30/12/15

Αστέρι του Νότου...

Κάθε νύχτα ξυπνάω κάθιδρος...
Και πάντα στην λάθος  πλευρά του κοσμικού μου κρεβατιού...
Μέσα στο χρονο της απουσίας  σου έχασα εκείνο το μαξιλάρι από νεφελώματα που μου είχες χαρίσει...
Έτσι κρέμεται το κεφάλι μου στο κενό χαρίζοντας μου φριχτούς πόνους....
Κάποτε έκλαιγα βροχές...
Τώρα τα δάκρυα που ρίχνω γίνονται μετεωρίτες που πέφτουν με μανία στο έδαφος γεμίζοντας κρατήρες τη σαθρή γη μου....
Αλλά με ένα παράξενο τρόπο πάντα επιβιώνω...
Εδώ και τρεις νύχτες  έχω δει ένα αστέρι που χαλάει την κανονικότητα του ουρανού μου...
Και από τότε το παρακολουθώ...
Έρχεται από τον Νότο και με ένα αναρχικό τρόπο μπερδεύει τα ονόματα  των αστερισμών ...
Στην μια του κορυφή , σαν θαρρείς σε παράμεσο,φοράει ένα δαχτυλίδι του Κρόνου αλλά παρόλα αυτά παραμένει πεισματικά ανύπαντρο...
Το βλέπεις να περιπλανιέται σαν χαμένο στο διάστημα μεταξύ του έναστρου και του ονειρικού...
Σαν να μην μπορεί να αποφασίσει που ανήκει...
Το φως του μοιάζει μακρινό αλλά όχι τόσο ώστε να μην μπορεί να σου χαϊδέψει το πρόσωπο την ώρα της απόγνωσης...
Χθες έπιασα τον εαυτό μου να ανησυχεί μην τυχόν αποφασίσει να πέσει...
Δεν θα πρέπει η μοίρα του να είναι αυτή του πεφταστεριού...
Έτσι έμεινα άυπνος για να το  προσέχω...
Ευτυχώς όμως αυτό σαν υπέροχο βρέφος αρνείται να απογαλακτιστεί από το στήθος της νύχτας...
Και αυτό με καθησυχάζει...
Σε λίγο θα φύγει η χρονιά...
Και παρόλο που σιχαίνομαι τις ανασκοπήσεις και τις αποφάσεις  που γίνονται αυτές τις μέρες μου φαίνεται πως αυτή  την φορά θα πάρω μια...
Θα συνεχίσω να παρακολουθώ αυτό το αστέρι του Νότου...
Και όπου βγει...

Καλή χρονιά σε όλους μας ...

15/12/15

Ακολούθησε το ξωτικό...

Ζω σε μια πόλη που τρέμει...
Όχι όμως από σεισμούς αλλά από τους σφυγμούς της ...
Οι οποίοι είναι συνέχεια πάνω από τα όρια και την κάνουν να μοιάζει σαν απασφαλισμένη χειροβομβίδα που κανείς δεν ξέρει πότε θα εκραγεί...
Ζω σε μια πόλη που άσχετα από την εποχή οι καρδιές είναι πάντα  παγωμένες...
Και σε τακτά χρονικά διαστήματα ένας θυμωμένος αγέρας τις πετά με μανία στο έδαφος κάνοντας τες θρύψαλα...
Πάνω σε αυτά τα μικρά κομμάτια που κόβουν σαν γυαλί ,αυτοτιμωρούμαστε περπατώντας ξυπόλητοι...
Ζω σε μια πόλη που μοιάζει με ένα σκοτεινό και θλιμμένο παζλ...
Ένα παζλ που θα είναι πάντα λειψό καθώς ένα κομμάτι του παραμένει χρόνια τώρα χαμένο...
Ζω σε μια πόλη  που τα ρολόγια έχουν χάσει τους δείκτες τους...
Ο χρόνος μετριέται με σκιές και αναθέματα...
Και ακόμα και αυτός ο πάλαι ποτέ κραταιός φύλακας του χρόνου, μοιάζει  με τον γέρικο σκύλο του Οδυσσέα που περιμένει ένα θαύμα για να πεθάνει...
Ζω σε μια πόλη που ο ήλιος απεργεί συχνά τα τελευταία χρόνια...
Και τα σύννεφα, βγάζουν συνέχεια τα γκρίζα τους πουκάμισα δείχνοντας σε όποιον τα κοιτά τις ούλες τους...
Αποθαρρύνοντας έτσι, μελλοντικούς ονειροπαρμένους πολεμιστές του φωτός...
Και εγώ,τι είμαι πια;
Ένας πληγωμένος μαχητής που παλεύει να ξεφύγει από τα δόντια αυτής της άθλιας πόλης και να μετατραπεί σε ταξιδιώτη...
Βλέπεις ,κάποτε άκουσα ότι υπάρχει μια πύλη που οδηγεί στο δικό σου κόσμο...
Και έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου να την βρω...
Σε μια απo τις σπάνιες φορές που μπορούσα να σε ακούσω μου περιέγραψες αυτό τον κόσμο...
Είναι γεμάτος χρώματα ,φωτάκια και στολίδια...
Ο αέρας μυρίζει καραμέλα και κάστανο...
Και όλα τα σπίτια, μοιάζουν με εργαστήρια ξωτικών...
Γιατί όλοι μέσα τους,κατασκευάζουν χειροποίητα δώρα που χαρίζουν ο ένας στον άλλο χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο...
Η χαρά και η αγάπη γεννήθηκαν  για να μοιράζονται και έτσι στον δικό σου κόσμο έχετε μονίμως Χριστούγεννα...
Ζω σε μια πόλη που την φυλάνε δακρυσμένοι άγγελοι...
Και κάθε νύχτα ανεβαίνω στις ταράτσες για να διευκολύνω την μαγεία σου να με φτάσει και να με βοηθήσει να μπορέσω να αποδράσω...
Ζω για την στιγμή που η φωνή σου θα μου ψιθυρίσει...
"Ήρθε πλέον η ώρα ...Ακολούθησε το ξωτικό..."

3/12/15

Νεράιδα του νερού....

Συνάντησε με ένα χαμογελαστό πρωινό...
Ανέβα πάνω στην παλιά μου μηχανή και έλα να κάνουμε βόλτα στην πόλη...
Ξέρω ένα μέρος που άμα  βρεθούμε εκεί την σωστή ώρα μπορούμε να δούμε μια νεράιδα...
Έχει και ένα μικρο συντριβάνι σαν αυτό που πάνε όλοι για να κάνουν ευχές...
Μονό που αυτό το ξέρουν λίγοι και έτσι οι ευχές εκπληρώνονται πιο εύκολα...

Συνάντησε με ένα παράξενο πρωινό...
Σε ένα διάλειμμα από την  δουλειά σου...
Δέσε τα μαλλιά σου πίσω και έλα να χαθούμε μέσα στο πλήθος...
Και ίσως έτσι, να ξορκίσουμε την αγοραφοβία μας ...  
Την ώρα του μαζί ,κάποιοι αρχίζουν  να τραγουδούν...
Ένα τραγούδι που μιλάει για μαγεμένα πλάσματα και όμορφα όνειρα...
Και που η μελωδία του θα απαλύνει το ότι είμαστε τόσο κουρασμένοι ώστε να τα αφήσουμε όλα πίσω και να φύγουμε πολύ μακριά...

Μην ξεχάσω...
Σε αγαπώ ...
Πάντα σε αγαπούσα...

Συνάντησε με στην πλατεια  μιας εκκλησίας ...
Εκεί που πάνε οι θεοσεβούμενοι  ελπίζοντας να είναι παρόντες οι άγιοι  στους οποίους προσεύχονται...
Μπορεί  εμείς να χάσαμε το φόβο Θεού αλλά ίσως να βρούμε την δύναμη της πίστης...
Φεύγοντας από εκεί θα αποκομίσουμε  μια ακόμα οδυνηρή επίγνωση...
Ότι άνθρωποι που δεν ήθελες να γνωρίσεις κάπου σου μοιάζουν και έχουν πρόσωπα οικεία και ονόματα ευκολομνημόνευτα...

Συνάντησε με ένα βροχερό πρωινό...
Εκεί στο γαλάζιο που αγαπάμε και οι δυο...
Κλείσε τα μάτια σου....
Άνοιξε το μυαλό σου...
Και τότε θα αντικρίσεις την νεράιδα...
Να χορεύει πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας...
Θα ακούσεις το γέλιο της να ξορκίζει όλα τα άσχημα...
Και όταν κοιτάξεις ,θα δεις στα κρύσταλλα του νερού να καθρεφτίζεται μια γνώριμη μορφή...
Θα συνειδητοποιήσεις ότι η νεράιδα του νερού είσαι εσύ...