23/10/13

Αερικό...

Η βροχή για πολλές μέρες δεν έλεγε να σταματήσει ...
Σε αποσυντονιζε αυτή η επιμονή της...
Ο κεραυνός βασιλεύει άλλα ποτέ δεν κερδίζει...
Πάντα στο τέλος νικάει το ουράνιο τόξο...
Να το θυμάσαι αυτό...
Όσον αφορά την σχέση μας...
Η όλη διαδικασία έχει στο καθένα μας διαφορετικό αποτέλεσμα...
Εσένα,σε κάνει παράλογα θαρραλέα ,έμενα πάλι,με κάνει να μπορώ να κρατώ μια κόλλα...
Μια κόλλα που με ενώνει με την αναπόφευκτη χαρά...
Μεγάλα χαμόγελα και πονηρές ματιές...
Κάνουν το παρελθόν να βουλιάζει στην άμμο του χρόνου...
Ξεχασμένο και πετάμενο μακριά σαν δεκάρα στην λίμνη των ευχών...
Όλα μετά την χρόνια καταιγίδα είναι απλά...
Η αγάπη μου για σένα μοιάζει με αριστοκρατικό πετούμενο...
Που τραγουδάει υπέροχα την άφιξη των χρωμάτων...
Και ύστερα έρχεται η νύχτα...
Και μαζί της και οι ανασφάλειες...
Ανήσυχος στο μικρο δωμάτιο προετοιμάζομαι να υποδεχθώ τον δαίμονα του ύπνου...
Δεν υπάρχει πια φόβος, με τον καιρό βλέπεις ,δημιουργήθηκε μια παράξενη εξοικείωση...
Προσπαθεί να φαίνεται πιο φιλικός και είναι στιγμές που μοιάζει σχεδόν ανθρώπινος...
Έχει ξεγελάσει το σώμα μου κάποιες φορές στο παρελθόν και του παραδόθηκε σαν άψυχο...
Όχι πια...
Γιατί πλέον τις νύχτες είσαι εδώ και αυτό βρίσκει λόγο και αιτία να δίνει μάχες για την επιβίωση του...
Με ένα βιρτουόζικο άγγιγμα  βρίσκεις όλα τα σωστά κλειδιά...
Ανοίγεις κρυφές κλειδαριές και βασανιστικά πειράζεις όλες τις αδύνατες επιθυμίες μου...
Ξυπνάς φυλακισμένα συναισθήματα και πρωτόγονες ικανοποιήσεις...
Ψιθυρίζεις στο αυτί μου,όλα τα μυστικά της μοναξιάς...
Αερικό μου...
Καταλαβαίνω,ότι και εσύ είσαι το ίδιο αδύναμη με μένα απέναντι στο εμείς μας...
Η καρδιά μου ξέρει, ότι στο τέλος θα χρειαστεί να την κρατήσεις  μέσα  στο διάφανο χέρι σου για να επιβιώσει...
Και τότε,η αδύναμη σάρκα μου θα κάνει το κλάμα τραγούδι...
Όλα μέσα μου θα έχουν ένα παράξενο μούδιασμα από την θαλπωρή σου...
Και ένα γλυκό αεράκι από αγγελικό φτερούγισμα θα χαϊδεύει το άγριο πρόσωπο μου...
Όταν είσαι εδώ το κακό κρατιέται σε απόσταση και αιμορραγεί...
Κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να αναχωρήσουμε για τον ήλιο...
Ενωμένοι τόσο ασυγχώρητα για τους υπολοίπους,που αδυνατούν να κατανοήσουν το γεγονός...
Πως ένα καταδικασμένο τέρας αγαπήθηκε και λυτρώθηκε από το πιο όμορφο αερικό...
 

9/10/13

Ξόρκι...‏

Είμαι αιχμάλωτος σου...
Παγιδευμένος χρόνια στον ιστό σου...
Γεύομαι το υγρό που βγαίνει από το κεντρί σου κάθε φορά που με αγαπάς...
Ένα δηλητήριο τόσο γλυκό,που πια,δεν αναζητώ το αντίδοτο...
Σε κάθε σπασμωδική μου κίνηση,το νήμα σου μοιάζει με χορδή, που τεντώνεται και με επαναφέρει στην θέση μου...
Και τότε συνειδητοποιώ ότι πλέον δεν υπάρχει διαφυγή...
Αλλά αυτό δεν με ενοχλεί...
Δεν ξεχνάω...
Πέρασα χρόνια παρακολουθώντας τις ζωτικές μου ενδείξεις να σβήνουν...
Από αγάπες-οξυγόνο,που μου προκαλούσαν ασφυξία...
Από ευλογίες, που έκρυβαν μέσα τους τις πιο βαριές κατάρες...
Χάθηκα μέσα σε ένα  λαβύρινθο και σε κάθε στροφή του έβλεπα τους δαίμονες μου να μου κλείνουν το δρόμο...
Μέχρι που άφησα ένα ανδρείκελο στην θέση μου και τους ξεγέλασα....
Ακολούθησα το ένστικτο μου και βρήκα την σωστή διαδρομή...
Άνοιξα την πόρτα και ήρθα στην χώρα των κύκλων...
Στην δικιά σου χώρα...
Που ο αγέρας διαχέει στην ατμόσφαιρα το μεθυστικό άρωμα σου...
Που όλα τα άσχημα είναι καταδικασμένα σε θάνατο από το χαμόγελο σου...
Εκεί, που υπάρχει η δικτατορία των ματιών σου...
Το μόνο όμορφο αντιδημοκρατικό πολίτευμα...
Χαμένος σε μια άλλη διάσταση...
Λες και έχω πιει το μαγικό φίλτρο που σε κάνει να μπορείς να δεις την πιο όμορφη ουτοπία...
Εκτυφλωτικά φώτα και καθαροί δρόμοι κανουν την ψυχή μου αναγαλλιάζει...
Τα ρολόγια χάνουν τις ώρες τους και τα μάγια δεν λύνονται...
Γιατί λοιπόν να διαμαρτυρηθώ για μια τόσο γλυκιά αιχμαλωσία...;;;...
Σαν μικρο παιδί αφήνομαι στην μαγεία σου...
Χάνομαι μέσα της...
Και αγαπώ κάθε της το ξόρκι..
Ακόμα και εκείνο που με εξουσιάζει...