25/4/09

Αποχαιρετισμος...


Eφυγες ...
Ηρεμα και με αξιοπρεπεια ...
Χωρις να ταλαιπωρησεις κανεναν...
Με θαρρος αντιμετωπισες την ζωη σου με θαρρος υποδεχτηκες και τον θανατο...
Σηκωθηκες,ξυριστηκες ,ντυθηκες , αγκαλιασες την αγαπημενη σου γυναικα και εφυγες για το πιο μακρυ ταξιδι..
Τι να πω για σενα εγω ο γιος της μικρης σου αδερφης ;
Ενα αντιο και ενα οτι ειμαι περηφανος που ησουν αιμα μου...
Ειμαι περηφανος για σενα γιατι ...
Αμουστακο παιδι πολημησες τους Γερμανους κατακτητες ...
Εκανες αντισταση οταν οι πιο πολλοι γινοταν δοσιλογοι...
Εμαι περηφανος για σενα γιατι..
Ησουν ενας λαμπρος επιστημονας..
Ενας ιατρος που τιμησε τον ορκο του Ιπποκρατη που εδωσε οσο λιγοι...
Πως μου το ειχες πει τοτε...
"Eνας ιατρος πρεπει να φροντιζει και να κανει καλα και αυτον που δεν εχει να του δωσει χρηματα,αυτο ειναι το χρεος του και αυτο επιτασσει ο σεβασμος στο λειτουργημα του"
Μακαρι να το εβλεπαν ολοι οι συναδελφοι σου ετσι....
Ειμαι περηφανος για σενα γιατι...
Ησουν ενας ακεραιος και ηθικος πολιτικος...
Τοσο ηθικος που με τοσο πλουσια δραση εχασες λεφτα ασχολουμενος με τα κοινα...
Αλλα και γιαυτο ελεγες ..
"Ο πολιτικος ειναι υπηρετης και σαν υπηρετης πρεπει να ειναι φτωχος γιατι κανενας πλουσιος δεν μπορει να παλεψει για κοινωνικη δικαιοσυνη"
Δεν πολυκαταλαβα τι μου ειχες πει τοτε αλλα τωρα ξερω ...
Ξερω και ειμαι περηφανος που ειμαι ανηψιος σου..
Μονο που λυπαμαι που δεν προλαβα να στο πω απο κοντα...
Βιαστηκεςλιγο να φυγεις και με ξαφνιασες ...
Θυμαμαι σε ενα βιβλιο σου ειχες γραψει..
"Δεν ειμαι μεγαλο πολιτικο προσωπο,δεν ειμαι μεγαλος επιστημονας η μεγαλος καλλιτεχνης...
Ειμαι ενας απλος αγωνιστης της Εθνικης Αντιστασης και του αγωνα για την κοινωνικη δικαιοσυνη,ενα απλο μελος του καθε λαικου κινηματος που παλευει για την αποτιναξη του ζυγου της εκμεταλλευσης ανθρωπου απο ανθρωπο."
Αν με ακους ξερεις οτι για εμας που σε αγαπησαμε δεν ησουν ολα αυτα τα απλα...
Ησουν ενας μεγαλος αγωνιστης που πραγματοποιησες τα ονειρα σου κοντρα στην πεινα,κοντρα στην γυμνια,κοντρα στην διωξη και το κυνηγητο,κοντρα στης φυλακισεις και τις εξοριες,κοντρα στην φτωχεια και το φασισμο..
Και σε ευχαριστουμε για την παρακαταθηκη που μας αφησες...
Καλο ταξιδι θειε μου...ειμαι σιγουρος οτι ο Θεος θα σε προσεχει...

19/4/09

Προσωπικος φυλακας αγγελος...




Εγω και η θρησκεια ειχαμε παντα μια περιεργη σχεση...
Θα την ελεγα μια σχεση αλληλοεκτιμησης μεν αλλα απο αποσταση δεν..
Ποτε δεν ημουνα υποδειγμα χριστιανου και ολη μου η παρουσια στην εκκλησια περιοριζεται σε 10 λεπτα πριν το Χριστος Ανεστη...
Αντε και αλλα πεντε που κρατανε τα φιλια και οι ευχες..
Μια ζωη θυμαμαι να παλευει μεσα μου η αμφιβολια με την αναγκη της πιστης...
Κατι τετοιες μερες που η κατανυξη ειναι διαχυτη στην ατμοσφαιρα το μυαλο μου επιστρεφει πισω στην παιδικη μου ηλικια ...
Σε αυτη την ηλικια η μονη μου επαφη με το θρησκευτικο αισθημα πλην των μαθηματων του σχολειου ηταν η επιβλητικη μορφη
του ιερεα παππου μου που δεσποζε στο σαλονι...
Δεν ξερω γιατι ακριβως αλλα παντα ειχα την αισθηση οτι μας παρακολουθουσε...
Ισως σε αυτο να συνεβαλε και το γεγονος οτι οποιος επισκεπτης ερχοταν στο σπιτι μας που τυγχανε να ειχε γνωρισει τον παππου μου παντα στεκοταν μπροστα την
φωτογραφια του και ελεγε
"Α ο παπα Αντωνης ...αγιος ανθρωπος ....αγιος ανθρωπος..."
Και η μητερα μου απλα κουνουσε το κεφαλι καταφατικα χωρις ποτε να λεει κατι παραπανω επι του θεματος...
Μια φορα γυρω στα 8 ειχαμε γιορτη στο σχολειο και θυμαμαι ειχαν ερθει ολοι οι παπουδες και οι γιαγιαδες και καμαρωναν τα εγγονια τους .
Εμενα οι παππουδες μου ειχαν πεθανει και οι δυο πριν τους γνωρισω και οταν ηρθε η μητερα μου να με παρει της ειχα πει εκνευρισμενος
οτι ολα τα παιδια ειχαν τους παππουδες τους και οτι μονο εγω δεν ειχα...
Τσαντισμενα παιδικα λογια ...
Η μανα μου απαντησε οτι ο δικος μου παππους μπορει να μην ζουσε πια αλλα ηταν ενας ιδιαιτερος ανθρωπος και ειναι παντα μαζι μου απλα μεγαλωνοντας θα το ενιωθα ολο και περισσοτερο...
Φυσικα δεν με ικανοποιησε η απαντηση αλλα δεν ειχα και εναλακτικη οποτε την δεχτηκα ...
Φτανοντας στην εφηβεια και σαν αγριο νιατο που ημουνα και καλα, η σχεση μου με την θρησκεια εφτασε στο ναδιρ...
Ειχα ξεχασει πια και τα παιδικα παραπονα και πολυ περισσοτερο την απουσια του παππου μου .
Το θυμηθηκα ενα βραδυ που ακουγα τον πατερα μου να λεει μια ιστορια σε κατι συγγενεις ...
Ο πατερας μου ,ναυτικος γαρ ,δεν ειχε και αυτος τις πιο καλες σχεσεις με την θρησκεια ,
Ελεγε λοιπον οτι σε ενα απο ξεμπαργκα του ηταν του Αγ.Αντωνιου
και καθως κανανε βολτα με την μητερα μου του ζητησε ψιλα να αναψει ενα κερι για την μνημη του πατερα της..
"ασε μας μωρε με τον τραγοπαππα" ηταν η απαντηση του πατερα μου και προχωρησε χωρις να την αφησει να το κανει ...
"Το βραδυ" συνεχισε ο πατερας μου"ειδα το πιο ζωντανο και περιεργο εφιαλτη ,ανοιξε η πορτα του διαμερισματος και μπηκε μεσα ο πεθερος μου ντυμενος με τα αμφια της αναστασεως και κρατωντας το μπαστουνι του στο χερι εφτασε στη ακρη του κρεβατιου και μιλησε στην Ουρανια"
-"Σε ταλαιπωρει ο αλητης παιδι μου?Να τον παρω?"
"Καθως σηκωσε το μπαστουνι να με χτυπησει,για καλη μου τυχη εκεινη την ωρα η γυναικα μου του φωναξε "οχι πατερα τον αγαπαω "και το μπαστουνι αντι να κατεβει στο κεφαλι που ειχε αρχικο προορισμο κατεβηκε και χτυπησε το γονατο μου.Πεταχτηκα και μαζι με μενα πεταχτηκε και η γυναικα μου και πριν της πω τι ειδα μου ειπε "και στο ειπα ασε με να αναψω ενα κερι".Καταλαβα οτι ειχαμε δει το ιδιο ονειρο.
Μετα απο μια εβδομαδα απο το ονειρο ειχα ενα ατυχημα, επεσα απο την γεφυρα του πλοιου και εσπασα το ποδι μου ακριβως στο σημειο που με ειχε χτυπησει ,ο γιατρος
ειπε οτι απο το υψος που επεσα κανονικα επρεπε η να ειχα πολλαπλα καταγματα η να ειχα σκοτωθει...Φυσικα μετα απο αυτο σιγα μην ξανα πω τιποτα για τον πεθερο μου"
Συπτωση σκεφτηκα ,ηξερα για το ατυχημα ομως αυτη την ιστορια πρωτη φορα την ακουγα..
Αλλα αυτη η αφηγηση του πατερα μου εγινε αφορμη να θελησω να μαθω πιο πολλα για τον παππου μου...

Ετσι ζητησα να παω στο χωριο της μητερας μου για να δω τον ταφο του και το μερος που εζησε...
Φτανοντας η πρωτη αισθηση που αποκομισα ηταν οτι ολοι οι συγχωριανοι μολις μαθαιναν ποιανου εγγονος ειμαι μου φεροντουσαν με πολυ ευγενεια και ενα σεβασμο που
δεν συμβαδιζε με την ηλικια μου..
Οταν ζητησα να με πανε στο ταφο με μεγαλη εκπληξη ειδα οτι αντι να με πανε στο νεκροταφειο με πηγαιναν στην εκκλησια .
"Δεν θελω να δω που εργαζοταν, το μνημα του θελω να δω " τους ειπα
"Μα στο μνημα του σε παμε , ειναι πισω απο το ιερο"
"Και γιατι δεν ειναι μαζι με τον υπολοιπο κοσμο?"
"Ο παππους σου ηταν αγιος ανθρωπος γιαυτο"
Αντε παλι αυτη η αγιοτητα σκεφτηκα...
Οταν καποιος μιλαει ετσι για καποιον αγνωστο ειναι ισως πολυ πιο ευκολο να το δεχτεις ...
Αλλα οταν μιλαει για καποιον που εχεις τοσο στενη συγγενεια ,που εχεις το ιδιο αιμα μαζι του , δεν το χωραει ο νους σου...
Για μενα ηταν απλα ο παππους μου που δεν προλαβα να γνωρισω,η φωτογραφια στο σαλονι και ενα κερι που αναβαμε στην γιορτη του.
"Και απο που το εχετε βγαλει το συμερασμα οτι ειναι αγιος ανθρωπος?'τους ρωτησα με επιθετικοτητα...
"Εσυ ρωτας εμας ?" μου απαντησαν με εκδηλη την απορια στο βλεμμα τους"Εσυ επρεπε να τα ξερεις καλυτερα απο ολους μας"
"Δεν ξερω τιποτα παρα μονο οτι ηταν ενας καλος ιερεας "απαντησα ..
Η αληθεια ηταν οτι η μητερα μου ποτε δεν περιεγραφε τον παππου μου ως κατι που θα επρεπε να μου δημιουργουσε δεος .
Ειχα την εικονα ενος αξιαγαπητου γερακου που αμα με γνωριζε θα ειχα εισπραξει πολλη αγαπη.Τιποτα αλλο..
"Το απογευμα να πας στο καφενειο του χωριου "διεκοψε την σκεψη μου ο συνοδος μου"ρωτα τους γεροντες που τον εζησαν να σου πουν ιστοριες για τον παππου σου και
θα καταλαβεις πολλα"
"Σιγουρα θα το κανω " ειπα προβληματισμενος ...
Το απογευμα πηγα και αυτο που βιωσα εκει ειναι απο τις πιο δυνατες στιγμες της ζωης μου ..
Διαφοροι αγνωστοι μου γεροντες με ειχαν βαλει στην μεση και μου ελεγαν ιστοριες για τον παππου μου...
Αλλος ελεγε για μια παρατεταμενη περιοδο ξηρασιας που εληξε οταν ο παπα Αντωνης κατεβηκε στο ποταμι του χωριου και διαβαζε μια ευχη και ενω την διαβαζε αρχισε να βρεχει αποτομα ,αλλος ελεγε για καποιον μαστορα που πληρωθηκε να φτιαξει κατι στην εκκλησια και δεν το εφτιαξε και ο παππους μου του ειπε οτι ο Θεος δεν θα τον αφηνε να φυγει αμα δεν τελειωσει αυτο το οποιο πληρωθηκε και την ωρα που πηγε να ανεβει στο λεωφορειο επεσε κατω και σφαγδαζε απο τους πονους,αλλος ελεγε οτι
οι Γερμανοι δεν μπορουσαν να τον σκοτωσουν παρολο που τους ειπε οτι ο γιος του ηταν ανταρτης στα βουνα πραγμα που τοτε επεφερε αμεσο τυφεκισμο και ενας αλλος ειπε οτι του Αγ.Δημητριου λειτουργησε στην ετοιμοροπη απο τους βομβαρδισμους εκκλησια γιατι ετσι του ειχε πει ο Αγιος ...
"Εμας το ποιμνιο, μας ειχε στην αυλη γιατι φοβομασταν να μπουμε και αυτος ηταν μεσα και την ωρα που εφτιαχνε την θεια κοινωνια κατερευσε η εκκλησια,ολοκληρη σαν να ηταν απο χαρτι και τον εθαψε.Εμεις ειπαμε παει ο παππα Αντωνης τον χασαμε αλλα αναμεσα στα χαλασματα ειδαμε να προεξεχει το χερι του κρατωντας το ποτηρι της Θειας λειτουργιας ορθιο για να μην χυθει το περιεχομενο του ....
Ηταν κατω απο δοκαρια πετρες το μονο που εξειχε ηταν το χερι του και αυτος φωναζε να ερθει ενα μικρο παιδακι να παρει το ποτηρι απο το χερι του,τον βγαλαμε απο τα χαλασματα και δεν ειχε ουτε μια γρατζουνια, ουτε μια..."
Αυτες και πολλες αλλες ιστοριες ακουσα εκεινη την νυχτα...
Γεμισε το μυαλο μου εικονες και δανεικες αναμνησεις ...
Το ομολογω οτι εφυγα αλλος ανθρωπος...
Ο δικος μου παππους ειχε κανει τοσα πραγματα ???
Και εγω μεχρι εκεινη την στιγμη μονο θυμο ειχα απεναντι του γιατι ειχε πεθανει νωρις ...
Στο μελλον δεν εγινα πιο θρησκος αποκτησα ομως αυτο που λενε φοβο Θεου...
Και οσο για τον παππου μου μεγαλωνοντας ενιωσα σε κρισιμες στιγμες για την ζωη μου την παρουσια του ...
Αισθανομαι οτι δεν εχει ποτε αφησει απο τα ματια του το μικροτερο εγγονακι του...
Ειναι παντα καπου γυρω και με προσεχει ...
Σαν προσωπικος φυλακας αγγελος...

12/4/09

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΕΠΟΥΛΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΛΗΓΩΝ...





Hσυχαζω αποψε...
Τουλαχιστον το προσπαθω...
Οι προσφατες μαχες με εξουθενωσαν και τωρα που τελειωσαν το σωμα μου ουρλιαζει για ξεκουραση...
Εχω αποτραβηχτει στο γυαλινο κλουβι μου και παιρνω βαθιες εισπνοες προσπαθωντας να ανακτησω την προ της μαχης νιρβανα μου...
Τριγυρω μου σε κυκλο ειναι τα γυαλινα κλουβια των συντροφων μου που και αυτοι ειναι σε σταδιο ανασυνταξης.
Και στην μεση η μεγαλη φωτια που παλευει να ζεστανει τις ψυχες μας απο τα ασχημα που την παγωνουν οσο πολεμαμε...
Επιτηδες φτιαξαμε τα κλουβια μας γυαλινα ...
Γιατι θελουμε να αντικριζομαστε σε αυτες τις στιγμες ...
Στις στιγμες που αφηνεις τον ευατο σου γυμνο στα συναισθηματα του..
Ασχετα αν το αποτελεσμα ειναι νικη η ηττα παντα στο σταδιο της ανασυνταξης νιωθεις πιο ευαλωτος και πιο τρωτος απο ποτε...
Για αυτο βλεποντας ο ενας των αλλον παιρνουμε δυναμη ,χωρις λογια , εμψυχωνοντας με τα ματια...
Παιρνω αλλη μια βαθια ανασα και αρχιζω λιγο να ηρεμω ...
Σκεφτομαι την στιγμη που θα ανοιξουμε τα γυαλινα κελια μας και θα κατσουμε γυρω απο την φωτια να πουμε ιστοριες...
Που θα ειμαστε παλι δυνατοι και ετοιμοι για την επομενη μαχη...
Αυτη ειναι η πιο ομορφη εικονα ...
Η αναγεννηση ,η φωτια ,το κρασι, οι ιστοριες , τα γελια...
Ειναι η γιορτη της επουλωσης των πληγων...
Γιορτη για λιγους ,δικια μας γιορτη...
Και ολοι τους θα ειναι εκει...
Ολοι οι δικοι μου ανθρωποι...
Τους κοιταω εναν εναν και φουσκωνω απο περηφανεια για το ευστοχο των επιλογων μου...
Ποσο τυχερος ειμαι ...
Οι συντροφοι μου σε αυτη την γιορτη δεν ειναι ανθρωποι που μπορεις να τους πεις απλα φιλους...
Γιατι δεν ειναι μονο αυτο , ειναι κατι πολυ πιο μεγαλο και σημαντικο για μενα ,ειναι...
Αυτοι που μπαινουν μπροστα για να δεχτουν καταστηθα οτι προοριζεται για μενα..
Αυτοι που απο την δυναμη της αγαπης τους συγχωρουν ακομα και τα πιο ασχημα ονειρα μου...
Αυτοι που στις βραδυνες ευχες τους χαραμιζουν μια και για την αναξιοτητα μου...
Αυτοι που μαζι τους αισθανομαι οτι παραμεινα παιδι χωρις να κοπιασω γιαυτο...
Αυτοι που στις στιγμες της αδυναμιας αντεχουν τα συναισθηματα ,δυσπνοιοας,ζαλης,αγοραφοβιας ,κλειστοφοβιας και κλιμακτηριακου συνδρομου που με καταλαμβανουν...
Αυτοι που μπορει να ξεσκισουν την σαρκα μου με την κριτικη τους αλλα ξεροντας οτι ο στοχος ειναι παντα η δικη μου προστασια τους κερναω το κρασι και τους ακουω προσεκτικα ...
Αυτοι που μπορω να συνομιλω μαζι τους κραυγαζοντας ,να λεω την αληθεια μου,και να ξερω οτι θα ειναι σεβαστη ...
Αυτοι που ειναι μαζι μου ακομα και οταν θελω να αναλωθω σε χαζα και ευτελη πραγματα...
Αυτοι που μου επιτρεπουν να ζω ωρες ωρες στην ερημια μου που την εχω αναγκη και πανηγυριζουν την επιστροφη μου
σαν να λαμβανουν καποιο μεγαλο δωρο...
Αυτοι που αντεχουν να ερωτευομαι νεραιδες και να το εξομολογουμαι σε λευκα χαρτια...
Αυτοι που συγχωρουν αυτο που συγχωρω και προστατευουν αυτο που αγαπαω...
Αυτοι που αντεχουν το ιδιορυθμο του χαρακτηρα μου την κυκλοθυμια και το πεισμα μου...
Παυση...
Ολα αυτα και ποσα ακομα μπορω να σκεφτω ...
Αραγε τι να δινω εγω που να ειναι ανταξιο μιας τετοιας ευλογιας???
Οσο και να σκεφτομαι δεν μπορω να βρω κατι..
Αλλα δεν προλαβαινω να σκεφτω αλλο γιατι να...
η διαδικασια ανασυνταξης τελειωνει ...
Και ειναι η ωρα να αρχισει η γιορτη ...
Η γιορτη της επουλωσης των πληγων...