28/11/09

The right of pride...


Στην προηγουμενη αναρτηση εγραψα για το πως ο,τι κανουμε,καλο η κακο,σε καποια στιγμη επιστρεφει σε εμας...
Μαλιστα ειπα οτι τον τελευταιο καιρο αισθανομαι οτι λες και καποιος βαλθηκε να μου το αποδειξει...
Σημαδι νουμερο δυο λοιπον...
Πριν 5 περιπου χρονια βιωσα την απολυτη καταστροφη...
Οταν λεμε απολυτη εννοουμε σε ολους τους τομεις ...
Ολοκληρωτικη ...
Επαγγελματικα και αισθηματικα...
Μεσα σε μια νυχτα απο ιδιοκτητης 2 καταστηματων βρεθηκα απο εναν κακιστο και οχι δικο μου χειρισμο ανεργος και χρεωμενος...
Και αμεσως μετα,σαν καποιος να ηθελε να μου επαληθευσει την θεωρια του ντομινο,ο ανθρωπος που αγαπουσα και ημουν ετοιμος να παντρευτω με κατηγορησε αδικα για μοιχεια..
Αυτη η κατηγορια προηλθε απο ενα ιατρικο λαθος που ανακαλυφθηκε μηνες αργοτερα αλλα εκεινη την εποχη ασχετα το ποσο χτυπιομουν για την αθωοτητα μου κανεις και πιο πολυ η γυναικα που αγαπουσα δεν με πιστευε..
Αποτελεσμα ο χωρισμος...
Ξαφνικα εκει που απο τα 27 μου ημουν ενας αυτοδημιουργητος επιχειρηματιας , με μια ομορφη και υγιη σχεση, βρεθηκα στα 31 μου ανεργος ,κατεστραμμενος και μονος..
Για να πω την αληθεια στην αρχη τρομαξα πολυ...
Δεν ξερω ειλικρινα τι με φοβισε πιο πολυ ...
Απλα αισθανομουν σαν καποιος να με ειχε γυρισει αναποδα και να με ειχε στραγγιξει...
Απο θαρρος ,απο κουραγιο ,απο αισθηματα,απο διαθεση να παλεψω...
Ενα απο τα οξυμωρα της υποθεσης ειναι οτι ενας απο τους βασικους λογους που οι πιο πολλοι με κατηγορουσαν ηταν κατι για το οποιο πριν λιγο καιρο και καλα με θαυμαζαν...
Και αυτο ηταν το οτι δεν εγκαταλειπω τους ανθρωπους που επιλεγω να ειναι μαζι μου ποτε...
Ακομα και αν αυτοι με μια λαθος κινηση με οδηγησαν στον πατο του βαρελιου...
Αυτο λοιπον που μεχρι λιγο πριν ηταν χαρισμα τωρα για τους επικριτες μου εγινε καταστροφικη εμμονη...
Πανω σε αυτο μου το γενικο χαλι εμφανιστηκε το πρωην αφεντικο μου...
Ενας ανθρωπος που με ειχε βοηθησει πολυ οταν ημουν πιτσιρικας μεν αλλα με τετοιο δεσποτικο τροπο δε που ακυρωνε την αξια της βοηθειας του...
Και πανω απο ολα ποτε δεν ειχε δει με καλο ματι την ανεξαρτητοποιηση μου...
Εμφανιστηκε οπως προειπα σε αυτη την παρα πολυ δυσκολη στιγμη και μου εκανε την εξης προταση..
"Σου δινω ενα μαγαζι να το δουλευεις με ποσοστα και αναλαμβανω την ρυθμιση των χρεων σου ασχετα με το ποσοστο σου απο το μαγαζι..."
Κανονικα επρεπε να πανηγυριζα,αλλα ξεροντας οτι καπου θα παραμονευε και η παγιδα ρωτησα αν υπαρχει καποια δικη μου υποχρεωση περα απο την δουλεια που θα επρεπε να κανω ωστε να μπει σε λειτουργια αυτο το ακρως δελεαστικο πακετακι...
Τοτε πηρα την εξης απαντηση ..
"Ξεχνας τον Χρηστο και τον Τακη.."
Ετσι απλα μου προσφερε μια σωτηρια οικονομικα λυση ζητωντας μου να αποποιηθω τους δυο κολλητους και συνεταιρους μου...
Που εκεινη την στιγμη ηταν στα ιδια χαλια με μενα...
Πειτε με ηλιθιο ,πειτε με ρομαντικο,πειτε οπως θελετε αλλα η απαντηση μου ηταν ενα μεγαλοπρεπεστατο οχι...
Ακομα θυμαμαι σαν να ειπωθηκε πριν λιγα λεπτα την ατακα που μου πεταξε θυμωμενος οταν εισεπραξε την αρνηση μου..
"Κρατα λοιπον τους αχρηστους φιλους σου και ετοιμασου για χαμαληλικι και πεινα..Η προσφορα ληγει μολις περασω την πορτα"
"Ευχαριστω και αντιο" ηταν η δικη μου απαντηση...
Απ εκεινη την στιγμη ξεκινησε μια πολυ δυσκολη και επιπονη διαδικασια και για να πω και την αληθεια σχεδον το ειχα πιστεψει οτι δεν θα μπορουσα ποτε να ξανακανω κατι δικο μου.
Φυσικα και δεν πεινασα ,δουλεψα και προσπαθησα να ανταπεξελθω με αξιοπρεπεια στην νεα κατασταση...
Και πανω που ειχα συνηθησει και σχεδον αποδεχθει το γεγονος οτι θα εμενα για παντα υπαλληλος, απροσμενα ηρθαν ετσι οι συγκυριες ωστε νεοι ανθρωποι που μπηκαν στην ζωη μου με πιστεψαν και θελησαν να επενδυσουν επανω μου...
Και αυτο σαν γεγονος ειναι ακομα πιο τιμητικο..
Γιατι φανερωνει οτι περαν του οποιου ειδους συμπαθειας η αγαπης προς το προσωπο σου ,υπαρχει μια εκτιμηση για τον ακεραιο του χαρακτηρα σου και μια μεγαλη πιστη στις ικανοτητες σου..
Και αυτο ειναι ανεκτιμητο...
Πριν λιγες μερες συζητωντας με τον ανθρωπο που θα ειμαστε μαζι σε αυτο το νεο ξεκινημα, μου ειπε κατι που μου εδραιωσε την ατακα που συζηταμε τις τελευταιες μερες..
Αυτο το "ολα τελικα ξαναγυρναν σε εμας "
"Ενας απο τους κυριοτερους λογους που επενδυσα επανω σου ειναι γιατι εχω δει ολα αυτα τα χρονια που σε ξερω το ποσο πιστος εισαι στους ανθρωπους σου στα δυσκολα"
Σημερα το πρωι εχοντας υπογραψει τα συμβολαια και κρατωντας στα χερια μου τα κλειδια της καινουργιας μου επιχειρησης νιωθω υπερηφανος...
Δεν νιωθω ουτε χαρα, ουτε συγκινηση ...
Νιωθω μονο υπερηφανος...
Υπερηφανος γιατι αναγεννηθηκα χωρις να κανω καμμια εκπτωση στις αρχες μου,στην ηθικη μου και στον χαρακτηρα μου.
Και θελω να πιστευω οτι το δικαιωμα να αισθανομαι ετσι το εχω κερδισει...

25/11/09

Pay it forward...


Ποσες φορες δεν εχουμε ακουσει την φραση "ο,τι κανεις στην ζωη σου καλο η κακο καποια στιγμη σου επιστρεφει"
Τις τελευταιες δυο εβδομαδες αισθανομαι λες και καποιος βαλθηκε να μου το αποδειξει.
Το πρωτο σημαδι ηταν το εξης:
Πριν εναμιση χρονο περιπου ειχα βρει το πορτοφολι μιας κοπελας.
Μεσα ειχε ολα τα χαρτια της,αλλα δεν εγραφε πουθενα το τηλεφωνο της ,ψαχνοντας και απο καποιες καρτες που ειχε μεσα εβγαλα ακρη την βρηκα και της το επεστρεψα.
Οταν συναντηθηκαμε θυμαμαι μου ειχε πει.
"Αυτο που εκανες σπανια το κανει καποιος στις μερες μας ,ευχομαι ο Θεος σε καποια στιγμη να στο ανταποδωσει"
Εγω φυσικα της απαντησα το γνωστο , οτι ενταξει ,σιγα το πραγμα και οτι ο καθενας το ιδιο θα εκανε στην θεση μου .
Οταν εφυγα απο την συναντηση απλα αισθανθηκα ικανοποιημενος που ειχα βοηθησει εναν ανθρωπο και μετα απο λιγες μερες το ειχα ξεχασει και ως γεγονος.
Μεχρι πριν λιγες μερες .
Σε καποια στιγμη αγχους λογω μιας επικειμενης επαγγελματικης συμφωνιας δεν εκλεισα καλα ενα αγκιστρο που εχω στην μηχανη και οταν εφτασα στον προορισμο μου αντιληφθηκα οτι μου ελειπε το τσαντακι μου.
Μου ειχε πεσει στο δρομο.
Παγωσα γιατι μεσα ειχα,εκτος απο ολα τα χαρτια μου(ταυτοτητα,ασφαλεια,αδεια κτλ κτλ) και εκτος απο το κινητο μου...
Μεσα στο χαμενο τσαντακι ειχα και τα λεφτα της προκαταβολης για την δουλεια που επροκειται να κλεισω μεσα στις επομενες μερες ...
Και το ποσο δεν ηταν διολου ευκαταφρονητο.
Μονο και μονο απο το γεγονος οτι το απολεσθεν τσαντακι ειχε μεσα ενα κινητο και λεφτα με οδηγησε στο να κανω τον συνειρμο οτι οποιος και να το εβρισκε θα κραταγε τα αντικειμενα αξιας και θα το πεταγε σε καποιο σκουπιδοτενεκε .
Εκανα μια αναστροφη και οδηγησα ολη την διαδρομη στο αντιθετο ρευμα μην και απο θαυμα ηταν ακομα στο δρομο.
Αλλα τιποτα, πουθενα το τσαντακι.
Απογοητευμενος πηγα στο γραφειο του κολλητου μου και του ειπα τι ειχε συμβει..
Τοτε αυτος μου ειπε να παρουμε ενα τηλεφωνο στο κινητο μου.
Η απαντηση μου ηταν οτι θα εναι ηδη κλειστο και η καρτα sim πεταμενη .
Ο Τακης ομως επεμεινε λεγοντας μου οτι δεν χανουμε τιποτα να προσπαθησουμε και εκανε κληση στο χαμενο μου τηλεφωνο.
Μεσολαβησαν καποια βασανιστικα δευτερολεπτα και ως δια μαγειας καποιος το σηκωσε .
Καπου εκει μην πιστευοντας αυτο που ειχε γινει αδυνατουσα να ακουσω την στιχομυθια.
Μολις εκλεισε το τηλεφωνο ο φιλος μου εγραψε σε ενα χαρτι μια διευθυνση και μου την εδωσε.
"Πηγαινε εκει να παρεις τα πραγματα σου ,αγιο ειχες που επεσες σε τιμιο ανθρωπο"
Μιλαμε η ψυχη μου επανηλθε απο την κουλουρη και η καρδια μου αρχισε να χτυπαει σε λιγακι πιο φυσιολογικους ρυθμους .
Σαν ρομποτ πηρα την διευθυνση και ετρεξα να συνατησω τον αγνωστο ευεργετη μου.
Εξω απο το σπιτι με περιμενε ενας καλοσυνατος αντρας ο οποιος κρατουσε το τσαντακι μου ..
Μολις εφτασα κοντα του εσφιξα το χερι και αρχισα να παραληρω:
"Oσα ευχαριστω και να σου πω ειναι λιγα, δεν το πιστευω οτι μου συμβαινει αυτο,τι να σου δωσω για αμοιβη πες μου;"
Ο αντρας με κοιταξε με συγκαταβαση και μου ειπε ηρεμα ..
"Τιποτα δεν θελω να μου δωσεις , σιγα το πραγμα,ο καθενας το ιδιο θα εκανε στην θεση μου ,να σου πω την αληθεια πριν λιγους μηνες επαθα και εγω ακριβως το ιδιο πραγμα και μια κοπελα μου επεστρεψε το δικο μου,αρα φιλε μου ξερω ακριβως πως αισθανθηκες "
Το σκηνικο μου ηταν γνωριμο και το μονο που μπορεσα να του πω ηταν :
"Ευχομαι ο Θεος σε καποια στιγμη να στο ανταποδωσει"
Γυριζοντας σπιτι και αφου ηρεμησα μου ηρθε στο μυαλο αυτη η παραξενη αλυσιδα καλων πραξεων που ξεκινησα εγω και στο τελος ειχε αποδεκτη παλι εμενα .
Eγω επεστρεψα κατι σε μια κοπελα ,μια κοπελα επεστρεψε κατι στον αγνωστο φιλο μου και αυτος με την σειρα του επεστρεψε κατι σε μενα.
Τελικα το συμπαν εχει μια παραξενη αρμονια που μονο σε μερικες στιγμες μας αποκαλυπτεται .
Απο ολο αυτο ομως διδαχτηκα κατι ...
Και το μονο σιγουρο ειναι οτι την καλη πραξη που μου χαριστηκε θα την προωθησω και παλι κανοντας κατι καλο για καποιον αλλο ανθρωπο.
Γιατι τελικα οπως λενε και οι αγαπημενες μου Τρυπες

"Ολα τελικά, όλα
όλα τελικά ξαναγυρνάν σ' εμάς.."

Y.Γ.Ειπα οτι ηταν το πρωτο σημαδι γιατι υπαρχει και δευτερο σημαδι το οποιο εκτος απροοπτου θα ειναι και η επομενη αναρτηση.

19/11/09

Ιδιαιτεροι αγγελοι...


Υπαρχουν στιγμες που αισθανομαι οτι εχω τοσα να πω αλλα ο ανθρωπος που απευθυνομαι δεν μπορει με τιποτα να με καταλαβει...
Ειναι παλι φορες που εξηγω και ξαναεξηγω ενα θεμα και δεν γινομαι κατανοητος ...
Και θεωρουμαι εξυπνος και ισως με ευχερια λογου που καποιοι θα ζηλευαν...
Και παρολα αυτα ειναι ωρες που δεν συνενοουμαι ...
Οταν συμβαινει αυτο αισθανομαι τοσο παραξενα μονος και νιωθω τοσο μεγαλη κουραση που ολο αυτο με γονατιζει...

Εσυ το εχεις αυτο καθημερινα και ζεις μαζι του ...
Και το αντιμετωπιζεις αδιαμαρτυρητα...
Ποσο δυνατος πρεπει να εισαι...
Ποσο πιο εξυπνος απο ολους εμας τους κατα συνθηκη ευφυεις...

Υπαρχουν ημερες που δειχνω την ευαισθησια μου και οι ανθρωποι την εισπρατουν ως αδυναμια και την εκμεταλευονται...
Αμεσως τοτε και εγω την διπλωνω και την κρυβω ...
Ανασυρω την σκληρη πλευρα μου και ανταποδιδω την πληγη σε αυτους που μου την προξενησαν...
Γιατι ετσι εχει μαθει να αντιδρα ενας για τα μετρα του κοσμου κανονικος ανθρωπος...

Εσυ σκορπιζεις την ευαισθησια και την αγαπη σου απλοχερα γιατι αγνοεις την κακη πλευρα των ανθρωπων...
Ποσο αγνος και ευλογημενος πρεπει να εισαι;
Ποσο σθενος εχεις για να μπορεις να επιστρεφεις μονο αγαπη στην κακια...

Υπαρχουν περιοδοι της ζωης μου που καποιος με εχει πονεσει και δεν βρηκα την δυναμη να τον συγχωρησω...
Σαν γνησιος κανονικος ανθρωπος του το αρνηθηκα απο θυμο ,περηφανια η ακομα και απο εκδικητικοτητα...
Και το χειροτερο ειναι οτι το εκανα γνωριζοντας το αρνητικο της πραξης μου...

Εσυ ομως παντα συγχωρεις αληθινα και ειλικρινα...
Και συγχωρεις πολυ δυσκολοτερα πραγματα απο αυτα τα μικρα που αντιμετωπιζουμε εμεις οι υπολοιποι...
Συγχωρεις την κακια ,την κοροιδια, την απαξιωση με μια μεγαλοψυχια που με κανει και αισθανομαι ελαχιστος μπροστα σου...
Και σε θαυμαζω για αυτο...
Και οχι μονο για αυτο..

Σε θαυμαζω γιατι εχεις τον πιο απλο και ευθυ τροπο σκεψης...
Σε θαυμαζω γιατι εισαι ειλικρινης χωρις να σε νοιαζει αν η ειλικρινεια σου ενοχλει..
Σε θαυμαζω γιατι εισαι θαρραλεος, τακτικος και παρατηρητικος...
Σε θαυμαζω γιατι θυμασαι τα παντα ,αντιλαμβανεσαι αμεσως και την παραμικρη αλλαγη και βλεπεις ολες τις λεπτομερειες..
Σε θαυμαζω γιατι μπορεις να περνας ευχαριστα και μονος σου χωρις να βαριεσαι..
Τελικα αυτο που καταλαβαινω ειναι οτι μερικοι αγγελοι ειναι ιδιαιτεροι...
Ο Θεος τους ντυνει με ενα μανδυα που εμεις οι ανθρωποι δεν μπορουμε ευκολα να κατανοησουμε...
Ισως γιατι ειμαστε κακεντρεχεις και κοντοφθαλμοι...
Αλλα αμα μπορεσουμε να κοιταξουμε με τα ματια της ψυχης μας ,μπορει τοτε να καταλαβουμε το ποσο σημαντικα ειναι αυτα τα
διαφορετικα παιδια...
Γιατι πολυ απλα...
Εμεις ειμαστε συνηθισμενοι θνητοι...Ενω αυτα ειναι ιδιαιτεροι αγγελοι...

Υ.Γ.Ενας απο τους λογους που αξιζει να αγαπας εναν ανθρωπο ειναι απο το πως φερεται σε ενα τετοιο ιδιαιτερο αγγελουδι... Δειχνει πολλα για την δυναμη και το μεγαλειο της ψυχης του...

16/11/09

Αυτο που θελω...


Δεν υπαρχουν πορτες που δεν γινεται να ξεκλειδωθουν...
Για καθε κλειδαρια υπαρχει το αντιστοιχο κλειδι...Αμα ψαξεις θα το βρεις...
Δεν υπαρχουν πολεμοι που δεν γινεται να κερδιθουν..
Η ιστορια εχει αποδειξει οτι ασχετα με τους συσχετισμους δυναμεων ποτε δεν ξερεις πως μπορει να καταληξει η εκβαση μιας μαχης...
Δεν υπαρχουν λαθη που δεν διορθωνονται...
Ολα τα λαθη ,ηθελημενα η οχι ,εχουν ενα τροπο να διορθωθουν και να συγχωρεθουν,φτανει μονο να υπαρχει η θεληση...
Δεν υπαρχουν ανικητες πιθανοτητες...
Οι πιθανοτητες παντα ειναι στο χερι μας να αλλαξουν...
Και οπως λεει και ο σοφος...
Η μοιρα ειναι για αυτους που ειναι ανικανοι και δειλοι να ορισουν μονοι το πεπρωμενο τους...
Δεν υπαρχει κανενας Θεος που να μην εχει πιστους...
Ακομα και η πιο μικρη μορφη θεοτητας που μπορει να εχει την πιο ακραια μορφη διδασκαλιας εχει το δικο της κομματι πιστων...
Δεν υπαρχει ονομα που να μην σημαινει κατι...
Πισω απο καθε ονομα κρυβεται ενα νοημα μια ιστορια που πολλες φορες αγνοουμε...
Δεν υπαρχει κανενα απιαστο και απραγματοποιητο ονειρο...
Απλα η δεν ειναι παντα ορατο το μονοπατι που οδηγει στην πραγματοποιηση του η επιλεγουμε να μην κανουμε αυτο που χρειαζεται για την επιτευξη του...
Δεν υπαρχουν τελεια εγκληματα ...
Παντα υπαρχει ενα μικρο λαθακι, μια μικρη παραληψη που οδηγει ειτε στην εξιχνιαση ειτε οχι...
Δεν υπαρχουν ασθενειες που δεν μπορουν να γιατρευτουν..
Απλα για μερικες η επιστημη χρειαζεται λιγο παραπανω χρονο....
Δεν υπαρχουν στοχοι που ειναι αδυνατο να επιτευθουν ...
Ειναι μεσα στα πλαισια των δυνατοτητων μας να βρουμε τις σωστες μεθοδους που θα μας οδηγησουν στην ολοκληρωση του σκοπου μας...
Δεν υπαρχουν δικτατοριες που δεν ανατρεπονται ουτε και αιωνιοι βασιλιαδες...
Αυτου του ειδους ο απολυταρχισμος συμβαινει μονο για οσο ο εκαστοτε λαος το επιτρεπει...
Δεν υπαρχει καμια πηγη νεοτητας και κανενας τροπος να ξεγελασεις τον χρονο...
Απλα συμφιλιωσου μαζι του και αυτος τοτε θα ειναι κατι παραπανω απο ευγενικος μαζι σου...
Δεν υπαρχει ψυχη που να μην μπορει να σωθει...
Υπαρχει μονο αρνηση στο να ακολουθησει τον τροπο που πρεπει για να το κανει...

Γυρισε και κοιταξε την ομορφη γυναικα που ηταν ξαπλωμενη διπλα του και τοση ωρα τον ακουγε προσεκτικα...
"Σε κουρασα με την φλυαρια μου;"την ρωτησε ...
"Οχι καθολου "του απαντησε εκεινη"απλα περιμενω να δω που θα καταληξεις"
"Αυτο που θελω να πω ειναι οτι οταν συνειδητοποιησεις οτι δεν υπαρχει το αδυνατο,μαθαινεις να ζεις με τις αντιθεσεις σου και επιζητας αυτο που θελεις"
Οι κορες των ματιων της ειχαν διασταλει...
Ο αντρας χαμογελασε, χαιδεψε τα μακρια μαλλια της και συνεχισε ..
"Και αμα καταφερεις και βρεις αυτο που θελεις μετα εκτος απο την συνειδηση αποκτας και την πιστη"
Η νεαρη γυναικα τον φιλησε πεταχτα στα χειλη κανοντας τον να σωπασει...
"Και εσυ μια που το εχεις σκεφτει τοσο πολυ και γνωριζεις τοσα πολλα , ξερεις τι ειναι αυτο που θελεις;"
Την κοιταξε με τρυφεροτητα και υστερα την αγκαλιασε σφιχτα...
"Ξερω πολλα, αλλα δεν θελω πολλα"της ψυθυρισε στο αυτι...
"Αυτο που θελω ..Για να προσπαθω το αδυνατο και να πιστευω οτι δεν υπαρχει τιποτα το ακατορθωτο ,το εχω αυτη την στιγμη στην αγκαλια μου..."
Το προσωπο της γυναικας ελαμψε ...
"Αναρωτιεμαι αν υπαρχει καποια γυναικα που να μπορει να απαντησει οτιδηποτε σε κατι τοσο ομορφο..."ειπε με ξεπνοη φωνη..
"Δεν χρειαζεται να απαντησεις τιποτα ..."της αποκριθηκε εκεινος και την φιλησε αλλη μια φορα..."Το μονο που πρεπει να κανεις ειναι να εισαι εδω...Τιποτα αλλο... "

10/11/09

Magical exchange of thoughts...


Η νεραιδα κοιταξε δακρυσμενη τον ουρανο ...
Ειχε πιστεψει οτι θα περναγε...
Οπως ολες οι στιγμες αδυναμιας που ειχε νιωσει στο παρελθον...
Αλλα αυτη την φορα ειχε κανει λαθος ...
Αυτο το συναισθημα αντι να σβηνει με τον καιρο θεριευε ...
Ηθελε τοσα να πει και να κανει αλλα αισθανοταν σαν μια αορατη δυναμη να την κρατουσε ακινητη...
Ποσο ηθελε να ειναι ψεμα το ποσο σημαντικος ηταν για αυτην...
Αλλα ηταν αληθεια...
Συγκεντρωθηκε και προσπαθησε να ηρεμησει ...
Εκλεισε τα ματια και αρχισε να σκεφτεται τον ποιητη της...
Χωρις να το καταλαβει η εικονα του την συνεπηρε και αρχισε να μιλαει λες και αυτος βρισκοταν εκει ...
Διπλα της...Κοντα της...

Και αν ειμαι μια νεραιδα της θαλασσας πρεπει να θυμηθω...
Nα θυμηθώ να μην τον πνίξω με την αγάπη μου.
Του το'χω πει ότι η θάλασσα αυτή δε θα τον πνίξει.
Του το εχω υποσχεθει ..
Σαν μια ωραία εικόνα να είμαι, ένα νησί στη μέση του πελάγου.
Ακόμα κι όταν τα κύματα πάνω μου σκάνε, ίδια να μένω.
Ίδια με πριν, ίδια με πάντα.
Αγάπη και φόβο, ας μην τα κάνουμε να πάνε μαζί. ..

Την ιδια στιγμη ο ποιητης πεταχθηκε καθιδρος απο τον υπνο του...
Το ονειρο ηταν τοσο αληθινο που τον τρομαξε ...
Ηταν σιγουρος...
Η νεραιδα του του ειχε στειλει ενα μηνυμα...
Την ειχε νιωσει ...
Μετα απο μεγαλο διαστημα σιωπης ...
Και ηταν βεβαιος οτι ηταν λυπημενη και μπερδεμενη...
Ηξερε πως το νησι που του ειχε αναφερει οτι θα γινει συμβολιζε ενα ειδος αυτοθυσιας ...
Επρεπε να της απαντησει...
Ετρεξε στο παραθυρο του και κοιταξε τον ουρανο ...
Χαμογελασε...
Ειχε ξαστερια και απνοια αποψε αρα οι σκεψεις του θα ειχαν καλο ταξιδι ...
Εκλεισε τα ματια και αρχισε να σκεφτεται την νεραιδα του ...
Σε λιγο η εικονα της εκανε καταληψη στο μυαλο του και αρχισε να της μιλαει λες και την ειχε απεναντι του...

Οταν εσυ θα γινεσαι νησι εγω θα ειμαι η θαλασσα νεραιδα μου...
Για να σε περικλειω απο παντου ...
Να χαιδευω το περιγραμμα του κορμιου σου...
Να εχω την αποκλειστικη προσβαση σε ολες τις παραλιες της ψυχης σου..
Απο τις πιο κοσμικες μεχρι αυτες τις αποκρημνες και απατητες ...
Ξερεις αυτες που τοσο πολυ αγαπαω ...
Γιατι ειναι κρυφες για τους πολλους...
Και αν δεις και αγριεψουν τα κυματα μου μην φοβηθεις ψυχη μου...
Απλα να σε αγκαλιασω θα προσπαθω ...
Mε τον δικο μου ατσαλο τροπο...
Συγχωρεσε με που οσο και αν προσπαθω να μην κανουμε την αγαπη και τον φοβο να πανε μαζι εγω δεν τα καταφερνω ...
Γιατι τρεμω στην ιδεα μην μου παθεις κατι...
Και αυτο το συναισθημα δεν μπορω να το πολεμησω ...
Φοβαμαι για σενα ...
Γιατι χωρις εσενα ολες οι ομορφες εικονες μου ειναι λειψές...

Η νεραιδα ενιωσε μια ανατριχιλα σε ολο της το κορμι...
Τα ματια της ξαναγεμισαν δακρυα...
Ο ποιητης της μολις ειχε περασει απο μεσα της..
Την ειχε νιωσει ...
Της ειχε απαντησει...
Και με αυτο τον δικο του μαγικο τροπο ειχε ,οπως παντα,καταφερει να ημερεψει την τρικυμια ...
Ενιωθε λυτρωμενη ..
"Σε ευχαριστω τοσο πολυ..." ψελλισε και εκλεισε την εικονα του ποιητη της στο τελευταιο δακρυ της...

7/11/09

Μοναχικος παραδεισος....



Σταθηκε σε ενα μικρο υψωμα και αφησε το βλεμμα του να περιπλανηθει στην ομορφια του τοπιου...
Επιτελους ηταν σε αυτο το ξεχωριστο μερος που απο παιδι ποθουσε...
Σε αυτο το μερος που τα λουλουδια ειναι παντα ανθισμενα...
Που ο ουρανος ειναι παντα γαλαζιος...
Που εχει απεραντες αμμουδιες και τα νερα του ωκεανου ειναι παντα κρυσταλλινα και καθαρα...
Σε αυτο το μερος που τα πουλια κελαηδουν χαρουμενα...
Που ακομα και η βροχη οταν πεφτει ειναι απαλη και φιλικη ..
Αν κατι μπορει να συγκριθει με αυτο το μερος ειναι μονο ο παραδεισος...
Μα τι το σκεφτοταν?
Δεν υπηρχε καμια αμφιβολια αυτος ηταν ο παραδεισος ...
Και αυτος τον ειχε κερδισει...
Ποσο αδικο ειχαν ολοι ...
Που του ελεγαν οτι θα καει στην κολαση...
Τελικα δεν εχασε τιποτα παρολα οσα ειχε κανει...
Και δεν ηταν και λιγα...
Αρωστησε και μεταδωσε οτι ασθενεια υπηρχε...
Εξευτελισε το σπιτι του ...
Εκανε τους γονεις του να τον απορριψουν ...
Προδωσε τους φιλους του...
Καταφερε οι λεξεις του να μη σημαινουν τιποτα και για κανενα...
Κατορθωσε και εκανε καποιον να κλαιει καθε μερα...
Χωρις λογο...
Ετσι, απλα για την απολαυση...
Εγινε αυτο που ολοι μισουν ...
Αυτος που κανεις δεν θελει να ακουει...
Μπορεσε και μισησε και ο ιδιος τον ευατο του ...
Τον μισησε πιο πολυ απο οτιδηποτε αλλο...
Σαν ενα πατερα βιαστη...
Η μια φονισσα μανα ...
Ηταν ενας συγχρονος Διονυσος...
Ενας εγωπαθης παραβατης ολων των Θεικων εντολων...
Και ομως δεν ηταν αυτος ο χαμενος ...
Η ανταμοιβη του ηταν αυτο το μερος ...
Ο Παραδεισος ...
Τελικα μαλλον ολοι ειχαν αδικο ολοι σχετικα με το σωστο και το εναρετο ...
Ποσο ηλιθιοι του φαινοντουσαν τωρα...
Τις σκεψεις του διεκοψε ενα σατανικο γελιο...
"Μα καλα ανοητε ειλικρινα πιστευεις οτι εισαι στο παραδεισο?"
Το αρχικο ξαφνιασμα ακολουθησε μια αδιορατη αισθηση φοβου...
"Και αυτο το μερος τι ειναι αν δεν ειναι ο παραδεισος?"φωναξε προς την μερια που ερχοταν η αποκοσμη φωνη
"Αυτο το μερος ειναι αυτο που κερδισες απο την συμφωνια σου με το διαολο και τα εν ζωη εργα σου...Αν δεν το εχεις καταλαβει, εισαι στην κολαση ανθρωπακι..."
Το παραδοξο που βιωνε τον εκανε να παψει για λιγο να φοβαται και να γρυλλισει
" Μα αυτο το μερος ειναι σαν τον παραδεισο.."
"Τι ηλιθιος!!! Δεν προσεξες οτι δεν υπαρχει αλλος εδω?Τι αξια νομιζεις εχει ο παραδεισος οταν εισαι σε αυτον μονος σου ?"
Παγωσε ....
Τωρα αρχισε να κατανοει τι ειχε συμβει...
Το γελιο τωρα ακουστηκε πιο δυνατο και σαρκαστικο ...
"Ενας παραδεισος που φτανεις μονος σου ειναι η χειροτερη μορφη της κολασης...Καλη διαμονη..."

2/11/09

Beat The Odds...



To διαβασα πριν απο μερες στο τροκτικο και με συγκινησε..
Ειναι απο τα πραγματα που ολοι ευχομαστε να μην μας τυχουν ποτε...
Oυτε σε εμας ουτε στους δικους μας ανθρωπους...
H Jo Moseley ειναι μια γυναικα που πασχει απο καρκινο,,,
Περσυι τετοια εποχη οι γιατροι της ειπαν οτι τα Χριστουγεννα του 2008 θα ηταν τα τελευταια της....
Αυτη με την βοηθεια των φιλων της εφτιαξε ενα γκρουπ στο Facebook και ζητησε απο τον κοσμο να της στειλει χριστουγεννιατικες καρτες...
Οπως ειπε η ιδια απο αυτες τις καρτες πηρε τεραστια ψυχικη δυναμη και θαρρος για να αντιμετωπισει την αρρωστια της..
Διαψευσε τους ιατρους της και επεζησε...
Οταν εμαθα την ιστορια βρηκα και εκανα επισκεψη στο διαδικτυακο της σπιτι(στο blog της δηλαδη)
Διαβαζοντας τα κειμενα της αισθανθηκα τοσος μικρος μπροστα στην δυναμη και το θαρρος που δειχνει αυτη η γυναικα μπροστα στη ασθενεια και στο θανατο ...
Και αντλει την δυναμη της απο την αγαπη που της εδειξαν αγνωστοι ανθρωποι στελνοντας της μια καρτα εορτων...
Και ετσι ζηταει και φετος να της στειλουν καρτες ...
Απλες χριστουγεννιατικες καρτες με ευχες... Tιποτα αλλο!!!
Σε εμας θα κοστισει πενταροδεκαρες και καποια λεπτα απο τον χρονο μας ...
Για την Jo θα ειναι ενα τεραστιο δωρο ζωης...
Καντε το ...Στειλτε την αγαπη σας και την συμπαρασταση σας σε αυτη την κοπελα...
Ειμαι σιγουρος οτι θα νιωσετε πολυ ομορφα μετα ...



Οποιος θελει μπορει να της στειλει μια καρτα σε αυτη την διευθυνση...

Karen Jo Moseley
802 Troy Rd. APT #105
Albert Lea, MN 56007

USA

Και για οποιον θελει να κανει μια επισκεψη στο blog ας κανει ενα κλικ εδω:

http://jomoseleysblog.blogspot.com/