου...Μονο ενα vampire μπορει να σε αγαπησει για παντα!"
Δεν περιμενει να ακουσει την απαντηση του,τα δοντια της εχουν χωθει μεσα στην ζεστη σαρκα του ,το αιμα του ρεει στο στομα της...
Οσο μεγαλη και αν ειναι η διψα της θυμιζει στον εαυτο της οτι για να κρατησει την υποσχεση της δεν θα πρεπει τον στραγγιξει...
Η πριγκιπισσα των vampire ειναι ερωτευμενη με αυτον τον παρατολμο θνητο ....
Την γοητευσε το θαρρος του , η αγνοια φοβου,το θρασος του...
Και η θυσια του της ξυπνησε ενα ζωωδη ερωτισμο που ειχε πολλα χρονια να αισθανθει...
Ο οικειοθελής του θανατος για την αγαπη της αποτελει για αυτην ενα πολυτιμο δωρο ..
Καi ως ανταλλαγμα για την προσφορα του,θα του κανει δωρο την αθανασια....

26/9/09

Ο χρονος δεν περιμενει ποτε και κανενα..



Kαι ομως οσο και αν προσπαθεις δεν μπορεις να δεις...
Δεν μπορεις να καταλαβεις τι κρυβεται πισω απο τα ματια μου...
Μην στεναχωριεσαι δεν ειναι δικο σου τo φταιξιμο...
Ειναι η δικη μου αμυνα...
Κανεις δεν μπορει να το δει...
Μυστικο μερος που δεν επιτρεπεται η εισοδος σε κανενα...
Το μονο μου εμποδιο στο να το κρατησω ετσι ειναι ο χρονος...
Ο αδυσωπητος χρονος που κυλαει...
Μερικες φορες σκεφτομαι τι θα εκανα αν μπορoυσα να τον συγκρατησω λιγο...
Και καταληγω στο συμπερασμα πως θα τον διεθετα για να κοιταξω μεσα μου...
Να δω απο την πλευρα του ουδετερου παρατηρητη την αλλαγη που συντελεστηκε...
Πλεον γνωριζω οτι πρεπει να ψαξω πολυ βαθια για να δω τον αντρα που νομιζα οτι ημουν...
Και αγνοω κατα ποσο ο χρονος μου ειναι επαρκης...
Καποιες νυχτες νιωθω κατι στο λαιμο μου να με πνιγει...
Αισθανομαι σαν σκυλος που ασθμανει καθως ο κυριος του τραβαει με δυναμη το λουρι του...
Παει καιρος που δεν μπορω να θυμηθω γιατι ετρεξα τοσο πολυ...
Παει καιρος που δεν μπορω να θυμηθω γιατι επρεπε να προσπαθησω τοσο σκληρα...
Το μονο που θυμαμαι πια ειναι οι συμβουλες...
Μονο αυτες στεκουν εκει απεναντι μου, αναλοιωτες στον χρονο...
"Δουλεψε σκληρα αγορι μου και στο τελος θα σε περιμενει ο παραδεισος"
Και εγω καθε χρονο δουλευα ολο και πιο σκληρα...
Αγωνιζομουν με ολες μου τις δυναμεις να κερδισω την ευτυχια που μου περιεγραφαν οι γονεις μου..
"Πατερα"του ειπα χθες "Δεν υπαρχει ο παραδεισος που μου ελεγες "
Αντι απαντησης αυτος σηκωσε το βλεμμα του με κοιταξε και χαμογελασε...
"Επιγεια κολαση υπαρχει "συνεχισα θυμωμενα"Και χρονος που χανεται ,Τιποτα αλλο..."
Ο πατερας μου με σταματησε με ενα νευμα του...
"Και ο παραδεισος που σου εχω πει γιε μου επιγειος ειναι,απλα δεν μπορεις να τον δεις γιατι τα ματια της ψυχης σου δεν ειναι ετοιμα ακομα"
Σηκωθηκε και κατευθυνθηκε προς το παραθυρο..
"Ισως δυστυχως πρεπει να προσπαθησεις και αλλο και ας ξερω οτι σου φαινεται αδικο...Οσο για τον χρονο.."
Μου εκανε νοημα να παω κοντα του...
"Κοιτα το ουρανο"μου ειπε "δεν εχει ακρη ,δεν εχει ορια.."
Καθως στεκομουνα διπλα του σηκωσα το βλεμμα μου στον αχανη εναστρο ουρανο...
"Ετσι ειναι και ο χρονος, ειναι σχετικος ,ποτε δεν ξερεις ποσος πραγματικα σου απομενει γιαυτο μην τον δηλητηριαζεις με λαθος σκεψεις "
Γυρισα τον κοιταξα και χαμογελασα...
Ειχε παντα τον τροπο να ηρεμει την τρικυμια μου...
" Να σε ρωτησω κατι?"
"Ρωτησε με οτι θελεις"
"Αν ησουνα στην ηλικια μου και μπορουσες να ζητησεις κατι απο μια ανωτερη δυναμη,τι θα ζητουσες?"
Στο προσωπο του ζωγραφιστηκε ενα νοσταλγικο χαμογελο...
"Τι θα ζητουσα ? Νομιζω οτι δεν θα αλλαζα κατι απο τοτε, Θα ηθελα και παλι τα ιδια που ζητουσα καθε βραδυ οταν τελειωνε η βαρδια μου και καθομουν μονος στην γεφυρα του πλοιου"
"Και ποια ηταν αυτα?"
"Περισσευμα χρονου για να προλαβω να πραγματοποιησω τις υποσχεσεις μου και τα ονειρα μου..Ενα αστερι οδηγο να φωτιζει τον δρομο μου ...Και ευνοικο ανεμο για να με σπρωχνει απαλα και να γυριζω παντα πισω σε αυτους που αγαπαω..."
Σταματησε λιγο με κοιταξε συνωμοτικα και συμπληρωσε...
"Θα σου πω ενα μυστικο που λιγο πολυ ολοι ξερουν...Να ξερεις οτι ποτε δεν σου δινεται περισσευμα χρονου... Γιαυτο μην μιζεριαζεις ,ζησε εντονα , γελα με την καρδια σου και χαρισε την αγαπη σου...Ο χρονος δεν περιμενει ποτε και κανενα.."