12/12/13

Καινούργια ζωή...

Κάποτε ,μπορούσα να καταφέρω τον αγέρα να δυναμώσει...
Και έτσι να σκορπίζει μακριά όλα τα άσχημα...
Είχα την δύναμη να πείσω το φεγγάρι να λάμψει ακόμα και στις πιο δύστροπες του νύχτες...
Δημιουργούσα ουράνια τόξα μόνο με την σκέψη μου...
Και έχτιζα φιλόξενα σπίτια για μαγικά πλάσματα και κουρασμένους ταξιδιώτες...
Ήμουν ο βασιλιάς του μικρού και παράξενου μου κόσμου...
Ωστόσο μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι αυτό...
Είμαι ένας ονειροπλοος που ταξιδεύει ,ένας αδέξιος ρομαντικός μαχητής που πέφτει και ξανασηκώνεται..
Αυτό το στέμμα με χρυσό και διαμάντια μοιάζει πια με σκουριασμένο κομμάτι χαλκού...
Έχασα το θρόνο μου από προδοσίες...
Το βασίλειο μου από φιλικό μίσος...
Και μπήκα στο μάτι του κύκλωνα φορτωμένος με ενοχές και αμαρτίες...
Πολεμώ για την εξιλέωση και την συγχώρεση...
Έχω νιώσει την ευλογία του να αποτελείς έργο απο πινελιές των αγγέλων...
Αλλά έχω χάσει τα φτερά μου καιρό τώρα από δαίμονες με πέτρινες καρδιές...
Ξέρω πως ειναι ο βυθός γιατί έχω φτάσει μέχρι εκεί..
Και τώρα είμαι εδώ ...
Στο σημείο εκκίνησης της δικής μου θύελλας...
Ένιωσα φόβο ,επέμεινα στις σκιές...
Εγκλώβισα την καρδιά μου σε μαρμάρινους τοίχους και πέταξα μακριά τα κλειδιά που θα μπορούσαν να ξεκλειδώσουν την ψυχή μου...
Τόσες ευκαιρίες που άφησα να χαθούν...
Τόση αγάπη που δεν αναζήτησα...
Πόσοι άνθρωποι στους οποίους δεν έδειξα το άλλο μου πρόσωπο...
Άφησα το σκοτάδι να σκάβει το μέσα μου...
Και έγινα ένα με την νύχτα...
Μεχρι που έγινες λάμψη..
Ζεστό αεράκι που φέρνει στα πνευμόνια μου ένα αναζωογονητικό άρωμα...
Και πάλι έχω ένα λόγο να χαμογελώ σε αυτό το μακελειό...
Μια ελπίδα απλώνει την ζεστασιά της κάθε φορά που με ακουμπάς...
Και πια το ξέρω ότι δεν μπορώ να παραιτηθώ...
Έχω λόγους να πολεμήσω ...
Έχω αφορμή για να μην λυγίσω...
Η τύχη είναι στα χέρια μου...
Η αγάπη σου το πιο όμορφο κίνητρο για να ξαναφτιάξω το ωραιότερο βασίλειο...
Πιάσε το χέρι μου και έλα να ξεκινήσουμε από την αρχή...
Μια καινούργια ζωή...
 

1/12/13

Αναμνήσεις...

Όλοι μας είμαστε συλλέκτες στιγμών...
Τις φυλάμε μέσα στον κουμπαρά της ψυχής μας και ποτέ δεν ξέρουμε αν θα έρθει η σωστή στιγμή για να τον σπάσουμε...
Συνήθως μένουν πάντα εκεί...
Με την πάροδο του χρόνου όμως αρχίζουμε να κατανοούμε...
Ότι τα πράγματα δεν διαρκούν...
Ο,τι ξέρουμε...Ο,τι πιστεύουμε...Ο,τι αγαπάμε...
Κάποια στιγμή θα περάσει...
Θα μαραζώσει...
Θα ξεθωριάσει...
Ο χρόνος κυλάει...
Και εμείς...
Μεγαλώνουμε...Μαθαίνουμε...
Και κάθε νέα διδαχή δίνει άλλη μια εμπειρία άξια να αποθηκευτεί...
Μνήμες εξασθενίζουν...
Άνθρωποι αλλάζουν...
Και όσο και αν το παλεύουμε...
Οι αναμνήσεις παλιώνουν και σιγά σιγά κιτρινίζουν...
Σαν τα φύλλα εκείνου του αγαπημένου βιβλίου που έχεις χρόνια να διαβάσεις...
Και η ζωή συνεχίζεται ....
Πληγωνόμαστε...Αναρρώνουμε...
Δίνουμε μάχη για να κρατήσουμε  τις αναμνήσεις που ο χρόνος προσπαθεί να κλέψει...
Κάποιες στιγμές λυγίζουμε...
Κάποιες στιγμές σπάμε...
Και τότε μόνο η ομορφιά κάποιων συναισθημάτων μπορεί να σε γλυτώσει από την τρέλα...
Μάτια μου να το ξέρεις,οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν ...
Δεν κρατάνε όσο και αν το θέλουμε ...
Φεύγουν τα χρώματα τους και γίνονται ασπρόμαυρες...
Και τις στιγμές που κλαις το μαύρο πεθαίνει μέσα στο άσπρο και γεννούν το γκρίζο...
Γιαυτό κράτα τις στιγμές σου ζωντανές, όσο πιο πολύ μπορείς ...
Απόλαυσε τες πριν σβήσουν στο γκρίζο που αναπόφευκτα θα ρθει...
Και μην ξεχνάς...
Είμαστε οι επιλογές μας...
Είμαστε το σύνολο των  αναμνήσεων μας...
Νεκρών η ζωντανών...
 

18/11/13

Παίζουμε ξανά...

Κάιρο είχα να παίξω σε παιχνίδια ...
Για να πω την αλήθεια δεν γράφω πολύ τελευταία και αφιερώνω στον Ιανό πολύ λίγο χρόνο...
Κάτι επαγγελματικά τρεξίματα συν κάποια προβλήματα υγείας της μητέρας μου δεν μου αφήνουν και πολύ χώρο για έμπνευση....
Όταν όμως σου κανουν την τιμή να σε βραβεύσουν δυο τόσο αξιόλογα άτομα πρέπει να βρεις λίγες στιγμές ακόμα και αν χρειαστεί να τις κλέψεις για να απαντησεις στις ερωτήσεις του παιχνιδιού....
Καταρχάς ευχαριστώ πολύ τον Onirokosmo και την   για τις προσκλήσεις τους...
Έχουμε λοιπόν δυο σειρές ερωτήσεων ...

 One lovely blog award ...
Τι σας οδήγησε να ξεκινήσετε το blog σας;
Η ανάγκη να αδειάζω όλα αυτά που ζουν στο μυαλό μου στο ψηφιακό χαρτί ...Λειτουργεί για μένα όπως το καπάκι στην χύτρα ταχύτητος!!!! ;)
Από που βρίσκετε την έμπνευση σας;
Η κύρια πηγή  έμπνευσης του  Ιανού είναι η νεράιδα του...
Σχεδιάζεται από πριν το περιεχόμενο του blog σας;
Όχι!Οι αναρτήσεις μου είναι συνήθως πρώτα γραμμένες πάνω σε μικρά χαρτιά και τσαλακωμένες χαρτοπετσέτες και πάντα μεταφέρονται σχεδόν αυτούσιες...
Έχετε νέες ιδέες για το blog σας;
Δεν θέλω να του προσθέσω η να του αφαιρέσω κάτι!Έτσι ξεκινησε και έτσι αγαπώ να το βλέπω...
Ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για εσάς  να δημιουργήσετε;
Αν σαν δημιουργία θεωρείτε το γράψιμο δεν υπάρχουν στάνταρ στιγμές...
Τι θα θέλατε να ξέρει ο κόσμος για εσάς;
Τι να ξερει;Δεν υπάρχει κατι το σημαντικό που αφορά το άτομο μου για να το μοιραστώ... ;)
Ποια τα hobby σας;
Γράψιμο,διάβασμα και ταινίες...

The unpaixtable Award

1-Intro -Όνομα ,Τοποθεσία , Ζώδιο , Βlog Platform Ianos για την bloggoσφαιρα Παύλος για τον real world...Αθηνα ,τυπικός Υδροχόος,blogger...
Ποιό είναι το μότο του Βlog σου? Αν δεν έχεις σκέψου ένα τώρα!Always practice what you preach...
Αν το blogging ήταν παιδικό παιχνίδι , ποιό θα ήταν και γιατί ;\Κρυφτό...Πολλοί συμμετέχοντες ,συνεργασίες ,μυστικά μέρη,εναλλαγές και πάντα κάποιος θα μπορει να μας ξελευθερωσει ολους στο τέλος...
Όταν γίνω διάσημος blogger θα ...

Δεν θα γίνω ποτέ διάσημος blogger...
Κάνε φίρμα την λιγότερη δημοφιλή ανάρτησή σου . Αν και δεν κοιτάζω ποτέ την δημοφιλια των αναρτήσεων μου θα πω ότι μια απο τις πιο αγαπημένες μου αναρτήσεις ειναι  η "Νυχτερινό "Σε χρειαζομαι"..."
Ποιά κατηγορία ιστολογίων, θα ήθελες να αφανίσεις από την blogo-σφαιρα και γιατί;;Νομίζω οτι δεν είμαι εγώ αρμόδιος να αφανίσω κανενός ειδους έκφραση,θα πω μονο οτι με εκνευρίζουν τα blog  με δήθεν δημοσιογραφικό περιεχόμενο που σκοπεύουν στην συλλογη κλικ...
Αν εμφανιζόταν μπροστά σου ένα τζίνι ,έτοιμο να πραγματοποιήσει 3 ευχές σου ,ποιές θα ήταν αυτές;Να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στην γη χωρίς στέγη και φαγητό...
Να έχω την υγεία μου όσο ζω...
Και να γίνει η ζωή των αγαπημένων μου προσώπων τόσο όμορφη όσο μπορούν να αντέξουν και να διαχειριστούν...

Ξέρω ότι πρέπει να καλέσω ανθρώπους με την σειρά μου να παίξουνε αλλά μετά από τόση καθυστέρηση οι πιο πολλοί έχετε ήδη προσκληθεί και άλλοι ξέρω ότι δεν σας τρελαίνει και να παίζετε ,όποτε όποιος έχει όρεξη και θέλει η πρόσκληση από μέρος μου ανοιχτή...
Πάρτε το βραβείο και πείτε τα!!! ;)
Σας φιλώ....
Η μουσική επένδυση είναι τρελό κόλλημα του τελευταίου μήνα...Audioslave - Like a stone....

2/11/13

Ξεθωριάζω μέσα σου...

Στέκομαι ακόμα δίπλα σου..
Σε πείσμα όλων των καλοθελητών ...
Ανόητες Κασσανδρες που διαψεύδω τις προφητείες τους...
Συνεχίζω....
Θέλω να κρατάω αυτό το αόρατο χέρι σου...
Θέλω να  συνεχίσω να παίρνω την ζωή από τις ανάσες σου...
Σε κοιτάζω και ξέρω όλες τις κρυφές σου αλήθειες...
Αόρατες  από το πλήθος υποκλίνονται στην δύναμη της ένωσης μας...
Σιωπηλή και περήφανη...
Ζεις την ζωή σου...
Και έρχονται στιγμές που αποτραβιέσαι στις σκιές και κομματιάζεσαι...
Κάποιες νύχτες,στο χυτήριο της ψυχής σου λιώνεις σκοτάδια και σφυρηλατείς πανοπλίες από χρώματα...
Φοράς μια από αυτές και όλα αλλάζουν...
Και εγώ...
Είμαι ένας ξένος που το φως του μοιάζει μακρινό...
Ένας αλήτης που η καρδιά του ζει άστεγη...
Ριψοκίνδυνος ακροβάτης στην καμπύλη του χαμόγελου σου...
Και τα αισθήματα μου ένας στρατός παραδομένος και αιχμάλωτος στων ματιών σου το σφράγισμα...
Χρονια τώρα στέκω παράμερα και παρακολουθώ τα αντικρουόμενα σου...
Να αγαπάς αυτό που είμαι και να μισείς αυτό που μπορεί να γίνω...

Αλλά με τον καιρό συνήθισα και αγάπησα τις αντιθέσεις σου...
Και κάθε χρόνο τέτοια μέρα  νιώθω όλο και πιο διάφανος...
Και εσύ το ξέρεις ...
Ότι ούτε ο χρόνος δεν μπορεί να μας νικήσει...
Και όσο το μυαλό σου θα με ζητά η κλωστή θα λάμπει...
Και όσο θα ξεθωριάζω μέσα σου, κόντρα σε όλες τις λογικές,αντί να σβήνω, θα γίνομαι ένα με σένα...
Χρονια πολλά ...
 

23/10/13

Αερικό...

Η βροχή για πολλές μέρες δεν έλεγε να σταματήσει ...
Σε αποσυντονιζε αυτή η επιμονή της...
Ο κεραυνός βασιλεύει άλλα ποτέ δεν κερδίζει...
Πάντα στο τέλος νικάει το ουράνιο τόξο...
Να το θυμάσαι αυτό...
Όσον αφορά την σχέση μας...
Η όλη διαδικασία έχει στο καθένα μας διαφορετικό αποτέλεσμα...
Εσένα,σε κάνει παράλογα θαρραλέα ,έμενα πάλι,με κάνει να μπορώ να κρατώ μια κόλλα...
Μια κόλλα που με ενώνει με την αναπόφευκτη χαρά...
Μεγάλα χαμόγελα και πονηρές ματιές...
Κάνουν το παρελθόν να βουλιάζει στην άμμο του χρόνου...
Ξεχασμένο και πετάμενο μακριά σαν δεκάρα στην λίμνη των ευχών...
Όλα μετά την χρόνια καταιγίδα είναι απλά...
Η αγάπη μου για σένα μοιάζει με αριστοκρατικό πετούμενο...
Που τραγουδάει υπέροχα την άφιξη των χρωμάτων...
Και ύστερα έρχεται η νύχτα...
Και μαζί της και οι ανασφάλειες...
Ανήσυχος στο μικρο δωμάτιο προετοιμάζομαι να υποδεχθώ τον δαίμονα του ύπνου...
Δεν υπάρχει πια φόβος, με τον καιρό βλέπεις ,δημιουργήθηκε μια παράξενη εξοικείωση...
Προσπαθεί να φαίνεται πιο φιλικός και είναι στιγμές που μοιάζει σχεδόν ανθρώπινος...
Έχει ξεγελάσει το σώμα μου κάποιες φορές στο παρελθόν και του παραδόθηκε σαν άψυχο...
Όχι πια...
Γιατί πλέον τις νύχτες είσαι εδώ και αυτό βρίσκει λόγο και αιτία να δίνει μάχες για την επιβίωση του...
Με ένα βιρτουόζικο άγγιγμα  βρίσκεις όλα τα σωστά κλειδιά...
Ανοίγεις κρυφές κλειδαριές και βασανιστικά πειράζεις όλες τις αδύνατες επιθυμίες μου...
Ξυπνάς φυλακισμένα συναισθήματα και πρωτόγονες ικανοποιήσεις...
Ψιθυρίζεις στο αυτί μου,όλα τα μυστικά της μοναξιάς...
Αερικό μου...
Καταλαβαίνω,ότι και εσύ είσαι το ίδιο αδύναμη με μένα απέναντι στο εμείς μας...
Η καρδιά μου ξέρει, ότι στο τέλος θα χρειαστεί να την κρατήσεις  μέσα  στο διάφανο χέρι σου για να επιβιώσει...
Και τότε,η αδύναμη σάρκα μου θα κάνει το κλάμα τραγούδι...
Όλα μέσα μου θα έχουν ένα παράξενο μούδιασμα από την θαλπωρή σου...
Και ένα γλυκό αεράκι από αγγελικό φτερούγισμα θα χαϊδεύει το άγριο πρόσωπο μου...
Όταν είσαι εδώ το κακό κρατιέται σε απόσταση και αιμορραγεί...
Κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να αναχωρήσουμε για τον ήλιο...
Ενωμένοι τόσο ασυγχώρητα για τους υπολοίπους,που αδυνατούν να κατανοήσουν το γεγονός...
Πως ένα καταδικασμένο τέρας αγαπήθηκε και λυτρώθηκε από το πιο όμορφο αερικό...
 

9/10/13

Ξόρκι...‏

Είμαι αιχμάλωτος σου...
Παγιδευμένος χρόνια στον ιστό σου...
Γεύομαι το υγρό που βγαίνει από το κεντρί σου κάθε φορά που με αγαπάς...
Ένα δηλητήριο τόσο γλυκό,που πια,δεν αναζητώ το αντίδοτο...
Σε κάθε σπασμωδική μου κίνηση,το νήμα σου μοιάζει με χορδή, που τεντώνεται και με επαναφέρει στην θέση μου...
Και τότε συνειδητοποιώ ότι πλέον δεν υπάρχει διαφυγή...
Αλλά αυτό δεν με ενοχλεί...
Δεν ξεχνάω...
Πέρασα χρόνια παρακολουθώντας τις ζωτικές μου ενδείξεις να σβήνουν...
Από αγάπες-οξυγόνο,που μου προκαλούσαν ασφυξία...
Από ευλογίες, που έκρυβαν μέσα τους τις πιο βαριές κατάρες...
Χάθηκα μέσα σε ένα  λαβύρινθο και σε κάθε στροφή του έβλεπα τους δαίμονες μου να μου κλείνουν το δρόμο...
Μέχρι που άφησα ένα ανδρείκελο στην θέση μου και τους ξεγέλασα....
Ακολούθησα το ένστικτο μου και βρήκα την σωστή διαδρομή...
Άνοιξα την πόρτα και ήρθα στην χώρα των κύκλων...
Στην δικιά σου χώρα...
Που ο αγέρας διαχέει στην ατμόσφαιρα το μεθυστικό άρωμα σου...
Που όλα τα άσχημα είναι καταδικασμένα σε θάνατο από το χαμόγελο σου...
Εκεί, που υπάρχει η δικτατορία των ματιών σου...
Το μόνο όμορφο αντιδημοκρατικό πολίτευμα...
Χαμένος σε μια άλλη διάσταση...
Λες και έχω πιει το μαγικό φίλτρο που σε κάνει να μπορείς να δεις την πιο όμορφη ουτοπία...
Εκτυφλωτικά φώτα και καθαροί δρόμοι κανουν την ψυχή μου αναγαλλιάζει...
Τα ρολόγια χάνουν τις ώρες τους και τα μάγια δεν λύνονται...
Γιατί λοιπόν να διαμαρτυρηθώ για μια τόσο γλυκιά αιχμαλωσία...;;;...
Σαν μικρο παιδί αφήνομαι στην μαγεία σου...
Χάνομαι μέσα της...
Και αγαπώ κάθε της το ξόρκι..
Ακόμα και εκείνο που με εξουσιάζει...

27/9/13

Φωτιά της ερήμου...‏

Στάθηκα στη άκρη του γκρεμού...
Με ματωμένα δάκρυα και κατεστραμμένα φτερά...
Ο αγέρας σφύριζε καταραμένες μελωδίες χωρίς στίχους...
Και εγώ, που είμαι μια σκοτεινή ψυχή  χωρίς δικαίωμα στην λύτρωση...
Πως να καταφέρω να πετάξω ελεύθερος και χωρίς αδυναμία...
Οπισθοχώρησα και σκαρφάλωσα σε εκείνο το ψηλό δεντρό...
Στάθηκα πάνω στο πιο γερο κλαρί του με το κεφάλι μου ψηλά...
Έτσι,επέτρεψα για λίγο στο εαυτό μου την ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να τον λυγίσει...
Μέτα, επέστρεψα στο έδαφος και είδα πάλι την σκιά μου να συρρικνώνεται...
Γύρω μου παντού κατακόκκινοι σπινθήρες ματώνουν την άγονη γη μου...
Σηματοδοτούν την αρχή του τέλους...
Το μόνο που μπορώ πια να δω είναι θυμωμένες φλόγες που χορεύουν πάνω σε καμμένα κλαριά...
Σαν μια κατάρα θεότητας την στιγμή που εκλιπαρούσες για ένα θαύμα...
Σαν το ξέσπασμα μιας χρόνια κρυμμένης οργής...
Και εγώ εδώ, να προσπαθώ να προσδιορίσω λόγους και να ανακαλύψω αιτιες...
Ποιος ξέρει;Ίσως να φταίει, που οι ψυχές μας πια ζουν σε μια μόνιμη ξηρασία...
Σαν να τριγυρνάν χαμένες σε αυτή την έρημο μοιάζουν...
Βλέπεις,αργούν να εισακουσθούν και οι προσευχές μας,ώστε να ανοίξει ο ουρανός και να πέσει μια ευλογημένη βροχή για να ξεπλύνει το μέσα και τα όνειρα μας...

Πως χάθηκε η πυξίδα μου και βρέθηκα εδώ;;;
Δεν θυμάμαι και ακόμα δεν έχω καταλάβει...
Και ίσως να μην υπάρχει απάντηση...
Έχω και εσένα...
Που με κοιτάς από απόσταση ασφάλειας και μέσα σου εναλλάσσεται ο έρωτας με τον φόβο...
Και το μόνο που θέλω να σου πω είναι πως αν βρεις το θάρρος να με πλησιάσεις μην μου πεις μεγάλα λόγια...
Όταν θα φύγεις και εσύ, θα μείνω πάλι σε αυτή την έρημο μαζί τους και θα τα κοιτώ που θα  σέρνονται στο χώμα...
Μισά...
Ακρωτηριασμένα...
Αναλγητικά,με σύντομη ημερομηνία λήξεως...
Όπως το "για πάντα' των ερωτευμένων...
Όπως τα γαμήλια ταξίδια...
Αν έρθεις λοιπόν,φερε μόνο τους φόβους σου και άστους να κανουν έρωτα με τους δικούς μου...
Έτσι η θα ξορκίσουμε τους δαίμονες μας η θα τους ερωτευθούμε..
Όπως και να χει σημασία θα  έχει το τόλμημα...
Και αν όλα πάνε στραβά, μην φοβάσαι...
Εσύ θα βρεις την μια και μοναδική όαση...
Γιατί το θάρρος πάντα ανταμείβεται...
Όσο για έμενα...
Θα ξαναγινω πορφυρός....
Γιατί ότι μένει καιρό στην έρημο, στο τέλος το καίει η φωτιά  της...

17/9/13

Έμπνευση(...Γιορτής...)‏

Κοιτάζει το χαρτί του ώρες τώρα...
Αλλά καμιά λέξη δεν του κάνει την τιμή να τον επισκεφτεί...
Και αυτό το βράδυ είχε τόσο ανάγκη από αυτή την επίσκεψη...
Η πένα του μπορεί να έχει γίνει προέκταση του χεριού του και να έχει όλο το χρόνο που χρειάζεται,αλλά τίποτα...
Η  λευκή κόλλα μπροστά του χαμογελά σαδιστικά κάνοντας το σφίξιμο στο στομάχι του να χειροτερεύει...
"Όχι σήμερα,ρε γαμώτο..."μονολογεί..."Είναι άδικο..."
Πίνει άλλη μια γουλιά κόκκινο κρασί και μηχανικά παίρνει στα χέρια το κινητό του...
Κάνοντας μια υστάτη προσπάθεια για να εμπνευστεί,ανοίγει την έκθεση φωτογραφιών...
Και τότε,όλα αλλάζουν...
Η πένα αρχίζει να κινείται με ζωηρούς ρυθμούς και οι λέξεις θαρρείς πως γράφονται μόνες τους...
Η ίδια όμορφη αίσθηση,η ίδια διαβολεμένη έξαψη...
Τα βιαστικά του ορνιθοσκαλίσματα έχουν γεμίσει πια σελίδες...
Και οι λέξεις που πριν τον αγνοούσαν,τώρα αιωρούνται μέσα στον αέρα του δωματίου του,κάνοντας τον να χαμογελά ευχαριστημένος...
Κοιτάζει άλλη μια φορά την  πηγή της έμπνευσης του,την εικόνα της νεράιδας του...
"Δεν πα να λες ότι θες..."σκέφτεται..."μόνο με σένα και μόνο από σένα γίνεται αυτό..."
Βγάζει ένα βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης και αφήνει πια την σκέψη του να κάνει το δικό της μονόλογο...

Όσο η φωτιά ζει μέσα στα μάτια σου και όσο τα λιγοστά σου λόγια θα είναι πηγή ζωής δεν θα υπάρχει τέλος...
Και εγώ ...
Ακόμα και όταν το μελανοδοχείο μου θα είναι άδειο και οι κραυγές μου άηχες δεν θα σταματώ να σε ονειρεύομαι...
Όσο ο ουρανός θα γεμίζει πίστη από το πράσινο των ματιών σου και όσο η κλωστή στο χέρι μας θα λαμπυρίζει, δεν θα φοβάμαι τις σελίδες που κουρελιάζουν οι εσωτερικοί μου δαίμονες...
Γιατί η ψυχή μου λάμπει όποτε νιώθει ότι το κερί που μας ενώνει ,μένει αναμμένο κόντρα στον άνεμο των καλοθελητών και τις δικές μας ιδιοτροπίες...
Περπατάς μέσα στην ζωή και στα κείμενα μου τόσα χρόνια...
Και παραμένεις ταπεινή,σεμνή,αληθινή και τόσο ευγενικά παρούσα...
Ακόμα και όταν ξεθωριάζω...
Ακόμα και όταν γίνομαι τόσο σκοτεινός....
Μπορείς να μην αγαπας όλες τις λέξεις που γράφτηκαν για σένα... 
Όμως δεν μπορείς να αρνηθείς ότι είναι δυνατές σαν φωτιά...
Ξεπηδούν σαν σπίθες από το μυαλό μου και αγγίζουν πάρα πολλές ψυχές...
Κάνοντας τες να νιώθουν λίγο πιο όμορφα...
Και αυτό είναι κάτι πολύ μεγάλο...
Να είσαι η αιτία και η αφορμή για να γεννιούνται όμορφα παραμύθια...
Και μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο από την μαύρη σκόνη της πραγματικότητας,να είσαι μια λευκή ανάσα ζωής...
Μια δίοδο σε ένα μαγικό κόσμο...
Χρόνια σου πολλά ονειρικό μου πλάσμα...
Και να θυμάσαι ,ότι υπάρχεις για να εμπνέεις...
Και αυτό,είναι ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα...

10/9/13

Σκοτεινή αποπλάνηση...

Σε ακολουθώ...
Έχω το βλέμμα μου καρφωμένο πάνω στις σαγηνευτικές σου κινήσεις...
Βήμα βήμα με οδηγεί το πάθος,για να βρω το δρόμο μέσα στο σκοτάδι...
Είσαι πια τόσο κοντά μου...
Παρακολουθώ τον ρυθμό του κορμιού σου...
Λικνίζεται σαν εκκρεμές και με υπνωτίζει...
Με μαγεύει...
Με εγκλωβίζει...
Με κάνει να λαχταρώ...
Ταυτόχρονα όμως ,μου απαγορεύει ακόμα να αγγίξω...
Σαδιστικά με αποπλανείς με το σκοτάδι σου...
Το διαβολεμένα όμορφο κορμί σου,σε συνδυασμό με το εσωτερικό βάθος της ύπαρξης σου, ταλαντεύονται μπροστά μου και με ξελογιάζουν...
Για τώρα...
Για πάντα...
Και όταν έρθει η στιγμή της ένωσης, παρασυρόμαστε από συνεχόμενα κύματα ηδονής και πόνου...
Οι αμαρτωλές μας πράξεις,δολοφονούν χωρίς τύψεις την καλή μας πλευρά...
Την κανουν πρόθυμη να θυσιαστεί μέσα σε αυτή παράξενα όμορφη φωτιά που δημιουργεί η τριβή μας...
Το φως μας είχε αφήσει πολλές φορές στο παρελθόν μονούς και αδειανούς..
Έτσι,ήρθε η ώρα της νύχτας να ανεβεί στην εξουσία,καταλαμβάνοντας τον επιθυμητό θρόνο...
Και όταν κυβερνά η νύχτα, δεν υπάρχουν αναστολές...
Καυτό πάθος ξεχειλίζει από τα μέσα μας...
Παίρνει τον έλεγχο και απαιτεί την παράδοση...
Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται πια..
Μονο η πρόσθεση μας...
Η πράξη που γίνεται η δύναμη μας...
Η ολοκλήρωση κάνει την πόρτα της ψυχής να ανοίγει και από εκεί δραπετεύουν μακριά οι πιο σκοτεινοί μας φόβοι...
Και τότε εμείς,προσγειωνόμαστε σε αυτά τα ιδρωμένα σεντόνια πιο διάφανοι από ποτέ...
Ξέρω ότι μετά από απόψε,θα είμαι εθισμένος ...
Στην καμπύλη που σχηματίζει το κορμί σου όταν βρίσκεται στα χέρια μου...
Στο μεθυστικό άρωμα που γεμίζει τον αγέρα του δωματίου μου όταν είσαι μέσα του...
Στα γέλια και στους αναστεναγμούς σου...
Και σε αυτά τα όμορφα μάτια που κοιτάνε και βλέπουν κατευθείαν μέσα στην ψυχή μου...
Εθισμένος σε σένα,που κατέχεις την τέχνη,της σκοτεινής αποπλάνησης...

28/8/13

Χωρίς κανόνες...

Και καθώς το ντροπαλό απόγευμα θα δώσει την θέση του σε αυτή την ζαλισμένη νύχτα όλα θα αλλάξουν...
Το ξέρεις,απλά το αναβάλλεις τόσο καιρό...
Μάζεψε όλους τους ενδοιασμούς σου και βάλτους σε αυτό το μικρο σκονισμένο μπαούλο που απέξω γράφει "αχρείαστα αντικείμενα"...
Κλείδωσε τους και ξέχνα τους...
Φόρεσε άνετα ρούχα και  επιτέλους ξεκίνα, σε περιμένω...
Όλοι οι δρόμοι μου είναι ανοιχτοί και άδειοι...
Κανείς δεν πρόκειται να σε καθυστερήσει....
Κανείς δεν πρόκειται να σε εμποδίσει...
Μην μου μιλάς όμως για όρια και κανόνες...
Κατά βάθος το γνωρίζεις,ότι υπάρχουν για να μας κρατάνε αιχμάλωτους σε μια πραγματικότητα που δεν μας ταιριάζει...
Θα ξοδέψεις όλη την ζωή σου τηρώντας τους και στο τέλος εκείνοι θα στέκουν παράμερα και θα γελούν με τις απώλειες σου...
Μην τους δώσεις αυτή την χαρά...

Απόψε ξέχασε τους άψογους τρόπους σου και το υψηλό σου επίπεδο...
Απόψε για μας είναι ζούγκλα και όλα επιτρέπονται...
Αυτή την νύχτα δεν υπάρχουν πρέπει...
Αυτή την νύχτα δεν υπάρχει απαγορεύεται...
Απόψε θα υπάρχουμε μόνο εσύ, εγώ και το πάθος...

Κουράστηκα να μετρώ με τα ανθρώπινα μέτρα που αγαπάς...
Μονο εμπόδια μας βάζουν σε κάθε σχέδιο απόδρασης...
Και αυτός ο μίτος της Αριάδνης που κρατάς στα χέρια σου,παράλογα δεν σε οδηγεί σε μια ασφαλή έξοδο...
Σε οδηγεί στην αγκαλιά ενός ερωτευμένου Μινώταυρου...
Που ίσως όμως να αξίζει την θυσία...
Η μήπως όχι...
Μην νομίζεις,ούτε εγώ δεν ξέρω να σου απαντήσω...
Δεν ξέρω καν αν υπάρχει σωστή απάντηση...
Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι το εξής...
Βασίσου στο ένστικτο σου...
Σβήσε όλες τις δήθεν ηθικές ...
Τα δεσμά φτιάχτηκαν για να σπάνε...
Και να ξέρεις πως κάποια στιγμή,αυτό που δεν τολμάς γίνεται,λες και είναι ένα είδος τιμωρίας θαρρείς, η μονή σου διέξοδο...
Όσο ζούμε στην χώρα του πρέπει,οι μόνες φυγές μας θα είναι ο κρυφός μας έρωτας ...
Ξέρεις εκείνος που κάνει την λογική σου κομμάτια...
Εκείνος που λατρεύεις να μισείς γιατί μέσα στον υπέροχα συμμετρικό σου κόσμο φέρνει το χάος...
Πως να βρεις το κουράγιο να τον ζήσεις;;;
Τον φοβάσαι λίγο,και κάποιες στιγμές πολύ...
Ίσως και δικαιολογημένα...
Γιατί αυτός ο έρωτας είναι αναρχικός, και περιφρονεί τους κανόνες που εσύ αγαπάς...

17/8/13

Το ταγκό του πόλεμου...

Κράτα με...
Πίεσε με...
Άκου την μελωδία πόσο ανεξίτηλα και έντονα περιγράφει τον πόνο του ερωτα...
Νιώσε με...
Μάτωσε με...
Η αγάπη είναι ένα ταγκό που συντέθηκε για να χορεύεται μόνο από δυο.. 
Χορεύεις;;;
Έλα...Και ίσως χορεύοντας αυτό το χορό να καταφέρουμε να το πολεμήσουμε εκ των έσω...
Γιατί η αγάπη είναι πόλεμος....
Και οι σφαίρες της φτιάχνονται από καυτό πάθος...
Σχίζουν τον αγέρα σφυρίζοντας και πληγώνουν τους αισιόδοξους...
Εγώ έχω εσένα...
Παγιδευμένη μέσα στο στόχαστρο μου...
Σημαδεύω την καρδιά σου...
Ένας οξύς κρότος, ένα μικρο κλωτσημα στον ώμο και ο μολυβένιος κομιστής του θανάτου πια ταξιδεύει...
Και ξαφνικά όλα αλλάζουν ξανά..
Πετιέμαι έξω από το χαράκωμα ασφαλείας της μοναξιάς και τρέχω απέναντι...
Μπαίνω στο πεδίο της μάχης των χαμένων ονείρων και φτάνω στο σημείο που κατέληξε η σφαίρα μου...
Επάνω σου, μια μικρή κόκκινη κηλίδα που μεγαλώνει παράλογα σε κάνει πιο όμορφη από ποτέ...
Σε παίρνω αγκαλιά και εκπνέω στο στήθος σου...
Η πληγή μαγικά θεραπεύεται...
Δεν θα πονέσει ξανά από εδώ και πέρα...
Μονό που πια θα έχεις πάντα ένα κομμάτι από την ανάσα μου σφηνωμένο μέσα στην καρδιά σου...
Όπως και εγώ  θα έχω την γεύση από το αίμα σου και την μυρωδιά από το άρωμα σου πάντα μαζί μου...
Η ένωση μας έγινε...
Ήταν τόσο επώδυνη και οριστική...
Τα αντίπαλα μας στρατόπεδα είναι πια παρελθόν...
Είτε το θέλουμε είτε όχι η αγάπη είναι πόλεμος...
Θέλει ηρωισμούς,αυταπάρνηση,θυσίες...
Μοιάζει με εκείνες τις ασπρόμαυρες ταινίες που τόσο αγαπας...
Ξέρεις, εκείνες που μίλαγαν για τον έρωτα και είχαν μουσικό θέμα πάντα αυτό το ταγκό... 
Ταγκό του πόλεμου  μου είχες πει ότι το λένε...
Και όταν ξεκινήσει, δεν υπάρχει πια τέλος...

8/8/13

Ακέραιο όνειρο...

Όσο περνάει ο καιρός ο κόσμος γινεται μικρότερος και ασήμαντος...
Ανάξιοι άντρες και ανόητες γυναίκες τρέχουν μέσα στα σκοτάδια ουρλιάζοντας την γελοιότητα τους...
Η πολύτιμη ησυχία βιάζεται κατ'επαναληψη από δυνατές άναρθρες κραυγές...
Και ετσι κάνεις δεν κοιμάται....
Το πρωί ο ήλιος εκδικητικός καίει τους αποκαμωμένους που δεν πρόλαβαν να κρυφτούν...
Όνειρα που κάποτε ήταν γλυκά και όμορφα έχουν γίνει πια μια άμορφη μάζα που ξεσκίζεται από τα κοφτερά δόντια αυτών που ζουν για να απαιτούν αναγνώριση...
Εποχή στείρα που εναλλάσσεται το λευκό με το γκρίζο και που κάνεις δεν πρόκειται να ειναι πια ολοκληρωμένος...
Μάθε λοιπόν να κυνηγάς ακούραστα σκιές...
Γιατί κάθε λεπτό που περνάει αυτός ο κόσμος συρρικνώνεται λίγο ακόμα...
Tα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα και απότομα παρακάμπτοντας την εποχη της αθωότητας...
Και εγώ...
Κρύβομαι μέσα σε αυτό το καταφύγιο-κελί και όσο και αν κλείνω τα αυτιά μου μπορώ να ακούσω τις κραυγές και τα ουρλιαχτά από το κρεββάτι μου...
Κάποιες άγνωστες οντότητες χτυπάνε με δύναμη τα κλειστά μου παράθυρα θέλοντας να μου κανουν γνωστή την παρουσία τους...
Βλέπω σαν αιλουροειδές και ακούω σαν νυχτερίδα...
Νιώθω ότι πρέπει να νικήσω τους φόβους και να βγω έξω για να δηλώσω δυνατά την ύπαρξη μου...
Να γίνω ξανά κυνηγός και το βράδυ να δειπνήσω μαγειρεύοντας φρέσκα όνειρα...
Το να υπάρχεις πεθαίνοντας καθημερινά δεν ειναι και ο ενδεδειγμένος τρόπος να ζεις...
Αλλά μερικές φορές ειναι το μόνο που μπορείς να κάνεις....
Ο τελευταίος που θα καταφέρει να βγει από αυτό το λαβύρινθο παρακαλώ να σβήσει τον ήλιο...
Μου έχουν πει πως μόλις γίνει αυτό τα άστρα θα σχηματίσουν το πρόσωπο σου στον ουρανό...
Ίσως τότε να μπορέσουμε να ξαναβρούμε την χαμένη πίστη και να μας δοθεί μια τελευταια ευκαιρία...
Μην λησμονήσεις να χαμογελάσεις...
Γιατί...
Το χαμόγελο σου ειναι η μόνη μου ελπίδα για χρώμα προτού αρχίσουν να ξεθωριάζουν και τα αστέρια και μείνουμε με τίποτα στο τίποτα....
Το χαμόγελο σου ειναι το κλειδί που θα ξεκλειδώσει την πόρτα που οδηγεί στο ακέραιο όνειρο...
Χαμογέλα μου λοιπόν...
 

30/7/13

Σκιαμαχία...‏

Κρύβεται  πίσω από έναν καθρέφτη...
Είναι μόνο μια αντανάκλαση...
Είναι αυτό που πιστεύει ότι θελεις να γίνει...
Μιλά ελάχιστα...
Και με τον καιρό χαμογελά σπάνια...
Μερικές φορές πιάνει τον εαυτό της ακομα και να προσποιείται το γέλιο...
Και αυτό την θυμώνει και την στεναχωρεί ταυτόχρονα...
Αλλά συνεχίζει...
Και κάπως ετσι προσπαθεί να βγάλει την μέρα...
Αποφεύγοντας να σκεφτεί το αύριο...
Το πιο απογοητευτικό ειναι οι φίλοι,που παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα για να πανηγυρίσουν την πτώση...
Της το είχε πει κάποιος, ότι την στιγμή της αδυναμίας οι φίλοι των δυνατών είναι ελάχιστοι...
Αλλά τοτε δεν τον ειχε πιστεψει...
Ακόμα και αυτοί οι πρώην αγαπημένοι, αναλώθηκαν στο να επαναλαμβάνουν ηλίθια ποιήματα ωθώντας την στο οριακό σημείο...
Κρύβεται πίσω από  ένα καθρέφτη....
Κρύβεται πίσω από μια φανταστική ασπίδα...
Και ειναι πολύ πιο δυνατή απο όσο αφηνει τον κόσμο να νομίζει...
Εγω και αυτή μοιάζουμε...
Συνηθίζει και εκείνη να αγαπά τις σκιές...
Μοναχικες και άπλες της θυμίζουν τον εαυτό της...
(Η μήπως ετσι να ειναι και ο υπόλοιπος κόσμος ;;;)
Κοίταξε για άλλη μια φορά το ψυχρό κρύσταλλο και έδωσε στον εαυτό της μια υπόσχεση...
Να μην ξεγελαστεί ποτε ξανά από αυτό το προδοτικό τέχνασμα που ονομάζεται αγάπη...
(Και κάπου εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες μας...)
"Η αγάπη ειναι πείνα" μου είπε...
"Τότε, φερε να παραγγείλω όλο τον κατάλογο." της απάντησα χαμογελώντας...
Πως τολμάς μωρέ, να θελεις να μου δημιουργήσεις ελπίδες,αγαπιούνται οι σκιές;;;" μου  φώναξε ...
"Αν το φως πέσει πάνω τους την σωστή στιγμή και στην σωστή γωνιά ναι,και οι σκιές μπορούν να αγαπιούνται."της είπα "Γιατί τότε ειναι η ώρα που όλα αποκτούν νόημα...Έναρξη της ουσίας,αυλαία της σκιαμαχίας..."...

22/7/13

Ξεθωριασμένη ευχή...

Με έβγαλες έξω από το δωμάτιο των ευχών μια νύχτα για τιμωρία, και από τότε, ψάχνω να βρω τον τρόπο για να επιστρέψω...
Η διαπραγμάτευση με το τζίνι του λυχναριού απέβη ατελέσφορη...
Πρέπει να βρεθεί ένας καινούργιος τρόπος για να το πείσω να επανεμφανιστεί...
Και εσύ...
Μάζεψες τους σπόρους που ο αέρας φύσηξε μακριά από τις πικραλίδες...
Άλλη μια ανόητη ρομαντική πράξη από αυτές που σε κάνουν όμως να ξεχωρίζεις...
Μέτα...
Πέταξες το τετράφυλλο τριφυλι στην φωτιά προκαλώντας την τύχη μας να επιβιώσει στις πιο φονικές συνθήκες...
Και όταν έπεσε το σκοτάδι...
Σκότωσες τα κοράκια που περίμεναν να πεθάνεις για να ριχτούν πάνω στο πτώμα σου..
Ξέρεις,εκείνα που πριν ,γεμάτα υποκρισία και δήθεν αγάπη σε περιτριγύριζαν...
Νομίζω ότι πια καταλαβαίνω το κρυμμένο μήνυμα...
Τώρα που η τιμωρία δείχνει να τελειώνει...

Είμαι το όνειρο που είδες μια νύχτα που τα αστέρια δεν απεργούσαν...
Ο αρνητικός πόλος που χρειάζεσαι για να επιτυγχάνεται η ισορροπία...
Η πραγματοποιήσιμη επιθυμία...
Άλλα να μην ξεχνάς ,ότι είμαι άπλα ένας άνθρωπος...
Που όταν δεν μπορεί να έχει ότι θέλει, η λησμονιά τον κάνει να γίνεται διάφανος...
Και παραμένει εξόριστος από δική σου επιλογή ...
Όταν όμως ο αγέρας θα βρει την δύναμη του και πάρει μακριά την σκόνη...
Εσύ,θα ανοίξεις το μπαούλο και θα ανασυρεις την ανάμνηση που κράτα την κλωστή τεντωμένη,και εγώ θα καταλάβω ότι πρέπει να επιστρέψω...
Μέχρι τότε  θα είμαι ένα φάντασμα που αθέατο φρουρεί την ψυχή σου...
Θα είμαι αυτό το αόρατο φιλί που χαρίζει γαλήνη στις ταραγμένες νύχτες σου...
Η ξεθωριασμένη ευχή που πάντα θα είναι στη διάθεση σου την ώρα της ανάγκης...
 

11/7/13

Πόλεμος...

Μέσα στο μικρο μας σπίτι υπάρχει ένα αόρατο πεδίο μάχης...
Όλη μέρα, λαμβάνουν χώρα συναισθηματικές εχθροπραξίες για ένα ξεχασμένο έπαθλο...
Την νύχτα, τα φωτά σβήνουν ένα ένα και τα ανείπωτα συσσωρεύονται...
Ακόμα όμως,δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε την ευκολία με την οποία μπορούμε να ξεχάσουμε...
Το ότι πρέπει να τολμήσουμε,να ρισκάρουμε...
Να δημιουργήσουμε αιτίες για να μετανιώσουμε...
Είναι λογικό να έχουμε στιγμές αδυναμίας....
Είναι λογικό κάποια στιγμή ο εχθρός να καταφέρει να μας διαβρώσει για λίγο...
Αλλά μην ανησυχείς...
Οι νίκες του είναι μικρές και πρόσκαιρες...
Ο κηφήνας των ανόητων θα πέσει με την ίδια γρηγοράδα με την οποία ανυψώθηκε...
Και τότε ο καθρέφτης θα ξαναπάρει την καθαρή του όψη...
Ο γόρδιος δεσμός θα λυθεί...
Άλλη εποχή...
Καινούργια καταιγίδα...
Μια πολύτιμη σιωπή...
Μια οδυνηρή ευχή για αναγέννηση...
Αποκατάσταση της ειρήνης...
Μικρές χαμένες μάχες που δεν εμπόδισαν το να κερδίσουμε αυτό τον πόλεμο...
Έχουμε μπει στη τελική ευθεία...
Οι μοίρες μας ερωτεύθηκαν και πλέον έχουν κοινή πορεία...
Τα παγωμένα αντίο μας ανήκουν στο παρελθόν...
Πλέον υπάρχει μόνο το" δίπλα σου "και είναι καυτό...
Νιώσε την χαρά...
Νιώσε την ευχαρίστηση μας,που σκοτώνει τους κακοπροαίρετους...
Και αφού η αγάπη μας, δεν έχει άλλη επιλογή από το να αμύνεται σε συνεχόμενους πολέμους...
Διάλεξε τον επόμενο εχθρό μας και μην φοβάσαι...
Εγώ είμαι το όπλο σου...
 

29/6/13

Η μέρα της φωτιάς...‏

 
Κάποιες ιδιαίτερες μέρες το νιώθω ξανά...
Σαν άλυτο μυστήριο...
Που σαν χείμαρρος, πέφτει επάνω μου και ξεπλένει τις αμαρτίες μου...
Αλλά και που την ίδια ώρα,με κάνει να πνίγομαι...
Κάνω πάντα αυτό που πιστεύω σωστό, ακόμα και αν αυτό,έχει ως αποτέλεσμα να διαλυθούν κομμάτια από την ζωή μου...
Ακόμα και αν αυτό, αφήνει την μοναξιά να κυβερνάει...

Κάποιες ιδιαίτερες μέρες το νιώθω ξανά...
Χρησιμοποιώ τις λέξεις μου σαν όπλα...
Και την αλήθεια  μου για να ξορκίσω τα ψέμματα...
Όταν η διαύγεια μου επιστρέφει ,θυμίζει στους εχθρούς μου ότι κανείς δεν μπορεί να παίξει το διαίρει και βασίλευε μαζί μου...

Κάποιες ιδιαίτερες μέρες το νιώθω ξανά...
Αλλά δεν έχω απαντήσεις για αυτό τον γρίφο...
Γόρδιος δεσμός  ο χαρακτήρας μου που δεν ξέρω αν θα λυθεί η θα κοπεί...
Και αυτή η κατάρα του να νιώθω όσα ζεις,δεν κάνει ποτέ διάλειμμα...
Ούτε καν αυτές τις ιδιαίτερες μέρες...
Ακούω τις κραυγές και τους αναστεναγμούς σου...
Νιώθω την θλίψη και την χαρά σου...
Καίγομαι μέσα στην πυρκαγιά της σκέψης μου και ένας φιλικός αέρας σκορπίζει τις στάχτες μου στην θάλασσα που περιβάλει το νησί σου...
Ίσως γιατί αυτός να είναι ο μόνος τρόπος να είσαι κοντά μου αυτή την ιδιαίτερη μέρα...

Ναι μωρέ ,είναι Πέτρου και Παύλου σήμερα και γιορτάζω...
Και ίσως λόγω της ημέρας να μου λείψεις λίγο περισσότερο...
Αλλά μια μέρα της φωτιάς είναι...
Μην ανησυχείς...
Θα σβήσει...
 

25/6/13

Ουσία...‏

 
Σώπασε αγάπη μου...
Μην πεις,ούτε μια λέξη...
Μην βγάλεις,ούτε έναν ήχο...
Άφησε με να σε φιλήσω την στιγμή που η ανάσα μου τελειώνει...
Και έτσι...
Εγώ θα αναγεννηθώ και εσύ θα μπορέσεις πια να κοιμηθείς χωρίς εφιάλτες...
Φόρας ένα λευκό φόρεμα στολισμένο με κρίνους...
Συμβολίζουν την αγνότητα της ψυχής σου και με κάνουν να ντρέπομαι για την δική μου σκοτεινιά...
Σου έχω πει ότι όταν το λευκό σου ενώνεται με το μαύρο μου γεννιέται γκρι...
Και το γκρίζο το σιχαίνομαι...
Εσύ γέλασες και μου είπες ότι δεν πειράζει...
Θα χρωματίσουμε το γκρι που θα γεννηθεί με μυστικά και όνειρα...
Με μουσική και χαμόγελα...
Στο τέλος,θα μοιάζει με το ουράνιο τόξο που λατρεύεις...
Αλήθεια...Πως γαληνεύει το μυαλό όταν η σκέψη σου το αγκαλιάζει...

Μια σκιά που γλιστράει επάνω στους τοίχους...
Ένας ψίθυρος που χαϊδεύει το δέρμα και το κάνει να ανατριχιάζει...
Μια ηχώ που συντροφεύει τα όνειρα και λέει "σ'αγαπω"...
Ένα άδειο κάθισμα στο τραπέζι...
Μια ψύχρα κάτω από τα σεντόνια...
Μια ζωή γεμάτη ανήσυχα συναισθήματα...
Το πρόσωπο της πραγματικότητας....
Μια ασθένεια χωρίς θεραπεία...
Μια αγάπη χαριτωμένα απρόσεκτη...
Μια καρδιά που αντέχει όλες τις ένοχες...
Το πρόσωπο της φαντασίας...
Μια τρύπα στην ψυχή...
Ένα τραγούδι βγαλμένο από τις ζωές μας...
Και ο κόσμος συνεχίζει...
Εμείς άσε να μένουμε ηθελημένα πίσω...
Να κρυβόμαστε από αυτή την ανήθικη και ανούσια εξέλιξη του...
Αγάπη μου κράτα κοντά στην καρδιά σου την υπόσχεση ότι θα είμαι μαζί σου απόψε...
Όπως και σε κάθε "απόψε" που θα με χρειάζεσαι...
Γιατί στο δικό μας κόσμο δεν υπάρχει αδύνατο...
Γιατί στο δικό μας κόσμο η πραγματικότητα και η φαντασία είναι ερωτευμένες...
Και αυτό είναι η ουσία...
 

14/6/13

Αρμύρα...‏

 
Σκόπευα να στο πω...
(Στο ορκίζομαι...)...
Είμαι απελπιστικά εθισμένος στο να πετάω μπουκάλια με μηνύματα στην θάλασσα...
Να κρύβω μέσα τους τις αλήθειες μου και να τις αφήνω να χάνονται στο γαλάζιο...
Πρέπει να έχω ρίξει από ένα σε κάθε ακτή που βρέθηκα...
Και ελπίζω κάποια στιγμή ...
Ότι θα τα βρεις...
Θα τα διαβάσεις...
Και θα τα αφήσεις να γεμίσουν τα κενά...
Όπως εκείνες τις νύχτες που έψαχνες να βρεις τον χαμένο σου ρυθμό στην φωνή μου...

Θα τα βρω τα μηνύματα σου...
(Στο ορκίζομαι...)...
Είμαι τόσο κουρασμένος....
Δεν είναι  βλέπεις εύκολη δουλειά  να διώχνω τους γλάρους για να προστατεύσω τα απομεινάρια μας...
Όμως μπορείς αν θέλεις, να την κάνεις πιο εύκολη...
Γράψε μου και εσύ ένα γραμμα...
Ριχτό στην θάλασσα και ψιθύρισε του να έρθει σε μένα...
Έπειτα κάτσε στο παράθυρο σου και περίμενε  να το νιώσεις...
Όπως εκείνη την νύχτα που η ποίηση σημάδεψε τα εσώψυχα σου...

Τα βρήκα τα νοήματα και τους στίχους...
(Όπως σου είχα ορκιστεί...)...
Είναι χτυπημένα σε τατουάζ στο πίσω μέρος του λαιμού σου...
Που όταν το κοιτώ μοιάζει να ζωντανεύει...
Μου μιλάει και με πείθει να παραμένω αιωρούμενος πάνω από την νύχτα σου...
Να σε κοιτώ και να σε προσέχω σαν να μην πέρασε μια μέρα από εκείνο το βράδυ,που άνοιξες ένα μπουκάλι κρασί και σταμάτησες απότομα να ζωγραφίζεις τα όνειρα σου πάνω στο αλμυρό δέρμα μου...

Αερικό μου πότε δεν πρόκειται να σου πω ψέματα...
(Και ξέρεις ότι κρατώ τους όρκους μου...)....
Τα πιο όμορφα δώρα ζωής τα φέρνουν άνθρωποι με γαλάζια θαλασσινά όνειρα...
Και άμα τα ανοίξεις μοιάζουν με χαρούμενα μελωδικά τραγούδια που ξορκίζουν όλα τα ασχημα....
Γιαυτό τράβα άφοβα το φελλό από το μπουκάλι που ξέβρασε το κύμα στα πόδια σου...
Μέσα του θα βρεις τα λόγια ενός ανόητου ονειροπλοου...
Που επιμένει να είναι...
Χαμένος μέσα στην παλίρροια σου...
Δεσμευμένος με δαχτυλίδι τα όνειρα σου...
Ερωτευμένος με αυτή την γλυκιά ψύχρα σου...
Και αγαπάει χωρίς όρους την αρμύρα της αγκαλιάς σου...
Γιατί το ξέρει,ότι από την στιγμή που η αρμύρα σε γοητεύει και σε κατακτά,μένεις αιχμάλωτος στα δίχτυα της για πάντα....

5/6/13

Η ανάσα του δράκου...

 
Ζωγραφίζω τις σκιές των ματιών της...
Μοιάζει...
Λιωμένο μολυβί όταν δακρύζει....
Παίρνει χρώμα πορφυρό όταν αναστενάζει...
Και όταν μέσα στον αναστεναγμό της χωράει ο κόσμος μου....
Όλα γίνονται χρυσάφι...
Αν θα ήμασταν χρώματα,εκείνη θα ήταν το βιολετί και εγώ βαθύ γαλάζιο...
Και θα συνθέταμε παράξενα πορτρέτα...
Θα ήμασταν αχώριστα....
Καταδικασμένα από την ζωή να απελευθερωθούν από τον θάνατο...
Που ακόμα και αυτός,μπορεί να μην είναι ικανός να μας διαιρέσει...
Κάποιες φορές,νιώθω ότι είμαστε απομεινάρια κάποιας άλλης εποχής...
Σαν παραμύθια που ρομαντικά επιμένουν να θέλουν να ειπωθούν σε ερμητικά κλειστά αυτιά και πέτρινες καρδιές...
Πόσες φορές φτάσαμε τόσο κοντά στο να σβήσουμε;
Αλλά όταν ενωνόμαστε γινόμαστε φωτιά...
Και αυτή η φωτιά μας επαναφέρει στη ζωή...
Γινόμαστε δυο παράτολμα πύρινα πλάσματα που χορεύουν αυθάδικα πάνω σε λεπτό πάγο...
Αλλάζουμε πάλι...
Είμαι το στιλέτο και εκείνη είναι η απόφαση...
Υπνωτισμένοι από το μισοφέγγαρο και εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε δυο κόσμους... 
Πολεμάμε ,γνωρίζοντας την θνησιμότητα μας...
Αλλά τίποτα που να μπορεί να φθείρει το σώμα μας δεν μπορεί να φθείρει τις ψυχές μας...
Τις νύχτες,έχουμε ανήσυχο ύπνο...
Έναν ύπνο που μαστίζεται από βαθιά χαμένα όνειρα που κάνουν την ανάγκη για απόδραση από αυτή την πραγματικότητα επιτακτική...
Για έναν άλλο κόσμο...
Που θα μπορούμε να είμαστε ξαπλωμένοι κάτω από το δέντρο της αθανασίας...
Δυο ψυχές, που η λύτρωση τους βρίσκεται στο σημείο που συναντιούνται οι πυξίδες τους...
Δυο καρδιές ,που αγκαλιάζονται μέσα σε ένα καλάθι πλεγμένο από θάλασσα...
Είμαι η σκιά που δημιουργείται από το φως της...
Είναι η αυγή που σκοτώνει τα σκοτάδια μου...
Μαζί ...
Είμαστε η ανάσα του δράκου...

28/5/13

Της ψυχής η γραφή...

 
Γράφω για να απελευθερωθώ...
Γράφω για να μπορώ να αναπνέω...
Γράφω για να καταφέρνω να νιώθω....
Γράφω όταν αιμορραγώ...
Δεν πειράζει αν δεν καταλαβαίνεις...
Δεν πειράζει αν δεν μπορείς να ταυτιστείς...
Ειλικρινά,δεν έχει καμιά απολύτως σημασία...
Οι λέξεις μου,είναι σκέψεις και αισθήματα...
Οι λέξεις μου, είναι αναμνήσεις και κατάρες...
Οι λέξεις μου,είναι όλα όσα ονειρεύομαι και επιθυμώ...
Θα μπορούσα να γράφω τακτοποιημένα και έμμετρα...
Να στοιβάζω προτάσεις πομπώδεις και ακαταλαβίστικες...
Και μετά, να καμαρώνω για ένα αποτέλεσμα που και ο ίδιος θα αδυνατώ να ερμηνεύσω...
Αλλά να ξέρεις ότι αυτό δεν θα το κάνω ποτέ...
Θέλω αυτά που εξιστορώ ,να είναι σαφή,καθαρά,ειλικρινά...
Να αντικατοπτρίζουν την ψυχή μου...
Σιχαίνομαι τις οδηγίες...
Λατρεύω το περιθώριο...
Ώρες ώρες νιώθω να με κυριεύει το χάος και μια διφορούμενη τρέλα που μόνο λίγοι μπορούν να κατανοήσουν...
Ίσως και να μπορείς μόνο εσύ...
Γιαυτό αδιαφορώ για τους κανόνες και την λογική τους...
Ακόμα και αν αυτό μου επιφέρει πόνο ...
Άλλωστε ο πόνος είναι ζωή...
Και η ζωή είναι πόνος...

Κάποιες στιγμές λυγίζω από το βάρος...
Τόσες πολλές αξιώσεις...
Τόσες πολλές προσδοκίες...
Άραγε θα ένιωθες τον ίδιο θαυμασμό και την ίδια αγάπη αν θα έπρεπε να ζήσεις μαζί μου πίσω από την κουρτίνα της γραφής...
Ίσως ναι ...Ίσως όχι...
Άλλα είσαι τυχερή καθώς από τον εγωισμό και την περηφάνια μου,μένεις πάντα ασφαλής πίσω από οθόνες και πληκτρολόγια...
Και εγώ συνεχίζω να σου καταθέτω την ευαισθησία και την αγάπη μου όπως ξέρω....
Άλλο ένα κείμενο άλλο ένα μικρο κομμάτι του εαυτού μου χάρισμα για το ατελείωτο παζλ σου...
Είμαι η ευχή σου...
Είμαι ο οδηγός σου στην φαντασία ....
Δεν έχω σάρκα, δεν έχω αίμα...
Ταξιδεύω με ότι ονειρεύομαι...
Είμαι παρών άλλα και ταυτόχρονα μονίμως απών....
Είμαι σαν φάντασμα που προστατεύει αντί να στοιχειώνει τον κόσμο σου...
Μπορώ να γίνω κομμάτια και να σου χαριστώ χωρίς κανένα παράπονο....
Ένα μόνο θα σε παρακαλέσω...
Να μην ξεχνάς ότι  πίσω από αυτή την γραφή της ψυχής, υπάρχει ένας άνθρωπος γεμάτος ατέλειες και φόβους...
Υπάρχει ο δικός σου άνθρωπος...
 

17/5/13

Πρίγκιπας της αστερόσκονης...

 
Κάτι τέτοιες νύχτες,που φυσάει παγωμένη μοναξιά και βρέχει δάκρυα, ο ποιητής ετοιμάζεται για το βραδινό μακελειό...
Πεδίο της μάχης η καρδιά του...
Εχθροί του, εβένινες σκιές που απορροφούν κάθε τι φωτεινό...
Στρατός του,οι αξίες ,οι λέξεις, η σκέψη της...

Κάτι τέτοιες νύχτες ,θαρρείς ότι μυρίζεται  ο αντίπαλος την αδυναμία του και εξαπολύει αδυσώπητη επίθεση...
Παρόλα αυτά, εκείνος πολεμάει ,με αυτά τα λιγοστά του όπλα για να σώσει την φλεγόμενη ψυχή του...
Η αποστολή του, να κρατήσει  την αγάπη του ανέπαφη, ώστε σαν τρόπαιο να αξίζει, όταν θα καταφέρει να απονεμηθεί...
Και ο πόλεμος  συνεχίζεται...

Μα κάποια νύχτα, όλα θα είναι αλλιώς...
Οι εχθροπραξίες θα έχουν τελειώσει με μια πύρρειο νίκη....
Και αυτός, υπό την κάλυψη των αστεριών ,θα μπορεί να ξαναγίνει ο οποιοσδήποτε...
Να γίνει ένας ρομαντικός ανόητος ,που τρέχει από την αυγή ως το σούρουπο με μόνο λόγο, να βρει το μέρος που κρύβονται τα αστέρια...
Και όταν τα καταφέρει,θα βάλει όσα αστέρια μπορεί στο μπουκάλι που κράταγε για να το ρίξει με ένα χαζό μήνυμα στην θάλασσα...
Πάντα ήθελε η αγάπη του να είναι σαν δώρο...
Να χαρίζεται με δύναμη σαν του ήλιου και να σκοτώνει όλες τις σκιές και τα σκοτάδια...
Αλλά μερικές φορές η μάχη τον εξαντλεί τόσο πολύ,που αισθάνεται ότι δεν μπορεί να φανεί αντάξιος των προσδοκιών...
Τότε επιστρέφει σπίτι με το μπουκάλι του και το σπάει για να γεμίσει αυτό με αστέρια και αστερόσκονη...
Αυτή την νύχτα το μικρο του δωμάτιο γίνεται ένας ολόκληρος γαλαξίας...
Και μόνο για απόψε ...
Δεν είναι μαχητής...
Δεν είναι νικητής...
Δεν είναι ποιητής...
Μονό για απόψε ...
Έχει ανάγκη να χαθεί στην μαγεία των αστεριών...
Μονό για απόψε...
Είναι ο πρίγκηπας της αστερόσκονης...

7/5/13

Σιωπηλή μούσα....

 
Ένα φτερό...
Λευκό,λιτό,υπερήφανο...
Κοσμεί μια ιδιότροπη πένα...
Μια πένα που σχεδιάζει στο χαρτί λέξεις με τις πιο παράξενες γραμματοσειρές...
Άλλοτε ευθείες και αυστηρές...
Και άλλοτε παιχνιδιάρικες και καλλιγραφικές που μοιαζουν όπως τα κλαδιά ενός δέντρου...
Τις βλέπεις και θαρρείς πως σκύβουν το κεφάλι,σε έναν αόρατο αφέντη...
Είναι όμως απλά λέξεις,που παρά την όμορφη τοποθέτηση τους,δεν είναι ποίηση....
Κάποιες φορές μοιαζουν υγρή φωτιά που κυλάει μέσα στις στάχτες ενός φοίνικα έτοιμου να αναγεννηθεί...
Άλλες πάλι είναι σκληρές και άγριες,σαν το χέρι ενός εργάτη ...
Η μαύρες,σαν πίσσα στα πνευμόνια ενός χρόνιου καπνιστή...
Υγρές πινελιές σε ένα στεγνό καμβά...
Ζωγραφιές ψυχής...
Με χρώματα καρδιάς και νου...
Ένας καθρέφτης που δημιουργεί αντιφατικά συναισθήματα...
Αλλά πως να κατηγορήσεις τις λέξεις;;;
Όπως εκείνη που τις προκαλεί, μοιαζουν...

Μια μουτζούρα χαλάει την τελειότητα του πορσελάνινου προσώπου της...
Την δημιουργεί το ξέβαμμα...
Από ένα δάκρυ που μόλις έχει δραπετεύσει από την φυλακή των ματιών της...
Ο ποιητής το σκουπίζει με τον αντίχειρα του...
Και με τα υπόλοιπα δάχτυλα ακουμπά αυτά τα χείλη που παραμένουν πεισματικά κλειστά...
Μέσα τους πνίγονται ψίθυροι...
Μέσα τους σωπαίνουν μελωδίες...
Μέσα τους σκοτώνονται λόγια αγάπης...
Που ξέρει ότι του ανήκουν...
Αλλά δεν διαμαρτύρεται ποτέ...
Γιατί γνωρίζει ότι ο κάθε δημιουργός είναι υπεύθυνος για την πηγή έμπνευσης  που επιλέγει...
Και η δικιά του επιλογή εδώ και χρόνια είναι αυτή...
Η νεράιδα του ουράνιου τόξου...
Το ταξιδιάρικο αερικό...
Που ζει μέσα στα λόγια του αγαπώντας τα με την σιωπή της...
Και εκείνος το ξέρει...
Το σέβεται...
Το αγάπα...
Γιαυτό ακόμα και τις πιο δύσκολες νύχτες του δεν τις ζητάει να έρθει...
Σπάει το εγώ του σε μικρά κομμάτια και έτσι καταφέρνει να την βγαλει ζωντανός ως το χάραμα...
Με το φως του ήλιου τα συναρμολογεί ξανά, και ολόκληρος όπως είναι,ξαναπιάνει την πένα του...
Γράφει για αυτόν,γράφει για εκείνη...
Και οι λέξεις ταξιδεύουν και κουρνιάζουν μέσα στην αγκαλιά της δίνοντας της για άλλη μια φορά την αγαλλίαση του να εμπνέεις τόση ομορφιά...
Εκείνη τώρα χαμογελά...
Γιατί και αυτή με την σειρά της ξέρει...
Ότι μέσα σε αυτό τον κόσμο που δεν πιστεύει στην μαγεία...
Ότι μέσα σε αυτό τον κόσμο που σκοτώνει τα παραμύθια για να ζήσει ...
Δεν είναι ανυπεράσπιστη....
Η πένα του ποιητή της,είναι το  όπλο και η ασπίδα της...
Και όσο υπάρχουν αυτά...
Τίποτα δεν μπορεί να αγγίξει, την σιωπηλή μούσα...
 

25/4/13

Αγρύπνια...

 
Ξοδεύει τα ξενύχτια της,παγιδευμένη μέσα στους μικρούς αντικρουόμενους κόσμους της....
Καταραμένη από το φως του φεγγαριού, να πεθαίνει από το φιλί της χαραυγής....
Και να ανασταίνεται όταν η ήμερα αυτοκτονεί....

Μες τα όνειρα της ζει εκείνος ο άντρας που αρνήθηκε κάθε ευλογία για υπάρχει άυλος  μέσα στην σκέψη της...
Η φιγούρα του συχνά σκοτεινιάζει και παράλογα, αυτή η εξάπλωση του μαύρου,την υποδουλώνει σε μια παράξενη και ατέρμονη ιστορία αγάπης...
Και αυτή,φοβάται αυτού του είδους τις ιστορίες...
Γιατί ξέρει ότι κάθε παραμύθι με θαρραλέο ήρωα, κρύβει μέσα του και μια μυστική τραγωδία...
Που κάνει και τις πιο όμορφες μελωδίες να ξεθωριάζουν....

Νύχτα πάλι...
Το μυαλό της αγκομαχάει πάνω στις ράγες της λογικής σαν άδειο τραίνο...
Και καθώς κοιτά  το μαύρο του ουρανού αναρωτιέται πως θα ήταν αν κατάφερνε να ονειρευτεί ξανά διαφορετικά...
Υπαρχουν έννοιες που τρέχουν ασταμάτητα μέσα στο μυαλό της...
Δεν μπορεί να τις απενεργοποιήσει...
Δεν μπορεί να τις αγνοήσει...
Το μόνο που μπορεί είναι να τις καταγράψει μήπως και ησυχάσουν...

Μα θα έρθει ένα βράδυ...
Που ένα μικρο αηδόνι θα της ζητήσει να ξεκουραστεί μέσα στα χέρια της και θα ζωντανέψει την χαρά και τα χρώματα  που υπαρχουν μέσα της...
Σαν αναπάντεχο φιλί της ζωής...
Θα γεμίσει την καρδιά και την ψυχή της ελπίδα...
Όταν φτάσει η σωστή ώρα αυτό το μικρο πλασματάκι θα τραγουδήσει το πιο όμορφο νανούρισμα...
Και τότε ο ύπνος θα πιαστεί αιχμάλωτος μέσα στην υπέροχη φυλακή των ματιών της...
Και οι νύχτες της αγρύπνιας,θα έχουν τελειώσει....




16/4/13

Πριγκίπισσα των πεφταστεριών...

 
Δώσε μου μια καταστροφή και εγώ σου ορκίζομαι ότι θα μπορέσω να την  μετατρέψω σε κάτι όμορφο...
Βλέπεις,έχω αυτή την ικανότητα...
Να μην με πτοούν οι αναποδιές και τα εμπόδια...
Και να συνεχίζω να παλεύω ακόμα και για αυτά που όλοι θεωρούν καταδικασμένα...

Δώσε μου ένα άγγιγμα σου και εγώ θα καταφέρω να αλλάξω τα χρώματα...
Όταν είσαι κοντά  μου με ένα τρόπο μαγικό ότι αγγίζεις ταιριάζει με την διάθεση σου...
Και εφόσον η διάθεση σου αλλάζει τα χρώματα, σου υπόσχομαι ότι εδώ θα ζουν μόνο τα ζωηρά  και τα έντονα...
Της χαράς και του πάθους..

Δώσε μου την φωνή σου και εγώ θα ντύσω  με την χροιά της όλες τις βουβές νύχτες  που ακόμα και ένα ουρλιαχτό θα σου αρκούσε για να νιώσεις ζωντανός...
Μην απορείς, είσαι η μόνη που μπορεί να κάνει  το πιο λυπητερό τραγούδι να ακούγεται  σαν την πιο όμορφη μελωδία της γης...
Ίσως γιατί ακόμα και οι νότες είναι ανήμπορες να σου αντισταθούν...

Δώσε μου μια σκέψη σου και εγώ θα μπορέσω να νιώσω ξανά χαρισματικός και δυνατός...
Αν ήξερες την δύναμη που έχει, θα τρόμαζες...
Όποτε η κλωστή τεντώνει και οι σκέψεις μας ενώνονται, νιώθω ότι μπορώ να μαζεύω τα χαμένα κομμάτια της καρδιάς μου και  να είμαι ξανά ολόκληρος...

Κάποιες νύχτες αισθάνομαι ότι διαλύομαι...
Και ότι δεν υπάρχει τίποτα σε αυτό τον κόσμο που θα μπορούσε να σταματήσει αυτό το συναίσθημα...
Εκείνες τις νύχτες βγαίνω έξω και αρχίζω να μετράω αστέρια...
Και όσο τα μετράω εκείνα αρχίζουν να πέφτουν προκαλώντας με να κάνω ευχές...
Γελάω,δεν έχει πια,καμιά σημασία αν θα βγουν αληθινές...
Σημασία έχει, ότι το μαύρο υποχωρεί και εγώ νιώθω πιο κοντά σου από ποτέ...
Αισθάνομαι σαν να αναγεννιέμαι και βρίσκω χίλιους λόγους να συνεχίσω...
Λόγους  που πριν,δεν ήταν ορατοί ...
Αλλά ο κυριότερος λόγος είσαι πάντα εσύ...
Γιατί  εσύ είσαι...
Η απάντηση σε κάθε θλίψη...
Η νεράιδα της θάλασσας που όταν νιώθει ότι ο ποιητής της λυγίζει ...
Ρίχνει μια βροχή αστέρια στο κόσμο του για να νιώσει ξανά δυνατός...
Να νιώσει και πάλι ευλογημένος...
Ένας ευλογημένος θνητός που είχε την τιμή,να τον ερωτευθεί η πριγκίπισσα των πεφταστεριών...