28/11/10

Πυρωμένη λάμα...


H πόρτα έκλεισε απότομα και το παιχνίδι ξεκινάει...
Ελα ...
Τι περιμένεις;
Η διαστροφή μας ξεχειλίζει απόψε και ξέρω ότι η νύχτα αυτή θα είναι μεγάλη...
Αφήσαμε τους όρκους και τους συναισθηματισμούς μας έξω από αυτό το δωμάτιο...
Κοινό συμφωνηθέν...
Πλησιάζεις...
Δεν υπάρχει καμιά αθωότητα πλέον στο βλέμμα σου...
Πριν φύγουμε από εκείνο το γεμάτο κόσμο μέρος,μου το είχες πει άλλωστε...
"Μην ρωτάς πως,μην ρωτάς το γιατί ,αυτή την νύχτα θα δημιουργήσουμε τον ιδιωτικό μας μύθο..."
Με αγγίζεις ...
Έχουμε την δίψα...
Νιώθουμε την πείνα ο ένας του άλλου...
Κολλάμε όπως το μέταλλο με το μαγνήτη...
Μέσα στο σκοτάδι δυο στρώσεις δέρμα γίνονται μια...
"Αργά..." μου λες επιτακτικά...
Τα σώματα μας καθώς τρίβονται το ένα στο άλλο αποκτάν μια περίεργη λάμψη, λες και μέσω της ένωσης μας διαχέεται στην ατμόσφαιρα ο ηλεκτρισμός...
Κορύφωση πρώτη ...
Η κραυγή σου εκτονώνει την ένταση και η πλάτη μου γίνεται πρόσφορο έδαφος και ανυπεράσπιστη λεία στα όμορφα νύχια σου...
Αναπνοή και στάση...
Άλλα όχι για πολύ...
Η ικανοποίηση δεν είναι αρκετή...
Όχι απόψε...
Αυτη την νύχτα θέλεις περισσότερα...
Εξάπτεις ξανά τις αισθήσεις μου καθώς με πλησιάζεις μπουσουλώντας και με προκαλείς να σε ακολουθήσω στο πάτωμα..
Αν ήσουν μια σειρήνα και εγώ ήμουν δεμένος σε κατάρτι για να σε αποφύγω,το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κατάφερνα να το σπάσω...
Τίποτα δεν με κρατάει μακριά από το κορμί σου αυτό το βράδυ...
Είμαι ξανά μέσα σου...
Τα μάτια μου καίνε ,το κορμί μου σπαρταράει και τα σύνορα του κόσμου μου είναι το τόξο που διαγράφει το κορμί σου μες τα χέρια μου...
"Κοίτα με..." φωνάζεις και οι παλάμες σου φυλακίζουν το πρόσωπο μου...
Πρόκληση και παράκληση έχουν πάρει την θέση της απούσας αθωότητας και ζουν αρμονικά μέσα στα μάτια σου...
Τουλάχιστον για αυτή την νύχτα...
Ξέρω ότι θα πεθάνουν με το πρώτο φως της μέρας άλλα πλέον δεν με νοιάζει...
Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι αυτό που έχουμε θα ζήσει μόνο λίγες ώρες...
Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι μέχρι το πρωί θα είσαι εδώ..
Τα φιλιά σου θα παρελαύνουν σε όλο μου το κορμί..
Οι κραυγές και τα γέλια μας θα γεμίζουν τον αέρα..
Και ο ερωτάς μας θα καίει...
Σαν πυρωμένη λάμα...

Υ.Γ.(Η υλοποίηση της φαντασίας πέρα από ότι είναι απολαυστική και ευχάριστη ,μερικές φορές βοηθάει το νου και την ψυχή να αποστασιοποιηθούν από τα γεγονότα και να επουλώσουν ανοιχτές πληγές...Παράξενο τι μπορεί να κάνει η έντονη ερωτική αίσθηση μιας βραδιάς...Σε ευχαριστώ για τις στιγμές, και την νύχτα...)

22/11/10

Το κλειδί του μυαλού σου...


Με ακούς;
Είσαι έτοιμη να πετάξεις στο απέραντο γαλάζιο των ονείρων σου;
Είσαι έτοιμη να χαθείς μέσα στις φωνές του ωκεανού;
Να νιώσεις ότι είσαι εσύ η εκλεκτή;
Αυτή η φωνή που ηχεί τόσο καιρό μέσα στο μυαλό σου να το ξέρεις είναι η δική μου...
Που σε παροτρύνει να αδράξεις την κάθε μέρα σου...
Που σε προτρέπει να μην σπαταλάς άδικα τον χρόνο σου...
Γιατί κάθε ανάσα μας μπορεί να είναι και η τελευταία όποτε...Ζήσε την σαν μια τέτοια...

Ξέρω ότι ζούμε μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο ομίχλη και ψέμματα...
Σε ένα κόσμο που σε κάνει να βγάζεις τον χειρότερο εαυτό σου για να επιβιώσεις...
Μην αφήσεις όμως την ομίχλη να σε αποπροσανατολίσει....
Μην σταματήσεις την εξέλιξη σου άπλα και μόνο επειδή κάποιος σου υποσχέθηκε ένα ψεύτικο μέλλον...
Προσπέρασε το...
Είσαι καλύτερη ...Γίνε δυνατότερη ...Άσε το μέλλον να φροντίσει μόνο του τον εαυτό και εσύ
ζήσε το παρόν...
Γιατί ποτέ δεν ξέρεις...Το τέλος του κόσμου μπορεί να είναι το επόμενο γκρίζο πρωινό μας...

Ήρθε η ώρα να επιλέξεις...
Να θυμάσαι ότι τα όνειρα σου θα γίνουν πραγματικότητα όταν θα καταφέρεις να αγνοήσεις τον φόβο της ασχήμιας και του θανάτου...
Το ξέρω ότι είναι δύσκολο...
Άλλα γιαυτό σε διάλεξα..
Γιατί ξέρω ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις...
Ανάμεσα μας υπάρχει αυτό το μονοπάτι ...
Όταν θα είσαι έτοιμη θα καθαρίσει και τότε τα μάτια μου θα λάμψουν με τον τρόπο που αγαπάς...

Όταν χάνεσαι μέσα στα χέρια μου δεν υπάρχει λόγος σωτηρίας...
Όταν χάνομαι μέσα στα μάτια σου δεν υπάρχει άλλος λόγος για να ζω...

Τικ-Τακ...
Ο χρόνος μετράει αντίστροφα...
Το τέλος είναι εδώ και δίνει την σκυτάλη του στην νέα αρχή...
Ανοίγω την παλάμη και κοιτάζω το πιο πολύτιμο δώρο που μου έχεις κάνει...
Θα είναι το πρώτο και μοναδικό εφόδιο μας...
Δεμένο σε μια ασημένια κορδέλα κρατώ το πιο όμορφο κλειδί...
Το κλειδί του μυαλού σου...

13/11/10

Κοντα σου...(Inside the mind of a serial killer)....


Μου αρέσει να βλέπω τις σκιές που ιδρώνουν στον τοίχο σου...
Ενθουσιάζομαι σχεδόν ερωτικά όταν υποκρίνομαι ότι ακούω τα βήματα σου στο χολ...
Απέναντι από το μπαλκόνι σου έχω νοικιάσει ένα δωμάτιο που έχει θέα εσένα...
Και σε παρακολουθώ...
Έχω βρει τον αριθμό του τηλεφώνου σου και τον σχηματίζω κάθε νύχτα...
Και όταν το σηκώνεις κλέβω την ανάσα σου...
Περιμένω στην μπαλκονόπορτα μου μέχρι να κοιμηθείς το βράδυ...
Και όταν είσαι μόνη σου ξέρω πότε θα κλείσεις το φως για να παραδοθεις στο σκοτάδι...
Τα πρωινά ξέρω τι ώρα ανοίγεις τα μάτια σου και πως προτιμάς τον καφέ σου...
Όταν γυρνάς το μεσημέρι από την δουλειά σου,είμαι εκεί την ώρα που ψάχνεις για τα κλειδιά στην τσάντα σου...
Είμαι πέντε με έξι βήματα πίσω σου...
Είμαι τόσο κοντά σου...
Άμα ήξερες άραγε,μόνο θα σε τρομοκρατούσα;
Η θα ήσουν περίεργη για το πως ξέρω τόσα πολλά για σένα και το πως τα έμαθα...
Ακόμα όμως και αν σου έλεγα θα νόμιζες ότι είμαι ένας χαμένος η ένα είδος ψυχοπαθή με εμμονές που απλά σπαταλά το χρόνο του...
Άλλα εγώ γλυκιά μου,ξέρω πολύ καλά το πως τον διαθέτω...
Μες το μυαλό μου είναι όλο σχεδιασμένο....
Σε μαύρο φόντο ...Με άσπρη κιμωλία....
Πάρε μια βαθιά ανάσα...
Φτάνουμε στην τελική ευθεία...
Είμαι σίγουρος ότι αν ήξερες την εσωτερική μου γοητεία θα καταλαβαινες ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να είσαι τόσο αναστατωμένη...
Η μήπως υπάρχει;
Μπορεί να είμαι ένα λάθος της φύσης ...
Μπορεί να έχεις δίκιο και να είμαι όντως ψυχοπαθής ...
Άλλα πλέον είναι πολύ αργά...
Πρόκειται να έρθω κοντά σου...
Πολύ κοντά σου...
Είναι η στιγμή της κορύφωσης...
Είναι η στιγμή που υπερισχύει η αληθινή μου φύση ...
Εγώ είμαι ένας πεινασμένος εγκληματίας και εσύ το θύμα μου...
Και όσο και αν προσπαθήσεις η προστασία σου απέναντι μου είναι μηδενική...
Πριν λίγο ήμουν κοντά σου...
Αυτη την στιγμή είμαι δίπλα σου...Μόλις σε έφτασα...
Καλησπέρα...

8/11/10

Σε αυτή την γωνιά...(Κάτι διάφανες ψυχές)...


Σε αυτή την γωνιά της ηλεκτρονικής πολιτείας που έχω φτιάξει το σπίτι μου, δεν περίμενα ότι θα έρθει ποτέ κανένας...
Πίστευα ότι δεν υπάρχουν δρόμοι που να οδηγούν εδώ...
Γιαυτό η πόρτα είναι πάντα ξεκλείδωτη...
Το τραπέζι άστρωτο,τα βιβλία ατάκτως ερριμένα και τα φώτα λιγοστά...
Άλλα έκανα λάθος...
Μέσα σε αυτά τα δυο χρονιά και κάτι έχετε έρθει τόσοι πολλοί επισκέπτες που στο τέλος έχω αρχίσει να αισθάνομαι άσχημα και αμήχανα για την τόση ακαταστασία...
Ελπίζω να μου την συγχωρείτε και να την παραβλέπετε...
Δεν σας περίμενα βλέπετε...
Και το πιο λίγο που μπορώ να πω είναι ότι σας ευχαριστώ όλους ...
Που με συντροφεύεται στα ταξίδια μου..
Που δίνετε σε αυτά που γράφω αγάπη και έναν επιπλέον λόγο ύπαρξης...
Που αν και τους περισσότερους δεν σας ξέρω προσωπικά,αυτό δεν με εμποδίζει να σας νιώθω πια δικούς μου ανθρώπους...
Που μέσα από αυτό το ψυχό πάρε -δώσε μας (Ευρυνοε για σένα την ξαναέγραψα την λέξη ;) ) γίνομαι καλύτερος...
Που δεν με αφήνετε στιγμή να νιώσω μόνος...
Που,που ,που, υπάρχουν τόσα πολλά που, που θα μπορούσα να γράψω ακόμα...
Όμως δεν θα πλατιάσω άλλο...
Να σας ευχαριστήσω ήθελα για ακόμα μια φορά που είσαστε εδώ και που φέρατε την διάφανη ψυχή σας να γνωρίσει την δίκη μου...
Σε αυτή την ακατάστατη και απόμερη γωνιά...
Σήμερα,που είναι μια μέρα που μιλάνε οι μάσκες και τα προσωπεία(Μέρα εκλογών γαρ) ,εγώ ένιωσα την ανάγκη να χαρίσω τους στίχους αυτού του τραγουδιού σε κάποιους αληθινούς...
Σε κάποιους ονειροπόλους...
Σε εσάς...
Αφιερωμένο λοιπόν σε όλους σας...
Άπλα και μόνο επειδή είσαστε αληθινοί και στα δικά μου μάτια υπέροχοι...


Κάτι διάφανες ψυχές
σ' αυτήν εδώ την πόλη,
κάτι ονειροπόλοι.
Κάτι περίεργες μορφές
χαμένες στα σκουπίδια,
κάτι αποκαΐδια.

Κάτι από μένα,
κάτι από σένα,
κάτι απ' τα ρούχα της ψυχής μας τα σκισμένα.
Κάτι κουρέλια
που τραγουδάμε,
κάτι απ' τα λάθη μας που αγαπάμε.

Κάτι σκληρές, γλυκειές φωνές
σαν πόρτα σκουριασμένη,
κάτι τσαλακωμένοι.
Κάτι κορμιά ερωτικά
που άνεμος τα παίρνει,
κάτι αλλοπαρμένοι.

Κάτι από μένα,
κάτι από σένα,
κάτι απ' τα ρούχα της ψυχής μας τα σκισμένα.
Κάτι κουρέλια
που τραγουδάμε,
κάτι απ' τα λάθη μας που αγαπάμε.

Κάτι παιδιά μοναχικά
στα όνειρα δεμένα,
πάντα αφηρημένα.
Κάτι διάφανες ψυχές
σ' αυτήν εδώ την πόλη,
κάτι ονειροπόλοι.

Βασίλης Παπακωνσταντινου.
Μουσική-Στίχοι: Αλέξανδρος Δήμας

4/11/10

Ας ενώσουμε τις καρδιές μας για τη Μαρία!



Μια έκκληση για βοήθεια που είδα στα Εσωτερικά μονοπάτια και στην Καλυψώ και πιστεύω ότι οφείλω να την αναρτήσω ,να ενώσω την καρδιά μου μαζί τους και να βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ...

Ας ενώσουμε τις καρδιές μας για τη Μαρία!


ΕΠΕΙΓΟΝ!!!

Φίλες και φίλοι μου, σας απευθύνω μια επείγουσα έκκληση για ένα ζήτημα κυριολεκτικά ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ!


Πρόκειται για μία αγαπημένη φίλη από τη Λευκωσία, τη Μαρία Δημητρίου, η οποία είναι 25 ετών και πάσχει από μία σπάνια νευρολογική νόσο, το σύνδρομο Behcet-Αδαμαντιάδη ή Neurobehcet disease, που προσβάλλει ταυτόχρονα πολλά όργανα του ανθρώπινου σώματος. Η νόσος αυτή της έχει προκαλέσει ρευματοειδή αρθρίτιδα, σκλήρυνση κατά πλάκας, επιληπτικές κρίσεις, χρόνια εγκεφαλίτιδα λόγω φλεγμονής του εγκεφαλονωτιαίου υγρού, καθώς και μειωμένη όραση και ακοή.

Επιπλέον, έχουν κάνει την εμφάνισή τους μια σειρά από καρκινικοί όγκοι κοντά στην υπόφυση, αλλά και στην κοιλιακή χώρα, πράγμα που κάνει την κατάσταση ακόμα πιο απελπιστική.

Η Μαρία έχει κάνει μια σειρά από χειρουργικές επεμβάσεις στην Κύπρο και στην Αγγλία, χωρίς θεαματικά αποτελέσματα, ενώ αναγκάζεται να παίρνει σχεδόν σε καθημερινή βάση ισχυρά παυσίπονα, μορφίνη και κορτιζόνη, προκειμένου να αντέχει τους φρικτούς πόνους. Μέχρι στιγμής η μόνη ελπίδα φαίνεται πως έρχεται από το Mayo Clinic των Η.Π.Α., μια κλινική με ιδιαίτερη εξειδίκευση στη συγκεκριμένη νόσο.

Το πρόβλημα είναι πως το υπουργείο Υγείας της κυπριακής κυβέρνησης αρνείται να καλύψει τα υψηλά έξοδα νοσηλείας, με αποτέλεσμα να χάνεται πολύτιμος χρόνος, κατά τη διάρκεια του οποίου η υγεία της Μαρίας επιδεινώνεται δραματικά.

Για το λόγο αυτό, η οικογένεια της Μαρίας αναγκάστηκε (μετά από προτροπή των γιατρών και πολλών φίλων) να ανοίξει λογαριασμούς στην Ελληνική Τράπεζα και στη Νέα ΣΠΕ ( Νέα Συνεργατική Πιστωτική Εταιρεία) Αγλαντζιάς, προκειμένου να συγκεντρωθεί το χρηματικό ποσό που απαιτείται για να μεταφερθεί η Μαρία στο Mayo Clinic και να υποβληθεί στις απαραίτητες εξετάσεις και επεμβάσεις. Οι γιατροί που την παρακολουθούν τονίζουν πως το ταξίδι πρέπει να γίνει μέσα στον επόμενο μήνα, καθώς δεν υπάρχει πλέον καιρός για χάσιμο και τα περιθώρια συνεχώς στενεύουν. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως η ζωή της κρέμεται πλέον από μια κλωστή.

Η ίδια η Μαρία γνωρίζει πολύ καλά την κρισιμότητα της κατάστασής της (μας ενημερώνει συχνά μέσα από το ιστολόγιό της, αλλά και με sms στα κινητά μας τηλέφωνα, μόνο που αποφεύγει να μιλήσει σε κινητό, λόγω της ακτινοβολίας) και το μόνο που ζητάει είναι όση ζωή της απομένει να είναι κατά το δυνατό ποιοτική, πράγμα που σημαίνει να μην πονάει και να μπορεί να εκτελεί βασικές λειτουργίες και να αυτοσυντηρείται. Ό,τι δηλαδή για όλους εμάς θεωρείται δεδομένο και αυτονόητο, για εκείνη είναι το στοίχημα και το όνειρό της ζωής της…

Θέλω επίσης να τονίσω πως η Μαρία είναι μια κοπέλα περήφανη και αξιοπρεπής και δεν ήθελε με τίποτα να ανοιχτεί λογαριασμός για χάρη της. Εγώ ο ίδιος την παρακαλούσα για μήνες μέσω e-mail και γραπτών μηνυμάτων και η μόνιμη απάντησή της ήταν πως δε θέλει να γίνει αποδέκτης εράνου και “ελεημοσύνης”. Τον τελευταίο μήνα όμως η επιδείνωση της υγείας της ήταν αλματώδης, έτσι αναγκάστηκε να συμφωνήσει, με μοναδικό όρο να μη δημοσιευτεί η φωτογραφία της.



Γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι, στην άσχημη οικονομική συγκυρία που διανύουμε, να στερηθούμε οποιοδήποτε χρηματικό ποσό, σας ζητώ να αγκαλιάσουμε όλοι μαζί αυτό το γενναίο κορίτσι, που παλεύει καθημερινά με τις ασθένειες και το θάνατο κι όμως μπορεί ακόμα να γελά και να ονειρεύεται, δίνοντας μας κουράγιο, δύναμη ψυχής και παράδειγμα ζωής. Όσοι επιθυμούν να συνεισφέρουν, μπορούν να καταθέσουν την οικονομική τους βοήθεια στους παρακάτω λογαριασμούς:


1]. Νέα ΣΠΕ Αγλαντζιάς : CY14007042100000000020162227 – SWIFT NUMBER: CCBKCY2N

2]. Ελληνική Τράπεζα: CY43005001120
001121054591900 – SWIFT NUMBER: HEBACY2N


Όνομα: Μαρία
Δημητρίου


[Διευκρινιστικά, η «Νέα ΣΠΕ Αγλαντζιάς» είναι μια Συνεργατική Πιστωτική Εταιρεία, με έδρα την Κύπρο, που ιδρύθηκε το 1948 για να προστατεύσει τα εισοδήματα των πολιτών από την εκμετάλλευση της τοκογλυφίας και που σήμερα δραστηριοποιείται σε πολλούς τομείς, ένας απ’ τους οποίους είναι και η συμμετοχή στην οργάνωση φιλανθρωπικών εκστρατειών. Για περισσότερες πληροφορίες:


http://aglantzia.net16.net ]


Υποθέτω (με κάποια επιφύλαξη) πως, αν δεν υπάρχει στην πόλη σας υποκατάστημα της Ελληνικής Τράπεζας, μπορείτε να καταθέσετε το ποσό σε κάποια άλλη τράπεζα και από αυτή να μεταφερθούν τα χρήματα στους λογαριασμούς της Μαρίας, μέσω διατραπεζικής συναλλαγής.


Πάμε, παιδιά, να κάνουμε όλοι μαζί την προσπάθειά μας!


Πιστεύω στη δύναμη της συλλογικότητας που μπορεί να κάνει θαύματα με τη βοήθεια της τεχνολογίας!

Έχουμε αποδείξει ότι το διαδίκτυο μας φέρνει πιο κοντά και μας ενώνει. Ας αποδείξουμε τώρα πως δε μας ενώνουν μόνο φιλοσοφικές ανησυχίες, μουσικές προτιμήσεις και η απλή ανάγκη για επικοινωνία!

Ας κάνουμε μαζί την υπέρβαση! Το ξέρω ότι μπορούμε!


Δώστε ό,τι θέλει ο καθένας απ’ το υστέρημά του και διαδώστε την εκστρατεία μας σε γνωστούς και άγνωστους! Ίσως έχει κάποιος πρόσβαση σε τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς και σε εφημερίδες. Αν δώσουμε μεγάλη δημοσιότητα, θα το σώσουμε το κορίτσι!

Όσοι θέλετε να επισκεφτείτε το αρχικό μπλογκ της Μαρίας, μπείτε στο:


www.mariatweety.blogspot.com


Αν θέλετε να μάθετε περισσότερες πληροφορίες για την κατάστασή της και να επικοινωνήσετε προσωπικά με την ίδια, μπορείτε να της στείλετε e-mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση:


mariademetriou@ymail.com


Με τον τρόπο αυτό, μπορεί να σας στείλει και μια πρόσκληση για να μπείτε στο δεύτερο μπλογκ, το οποίο λειτουργεί μόνο για φίλους που επιλέγει η ίδια η Μαρία, γιατί θέλει να αποφύγει διάφορους ενοχλητικούς που έγραφαν ανοησίες στο αρχικό μπλογκ.


Με αυτά σας αφήνω και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την προσπάθειά σας!


Y.Γ. To παραπάνω κείμενο είναι του Καπετάν-Φώτη από τα Εσωτερικα μονοπατια