Look in the mirror...

Διεσχισα το δωματιο με αργα βηματα και σταθηκα απεναντι απο τον καθρεφτη...
Εχουν περασει χρονια απο τοτε που το εκανα τελευταια φορα...
Εγω και αυτος ειμαστε γνωστοι και δηλωμενοι εχθροι...
Ενα ποταπο οργανο τονωσης της ανθρωπινης ματαιοδοξιας τον θεωρουσα...
Ενα κοινο κλεφτη στιγμων...
Σημερα ομως λιγο πριν αλλαξει αυτος ο χρονος ενιωσα την αναγκη της αναμετρησης...
Γιαυτο και στεκομαι αποφασιστικα μπροστα του ...
Ο αγνωστος που μου μοιαζει απεναντι μου με κοιταζει επιμονα...
Βλεπω μεσα στα ματια του το προσωπο μου να γεμιζει ρωγμες και μεσα απο αυτες να διεισδυει στο μυαλο μου...
Ουρλιαζω και κλεινω τα ματια μου καθως τρυπαει τα τοιχωματα του μετα γαμψα του νυχια...
Οταν τα βλεφαρα μου ανοιγουν τον βλεπω να κραταει στα χερια του το ονειρο και τον φοβο...
Με μια κινηση και ενα ειρωνικο μειδιαμα τα πεταει με δυναμη στο πατωμα και γινονται κομματια...
Σαστισμενος κοιταζω μπροστα στα ποδια μου τα ονειρα και τους φοβους μου κομματιασμενα ..
Μηχανικα σκυβω αλλα δεν ξερω τι θελω να μαζεψω ..
Σαν υπνωτισμενος κοιταω τα εσωψυχα μου που κοιτωνται στο εδαφος...
Το ειδωλο μου στον καθρεφτη δεν σκυβει...
Καθεται ακουμποντας τον ωμο του στην ασημενια κορνιζα και μεσα στα φιδισια ματια του μπορεις να διακρινεις την διασκεδαση που του προκαλει το διλημμα μου...
Αλλα η αμηχανια μου δεν κραταει για πολυ ...
Με αποφασιστικες κινησεις αρχιζω να μαζευω ενα ενα ολα τα κομματια ...
Και τα ονειρα και τους φοβους ...
Γιατι το αθροισμα τους ειναι ο χαρακτηρας μου...
Γιατι η αλληλεπιδραση τους ειναι που με κραταει ζωντανο ...

Οχι δεν θα δωσω την χαρα στο ερπετο που στεκεται απεναντι μου να μαζεψω μονο τα ονειρα...
Τους φοβους μου θελω να τους νικησω οχι να τους προσπερασω...
Και δεν δεχομαι αυτο το ευκολο δωρο με το αγνωστο τιμημα...
Και αν για το τελος αυτης της χρονιας μια αμαρτια πρεπει να χρεωθω, δεν θα ειναι αυτη της υπεκφυγης,θα ειναι αυτη του φονου...
Παιρνω μια πετρα και την πεταω με δυναμη στο καθρεφτη...
Με ενα εκκωφαντικο θορυβο το βαρυ αντικειμενο γινεται θρυψαλα και πεφτει σαν χαρτοπολεμος μπροστα στα ποδια μου...
Σηκωνομαι ορθιος και παιρνω μια βαθια εισπνοη...
Μολις εγινα φονιας του γυαλινου ειδωλου μου...
Το σκοτωσα πηγαινοντας κοντρα σε προληψεις,προκαταληψεις και δεισιδαιμονιες...
Τα μικρα κομματια του γυαλινου εαυτου μου φωναζουν για τα επτα χρονια κακοτυχιας που λεει ο μυθος οτι θα εχω...
Εγω παλι ,το μονο που βλεπω ειναι το ερπετο...
Το ερπετο που ζουσε μεσα σε αυτο τον καθρεφτη για να δηλητηριαζει τις ομορφες σκεψεις...
Αλλα δεν ζει πια ,γιατι μολις το εκανα κομματια...

Λαβυρινθος...

Περασα την μεγαλη σιδερενια πορτα σχεδον βουρκωμενος...
Ο δαυλος που κρατουσα στο χερι μου σχεδον εκαιγε το προσωπο μου ...
Τον απομακρυνα λιγο και πηρα μια βαθια εισπνοη ...
To φως του φανερωσε το γνωριμο στενο περασμα...
Την αφετηρια ...
Καθε χρονο αυτες τις μερες που ολοι γιορταζουν και ειναι με τους αγαπημενους τους ,εμενα με πετανε σε αυτο το λαβυρινθο...
Καθε χρονο το ιδιο βασανιστηριο..
Περιπλανιεμαι για μερες μεσα στα στενα δρομακια χωρις να καταληγω πουθενα...
Και οταν τελικα με βγαζουν οι γιορτες εχουν τελειωσει και η ζωη εχει επανελθει στους γνωστους ρουτινιαρικους ρυθμους της...
Δεν ξερω γιατι...
Αγνοω το λογο...
Κατι κακο πρεπει να εχω κανει για να μην μου επιτρεπεται να ζησω μερες αγαπης..
Και συχνα με πιανει το παραπονο γιατι σκεφτομαι οτι θα μπορουσαν απλα να με απομωνονουν ...
Το να με βαζουν σε ενα λαβυρινθο να περιπλανιεμαι με κανει να αισθανομαι σαν ποντικι στο πειραμα καποιου παρανοικου επιστημονα...
Και εχω μονιμα αυτη την αισθηση του πειραματοζωου...
Και συνηθως το πειραματοζωο οταν δεν εχει να προσφερει κατι αλλο στο ονομα της επιστημης πεθαινει...
Αυτη μαλλον θαναι και η καταληξη...
Απλα παιρνει καποιο χρονο γιατι καποιος εκτελει ενα σαδιστικο τελετουργικο...
Τα δυο τελευταια χρονια δεν προσπαθησα να βρω καν την εξοδο,περπατησα λιγο βρηκα μια καλη γωνια και περιμενα μεχρι να με βγαλουν...
Καμια προσπαθεια, κανενας κοπος...

Το συζητησα μετα απο μερες με τον σοφο και η απαντηση του με εκανε να αισθανθω τυψεις για την μη προσπαθεια.
-'Εχεις σκεφτει ποτε την αλλη οψη του νομισματος;"με ρωτησε
Στα ματια σου η τοποθετηση σου τις μερες των εορτων στο λαβυρινθο ειναι τιμωρια ...
-'Ε τι αλλο μπορει να ειναι , πεταχθηκα
-Εχεις σκεφθει ποτε οτι μπορει να υπαρχει κατι εκει που εχεις επιλεγει να ανακαλυψεις;Κατι που μπορει να ειναι για το καλο;
-Oχι του απαντησα μπερδεμενος
-Για σκεψου το και αυτη την χρονια κανε μου την χαρη να προσπαθησεις.

Η συζητηση αυτη μου δημιουργησε ενα περιεργο κραμα συναισθηματων...
Στο παραπονο και το θυμο ηρθαν και προστεθηκαν η περιεργεια και η ελπιδα..
Και αυτη την στιγμη που ειμαι στην αφετηρια ξερω τι θα κανω...
Θα το μετασχηματισω σε ενεργεια και θα προσπαθησω να βρω την εξοδο...
Ξεκινησα ακολουθωντας το αριστερο μονοπατι,αυτο κανω παντα απο ενστικτο οταν πρεπει να επιλεξω μεταξυ δυο δρομων.
Προχωραω και καθως ζυγιζω την επομενη μου αποφαση μια παραξενη ιδεα με επισκεπτεται...
Αμα ειναι σχεδιασμενος ο λαβυρινθος ετσι ωστε να πρεπει να βρω κατι τοτε η λυση του θα πρεπει να εχει σχεση με μενα ...
Επιταχυνω το βημα μου ...
Κανω την διαδρομη ετσι σαν να σχεδιαζω με τα ποδια μου το νουμερο 16...
Την ωρα που κλεινει ο κυκλος του εξι βρικομαι μπροστα σε μια ασημενια πορτα!
Αυτη ηταν η λυση...
Θελω να ουρλιαξω απο την χαρα μου αλλα για καποιο λογο δεν μπορω...
Μπροστα στην πορτα υπαρχουν δυο κουτια και επανω τους ενα γραμμα ...
Γονατιζω παιρνω το γραμμα στα χερια μου και το ανοιγω ...

"Μπραβο σου !Νικησες τους προσωπικους δαιμονες και φοβους και περασες το λαβυρινθο!Η ανταμοιβη σου ειναι ενα απο τα δυο κουτια που βρισκονται μπροστα σου.Πριν επιλεξεις πρεπεις να ξερεις καποιες μικρες λεπτομερειες.Στο ενα κουτι υπαρχει ενα λυχναρι,διαλεγοντας το θα πραγματοποιησεις τρεις υλικες προσωπικες ευχες!Αλλα προσεξε οτι αποκτησεις δεν θα μπορεις να το μοιραστεις.Θα ειναι απολυτα και μονο δικο σου! Στο αλλο κουτι υπαρχει ενα ραβδι ,με αυτο μπορεις να πραγματοποιεις τρεις επιθυμιες των γυρω σου .Προσεξε ομως!Μονο των αλλων ,ποτε δικες σου.Η επιλογη ειναι δικη σου!'

Κοιταξα προς τον ουρανο και χαμογελασα ...
Πηρα το κουτι με το ραβδι και το ανοιξα...
Λιγο πριν το παρω στα χερια μου η φωνη του διαβολου που κρυβω μεσα μου φωναξε"Παρε το αλλο ηλιθιε, μπορει κανενας να μην σου αναγνωρισει την αξια αυτου που θα του δωσεις,παρε το λυχναρι βλακα...'
Χαμογελασα και δεν εδωσα σημασια...
Αποφασιστικα πηρα το ραβδι καi βγηκα απο τον λαβυρινθο...
'Ολη μου η περιουσια σε αυτη τη ζωη,ειναι τα συναισθηματα που εισπρατω οταν δινω την ψυχη μου...Τι να τον κανω τον υλικο παραδεισο αμα δεν μπορω να τον μοιραστω;"

Καλα Χριστουγεννα σε ολους σας! Ευχομαι το αστερι των Χριστουγεννων να φωτισει της ψυχες σας και τις ζωες σας!
Και μην ξεχνατε...
Να νοιαζεστε ,να μοιραζεστε και να δινετε την αγαπη σας χωρις να σας το ζητησουν και χωρις να περιμενετε ανταλλαγματα...
Γιατι μονο τοτε εχει αξια ....Χρονια πολλα..

Ταξιδιαρικα πλοια...

Eλα να κατσουμε σε αυτη την ακρη του λιμανιου...
Στο ειχα εκμυστηρευθει σε καποια στιγμη αδυναμιας πως μονο εδω ηρεμω...
Γιαυτο μην μου χαλας χατηρι αποψε...
Μοιρασου μαζι μου αυτο τον μικρο καβο και ελα να γεμισουμε την ψυχη μας γαλαζιο...
Την λατρευω αυτη την γωνια...
Παντα εδω ερχομαι ...
Και στις καλες και στις ασχημες στιγμες...
Ποσο καλα πρεπει να με ξερει...
Ποσα μυστικα μου και ποσα παραπονα μου εχει κρατησει κρυφα τοσα χρονια...

Θυμαμαι πριν αρκετο καιρο ειχα ερθει εδω σε στιγμη χαρας...
Με την αισιοδοξια μου να φτανει ως τα συννεφα και δυο τσεπες γεματες ονειρα...
Ετοιμος και σιγουρος για να ταξιδεψω σε ολους τους ωκεανους της ζωης!
Ανεβηκα σε ενα ταξιδιαρικο πλοιο και ξεκινησα...
Αλλα με τον καιρο εμαθα οτι μερικα σημεια της θαλασσας ειναι τοσο βαθια και αφιλοξενα που δεν μπορεις να τα νικησεις...
Σε προσγειωνει ανωμαλα η γαλαζια κυρα και αν επιμεινεις σε ξερναει ναυαγο στην πρωτη αφιλοξενη ξερα που θα βρει...

Θυμαμαι οταν ξεκινησα ο αερας ηταν ευνοοικος ...
Φυσουσε γλυκα και απαλα σπρωχνοντας με προς το ηλιολουστο νησι των ονειρων μου.
Μεθυσμενος ομως απο την χαρα αγνοησα τα μικρα μαυρα συννεφακια στο βαθος...
Και αυτα αργα και σταθερα μαζευτηκαν και δημιουργησαν καταιγιδα...
Οταν ξεκινησε με βρηκε σε πληρη αποδιοργανωση...
Αδαης ,απροετοιμαστος και γυμνος περασα απο μεσα της...
Επεζησα αλλα ναυαγησα...

Θυμαμαι καποια στιγμη θυμωσα με το Θεο..
Ουρλιαξα για ελεος, εκλαψα για την αδικια..
Του ζητησα να μου δειξει τον δρομο που εχασα η ενα αλλο καινουργιο...
Αλλα ματαια...
Κανεις δεν απαντησε ουτε στις εκκλησεις μου ,ουτε στις υβρις μου...
Οποτε στηλωσα τα πληγωμενα μου ποδια και ξεκινησα...
Περιπλανηθηκα σε πελαγη μοναξιας και φοβου,εχασα καθε ελπιδα και καθε νοημα...
Αλλα δεν σταματουσα να προσπαθω...
Ισως γιατι ενιωθα πως αμα σταματησω θα πεθανω...
Πες απο φοβο, πες απο αναγκη,πες απο πεισμα ,εγω συνεχιζα...

Σε καποια στιγμη βρηκα την δυναμη και ξαναβγηκα στην στερια...
Και ηταν η στιγμη που καταλαβα οτι εγω ελεγχω και διαμορφωνω το πεπρωμενο μου...
Καμια μοιρα δεν παιζει ρολο...
Η μοιρα ειναι μια φτηνη δικαιολογια για τους αδυναμους...
Τους αδυναμους και τους δειλους...

Θα μου πεις γιατι στα λεω ολα αυτα σημερα;
Γιατι αποψε νιωθω αδυναμος ...
Ισως να αισθανομαι οτι μπορει να δειλιασω ...
Αλλα μην φοβασαι,στιγμη ειναι και θα περασει...
Γιατι τωρα πια, εχω το εφοδιο της γνωσης...
Και ξερω...
Ξερω οτι σε καποια στιγμη θα μπουμε σε ενα απο αυτα τα ταξιδιαρικα πλοια και θα φυγουμε...
Το διαισθανομαι οτι μετα απο αυτη την περιοδο της αναμονης θα ερθει η ωρα μας..
Η ωρα να πεταξουμε ψηλα και να κατακτησουμε καθε στοχο...
Θα δεις ...
Θα τον δαμασουμε αυτον τον αγριο ανεμο και θα ανοιξουμε τα πανια μας για την νεα μας Ιθακη...
Και αυτη την φορα θα φτασουμε...
Πιστεψε με...
Εμεις και μονο εμεις θα καθορισουμε το μελλον μας...
Γιαυτο αποψε που νιωθω αδυναμος κρατα με μεχρι να ξημερωσει...
Το χάραμα δεν έχει μνήμη...
Όλα τα παίρνει η νύχτα...
Και αυτα τα ταξιδιαρικα πλοια...

Στον δικο μου κοσμο...

Το μυαλο μου ανα τακτα χρονικα διαστηματα κυοφορει ενα κοσμο διαφορετικο...
Ενα παραξενο και ομορφο κοσμο...
Καποιες στιγμες αποτυπωνω το αποτελεσμα αυτης της κυοφοριας στο χαρτι και το μοιραζομαι..
Ξεπηδουν τοτε απο την πενα μου νεραιδες ,ξωτικα ,πριγκιπισσες και ενα σωρα αλλα ονειρικα πλασματα...
Σχηματιζουν ενα παραμυθι και ξεκινανε το ταξιδι τους...
Και εγω τοτε αδειαζω και ικανοποιημενος περιμενω την επομενη φορα ...
Πολλοι που διαβαζουν με ειπαν νεραιδοπαρμενο, αλλοι παλι χαζορομαντικο..
Αλλα αυτο καθολου δεν με ενοχλει γιατι αυτο ακριβως θελω να ειμαι...
Ενας αλαφροισκιωτος νεραιδοπαρμενος που λεει ομορφες ιστοριες και παραμυθια...
Παραμυθια που χαριζουν στιγμες αθωοτητας...
Μια αθωοτητα που η καθημερινοτητα σε εχει κανει να θαψεις βαθια μεσα σου...

Και ξερω οτι εσυ καταλαβαινεις...
Αγαπας τα παραμυθια που πλαθω...
Γιατι εισαι μερος τους...
Γιατι εισαι κομματι του δικου μου κοσμου...
Νεραιδα,βασιλισσα...
Τοποθετημενη στο θρονο της ονειροχωρας μου...
Μιας χωρας ζωγραφισμενης απο τα πιο ομορφα χρωματα...
Με μυρωδιες απο τα πιο ευωδιαστα λουλουδια...
Με ανειπωτες ορχηστρικες μελωδιες απο ονειρικα πλασματα...
Μια χωρα υπεροχων ονειρων...
Ξερω πως αμα κλεισεις τα ματια σου μπορεις να την δεις...
Ξερω πως με το μυαλο σου και μεσα απο τις περιγραφες μου εχεις ταξιδεψει ηδη πολλες φορες σε αυτην..
Eκει στην ονειροχωρα μου...
Εκει που πραγματικα θα θέλαμε να ζούμε...
Εκει που δυναμη θα αντλούμε μονο απο τα καλα αισθηματα και την αγαπη...
Εκει που ο πιο αγαπημενος νομος θα ειναι οτι πρεπει να δινεις πισω οσα παιρνεις απο τους συναθρωπους σου..
Νομοι ισοτητας και ανιδιοτελειας που μονο σε χωρα με βασιλισσα μια νεραιδα θα μπορουσαν να υπαρχουν...

Ξερω οτι χορτασες πια απο την καταχνια ,την μιζερια και την κακια που αντιμετωπιζεις καθημερινα...
Και οτι αυτα τα μαγικα μερη της χωρας μου σου φαινονται ολο και πιο θελκτικα...
Γιαυτο λοιπον παψε να μεψιμοιρεις και αφεσου στο παραμυθι ...
Αφησε το να κατακλυσει την καρδια σου..
Καταφερε να κανεις την λογικη του μυαλου σου να το καλοδεχτει...
Και ζησε καθε του λεπτο με τα ματια της ψυχης σου...
Και οταν οι καλοθελητες της ρουτινας θα προσπαθουν να σκοτωσουν τον ρομαντισμο σου μην φοβασαι...
Εγω θα ειμαι εκει ...
Θα παιρνω το μικρο σου χερακι στο δικο μου και θα σου εξιστορω αλλη μια ομορφη ιστορια...
Μην ανησυχεις ...
Εχω παρα πολλες να σου πω...
Γιαυτο τις στιγμες που το μαχαιρι της πραγματικοτητας θα σκιζει τον καμβα της φαντασιας μην τρομαξεις...
Θα ειναι προσωρινο...
Τιποτα δεν μπορει να σε πλησιασει ...
Εχω φτιαξει τοσο μεγαλες αμυνες που κανενας εισβολεας δεν θα σε πειραξει στον δικο μου κοσμο...

Δειξε μου....

Δειξε μου την ελπιδα και θα σου δειξω τους φοβους μου...

Δειξε μου ενα τροπο να τους αντιμετωπισω και θα σκοτωσω την φιλοδοξια μου...

Δειξε μου την αξια για καθε σωστη μου επιλογη και θα σου δειξω ενα ανιδιοτελες προσωπο...

Δειξε μου πως να διαχειριζομαι την χαρα για να νιωσω την πολυτελεια του να εισαι ολοκληρωμενος...

Δειξε μου πως να δημιουργω απο την λυπη μου και θα προσπαθησω μεσω αυτου να γινω ενας καλυτερος ανθρωπος...

Δειξε μου πως θα μπορω να συγχωρω χωρις η μνημη μου να ειναι εμποδιο και θα γινω πιο δικαιος...

Δειξε μου πως να αναψω μια μεγαλη φωτια και θα πεταξω μεσα της ολα τα αχρηστα κομματια του εαυτου μου...

Δειξε μου την χωρα των ονειρων σου και εγω θα γινω η ονειροπαγιδα που θα φυλακισει τον δαιμονα των ονειρων σου...

Δειξε μου τις αναγκες σου για να νιωσω ευλογημενος για τις προσφορες μου...

Δειξε μου την μουσικη του γελιου σου για να μπορεσω να διορθωσω τις φαλτσες νοτες της ψυχης μου..

Δειξε μου πως μπορεις να αγαπας την ασχημια και θα ειμαι ευγνωμων για την ομορφια που μου χαριστηκε απλοχερα...

Δειξε το δρομο να ερθω σε σενα που αγαπαω και δεν θα ξαναψαξω ποτε και για τιποτα...

Δειξε μου το σπιτι που θα χτισουμε ολοφωτο μεσα στην νυχτα και θα διωξω τον εθελοτυφλισμο και την μιζερια ...

Δειξε μου πιστη και εγω θα πολεμησω για σενα...

Δειξε μου εμπιστοσυνη και δεν θα σε αφησω ποτε μονη σου...

Δειξε μου αγαπη και εγω θα ζησω για σενα ...

..Αποψε βαζω εγω τον ηρωα ,διαλεξε εσυ την εποχη...Και ασε την ζωη να μεριμνησει για την πλοκη του σεναριου...

Για την Δ.......

Μεταμορφωσεις...

Και οταν εμφανιστηκες με την μορφη προστατευτικου αετου για να με προειδοποιησεις οτι βαλλεται η φωλια μου σαστισα...
Γιατι για τετοιο δεν σε ειχα..
Πολλα τα δειγματα και απειρα τα μικρα κομματια που αφηνα επιτηδες χαμενα για να μην ολοκληρωθει το παζλ που μου εδειχνε τι πραγματικα εισαι...
Γιατι απο την αρχη το ηξερα το αποτελεσμα...
Απλα ελπιζα οτι αυτη την φορα θα εκανα λαθος...
Την μισω την σιγουρια.Κανω τα παντα για να αποφευγω να την νιωθω...
Με κανει οκνηρο και μαλθακο..
Ομως οσο και αν δεν το ηθελα, γιαυτο το συγκεκριμενο θεμα ημουν σιγουρος...
Οτι αετος δεν ησουν...
Αρα αυτη η ξαφνικη σου μεταλλαξη εκρυβε καποιου ειδους απατη...
Το ξυπνητηρι της διαισθησης μου χτυπησε σαν τρελο ζητωντας μου επιμονα να ξυπνησω...
Κανοντας του την χαρη, αφησα τα ματια μου να ανοιξουν και το μυαλο μου να ανακτησει τις κανονικες του ταχυτητες...
Και τοτε τις ειδα ολες.. .
Αυτες που μεχρι που μεχρι εκεινη την στιγμη απεφευγα να δω εθελοτυφλωντας...
Ολες τις μεταμορφωσεις σου...
Στην αρχη σε ειδα να εισαι σαν παγωνι...
Που ανοιγει την πολυχρωμη ουρα του και περπαταει καμαρωτο για εντυπωσιασει τους παρευρισκομενους που το παρακολουθουν...
Δεν εχει τι αλλο να δειξει ομως και γρηγορα η προσοχη των θαμωνων στρεφεται αλλου..
Εκνευρισμενος απο την ελλειψη προσοχης μεταμορφωνεσαι σε κισσα...
Ζηλιαρα και κλεφτρα...Που ποθει οτι της γυαλιζει...
Αλλα ξερεις οτι δεν μπορεις να κλεψεις χωρις να πιαστεις γιατι οι κισσες δεν ειναι εξυπνες οποτε ...
Αλλαζεις και παλι την μορφη και γινεσαι αλεπου ...
Πονηρη και ραδιουργα...Πλησιαζεις το αντικειμενο του ποθου σου και αρχιζεις μεθοδικα να υφαινεις την πλεκτανη...
Κερδιζεις την εμπιστοσυνη και το θαυμασμο λεγοντας ψεματα και ανακριβειες..
Πιανω τον εαυτο μου να σαστιζει και να απορει με το ποσο εξυπνο τροπο χρησιμοποιεις για να με διαβαλλεις...
Κανονικη αλεπου...
Αλλα ξερεις οτι μονο με την δικη μου φθορα δεν θα αποκτησεις αυτο που επιθυμεις, οποτε αποφασιζεις οτι πρεπει να παρεις δραστικα μετρα...
Και γινεσαι φιδι..
Δηλητηριωδες και υπουλο...
Μηχανορραφεις και περιμενεις την καταλληλη στιγμη για να χτυπησεις ...
Την στιγμη που θα εισαι καλυμμενος απο ολες τις πλευρες για να παιξεις το διπλο παιχνιδι σου...
Αηδιαζω με τις σκεψεις σου και σιχαινομαι που για να σε ξεσκεπασω ειμαι αναγκασμενος να βουτηξω στον βουρκο του μυαλου σου...
Αλλα δυστυχως για μενα πρεπει...
Και φτανουμε στην στιγμη που ξεκινησαμε...
Την στιγμη που γινεσαι θυμωμενος αετος που μου προσφερει την οργη και την προστασια του...
Δινεις την θεαματικη σου παρασταση μπροστα μου και αμεσως μετα παιρνεις αυτη που θεωρεις την τελικη μεταμορφωση...
Αυτη του κορακιου ..
Πεινασμενο και θρασυδειλο...
Περιμενει κρυμμενο για να ασελγησει στο πτωμα που η οργη του αληθινου αετου θα αφησει σε λιγες ωρες...
Και οφειλω να πω οτι ειχες προβλεψει σωστα,λογικα καπως ετσι θα γινοταν ..
Αλλα πανω στον πυρετο καιτην ενταση των τοσων μεταμορφωσεων κανεις λαθη και παραλειψεις...
Και το μεγαλυτερο ειναι οτι μεσα στην υπερεκτιμηση του εγω σου δεν εχεις υπολογισει οτι το θυμα σου μπορει να αντιδρασει με απροσμενο τροπο!
Με ενα τροπο που δεν ειχες υπολογισει...
Και καπου εκει αρχιζεις να φοβασαι...
Γιατι πανω στον οιστρο σου δεν ειχες δει ποτε οτι υπηρχε και αυτη η παραμετρος...
Και ξερεις οτι αυτη η εξελιξη θα φερει στο φως ολη την λοβιτουρα και το βρωμικο παιχνιδι που επαιζες τοσο καιρο...
Σε παρακολουθω να τα χανεις και να ιδρωνεις...
Σε μια κινηση απελπισιας βγαζεις απο την τσεπη σου μια τελικη μεταμορφωση ...
Αυτη της στρουθοκαμηλου...
Χωνεις το κεφαλι σου τρεμοντας απο τον φοβο σου στην αμμο και ευχεσαι να μην φαινεται το υπολοιπο σωμα σου...
Καθεσαι και περιμενεις μηπως το περασεις και αυτη την φορα αναιμακτα..
Ματαια ομως...
Αυτη την φορα δεν θα σου χαριστω...
Γιατι οσο και να μεταμορφωθεις,εγω ξερω πια τι εισαι..
Ενα θρασυδειλο ,δολοπλοκο και κομπλεξικο ανθρωπακι χωρις ηθικες αξιες...
Μετα απο αυτο πηρα αλλο ενα μαθημα και τωρα ξερω οτι:
Υπαρχουν φιλοι πιστοι σαν σκυλοι...Πρεπει ομως να προσεχεις πολυ,γιατι συχνα αναμεσα τους τρυπωνουν και πεινασμενα τσακαλια...
Γιαυτο οπως λεει και ο αοιδος..Κανε μου την χαρη...