25/9/11

Μονόκεροι...


Η γυναίκα κοίταξε τον ποιητή με ένα μεγαλοπρεπέστατα υποτιμητικό βλέμμα...
"Ζεις σε ένα φανταστικό κόσμο" τον προγκηξε"Δεν υπάρχει μαγεία...Δεν υπάρχουν ξωτικά,νεράιδες,σειρήνες,μονοκεροι...Μονο μια πεζή καθημερινότητα υπάρχει που σκοτώνει τις ελπίδες και τα όνειρα αμέσως μόλις γεννιούνται..."
Ο άντρας την κοιτούσε όση ώρα μιλούσε προσεκτικά έχοντας ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του...
"Μου επιτρέπεις να απαντήσω η το παραπάνω ήταν μια δήλωση που δεν επιδέχεται σχολιασμό;" την ρώτησε...
"Παρακαλώ, πες μου..." απάντησε η γυναικά και κατάλαβε ότι ίσως ήταν λίγο παραπάνω επιθετική από όσο έπρεπέ...
"Καταρχάς βασική αρχή για να νιώσεις την μαγεία είναι να αφήσεις τον εαυτό σου να την πιστέψει...Έπειτα να χαμηλώσεις τις προσδοκίες σου...Οι μαγικές στιγμές δεν είναι αυτές που στερεότυπα έχεις η σου έχουν βάλει στο μυαλό σου... Η μαγεία μπορεί να κρύβεται σε ένα φευγαλέο φιλί που υπόσχεται,σε έναν αχνιστό πρωινό καφέ που κάποιος σου πρόσφερε,στις στάλες μιας λυτρωτικής βροχής...Οι νεράιδες ,τα αερικά ,οι πρίγκιπες και τα άλλα ονειρικά πλάσματα δεν έχουν πάντα την μορφή που νομίζεις...Μερικές φορές μάλιστα,επίτηδες ο άγνωστος συγγραφέας της ιστορίας της ζωής σου μπορεί να κλείσει την μαγεία μέσα στα πιο απίθανα η άσχημα άτομα και να στην χαρίσει...Και εκεί βρίσκεται το μυστικό...Ότι η μαγεία έρχεται στην ζωή όλων...Αλλά ίσως όχι στην συσκευασία που την φαντάζονται...Και τις πιο πολλές φορές το προνόμιο της επιλογής που μας έχει χαριστεί, μας κάνει να επιλέξουμε με τα μάτια και όχι με την καρδιά...Χάνοντας έτσι ίσως την μονή ευκαιρία που μας δίνεται για να την ζήσουμε..."
Η νεαρή κοπέλα κοιτούσε τώρα τον ποιητή σαν υπνωτισμένη..Μετά από μια μικρή παύση ξαναβρήκε την μιλιά της...
"Το μόνο σίγουρο είναι ότι διαθέτεις ισχυρή πειθώ...Ότι και αν φωνάζει η λογική μου,η ψυχή μου θέλει να σε πιστεύει...Μονο μονοκεροι δεν μου είπες ότι υπάρχουν...'
"Και όμως υπάρχουν ..."
"Πείσε με και γιαυτό..."
"Εγώ τους είδα χθες την νύχτα..."
"Μα χθες ήταν η νύχτα που γνωριστήκαμε.."
"Ακριβώς... Χθες άκουσα τον καλπασμό τους...Τους έφερε ο άνεμος...Η νύχτα ξαφνικά φωταγωγήθηκε και το φεγγάρι έμεινε μισό σαν χαμόγελο...Οι μονοκεροι έλαμπαν κάτω από μια θάλασσα ομίχλης,ανάμεσα στα δέντρα του δάσους...Τους έβλεπα αλλά δεν μπορούσα να τους πλησιάσω...Σπινθηρίσματα,σημάδια στο χώμα,κραυγές...Τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά...Όπως η αλήθεια με το ψέμα.Όπως ο ερωτάς με το μίσος...Και όμως υπάρχουν μονοκεροι μικρή μου...Και ήταν εκεί χθες την χθεσινή νύχτα...Μεγάλοι και απίστευτοι...Κρύβονται μέσα στις ρωγμές του χρόνου και στο μυαλό μας...Μην ανησυχείς που δεν τους είδες....Τους βλέπουν μόνο εκείνοι που κατάφεραν να φτάσουν στην άκρη της ύπαρξη τους και να λάμψουν...Με τον καιρό είμαι σίγουρος ότι θα τους δεις και εσύ..."
Η γυναίκα κοίταξε τον ποιητή με ένα ύφος τελείως διαφορετικό από εκείνο που είχε στην αρχή της κουβέντας τους...
"Δεν ξέρω αν υπάρχουν μονοκεροι η αν υπάρχει μαγεία,αυτό όμως που ξέρω είναι ότι αυτή την στιγμή νιώθω μαγεμένη..."
"Είναι και αυτό μια αρχή ..." της είπε ο ποιητής και έσβησε το φως της λάμπας βυθίζοντας το μικρο δωμάτιο που βρισκόντουσαν στο σκοτάδι...

16/9/11

Νεραιδομαγεμένος...


Τα μαλλιά της μύριζαν αχνά με ένα άρωμα βανίλιας γεμίζοντας έτσι τον αέρα μου με μια απατηλή αθωότητα...
Εκεινη την νύχτα που η νεράιδα αποφάσισε να με επισκεφτεί και πάλι για μένα δεν υπήρχαν αδύνατα πράγματα...Εκεινη την νύχτα αισθανόμουν οτι μπορούσα να σκαρφαλώσω μέχρι τον ουρανό...

Τα μάτια της και ο τρόπος που με κοιτούσε μου έμοιαζαν με ένα παζλ που όταν το ολοκληρώνεις τότε αυτό ανταγωνίζεται σε ομορφιά τα αστέρια...Και όταν κρατάς ένα αστέρι στα χέρια σου σβήνει κάθε εγωισμός,κάθε αλαζονεία...

Τα χέρια μου έτρεμαν όταν την άγγιξαν και μετά αρνιόντουσαν πεισματικά να απομακρυνθούν από το σώμα της...Χάιδεψαν σχολαστικά την κάθε ουλή...Την κάθε πληγή...Την κάθε απόδειξη ότι και οι νεράιδες υποφέρουν...

Εκεινη την νύχτα όλοι οι απαγορευμένοι μου ψίθυροι φτερούγισαν γεμάτοι αναίδεια και χάθηκαν μέσα στην ακοή σου....Και αυτά τα χείλια σου ,που σαν πεταλούδες με κόκκινα φτερά μοιάζουν,έρχονται να πεθάνουν πάνω στα ξερά από την προσμονή δικά μου...

Με το ξεψύχισμα της νύχτας άρχισα να τρέμω καθώς παρακολουθούσα τον ήλιο να ανατέλλει και να συντρίβει την ομορφιά και την γαλήνη της ...Αλλά κράτησα την θέρμη και την φλόγα της μέσα σε ένα μικρο εύθραυστο κρύσταλλο και την κουβαλάω μαζί μου ...Σαν ένας παντοτινός λύχνος φωτίζει τα σκοτάδια μου...

Και εσύ νεράιδα μου το ξέρω πως με σκέφτεσαι...
Κάθε νύχτα που το φεγγάρι κατακτά τον ουρανό σου...
Κάθε φορά που μια λέξη που ακούς σου θυμίζει τις δικές μου...
Κάθε φορά που η κλωστή που μας δένει λαμπυρίζει στο χέρι σου...
Και εγώ όπως βλέπεις ποτέ δεν σε ξεχνώ...
Και μένω πάντα εδώ...
Αιχμάλωτος της μαγείας μιας νεράιδας...
Που κάθε φορά που η σκέψη της η εκείνη επισκέπτονται τον κόσμο μου,βρέχει αστέρια και φως...
Εκστασιασμένος...
Νεραιδομαγεμένος...

12/9/11

Ακροστιχίδα...


Θ αύματα πως γίνονται εγώ δεν πιστεύω...
Α λλά εσύ με διαψεύδεις και σαν νέος άπιστος Θωμάς φαντάζω...

Σ την πιο σκοτεινή άκρη της ψυχής μου ανάβεις ένα φως...
Ε ρχεσαι πάντα την κατάλληλη στιγμή για να νικήσεις τους δαίμονες μου...

Α κάλεστη,πανέμορφη,μυστηριώδης και επικίνδυνη...
Γ ια να με κάνεις να αναθεωρήσω και να πιστέψω ...
Α νακατεύεις τις σκέψεις και τα πιο κρυφά μου συναισθήματα....
Π αίρνεις το χέρι μου και με οδηγείς σε αυτό το ασφαλές μέρος...
Η ρεμείς την ταραγμένη μου ψυχή με ένα σου χάδι,ένα σου φιλί...
Σ υνωμοσία ερωτική και εγώ χαρούμενος που είμαι το θύμα της...
Ω ρα σωστή να αφεθώ...Ώρα σωστή να κάνω αυτό που λέει η ακροστιχίδα μου...

4/9/11

Ωκεανός...


Έρχονται κάποιες στιγμές που αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να αντέξω άλλο αυτά τα κρυμμένα συναισθήματα...
Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθω ότι ο κόσμος συρρικνώνεται...
Και εγώ, που είμαι ένας κλειστοφοβικός άνθρωπος ...
Ασφυκτιώ...
Πνίγομαι...
Ψάχνω απελπισμένα για μια διέξοδο...
Το μόνο που θέλω είναι μια απόδραση...
Ακόμα και αν αυτή με οδηγήσει σε μια ατελείωτη έρημο...
Δεν με τρομάζει...
Δεν την φοβάμαι αυτή...

Βλεπεις πάει καιρός που είμαι εδώ...
Εδώ που οι καρποί των κόπων δεν ανθίζουν ποτέ...
Εδώ που και ο Θεός ξεχνάει να κοιτάξει...
Εδώ που οι προσευχές μοιάζουν κραυγές...
Εδώ στον δικό μου ωκεανό...
Έναν ωκεανό γεμάτο ανέφικτους πόθους και επιθυμίες...
Εδώ που πνίγομαι κάθε νύχτα...
Και ανασταίνομαι το ξημέρωμα...
Ο ωκεανός μου είναι ψυχρός και ανελέητος...
Για εκείνον δεν έχει καμιά σημασία...
Πόση αγάπη έχεις χαρίσει...
Πόση γνώση έχεις συγκεντρώσει...
Πόσο πόνο έχεις πιει...
Πόσες ουλές έχεις συλλέξει ...
Για εκείνον σημασία έχει μόνο η θυσία...
Και εγώ αμετανόητος έχω πεθάνει στην αγκαλιά του αμέτρητες φορές...

Με βλέπεις;
Είμαι και πάλι μέσα στην γαλάζια μου θηλιά...
Μόνος,ανεκπλήρωτος, ένοχος...

Σε παρακαλώ...
Μην με αγαπήσεις ...
Μην με πιστέψεις...
Μην με πλησιάσεις...
Γιατί δεν πρόκειται να αποδράσω...
Μόλις με αγγίξεις ...
Θα παρασύρω και σένα μαζί μου μέσα σε αυτό τον ωκεανό τον γεμάτο ανέφικτους πόθους και επιθυμίες...
Και μετά,από αυτόν τον ωκεανό δεν υπάρχει απόδραση...
Γίνεται ο κόσμος σου και η καταδίκη σου...
Γιαυτο κανε μεταβολή και φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς...
Δεν την αξίζω την θυσία..
Δεν με άκουσες;
Γιατί δεν σταματάς;
Γιατί δεν φεύγεις;