27/9/13

Φωτιά της ερήμου...‏

Στάθηκα στη άκρη του γκρεμού...
Με ματωμένα δάκρυα και κατεστραμμένα φτερά...
Ο αγέρας σφύριζε καταραμένες μελωδίες χωρίς στίχους...
Και εγώ, που είμαι μια σκοτεινή ψυχή  χωρίς δικαίωμα στην λύτρωση...
Πως να καταφέρω να πετάξω ελεύθερος και χωρίς αδυναμία...
Οπισθοχώρησα και σκαρφάλωσα σε εκείνο το ψηλό δεντρό...
Στάθηκα πάνω στο πιο γερο κλαρί του με το κεφάλι μου ψηλά...
Έτσι,επέτρεψα για λίγο στο εαυτό μου την ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να τον λυγίσει...
Μέτα, επέστρεψα στο έδαφος και είδα πάλι την σκιά μου να συρρικνώνεται...
Γύρω μου παντού κατακόκκινοι σπινθήρες ματώνουν την άγονη γη μου...
Σηματοδοτούν την αρχή του τέλους...
Το μόνο που μπορώ πια να δω είναι θυμωμένες φλόγες που χορεύουν πάνω σε καμμένα κλαριά...
Σαν μια κατάρα θεότητας την στιγμή που εκλιπαρούσες για ένα θαύμα...
Σαν το ξέσπασμα μιας χρόνια κρυμμένης οργής...
Και εγώ εδώ, να προσπαθώ να προσδιορίσω λόγους και να ανακαλύψω αιτιες...
Ποιος ξέρει;Ίσως να φταίει, που οι ψυχές μας πια ζουν σε μια μόνιμη ξηρασία...
Σαν να τριγυρνάν χαμένες σε αυτή την έρημο μοιάζουν...
Βλέπεις,αργούν να εισακουσθούν και οι προσευχές μας,ώστε να ανοίξει ο ουρανός και να πέσει μια ευλογημένη βροχή για να ξεπλύνει το μέσα και τα όνειρα μας...

Πως χάθηκε η πυξίδα μου και βρέθηκα εδώ;;;
Δεν θυμάμαι και ακόμα δεν έχω καταλάβει...
Και ίσως να μην υπάρχει απάντηση...
Έχω και εσένα...
Που με κοιτάς από απόσταση ασφάλειας και μέσα σου εναλλάσσεται ο έρωτας με τον φόβο...
Και το μόνο που θέλω να σου πω είναι πως αν βρεις το θάρρος να με πλησιάσεις μην μου πεις μεγάλα λόγια...
Όταν θα φύγεις και εσύ, θα μείνω πάλι σε αυτή την έρημο μαζί τους και θα τα κοιτώ που θα  σέρνονται στο χώμα...
Μισά...
Ακρωτηριασμένα...
Αναλγητικά,με σύντομη ημερομηνία λήξεως...
Όπως το "για πάντα' των ερωτευμένων...
Όπως τα γαμήλια ταξίδια...
Αν έρθεις λοιπόν,φερε μόνο τους φόβους σου και άστους να κανουν έρωτα με τους δικούς μου...
Έτσι η θα ξορκίσουμε τους δαίμονες μας η θα τους ερωτευθούμε..
Όπως και να χει σημασία θα  έχει το τόλμημα...
Και αν όλα πάνε στραβά, μην φοβάσαι...
Εσύ θα βρεις την μια και μοναδική όαση...
Γιατί το θάρρος πάντα ανταμείβεται...
Όσο για έμενα...
Θα ξαναγινω πορφυρός....
Γιατί ότι μένει καιρό στην έρημο, στο τέλος το καίει η φωτιά  της...

17/9/13

Έμπνευση(...Γιορτής...)‏

Κοιτάζει το χαρτί του ώρες τώρα...
Αλλά καμιά λέξη δεν του κάνει την τιμή να τον επισκεφτεί...
Και αυτό το βράδυ είχε τόσο ανάγκη από αυτή την επίσκεψη...
Η πένα του μπορεί να έχει γίνει προέκταση του χεριού του και να έχει όλο το χρόνο που χρειάζεται,αλλά τίποτα...
Η  λευκή κόλλα μπροστά του χαμογελά σαδιστικά κάνοντας το σφίξιμο στο στομάχι του να χειροτερεύει...
"Όχι σήμερα,ρε γαμώτο..."μονολογεί..."Είναι άδικο..."
Πίνει άλλη μια γουλιά κόκκινο κρασί και μηχανικά παίρνει στα χέρια το κινητό του...
Κάνοντας μια υστάτη προσπάθεια για να εμπνευστεί,ανοίγει την έκθεση φωτογραφιών...
Και τότε,όλα αλλάζουν...
Η πένα αρχίζει να κινείται με ζωηρούς ρυθμούς και οι λέξεις θαρρείς πως γράφονται μόνες τους...
Η ίδια όμορφη αίσθηση,η ίδια διαβολεμένη έξαψη...
Τα βιαστικά του ορνιθοσκαλίσματα έχουν γεμίσει πια σελίδες...
Και οι λέξεις που πριν τον αγνοούσαν,τώρα αιωρούνται μέσα στον αέρα του δωματίου του,κάνοντας τον να χαμογελά ευχαριστημένος...
Κοιτάζει άλλη μια φορά την  πηγή της έμπνευσης του,την εικόνα της νεράιδας του...
"Δεν πα να λες ότι θες..."σκέφτεται..."μόνο με σένα και μόνο από σένα γίνεται αυτό..."
Βγάζει ένα βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης και αφήνει πια την σκέψη του να κάνει το δικό της μονόλογο...

Όσο η φωτιά ζει μέσα στα μάτια σου και όσο τα λιγοστά σου λόγια θα είναι πηγή ζωής δεν θα υπάρχει τέλος...
Και εγώ ...
Ακόμα και όταν το μελανοδοχείο μου θα είναι άδειο και οι κραυγές μου άηχες δεν θα σταματώ να σε ονειρεύομαι...
Όσο ο ουρανός θα γεμίζει πίστη από το πράσινο των ματιών σου και όσο η κλωστή στο χέρι μας θα λαμπυρίζει, δεν θα φοβάμαι τις σελίδες που κουρελιάζουν οι εσωτερικοί μου δαίμονες...
Γιατί η ψυχή μου λάμπει όποτε νιώθει ότι το κερί που μας ενώνει ,μένει αναμμένο κόντρα στον άνεμο των καλοθελητών και τις δικές μας ιδιοτροπίες...
Περπατάς μέσα στην ζωή και στα κείμενα μου τόσα χρόνια...
Και παραμένεις ταπεινή,σεμνή,αληθινή και τόσο ευγενικά παρούσα...
Ακόμα και όταν ξεθωριάζω...
Ακόμα και όταν γίνομαι τόσο σκοτεινός....
Μπορείς να μην αγαπας όλες τις λέξεις που γράφτηκαν για σένα... 
Όμως δεν μπορείς να αρνηθείς ότι είναι δυνατές σαν φωτιά...
Ξεπηδούν σαν σπίθες από το μυαλό μου και αγγίζουν πάρα πολλές ψυχές...
Κάνοντας τες να νιώθουν λίγο πιο όμορφα...
Και αυτό είναι κάτι πολύ μεγάλο...
Να είσαι η αιτία και η αφορμή για να γεννιούνται όμορφα παραμύθια...
Και μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο από την μαύρη σκόνη της πραγματικότητας,να είσαι μια λευκή ανάσα ζωής...
Μια δίοδο σε ένα μαγικό κόσμο...
Χρόνια σου πολλά ονειρικό μου πλάσμα...
Και να θυμάσαι ,ότι υπάρχεις για να εμπνέεις...
Και αυτό,είναι ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα...

10/9/13

Σκοτεινή αποπλάνηση...

Σε ακολουθώ...
Έχω το βλέμμα μου καρφωμένο πάνω στις σαγηνευτικές σου κινήσεις...
Βήμα βήμα με οδηγεί το πάθος,για να βρω το δρόμο μέσα στο σκοτάδι...
Είσαι πια τόσο κοντά μου...
Παρακολουθώ τον ρυθμό του κορμιού σου...
Λικνίζεται σαν εκκρεμές και με υπνωτίζει...
Με μαγεύει...
Με εγκλωβίζει...
Με κάνει να λαχταρώ...
Ταυτόχρονα όμως ,μου απαγορεύει ακόμα να αγγίξω...
Σαδιστικά με αποπλανείς με το σκοτάδι σου...
Το διαβολεμένα όμορφο κορμί σου,σε συνδυασμό με το εσωτερικό βάθος της ύπαρξης σου, ταλαντεύονται μπροστά μου και με ξελογιάζουν...
Για τώρα...
Για πάντα...
Και όταν έρθει η στιγμή της ένωσης, παρασυρόμαστε από συνεχόμενα κύματα ηδονής και πόνου...
Οι αμαρτωλές μας πράξεις,δολοφονούν χωρίς τύψεις την καλή μας πλευρά...
Την κανουν πρόθυμη να θυσιαστεί μέσα σε αυτή παράξενα όμορφη φωτιά που δημιουργεί η τριβή μας...
Το φως μας είχε αφήσει πολλές φορές στο παρελθόν μονούς και αδειανούς..
Έτσι,ήρθε η ώρα της νύχτας να ανεβεί στην εξουσία,καταλαμβάνοντας τον επιθυμητό θρόνο...
Και όταν κυβερνά η νύχτα, δεν υπάρχουν αναστολές...
Καυτό πάθος ξεχειλίζει από τα μέσα μας...
Παίρνει τον έλεγχο και απαιτεί την παράδοση...
Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται πια..
Μονο η πρόσθεση μας...
Η πράξη που γίνεται η δύναμη μας...
Η ολοκλήρωση κάνει την πόρτα της ψυχής να ανοίγει και από εκεί δραπετεύουν μακριά οι πιο σκοτεινοί μας φόβοι...
Και τότε εμείς,προσγειωνόμαστε σε αυτά τα ιδρωμένα σεντόνια πιο διάφανοι από ποτέ...
Ξέρω ότι μετά από απόψε,θα είμαι εθισμένος ...
Στην καμπύλη που σχηματίζει το κορμί σου όταν βρίσκεται στα χέρια μου...
Στο μεθυστικό άρωμα που γεμίζει τον αγέρα του δωματίου μου όταν είσαι μέσα του...
Στα γέλια και στους αναστεναγμούς σου...
Και σε αυτά τα όμορφα μάτια που κοιτάνε και βλέπουν κατευθείαν μέσα στην ψυχή μου...
Εθισμένος σε σένα,που κατέχεις την τέχνη,της σκοτεινής αποπλάνησης...