31/8/09

Τα ματια ενος αγνωστου...




Τα καταφερα...
Ειμαι τελειως μονος μου αυτη την φορα...
Με μοναδικη παρεα τις αναμνησεις απο ολα οσα ειχαμε και ολα οσα ξεραμε...
Καθε νυχτα προσπαθω...
Προσπαθω να σε αφησω πισω μου...
Καθε νυχτα ομως με προσπερνας και εμφανιζεις μπροστα μου κατι που να σε θυμιζει...
Παιχνιδι του νου με σημαδεμενη τραπουλα...
Παιχνιδι χαμενο απο χερι...
Τελευταια εκανες συμφωνια και με τον Μορφεα ...
Για να μην ησυχαζω ουτε την ωρα που με κυριευει...
Καθε βραδυ το ιδιο ονειρο γυρναει και με στοιχειωνει...
Καθε βραδυ ο ιδιος εφιαλτης...
Με εσενα με μια θηλια σε ρολο αυτοχειρα και εμενα απεναντι δεμενο σε μια καρεκλα...
Εξαναγκασμενος ανημπορος θεατης...
Σε μια σαδιστικα σκηνοθετημενη αυτοκτονια...
Καταραμενος καθε νυχτα στα ονειρα μου να σε βλεπω να πεθαινεις ...
Και το επομενο πρωι να πρεπει να βιωσω την επιπονη σου ανασταση...
Με παραξενο τροπο διαλεξες να με πονας ψυχη μου...
Αλλα παραξενη ηταν και η αγαπη που σου χαρισα...
Οποτε υπαρχει μια ειρωνικη δικαιοσυνη...
Τις τελευταιες μερες εχω μεινει αγρυπνος ...
Αρνουμαι να ζησω αλλον ενα θανατο σου ...
Πινω αμετρητους καφεδες και οτιδηποτε με βοηθαει να μεινω ξυπνιος...
Και οταν ερχεται το σκοταδι παραμενω ξαπλωμενος με ανοιχτα τα ματια...
Ιδρωμενος και φοβισμενος...
Γιατι οταν κλεινω τα ματια μου το προσωπο σου εμφανιζεται μες την οθονη του μυαλου μου σαν να προβαλλει σκηνες προσεχως απο το εργο που προκειται να ακολουθησει...
Ενα εργο που αμα αρχισει δεν θα μπορω να φυγω στην μεση...
Πρεπει για αλλη μια φορα να το δω ολοκληρο...
Δοκιμαζω τις αντοχες μου και αναζητω πηγες ενεργειας...
Τροπους να περασει και αυτη η νυχτα...
Ανασηκωνομαι και καρφωνω τα ματια μου στο καθρεφτη...
Κοιταζω το προσωπο που βρισκεται μεσα του επιμονα...
Ξερω οτι ο καθρεφτης δεν λεει ποτε ψεμματα ...
Ποτε...
Εμεις λεμε ψεμματα στον καθρεφτη...
Καθε μερα...
Ψεμματα που κολακευουν τα λαθη και τις αδυναμιες μας...
Ψεμματα που καλοπιανουν τις τυψεις και τις ενοχες μας...
Ψεμματα που δικαιολογουν την μιζερια και τους φοβους μας..
Ομορφα αληθοφανη ψεμματα...
Ομως οταν κοιτας τα ματια του αντικατοπρισμου σου ξερεις...
Και εγω ξερω...
Η μαλλον ετσι νομιζω ,οτι ξερω...
Γιατι καθως κοιταω, οσο πιο εντονα μπορω τα αυπνα ματια του ειδωλου μου στον καθρεφτη,τοσο πιο πολυ σιγουρευομαι...
Οτι μπορει εσυ να εισαι η αφορμη ...
Αλλα ...
Δεν εισαι η αιτια τελικα...
H αιτια ειναι αυτο που κοιταζω...

Και αυτο που κοιταζω ειναι τα ματια ενος αγνωστου...
Και..
Κανεις δεν αγαπαει...
Κανεις δεν ερωτευεται..
Κανεις δεν εμπιστευεται..
Αυτου του ειδους τα ματια...
Κανεις δεν αγωνια...
Κανεις δεν θελει να ρωτησει...
Κανεις δεν θελει να μαθει...
Τι κρυβεται πισω τους...
Και ετσι οποιος τα εχει καταδικαζεται ερημην του σε απομονωση...
Γιατι ο κοσμος φοβαται αυτο που μπορει να αντικρυσει στα ματια ενος αγνωστου...
Και γιαυτο τα αποφευγει...

27/8/09

Σπαζοντας την νυχτερινη σιωπη...



Και αξαφνα αρχισα να τρεχω...
Ετσι...
Χωρις αφορμη...
Δεν ηξερα καν ποσο μακρια η που ακριβως ηθελα να φτασω...
Το μονο που ηθελα ηταν να ξεκολλησω απο το σημειο που ειχα βαλτωσει τοσο καιρο...
Λαχανιασμενος σταματησα μπροστα στην μεγαλη πυλη...
Χτυπησα με οση δυναμη μου ειχε απομεινει και περιμενοντας προσπαθουσα να ανακτησω την κομμενη μου αναπνοη...
Μετα απο λιγο η πορτα ανοιξε και ενα παλευκο φως τυφλωσε τα συνηθισμενα στο σκοταδι ματια μου..
Μεσα απο το φως εμφανιστηκε η λιποσαρκη φιγουρα του φυλακα...
"Τι θα ηθελες ?" με ρωτησε με μια βραχνη φωνη...
"Να μπω μεσα "απαντησα συνεχιζοντας να κοιταω εκστασιασμενος το φως"Μπορω?"
Ο φαλακρος αντρας με κοιταξε εξονοχυστικα και μου εγνεψε οχι...
"Μα γιατι οχι???"διαμαρτυρηθηκα
"Για να μπεις στην πολη του φωτος πρεπει να φοβασαι αληθινα για κατι " μου ειπε αποφευγοντας καθε οπτικη επαφη...
Μα πως ειναι δυνατον σκεφτηκα ημουν λαχανιασμενος και θυμαμαι πολυ καλα οτι πριν αρχισω να τρεχω ειχα φορεσει την μασκα του φοβου...
"Τι με προδωσε?"ρωτησα αλλα ηξερα ηδη την απαντηση...
Τα ματια μου...
Παντα αυτα με προδιδουν...
Σαν να διαβαζε τις σκεψεις μου ο φυλακας μου εδωσε την απαντηση
"Εχεις το βλεμμα του ανθρωπου που δεν εχει τιποτα πια να χασει.."
"Και δεν υπαρχει ελπιδα?Τι πρεπει να κανω?"
"Ψαξε απλα ψαξε..."
Η πυλη εκλεισε και το φως ξαναχαθηκε...
Και εγω εμεινα παλι στο σημειο που ημουνα και πριν...
Καταραμενος και βυθισμενος στο σκοταδι..
"Εχεις το βλεμμα του ανθρωπου που δεν εχει τιποτα πια να χασει.."
"Ψαξε απλα ψαξε..."
Τα λογια του φυλακα αντηχουσαν μεσα στο κεφαλι μου σαν δυνατα χτυπηματα απο γκονγκ...
Και ομως οσο το σκεφτομουν ισως να εχει δικιο..
Παει καιρος που δεν εχω πια προορισμο...
Απλα βλεπω ρομποτικα την κατευθυνση...
Περπαταω μεσα στην φωτια αλλα καμια φλογα δεν ειναι ικανη πια να με καψει...
Εγινα ενας μοναχικος ταξιδιωτης που κραταει την ησυχια εγωιστικα μονο για αυτον...
Μια δυνατη βροντη εκανε τις σκεψεις μου να διακοπουν αποτομα ...
Αρχισε να βρεχει...
Καλοκαιρινη μπορα που ισως ξεπλυνει τα ματια μου και μπορεσω να δω πιο καθαρα...
Το σωστο και το λαθος...
Εσενα και εμενα...
Τα δακρυα που εριξες και επρεπε να τα εχω κρατησει...
Το παρελθον που πρεπει να διαγραφει...
Την αγνοια του φοβου που μου στερει την λυτρωση...
Η βροχη ολο και δυναμωνει ...
Εξαντλημενος πεφτω στα γονατα και σηκωνω το βλεμμα μου προς τον ουρανο...
Μια ομαδα απο αστραπες σχηματιζει στον ουρανο το προσωπο σου σαν επιγραφη απο νεον...
Και τοτε κατανοω και παραδεχομαι...
Ανοιγω το στομα μου και βγαζω μια κραυγη λυτρωσης...
"Με ακους???"
"Φοβαμαι για κατι ...Με ακους???"
" Καμια απαντηση ... Κανενα φως ...
" Φοβαμαι για αυτην ...Φοβαμαι για αυτην..." ξαναουρλιαζω προς ολες τις κατευθυνσεις εχοντας μια παραξενη αισθηση ανακουφισης...
Παλι τιποτα ...
Ισως να εχασα την στιγμη...
Ισως ειναι μια δοκιμασια προκειμενου να λυγισω και να γυρισω πισω...
Καινουργια κραυγη ...
"Εδω θα μεινω με ακους ? Μεχρι η στιγμη να ξαναγινει καταλληλη και η πυλη να ξανανοιξει. "
Και οσο μακρια και να σε κραταει ο φυλακας ξερω πως αν συγκεντρωθεις θα ακουσεις την φωνη μου ...
Που αυθαδικα θα χαλαει την αρμονια...
Σπαζοντας την νυχτερινη σιωπη...

21/8/09

Ενα χρονο μετα...


Ενα χρονο πριν...
Ανεβασα την πρωτη μου αναρτηση σαν Ιανος...
Το γραψιμο για μενα ηταν παντα κομματι της καθημερινοτητας μου...
Απο τοτε που θυμαμαι τον ευατο μου γραφω...
Ειναι ο δικος μου τροπος να εκτονωνω την πιεση απο το κεφαλι μου...
Λειτουργει σαν βαλβιδα ασφαλειας και ταυτοχρονα εκπληρωνει μια εσωτερικη αναγκη εκφρασης...
Περσι ακολουθωντας τα κελευσματα της τεχνολογιας αντικαταστησα το ξυλινο μολυβι μου με ηλεκτρονικο...
Και για πρωτη φορα αφησα τον κοσμο τα πλασματα και τις ιστοριες που ζουσανε στο μυαλο μου σε κοινη θεα..
Για να πω την αληθεια οταν ξεκινησα το blog πιστευα οτι αυτα που θα εγραφα θα τα διαβαζα μονο εγω,αντε και κανα δυο φιλοι ...
Δεν ειχα ποτε διανοηθει οτι θα αρεσαν η θα ενδιεφεραν κανεναν...
Αυτο που ακολουθησε δεν το περιμενα...
Κατα ενα παραξενο για μενα τροπο αυτα που ειχα να πω αγγιζαν κοσμο ...
Και προς μεγαλη μου εκπληξη ειδα οτι οποιον αγγιζα μου το εδειχνε...
Αυτο, για να λεμε τα πραγματα με το ονομα τους, στην αρχη με αποδιοργανωνε...
Σαν ανθρωπος που δεν ειναι συνηθισμενος σε επαινους ενιωθα αβολα και ντρεπομουν καθε φορα που μου λεγανε καλα λογια..(Εδω που τα λεμε ακομα ετσι νιωθω )...
Αισθανομουν και αισθανομαι τρομερα κολακευμενος που ανθρωποι με μεγαλη μορφωση και ποιοτητα σχολιαζαν θετικα τα κειμενα μου ...
Ενα χρονο μετα..
Χωρις να το πολυκαταλαβω ο Ιανος εγινε ενα με μενα και εγω με αυτον..
Ζουμε πια ο ενας μεσα στον αλλο με μια εκπληκτικα απροσμενη αρμονια...
Και τo blog μου που ξεκινησε σχεδον απο ενα αστειο και απο μια αναγκη καταγραφης και εκτονωσης μετασχηματιστηκε σε μια πορτα...
Σε μια πορτα που ανοιγοντας εφερε στη ζωη μου ενα σωρο αξιολογους ,ομορφους και ξεχωριστους ανθρωπους...
ΕΣΑΣ!!!
Mερικους ειχα την τυχη να τους γνωρισω και απο κοντα , αλλους οχι ακομα...
Αλλα νιωθω το ιδιο οικεια με ολους σας...
Σας νιωθω σαν δικους μου ανθρωπους...
Δεν χρειαζεται να σας αναφερω εναν εναν ...
Ξερετε πολυ καλα ποιοι εισαστε...
Σας ευχαριστω ολους μεσα απο την καρδια μου που ειστε εδω...
Σας ευχαριστω για την ομορφια και την αναταση που φερνεται στην ζωη μου...
Αυτη η ανταλλαγη αποψεων μαζι σας οπως και το ανακατεμα των ψυχων μας τον χρονο αυτο, αν μη τη αλλο με εκαναν καλυτερο ανθρωπο!!!
Αγαπημενοι μου συνταξιδιωτες ελπιζω να μην εχει κορεστει η ορεξη σας ...
Γιατι το ταξιδι μας συνεχιζεται ...

Υ.Γ. Ενα ιδιαιτερο ευχαριστω στο συνοδοιπορο zombie , στους Χρηστο και Τακη που με αντεξαν και αυτο τον χρονο, στην μικρη μου Ξενη για την φιλια της και την στηριξη της απο την αρχη και τελος στην νεραιδα, που ειναι η αιτια των ομορφων παραμυθιων...

19/8/09

Tης νυχτας σκεψεις...



O δρομος που οδηγει στην παραλια ηταν γεματος κοσμο...
Κοσμο που με αναγκαζε να κινουμε νωχελικα..
Πριν λιγο ειχα ευγενικα ξεφυγει απο την παρεα που διασκεδαζαμε για να παω να κατσω μονος μου στην αμμουδια...
Εγω και οι σκεψεις μου...
Κανεις αλλος...
Επιταχυνω λιγο και με ενα επιδεξιο σλαλομ αναμεσα σε μεθυσμενα ζευγαρακια και επιδοξους εραστες φτανω στην παραλια...
Ο κορμος ενος μεγαλου δεντρου που ειναι στην ακρη της θα ειναι το σημειο που θα με φιλοξενησει για τις επομενες ωρες..
Παιρνω μια μεγαλη ανασα και εχοντας μπροστα μου την γαλαζια ομορφια αρχιζω δειλα δειλα να απελευθερωνω τις σκεψεις μου..
Ποσα μυστηρια αραγε της ζωης να ειναι θαμμενα κατω απο την αμμο?
Ποσοι ανθρωποι θα ειχαν κατσει στο ιδιο δεντρο και θα ειχαν μοιραστει τα ονειρα τους με την νυχτα και την θαλασσα?
Το δαχτυλο μου ζωγραφιζει σχηματα προσπαθωντας να καταλαβω...
Σκεφτομαι οτι θα πρεπει να εισαι η φλογα σε μια φωτια ενος ονειρου που απλα δεν θα σβησει..
Το βλεμμα μου χανεται μακρια μεσα στο σκοταδι...Στην αβεβαιοτητα...
Ενα αστερι πεφτει ...
Ποσο μακρια μπορει να φτασει αραγε?
Αν πιασει η ευχη μου θα πεσει πανω στα χερια σου ...
Δωρο ενος αμετανοητα τρελου...
Τοσες νυχτες τωρα βγαινω εξω κυνηγωντας καινουργιες αγαπες...
Τοσες νυχτες ψαχνω για καινουργιους Θεους ...
Τοσες νυχτες αναζηταω καινουργιο αιμα...
Τοσες νυχτες ματαιης περιπλανησης..
Στο τελος καταληγω παντα να ψαχνω εσενα...
Σκεφτομαι οτι μια βροχερη μερα θα βρεθουμε τρεχοντας μες την βροχη οπως κανουν τα ερωτευμενα σχολιαροπαιδα..
Και τοτε εγω θα ακουσω επιτελους να φωναζεις το ονομα μου και θα εχουμε σκοτωσει μαζι τον εχθρο μας ...
Την ηλιθια περηφανεια...
Η ωρα εχει περασει και αρχιζει να χαραζει...
Καθως η νυχτα σηκωνει το πεπλο της οι πρωτες ηλιαχτιδες τρυπανε τα συννεφα και μου φαινεται οτι σχηματιζουν στον ουρανο το ονομα σου..
Χαμογελαω και αναρωτιεμαι...
Μου λειπεις τοσο πολυ που εχω παραισθησεις η ο Θεος συνωμοτει μαζι σου για να μου πεις την πιο γλυκια καλημερα?
border="0" />

11/8/09

Ριζες...


Παραξενο ταξιδι κανει το μυαλο αποψε ...
Κοιταει τις ριζες του και βλεπει οτι ο ανδρας που εγινε ιδιος με αυτες μοιαζει...
Καποιος στην εφηβεια μου, μου ειχε πει οτι τα μερη απο οπου ξεκινησε η γενια μας λενε πραγματα για τον χαρακτηρα μας ...
Γελασα τοτε θυμαμαι ...
Μετα απο αρκετα χρονια γραφοντας στο blog ανακαλυψα σε αυτη μου την αναρτηση το ποσο μοιαζω με το νησι μου...

Αδικησα ετσι αθελα μου την αλλη μου πατριδα που ειναι στο Θεσσαλικο καμπο..

Προχθες εχοντας μπροστα μου το απεραντο γαλαζιο σκεφτηκα οτι και οι δυο τοποι καταγωγης μου εχουν μια παραξενη αρμονια και οντως με χαρακτηριζουν ...
Και τα δυο ειναι μοναχικα μερη με λιγους και καλους επισκεπτες ...
Και τα δυο εχουν απατητα και δυσβατα σημεια...
Και στα δυο για να βρεις την ομορφια τους πρεπει να ψαξεις ...
Και τα δυο εχουν καταστραφει ...
Το ενα απο τους Γερμανους το αλλο απο σεισμο...
Και τα δυο εχουν αναστηθει απο τις σταχτες τους...
Ειναι περηφανες κουκιδες του χαρτη που παλευουν καθημερινα για την υπαρξη και την επιβιωση τους ...
Παρολο που ολοι τα ξεχναμε το χειμωνα αυτα το καλοκαιρι μας συγχωρουν και μας ξανα υποδεχονται ...
Αλλα εκτος απο το κοινα τους σημεια αυτη η μεγαλη αντιθεση οτι το ενα ειναι νησι και το αλλο ενα ορεινο χωριο ισως να ειναι υπευθυνα για το οτι ειμαι ενας ανθρωπος κυκλοθυμικος και γεματος αντιθεσεις...

Τελικα η πρωτευουσα που γεννηθηκα, μεγαλωσα και ζω δεν εχει συνεισφερει τιποτα στη διαμορφωση του χαρακτηρα μου...
Μονο οι ριζες μου..
Και οι ριζες μου ειναι θεσσαλικοι σποροι φυτεμενοι στην θαλασσα του Αιγαιου...

5/8/09

Aντεχω...



Καποιες ωρες περνανε πολυ δυσκολα...
Καποιες λεξεις ειναι πολυ επωδυνο να ειπωθουν...
Καποια χαμογελα γεννιουνται για να ειναι προσωπεια της θλιψης...
Καποια δακρυα εχουν λογο που πεθαινουν στα προσωπα μας...

Καποια φεγγαρια ομως η απουσια σου γινεται τοσο παραξενα αισθητη...
Καποιες στιγμες νομιζω οτι εισαι εδω και μπορω να σε ξαναδω...
Καποιος ομως θολωσε με τα χνωτα του το τζαμι απο το παραθυρο που εβλεπα την ψυχη σου και με εκνευρισε...
Και ετσι ψαχνω και βρισκω τραγουδια και μουσικες ανταξια σου και σε πεισμα ολων τις βαζω δυνατα γιατι ξερω...
Καποιες απο αυτες θα κανουν το ταξιδι και θα φτασουν κοντα σου...
Και εσυ θα τις καλοδεχτεις και θα τις αφησεις να σε κυριεψουν...
Και εγω καθως θα τις νιωθω να κυλανε μεσα σου θα ηρεμω...

Καποιες νυχτες αισθανομαι την κλωστη να τεντωνει επικινδυνα...
Καποιες μερες ανησυχω...
Και τo οτι ανησυχω ειναι που μου δινει ελπιδες...Γιατι σημαινει οτι ακομα για κατι νοιαζομαι...

Για σενα ...



Αντεχω...

Κοίτα εκείνη τη γυναίκα.
Βάλε τις ασημένιες μπότες σου και κάν' την προσευχή σου.
Κι όλες αυτές οι ζήλιες γι' αυτούς που έχουν πιο πολλά,
όλοι αυτοί οι φόβοι που με κάνουν και τρέμω,
έχουν να κάνουν με την αγάπη...
Θα σηκωθώ το πρωί να δω την Ανατολή
κι ο Ήλιος, ο Ήλιος δε θα ξαναδύσει.
Οι χιλιάδες ερωμένες μου, θα ριζώσουν βαθιά μέσα μου
και δε θα μου λείψουν ξανά ποτέ.
Ποτέ..
Αλλά, αλλά αν με κάνεις να κλάψω, αν με κάνεις να σπάσω, αν με κάνεις να δω τη φαντασίωση της αγάπης, τότε, τότε ίσως να ήρθε η ώρα τώρα να μαζέψω τα σπασμένα μου κομμάτια για πάντα και να γυρίσω επιτέλους σπίτι...
Μου φαίνονται όλα αυτά τόσο δύσκολα.
Γύρνα απλά μια σελίδα πίσω.
Τότε θα δεις τον πόνο μες στις σκιές μου.
Ποιος δε πληγώθηκε απ' την αγάπη;
Είναι σα να βάζεις το βασίλειό σου πάνω στην άμμο.
Αλλά, αλλά αν με κάνεις να κλάψω, αν με κάνεις να σπάσω, αν με κάνεις να δω τη φαντασίωση της αγάπης, τότε, τότε ίσως ήρθε η ώρα να μαζέψω τα σπασμένα μου κομμάτια για πάντα και να γυρίσω επιτέλους σπίτι...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
Σταγόνες υγρασίας στο ταβάνι...
Η φλόγα μέσα μου τρεκλίζει, πάει να σβήσει...
Σαν ταξιδιώτης μακρινός, ξενιτεμένος
μέσα στην ίδια του τη σκέψη στοιχειωμένος.
Σαν οπτασίες τριγυρίζουνε τα βράδυα
κι απ' το κορμί μου κλέβουνε τα χάδια,
του βίου τ' αφανέρωτα σημάδια,
σαν ταξιδιάρικα πουλιά μ' ακολουθάνε.
άλλη μια φορά δεν έχω...
Δεν έχω...
άλλη μια φορά αντέχω...
Αντέχω...
άλλη μια φορά δεν έχω...
Δεν έχω...
άλλη μια φορά αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
άλλη μια φορά αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...

Στίχοι: Μπάμπης Στόκας
Μουσική: Μπάμπης Στόκας
Πρώτη εκτέλεση: Μπάμπης Στόκας

2/8/09

Dreamland...(Σιωπηλη διαυγεια...)



(με επισκέπτεται μονάχα όταν ξυπνάω,
μόλις νυχτώσει αγνοώ που να τον βρω.) by Lilia Lekker...

Παυση...
Σκουπισε αυτο το δακρυ απο τα ματια σου και ηρεμησε ...
Εισαι ασφαλης και στο κρεβατι σου ...
Ολα οσα σου συμβαινουν αυτη την στιγμη ειναι ενα ονειρο...
Ολα λαμβανουν χωρα στο υποσυνειδητο σου...
Το μυαλο σου απλα σε εξαπαταει και νομιζεις οτι αισθανεσαι τον πονο...
Που δεν ξερεις καν αν ειναι δικος σου η καποιου αγαπημενου σου...
Σε κοιταζω που στριφογυρνας λες και συνειδητοποιεις οτι σε λιγο το ονειρο θα τελειωσει και θα ερθεις αντιμετωπη ξανα με την πραγματικοτητα...
Η μηπως οχι???
Μηπως το ονειρο αντι να τελειωνει μολις αρχιζει???

Σφιγγεις το ενα μαξιλαρι με δυναμη στην αγκαλια σου και μουρμουριζεις ...
Δεν στο εχω πει οτι μιλας στον υπνο σου τελευταια ...
Επιτηδες...
Γιατι ακουγοντας σε , μαθαινω πραγματα καινουργια και ανειπωτα...
Πραγματα που δεν θα τα ελεγες ποτε...
Λαθραιος ωτακουστης του μυστικου σου κοσμου...

Σου χαιδευω τα μαλλια και αρχιζω να σου ψιθυριζω στο αυτι...
Γνωριζεις οτι υπαρχει ενα μερος που μου αρεσει να κρυβομαι....
Μια πορτα που οταν την ανοιξεις σε οδηγει σε αυτο μεσα απο την νυχτα...
Οπως και εγω ξερω οτι ησουνα και εσυ εκει ...
Απλα τοτε δεν καταλαβα οτι εκρυβες τοσο καλα το ποσο φοβοσουνα και σε αφησα μονη ...
Στο υποσχομαι ομως...
Καποια στιγμη θα ξαναπαμε μαζι...

Και εγω θα ειμαι εκει και θα σε παρακολουθω καθως...

Θα μαθαινεις να αντιμετωπιζεις τον φοβο...
Και θα αποκτας την ευκολια να επαναπροσδιοριζεις τον χρονο...

Και εγω θα ειμαι εκει να σε προσεχω καθως...

Θα υπερβαινεις τις ιδιοτροπιες του μυαλου σου...
Και θα μαθαινεις να μην στηριζεσαι μονο σε οτι βλεπουν τα ματια σου....

Και εγω θα ειμαι εκει να σε βοηθησω καθως...

Θα γκρεμιζεις εναν εναν ολους τους εσωτερικους σου τοιχους...
Και θα ελευθερωνεις την δυναμη της ψυχης σου μεχρι που στο τελος θα καταφερεις να γινεις κυριαρχη ακομα και αυτης της παραισθησης σου..

Και ενω εσυ θα συνεχιζεις οταν ξυπνας να αγνοεις που να με βρεις ...
Εγω την ωρα που κοιμασαι θα επιστρεφω παλι σε σενα χωρις ποτε να το αντιλαμβανεσαι...
Θα επιστρεφω την ωρα που χανεσαι στην χωρα του ονειρου για να...
Σε παρακολουθω και να σε προστατευω ...
Και οπως θα σε βλεπω να κοιμασαι μες το σκοταδι θα χαμογελαω...
Εχοντας για μια ακομη νυχτα μια διαβολεμενη... σιωπηλη διαυγεια....