29/9/09

Vampire princess...



'' Between us there is this strange chemistry... but would you die for me? ''

Η καρδια της πριγκιπισσας των vampire μπορει να μην εχει πια χτυπο...
Αλλα συγκρουεται με την νεκρη της φυση και συνδυαζει το θανατο με την ζωη...
Αφαιρει ζωες με ανταλλαγμα την παντοτινη αγαπη...
Ο ερωτευμενος θνητος στεκεται μπροστα της και ειναι ταυτοχρονα αντικειμενο του ποθου της αλλα και θηραμα για να σβησει την διψα της...
Κανει κυκλους ...
Σε καποια στιγμη τον πλησιαζει και του ψιθυριζει στο αυτι..
"Θελεις να με εχεις?Θελεις να με εχεις εστω για μια στιγμη ?"
"Θελω να σε εχω για παντα" ουρλιαζει αυτος ...
Το προσωπο της λαμπει απο αυταρεσκεια...
Ο ποθος του αντρα την κανει να γινεται ολο και ομορφοτερη...
Μοιαζει σαν αστερι που λαμπει...
Ενα παραξενο αστερι ... Ενα φωτεινο αστερι της νυχτας...
Σαν να τρεφεται απο αυτο το μειγμα ερωτισμου και φοβου...
Τωρα στεκεται μπροστα του και καρφωνει τα πυρινα ματια της στα δικα του ...
"Τι βλεπεις ?"τον ρωταει ξανα"Τι χρειαζεσαι?¨"
"Οτι βλεπω εισαι εσυ και oτι χρειαζομαι εισαι εσυ...Σε χρειαζομαι περισσοτερο απο τον αερα που αναπνεω.."
"Και ποια η προσφορα σου για να αποκτησεις αυτο που επιθυμεις?"
"Το αιμα στις φλεβες μου ειναι δικο σου οπως και η ψυχη μου...Δεν εχω κατι αλλο..."
"Αυτα αρκουν.."
Τα ματια της λαμπουν ολο και πιο πολυ ...
Σαν πολυτιμα διαμαντια τοποθετημενα σε περιοπτη θεση...
Η αδημονια της ειναι εκδηλη...
Με το ζορι κραταει το στομα της μακρια απο το λαιμο του...
Πλησιαζει τωρα σε αποσταση αναπνοης και του μιλαει με φωνη ξεπνοη απο την επιθυμια...
"Ξερεις μεταξυ μας υπαρχει μια παραξενη χημεια απο την πρωτη στιγμη αλλα ..."
Πριν τελειωσει την φραση της κανει μια μικρη παυση και τον φιλαει απαλα στο λαιμο,
Αργα ,ιεροτελεστικα ,σαν να προετοιμαζει την σαρκα του για να την υποδεχθει ...
"Αλλα?"ψελλιζει εκεινος...
"Αλλα θα πεθαινες για μενα?"
"Θα πεθανω για σενα ,φτανει αν το κανω να ειναι και η αγαπη σου παντοτινη ..."
"Μα δεν το ξερεις γλυκε μου...Μονο ενα vampire μπορει να σε αγαπησει για παντα!"
Δεν περιμενει να ακουσει την απαντηση του,τα δοντια της εχουν χωθει μεσα στην ζεστη σαρκα του ,το αιμα του ρεει στο στομα της...
Οσο μεγαλη και αν ειναι η διψα της θυμιζει στον εαυτο της οτι για να κρατησει την υποσχεση της δεν θα πρεπει τον στραγγιξει...
Η πριγκιπισσα των vampire ειναι ερωτευμενη με αυτον τον παρατολμο θνητο ....
Την γοητευσε το θαρρος του , η αγνοια φοβου,το θρασος του...
Και η θυσια του της ξυπνησε ενα ζωωδη ερωτισμο που ειχε πολλα χρονια να αισθανθει...
Ο οικειοθελής του θανατος για την αγαπη της αποτελει για αυτην ενα πολυτιμο δωρο ..
Καi ως ανταλλαγμα για την προσφορα του,θα του κανει δωρο την αθανασια....

26/9/09

Ο χρονος δεν περιμενει ποτε και κανενα..



Kαι ομως οσο και αν προσπαθεις δεν μπορεις να δεις...
Δεν μπορεις να καταλαβεις τι κρυβεται πισω απο τα ματια μου...
Μην στεναχωριεσαι δεν ειναι δικο σου τo φταιξιμο...
Ειναι η δικη μου αμυνα...
Κανεις δεν μπορει να το δει...
Μυστικο μερος που δεν επιτρεπεται η εισοδος σε κανενα...
Το μονο μου εμποδιο στο να το κρατησω ετσι ειναι ο χρονος...
Ο αδυσωπητος χρονος που κυλαει...
Μερικες φορες σκεφτομαι τι θα εκανα αν μπορoυσα να τον συγκρατησω λιγο...
Και καταληγω στο συμπερασμα πως θα τον διεθετα για να κοιταξω μεσα μου...
Να δω απο την πλευρα του ουδετερου παρατηρητη την αλλαγη που συντελεστηκε...
Πλεον γνωριζω οτι πρεπει να ψαξω πολυ βαθια για να δω τον αντρα που νομιζα οτι ημουν...
Και αγνοω κατα ποσο ο χρονος μου ειναι επαρκης...
Καποιες νυχτες νιωθω κατι στο λαιμο μου να με πνιγει...
Αισθανομαι σαν σκυλος που ασθμανει καθως ο κυριος του τραβαει με δυναμη το λουρι του...
Παει καιρος που δεν μπορω να θυμηθω γιατι ετρεξα τοσο πολυ...
Παει καιρος που δεν μπορω να θυμηθω γιατι επρεπε να προσπαθησω τοσο σκληρα...
Το μονο που θυμαμαι πια ειναι οι συμβουλες...
Μονο αυτες στεκουν εκει απεναντι μου, αναλοιωτες στον χρονο...
"Δουλεψε σκληρα αγορι μου και στο τελος θα σε περιμενει ο παραδεισος"
Και εγω καθε χρονο δουλευα ολο και πιο σκληρα...
Αγωνιζομουν με ολες μου τις δυναμεις να κερδισω την ευτυχια που μου περιεγραφαν οι γονεις μου..
"Πατερα"του ειπα χθες "Δεν υπαρχει ο παραδεισος που μου ελεγες "
Αντι απαντησης αυτος σηκωσε το βλεμμα του με κοιταξε και χαμογελασε...
"Επιγεια κολαση υπαρχει "συνεχισα θυμωμενα"Και χρονος που χανεται ,Τιποτα αλλο..."
Ο πατερας μου με σταματησε με ενα νευμα του...
"Και ο παραδεισος που σου εχω πει γιε μου επιγειος ειναι,απλα δεν μπορεις να τον δεις γιατι τα ματια της ψυχης σου δεν ειναι ετοιμα ακομα"
Σηκωθηκε και κατευθυνθηκε προς το παραθυρο..
"Ισως δυστυχως πρεπει να προσπαθησεις και αλλο και ας ξερω οτι σου φαινεται αδικο...Οσο για τον χρονο.."
Μου εκανε νοημα να παω κοντα του...
"Κοιτα το ουρανο"μου ειπε "δεν εχει ακρη ,δεν εχει ορια.."
Καθως στεκομουνα διπλα του σηκωσα το βλεμμα μου στον αχανη εναστρο ουρανο...
"Ετσι ειναι και ο χρονος, ειναι σχετικος ,ποτε δεν ξερεις ποσος πραγματικα σου απομενει γιαυτο μην τον δηλητηριαζεις με λαθος σκεψεις "
Γυρισα τον κοιταξα και χαμογελασα...
Ειχε παντα τον τροπο να ηρεμει την τρικυμια μου...
" Να σε ρωτησω κατι?"
"Ρωτησε με οτι θελεις"
"Αν ησουνα στην ηλικια μου και μπορουσες να ζητησεις κατι απο μια ανωτερη δυναμη,τι θα ζητουσες?"
Στο προσωπο του ζωγραφιστηκε ενα νοσταλγικο χαμογελο...
"Τι θα ζητουσα ? Νομιζω οτι δεν θα αλλαζα κατι απο τοτε, Θα ηθελα και παλι τα ιδια που ζητουσα καθε βραδυ οταν τελειωνε η βαρδια μου και καθομουν μονος στην γεφυρα του πλοιου"
"Και ποια ηταν αυτα?"
"Περισσευμα χρονου για να προλαβω να πραγματοποιησω τις υποσχεσεις μου και τα ονειρα μου..Ενα αστερι οδηγο να φωτιζει τον δρομο μου ...Και ευνοικο ανεμο για να με σπρωχνει απαλα και να γυριζω παντα πισω σε αυτους που αγαπαω..."
Σταματησε λιγο με κοιταξε συνωμοτικα και συμπληρωσε...
"Θα σου πω ενα μυστικο που λιγο πολυ ολοι ξερουν...Να ξερεις οτι ποτε δεν σου δινεται περισσευμα χρονου... Γιαυτο μην μιζεριαζεις ,ζησε εντονα , γελα με την καρδια σου και χαρισε την αγαπη σου...Ο χρονος δεν περιμενει ποτε και κανενα.."

23/9/09

Φως στο σκοταδι μου...


Οι σκιες του μυαλου μου ετοιμαζονται να θανατωθουν ...
Τα νεκρα μου συναισθηματα ετοιμαζονται να αναστηθουν...
Οι συσσωρευμενοι φοβοι υποδεχονται αλλον ενα και κλειδωνονται στο σκοτεινο σεντουκι του μυαλου μου...
Δεν θα αφησω τιποτα να χαλασει αυτη την στιγμη...
Ακομα και την καρδια μου που χτυπαει δυνατα την προσταζω να κανει ησυχια ...
Να μεινει γαληνια μες το σκοταδι και να προετοιμαστει για το δωρο...
Το διλημμα που κατετρωγε την ψυχη μου τοσο καιρο εχει απαντηθει ...
Η δυναμη της ανασυνταξης νικησε μεσα μου την διαθεση για αποσυνθεση...
Αποφασισα οτι πρεπει και υπαρχει κατι πολυ περισσοτερο για μενα απο αυτο που ηδη μου δοθηκε...
Ανυπομονω για την στιγμη που θα φυγει η αιωνια νυχτα που με οδηγουσε συνεχεια στο ποτε ..
Ανυπομονω για την στιγμη που θα σπασουν οι αλυσιδες απο τις τυψεις και θα μπορεσω και παλι να περπατησω ελευθερος...
Ανυπομονω για τα καλυτερα που ειναι καθ οδον...
Νομιζω οτι τα ακουω....
Απλα πρεπει να μεινω ηρεμος και σιωπηλος...
Να αδειασω το μυαλο μου απο τις σκεψεις ...
Να παρω ξανασαμμα και να κανω λιγη ακομα υπομονη...
Ειναι πια σιγουρο οτι σε λιγο η πορτα θα ανοιξει ...
Και θα βιωσω την ευεργετικη επιδραση της παρουσιας σου...
Τελικα το μονο που χρειαζεται για να σωθεις ειναι πιστη και θεληση...
Γιατι τωρα πια το ξερω...
Ξερω οτι ο μονοτονος και αδιαφορος σκοπος θα δωσει την θεση του σε ενα αλεγκρο βιμπρατο...
Ξερω οτι αυτη η μελωδια θα ειναι το τελος της σιωπης μου...
Ξερω οτι τα ματια σου θα γεμισουν την ζωη μου με χρωμα...
Ξερω οτι με αυτο το χρωμα θα βαψουμε τους μουντους μου τοιχους...
Ξερω οτι θα αλλαξουν ολα..
Νιωθω την ψυχη σου ηδη να ακουμπαει την δικη μου...
Διαβασα τα σημαδια ...
Και ειμαι ετοιμος για το φως που θα βαλει τελος στο σκοταδι μου...

19/9/09

Internal conflict...


Mια μοναχικη φιγουρα χαμενη και χωρις ελπιδα...
Μια μοναχικη ωρα που πρεπει να αντιμετωπισει το χρονο...
Η φιγουρα ενος αντρα μονου και σε πληρη συγχυση...
Μπερδεμενος μεσα σε απελπισμενους καιρους και αγαπες μιας χρησεως...
Κοιταζει παντα τα ματια της θλιψης και της μοναξιας...
Και το χρωμα τους ειναι παντοτε γκρι...
Γκρι οπως οι σκεψεις του...
Θυμαται οτι αγαπησε και αγαπηθηκε αληθινα...
Αλλα τωρα ειναι χαμενος και μονος μπροστα σε γκρεμισμενα ονειρα...
Ενας περιπλανωμενος ταξιδιωτης,..
Ενας προσκυνητης του θρονου στο βασιλειο της μοναξιας...
Με μια καρδια παντα προθυμη να δεχτει την πικρα που της προσφερουν...
Μια καρδια ανημπορη να εμπιστευθει ,χαμενη και αρρυθμη...
Που εδωσε οικτο ,ελεος ,αγαπη και τιμωρηθηκε γιαυτο πεφτοντας σε μονιμη δυσμενεια...
Και ομως αυτη την κρυα σκοτεινη νυχτα νιωθει οτι δεν φοβαται πια...
Ακομα και το φεγγαρι που ειναι κοκκινο και μοιαζει σαν να σταζει αιμα δεν τον σκιαζει...
Ισως αυτη η στιγμη της αφοβιας να ειναι η καταλληλη για να σταματησει την περιπλανηση της μια ψυχη που ειναι απο καιρο νεκρη....
Μια ψυχη που χαθηκε στα παραμυθια και βρεθηκε στους εφιαλτες...
Μια ψυχη που πασχιζει να καταλαβει πως μια καρδια γεματη αγαπη μεταλλασσεται σε ενα αδηφαγο θηριο...
Ενα θηριο που η διασκεδαση του ειναι να κανει τους αλλους να αιμμοραγουν...
Ενα θηριο που τρεφεται απο τον πονο που γεννανε τα συναισθηματα αποριψης που δημιουργει...
Τελικα αυτο που αναζητησε με την ψυχη και το μυαλο του ανοιχτα καπου ψυχορραγει...
Καπου που κανεις δεν μπορει να το βρει...
Κλεισμενο μεσα σε ενα αδιορατο κελυφος...
Και οσο μεγαλωνει η νυχτα μαζι της μεγαλωνει και ο πονος που συμπληρωνει ολες τις σκεψεις του...
Τις σκεψεις του που τωρα πια ειναι και αυτες σκοτεινες...
Μοιαζει οτι ο δαιμονας νικαει τον αγγελο...
Και κανει την επιθυμια του να επιβιωσει να σβηνει...
Και οσο η επιθυμια του ελαττωνεται τοσο οι φλογες θεριευουν ,ζωντανευουν ,πλησιαζουν...
Και ο δαιμονας της νυχτας φωναζει ολο και πιο δυνατα το ονομα του...
Σαν η απαντηση του θνητου στην φωνη του να ειναι η πτωση του τελικου οχυρου...
Η οριστικη παραδοση..
Και καθως αυτος στεκεται στο μεταιχμιο εμφανιζεται ο αγγελος του ...
Τον πλησιαζει σιωπηλα στον ωμο και του χαριζει ενα ουρανιο χαμογελο...
Ακουμπαει στην παλαμη του ενα ολοφωτο αστερι και φευγει...
Και τοτε...
Το σκοταδι του ξεθωριαζει ...
Η καρδια του ξαναβρισκει ρυθμο...
Η ψυχη του παραμενει ατοφια ...
Και δαιμονας αυτης της νυχτας εχει πεθανει...

14/9/09

Serendipity...


Ενα τυχαιο καλοτυχο συμβαν...
Γεννησε την γνωριμια...
Μια τυφλη συζητηση ...
Γεννησε το ενδιαφερον...
Το ανακατεμα των σκεψεων...
Γεννησε το σεβασμο...
Η ανακαλυψη των σημειων ...
Γεννησε την ελπιδα...
Το ανασηκωμα του πεπλου ...
Γεννησε την εμπνευση...
Η πιστη της σε αυτον...
Γεννησε τον ποιητη...
Ο ερωτας του για αυτην ...
Γεννησε την νεραιδα...
Οι στιγμες τους...
Γεννησαν την μαγεια...
Ο φοβος τους ...
Γεννησε την αναζητηση...
Η αναζητηση ...
Γεννησε την αποσταση...
Η αποσταση...
Γεννησε μια κλωστη...
Η κλωστη καθως τεντωνοταν...
Γεννησε την αντοχη...
Η αντοχη καθως δοκιμαζοταν...
Γεννησε την πεποιθηση...
Οτι η κλωστη θα δενει τις ψυχες τους μαζι ασχετα με το πως θα εξελιχθει η πλοκη της ιστοριας ....

Και ολα αυτα αποροια ενος καλοτυχου τυχαιου γεγονοτος ...

Δωστε λοιπον προσοχη στα μικρα τυχαια συμβαντα της ζωης σας...
Ισως αξιζουν πολλα...
Μερικες φορες τα μεγαλα στην ζωη μας ξεκινανε απο τυχαιες κινησεις και κρυβονται πισω απο ασημαντες λεπτομερειες...
Serendipity ...

10/9/09

Τυφλοι οδηγοι...




Κοιτα ποιους διαλεξαμε...
Αραγε ειμαστε αφελεις?
Αραγε ειμαστε απελπισμενοι?
Η μηπως ειμαστε πια τοσο τραγικα αδιαφοροι?
Στωικοι θεατες της συνεπειας του λαθους μας...
Κοιτα ποιους διαλεξαμε...
Επαγγελματιες καιροσκοπους ...
Με αναισθητοποιημενες συνειδησεις...
Αριστους γνωστες της τεχνης του παρασιτισμου...
Γαντζωμενους απο το βυζι της εξουσιας ...
Τρεφονται απο το αιμα και τον ιδρωτα των αλλων...
Κοιτα ποιους διαλεξαμε ...
Ευρηματικους παραμυθαδες με ανεξανλτητο ρεπερτοριο...
Τυμβωρυχους με αγγελικα προσωπεια...
Αδιστακτους και αποφασισμενους...
Να χαιδευουν με ψεμματα και να εξαγοραζουν με χρηματα...
Οτι τους αντιστεκεται ....
Κοιτα ποιους διαλεξαμε ...
Ευφυεστατους λαοπλανους...
Καλοδουλεμενα γραναζια στην μηχανη του υπερκερδους...
Με αορατα αφεντικα που τους κουνανε τα νηματα...
Αψυχες μαριονετες που υποκλινονται μπροστα σε καλα αμοιβομενους χειροκροτητες...
Και η παρασταση συνεχιζεται προς τερψιν των αδαων...
Κοιτα ποιους διαλεξαμε...
Σαρκοφαγα οντα ...
Ορνια που καραδοκουν να κατασπαραξουν το πτωμα του ηττημενου...
Μοναχικα τσακαλια χωρις καμια φιλικη η συντροφικη διαθεση ...
Συνδαιτυμόνες στο τραπεζι της εξουσιας...
Αδηφαγοι κολακες...
Σφετεριστες του θρονου στο βασιλειο της ματαιοδοξιας...
Κοιτα ποιους διαλεξαμε ...
Συγχρονους Ιουδες ...
Με υψηλα κασε προδοσιας...
Δειλους εκμαυλιστες...
Που ξερνανε διθυράμβους πανικου...
Και εξαπατουν την ελπιδα...
Για να την απαγχονησουν μετα την πυρκαγια στο τελευταιο δεντρο...

Και εμεις ...
Σαν νεοι Ικαροι τους ακουλουθουμε σε αυτην πορεια...
Πορεια προς τον ηλιο φορωντας χαρτινα φτερα...
Χαραγμενη πορεια προς την αναποφευκτη πτωση...
Με μια διεστραμμενη αυτοκαταστροφικη λογικη...
Ακολουθουμε αυτους που διαλεξαμε ...
Τους τυφλους οδηγους μας...

8/9/09

Δωρο ενα χαμογελο...(fairy's gift)




To φως του ηλιου εισεβαλε στο δωματιο απο το ανοιχτο παραθυρο!
Ο ποιητης πεταχθηκε απο τον υπνο του τρομαγμενος...
Παντα τον τρομαζε το φως ,ποσο μαλλον τωρα...
Ουτε που θυμοταν απο ποτε ειχε να ανοιξει αυτο το παραθυρο...
Μαλλον χρονια πολλα χρονια...
Ισως τοσα πολλα που μεχρι χθες το θεωρουσε απλα μια τεχνοτροπια του τοιχου...
Εκεινη ομως απο εχθες αγνοουσε επιδεικτικα τις παρακλησεις του να μεινουν στο σκοταδι...
"Δεν ηρθα εδω για να γινω κομματι της σκοτεινιας σου"του ειπε με αυστηρο υφος
"Μα δεν ξερω αν θα μπορεσω να το αντεξω ,παει τοσος καιρος πια .."της αντετεινε...
"Τοτε δεν μας μενει παρα να το διαπιστωσουμε" του απαντησε χαμογελωντας...
Η ευθραυστη σιλουετα της νεραιδας κινηθηκε αερινα προς το τραπεζι!!!
Περασε το χερι της πανω απο τα δυο μεγαλα κηροπηγια και τα κερια αναψανε με ενα μαγικο τροπο...
"Ας αρχισουμε απο αυτο το μικρο φως για να παμε στο μεγαλυτερο "ψιθυρισε φανερα ικανοποιημενη με τον ευατο της..

Ο ποιητης σιγα σιγα αρχιζε να συνηθιζει το νεο φωτεινο περιβαλλον που του ειχε επιβαλλει η νεραιδα του...
Κοιταξε διπλα του την αδεια θεση στο κρεβατι και χαμογελασε ...
"Μαγικα πλασματα"σκεφτηκε χαμογελωντας"Ερχονται και φευγουν!!! Σιγουρα δεν μπορεις να τους εχεις εμπιστοσυνη!!"
Στο μυαλο του ειχε μπερδεμενες εικονες απο την χθεσινη νυχτα ...
Ετσι γινεται παντα οταν ενα μαγικο πλασμα αποφασιζει να επισκεφτει ενα κοινο θνητο...
Προκαλει φευγοντας μια γλυκια συγχυση και στο μυαλο σου μενουν αυτα που θελει το ιδιο να σου εντυπωθουν...
Ετσι ενιωθε και αυτος τωρα ...
Θυμοταν το φως των κεριων ,θυμοταν την φωνη της που ακουγοταν σαν θεσπεσιο τραγουδι και θυμοταν οτι τον ειχε παρασυρει να χορεψει...
Ειχε πανω απο δεκαπεντε χρονια να χορεψει...
Τοσο αδεξιος και αυτη τοσο υπομονετικη...
"Φως ,γλυκα συναισθηματα, ονειρικες μελωδιες τι αλλο να ζητησει κανεις?"
Η νεραιδα δεν του μιλησε εφερε το προσωπο του κοντα στο δικο της και το φυσηξε απαλα...
Ο αερας εμεινε για λιγο επανω του λες και ηθελε λιγη ωρα για να λειτουργησει η θεραυπευτικη του επιδραση...
Αμεσως μετα ο ποιητης ενιωσε σαν ολες οι θλιψεις του κοσμου να ειχαν πεθανει...
Αισθανοταν μια πρωτοφανη αισιοδοξια και προς μεγαλη του εκπληξη χαμογελουσε μετα απο αρκετο καιρο...
"Αυτο ειναι το πρωτο μου δωρο σε σενα" του ειπε η νεραιδα "το χαμογελο"
Ο αντρας την κοιτουσε αποσβολωμενος..
Του εκανε ενα τοσο απλο δωρο και ομως αυτος αισθανοταν σαν να του ειχαν χαρισει ολο τον κοσμο!!!
"Και ποια ειναι η τιμη του?Τι πρεπει να κανω η να πληρωσω για αυτο?"την ρωτησε γεματος αγωνια ...
Η νεραιδα γελασε δυνατα ,ξαναεφερε το προσωπο της κοντα στου ποιητη και τον φιλησε στο μετωπο...
"Αγαπημενο μου θλιμμενο πλασμα, στα δωρα δεν ρωτανε την τιμη τους δεν το ξερεις ?"
"Μα"καταφερε να ψελλισει αυτος" εγω εχω μαθει οτι τιποτα δεν ειναι δωρεαν ,εχω μαθει να ματωνω για οτι ονειρευομαι να αποκτησω και στο τελος κανεις δεν μου εχει χαρισει τιποτα μεχρι τωρα.."
H νεραιδα ακουμπησε το δαχτυλο της στα χειλη του ποιητη κανοντας τον να σωπασει..
"Μην θεωρεις αυτα που εχεις μαθει ως δεδομενα,υπαρχει ενας κοσμος που αυτα που ξερεις δεν ισχυουν και μαθε να δεχεσαι οταν καποιος θελει να σου δωσει"
Αμεσως μετα ακουστηκε ενας κροτος και νεραιδα πεταξε εξω απο το δωματιο ανοιγοντας το χρονια κλειστο παραθυρο ...
Αυτο ηταν και το τελευταιο που θυμοταν...
Σηκωθηκε και κατευθυνθηκε προς την κουζινα για να φτιαξει καφε ...
Στο διαδρομο αλλαξε την ημερομηνια στο ημερολογιο...
8 Σεπτεμβρη ...
Το γυρισε απο την αλλη για να διαβασει το στιχακι που εγραφε ..
Τα ματια του ανοιξαν απο την εκπληξη
Το χαρτακι του ημερολογιου ειχε ενα πολυ γνωριμο τετραστιχο...

Εχθες το βραδυ μου κανες δωρο ενα χαμογελο
Και απορημενος σε ρωτουσα την τιμη του
Και εσυ με φιλησες στο μετωπο και γελασες
Μου πες στα δωρα δεν ρωτανε την τιμη τους...

"Καλημερα νεραιδα μου" φωναξε στον αερα χαμογελωντας "καλως ορισες στην ζωη μου"...

5/9/09

Aναμονη...


Το ηξερα οτι θα ερχοντουσαν στιγμες σαν και αυτη...
Στιγμες ησυχιας ...
Στιγμες αναμονης...
Και καθως οι αναμνησεις τρεχουν να ξεφυγουν ,εγω κλεινω με δυναμη και αυτο το βιβλιο...
Ατενιζω για αλλη μια φορα την γαλαζια κυρα που αταραχη απλωνεται μπροστα μου...
Αλλα αυτη την φορα οσο σιγουρος ειμαι οτι ειμαι μονος μου...
Αλλο τοσο ειμαι σιγουρος πια οτι καποια στιγμη θα ερθεις...
Προς το παρον ομως απολαμβανω την γαληνη πριν την καταιγιδα του ερωτα σου...
Αυτη την γλυκια σιωπη που καλυπτει την αδημονια μου...
Κανενας ηχος ακομα δεν διακοπτει την σιωπη μου...
Και ομως χρειαζομαι παρεα αυτη την στιγμη...
Παταω το play στο cd και οι νοτες γινονται η συντροφια μου...
Ακουω τους στιχους που θα αφιερωσουμε ...
Aκουω τις μουσικες που θα ταξιδεψουμε ...
Και για μια ακομα φορα χανομαι στις σκεψεις μου...
Καποιος σοφος ζητιανος μια φορα μου ειχε πει οτι οταν βρισκεις την αληθινη αγαπη αυτη λειτουργει σαν ελατηριο...
Ενα ελατηριο που πεταει εξω ακομα και απο το πιο σκοτεινο φρεατιο που μπορει να εισαι παγιδευμενος!!!
Παραξενος αγγελιοφορος...
Που τωρα κατανοω τα λεγομενα του...
Τωρα που πλησιαζει η δικη μας ημερα..
Πρωτη φορα ειμαι σιγουρος...
Ειμαι τοσο σιγουρος.. οσο ειμαι οταν βλεπω οτι μαυριζει ο ουρανος οτι θα κλαψουν τα συννεφα...
Νιωθω οτι οι μερες που ενιωθα αποκομμενος ειναι παρελθον...
Η πληγη απο αυτην την σκουριασμενη λεπιδα επιτελους κλεινει...
Κλεινει και επουλωνεται...
Γιατι σιγα σιγα ξαναβλεπω το φως ...
Και αν εχεις ριξει ολα τα δακρυα του κοσμου μεχρι να συναντηθουμε μην λιγοψυχας...
Γιατι διαμεσου του πονου θα αναστηθει το νεκρο μου συναισθημα και θα σου χαρισει ενα ταξιδι στην ακρη του ουρανιου τοξου...
Σε ενα γαληνιο μερος που κανεις δεν θα μπορει πια να μας βρει...
Σε ενα επιγειο παραδεισο που κανεις δεν θα μπορει να μας κανει κακο...
Μονο κανε γρηγορα...
Σε περιμενω...
Ειναι ωρα η θαλασσα να ανοιξει τους διαδρομους της για να βρεις τον δρομο...
Και καπου στην μεση να εισαι σιγουρη οτι θα βρεις το χερι μου να πιαστεις ...
Γιατι η αιωνιοτητα μας χρωσταει μια λυση ...
Μας χρωσταει μια ευκαιρια να εχουμε ο ενας τον αλλο...
Και θα μας εξοφλησει...
Μετα απο τοσα λαθη ...
Μετα απο τοσους αψυχους και αδιαφορους ερωτες...
Μετα απο τοσα ασκοπα ξενυχτια...
Μετα απο τοσο πονο...
Θα εισαι εδω και επιτελους...
Θα αφησω την ζωη μου μες τα χερια σου...
Θα διωξεις απο πανω μου το σκοταδι της νυχτας...
Θα ακουσω το γελιο σου...
Θα γευτω την γλυκοπικρη γευση των δακρυων σου καθως θα φιλαω τα μαγουλα σου...
Και επιτελους θα εχει ερθει η στιγμη...
Η στιγμη που θα σε αγκαλιασω...
Εκεινη την στιγμη...
Tο πεπρωμενο μας θα εχει διορθωθει...
Και η αναμονη θα εχει τελειωσει...