12/12/13

Καινούργια ζωή...

Κάποτε ,μπορούσα να καταφέρω τον αγέρα να δυναμώσει...
Και έτσι να σκορπίζει μακριά όλα τα άσχημα...
Είχα την δύναμη να πείσω το φεγγάρι να λάμψει ακόμα και στις πιο δύστροπες του νύχτες...
Δημιουργούσα ουράνια τόξα μόνο με την σκέψη μου...
Και έχτιζα φιλόξενα σπίτια για μαγικά πλάσματα και κουρασμένους ταξιδιώτες...
Ήμουν ο βασιλιάς του μικρού και παράξενου μου κόσμου...
Ωστόσο μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι αυτό...
Είμαι ένας ονειροπλοος που ταξιδεύει ,ένας αδέξιος ρομαντικός μαχητής που πέφτει και ξανασηκώνεται..
Αυτό το στέμμα με χρυσό και διαμάντια μοιάζει πια με σκουριασμένο κομμάτι χαλκού...
Έχασα το θρόνο μου από προδοσίες...
Το βασίλειο μου από φιλικό μίσος...
Και μπήκα στο μάτι του κύκλωνα φορτωμένος με ενοχές και αμαρτίες...
Πολεμώ για την εξιλέωση και την συγχώρεση...
Έχω νιώσει την ευλογία του να αποτελείς έργο απο πινελιές των αγγέλων...
Αλλά έχω χάσει τα φτερά μου καιρό τώρα από δαίμονες με πέτρινες καρδιές...
Ξέρω πως ειναι ο βυθός γιατί έχω φτάσει μέχρι εκεί..
Και τώρα είμαι εδώ ...
Στο σημείο εκκίνησης της δικής μου θύελλας...
Ένιωσα φόβο ,επέμεινα στις σκιές...
Εγκλώβισα την καρδιά μου σε μαρμάρινους τοίχους και πέταξα μακριά τα κλειδιά που θα μπορούσαν να ξεκλειδώσουν την ψυχή μου...
Τόσες ευκαιρίες που άφησα να χαθούν...
Τόση αγάπη που δεν αναζήτησα...
Πόσοι άνθρωποι στους οποίους δεν έδειξα το άλλο μου πρόσωπο...
Άφησα το σκοτάδι να σκάβει το μέσα μου...
Και έγινα ένα με την νύχτα...
Μεχρι που έγινες λάμψη..
Ζεστό αεράκι που φέρνει στα πνευμόνια μου ένα αναζωογονητικό άρωμα...
Και πάλι έχω ένα λόγο να χαμογελώ σε αυτό το μακελειό...
Μια ελπίδα απλώνει την ζεστασιά της κάθε φορά που με ακουμπάς...
Και πια το ξέρω ότι δεν μπορώ να παραιτηθώ...
Έχω λόγους να πολεμήσω ...
Έχω αφορμή για να μην λυγίσω...
Η τύχη είναι στα χέρια μου...
Η αγάπη σου το πιο όμορφο κίνητρο για να ξαναφτιάξω το ωραιότερο βασίλειο...
Πιάσε το χέρι μου και έλα να ξεκινήσουμε από την αρχή...
Μια καινούργια ζωή...
 

1/12/13

Αναμνήσεις...

Όλοι μας είμαστε συλλέκτες στιγμών...
Τις φυλάμε μέσα στον κουμπαρά της ψυχής μας και ποτέ δεν ξέρουμε αν θα έρθει η σωστή στιγμή για να τον σπάσουμε...
Συνήθως μένουν πάντα εκεί...
Με την πάροδο του χρόνου όμως αρχίζουμε να κατανοούμε...
Ότι τα πράγματα δεν διαρκούν...
Ο,τι ξέρουμε...Ο,τι πιστεύουμε...Ο,τι αγαπάμε...
Κάποια στιγμή θα περάσει...
Θα μαραζώσει...
Θα ξεθωριάσει...
Ο χρόνος κυλάει...
Και εμείς...
Μεγαλώνουμε...Μαθαίνουμε...
Και κάθε νέα διδαχή δίνει άλλη μια εμπειρία άξια να αποθηκευτεί...
Μνήμες εξασθενίζουν...
Άνθρωποι αλλάζουν...
Και όσο και αν το παλεύουμε...
Οι αναμνήσεις παλιώνουν και σιγά σιγά κιτρινίζουν...
Σαν τα φύλλα εκείνου του αγαπημένου βιβλίου που έχεις χρόνια να διαβάσεις...
Και η ζωή συνεχίζεται ....
Πληγωνόμαστε...Αναρρώνουμε...
Δίνουμε μάχη για να κρατήσουμε  τις αναμνήσεις που ο χρόνος προσπαθεί να κλέψει...
Κάποιες στιγμές λυγίζουμε...
Κάποιες στιγμές σπάμε...
Και τότε μόνο η ομορφιά κάποιων συναισθημάτων μπορεί να σε γλυτώσει από την τρέλα...
Μάτια μου να το ξέρεις,οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν ...
Δεν κρατάνε όσο και αν το θέλουμε ...
Φεύγουν τα χρώματα τους και γίνονται ασπρόμαυρες...
Και τις στιγμές που κλαις το μαύρο πεθαίνει μέσα στο άσπρο και γεννούν το γκρίζο...
Γιαυτό κράτα τις στιγμές σου ζωντανές, όσο πιο πολύ μπορείς ...
Απόλαυσε τες πριν σβήσουν στο γκρίζο που αναπόφευκτα θα ρθει...
Και μην ξεχνάς...
Είμαστε οι επιλογές μας...
Είμαστε το σύνολο των  αναμνήσεων μας...
Νεκρών η ζωντανών...