29/12/10

Venceremos....Θα νικησουμε...


Αγαπημένοι μου συνταξιδιώτες...
Από όλες τις φυλές...
Από όλα τα φύλα...
Όπου και αν είσαστε...
Όποιοι και αν είσαστε...
Έχω ένα μήνυμα για εσάς...

Θέλω να ξέρετε ότι και την νέα χρονιά θα συνεχίσουμε να παλεύουμε ...
Για να έχουμε ελπίδες...
Να κάνουμε όνειρα...
Να πραγματοποιούμε επιθυμίες...
Ξέρω...
Ότι οι προκλήσεις και οι δυσκολίες στις ζωές μας θα είναι πολλές...
Ξέρω...
Ότι τίποτα δεν θα είναι εύκολο...
Ότι τίποτα δεν θα είναι απλό...
Άλλα ποιος είπε ότι η ζωή είναι εύκολη και απλή;
Αυτό είναι που δίνει και νόημα στον αγώνα..

Οπλιστείτε με θάρρος...
Ανοίξτε τα παραθυρόφυλλα της ψυχής σας για να είναι έτοιμα να υποδεχθούν τον νέο αγέρα..
Την καινούργια έμπνευση...
Ελάτε να προσπαθήσουμε να φτάσουμε λίγο πιο κοντά στο όνειρο...
Πιο κοντά στο θαύμα...
Και φέτος προσπαθήστε να γίνεται εσείς το θαύμα στην ζωή κάποιου...
Είναι ανεκτίμητη η αίσθηση...

Όσο για μένα...
Ελπίζω...Εύχομαι...
Να μπορώ ...Να τα καταφέρνω...
Να διεγείρω το πάθος και την ομορφιά στις ψυχές των ανθρώπων που οι ζωές μας θα ακουμπήσουν η μια την άλλη...
Μονό αυτό επιθυμώ για δώρο φέτος...

Αγαπημένοι μου...
Μην σταματάτε να κυνηγάτε και να πολεμάτε για τα όνειρα σας...
Να έχουμε μια όμορφη και δημιουργική χρονιά ...
Και μην ξεχνάτε ...
Όλοι μαζί μπορούμε....
Και θα νικήσουμε...
Venceremos....Που έλεγε και ο υπέροχος Νικόλας...



Venceremos ( Θα νικήσουμε )

Στίχοι: Νικόλας Άσιμος
Μουσική: Νικόλας Άσιμος


Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ' ακουμπά
στον παράξενο μου χρόνο

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ' αγκαλιάσω να μ' αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ'αγαπήσω να μ'αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου τη ψύχρα

Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ' αφήνει

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω ,μωρέ
μ' αυταπάτες πια δεν έχω

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos...

26/12/10

Η ουτοπία ενός ανόητου...


Όταν η νύχτα και η μέρα σου ενώνονται και όταν τα όνειρα σου γίνονται στάχτη...
Τότε άλλη μια μέρα της ζωής σου ξεκινάει...
Μια ημέρα που τις πιο πολλές φόρες είναι έτοιμη να καταναλωθεί μέσα σε θλιβερές στιγμές...
Μην της κάνεις όμως αυτή την χάρη ...
Ψάξε να βρεις μια μικρή όμορφη στιγμή ,ενα στιγμιότυπο που σε έκανε να χαμογελάσεις επικεντρώσου σε αυτό και κράτησε το σφιχτά ...

Να θυμάσαι οτι κάθε εποχή έχει και ένα χρώμα...
Ένα χρώμα που την χαρακτηρίζει και την κάνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες...
Μην αφήσεις ποτέ κανένα να σου πει ότι όλες είναι ίδιες..
Μην αφήσεις πότε κανένα να σου επιβάλει το ασπρόμαυρο...

Δημιουργήθηκες για να είσαι ελεύθερη και όχι αιχμάλωτη των εικόνων...
Σταμάτα να πιστεύεις αυτό τον ψεύτη καθρέφτη που μυρίζοντας τους φόβους σου διασκεδάζει λέγοντας σου συνεχώς ψέματα...
Πήγαινε και στάσου στο χείλος του γκρεμού και σε πείσμα αυτού του σκυθρωπού ουρανού πίστεψε ότι μπορείς να πετάξεις και πετά, αφήνοντας ότι σε κάνει σκοτεινή να συντρίβει στο έδαφος...

Σε κάθε δύσκολη στιγμή, σε κάθε ξύπνημα του φόβου,σε κάθε πνιγμό της επιθυμίας σου ,το μόνο που θέλω είναι να μην χάνεις την πίστη σου...
Και εγώ θα είμαι κάπου κοντά να βοηθήσω την όμορφη ψυχή σου όσο μπορώ...
Δεν εχω να σου δώσω πολλά ...
Ξέρω ότι το μόνο μου ταλέντο είναι να φτιάχνω κόσμους ...

Γιαυτό θα πάρω αστέρια ,άνεμους και θάλασσα και θα δημιουργήσω ένα τοπίο μόνο για σένα...

Είναι σίγουρο ότι μόλις το δεις η ψυχή σου θα χαμογελάσει...

Είναι μοιραίο κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσεις ότι αγαπάς το γεγονός ότι είσαι το βασικό κομμάτι...

Της ουτοπίας ενός ανόητου ρομαντικού...



Χρονιά καλά σε όλους σας! Εύχομαι το αστέρι των Χριστουγέννων να φωτίσει τις ψυχές σας και τις ζωές σας!
Και μην ξεχνάτε...
Να νοιάζεστε ,να μοιράζεστε και να δίνετε την αγάπη σας χωρίς να σας το ζητήσουν και χωρίς να περιμένετε ανταλλάγματα...
Γιατί μόνο τότε έχει αξία ....Χρόνια πολλά...

18/12/10

Θέλω ...


Μέρες γιορτινές ήρθαν...
Μέρες που πραγματοποιούνται οι ευχές και τα θέλω των παιδιών...
Και εγώ που δεν είμαι πια ένα από αυτά δεν καρτερώ καμιά εκπλήρωση...
Άπλα όταν έρχονται αυτές οι μέρες φωνάζω τα θέλω μου σε σένα...
Ίσως για να μην τα ξεχνάω και εγώ...

Θέλω...
Τα βλέφαρα μου να πέσουν και να γίνουν ένα με τα πεσμένα φύλλα...Να τα πάρει ο αγέρας και να δραπετεύσουν....

Θέλω...
Να σπάσω τα ρολόγια σε κομμάτια και να τα φυτέψω στο νωπό χώμα...Μήπως και ο χρόνος ανθίσει...

Θέλω...
Να ξεκαρφιτσώσω αστέρια από τον ουρανό και να τα χρησιμοποιήσω ως χρώμα για να φτιάξω τον πιο σπάνιο πίνακα...
Και όταν τελειώσω να μην έχει μείνει ούτε ένα για να μπορώ να ευχηθώ...

Θέλω...
Να έρθεις και να ενώσουμε τα δάκτυλα μας κατά τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο...Και μέσα από αυτό να μπορεί να δει ο καθένας πως είναι το τέλος της αθωότητας...

Θέλω...
Να ταρακουνήσω εκείνο το ζευγάρι που χάθηκε στην ρουτίνα και την μιζέρια...Να τους πω ότι με το να προσποιείσαι την ευτυχία δεν σημαίνει ότι την έχεις κιόλας....

Θέλω...
Να πάω σε εκείνο το παγκάκι στο πάρκο...Εκεί που κάθεται αυτή η ηλικιωμένη γυναίκα έχοντας πάντα τα μάτια κλειστά και κρατώντας ένα αυτοκτονικό σημείωμα στα χέρια της και να αλλάξω τα χάπια της με βιταμίνες...Να της θυμίσω ότι η ζωή είναι δώρο και όχι χάσιμο χρόνου...

Θέλω ...
Να μου κάνει την χάρη ο Αίολος και να φυσήξει δυνατά για να πετάξει αυτός ο μεγάλος χαρταετός και να καρφιτσωθεί στην πιο ψήλη κορυφή...Έτσι ώστε να μπορούν να δουν όλοι τα αρχικά που είναι χαραγμένα επάνω του....

Θέλω
Να αγριεψω τα όμορφα και να τσιγκλισω τα άγρια...

Θέλω ..
Να ψεκάσουμε και να βάψουμε κάθε γκρι τσιμεντένιο τοίχο μέχρι που ο καθένας να μπορεί να δει ουράνια τόξα....

Θέλω...
Αυτό το μπαλόνι που έφυγε από τα χέρια του μικρού μου ανιψιού να κάνει το ταξίδι και να φτάσει στο νησί που βρίσκεσαι...Να σκάσει στα χέρια σου δίνοντας σου το πιο φτωχό και ταπεινό δώρο που θα λάβεις αυτά τα Χριστούγεννα ...

Την ανάσα μου...

12/12/10

Τρόπος....


Υπάρχει μια χώρα...
Στον ωκεανό μιας άδειας μέρας...
Που μοιάζει σαν φως ανάμεσα στις σκιές της απόγνωσης και σε καλεί συνεχώς να πας κοντά του...
Άλλα εσύ ...
Μείνε εδώ...
Μην με αφήνεις μόνο με την ψυχή μου...

Γίνε εσύ το φως...
Γίνε εσύ η αλήθεια...
Και δείξε μου τον τρόπο να μπορώ να αισθάνομαι ξανά...

Το μόνο που ξέρω είναι ότι σε χρειάζομαι βαθιά μέσα μου...
Όπως ο γαλάζιος ουρανός τις κορυφογραμμές των βουνών...
Όπως το φως το σκοτάδι....
Μην δίνεις σημασία στις νύχτες...
Στις νύχτες που κραυγάζω και υπερηφανεύομαι για την ελευθερία μου...
Το μπορώ μεσώ της ασφάλειας ότι το όνειρο μου είναι χιλιόμετρα μακριά...
Το μπορώ γιατί έμαθα να αγαπώ ακόμα και την απουσία...
Και αυτό πίστεψε με είναι το πιο δύσκολο είδος αγάπης...

Κάποιες στιγμές εύχομαι να μπορούσα να κλάψω ξανά...
Για να μην αναπολώ τις στιγμές των δακρύων μου στο χρόνο...
Κάποιες στιγμές θα ήθελα να μπορούσα να ξανανιώσω τον πόνο την ώρα που χαράζει....
Για να πάψω να κοιτάζω τις ουλές και τα σημάδια που μου άφησαν οι περαστικοί,θυμώνοντας που δεν με πονάνε πια...

Υπάρχει μια χώρα...
Στον ωκεανό μιας άδειας μέρας...
Που μοιάζει σαν φως ανάμεσα στις σκιές της απόγνωσης και σε καλεί συνεχώς να πας κοντά του...
Άλλα εσύ ...
Μείνε εδώ...
Μην με αφήνεις μόνο με την ψυχή μου...

Γίνε αγέρας και μπες μέσα μου ...
Γίνε ο δρόμος σε μια άδεια μέρα...
Γίνε η πραγματοποιημένη ευχή...
Και δείξε μου τον τρόπο να μπορώ να αισθάνομαι ξανά...

Γιατί μόνο εσύ μπορείς ...

Νεράιδα μου...

7/12/10

Like and dislike game...


Με κάλεσε η συνοδοιπόρος μου η Νατάσα σε bloggoπαιχνιδο...
Να πω πέντε πράγματα που μου αρέσουν και πέντε που δεν μου αρέσουν στο χώρο της bloggoσφαιρας...
Δεν μπορώ και δεν θέλω να της χαλάσω το χατίρι όποτε ορίστε:

Μου αρέσει:

1)Που αισθάνομαι ότι ανήκω σε μια πολύ μεγάλη οικογένεια ,που ακόμα και ας μην γνωρίζω όλα της τα μέλη προσωπικά νιώθω μια απέραντη ζεστασιά και ότι έχω ανθρώπους έτοιμους να με στηρίξουν και να με βοηθήσουν ανά πάσα στιγμή...

2)Όταν συσπειρωνόμαστε για όμορφους και τόσο ανθρώπινους σκοπούς αγάπης( για τα παιδιά των φυλακισμένων γυναικών,για το Μαρακι κλπ)...Νιώθω ότι μπορούμε αυτές τις στιγμές να κάνουμε μεγαλα πράγματα...

3)Λατρεύω να διαβάζω έξυπνες ιδέες και όνειρα ζωής (Φιλαράκι Ευρυνοε κυρίως για σένα το λέω αυτό.. :) )

4)Ότι αισθάνομαι σαν να έχω ένα ανοιχτό λογαριασμό ψυχής που μπορώ να κάνω κατάθεση όποτε νιώθω την ανάγκη να με πλημμυρίζει...

5)Ότι όπως ο καθένας μπορεί να κάνει ανάληψη από τον δικό μου λογαριασμό ψυχής έτσι μπορώ και εγώ να το κάνω από τους αντίστοιχους λογαριασμούς ψυχής των συνοδοιπόρων μου...(πολύτιμο ψύχω πάρε-δώσε)


Πριν γράψω τι δεν μου αρέσει θέλω να πω ότι όταν μπαίνω σε ένα blog αισθάνομαι σαν να μπαίνω στο σπίτι κάποιου ως φιλοξενούμενος...Όποτε φροντίζω πάντα να σέβομαι απόλυτα τον άνθρωπο που με φιλοξενεί έστω για λίγα λεπτά...

Δεν μου αρέσει:

1) H Αγένεια και η κακή πρoαιρεση...

2) Οι διαφημίσεις που πετάγονται απότομα προτρέποντας με να κάνω κλικ σε κάποιο σύνδεσμο...

3)Τους περίπου και τους δήθεν...

4)Τους διαφημιστές Viagrα που μπαίνουν σε παλιότερες αναρτήσεις και αφήνουν μανιωδώς την διαφήμιση τους ως σχόλιο!!!! Έλεος πια....

5)Το να βλέπω ένα blogger να αλλάζει τον τρόπο γραφής του η την βάση της θεματολογίας του για να γίνει πιο αρεστός και να προσελκύσει περισσότερους αναγνώστες!

Αυτό λοιπόν από έμενα και τα παιδάκια που καλώ να παίξουν είναι....

Φουλη,new girl on the blog, vangel greko,porcupine ,zoyzoy και το dreameraki αν προλαβαίνει....

28/11/10

Πυρωμένη λάμα...


H πόρτα έκλεισε απότομα και το παιχνίδι ξεκινάει...
Ελα ...
Τι περιμένεις;
Η διαστροφή μας ξεχειλίζει απόψε και ξέρω ότι η νύχτα αυτή θα είναι μεγάλη...
Αφήσαμε τους όρκους και τους συναισθηματισμούς μας έξω από αυτό το δωμάτιο...
Κοινό συμφωνηθέν...
Πλησιάζεις...
Δεν υπάρχει καμιά αθωότητα πλέον στο βλέμμα σου...
Πριν φύγουμε από εκείνο το γεμάτο κόσμο μέρος,μου το είχες πει άλλωστε...
"Μην ρωτάς πως,μην ρωτάς το γιατί ,αυτή την νύχτα θα δημιουργήσουμε τον ιδιωτικό μας μύθο..."
Με αγγίζεις ...
Έχουμε την δίψα...
Νιώθουμε την πείνα ο ένας του άλλου...
Κολλάμε όπως το μέταλλο με το μαγνήτη...
Μέσα στο σκοτάδι δυο στρώσεις δέρμα γίνονται μια...
"Αργά..." μου λες επιτακτικά...
Τα σώματα μας καθώς τρίβονται το ένα στο άλλο αποκτάν μια περίεργη λάμψη, λες και μέσω της ένωσης μας διαχέεται στην ατμόσφαιρα ο ηλεκτρισμός...
Κορύφωση πρώτη ...
Η κραυγή σου εκτονώνει την ένταση και η πλάτη μου γίνεται πρόσφορο έδαφος και ανυπεράσπιστη λεία στα όμορφα νύχια σου...
Αναπνοή και στάση...
Άλλα όχι για πολύ...
Η ικανοποίηση δεν είναι αρκετή...
Όχι απόψε...
Αυτη την νύχτα θέλεις περισσότερα...
Εξάπτεις ξανά τις αισθήσεις μου καθώς με πλησιάζεις μπουσουλώντας και με προκαλείς να σε ακολουθήσω στο πάτωμα..
Αν ήσουν μια σειρήνα και εγώ ήμουν δεμένος σε κατάρτι για να σε αποφύγω,το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κατάφερνα να το σπάσω...
Τίποτα δεν με κρατάει μακριά από το κορμί σου αυτό το βράδυ...
Είμαι ξανά μέσα σου...
Τα μάτια μου καίνε ,το κορμί μου σπαρταράει και τα σύνορα του κόσμου μου είναι το τόξο που διαγράφει το κορμί σου μες τα χέρια μου...
"Κοίτα με..." φωνάζεις και οι παλάμες σου φυλακίζουν το πρόσωπο μου...
Πρόκληση και παράκληση έχουν πάρει την θέση της απούσας αθωότητας και ζουν αρμονικά μέσα στα μάτια σου...
Τουλάχιστον για αυτή την νύχτα...
Ξέρω ότι θα πεθάνουν με το πρώτο φως της μέρας άλλα πλέον δεν με νοιάζει...
Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι αυτό που έχουμε θα ζήσει μόνο λίγες ώρες...
Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι μέχρι το πρωί θα είσαι εδώ..
Τα φιλιά σου θα παρελαύνουν σε όλο μου το κορμί..
Οι κραυγές και τα γέλια μας θα γεμίζουν τον αέρα..
Και ο ερωτάς μας θα καίει...
Σαν πυρωμένη λάμα...

Υ.Γ.(Η υλοποίηση της φαντασίας πέρα από ότι είναι απολαυστική και ευχάριστη ,μερικές φορές βοηθάει το νου και την ψυχή να αποστασιοποιηθούν από τα γεγονότα και να επουλώσουν ανοιχτές πληγές...Παράξενο τι μπορεί να κάνει η έντονη ερωτική αίσθηση μιας βραδιάς...Σε ευχαριστώ για τις στιγμές, και την νύχτα...)

22/11/10

Το κλειδί του μυαλού σου...


Με ακούς;
Είσαι έτοιμη να πετάξεις στο απέραντο γαλάζιο των ονείρων σου;
Είσαι έτοιμη να χαθείς μέσα στις φωνές του ωκεανού;
Να νιώσεις ότι είσαι εσύ η εκλεκτή;
Αυτή η φωνή που ηχεί τόσο καιρό μέσα στο μυαλό σου να το ξέρεις είναι η δική μου...
Που σε παροτρύνει να αδράξεις την κάθε μέρα σου...
Που σε προτρέπει να μην σπαταλάς άδικα τον χρόνο σου...
Γιατί κάθε ανάσα μας μπορεί να είναι και η τελευταία όποτε...Ζήσε την σαν μια τέτοια...

Ξέρω ότι ζούμε μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο ομίχλη και ψέμματα...
Σε ένα κόσμο που σε κάνει να βγάζεις τον χειρότερο εαυτό σου για να επιβιώσεις...
Μην αφήσεις όμως την ομίχλη να σε αποπροσανατολίσει....
Μην σταματήσεις την εξέλιξη σου άπλα και μόνο επειδή κάποιος σου υποσχέθηκε ένα ψεύτικο μέλλον...
Προσπέρασε το...
Είσαι καλύτερη ...Γίνε δυνατότερη ...Άσε το μέλλον να φροντίσει μόνο του τον εαυτό και εσύ
ζήσε το παρόν...
Γιατί ποτέ δεν ξέρεις...Το τέλος του κόσμου μπορεί να είναι το επόμενο γκρίζο πρωινό μας...

Ήρθε η ώρα να επιλέξεις...
Να θυμάσαι ότι τα όνειρα σου θα γίνουν πραγματικότητα όταν θα καταφέρεις να αγνοήσεις τον φόβο της ασχήμιας και του θανάτου...
Το ξέρω ότι είναι δύσκολο...
Άλλα γιαυτό σε διάλεξα..
Γιατί ξέρω ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις...
Ανάμεσα μας υπάρχει αυτό το μονοπάτι ...
Όταν θα είσαι έτοιμη θα καθαρίσει και τότε τα μάτια μου θα λάμψουν με τον τρόπο που αγαπάς...

Όταν χάνεσαι μέσα στα χέρια μου δεν υπάρχει λόγος σωτηρίας...
Όταν χάνομαι μέσα στα μάτια σου δεν υπάρχει άλλος λόγος για να ζω...

Τικ-Τακ...
Ο χρόνος μετράει αντίστροφα...
Το τέλος είναι εδώ και δίνει την σκυτάλη του στην νέα αρχή...
Ανοίγω την παλάμη και κοιτάζω το πιο πολύτιμο δώρο που μου έχεις κάνει...
Θα είναι το πρώτο και μοναδικό εφόδιο μας...
Δεμένο σε μια ασημένια κορδέλα κρατώ το πιο όμορφο κλειδί...
Το κλειδί του μυαλού σου...

13/11/10

Κοντα σου...(Inside the mind of a serial killer)....


Μου αρέσει να βλέπω τις σκιές που ιδρώνουν στον τοίχο σου...
Ενθουσιάζομαι σχεδόν ερωτικά όταν υποκρίνομαι ότι ακούω τα βήματα σου στο χολ...
Απέναντι από το μπαλκόνι σου έχω νοικιάσει ένα δωμάτιο που έχει θέα εσένα...
Και σε παρακολουθώ...
Έχω βρει τον αριθμό του τηλεφώνου σου και τον σχηματίζω κάθε νύχτα...
Και όταν το σηκώνεις κλέβω την ανάσα σου...
Περιμένω στην μπαλκονόπορτα μου μέχρι να κοιμηθείς το βράδυ...
Και όταν είσαι μόνη σου ξέρω πότε θα κλείσεις το φως για να παραδοθεις στο σκοτάδι...
Τα πρωινά ξέρω τι ώρα ανοίγεις τα μάτια σου και πως προτιμάς τον καφέ σου...
Όταν γυρνάς το μεσημέρι από την δουλειά σου,είμαι εκεί την ώρα που ψάχνεις για τα κλειδιά στην τσάντα σου...
Είμαι πέντε με έξι βήματα πίσω σου...
Είμαι τόσο κοντά σου...
Άμα ήξερες άραγε,μόνο θα σε τρομοκρατούσα;
Η θα ήσουν περίεργη για το πως ξέρω τόσα πολλά για σένα και το πως τα έμαθα...
Ακόμα όμως και αν σου έλεγα θα νόμιζες ότι είμαι ένας χαμένος η ένα είδος ψυχοπαθή με εμμονές που απλά σπαταλά το χρόνο του...
Άλλα εγώ γλυκιά μου,ξέρω πολύ καλά το πως τον διαθέτω...
Μες το μυαλό μου είναι όλο σχεδιασμένο....
Σε μαύρο φόντο ...Με άσπρη κιμωλία....
Πάρε μια βαθιά ανάσα...
Φτάνουμε στην τελική ευθεία...
Είμαι σίγουρος ότι αν ήξερες την εσωτερική μου γοητεία θα καταλαβαινες ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να είσαι τόσο αναστατωμένη...
Η μήπως υπάρχει;
Μπορεί να είμαι ένα λάθος της φύσης ...
Μπορεί να έχεις δίκιο και να είμαι όντως ψυχοπαθής ...
Άλλα πλέον είναι πολύ αργά...
Πρόκειται να έρθω κοντά σου...
Πολύ κοντά σου...
Είναι η στιγμή της κορύφωσης...
Είναι η στιγμή που υπερισχύει η αληθινή μου φύση ...
Εγώ είμαι ένας πεινασμένος εγκληματίας και εσύ το θύμα μου...
Και όσο και αν προσπαθήσεις η προστασία σου απέναντι μου είναι μηδενική...
Πριν λίγο ήμουν κοντά σου...
Αυτη την στιγμή είμαι δίπλα σου...Μόλις σε έφτασα...
Καλησπέρα...

8/11/10

Σε αυτή την γωνιά...(Κάτι διάφανες ψυχές)...


Σε αυτή την γωνιά της ηλεκτρονικής πολιτείας που έχω φτιάξει το σπίτι μου, δεν περίμενα ότι θα έρθει ποτέ κανένας...
Πίστευα ότι δεν υπάρχουν δρόμοι που να οδηγούν εδώ...
Γιαυτό η πόρτα είναι πάντα ξεκλείδωτη...
Το τραπέζι άστρωτο,τα βιβλία ατάκτως ερριμένα και τα φώτα λιγοστά...
Άλλα έκανα λάθος...
Μέσα σε αυτά τα δυο χρονιά και κάτι έχετε έρθει τόσοι πολλοί επισκέπτες που στο τέλος έχω αρχίσει να αισθάνομαι άσχημα και αμήχανα για την τόση ακαταστασία...
Ελπίζω να μου την συγχωρείτε και να την παραβλέπετε...
Δεν σας περίμενα βλέπετε...
Και το πιο λίγο που μπορώ να πω είναι ότι σας ευχαριστώ όλους ...
Που με συντροφεύεται στα ταξίδια μου..
Που δίνετε σε αυτά που γράφω αγάπη και έναν επιπλέον λόγο ύπαρξης...
Που αν και τους περισσότερους δεν σας ξέρω προσωπικά,αυτό δεν με εμποδίζει να σας νιώθω πια δικούς μου ανθρώπους...
Που μέσα από αυτό το ψυχό πάρε -δώσε μας (Ευρυνοε για σένα την ξαναέγραψα την λέξη ;) ) γίνομαι καλύτερος...
Που δεν με αφήνετε στιγμή να νιώσω μόνος...
Που,που ,που, υπάρχουν τόσα πολλά που, που θα μπορούσα να γράψω ακόμα...
Όμως δεν θα πλατιάσω άλλο...
Να σας ευχαριστήσω ήθελα για ακόμα μια φορά που είσαστε εδώ και που φέρατε την διάφανη ψυχή σας να γνωρίσει την δίκη μου...
Σε αυτή την ακατάστατη και απόμερη γωνιά...
Σήμερα,που είναι μια μέρα που μιλάνε οι μάσκες και τα προσωπεία(Μέρα εκλογών γαρ) ,εγώ ένιωσα την ανάγκη να χαρίσω τους στίχους αυτού του τραγουδιού σε κάποιους αληθινούς...
Σε κάποιους ονειροπόλους...
Σε εσάς...
Αφιερωμένο λοιπόν σε όλους σας...
Άπλα και μόνο επειδή είσαστε αληθινοί και στα δικά μου μάτια υπέροχοι...


Κάτι διάφανες ψυχές
σ' αυτήν εδώ την πόλη,
κάτι ονειροπόλοι.
Κάτι περίεργες μορφές
χαμένες στα σκουπίδια,
κάτι αποκαΐδια.

Κάτι από μένα,
κάτι από σένα,
κάτι απ' τα ρούχα της ψυχής μας τα σκισμένα.
Κάτι κουρέλια
που τραγουδάμε,
κάτι απ' τα λάθη μας που αγαπάμε.

Κάτι σκληρές, γλυκειές φωνές
σαν πόρτα σκουριασμένη,
κάτι τσαλακωμένοι.
Κάτι κορμιά ερωτικά
που άνεμος τα παίρνει,
κάτι αλλοπαρμένοι.

Κάτι από μένα,
κάτι από σένα,
κάτι απ' τα ρούχα της ψυχής μας τα σκισμένα.
Κάτι κουρέλια
που τραγουδάμε,
κάτι απ' τα λάθη μας που αγαπάμε.

Κάτι παιδιά μοναχικά
στα όνειρα δεμένα,
πάντα αφηρημένα.
Κάτι διάφανες ψυχές
σ' αυτήν εδώ την πόλη,
κάτι ονειροπόλοι.

Βασίλης Παπακωνσταντινου.
Μουσική-Στίχοι: Αλέξανδρος Δήμας

4/11/10

Ας ενώσουμε τις καρδιές μας για τη Μαρία!



Μια έκκληση για βοήθεια που είδα στα Εσωτερικά μονοπάτια και στην Καλυψώ και πιστεύω ότι οφείλω να την αναρτήσω ,να ενώσω την καρδιά μου μαζί τους και να βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ...

Ας ενώσουμε τις καρδιές μας για τη Μαρία!


ΕΠΕΙΓΟΝ!!!

Φίλες και φίλοι μου, σας απευθύνω μια επείγουσα έκκληση για ένα ζήτημα κυριολεκτικά ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ!


Πρόκειται για μία αγαπημένη φίλη από τη Λευκωσία, τη Μαρία Δημητρίου, η οποία είναι 25 ετών και πάσχει από μία σπάνια νευρολογική νόσο, το σύνδρομο Behcet-Αδαμαντιάδη ή Neurobehcet disease, που προσβάλλει ταυτόχρονα πολλά όργανα του ανθρώπινου σώματος. Η νόσος αυτή της έχει προκαλέσει ρευματοειδή αρθρίτιδα, σκλήρυνση κατά πλάκας, επιληπτικές κρίσεις, χρόνια εγκεφαλίτιδα λόγω φλεγμονής του εγκεφαλονωτιαίου υγρού, καθώς και μειωμένη όραση και ακοή.

Επιπλέον, έχουν κάνει την εμφάνισή τους μια σειρά από καρκινικοί όγκοι κοντά στην υπόφυση, αλλά και στην κοιλιακή χώρα, πράγμα που κάνει την κατάσταση ακόμα πιο απελπιστική.

Η Μαρία έχει κάνει μια σειρά από χειρουργικές επεμβάσεις στην Κύπρο και στην Αγγλία, χωρίς θεαματικά αποτελέσματα, ενώ αναγκάζεται να παίρνει σχεδόν σε καθημερινή βάση ισχυρά παυσίπονα, μορφίνη και κορτιζόνη, προκειμένου να αντέχει τους φρικτούς πόνους. Μέχρι στιγμής η μόνη ελπίδα φαίνεται πως έρχεται από το Mayo Clinic των Η.Π.Α., μια κλινική με ιδιαίτερη εξειδίκευση στη συγκεκριμένη νόσο.

Το πρόβλημα είναι πως το υπουργείο Υγείας της κυπριακής κυβέρνησης αρνείται να καλύψει τα υψηλά έξοδα νοσηλείας, με αποτέλεσμα να χάνεται πολύτιμος χρόνος, κατά τη διάρκεια του οποίου η υγεία της Μαρίας επιδεινώνεται δραματικά.

Για το λόγο αυτό, η οικογένεια της Μαρίας αναγκάστηκε (μετά από προτροπή των γιατρών και πολλών φίλων) να ανοίξει λογαριασμούς στην Ελληνική Τράπεζα και στη Νέα ΣΠΕ ( Νέα Συνεργατική Πιστωτική Εταιρεία) Αγλαντζιάς, προκειμένου να συγκεντρωθεί το χρηματικό ποσό που απαιτείται για να μεταφερθεί η Μαρία στο Mayo Clinic και να υποβληθεί στις απαραίτητες εξετάσεις και επεμβάσεις. Οι γιατροί που την παρακολουθούν τονίζουν πως το ταξίδι πρέπει να γίνει μέσα στον επόμενο μήνα, καθώς δεν υπάρχει πλέον καιρός για χάσιμο και τα περιθώρια συνεχώς στενεύουν. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως η ζωή της κρέμεται πλέον από μια κλωστή.

Η ίδια η Μαρία γνωρίζει πολύ καλά την κρισιμότητα της κατάστασής της (μας ενημερώνει συχνά μέσα από το ιστολόγιό της, αλλά και με sms στα κινητά μας τηλέφωνα, μόνο που αποφεύγει να μιλήσει σε κινητό, λόγω της ακτινοβολίας) και το μόνο που ζητάει είναι όση ζωή της απομένει να είναι κατά το δυνατό ποιοτική, πράγμα που σημαίνει να μην πονάει και να μπορεί να εκτελεί βασικές λειτουργίες και να αυτοσυντηρείται. Ό,τι δηλαδή για όλους εμάς θεωρείται δεδομένο και αυτονόητο, για εκείνη είναι το στοίχημα και το όνειρό της ζωής της…

Θέλω επίσης να τονίσω πως η Μαρία είναι μια κοπέλα περήφανη και αξιοπρεπής και δεν ήθελε με τίποτα να ανοιχτεί λογαριασμός για χάρη της. Εγώ ο ίδιος την παρακαλούσα για μήνες μέσω e-mail και γραπτών μηνυμάτων και η μόνιμη απάντησή της ήταν πως δε θέλει να γίνει αποδέκτης εράνου και “ελεημοσύνης”. Τον τελευταίο μήνα όμως η επιδείνωση της υγείας της ήταν αλματώδης, έτσι αναγκάστηκε να συμφωνήσει, με μοναδικό όρο να μη δημοσιευτεί η φωτογραφία της.



Γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι, στην άσχημη οικονομική συγκυρία που διανύουμε, να στερηθούμε οποιοδήποτε χρηματικό ποσό, σας ζητώ να αγκαλιάσουμε όλοι μαζί αυτό το γενναίο κορίτσι, που παλεύει καθημερινά με τις ασθένειες και το θάνατο κι όμως μπορεί ακόμα να γελά και να ονειρεύεται, δίνοντας μας κουράγιο, δύναμη ψυχής και παράδειγμα ζωής. Όσοι επιθυμούν να συνεισφέρουν, μπορούν να καταθέσουν την οικονομική τους βοήθεια στους παρακάτω λογαριασμούς:


1]. Νέα ΣΠΕ Αγλαντζιάς : CY14007042100000000020162227 – SWIFT NUMBER: CCBKCY2N

2]. Ελληνική Τράπεζα: CY43005001120
001121054591900 – SWIFT NUMBER: HEBACY2N


Όνομα: Μαρία
Δημητρίου


[Διευκρινιστικά, η «Νέα ΣΠΕ Αγλαντζιάς» είναι μια Συνεργατική Πιστωτική Εταιρεία, με έδρα την Κύπρο, που ιδρύθηκε το 1948 για να προστατεύσει τα εισοδήματα των πολιτών από την εκμετάλλευση της τοκογλυφίας και που σήμερα δραστηριοποιείται σε πολλούς τομείς, ένας απ’ τους οποίους είναι και η συμμετοχή στην οργάνωση φιλανθρωπικών εκστρατειών. Για περισσότερες πληροφορίες:


http://aglantzia.net16.net ]


Υποθέτω (με κάποια επιφύλαξη) πως, αν δεν υπάρχει στην πόλη σας υποκατάστημα της Ελληνικής Τράπεζας, μπορείτε να καταθέσετε το ποσό σε κάποια άλλη τράπεζα και από αυτή να μεταφερθούν τα χρήματα στους λογαριασμούς της Μαρίας, μέσω διατραπεζικής συναλλαγής.


Πάμε, παιδιά, να κάνουμε όλοι μαζί την προσπάθειά μας!


Πιστεύω στη δύναμη της συλλογικότητας που μπορεί να κάνει θαύματα με τη βοήθεια της τεχνολογίας!

Έχουμε αποδείξει ότι το διαδίκτυο μας φέρνει πιο κοντά και μας ενώνει. Ας αποδείξουμε τώρα πως δε μας ενώνουν μόνο φιλοσοφικές ανησυχίες, μουσικές προτιμήσεις και η απλή ανάγκη για επικοινωνία!

Ας κάνουμε μαζί την υπέρβαση! Το ξέρω ότι μπορούμε!


Δώστε ό,τι θέλει ο καθένας απ’ το υστέρημά του και διαδώστε την εκστρατεία μας σε γνωστούς και άγνωστους! Ίσως έχει κάποιος πρόσβαση σε τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς και σε εφημερίδες. Αν δώσουμε μεγάλη δημοσιότητα, θα το σώσουμε το κορίτσι!

Όσοι θέλετε να επισκεφτείτε το αρχικό μπλογκ της Μαρίας, μπείτε στο:


www.mariatweety.blogspot.com


Αν θέλετε να μάθετε περισσότερες πληροφορίες για την κατάστασή της και να επικοινωνήσετε προσωπικά με την ίδια, μπορείτε να της στείλετε e-mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση:


mariademetriou@ymail.com


Με τον τρόπο αυτό, μπορεί να σας στείλει και μια πρόσκληση για να μπείτε στο δεύτερο μπλογκ, το οποίο λειτουργεί μόνο για φίλους που επιλέγει η ίδια η Μαρία, γιατί θέλει να αποφύγει διάφορους ενοχλητικούς που έγραφαν ανοησίες στο αρχικό μπλογκ.


Με αυτά σας αφήνω και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την προσπάθειά σας!


Y.Γ. To παραπάνω κείμενο είναι του Καπετάν-Φώτη από τα Εσωτερικα μονοπατια


29/10/10

Λιβελούλα...


Μην με βλέπεις έτσι ονειροπόλο...
Αυτή είναι μόνο η μια μου πλευρά...
Υπάρχει και η άλλη η οποία συχνά υπερισχύει...
Και σε αυτή την πλευρά προτιμώ να ζω από το να φαντάζομαι...
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλος δρόμος διαφυγής...
Γιαυτό ξεκινάω, ρισκάρω, και τις πιο πολλές φορές πέφτω....
Μα πριν προλάβει κάνεις να χαρεί για την πτώση μου...
Κοίτα με, στέκομαι και πάλι στα δυο μου πόδια...

Μέσα από το παράθυρο μου στον ουρανό σήμερα, πέταξε μια πεταλούδα ...
Και αυτό με κάνει και πάλι να ελπίζω...
Γιατί κάθε φορά που την βλέπω φέρνει στην ζωή μου χρώματα και μυρωδιές...
Ένας ιδιαίτερα χαρισματικός άνθρωπος με περιμένει στο όνειρο μου...
Περιμένει για να πάμε εκεί που δεν μπορεί να δει ανθρώπινο μάτι....

Υποθέτω ότι ποτέ δεν θα σταματήσω ψάχνω...
Ξέρω ότι θα ζω και θα μαθαίνω από τα λάθη μου...
Ότι θα σκληραγωγούμε μέσα από τις προδοσίες και τις απογοητεύσεις μου...
Όπως γνωρίζω πως όλη η αγάπη που προσδοκώ θα είναι πάντα ανάλογη με την αγάπη που θα φτιάχνω...
Και ότι πάντα θα υπάρχει ένας δρόμος διαφυγής και ένας δρόμος επιστροφής...
Για όλα...
Η μαγεία της επιλογής...

Μικρο μου όνειρο αυτή την ώρα που η πόλη βυθίζεται στο σκοτάδι και μπαίνουμε στο βασίλειο των σκιών σε παρακαλώ...
Στείλε λίγη από την γλυκά σου στην ψυχή μου για να μπορέσω να το αντέξω...
Στείλε λίγη από την μαγεία σου να ομορφύνει την αναμονή...
Μέχρι να έρθεις να με πάρεις για να πάμε σε αυτό το μέρος...
Ξέρεις, εκεί που δεν έχει πατήσει ακόμα θνητή ύπαρξη...

Στα όνειρα μου έχω φτερά...
Και η μόνη τους χρησιμότητα είναι ότι με κάνουν να μπορώ να πετάξω κοντά σου...
Γιαυτό...
Πήγαινε στο παράθυρο σου...
Και άμα δεις στο τζάμι σου κολλημένο ένα παράξενο πετούμενο άνοιξε του να μπει ...
Έχει κάνει μεγάλο ταξίδι για να σε επισκεφτεί και θα είναι πολύ κουρασμένο...
Στα όνειρα μου μπορεί να έχω φτερά άλλα δεν έχω άλλες δυνάμεις...
Γιατί στον κόσμο του ονείρου μου βλέπεις, δεν είμαι ο Ιανός...
Είμαι μόνο μια λιβελούλα ....
Που έκανε το ταξίδι και ήρθε απόψε στο παράθυρο σου...

24/10/10

Ονειροπλόος...


Δεν είμαι ταξιδιώτης εδώ....
Μένω εδώ από επιλογή...
Άλλα κρατάω απόσταση από τις φτιαχτές ιστορίες ,τους ψεύτικους ουρανούς και τους φόβους που έχεις βάψει σε βιολετί χρώμα για να μην σε τρομάζουν...

Δεν είμαι φυλακισμένος εδώ...
Είμαι γεννημένος ελεύθερος...
Άλλα είναι στιγμές που νιώθω δέσμιος του χρόνου...
Κλείνω το μάτι σε αυτό τον αιθέριο δεσμοφύλακα και δεν σταματάω να προσπαθώ να λύσω τα χέρια μου που είναι δεμένα με λωρίδες ουρανού...

Δεν είμαι αμαρτωλός εδώ...
Οι αμαρτίες σε αυτό το μέρος δεν είναι ίδιες με αυτές που οι εκκλησίες διδάσκουν....
Κρατάω το κομμάτι της ενοχής που μου αντιστοιχεί και τις γλύκες τύψεις από όλα τα λάθη μου...
Και περιμένω...Θα είναι τα υλικά μου για να χτίσω όταν θα καταρρεύσει και αυτό το ψέμα...

Δεν είμαι παρατηρητης εδώ...
Είμαι κομμάτι της εικόνας...
Τα δάχτυλα μου γεύονται την άμμο...
Παραδομένοι όλοι στην παράξενη γοητεία που ασκεί η ομορφιά του σύνολου ...
Κανείς δεν προσέχει ότι το χέρι μου πιάνει το χέρι του ζητιάνου...

Δεν είμαι μια βεβαιότητα εδώ...
Κανείς δεν με θεωρεί δεδομένο...
Τις νύχτες οι σκέψεις μου συγκρούονται αιματηρά με τις πράξεις μου...
Οι φωνές μέσα μου επαναλαμβάνουν ότι πρέπει να αποδεχθώ αυτό που είμαι ...

Είμαι μόνο ένας ονειροπλοος...
Που ονειρεύεται να ταξιδέψει σε καλύτερες μέρες...
Σε καλύτερες εποχές...

Είμαι μόνο ένας ονειροπλοος...
Που αιωρείται,ζει και τρέφεται στον αγέρα σου.
Που ψάχνει να βρει τον πιο όμορφο δρόμο για να στον χαρίσει...

Είμαι μόνο ένας ονειροπλοος...
Και αν κάποια στιγμή άθελα η ηθελημένα με σκοτώσεις μην φοβηθείς...
Όταν η ψυχή σου θα ξανακάνει όνειρα...
Όταν το μυαλό σου θα ξαναφτιάξει τον κόσμο μου..
Εγώ θα ξαναγεννηθώ και θα επιστρέψω ...
Για να συνεχίσουμε το ταξίδι από εκεί που το αφήσαμε....

20/10/10

Διαγραφή...


Θέλω...
Το πρόσωπο μου...
Το σώμα μου...
Η ψυχή μου ...
Η διαβολεμένη διαίσθηση μου...

Να μην υπάρχουν...

Θέλω...
Οι αναμνήσεις μου...
Τα συναισθήματα μου...
Η αγάπη που έχω εισπράξει...
Το μίσος που έχω γευτεί...

Να εξαφανιστούν...

Θέλω...
Οι επιτυχίες μου...
Οι αποτυχίες μου...
Οι κάθε είδους προσφορές μου...
Το ταλέντο μου στο να σου πλάθω όμορφους κόσμους...

Να διαγράφουν...

Όλα...

Και από το μυαλό σου και από την ζωή σου...

Μην στεναχωριέσαι δεν θα είναι κάτι το φοβερό...
Ένα απλό πάτημα του κουμπιού μόνο...
Σαν ένα αποτυχημένο ποίημα που το έγραψες και μετά το έκαψες...
Σαν μια κακιά σου στιγμή που ο εγκέφαλος αρνείται να ανακαλέσει...
Αυτό είναι το δώρο μου για σένα...
Μια αυτό-διαγραφή χωρίς το δικαίωμα ανάκτησης...
Μην βιαστείς να το κρίνεις...
Μην βιαστείς να το χαρακτηρίσεις...
Σκέψου το λίγο και θα δεις...
Ότι ελαφρώνω τους σκελετούς από την ντουλάπα σου...
Ότι σου χαρίζω κάτι που στο μέλλον θα σου φανεί πολύτιμο...

Γιατί το καλό μιας απόλυτης διαγραφής είναι ότι μπορείς να ξεκινήσεις και πάλι από την αρχή χωρίς μνήμες...

Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πατήσεις απλά το πλήκτρο που γράφει Delete...

Και να με σβήσεις...

16/10/10

Ψυχής άρωμα...



Σιγά, σιγά η μυρωδιά άρχισε να με πλησιάζει...
Το άρωμα που υπάρχει διάχυτο στην ατμόσφαιρα είναι τόσο επίπονα οικείο...
Θα μπορούσα να το ξεχωρίσω ανάμεσα από χιλιάδες...
Γιατί είναι το δικό σου άρωμα...
Και έπειτα από τόσο καιρό αιωρείται πάλι απαλά στον αέρα μου και με αγκαλιάζει όπως έκανε κάποτε ο καπνός του τσιγάρου που τρόμαξα να κόψω...
Γύρισα διστακτικά προς το μέρος του και ήσουν εκεί...
Είχες επιστρέψει...
Δεν ξέρω γιατί ...
Και δεν με νοιάζει...
Αυτό που ξέρω είναι ότι είχες ξανάρθει να δεις έμενα ...
Εμένα που μια νύχτα που ο εγωισμός μου πήρε τον έλεγχο σε έβγαλε από την ζωή μου ...
Απότομα και άκομψα...
Ο εγωισμός μου...Το διαβατήριο της μοναξιάς μου...
Τα μάτια μου ταξίδεψαν πάνω σου...Σε βρήκαν πιο όμορφη από πότε...
Χαριτωμένη ,αέρινη ,ντελικάτη...
"Δεν ήρθα για να μείνω " μου λες...
"Το ξέρω" σου απαντώ "δεν έκανα κάποιο άθλο που να αξίζει τέτοιας ανταμοιβής..."
"Ήρθα να σου πω ότι πρέπει να πάψεις να τιμωρείς την ψυχή σου..."
"Δεν ξέρεις τι είναι η ψυχή μου γιαυτό το λες..."
" Ξέρω...Είναι ένα όμορφο σύννεφο..."
"Ένα μάτσο σκουριασμένα παλιοσιδερα είναι...Άχρηστα για κάθε χρήση..."
"Κάνεις λάθος..."
"Απόδειξε το..."
"Κάθε μέρα αυτή η ψυχή που συχνά -πυκνά την πετάς επάνω σε ένα λευκό χαρτί και της δίνεις διάφορα σχήματα,κάνει χιλιάδες χιλιόμετρα για να συναντήσει και να αγγίξει ένα σωρό ευγενικές ψυχές..."
"Άπλα ταξιδεύει,αυτό δεν την εξιλεώνει η την κάνει καλύτερη..."
"Μια ψυχή που κάνει καθημερινά τόσα χιλιόμετρα για να δώσει το περιεχόμενο της, δεν μπορεί παρά να είναι μια όμορφη και ευγενική ψυχή...Μην την τυραννάς λοιπόν παραπάνω..."
"Με μπέρδεψες!Θα το σκεφτώ όμως...Στο υπόσχομαι...Πότε θα φύγεις;"
"Η αποψινή νύχτα είναι δικιά μας...Πες μου τι θέλεις να κάνουμε και θα το κάνουμε...Ζήτησε μου ο,τιδήποτε..."
"Θέλω να κάτσουμε αγκαλιά σε εκείνο το παγκάκι μπροστά στην θάλασσα όπως τότε... Εσύ να μετράς τα αστέρια που πέφτουν στην θάλασσά και εγώ απλά να μπορώ να σε κοιτάζω...και το πρωί που θα φύγεις να έχει γεμίσει η ψυχή μου από το άρωμα σου...Αυτό είναι το μόνο που θέλω..."
"Βλέπεις...Αυτές σου οι στιγμές είναι που σε κανουν μοναδικό..."
"Όχι ομορφιά μου, αυτές μου οι στιγμές είναι που με κανουν μοναχικό..."

13/10/10

Ο χορευτής στο μυαλό της...


Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της λάτρευε το χορό...
Όποτε μπορούσε να τον παρακολουθήσει δεν άφηνε ποτέ την ευκαιρία να πάει χαμένη...
Στην τηλεόραση,στο κινηματογράφο, στο θέατρο...Παντού...
Και κάθε φορά ένιωθε την ίδια επιθυμία,την ίδια λαχτάρα,να την κόβουν σαν κοφτερό μαχαίρι...
Πως θα ήθελε να είναι σαν τους χορευτές της σκηνής...
Πως θα ήθελε να μπορούσε να κινηθεί όπως αυτοί...
Χαριτωμένα...Όμορφα...Ελεύθερα...
Άλλα ήξερε ότι αυτό δεν ήταν γραφτό να γίνει...
Γιατί ήταν αιχμάλωτη και παγιδευμένη μέσα στο ίδιο της το σώμα...
Σε αυτό το αδύναμο σώμα...
Που την αναγκάζει να μένει καρφωμένη πάντα στο ίδιο σημείο και απλά να παρακολουθεί...
Συνέχεια να παρακολουθεί...
Ανθρώπινα ζευγάρια που στροβιλίζονται αρμονικά στο ρυθμό της μουσικής...
Να κανουν με τόση ευκολία αυτό για το οποίο εκείνη προσεύχεται κάθε νύχτα...
Κάποιες στιγμές προσπαθεί και εκείνη να χορέψει...
Με το δικό της παράξενο τρόπο...
Σηκώνει τα χέρια της προς τον ουρανό,γέρνει λίγο το κεφάλι της και λικνίζει όσο είναι δυνατόν τον κορμό της...
Όσο και αν πονάει συνεχίζει να σπρώχνει το σώμα της στα όρια του...
Ίσως μερικές φορές και πάνω από τα όρια ,μέχρι που τα μάτια της να γεμίσουν από δάκρυα...
Υπήρξαν φορές που από την παθιασμένη προσπάθεια έπεσε στο έδαφος και τότε αισθάνθηκε ανήμπορη,προδομένη, απογοητευμένη...
Άλλα μετά από λίγο το πείσμα της υπερνικά και συνεχίζει...
Ακόμα και τις στιγμές που το κορμί της κραυγάζει για να σταματήσει αυτή δεν μπορεί καν να διανοηθεί ότι θα εγκαταλείψει το όνειρο της να χορέψει...
Δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να θέλει...
Δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει προσπαθεί...
Και γιαυτό δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να ωθεί το σώμα της σε ακραίες καταστάσεις...
Καταστάσεις που την κανουν να νιώθει ζωντανή και να ελπίζει...
Κόντρα σε όλους τους νόμους της φύσης ...
Δίνοντας σε όλους εμάς τους βολεμένους το παράδειγμα για το πως πρέπει να κυνηγάμε και να μαχόμαστε για τα όνειρα μας...
Γιατί σίγουρα είναι πιο εύκολα πραγματοποιήσιμα από το δικό της...
Που καρφωμένη πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι δεν σταματάει λεπτό να ονειρεύεται την στιγμή που θα καταφέρει να χορέψει...
Όπως ο χορευτής στο μυαλό της...

9/10/10

Πεσμένα φύλλα...


Το έδαφος ήταν γεμάτο από πεσμένα φύλλα ντυμένα με τα φθινοπωρινά παλτά τους...
Άλλα καφέ ,άλλα χρυσά,άλλα πράσινα...
Καθώς ο άνεμος περνάει από επάνω τους και τους ψιθυρίζει τα μυστικά του,
αυτά βγάζουν επιφωνήματα έκπληξης που το απαίδευτο θνητό αυτί το λαμβάνει σαν θόρυβο,σαν τρίξιμο...
Ξέρω ότι τα βήματα μου δεν με έφεραν τυχαία εδώ...
Διαλέγω μια απόμερη γωνιά και περιμένω να δω το γιατί του καλέσματος...
Δεν αργώ να καταλάβω ότι θα γίνω μάρτυρας ενός ζωντανού πινάκα ζωγραφικής...
Η νεράιδα μου είναι εδώ και με κομμένη την ανάσα τρέχει στο μέρος που είναι ο σωρός με τα πεσμένα φύλλα...
Τα μάγουλα της είναι κατακόκκινα ενώ δεν κάνει τόσο κρύο ...
Μάλλον θα είναι λόγω της έξαψης...
Τα μαλλιά της λυτά είναι παραδομένα στο χάδι του Αίολου που σφυρίζοντας κάνει όλο και πιο αισθητή την παρουσία του...
Πρελούντιο για το επερχόμενο μουσικό θέμα...
Ο αγέρας ξαφνικά δυναμώνει και τα φύλλα αρχίζουν να αιωρούνται γύρω της...
Εκείνη σηκώνει τα χέρια προς τον ουρανό και αρχίζει να στροβιλίζεται μέσα σε αυτή την δίνη που είναι ντυμένη από τα φθινοπωρινά φύλλα...
Που και που ο άνεμος χαμηλώνει την ένταση του και τότε εκείνα ακουμπάνε το δέρμα της γεμίζοντας το με απαλά χρυσοπράσινα φιλιά...
Τι μαγικός και όμορφος χορός...
Μέσα από αυτή την παράξενη συνεργασία η νεράιδα και τα φύλλα χορεύοντας παραδίνονται στην ομορφιά και την χαρά...
Κάποιες στιγμές καρφώνει το βλέμμα της στην γωνιά μου και κοιτάζει την ψυχή μου...
Βλέπει μέσα της χαμογελά και συνεχίζει
Και όταν έρχεται η νηνεμία τότε κάθεται απέναντι μου κουρασμένη...
Χαμογελάει αληθινά ικανοποιημένη και μου λέει...
"Γιατί με κοιτάς έτσι ποιητή μου;"
"Είχα πολύ καιρό να σε δω να χορεύεις... Είχα καιρό να σε δω τόσο ενθουσιασμένη...Και αυτό με κάνει να χαίρομαι τόσο πολύ..."
"Δεν θα με ρωτήσεις τι σε κάλεσα να σου πω;"
'Μου φτάνει που είσαι εδώ,που σε βλέπω ,που μπορώ να σε αγγίξω..."
"Το ξέρω πως σου φτάνει αγαπημένε μου άλλα εγώ πριν ξαναφύγω θα σου χαρίσω το νόημα από την εικόνα που είδες..."
Βύθισα το βλέμμα μου στα μεγάλα μάτια της και χαμογέλασα...
"Καιρό είχες να μου κάνεις μάθημα νεράιδα μου... Ομολογώ ότι μου έχει λείψει...Πες μου λοιπόν, τι κρύβεται πίσω από αυτό τον όμορφο χορό..."
"Η αναζήτηση της ευχαρίστησης και τις αληθινής ευτυχίας ποιητή μου κρύβεται πίσω από την ικανότητα που έχει ο καθένας να δει την ομορφιά που είναι κρυμμένη στα απλά καθημερινά πράγματα..."
"Μάλιστα...Αυτό όμως,νομίζω ότι ήδη το ξέρω νεράιδα μου..."
Η νεράιδα χαμογέλασε και μου έδειξε το σωρό από τα πεσμένα φύλλα που βρισκόταν εκεί που πριν από λίγο χόρευε...
"'Για πες μου τι είναι αυτά;"
"Πεσμένα φύλλα..."
"Είδες που πάντα βιάζεσαι και τελικά δεν ξέρεις...Εκεί ποιητή μου που εσύ βλέπεις άπλα πεσμένα φύλλα εγώ βλέπω τον ιδανικό παρτενέρ για το χορό μου...Αυτη είναι και η διαφορά..."

6/10/10

Παιδικό βλέμμα...(Καθρέφτης)...


Διάλειμμα από τις αναρτήσεις απόψε ...
Αυτό το βράδυ...
Θέλω να ακούσω όμορφες μουσικές...
Που να τις συνοδεύουν όμορφα λόγια...
Αληθινά λόγια...
Διάλεξα λοιπόν ένα αγαπημένο μου τραγούδι που μιλάει για την ομορφιά...
Όχι την ομορφιά όμως όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ και εσύ αγαπημένε μου αναγνώστη...
Άλλα όπως την αντιλαμβάνεται ένα μικρο παιδί...
Γιατί τα παιδιά βλέπουν τα πράγματα με άλλα μάτια...
Με την αγνότητα της ηλικίας τους διαπερνάν τα ακριβά "περιτυλίγματα"και τα όμορφα "πακέτα "και αναγνωρίζουν μόνο τις αληθινές και όμορφες ψυχές...
Και αν όλοι εμείς οι μεγάλοι και δήθεν έξυπνοι κάναμε τις επιλογές μας βασιζόμενοι στα μάτια και στο ένστικτο ενός παιδιού το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάναμε λιγότερα λάθη...
Γιατί...
Ένα παιδί μόνο μπορεί να διακρίνει την αληθινή ομορφιά....
Μονό αυτό προσφέρει τα κόκκινα λουλούδια της καλοσύνης και της αγάπης...Σε μια γυναίκα -ταραντούλα...
Και όπως τραγούδαγε και ο μεγάλος Παύλος Σιδηρόπουλος...
"Υπερασπίσου το παιδί...γιατί αν γλιτώσει το παιδί...υπάρχει ελπίδα..."


Καθρέφτης...

Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν.

Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.

Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια...

Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης...

Υ.Γ. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ,σε τι θα διέφερε και τι αξία θα είχε η πεντάμορφη, αν δεν την είχε αγαπήσει το τέρας;;;

3/10/10

Λευκό περιστέρι...


Αυτή την νύχτα τα αστέρια που έπεφταν ήταν πολλά...
Και η μικρή πριγκίπισσα έκανε ευχές σε όλα ...
Δεν είχε πολλές διαφορετικές ευχές άλλα μόνο μια και μοναδική...
Να αποτραπεί για λίγο ακόμα, αυτό το αναπόφευκτο ταξίδι...
Προσπάθησε να συγκεντρωθεί και να κατευθύνει κοντά του ,ελπίζοντας αυτό να λειτουργήσει θεραπευτικά,όλη την αγάπη και την θετική της ενέργεια...
Προσευχόταν να προλάβει να φτάσει έγκαιρα, στον έτοιμο προς αναχώρηση αγαπημένο...
Ένα παγερό αεράκι παράταιρο με την ζέστη της νύχτας μπήκε από το παράθυρο και ταξίδεψε πάνω στην απαλή επιδερμίδα της σαν χάδι...
Ήταν αργά πια...
Κανένα από τα αστέρια που έπεσαν δεν πραγματοποίησε την ευχη της...
Ακόμα και η θετικότητα μαζί με όλη αυτή την αγάπη που έστειλε να μην πρόλαβαν να φτάσουν σε εκείνο το προσκέφαλο...
Η μήπως έφτασαν και απλά εκείνος διάλεξε να τις αφήσει αχρησιμοποίητες...
Στα μεγάλα της μάτια άρχισαν να δημιουργούνται λίμνες από δάκρυα που ξεχείλισαν και άρχισαν να αυλακώνουν το όμορφο πρόσωπο της...
Από το ανοιχτό παράθυρο που πριν μπήκε ο παγερός αγγελιοφόρος, τώρα μπήκε ένα λευκό περιστέρι...
Η πριγκίπισσα παραξενεύτηκε γιατί ποτέ δεν είχε δει ξανά περιστέρι σε αυτό το μακρινό νησί του βασιλείου της που βρισκόταν...
Το πετούμενο έκανε ένα μικρο κύκλο μέσα στο δωμάτιο και μετά προσγειώθηκε μπροστά της...
Εκείνη άνοιξε την μικρή χούφτα της και ο λευκός επισκέπτης ανέβηκε πάνω της...
Του χάιδεψε με το δάχτυλο της το μικρο του κεφάλι και εκείνος τότε άρχισε να βγάζει μικρές κραυγές ,σαν να ήθελε να συνοψίσει μέσα σε αυτές, χιλιάδες ανείπωτα πράγματα...
"Μακάρι να καταλάβαινα τι θέλεις να μου πεις..."του ειπε κοιτώντας το με στοργη...
Την επόμενη στιγμή το λευκό περιστέρι τίναξε την φτερούγα του και με το εξωτερικό της μέρος σκούπισε τα δάκρυα της μικρής πριγκίπισσας...
Ύστερα άνοιξε τα φτερά του και εξαφανίστηκε με τον ίδιο απότομο τρόπο που είχε εμφανιστεί αφήνοντας την αποσβολωμένη...

Ο ποιητής μπήκε στο δωμάτιο της διστακτικά...
"Είσαι καλά;" την ρώτησε φανερά ανήσυχος...
"Δεν τον πρόλαβα"ψιθύρισε εκείνη"πέθανε..."
Σήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε στα μάτια τον άντρα απέναντι της...
"Έπρεπε να ήμουν εκεί"μουρμούρησε"Ήταν πια τόσο μεγάλος ,τόσο κουρασμένος...Και με αγαπούσε τόσο πολύ..."
Ο ποιητής πήρε την εύθραυστη γυναίκα στην αγκαλιά του....
"Μην θρηνείς και μην κλαις μικρή μου πριγκίπισσα" της είπε και την έσφιξε λίγο πιο δυνατά...."Να σκέφτεσαι ότι θα συναντήσει στον ουρανό το άλλο του μισό.Αυτό που τόσο πολύ του έλειψε...Και μετά από πάρα πολλά χρόνια θα τον ξανασυναντήσεις και εσύ..."
Έκανε μια μικρή παύση και σκούπισε με τον αντίχειρα του τα δάκρυα από τα μάτια της...
" Δεν ξέρω τι να πω για να σταματήσω αυτά τα δάκρυα...Αυτό όμως που ξέρω με σιγουριά είναι ότι από σήμερα απόκτησες ένα άγγελο που θα σε προστατεύει όσο θα είσαστε μακριά ..."
"Ποιητή μου ,τόσες ευχές,τόσες παρακλήσεις και δεν κατάφερα τίποτα...Η μονή απάντηση ήταν ένα λευκό περιστέρι..."
"Άκουσε με προσεκτικά...Κάθε σου ευχή και κάθε σου δάκρυ αξίζει όσο εκατό χρόνια ευτυχίας...Η καρδιά σου αξίζει όσο χιλιάδες πεφταστέρια...Και η ομορφιά της ψυχής σου αξίζει τον παράδεισο...Εκείνος όλα αυτά τα ήξερε και γιαυτό διάλεξε να σου σου στείλει το σ αγαπώ και το αντίο του με τον κατ εξοχήν αγγελιοφόρο του Θεού... Το λευκό περιστέρι...Nα μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό..."


Για το μικρο μου...Που έφυγε από κοντά του, ένας πολύ αγαπημένος του άνθρωπος...Καλό του ταξίδι...

28/9/10

Εκεί που τα λουλούδια ανθίζουν...


Είναι στιγμές που νιώθω το μυαλό μου ξεκάθαρο...
Μοιάζει με το γαλάζιο του ουρανού όταν φεύγουν τα κατηφή μαύρα σύννεφα...
Είναι κάτι άλλες στιγμές πάλι, που βλέπω την καρδιά μου να οδεύει προς την τρέλα και θέλω να ουρλιαξω δυνατά...
Κάποιοι λένε ότι η τρέλα κυοφορείτε και τίκτεται μέσα στο καβούκι της συστολής...
Δεν ξέρω να σου πω κατά πόσο αληθεύει αυτό...
Το μόνο που ξέρω είναι ότι καιρό τώρα έχω κρυφτεί μέσα του...
Περνάνε οι μέρες και το μυαλό κι η ψυχή μου εξακολουθούν να βρίσκονται ξαπλωμένα μέσα σε αυτό το μικρο δωμάτιο...
Μια ζωή απορροφημένος στο να βλέπω και να προφυλάσσω τους άλλους από την καταιγίδα πάντα αποτυγχανα να δω την σωστή ώρα ένα μεγάλο κομμάτι από τον κόσμο μέσα μου...
Και τώρα στέκομαι με ένα μικρο κερί προσπαθώντας να φωτίσω χιλιόμετρα σκοτάδι...
Εύχομαι να μπορούσα να είχα κρύψει την σκοτεινή πλευρά μου πίσω από αυτήν την πανσέληνο...
Να μην την είχες δει πότε...
Άλλα ανίκανος στο ψέμα καθώς είμαι,πάντα βιώνω την αγάπη σαν τον φοίνικα,που καίγεται και αναγεννιέται από τις στάχτες του...
Απόψε είμαι μια άκαρδη νεκρή στάχτη που βλέπει τα υγρά φύλλα με στεγνά μάτια...
Θα αποκτήσω ξανά υπόσταση και ζωή όταν θα μπορώ να βλέπω τα στεγνά φύλλα με υγρά μάτια...
Γιατί ζεις αληθινά μόνο όταν μπορείς να δακρυζεις...
Ξέρω όμως ότι το σκοτάδι θα ζει πάντα μέσα μου και μπορεί κάποια στιγμή να επικρατήσει ξανά...
Άλλα να θυμάσαι ότι τα πράγματα ποτέ δεν είναι αμετάβλητα...
Όσο άγρια και αν είναι η καταιγίδα που θα έρθει,όσο και αν χαθεί το φως και κολλήσει η πυξίδα,εγώ δεν θα πάψω ποτέ να είμαι ο καπετάνιος αυτού του πλοίου...
Για να το οδηγήσω όσες φορές και αν χρειαστεί πίσω στην Ιθάκη του...
Μια χαμένη αγάπη που φεύγει όπως ένα αποδημητικό πουλί ίσως να μην είναι τελικά αυτό που στην αλήθεια λείπει...
Τα λάθη μου είναι οι ντροπές μου...
Άλλα ποτέ δεν θα τα αποκηρύξω γιατί θα είναι σαν να χάνω το όνομα μου...
Η αναγέννηση και η αλλαγή έχει ήδη έρθει αλλά τελικά στην ουσία τίποτα δεν έχει αλλάξει...
Άπλα είναι η ώρα που μπορώ να δω το ίδιο καθαρά και μέσα μου αλλά και έξω από το καβούκι μου...
Πέρασα πολλές μέρες σκληρής αυτοκριτικής και τιμωρίας μέσα σε αυτό το μικρο δωμάτιο...
Άλλα η διαδικασία ολοκληρώθηκε και πλέον μπορώ να ταξιδέψω και πάλι...
Εκεί που με περιμένει η θάλασσα και τα μάτια της...
Εκεί που ζουν τα όμορφα όνειρα...
Εκεί που τα λουλούδια ανθίζουν...

22/9/10

Στην χώρα των τυφλών αγγέλων...


Βρέχει πάλι...
Και εγώ περπατώ ολομόναχος σε αυτή την βυθισμένη στο λυκόφως λεωφόρο...
Που και που,σταματάω και μαζεύω από την άσφαλτο τα μαργαριταρένια δάκρυα των πικραμένων μανάδων...
Είναι το μόνο νόμισμα που έχει αξία σε αυτή την παράξενη χώρα...
Και δεν είναι κρυμμένο σε θυρίδες και θησαυροφυλάκια...
Διατίθεται ελεύθερο...
Το βλέπεις να λάμπει πάνω σε θήκες από κρύα στάχτη...
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το περισυλλέξεις...
Η βροχή δυναμώνει και εγώ συνεχίζω να προχωράω ντυμένος με ένα μανδύα από σκοτάδι...
Μοιάζω η είμαι ένα κομμάτι της νύχτας άραγε;
Κάθε νέα νύχτα φέρνει μια καινούργια περιέργεια...
Και αυτή κόβει σαν ψαλίδι το μετάξι της καρδιάς μου και το πετάει σε αυτή την έρημο λεωφόρο για να περιμένει την στιγμή που θα ποδοπατηθεί...
Και εγώ κάθε νύχτα βρίσκω το κουράγιο να το αφήσω πίσω και να συνεχίσω...
Πάντα στο τέλος του δρόμου στέκει αυτή η φιγούρα ....
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω το φύλο του η να δω τα χαρακτηριστικά του...
Το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι τα πέτρινα μάτια του...
Την μόνη φορά που αψήφησα τον φόβο μου τον ρώτησα γιατί τα μάτια του είναι από πέτρα...
Μου απάντησε ότι τα χάρισε για να πάρει τρία πολύτιμα δώρα...
Ένα μικρο κομμάτι ουρανό,ένα αστέρι που αιμορραγεί και την δύναμη της ερημιάς μες το πλήθος...
Η βροχή τώρα γίνεται ολοένα και πιο πυκνή,μοιαζει σαν να πέφτει οριζόντια μαστιγώνοντας μου το πρόσωπο άλλα δεν μπορώ να γυρίσω πίσω...
Ο δρόμος που εχω διαλέξει βαδίζει πάντα κόντρα στον άνεμο της βεβαιότητας...
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πολλές φορές να στερούμαι το φως και ο διάβολος που με πολεμάει να με κάνει να σέρνομαι...
Κάθε νύχτα ταξιδεύω σε αυτή την βροχερή πολιτεία και σκέφτομαι ότι...
Εαν αντί για την άσφαλτο υπήρχαν βουνά το μόνο που θα προσπαθούσα ήταν να σκαρφαλώσω για να βρω αυτή την φωλιά που είναι κρεμασμένη στον ορίζοντα...
Εαν αντί για το δρόμο υπήρχε μια θάλασσα και το μόνο που θα μπορούσα ήταν να κολυμπήσω, θα το έκανα σκίζοντας με μανία τα σωθικά της επιφανειακής πραγματικότητας...
Εαν ήμουν κάποιος άλλος ίσως θα μπορούσα να πάρω μέρος σε αυτό το τελετουργικό της ρουτίνας και της ομαλότητας...
Αλλά δεν είμαι...
Είμαι ένας καταραμένος ποιητής ,ένας καταδικασμένος ταξιδιώτης,που κάθε νύχτα περιφέρετε άσκοπα μέσα σε αυτή την παράξενη χώρα...
Και καταλήγει πάντα απέναντι από αυτόν τον άγγελο με τα πέτρινα μάτια...
Που κάθε βράδυ τον βλέπω να πεθαίνει μπροστά μου και το πρωί που μεταμορφώνεται σε ένα θνητό γερο με βλέμμα πιερότου αγνοεί την ύπαρξη μου...
Εγώ όμως άσχετα αν είναι μέρα η νύχτα πάντα τον αναγνωρίζω ...
Γιατί...
Ξέρω την γωνιά που έχει πεταμένη την ψυχή του...
Ξέρω ότι τα φτερά του είναι σπασμένα...
Ξέρω γιατί τα μάτια του είναι πέτρινα...
Το ξέρω από την μια και μοναδική φορά που μου μίλησε...
Όπως ξέρω ότι δεν πρέπει να του μιλάω...
Γιατί...
Πέφτει πάντα βροχή στην χώρα των τυφλών αγγέλων και οι λέξεις γλιστράνε μακριά...
Γιαυτό...
Πράξεις μόνο...

19/9/10

Νύχτα γιορτής...


Χθες την νύχτα η ψυχή μου σου ζωγράφισε μια εικόνα...
Μετά, την τοποθέτησε προσεκτικά κάτω από το μαξιλάρι σου για να την βρεις το πρωί...
Μόλις την ανοίξεις από μέσα της θα ξεπηδήσουν ράβδοι φωτός...
Πορφυροί, γαλάζιοι και κίτρινοι...
Θα αιωρηθουν για λίγο στον αέρα μπροστά στα όμορφα μάτια σου και μετά θα ενωθούν για να σου φτιάξουν το πιο όμορφο, το πιο ιδιόμορφο,προσωπικό φωτιστικό...

Χθες την νύχτα η ψυχή μου σου τραγούδησε ένα παράξενο τραγούδι...
Μια ξεχασμένη μελωδία που μέρες τώρα ταξίδευε για να έρθει και να παραδοθεί στην αγκαλιά σου...
Ένα τραγούδι που αντί να μιλάει για όμορφα συναισθήματα και ιδανικές αγάπες μιλάει για ένα λυπημένο αγόρι...
Ένα αγόρι που το μόνο πράγμα που του ανήκε ήταν μια βαριά καρδιά γεμάτη από έναν ανεξήγητο φόβο...

Χθες την νύχτα η ψυχή μου σου έγραψε μια ιστορία...
Άλλα αυτή την φορά δεν ήταν ένα παραμύθι μίλαγε για ερωτευμενους εραστές ...
Αυτη η ιστορία μίλαγε για κάποιες παραπλανημένες ζωές που χάθηκαν κάπου ανάμεσα στην οργή και την επανάσταση...
Για κάποιες ζωές που ξεκίνησαν γεμάτες ιδανικά και πολλούς συντρόφους αλλά τελικά έδωσαν την μάχη ολομόναχες...

Χθες την νύχτα η ψυχή μου σου ζήτησε να της χαρίσεις ένα χορό...
Ένα κυκλικό και παθιασμένο χορό μέσα σε αυτό το αόρατο κλουβί μας...
Μην της τον αρνηθείς, το ξέρεις ότι δεν χορεύει συχνά...
Και που ξέρεις,ίσως τα βήματα του τελικά να μας οδηγήσουν σε μια έξοδο για ένα άλλο κόσμο...

Χθες την νύχτα η ψυχή μου δεν ησύχασε καθόλου...
Έφτιαξε ένα σωρό άχρηστα δώρα και σου τα πρόσφερε...
Αν παραδόξως σου άρεσαν, μην μου πεις ευχαριστώ...
Δεν είναι αυτό που θέλω να ακούσω...
Πες μου μόνο αν αντέχεις τα δώρα που κρατάς...

13/9/10

Χαρισμένος εφιάλτης...


Τα μάτια κλείνουν για να κοιμηθώ...
Οι αισθήσεις μου διαδοχικά αρχίζουν να χαλαρώνουν και να υπολειτουργούν...
Μέτα,αρχίζει η αίσθηση της πτώσης....
Μιας πτώσης γρήγορης,απότομης,βαθιάς...
Σαν να προσπαθώ να φτάσω στον πάτο μιας σιωπηλής λίμνης...
Που να βρίσκεσαι εσύ;
Είσαι άραγε κάπου μόνη και με περιμένεις;
Θέλω να δω το πρόσωπο σου αυτή την νύχτα...
Αυτό που επιμελώς μου κρύβεις τόσο καιρό...
Πιο παιχνίδι θα παίξουμε απόψε;
Μπορώ αυτή την φορά να μείνω λίγο περισσότερο;
Άραγε αυτή η αίσθηση ή η ψευδαίσθηση θα κρατήσει;
Η λίμνη και το όμορφο τοπίο της εξαφανίζονται...
Την θέση της παίρνει ένας ελάχιστα φωτισμένος δρόμος και μπροστά μου είναι η πόρτα ενός κακόφημου μπαρ...
Γιατί με έφερες εδώ;
Τι θέλεις να αποδείξεις;
Σπρώχνω την πόρτα με δύναμη και προχωράω προς την μεγάλη ξύλινη μπάρα που βρίσκεται στο κέντρο του χώρου...
Στην ατμόσφαιρα χορεύουν οι νότες που βγαίνουν από το πιάνο ενός τυφλού πιανίστα...
Καθώς περνάω από δίπλα του μου χαμογελάει και αισθάνομαι λες και τα άσπρα μάτια του μπορούν να δουν τις πιο ενδόμυχες σκέψεις μου...
Κάτι δεν πηγαίνει καλά...
Η μουσική είναι πολύ δυνατή παρόλο που προέρχεται από ένα μόνο όργανο...
Και αυτά τα γέλια των θαμώνων, όλα μοιάζουν όμοια και ψεύτικα...
Κανείς δεν με κοιτάζει...
Κανείς δεν μου μιλάει ...
Μόλις πλησιάζω γυρίζουν απότομα από την άλλη και απομακρύνονται...
Η μουσική τώρα γίνεται όλο και πιο γρήγορη και μαζί της θαρρείς ανεβαίνουν και οι χτύποι της καρδιάς μου....
Είμαι κοντά σου το νιώθω...
Τα λιγοστά φώτα της αίθουσας τρεμοπαίζουν...
Απέναντι μου πια ξεχωρίζω την φιγούρα σου...
Καθώς σε πλησιάζω με κοιτάζεις βαθιά μέσα στα μάτια και μου λες
"Είδες που κατάφερες τελικά να με βρεις;"
"Πάντα θα σε βρίσκω "απαντάω προσπαθώντας να φανώ όσο γίνεται πιο ψύχραιμος "αφού στο εχω υποσχεθεί"
"Φεύγουμε από εδώ μέσα;" με ρωτάς με μια φωνή όλο υποσχέσεις...
"Φεύγουμε"σου λέω αδημονωντας...
"Προχώρησε μπροστά και έρχομαι αγάπη μου" μου ψιθυρίζεις στο αυτί...
Γυρνάω την πλάτη μου χαμογελώντας άλλα μετά από ένα βήμα νιώθω ένα κάψιμο και ένα οξύ πόνο...
Βάζω το χέρι μου και τραβάω το μαχαίρι που μόλις έχεις καρφώσει στο πίσω μέρος της βάσης του λαιμού μου...
Ένας πίδακας από το αίμα μου πιτσιλάει στο πρόσωπο σου άλλα αυτό δεν μοιαζει να σε ενοχλεί καθόλου...
Μάλλον δείχνεις να το απολαμβάνεις...
"Γιατί;"σε ρωταω με τρεμάμενη φωνή...
"Γιατί η αγάπη είναι θυσία ...Αυτές τις αηδίες δεν μας λες συνέχεια;Συγχαρητήρια λοιπόν Ιανέ μου, μόλις θυσιάστηκες!!!"
Αρχίζεις να γελάς...
Με ένα γέλιο τόσο δυνατό,τόσο απόκοσμο που μου τρυπάει τα τύμπανα και είναι το τελευταίο πράγμα που ακούω πριν σωριαστώ στο πάτωμα...

Πετάχθηκα απότομα από τον ύπνο μου και άρχισα να ανασαίνω γρήγορα και ακανόνιστα... Έμοιαζα σαν να ήμουν ώρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και είχε αρχίσει να μου τελειώνει η ανάσα....
Εφιάλτης λοιπόν...
Αυτό και αν είναι ειρωνεία....
Την νύχτα που τρομαξες σου χάρισα μια ονειροπαγιδα για να φυλακιστούν οι εφιάλτες σου...
Την νύχτα που τρόμαξα άνοιξες την φυλακή και μου χάρισες έναν από αυτούς...

9/9/10

Δέκα...


Με κάλεσαν η γλυκιά μου cibusi και ο Ευρυνοος σε blogoπαιχνιδο...
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε καιρό να παίξουμε...
Και δεν θα τους χάλαγα ποτέ το χατήρι οπότε...
Πάμε να παίξουμε...
Μου ζήτησαν λοιπόν να πω 10 πράγματα που αγαπώ...

1)Αγαπώ τους γονείς και την αδερφή μου...
Όχι γιατί έχουμε το ίδιο αίμα ,άλλα γιατί οι μεν πρώτοι, παρόλο που είναι ένα συντηρητικό ζευγαράκι παλαιάς κοπής, δεν ένιωσα ποτέ έλλειμμα αγάπης και έκαναν και κανουν τεράστια υπομονή στον παρορμητικό, ριψοκίνδυνο στα επαγγελματικά του και άστατο στα ερωτικά του, γιο τους.Και την δε αδερφή μου διότι έστω και άθελα της με έχει διδάξει ότι τα υλικά αγαθά και ο πλούτος δεν έχουν σχέση με την αληθινή αγάπη.Η αληθινή αγάπη κρύβεται στα λίγα και τα αληθινά...

2)Αγαπώ τα 5 ανιψάκια μου...
Που το καθένα από αυτά μου δίνει το δικό του διαφορετικό τρόπο αγάπης .Σε στιγμές που αισθάνθηκα απελπιστικά μόνος ,έφτασε μόνο μια ώρα με τα πέντε τους για να γεμίσω με τόση ανιδιοτελή αγάπη που από απελπισμένος να νιώθω τυχερός...

3)Αγαπώ τους φίλους μου...
Γιατί είναι κομμάτια του εαυτού μου,επιλογές μου,στηρίγματα και οι άνθρωποι που μοιράζομαι μαζί τους και τα όμορφα και τα άσχημα...

4)Αγαπώ την δουλειά μου...
Γιατί με έχει αυτόνομο και οικονομικά ανεξάρτητο από τα 15 μου...Μου πρόσφερε με αυτό το δικαίωμα της επιλογής και της δημιουργίας!Και γιατί με έχει μάθει τόσα όσα κανένα πανεπιστήμιο δεν θα μπορούσε...

5)Αγαπώ όλους τους ανθρώπους που ερωτεύθηκα και περάσαν από την ζωή μου...
Όλοι τους κατέχουν ένα κομμάτι της ψυχής μου, άλλοι μεγαλύτερο και άλλοι μικρότερο...

6)Αγαπώ τις λέξεις...
Που κατοικούν κατά χιλιάδες μέσα στο κεφάλι μου και σε διάφορες στιγμές μπαίνουν σε παράξενες σειρές και με κανουν να δημιουργώ ιστορίες και όμορφους φανταστικούς κόσμους...Γιατί όσα και αν αποκτήσω πάντα οι λέξεις θα είναι το πιο πολύτιμο που θα εχω να χαρίσω σε όποιον μπορεί να το αντιληφθεί και να το εκτιμήσει...

7)Αγαπώ την ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη...
Γιατί υπήρξε για μένα τεράστια επιρροή και πηγή έμπνευσης μα πάνω από όλα μπουσουλάς για τον τρόπο που ζω και φέρομαι...

8)Αγαπώ τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο...
Για την αυθεντικότητα,την αθωότητα και το αβίαστο χαμόγελο που μου χαρίζει...

9) Αγαπώ τα παλιά Βιβλιοπωλεία και την Ροκ μουσική...
Γιατί μέσα στα πρώτα πάντα νιώθω σαν παιδί σε ζαχαροπλαστείο και την δεύτερη γιατί με συντροφεύει σε όλη μου την ζωή λέγοντας πολλές φόρες αυτά που το στόμα δίστασε...

10)Αγαπώ τέλος όλους εσάς τους συν-bloggers...
Που 2 χρόνια τώρα ανταλλάσσουμε κείμενα,σκέψεις,προβληματισμούς,αγωνίες...Ειλικρινά μέσα από αυτό το ψυχό πάρε-δώσε μας αισθάνομαι ότι εχω γίνει πολύ καλύτερος άνθρωπος...

Τελικά εύκολα ήρθαν στα μυαλό 10 πράγματα που αγαπώ και σκέφτομαι ότι είναι και πολλά που εχω παραλείψει...
Αν κάτι πρέπει να μας μείνει από αυτό το παιχνίδι είναι ότι άμα σκεφτούμε θα βρούμε πολλά πράγματα στην ζωή μας που αξίζουν την προσπάθεια και το χαμόγελο μας...

Δεν θα καλέσω δέκα άτομα να παίξουν γιατί οι πιο πολλοί έχετε ήδη πάρει πρόσκληση.
Θα ζητήσω όμως να παίξουν και να μάθουμε 10 αγαπημένα πράγματα τους από τους: Anael, την συνοδοιπόρο μου, το new girl on the blog και την μικρή μου Ξένη...