30/12/14

Σπασμένες αντανακλάσεις...

Νέα νύχτα και εγώ...
Παγιδευμένος στο ίδιο μου το σκοτάδι...
Πέρα από το άγγιγμα της όποιας σωτηρίας...
Φύλαξε την αναπνοή σου για ευήκοα ώτα...
Βρες άλλο μέρος να κάνεις το κήρυγμα σου...
Φτερά σπασμένα και κουρελιασμένα...
Εδώ,οι άγγελοι τσακίζονται πάνω σε πέτρινες καρδιές και δηλητηριασμένες γλώσσες...
Ζούμε καταραμένοι και χρησιμοποιούμε λέξεις λεπίδες ...
Λεπίδες που βυθίζονται στην απαλή σάρκα καταφέρνοντας πληγές μη αναστρέψιμες...
Κομματιασμένα απομεινάρια από ευτυχισμένες μέρες δεν γίνονται ικανές να με πείσουν...
Ότι θα αξιζει τον κόπο μια προσπάθεια διάσωσης...
Βαδίζω προς το αβέβαιο εμπρός σφυρίζοντας ένα ξεχασμένο σκοπό...
Μια παρανοϊκή μελωδία που κάποτε αγαπούσα τώρα με οδηγεί με ασφάλεια στην καταστροφή...
Ίσως να μην υπάρχει αύριο...
Το μονό σίγουρο ειναι αυτή η στιγμή εδώ...
Που το δωμάτιο γινεται ένας τεράστιος καθρέφτης...
Τους μισώ τους καθρέφτες...
Και αν την βγάλω καθαρή μέχρι την γέννηση του καινούργιου χρόνου...
Θα τον σπάσω...
Και θα περάσω την πρώτη μέρα του χρόνου,κοιτώντας στα σπασμένα κομμάτια του,τις αντανακλάσεις από τους δαίμονες και τους φόβους μου...

8/12/14

Τελευταία πράξη...(Άγραφο παραμύθι...)‏

Βρήκες τον εαυτό σου αυτή την νύχτα μέσα σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό...
Όλος σου ο κόσμος  χωράει σε ένα μικρο σακίδιο που εχεις στο πλάι σου...
Από την αρχή έμοιαζε σαν μια καλή διέξοδο ....
Συνειδητοποιημένη πως αυτό είναι το τέλος του δρόμου για ότι αξίζει...
Έρχεται το τραίνο μουγκρίζοντας και ο πόνος σαστίζει σαν ελάφι στα φώτα...
Σαν εσένα...
Είσαι έτοιμη για την τελευταία πράξη ;;;
Να κάνεις το βήμα χωρίς γυρισμό;;;
Υπέμεινες όσα χτυπήματα μπορούσες να αντέξεις...
Τα δέχτηκες κατάστηθα και αδιαμαρτύρητα...
Πάντα έρχεται η στιγμή που το δυσανάλογο βάρος κάνει και  την πιο γερή μέση να σπάσει...
Ξανά και ξανά...
Και άντεξες μέχρι που αυτό που άξιζε σου έσπασε και την καρδιά...
Σε διεκδίκησε;;;
Σε αγάπησε;;;
Έπεσε στα γόνατα και φίλησε ένα υποτιθέμενο στέμμα κάνοντας σε να νιώσεις σαν πριγκίπισσα λίγο πριν σε πουλήσει άνανδρα για μια φτηνή πόρνη;;;
Πες μου τι βρήκες εκεινη την νύχτα και ήρθες σε αυτό τον σκοτεινό σταθμό...
Έλα, το τραίνο πλησιάζει και αρχίζει η βροχή...
Δεν είναι ώρα για προσευχές στο Θεό τώρα...
Τέτοιες ώρες να ξέρεις ο Θεός δεν απαντά...
Είσαι έτοιμη;;;
Βρήκες τον εαυτό σου αυτή την νύχτα μέσα  σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό...
Όλος σου ο κόσμος  χωράει σε ένα μικρο σακίδιο που εχεις στο πλάι σου...
Και πρέπει να αποφασίσεις τώρα...
Αν θα συνεχίσεις να αναζητάς την εξαίρεση και εκείνο το άγραφο παραμύθι που ο λύκος ερωτεύεται το ελάφι...
Η θα κάνεις το βήμα χωρίς γυρισμό και θα πέσει η αυλαία...
Εγώ λύκος είμαι και αν αξίζει κάτι η συμβουλή μου,ανέβα στο τραίνο και ξεκινά να βρεις το  άγραφο παραμύθι...

13/11/14

Εκείνος και Εκείνη ...

Εκείνος ήταν η θρησκεία ...
Εκεινη ήταν όλος ο κόσμος...
Της πήρε λίγο καιρό αλλά σιγά σιγά κατάφερε και έγινε πίστη...
Οι λέξεις του την γέμισαν ελπίδα...
Τόση που ούτε στα πιο τρελά της όνειρα δεν είχε αισθανθεί ...

Εκείνος ήταν η αγάπη...
Εκεινη ήταν η κοινωνία...
Έρεε  παντού μέσα στις δομές της....
Είχε χτίσει ουρανοξύστες που τρυπούσαν γλυκά τον ουρανό της...
Και είχε επιδιορθώσει κάθε ρωγμή στα ευθραστα οστά της...

Εκείνος  ήταν η φαντασια ...
Εκεινη ήταν η παραφροσύνη...
Μαζί ήταν σπίθα...
Μια φλεγόμενη ιδέα...
Που έκαιγε τις νύχτες τις κορυφές των βουνών της...

Εκείνος ήταν ο χειμώνας...
Αυτή το μόνο που μπορούσε να τον ζεστάνει...
Εκεινη ήταν το καλοκαίρι...
Και αυτός η μονή σκιά της...
Μια εκρηκτική ανάμιξη...
Ένας εκρηκτικός μηχανισμός κατασκευασμένος από την μοίρα...

Το μονοπάτι τους ήταν πάντα σκοτεινό...
Έτσι σε πείσμα Θεών και ανθρώπων άναψαν μια φωτιά και κάηκαν στις φλόγες ...
Τα φθινόπωρα η αγάπη τους γινότανε πεσμένα φύλλα...
Παράξενοι φονιάδες συναισθημάτων οι εποχές...
Αλλά εκείνος και εκείνη ήταν συνειδητοποιημένοι αυτόχειρες...
Θύματα ενός πάθους που τους σκοτώνει κάθε πρώιμη άνοιξη...

7/10/14

Πέτρινος κήπος...

Έχω ένα πέτρινο κήπο...
Εξωτερικός χώρος του σπιτιού της καρδιάς μου...
Περιφραγμένο με ασημένια κάγκελα και με μια μεγαλη σιδερένια πόρτα να το χωρίζει από τον έξω κόσμο...
Μονό εσύ εχεις πρόσβαση...
Για τους άλλους η διέλευση σταματαει στην είσοδο του...
Ηθελημένη απομόνωση...
Αυστηρή αυτοπροστασία...
Κάπως ετσι νομιζω μου το είχες πει μια νύχτα που ένα γλυκό κόκκινο κρασί κυριαρχούσε στις αισθήσεις σου...
Εχω ένα πέτρινο κήπο...
Που όταν περνάς την πόρτα του,υπάρχει ένα λικνιστό δρομάκι...
Δεξιά και αριστερά του έχει διάφορα αγάλματα...
Από πετρωμένες συγγνώμες ,απολιθωμένες αγάπες και παγωμένες προδοσίες...
Θλιβερά έπαθλα ενός ανιδιοτελούς βίου...
Εχω ένα πέτρινο κήπο...
Που ώρες ώρες μπορεί να φαντάζει πένθιμος ...
Αλλά δεν ειναι...
Γιατί μέσα του έχουμε χορέψει μαζί...
Στη βροχή...
Χωρίς καν να υπάρχει μουσική...
Είχες φέρει βλέπεις μαζί σου το γέλιο σου...
Και αυτό το πρόσωπο σου,κάνει την φαντασια μου πολύχρωμη σαν παλέτα χρωμάτων....
Ένας άγγελος σου έμαθε να τραγουδάς..
Και μας έβαλε στόχο να καταφέρουμε να μιλάμε σαν παιδικές ψυχές...
Ίσως τότε να καταλάβουμε το μεγαλείο της συγχώρεσης και την ανάγκη της αφέλειας...
Εχω ένα πέτρινο κήπο...
Που ποτίζεται από καταιγίδες δακρύων και ίδρωτα ερωτευμένων σωμάτων...
Που στο υπέδαφος του ζουν οι σπόροι που κάποια στιγμή θα νικήσουν την πέτρα...
Είναι σίγουρο αυτό,αφού έχει εσενα για κηπουρό...
"Όταν ανθίσει" μου λες"θα ειναι ο ιδιωτικός μας παράδεισος..."
Και ύστερα φεύγεις πάλι...
Πάντα με εκνεύριζε αυτή η ανάγκη σου για φυγή...
Εγωιστικό και άδικο όμως,γιατί κατά βάθος το ξέρω και εγώ ο ίδιος...
Πως μια μέρα στον πέτρινο κήπο ειναι σαν μια ζωή για να θυμάσαι...
 

19/9/14

Δ.......‏

Ποιος ορίζει τους πρωταγωνιστές στα όνειρα;;;
Στα δικά μου είσαι εσύ,που έχεις την παλίρροια στο σώμα και την αλμυρά μες στο αίμα σου...
Ο χρόνος πάντα ξεχρεώνει όταν το μυαλό είναι ανοιχτό και αφύλακτο...
Η μεγαλύτερη άπατη θωρακίστηκε πίσω από κανόνες και παντοτινά"ποτέ πια"...
Γιατί στην πραγματικότητα για κάποιους ανθρώπους δεν υπάρχουν αντίο...
Είναι πληγές που όταν ιαθούν ζουν πια κάτω από το δέρμα ο ένας του άλλου...
Σε κοιτάζω κάθε νύχτα ....
Είσαι ένα κορίτσι μπλεγμένο στα όνειρα του...
Απολυτή και μοναδική μου, μούσα και νέμεσις...
Συγκρούονται μέσα μου αιματηρά οι δυο σου φύσεις και γεμίζουν την ψυχή μου ακρωτηριασμένα  σ΄αγαπώ...
Πάρε το χέρι μου και έλα να δούμε πως και αν θα ξημερώσουμε...
Για μερικά "για πάντα " αρκεί μόνο μια νύχτα...
Έχω δει τον έρωτα να σπάει το τόξο του και να τραβάει με μανία το βέλος από την σάρκα...
Έχω βυθιστεί πολλές φορές στην μέθη των δακρύων...
Και ασεβώς,εχω ρωτήσει τον Θεό γιατί διαιωνίζει αυτή την σαδιστική σπάταλη των συναισθημάτων μου,χωρίς να πάρω απάντηση....
Είναι η εποχή του κυνηγιού...
Και όλα τα αθώα πλάσματα προσπαθούν να ξεφύγουν...
Ψάχνοντας να βρουν νόημα μακριά από τις θυσίες ...
Μα εσύ μην κουνηθείς από την θέση σου...
Δεν χρειάζεται...
Κάθε φορά που η αγάπη σου θα ουρλιάζει την ανάγκη της...
Με μια σπασμένη πυξίδα που μαγικά δείχνει πάντα το σωστό σημείο...
Και με ένα αστέρι αλήτη να φωτίζει τον δρόμο στο σκοτάδι...
Όπου και να σαι...
Πάντα θα εχω την δύναμη να σε βρίσκω...

4/9/14

Στάχτη ...

Είναι αρκετά εύκολο να βαδίζω ασκόπως μέσα στις μνήμες...
Μια παλινδρομική επιταχυνόμενη κίνηση σχεδόν χαριτωμένη περιλούζει  με βενζίνη ένα ενθύμιο πένθους ...
Και όμως ακόμα και αυτό αισθάνεται ήδη φλεγόμενο... 
Είναι αρκετά εύκολο να πετάξεις απρόσεκτες φλόγες πάνω από καμπουριασμένους ώμους και ανέλπιδα πρόσωπα...
Για να αφήσεις τον κόσμο σου ...
Πρέπει να επιτρέψεις στον εαυτό σου...
Να καεί...
Για μια μικρή ανταμοιβή η για μια ξεχασμένη εκδίκηση...
Και κάπου εκεί ανάμεσα στους καπνούς ,κάποιος αναμασά μια κουρασμένη παροιμία...
Θέλω να υποστηρίξω τον δύσκολο δρόμο...
Οι κλεμμένες ματιές  κρυφτήκαν πίσω από κλειδωμένες πόρτες...
Έφτιαξα μια πανοπλία με ραφές από πίκρες μέρες...
Αλλά αυτός δεν ήταν ο λόγος εξαρχής;
Να πυρπολήσουμε αυτές τις μέρες;
Ξεχάστηκα και μπερδεύτηκα μέσα στις αναθυμιάσεις...
Το σίγουρο είναι ότι θα έρθει μια μέρα που θα μπορείς να χαμογελάς στις σκιές και να το εννοείς...
Είναι βέβαιο ότι θα έρθει μια μέρα που η λέξη μοναξιά στις τρεις τα ξημερώματα θα ξεθωριάζει σαν μυθολογικό γεγονός ελάσσονος σημασίας...
Που τα  ελαττώματα,δεν θα σε κρατάν κάτω από την επιφάνεια προσδοκώντας τον πνιγμό σου...
Το κεφάλι μου είναι ένα πεδίο μάχης...
Αναμεμειγμένα μέσα του δόξα ,τιμή και τρόμος...
Ένας αέναος πόλεμος που αδυνατώ να σταματήσω...
Και κάποιες νύχτες  κουρασμένος αναρωτιέμαι...
Πως συνεχίζω να φλέγομαι όταν τόσο πολύ από μένα είναι ήδη στάχτη;;;

24/7/14

Κυνήγι αστεριών...

Έχουμε κυνήγι αστεριών απόψε...
Φόρτωσα τις αναμνήσεις μου για σφαίρες και εχω ένα κυνηγόσκυλο που ουρλιάζει κάθε φορά που ένα από τα αστέρια πέφτει, για να προστεθεί στους θησαυρούς αυτού του κόσμου...
Θηράματα αγάπης που θα κοσμούν στο τέλος της ημέρας το μαρμάρινο δάπεδο του δωματίου μου...
Αέναη περιπλάνηση...
Συντροφιά μου ειναι ο χρόνος αλλά και αυτός αλήτης δραπετεύει από τις παλάμες μου...
Σκοτεινιάζει...
Και αυτό το φως που πέφτει στο πρόσωπο μου προέρχεται από ένα αστέρι...
Ένα αστέρι που ζει μέσα σε ένα διάφανο βαζάκι με ανοιχτό το καπάκι απέναντι από το κρεβάτι μου...
Κρατιέται οικειοθελώς αιχμάλωτο απο μια φωνή...
Ίσως την  δίκη μου...
Μια χαμένη φωνή...
Οι φλόγες τραγουδούν εδώ...
Και σαν ανεμοστρόβιλος τρυπάνε το ταβάνι επιτρέποντας στην ζέστη της νύχτας να εισχωρήσει...
Ώστε η παγωμένη μου καρδιά να λιώσει λέγοντας ένα τραγούδι που μιλάει για την βροχή και το φως των αστεριών...
Και εγώ εύχομαι...
Εύχομαι για μια σιωπή γεμάτη πυροτεχνήματα...
Αλλά σαν συνεχόμενη άσεβη προσευχή οι φλόγες συνεχίζουν να τραγουδούν...
Τα ρολόγια συνεχίζουν να καρδιοχτυπούν...
Λες και φτιάχτηκαν από αδέσποτα οστά και όλα όσα λένε ειναι ένα συνεχόμενο "Ζωή-Θάνατος", "Ζωή-Θάνατος"...
Λες και έχει κάνεις το κουράγιο να διαλέξει...
Αποψε κυνηγάμε...
Περιπλανόμαστε...
Ίσως και για τελευταια φορά...
Σε μια έκρηξη εγωισμού σπάω το βάζο ...
Δεν θέλω τρόπαια κοντά μου ακόμα και αν τους εχω δώσει το δικαίωμα της επιλογής...
Δεν θα ξαναυπάρξει κυνήγι αστεριών...
Στην επόμενη δίψα μου ...
Θα σβήσω την φωτιά μου γινόμενος ένα με την θάλασσα ...
Και θα χαθώ...
 

19/6/14

Κάτοχος της κλωστής...

Κατηγορούμενος ότι έκλεψα την αναπνοή του αέρα...
Αλλά αθώος λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων...
Οι ζωές των μίζερων αλλάζουν από μια μικρή χρήση απεγνωσμένης μαγείας...
Και ύστερα αφήνονται στο αυτοκαταστροφικό της αλαζονείας...
Παίζω με την ψευδαίσθηση και διαγράφω τους παρηκμασμενους  θρύλους του κόσμου σου...
Είμαι ο κάτοχος της κλωστής και κινώ τα αόρατα νήματα ....
Κολακεύω το ηλιοβασίλεμα να μην εγκαταλείψει την νύχτα ,ενώ μια σκοτεινή λόγχη καρφώνει τον ήλιο στον ουρανό...
Η αιμορραγία κάνει τον χρόνο και το θάνατο να στραφούν ο ένας εναντίον του άλλου...
Για να εξερευνήσουν το απερίσκεπτο αναπόφευκτο τους...
Ψιθυρίζοντας οι στάλες της βροχής πεφτουν πάνω στην καυτή αμμο της ερήμου του εσωτερικού μου...
Συναντιούνται σαν ξένοι σε άγνωστη πόλη....
Το αλλόκοτο αυτό μεγαλείο ενός καινούργιου κόσμου που επιμένει να χαρίζεται στα πόδια μου...
Τον παίρνω στα χέρια μου και τον δένω σε λεπτές αντιλήψεις...
Ξεθάβω τα  θαμμένα συντρίμμια της αυτοθυσίας μου και τα χρησιμοποιώ για να φτιάξω ένα καινούργιο πρόσωπο...
Αυτή την αμφίεση που τόσοι συνωμότησαν για να μην δημιουργήσω...
Εν άγνοια σας ο πεζός κόσμος  αλλάζει...
Η καινούργια του συμπεριφορά πηγάζει από την χρόνια απάθεια σας...
Μέσα σε ένα βουητό από γοητευτικά μουρμουρητά δίνω μια τελευταια ευκαιρία στο αύριο μας να μην ξεγλιστρήσει μακριά από το αίσιο τέλος του...

16/5/14

Διελκυστίνδα...

Πιάσαμε ο καθένας από μια ακρη...
Έχοντας τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας παραπεταγμένες στο πλευρό μας...
Να ξέρεις ...
Κάθε δύναμη στο τέλος μαραίνεται...
Και μια καινούργια έρχεται να κυριαρχήσει...
Η αρχή...
Ένας οξύς ήχος σαν σφύριγμα...
Τράβηγμα...
Και καθώς οι μύες συσπώνται το μυαλό αδειάζει...
Τίποτα πια να πεις...
Δεν υπαρχουν πλέον ανατροπές και πισωγυρίσματα...
Όλα ειναι τόσο προβλέψιμα...
Και εγώ,ο απρόθυμος κυρίαρχος τους...
Μικρή χαλάρωση και νέο τράβηγμα...
Μια αναδρομή με πετάει έξω από την πραγματικότητα...
Και καθώς οι μνήμες με πλημμυρίζουν ανταποδίδω το τράβηγμα...
Μια αλληλοεξόντωση δυνάμεων που επαναλαβαίνεται συνεχώς...
Έχεις αρχίσει να ιδρώνεις...
Κοιτάς το αίμα που τρέχει από την πληγή που δημιουργεί η τριβή στην παλάμη σου...
Μπορεί να μοιάζω πάντα ανολοκλήρωτος...
Αλλά ακόμα και ετσι μπορώ να σου διδάξω ένα δυο πράγματα...
Πράγματα που θα μοιάζουν σαν χαστούκι στο πρόσωπο...
Κάποιος μου είχε πει ότι ο μαθητής πάντα ξεπερνά τον δάσκαλο...
Αλλά άραγε υπήρξα πότε μαθητής;
Μάλλον ένα από τα πλεονέκτημα μου ήταν ότι δεν είχα ποτέ κάτι για να ξεπεράσω...
Γύρος δεύτερος...
Κάποτε ήμουν ευάλωτος σε ότι σε αφορούσε...
Σχεδόν διάφανος...
Αλλά έχουμε αλλάξει πια τόσο πολύ...
Σε αυτή μας την διελκυστίνδα πλέον εγώ εχω τον έλεγχο...
Και όταν σε λίγο εξουθενωμένη θα αφήσεις το σχοινί,θα το αφήσω να γλιστρήσει και από μένα...
Γιατί η αγάπη δεν λειτουργεί μέσα από νίκες η ήττες...
Η αγάπη ειναι μια διελκυστίνδα που ζει και μεγαλώνει από τις ισοπαλίες...
 

2/5/14

Φαντάσματα πολέμου...‏

Υπάρχει  ένας πόλεμος που διεξάγεται μέσα σε αυτούς τους τοίχους...
Μια μάχη που μαίνεται μέσα στις ρωγμές και υποχωρει τις νύχτες κάτω από τα σκαλοπάτια...
Δεν μπορείς να ακούσεις....
Άηχες οι σφαγές των εγώ μας...
Μπορείς μόνο να το νιώσεις...
Να διαπερνά κάθε νεύρο του κορμιού σου....
Σαν να χορεύεις σε ένα ρυθμό που παράγεται από το άθροισμα σιωπηλών κραυγών...

Υπάρχει και ένα φάντασμα εδώ κάπου...
Κροταλίζει τις αλυσίδες του και ουρλιάζει όταν ο ήλιος καταφέρνει να τρυπήσει
τα τείχη....
Κλείνει τα μάτια του και θυμάται...
Θυμάται ότι  αυτός ο πόλεμος αρχισε για ένα όνειρο....
Που πια,ειναι χαμένο για όλους...
Και αυτές οι εχθροπραξίες ειναι άπλα η απέλπιδα προσπάθεια μιας γενιάς που δεν κατάφερε να κάνει κάτι καλό η σημαντικό με το αίμα της...

Υπάρχει ένα αύριο που δεν υπόσχεται τίποτα...
Έχει γεμίσει  ο κόσμος μας ζωές που κρύβονται κάτω τα σκεπάσματα του κρεβατιού τους ...
Έτσι ώστε το κάλεσμα της μάχης να μην φτάνει ποτέ στα αυτιά τους...
Και γιαυτό τα παιδιά δεν μπορούν να κοιμηθούν την νύχτα...
Πως να ξεπεράσουν το γεγονος ότι από τον ύπνο τους έχουν λιποτακτήσει τα όνειρα...

Υπάρχει  ένας πόλεμος που διεξάγεται μέσα σε αυτούς τους τοίχους...
Μπορώ να διακρινω την ψυχή του κάθε θύματος χαραγμένη σε κάθε πέτρα...
Πόσοι μείναμε πια για να πολεμήσουμε...;;;...
Νομίζω ότι εχω απομείνει μόνος και οι μόνοι συμπολεμιστές μου ειναι φαντάσματα που τρυπώνουν  από τις ρωγμές για να συνταχθούν στο πλευρό μου...
Το μόνο που ίσως θα με σώσει ειναι αν αυτές οι ρωγμές γεμίσουν γρήγορα με ελπίδα...
Αλλιώς, αυτά τα τείχη δεν πρόκειται να κρατήσουν για πολύ ακόμα...
Θα γκρεμιστούν μετατρέποντας και έμενα από επιζών,σε φάντασμα αυτού του πολέμου...

28/3/14

Χωρίς...(Κάτι σαράβαλες καρδιές)...

Χωρίς φυγή δεν υπάρχει επιστροφη ...
Έτσι κάποιες νύχτες που εχω ανάγκη από γυρισμούς καταναλώνω αχόρταγα δρόμους και θάλασσα...
Χωρίς σκοτάδι δεν έχει αξία το φως...
Και εγώ που χρόνια κατοικώ σε ανήλιαγα δωμάτια είμαι κατά κάποιο τρόπο τυχερός...
Γιατί υπάρχεις εσύ που μπορείς να δίνεις νόημα στο μαύρο μου... 
Έβαλα στίχους στις μελωδίες που είχες αφήσει στο πάτωμα όταν είχες φύγει εκείνη την νύχτα...
Γίνανε τραγούδια,μεγαλώσανε και με άφησαν και αυτά με την σειρά τους για να γυρίσουν τον κόσμο...
Μπορεί και να σε γυρέψουν,να χεις το νου σου...
Βλέπεις,όσο υπάρχεις καταστρέφεις το ρεφρέν...
Είμαι ακόμα εδώ...
Αποθηκεύω εικόνες παράδεισου για να εχω κίνητρο να αντέχω την κόλαση...
Όπως όλοι οι κολασμένοι είμαι εθισμένος σε αυτό το πότο που φτιάχνεται με δάκρυα και αίμα...
Καταραμένο ποτό,διαβολικό κέρασμα που σε κάνει να θυμάσαι αντί να ξεχνάς...
Είμαι εδώ και νιωθω πιο "χωρίς" από ποτέ...
Λάθος...
Γιατί εσύ...
"Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί..."
Μάλλον...
"Κάτι απ’ την κόλαση σου ανήκει της ζωής μου..."

Στίχοι:  
Παντελής Ροδοστόγλου
Μουσική:  
Διάφανα Κρίνα


Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.
Στο φως κουρνιάζεις και βουρκώνεις δίχως λόγο.
Και γυροφέρνεις τους εφιάλτες σου βουβή
με την καρδιά σου να χτυπάει απ’ το φόβο.

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.
Κι αναστενάζεις καθώς λάμπει ο αποσπερίτης.
Ένας λυγμός είναι αγάπη μου η ζωή
κάποιου που κλαίει στα βουνά της Αφροδίτης.

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.
Κάτι απ’ την κόλαση σου ανήκει της ζωής μου,
κάτι απ’ τα βράδια που πεθαίναμε μαζί
και σκότωνα κορυδαλλούς
να μην ακούω τη φωνή μου.

Ήταν τα χρόνια μας πληγές
σε κουρασμένες φτέρνες.
Φωνές που αντήχησαν νεκρές
μέσα σε άδειες στέρνες,
δίχως να τους αποκριθεί
η ηχώ έστω μιας απάτης.
Κάτι σαράβαλες καρδιές
στο τσίρκο της αγάπης.

Κάτι σαράβαλες καρδιές
στο τσίρκο της αγάπης...


3/3/14

Ανέμπνευστος...

Έχετε παρατηρήσει ότι γράφω λίγο τον τελευταίο καιρό...
Για να πω την αλήθεια  εγώ αισθάνομαι σαν να μην γράφω καθόλου...
Νιώθω κάπως ...
Σαν να τα εχω πει όλα ...
Λες και η έμπνευση μου στέρεψε...
Και οταν δεν εχω κατι  που εγω να θεωρω αξιο να ειπωθεί προτιμώ να σιωπώ...
Το πιο πιθανό,γνωρίζοντας το κυκλοθυμικό του χαρακτήρα μου, είναι αυτή η σιωπή να είναι παροδική...
Άλλωστε ο Ιανός πάντα λειτουργούσε για μένα ως βαλβίδα ασφαλείας άρα νομίζω ότι πάντα θα τον χρειάζομαι...
Αλλά αυτή την περίοδο ίσως να μην μπορεί να με βοηθήσει ούτε αυτός...
Στέκω ανέμπευστος και νιώθω για πρώτη φορά εντελώς άγονος...
Οι λόγοι δεν έχουν σημασία...
Απλά έτσι νιώθω...
Αλλά δεν έγραψα αυτο το κειμενο τοσο για να σας εξηγησω τους λογους της σιωπης μου,άλλωστε σιγά τον μεγάλο ποιητή που θα στερηθείτε, οσο για να ζητήσω συγγνώμη από τους φίλους μου συνταξιδιώτες bloggers που 4 χρονιά τώρα κάνουμε αυτό το ταξίδι μαζί...
Γιατί αυτή μου η διάθεση  έχει ως αποτέλεσμα να μην περνάω και από τα δικά τους bloggoσπιτακια και να χάνω την υπεροχή επαφή που έχουμε δημιουργησει...
Ελπίζω εσείς που με έχετε καταλάβει διαβάζοντας τα εσώψυχα μου τόσα χρονιά να με κατανοήσετε και να συγχωρήσετε ...
Ελπίζω να είναι απλά ένα διάλειμμα...
Σας φιλώ...
 

18/2/14

Η λίμνη του (ι)ανό(υ)ητου...

Δεν θέλω  τα λίγα σου...
Θέλω τα πάντα...
Μπροστά στα μάτια μου ένας κόσμος διαλύεται....
Και νιώθω ξανά το κάλεσμα...
Διάφοροι που με "αγαπούσαν" είπαν ότι δεν θα μπορέσω...
Στοιχημάτισαν στην αποτυχία βασιζόμενοι στο κυκλοθυμικό του χαρακτήρα μου...
Δεν τους παρεξηγώ όμως...
Το έκαναν γιατί ήξεραν ότι πιστευω ακόμα στα παραμύθια ...
Στα μάτια τους,ήμουν απλά ένας ρομαντικός ανόητος...
Αλλά ακόμα και ετσι, εγώ το τόλμησα...
Μπόρεσα και σου έφτιαξα ένα κόσμο από όμορφα όνειρα...
Και ας υπαρχουν μέρες που δεν μπορείς να τον δεις ...
Και ας έρχονται ώρες που οι καλοθελητές σε πείθουν ότι ειναι ο λάθος κόσμος για να ζήσεις...
Τις στιγμές τις αμφιβολίας η ψυχή μου γινεται μια παγωμένη λίμνη...
Και εσύ,έλα να σταθείς στην μέση της...
Γονάτισε και τοποθέτησε το μικρο σου χέρι πάνω στο πάγο...
Πες μου,το αισθάνεσαι να καίει την παλάμη σου;
Καταλαβαίνεις τους ανεπαίσθητους θορύβους από τις ρωγμές που δημιουργούνται στο περίγραμμα του χεριού σου;;;
Μπορείς να δεις κάτω από τον λεπτό πάγο;;;
Να μου πεις πόσο βαθιά φτάνει η μοναχικότητα;;;
Να μου περιγράψεις το γκριζόμαυρο χρώμα της ...
Άραγε θα αντέξεις την παγωνιά και τους ισχυρούς άνεμους;;;
Πιστεύω σε σένα, πίστεψε και εσύ...
Αν δεν φοβηθείς και αφήσεις το χέρι σου επάνω της σε κάποια στιγμή ο πάγος θα λιώσει...
Το ξέρεις...
Έλα λοιπόν,χάρισε μου αυτό το άγγιγμα...
Δεν ζητάω τίποτα άλλο...
Αυτό για μένα ειναι το όλα...
Να θυμάσαι...
Μην σε ξεγελά η φυλακή...
Όποιος υπήρξε μια φορά βασιλιάς ειναι για πάντα βασιλιάς...
Γιαυτό αγνόησε τους κανόνες τους και ελευθέρωσε με...
Βλέπεις δυστυχώς η ευτυχώς...
Είσαι η μόνη που μπορεί να λιώσει τον πάγο της λίμνης του ανόητου....

28/1/14

Ο λύκος μέσα μου...‏

Ο λύκος μέσα μου ανασηκώθηκε...
Για μια ακόμη φορά άρχισε να γρυλίζει και να επιτίθεται...
Γρατζουνάει και δαγκώνει τα μέσα μου...
Κάνει το καλύτερο του...
Το πιο άγριο...
Το πιο δυνατό...
Για να καταφέρει να ελευθερωθεί από μένα...
Παράταιρα λευκό το σώμα του...
Του δίνει μια εικόνα αθωότητας που την διαψεύδουν τα κόκκινα διεισδυτικά του μάτια και οι δολοφονικοί του κυνόδοντες...
Κάποιες μέρες, ανάβει μέσα μου ένα έντονο φως που τον ενοχλεί...
Τον κάνει να στρέφει και να τραβά προσπαθώντας να σπάσει τις αλυσίδες του...
Τον κρατούν δυο...
Δικές του...
Ασήκωτες...
Δεσμά στο εσωτερικό μου σκοτάδι...
Γύρω του τοποθετημένες νάρκες φωτός και λευκού τον συγκρατούν...
Έχουν την μανία του υπό έλεγχο...
Εκείνος άλλες φορές ουρλιάζει και άλλες φορές πονηρά κλαίει...
Και τότε εσύ κάνεις το λάθος...
Χρησιμοποιείς το κλειδί που σου έδωσα και ξεκλειδώνεις τις αλυσίδες του...
Τα μάτια του αλλάζουν ...
Γεμίζουν φωτιά...
Ο κόσμος τώρα γίνεται πιο απλός...
Πιο ήσυχος...
Μικρότερος...
Καμιά λέξη δεν είναι ικανή πια για να δημιουργήσει ασφάλεια από αυτό το οργισμένο θηρίο...
Και μετά...
Ειρηνική ντροπή και φόβος...
Ο καταπραϋντικός θόρυβος επιστρέφει σαν νανούρισμα και κάνει το λύκο μέσα μου να πέσει πάλι για ύπνο...
Ικανοποιημένο μετά την γιορτή...
Παίρνω και εγώ το κλειδί και κλειδώνω ξανά τις αλυσίδες που τον κρατούν στην θέση του...
Άραγε θα είναι η επόμενη φορά εκείνη που θα εξημερωθεί...
Η θα καταγράψω σε αυτό το άτυπο ημερολόγιο και άλλο ένα θύμα;;;

17/1/14

Μυστικό πεπρωμένο...‏

Νιώθω ότι κάποιος μου ουρλιάζει αλλά δεν μπορώ να τον ακούσω...
Λες και την φωνή του την σιωπά ένα ηχομονωτικό και θολό τζάμι...
Μπορώ να διακρίνω πίσω του το σχήμα μιας φιγούρας και μια μαύρη σκιά αλλά τίποτα περισσότερο...
Φοβάμαι ότι αυτός ο άλλος είμαι και πάλι εγώ...
Και παρόλο που το καταλαβαίνω,συνεχίζω να έχω την αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθεί...
Μια αίσθηση ότι έχω να κάνω κάτι σημαντικό το οποίο ακόμα αγνοώ...
Λήξη προσμονής μιας δραστικής αλλαγής...
Ο ερχομός της νέας διαίρεσης...
Που θα αλλάξει την ζωή και τον κόσμο μου...
Η συνήθεια του να ζεις στην κόψη,χρόνια μετά παράλογα φανερώνει μια δύναμη που δεν ήξερα ότι διαθέτω...
Ένα κρυμμένο απόθεμα καρδιάς...
Που λαχταρά να δοθεί στο κάτι που λείπει...
Υπάρχουν πιο πολλά από όσα βλέπω το ξέρω...
Ένα ξεχασμένο παρελθόν και ένα κρυφό μυστήριο ...
Όλες αυτές οι εικόνες που εισβάλουν στο μυαλό μου,όλα αυτά τα ξεθωριασμένα όνειρα που με επισκέπτονται την νύχτα,μοιάζουν σαν να προσπαθούν να μου πουν μια ιστορία...
Πως να βρω όμως την σειρά, με το χάος που ζει μέσα στο κεφάλι μου...
Είναι σαν ένα παζλ,σαν ένα κρυφό μήνυμα που δεν καταφέρνω να αποκωδικοποιήσω γιατί δεν μπορώ να βρω την αρχή...
Νιώθω σαν να σπαταλώ χρόνο και εκείνος να με εκδικείται αγνοώντας με σαδιστικά...
Ξέρω ότι αυτή η αναζήτηση θα με οδηγήσει η στην τρέλα η στην Ιθάκη...
Ποιος ξέρει;;;
Ίσως η απάντηση να είναι οι καρδιές μας...
Η δική μου να είναι ο χάρτης που οδηγεί σε αυτή την μεγάλη δρύινη πόρτα...
Η δική σου να είναι το κλειδί που την ξεκλειδώνει...
Όταν καταφέρουμε να τις συντονίσουμε θα γεμίσουμε από ερωτευμένες απαντήσεις...
Άραγε μπορείς να φανταστείς, πόση αγάπη και μαγεία θα κρύβει μέσα του, το μυστικό μας πεπρωμένο...;;;...


1/1/14

Κομματιασμένος....‏

Κάνει μια τόσο γλυκιά ψύχρα απόψε...
Απαλή,σχεδόν τρυφερή...
Σαν παιδικό φιλί στο μάγουλο μητέρας για να πάει καλά η χρονιά που μόλις μπήκε...
Και εγώ είμαι εδώ...
Κρύβομαι πίσω από τα γραπτά μου νομίζοντας ότι κανείς δεν μπορεί να με δει...
Ραγισμένος σαν το έδαφος μετά από ένα πολύ μεγάλο σεισμό...
Η νύχτα προβλέπεται μακριά για τον κόσμο απόψε...
Γιορτινή ατμόσφαιρα,καρδιές που σκάνε σαν πυροτεχνήματα και ποτηριά κρασιού που τσουγκρίζουν μεταξύ τους ξορκίζοντας μέσα σε ευχές το κακό...
Αλλά εγώ είμαι ακόμα κομματιασμένος....
Θέλω να μπορούσα να ήμουν ουράνιο τόξο η ένα φαντασμαγορικό βεγγαλικό...
Ξέρεις από εκείνα που όταν τα ανάβεις φωτίζεται όλη η νύχτα...
Άλλες φορές πάλι θα θελα να ήμουν το γαλάζιο του ωκεανού η το κόκκινο της φωτιάς...
Αλλά έχω μια ψυχή που επιμένει να λατρεύει το μαύρο...
Και κάνει αυτή μου την προσπάθεια να βρω τα χρώματα του κόσμου πάρα πολύ δύσκολη....
Οι μέρες αυτού του χρόνου πεθάναν τόσο γρήγορα...
Αφού για λίγο είχα την ψευδαίσθηση ότι μάλλον σταμάτησε...
Όμως χθες άκουσα τον δωδέκατο χτύπο του ρολογιού να σκοτώνει τον παλιό χρόνο και παραδόξως δεν λυπήθηκα...
Σήκωσα τα μάτια και ευχήθηκα στους σιωπηλούς ουρανούς να είναι η επόμενη  χρονιά λίγο καλύτερη...
Νομίζω το δικαιούμαι...
Αγωνίζομαι ,παλεύω και παρά τις δυσκολίες,δεν παύω να πιστεύω ότι μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο αύριο....
Οι ουρανοί όμως δεν απαντούν ποτέ...
Απλά ελπίζεις να είναι ανοιχτοί την ώρα που ταξιδεύει η παράκληση σου...
Η πρώτη μέρα του χρόνου φεύγει σιγά σιγά...
Είμαι ακόμα κομματιασμένος...
Αλλά διάβολε, κάποια ομορφιά της ζωής μου κάποτε, μου είχε πει ότι όσο και να αυτοδιαλυθώ πάντα θα αξίζω να με επιδιορθώσουν...
Την πίστεψα...
Και θα περιμένω...
Καλή χρονιά...