Meeting a prince...

Η παρουσια καποιου ψαλιδιζει την φημη του...
Ποση αληθεια κρυβεται πισω απο αυτο το γνωμικο...
Ποσο διαφορετικος μπορει να φανταζει στα ματια μας ενας ανθρωπος απο μακρια και ποσο μπορει να μας αλλαξει αυτη την εικονα η παρουσια του...
Μερικες φορες η διαφορα της εικονας του μυαλου με αυτη της πραγματικοτητας ειναι τρομακτικη...
Προσωπικα αυτο το διδαχτηκα σε σχετικα μικρη ηλικια και με ενα τροπο πολυ αμεσο και αγαρμπο...
Ηταν μια απο αυτες τις συμπτωσεις που αποτελουν σημεια αναφορας και μαθηματα ζωης...
Για να την μοιραστω μαζι σας θα μεταφερθουμε στην Αθηνα του 1989..
Σε μια ομορφη εποχη...
Σε μια ροκ και αγνη εποχη, του Παυλου,του Νικολα,του θειου Πουλικακου και τοσων αλλων...
Oι καπως μεγαλυτεροι θυμουνται και ξερουν για ποιο πραγμα μιλαω...
Εκεινη την εποχη ημουν στην εφηβεια...
Λατρευα την ξενη hard rock και heavy metal μουσικη...
Aκουγα απο Black Sabbath,Deep purple,Led Zeppelin μεχρι Iron maiden και τους στα πρωτα βηματα τους τοτε Metallica....
Aπο την ελληνικη ροκ σκηνη με μαγευε ο Παυλος Σιδηροπουλος...
Ισως να του ειχα και μια αδυναμια παραπανω λογω του οτι ειχαμε το ιδιο ονομα...
Αλλα κυριως μου αρεσε ολο αυτο το αυθεντικο και μερικες φορες ωμο στυλ που εβγαζε επανω στην σκηνη χωρις ομως να τον κανει να χανει σε καμια στιγμη την αρχοντια που απεπνεε ...
Τον λεγανε " ο πριγκιπας "και σε καθε του εμφανιση γιναταν χαμος...
Ολοι ξερανε καθως το ειχε παραδεχτει και ο ιδιος οτι επαιρνε ναρκωτικα αλλα αυτο το ξεχναγες μολις αρχιζε να τραγουδαει...
Καταφερνε να σε κανει να μην σε ενδιαφερει καθολου..
Εκεινο το βραδυ ημασταν σε ενα rok club και οπως καθε σαββατοβραδο προς Κυριακη ξημερωμα μετα την εξοδο μας πηγαιναμε με τα ποδια μεχρι την Ομονοια που ειχαν βγει οι κυριακατικες εφημεριδες και αγοραζαμε κανα δυο...
Οχι πως μας ενοιαζε και τοσο να αγορασουμε ενημερωση αλλα απλα το ειχαμε κατι σαν εβδομαδιαια ιεροτελεστια...
Καπου στο υψος Πατησιων και Στουρναρη ο ξαδερφος μου θελησε να παρει τσιγαρα απο ενα περιπτερο...
Εγω καθησα λιγο πιο πισω του και χαζευα κατι περιοδικα μεχρι να τελειωσει..
Και τοτε μου ηρθε η μυρωδια ..
Μια ασχημη μυρωδια (Που χρονια αργοτερα θα καταλαβαινα οτι την εχουν ολοι οι χρηστες ηρωινης)
Μετα καποιος με ακουμπησε με το χερι του στον ωμο...
Οταν κοιταξα το χερι στον ωμο μου, το ειδα τυλιγμενο με ενα θεοβρωμικο επιδεσμο...
Γυριζοντας ειδα ενα τυπο με ενα σκουφι κατεβασμενο ως τα ματια που φορουσε μια πολυ βρωμικη καπαρτινα με σηκωμενα τα πετα ετσι ωστε να κρυβουν το μισο του προσωπο ..
Με κοιταξε μεσα στα ματια με ενα βλεμμα απλανες και με ξαναεσπρωξε ελαφρα με το χερι που ηταν τυλιγμενο στο βρωμικο επιδεσμο λεγοντας
"Συγνωμη ρε μικρε να περασω λιγο'
΅Εκανα δυο βηματα πισω με μια εμφανη γκριματσα αποδοκιμασιας και αηδιας..
Με μεγαλη εκπληξη ειδα ομως τον ξαδερφο μου που αγοραζε τσιγαρα να γυριζει και να μιλαει στο τυπο αυτο και παραδοξως ειχε μια εκφαση θαυμασμου στο προσωπο του..
Αλλαξανε κανα δυο τρεις κουβεντες και μετα ηρθε προς το μερος μου με ενα μεγαλο χαμογελο λες και ειχε βρει πορτοφολι γεματο λεφτα.
Αρχισαμε να προχωραμε και φυσικα δε μπορουσα να αντισταθω στο να ρωτησω..
"Καλα ρε ξαδερφε τι ελεγες με το πρεζονι;Και πως μυριζε ετσι ρε πουστη ,να ξερασω μου ηρθε..."
"Ξερεις ποιος ηταν το πρεζονι που σε κανει να θελεις να ξερασεις αγορι μου;Ο Σιδηροπουλος..."
Εκεινη την ωρα ενιωσα σαν καποιος να μου ειχε ριξει ενα κουβα με παγωμενο νερο στο προσωπο..
"Ψεματα' του ειπα μεσα στην καταπληξη μου ...
"Οχι ,και αμα θες γυρναμε να τον δεις ξανα,δεν θα εχει παει μακρια"
"Οχι ενταξει δεν θελω, σε πιστευω ..."του απαντησα χαμενος σε σκεψεις...

Εκεινο το βραδυ δεν το εχω ξεχασει ποτε και ουτε θα το ξεχασω...
Γιατι εκεινη την νυχτα πηρα πολλα και σηματικα μαθηματα ζωης...
Εστω και με αυτο τον παραδοξο τροπο...
Στην αρχη ημουνα θυμωμενος με αυτο που αντικρυσα...
Αισθανομουν σαν καποιος να ειχε πεταξει ενα κουβα μπογια επανω σε ενα εργο τεχνης...
Μετα απο λιγο ο Παυλος πεθανε και εγω αποφασισα οτι επρεπε να τον θυμαμαι οπως του αξιζε σαν καλλιτεχνη και με βαση αυτα που με εκανε η μουσικη του και αισθανθηκα...
Και αυτα ολα τα συναισθηματα δεν μπορουσε να τα διαγραψει η εικονα εκεινης της νυχτας...
Υστερα χαρη σε αυτη την νυχτα και την εικονα αποκτησα μια απεχθεια για τις βελονες και την ηρωινη που εκεινο τον καιρο ηταν το ναρκωτικο της μοδας...
Ο πριγκιπας εστω και χωρις να μου πει κουβεντα,εστω και αθελα του,με απετρεψε απο την οποια θεληση μπορει να ειχα σαν νεος να πειραματιστω...
Καταλαβα επισης οτι η χαρισματικοτητα και η αυτοκαταστροφη μερικες φορες μπορουν να συνυπαρξουν πολυ αρμονικα...
Το κακο ειναι οτι στο τελος παντα υπερτερει η δευτερη...
Και τελος οτι το γνωμικο "Η παρουσια καποιου ψαλιδιζει την φημη του" με το οποιο ξεκινησα την αναρτηση εχει ισχυ για ολους...
Απλα καταλαβα μεγαλωνοντας οτι μερικοι ανθρωποι ειναι τοσο χαρισματικοι και ιδιαιτεροι που μπορουν να σε διδαξουν ακομα και μεσα απο την παρακμη και το τσαλακωμα τους...

Μερικοι ανθρωποι "πετανε"...

Που να εχουν κρυφτει αραγε εκεινες οι στιγμες;
Ξερεις ποιες...
Εκεινες που αισθανομουν οτι ο κοσμος χωρουσε μεσα στις παλαμες μου....
Τοτε που πετουσα...
Υπερηφανος και αφοβος...
Θυμαμαι που κατεβαινα ποτε ποτε,στεκομουν στην ακρη του γκρεμου και απο εκει αγναντευα και γελουσα με τους φοβους και τις αδυναμιες των αλλων...
Σαν χθες μου φαινεται αυτη μου η υβρις...
Και τωρα να..
Μου κρυφτηκαν οι στιγμες και η μαγεια ολο και εξασθενει...
Και οσο εγω μεγαλωνω τοσο μικραινουν οι φοβοι και τα λαθη των αλλων...
Και οσο αυτα μικραινουν τοσο μεγενθυνονται τα δικα μου...
Αλλα σε πεισμα του πανικου μου συνεχιζω να ψαχνω εναγωνιως τροπους...
Για να δυναμωσω και παλι την μαγεια ... Να ξαναβρω το χαμενο μου πεταγμα...
Ειναι ωρες που δεν στο κρυβω απελπιζομαι και σκεφτομαι οτι μπορει να μην ξαναπεταξω ποτε...
Να μεινω καρφωμενος εδω ψαχνοντας να βρω το αντιδοτο οταν δεν εχεις πια φτερα...
Και ποιο να ναι αραγε αυτο;
Ο συμβιβασμος;Η εναρμονιση;Η παραδοχη μιας ανυποφορης ρουτινας και μιας μιζερης πραγματικοτητας;
Αν αυτο ειναι το αντιδοτο εγω δεν ξερω αν μπορω να ζησω ετσι...
Με αυτα τα μετρα και σταθμα...
Και αν θελετε να ενταχθω σε καποιο κοπαδι ματαιοπονειτε...
Μην με περιμενετε...
Φυγετε χωρις εμενα...

Και εσυ...
Που ζεις μεσα στο υπεροχο πολυτελες κουτι σου...
Ξυπνα...
Κοιτα πισω απο τις ψευτικες ανεσεις και τους συμβιβασμους που εχεις πεισει τον εαυτο σου οτι αγαπας και τοτε θα δεις...
Οτι το νοημα της ζωης βρισκεται αλλου...
Ειναι εκει εξω...
Στο γαλαζιο του ουρανου και της θαλασσας...
Στα χρωματα του ουρανιου τοξου μετα την βροχη...
Στην μυρωδια του βρεγμενου χωματος..
Εξω απο το κουτι σου ...
Που μπορει να σε διατηρει ομορφο και θελκτικο εξωτερικα αλλα ταυτοχρονα διαβρωνει και σαπιζει οτι ομορφο εχεις μεσα σου...
Ισως να μην καταλαβαινεις τι θελω να σου πω...
Ισως ο μονος τροπος για να σε κανω να το δεις ειναι να σου δωσω τα ματια μου...
Αλλα αξιζει να το προσπαθησουμε...
Ξερεις..Υπαρχουν μερικοι ανθρωποι που πετανε...
Κοντρα σε ολους και ολα ανοιγουν τα φτερα τους και πετανε....
Το ξερω γιατι καποια στιγμη ειχα πεταξει και εγω ...
Και ενα θα σου πω, ανυπομονω για την στιγμη που θα το ξανακαταφερω...
Γιαυτο μην φοβασαι, σπασε τους δεσμους με οτι σε κραταει φυλακισμενο και πεταξε...
Μην το σκεφτεσαι αλλο...
Γιατι οση ωρα καταναλωνεις στους δισταγμους σου καποιος αλλος εκει εξω ξεδιπλωνει τα φτερα του και ετοιμαζεται να πεταξει πριν απο σενα ..
Και εγω δεν μπορω να σου περιγραψω την αισθηση ...
Πρεπει να την βιωσεις...
Και τοτε θα καταλαβεις...
Δεν εχω να σου πω κατι αλλο αποψε παρα μονο αυτο ...
Μερικοι ανθρωποι κατορθωνουν και πετανε και μερικοι αλλοι ανησυχουν τοσο πολυ να μην καταστρεψουν τα ομορφα φτερα τους που μενουν στο εδαφος...
Ειναι η ωρα να διαλεξεις τι ειδους ανθρωπος θελεις να εισαι...

Πες μου χρονια πολλα...

Αυτη η μερα παντα μου δημιουργει μια θλιψη...
Γιατι;
Γιατι σαν σημερα πριν 36 χρονια γεννηθηκα ...
Και όταν έχεις γενέθλια, σε πιάνει μια διάθεση να κάνεις αναδρομή στη ζωή σου...
Εμενα τουλαχιστον καθε χρονο με πιανει ....
Καθομαι λοιπον και αφηνω το μυαλο μου να ταξιδεψει πισω σε αυτες τις 365 ημερες που περασαν και να θυμηθει ..
Ο,τι πέτυχα...
Ο,τι ονειρευτηκα ...
Ο,τι αγαπησα...
Ο,τι εψαξα...
Ο,τι παλεψα ..
Ο,τι εκανα λαθος ...
Ο,τι δεν μπορεσα να ανταποκριθω...
Ο,τι δεν καταφερα...
Το κακο βεβαια ειναι οτι μερικες φορες το μυαλο ξεφευγει και παει και πιο πισω στο χρονο...
Βγαζει παραπονα ,πικριες ,μελαγχολια...
Γενικα σκαλιζει ολες τις μικρες πληγες που ο χρονος εχει επουλωσει...
Μερικες φορες με μια απολυτα μαζοχιστικη διαθεση σκεφτομαι πως θα ηταν η ζωη μου αν ειχα παρει σε συγκεκριμενες στιγμες αλλες αποφασεις...
Κανω εναν ανοητο φαυλο κυκλο γιατι κατα βαθος ξερω....
Οτι ακομα και να μπορουσα να γυρισω τον χρονο πισω,δεν θα αλλαζα καποια μου σημαντικη αποφαση...
Αγαπησα ολες τις επιλογες μου...
Και τις σωστες και ιδιαιτερα τις λαθος...
Τα αγαπαω τα λαθη μου...
Γιατι αυτα με ωριμασαν και με εκαναν καλυτερο ανθρωπο...
Αλλος ενας χρονος λοιπον στην πλατη μου και το καλυτερο δωρο που λαμβανω καθε χρονο, παρολη την μουρτζουφλια που με πιανει, ειναι οτι διαπιστωνω οτι εχω ανθρωπους που με αγαπανε και με αντεχουνε...
Και αυτο για μενα ειναι πολυτιμο...
Ενας μοναχικος,δυστροπος, ξεροκεφαλος και κυκλοθυμικος ανθρωπος οπως ειμαι εγω δεν ειναι και ο καλυτερος συγγενης,φιλος,συντροφος...
Αλλα νιωθω τυχερος που καποιοι ανθρωποι βλεπουν κατι σε μενα που μαλλον εγω δεν μπορω να το διακρινω και αυτο τους κανει να με αγαπανε και να θελουν να ειναι διπλα μου....

Σας ευχαριστω για την υπομονη ...

Μια μερα ειναι θα περασει....

Αποφασισα οτι για φετος το τραγουδι των γενεθλιων μου ειναι αυτο...

Το πισω δεν γυρναω των Αctive member..

36 και συνεχιζουμε....



Πίσω δε γυρνάω

Κρύος ιδρώτας κυλάει ξανά στο μέτωπό μου
κι εσύ, χαμόγελό μου
με ομορφαίνεις ξανά εκεί πάνω στον καθρέφτη,

με βγάζεις ψεύτη
Προσπαθώ να σου ξεφύγω κι είναι λάθος

μα νοιώθω πιο μονάχος
και πάω εκεί μπορεί για το καλό μου,
από κοντά χαμόγελό μου.

Μην αφήνεις τα μάτια σου από μένα και άνοιξε το φως
απ' την ανάσα σου ώρα στέκομαι θαμπός
σκούπισέ με ρε βλάκα ο καθρέφτης σου μιλάει
κοιτάχτε ένα μαλάκα σα χαμένος με κοιτάει.
Εγώ φταίω ρε που τόσα χρόνια σε ομορφαίνω
και να στολίζω τη μιζέρια σου επιμένω
για να μη δείχνεις λυπημένος ο καημένος
να μοιάζεις σώνει και καλά ευτυχισμένος.
Και εσύ να ψάχνεις τώρα αν κάνεις το σωστό
και να φοβάσαι ρε αυτό είναι το ευχαριστώ
για κάθε φορά που σ' έστηνα καλά μπροστά μου
μήπως και πάρεις λέει κάτι απ' τη χαρά μου.
Ή για εκείνες τις φορές που άνοιγες ρε την καρδιά σου
και μου άφηνες όλα τα μυστικά σου
για να σου φτιάξω μια εικόνα λέει πιο ψεύτικη ακόμα
με εκείνο το χαμόγελο στο στόμα.
Που σου χάρισε ό,τι πήρες, που σου έφτιαξε καριέρα
που σε ετοίμαζε καλά για αυτή τη μέρα
μα αφού έχεις πάψει σε εμένα να κοιτάζεις
μπορεί το τέλος σου ρε βλάκα να γιορτάζεις.
Πες μου χρόνια πολλά σήμερα θλίψη μου γιορτάζω το πικρό μου το χαμόγελο καθρέφτη τώρα αλλάζω σκύλα ζωή σε έμαθα πια γι' αυτό γουστάρω που γερνάω και πίσω δεν γυρνάω.

Λοιπόν καθρέφτη δε πα' να δείχνεις ό,τι θες
πάνω σου αφήνω εγώ το χθες κι όλες εκείνες τις στιγμές
που έκλεβα από άλλους για να χτίζω το όνειρό μου
τέρμα λοιπόν χαμόγελό μου.
Πάρε μαζί και τις σπουδές, και των γονιών τις συμβουλές
και την καριέρα που μου τάζαν αν τη θες
πάρε διπλώματα πολλά πάρε και χρόνια υπομονής
πάρε το κύρος που θα είχα να χαρείς.
Αυτή τη μέρα αν μ' ακούς, λοιπόν, γιορτάζω
και την εικόνα που μου έφτιαχνες αλλάζω
δε κοιτάω δε ζητάω ό,τι πίσω έχω αφήσει εκεί
μοιάζει με βρώμικο ξεκλείδωτο κελί.
που δεν έσπρωξα την πόρτα τόσα χρόνια για να βγω
φοβόμουν ν' αντικρίσω το χαμένο μου καιρό
τώρα έχω μάθει, θα κάνω λάθη
θα σου χαρίσω τα σωστά και όσα είχα πάθη
Κι από όσα ακούσανε τα αυτιά μου κι όσα θάφτηκαν στο χρόνο
την τελευταία εικόνα εγώ κρατάω μόνο
περίσσια τώρα η αντοχή μπορώ και την κερνάω
Και πίσω δε γυρνάω.

Πες μου χρόνια πολλά σήμερα θλίψη μου γιορτάζω το πικρό μου το χαμόγελο καθρέφτη τώρα αλλάζω σκύλα ζωή σε έμαθα πια γι' αυτό γουστάρω που γερνάω και πίσω δεν γυρνάω.

Ο ποιητης...

Πριν λιγες μερες η φιλη μου η roadartist ειχε αναρτησει ενα αφιερωμα για τον Νικο Καββαδια.
Αγαπημενος ποιητης και ειδικα για εμας που εχουμε νησιωτικες ριζες και ναυτικους συγγενεις...
Αυτο της το αφιερωμα λοιπον , εκανε το μυαλο μου να ανατρεξει στην πρωτη μου επαφη με την ποιηση...
Και στον αγαπημενο μου ποιητη...
Για μενα, ο ανθρωπος που με εκανε vα αγαπησω την ποιηση ,ηταν ο Τασος Λειβαδιτης...
Η πρωτη μου επαφη μαζι του ηταν απο μια παλια φωτογραφια που ειχε βγαλει ο θειος μου μαζι με αλλους εξοριστους στον Αι-Στρατη...
Μια παλια ασπρομαυρη φωτογραφια που απεικονιζε 3 νεους εξω απο κατι σκηνες ...
Αυτο που μου εκανε εντυπωση ηταν οτι κατω απο τον καθενα ειχε ενα προσωνυμιο.
Κατω απο τον θειο μου εγραφε "ο Γιατρος" κατω απο τον διπλανο του "Ο Φασαριας" και κατω απο εναν λιποσαρκο αντρα που ηταν και ο μονος που δεν κοιτουσε τον φακο εγραφε "Ο ποιητης".
Ρωτησα τοτε τον θειο μου οτι ενταξει κατανοουσα οτι το δικο του παρατσουκλι εβγαινε απο το επαγγελμα του,των αλλων δυο ομως μια που δεν αναφεροταν σε επαγγελματα , πως ειχαν προκυψει...
Αυτος μου απαντησε οτι το φασαριας το ειχαν κολλησει στο εναν γιατι μονιμως μαλωνε και περναγε τον πιο πολυ καιρο στο πειθαρχειο απο οτι στην σκηνη του..
Και ο αλλος μου ειπε οτι απλα ηταν ποιητης ...Δεν ηταν παρατσουκλι...
"Και μαλιστα μικρε, ενας απο τους πιο σπουδαιους ποιητες που εχει βγαλει αυτη η χωρα.. "
Αμεσως σηκωθηκε πηγε στην βιβλιοθηκη και μου εδωσε ενα βιβλιο ...
"Να παρε να διαβασεις, και ελα οταν το τελειωσεις να μου πεις τις εντυπωσεις σου. "
Πηρα το βιβλιο απο τα χερια του θειου μου και την προσοχη μου τραβηξε αμεσως ο τιτλος..
"Ο διάβολος με το κηροπήγιο"...
Απο αυτον και μονο η περιεργια μου για το τι ειχε να πει αυτος ο ποιητης της φωτογραφιας ηταν μεγαλη...
Οταν πηγα σπιτι το διαβασα θυμαμαι σχεδον μονορουφι και μαγευτηκα...
Παραδοξως και παρολο το νεαρο της ηλικιας μου η ποιηση του δεν ηταν για μενα μια ακαταλαβιστικη συλλογη ομορφων λεξεων...
Καθε ενα ποιημα που διαβαζα με ακουμπαγε,με επηρεαζε και μου ηταν απολυτα κατανοητο...
Σαν να ειχα καποιον σοφο δασκαλο απεναντι μου που μου τα αφηγοταν...
Πανε σχεδον εικοσι χρονια απο εκεινη την στιγμη και ακομα οταν διαβαζω ποιηματα του νιωθω τα ιδια συναισθηματα...
Και μονο με την ποιηση αυτου του ανθρωπου το αισθανομαι αυτο...
Αν καποιος αξιζει για μενα τον τιτλο του ποιητη,τοτε αυτος ειναι ο Τασος Λειβαδιτης...
Και μια που εκανα λογο για το "Ο διαβολος με το κηροπηγιο" σας παραθετω μερικα αγαπημενα μου αποσπασματα απο αυτη την συλλογη:

..κι ύστερα ξανά μονάχος μ'ένα ωραίο παράθυρο στο χέρι, που το
είχα βρεί μες στ' όνειρο...
Σκέφτομαι, αλήθεια, γιατί όλα αυτά, αφού με πολύ λιγότερα μπορεί κανείς να χαθεί.

Δώσε, λοιπόν, Kύριε, σε κάθε βιβλίο να υπάρχει μια σελίδα σκισμένη...


..." θα το βρείς, του λέω, αλλά ύστερα τί θα κάνεις! "


...ώ χρόνε, γέρο-υφαντή, άφησε μιά καλή ιστορία για το τέλος.


Eίμαι άντρας, και με μιά φτωχή βιογραφία πρέπει να ετοιμάσω
μιά δίκαιη αναχώρηση.

Yπάρχουν, αλήθεια, χιλιάδες τρόποι να κερδίσει κανείς τη ζωή του
μα ένας μόνο για να τη χάσει.


...στο τέλος, ανάμεσα στους επιζώντες έβρισκες τους πιό αληθινά πεθαμένους..

Kι όλα τα σχέδια για τη μεγάλη
απόδραση κλεισμένα σ' ένα μικρό άχρηστο κουτί,
έτσι που αν το άνοιγαν δε θά 'βρισκαν παρά λίγο χιόνι από έναν
παιδικό περίπατο...


...ή να πονέσω τόσο πολύ που ο Θεός να υπάρξει...


...κάθε φορά που κάποιος μπαίνει στη ζωή σου,
είναι σαν να σου παίρνει μια βελόνα γραμμοφώνου, ώσπου, τελικά,
πρέπει να τραγουδήσεις μόνος σου...


Συλλογιέμαι, αλήθεια, πως άν είχα μια αιωνιότητα στη διάθεσή μου
θ' αποτελείωνα, ίσως, αυτό το ταξίδι απ' την πόρτα μου ώς τ' αντικρινό περίπτερο... ...ώσπου ένα μικρό τυχαίο άστρο μου 'παιρνε και το τελευταίο επιχείρημα
πως δεν είναι ωραίος ο κόσμος!


...δεν έμεναν παρά τα λιγοστά φανάρια με το κίτρινο φως
κι η νοσταλγία ενός κόσμου έξω απ' τον κόσμο.


...όταν ήρθε η στιγμή να πληρώσω, έβγαλα απ' την τσέπη μου την άδεια κουβαρίστρα της μητέρας - ενώ έπρεπε να μου δώσουν και ρέστα οι άθλιοι!


...η εξέγερση έριχνε πάνω απ' την πόλη μιά σκάλα, σαν την προσευχή...


Eίμαι, λοιπόν, ξεγραμμένος
σαν το θαύμα που κάνει ακόμα πιό αβέβαιη τη ζωή...


...σαν τους φτωχούς συγγενείς που τους αφήνεις να σε κλέβουν,
για να νιώθεις πιό πλούσιος...


...αφού όλα όσα ζούμε απλώς περνούν
και μόνο αργότερα θα γίνουν μέσα μας.


...αφού η ομορφιά είναι το πιό συλλογισμένο απ' τα πένθη μας...


...κι ο οίκτος έχει ξύλινο πόδι κι ακούγεται...


...κι ο Bλαδίμηρος Iλιτς έκανε τον πεθαμένο για να μη συναντήσει το βλέμμα μου...



Υ.Γ. Σε ευχαριστω ποιητη... για το νοημα στις νυχτες...και τα τοσα μαθηματα ζωης.....

In my room...

Aδειο που μοιαζει το δωματιο αποψε...
Γκριζο και ψυχρο...
Σαν θαλαμος αναμονης ...
Τα αψυχα πραγματα που με περιτριγυριζουν με κοιταζουν στα ματια επιμονα ...
Αλλα εγω που κρυβομαι συνεχεια κατω απο τον μανδυα της δυναμης αποψε δεν μπορω να τα κοιταξω.... Τα ντρεπομαι...
Τα ντρεπομαι, που βλεπουν την αδυναμια μου...
Τα ντρεπομαι,που ακουν τα παραπονα μου...
Τα ντρεπομαι,που σε στιγμες θυμου ξεσπαω επανω τους...
Και γιαυτο τωρα που με κοιταζουν κρυβω τα ματια μου πισω απο τις παλαμες μου...
Λες και στρουθοκαμηλιζοντας θα μεταλαχθει η ντροπη σε κατι αλλο...
Λες και η απωλεια της ορασης θα μειωσει το αισθημα της ενοχης...
Χαζες αντιδρασεις και ανοητες υπεκφυγες...
Πριν δυο ωρες σε μια παραλογη εξαψη πηρα μπογια και εβαψα τον απεναντι τοιχο μαυρο...
Μετα,εψαξα σε ενα συρταρι που πεταω τα αχρηστα πραγματα και βρηκα μια κιμωλια...
Αληθεια ,ποσα χρονια ειχα να πιασω κιμωλια στα χερια μου...
Απο παιδι αν δεν με απατα η μνημη μου...
Πηγα στο φρεσκοβαμμενο μαυρο τοιχο και σχεδιασα το περιγραμμα σου ...
Και μετα εκανα δυο βηματα πισω και σε καλωσορισα ...
Πλησιασα τα χειλη μου στο σχεδιασμενο κεφαλι σου και φυσηξα απαλα δινοντας σου ψυχη...
Σε ζωντανεψα γιατι σε ειχα αναγκη αποψε μωρε...
Για να μην εχω παρεα μονο τα αψυχα που ντρεπομαι...
Αληθεια...
Ποσες φορες σε αυτην την ζωη εχασα τα σημαδια και μου μειναν τα σχεδια...
Ποσες μερες δεν προσποιηθηκα τον ατρωτο ,τον σκληρο, τον νικητη...
Και οταν ερχονται αυτες οι νυχτες που νιωθω ο χειροτερος κλεινομαι στο δωματιο για να θεραπευσω τις πληγες μονος μου...
Θυμαμαι που με ειχες μαλωσει μια φορα...
Μου ειπες να μοιραζομαι τα ασχημα γιατι μπορει να μαζευτουν πολλλα και να με πνιξουν...
Μαθε να εκφραζεις τον πονο σου και να μοιραζεις τις αγωνιες σου μου ειχες πει...
Αυτοι που σε αγαπανε θα το αντεξουν ...
Και εγω σου ειπα οτι δεν μπορω...
Γιατι εγω εχω μαθει να μοιραζομαι τα ομορφα και τα ασχημα να τα κρατω για μενα...
Δεν φταιω εγω... Ετσι γαλουχηθηκα...
Και γιαυτο σου λεω...
Εγω δεν θελω να ειμαι το συν ...
Θελω να ειμαι το πλυν..
Θελω να ειμαι η ασπιδα...
Το αλεξικεραυνο ....
Για...
Να μην πονεσετε...
Να μην σκοτεινιασετε...
Να μην φοβηθειτε...
Καποια νυχτα θυμαμαι,πρεπει να με σκοτωσα ισα με χιλιες φορες...
Για τις δικες μου ηλιθιες αιτιες...
Την ιδια νυχτα ομως πρεπει να αναστηθηκα αλλες τοσες ...
Απο την δικη σας ακατανοητη για μενα πιστη...
Και αυτο ειναι που με κραταει στο σχοινι...
Δεν μπορω να κοιμηθω αποψε...
Ουτε και θα προσποιηθω οτι θα το κανω...
Ξυπνιος θα μεινω και θα αντιμετωπισω τα εγκληματικα μου ονειρα και τις ερινυες του παρελθοντος που θα με επισκεφτουν...
Θα τα βιωσω ξανα ενα ενα...
Θα ματωσω και θα απολογηθω για το καθε ενα τους ξεχωριστα...
Υστερα θα υποταχθω στην νυχτα για να με κρινει ...
Θα την αφησω να μπει στην καρδια μου και να απομυζησει καθε θεληση για αντισταση...
Και επειτα ταπεινωμενος και εξαγνισμενος θα ξαπλωσω απεναντι απο το περιγραμμα σου και θα σου παραδοθω...
Και τοτε εσυ θα χαραξεις με την κιμωλια μου ενα χαμογελο και θα μου χαιδεψεις το μετωπο...
Και εγω θα γαληνεψω ,θα χαρω για την επιβραβευση μου και θα κοιμηθω εξαντλημενος στο πατωμα...
Αδειο που μοιαζει το δωματιο αποψε...
Γκριζο και ψυχρο..
Σαν θαλαμος αναμονης...
Ετσι ειναι καθε φορα που η ψυχη μου κρυβεται απο τον κοσμο και πλενει τα λερωμενα της ...

Tales from my nights...

Υπαρχουν μαθηματα που δεν στα διδασκει κανενα σχολειο...
Υπαρχουν πτυχια που τα παιρνεις στο δρομο και απο τις εμπειριες που αποκομιζεις κατα την προσωπικη σου διαδρομη...
Εγω με το κανονικο σχολειο δεν ειχα ποτε φιλικες σχεσεις αλλα ευτυχως για μενα λειτουργησε ως αντιβαρο το οτι εχω παρει πολλα τετοια μαθηματα ζωης...
Καποιες νυχτες τον τελευταιο καιρο που λογω συνθηκων και ηλικιας πια ,εχω ηρεμησει απο αρκετα εως πολυ, ταξινομω εικονες και βιωματα και αναζητω την αιτια που εγινε το καθενα τους.
Γιατι τιποτα δεν εκχωρειτε απο τον χωρο του τυχαιου...
Ολα γινονται για καποιο σκοπο και απο ολα μπορουμε να διδαχθουμε κατι...
Χθες θυμηθηκα την Δημητρα ...
Ηταν την δευτερη μας χρονια στο νησι και σαν καλοι μαγαζατορες μετα το περας της εργασιας επρεπε να κανουμε τις δημοσιες σχεσεις του μαγαζιου μας...
Δηλαδη επρεπε να παμε σε δυο με τρια μπαρακια καθε νυχτα να πιουμε απο ενα ποτο...
Σε μια απο αυτες τις δημοσιοσχετιστικες εξοδους μας γνωρισα την Δημητρα ...
Ηταν ενα πανεμορφο μελαχροινο πλασμα γυρω στα 21 τοτε,και δουλευε στην μπαρα μαζι με μια κοπελα που ειχε σχεση ο κολλητος και συνεταιρος μου...
Εκεινη την νυχτα καθησαμε στην δικια της μερια στην μπαρα καθως η πλευρα που δουλευε η κοπελια του φιλου μου ηταν γεματη.
Ο Τακης καθως την γνωριζε εκανε τις συστασεις.
-Η Δημητρα ,ο κολλητος μου και συνεταιρος ο Παυλος..
-Χαρηκα, της ειπα με υφος λιγακι αδιαφορο μαλλον...
-Ωστε εσυ εισαι η τριτη ευχη ε; μου ειπε και με κοιταξε υπο γωνια
Εδω πρεπει να ανοιξω μια παρενθεση και να πω οτι το μαγαζι μας λεγοταν " 3ευχες "και το ειχαμε ονομασει ετσι , γιατι το ειχαμε 3 κολλητοι που ειχαμε απο παιδια την ιδια ευχη! Κλεισιμο παρενθεσης...
Η νυχτα περνουσε και παρατηρουσα οτι η Δημητρα εκτος απο παρα πολυ ομορφη ηταν και παρα πολυ καλη στην δουλεια της!
Οσους (γαμπρους )ειχε μπροστα στο μπαρ της, τους χορευε κανονικα και τους εκανε να πινουν διχως ορια.
Πραγμα πολυ θετικο για μια μπαρ-γουμαν...
Μονο που υπηρχε ενα μικρο μελανο σημειο...Επινε και αυτη μαζι τους, και επινε πολυ...
Οσο πλησιαζε η ωρα του κλεισιματος τοσο πιο πολυ επινε ,και λιγο πριν το κλεισιμο ημουν σιγουρος οτι ηταν αν οχι τελειως μεθυσμενη τουλαχιστον παρα πολυ φτιαγμενη.
Σε καποια στιγμη με πλησιασε και μου ειπε
-Να σου πω θες να φυγουμε μαζι;
Αφου ξεπερασα το αρχικο ξαφνιασμα της απαντησα:
-Οχι θα σε πανε τα παιδια στο σπιτι σου και εγω θα παρω την μηχανη και θα γυρισω στο ξενοδοχειο μου.
Αντι απαντησης κουνησε το κεφαλι υποτιμητικα και γυρισε σε ενα 30 χρονο που καθοταν διπλα μου ολο το βραδυ και του ειπε τσουγκριζοντας το ποτηρι του.
-Ψιτ εσυ, θελεις να με πας οταν σχολασω μια βολτα;
-Φυσικα μωρο μου της αποκριθηκε αυτος με ματι που γυαλιζε απο την προσμονη.
Νιωθοντας μια αηδια γυρισα στον φιλο μου και τον ρωτησα..
-Ρε τι τσουλακι ειναι αυτο;Κριμα και φαινοταν καλο παιδι.
Ο κολλητος μου γελασε και μου ειπε:
-Θα σου πω το πρωι στο μαγαζι ,ειναι ιστορια αμαρτωλη το κοριτσακι...
Την αλλη μερα λοιπον σε καποια στιγμη πηγε η κουβεντα στο χθεσινο θεμα ..
"Η Δημητρα που λες "ξεκινησε να μου λεει ο Τακης "καθε δευτερο η τριτο βραδυ κανει αυτο που ειδες χθες"
"Τι δηλαδη;' τον διεκοψα εγω"Πηδαει οποιον βρει μπροστα της;"
"Ακριβως!Και την επομενη μερα κανει οτι δεν τον ξερει κιολας!Aσε εχω δει απιστευτα σκηνικα."
"Τι να πω;Νηφαλια δεν φαινοταν για πουτανακι...Κριμα.. "Μονολογησα κουνωντας το κεφαλι απογοητευμενος...
Μετα απο κανα δυο εβδομαδες και 3 με 4 επισκεψεις στο μαγαζι που δουλευαν οι κοπελες διαπιστωσα οτι ο φιλος μου ειχε απολυτο δικιο.
Απο τις 4 φορες τις 3 ειχε γινει λιωμα και ειχε φυγει με διαφορετικο παρτενερ...
Μαλιστα την μια φορα εφυγε επιδεικτικα με εναν που καθοταν διπλα απο εναν φουκαρα που ολο το βραδυ την ικετευε να τον θυμηθει...
Μιλαμε οτι παθαμε πλακα με την απαθεια που τον ειχε αντιμετωπισει...
Φυσικα καθε φορα που γινοταν αυτο εμεις το σχολιαζαμε καυστικα και γελουσαμε...
"Αχ καημενε που πας; Μεγαλε αυριο κλαινε !" ηταν μερικα απο τα πολλα εξυπνακιστικα και ειρωνικα σχολια που εκτοξευαμε!
Ενα μεσημερι που ειχε ηρεμια στο μαγαζι ,ειχα κατσει στο αγαπημενο μου τραπεζι μπροστα στην θαλασσα και απολαμβανα την θεα και την σπανια για την εποχη ησυχια.
Tην απολυτη ηρεμια διεκοψε η φωνη της Δημητρας
"Να κατσω μαζι σου η σου χαλαω την ηρεμια;"
"Οχι μωρε ,κατσε αν θελεις 'της απαντησα
Εκνευριστικα επελεξε να καθησει απεναντι μου μπαινοντας μπροστα στην θεα που απολαμβανα...
Καθως κατεβασε τα μαυρα γυαλια της ,παρατηρησα οτι και αβαφη δεν εχανε καθολου ...
'Κριμα" ξανασκεφτηκα και συνεχισα να κοιταω την θαλασσα πανω απο τον ωμο της.
"Τι γινεται;"την ρωτησα ¨"ολα καλα;"
Μετα απο μια παυση καμποσων λεπτων μου εκτοξευσε την ερωτηση που προφανως ηταν και ο λογος που καθησε μαζι μου
"Γιατι δεν εφυγες μαζι μου εκεινη την νυχτα;"
Αφου ξεπερασα την αρχικη εκπληξη για την ωμοτητα της ερωτησης την κοιταξα και απαντησα
"Δεν πηγαινω με μεθυσμενες γυναικες και ιδιατερα με αυτες που χρησιμοποιουν το μεθυσι τους ως δικαιολογια για να μεγαλωσουν την σεξουαλικη συλλογη τους..."
Η ενοχληση στο προσωπο της και η νευρικοτητα ηταν εμφανης.
"Με θεωρεις τσουλακι;'
'Εχει καμια σημασια τι σε θεωρω εγω;Καλα κανεις και πας με οποιον πας και οπως πας...Δικη σου ειναι και η ζωη και το σωμα,εμενα δεν μου πεφτει λογος"
'Θελω να μην εχεις κακη γνωμη για μενα .Δεν θελω να με θεωρεις τσουλακι..' επεμεινε κοιτωντας με εντονα στα ματια...
Σχηματισα ενα μειδιαμα στα χειλη μου και ανασηκωνοντας τους ωμους μου της ειπα
"Πολυ αργα τοτε γιατι η αποψη μου ειναι ηδη διαμορφωμενη"
Η Δημητρα σηκωθηκε αποτομα
"Να ξερεις οτι εισαι αδικος μαζι μου και μαθε να συζητας με τον αλλο πριν βγαλεις τα συμπερασματα σου" μου ειπε και εφυγετο ιδιο αποτομα οπως ειχε ερθει ...
Εγω παλι,συνεχισα να πινω τον καφε μου αδυνατωντας να καταλαβω το νοημα και την ουσια του διαλογου που μολις ειχε εκτυλιχτει...
Μετα απο λιγες μερες ειχα σχεδον ξεχασει το περιστατικο μεχρι που εμαθα ενα νεο που εκανε το αιμα μου να παγωσει.
Η Δημητρα που πριν λιγες μερες σχολιαζα τοσο ειρωνικα και καυστικα την ακαταστατη ερωτικη της ζωη,ηταν στο νοσοκομειο με σοβαροτατο καρδιακο προβλημα...
Εμαθα οτι στην καρδια της ειχε κατι σαν τρυπα και αυτο ηταν μια σπανια μορφη καρδιοπαθειας που συνηθως ηταν και θανατηφορα.
Η ιδια το ηξερε καποιους μηνες και το ειχε κρυψει απο ολους μεχρι που μια μεγαλη κριση την εστειλε στο νοσοκομειο...
Εκεινη την στιγμη αισθανθηκα ποταπος...
Ειχα κρινει την συμπεριφορα ενος ανθρωπου που ηξερε οτι μπορει ανα πασα στιγμη η καρδια του να τον προδωσει και να πεθανει.
Και εκτος απο αυτο της ειχα δειξει και καταμουτρα την απαξιωση μου οταν ειχαμε μιλησει.
Τωρα καταλαβαινα γιατι μου ειπε οτι την αδικουσα...
Δεν πηγα ποτε στο νοσοκομειο να την δω.Ντρεπομουν...
Εμαθα οτι διεφυγε τον κινδυνο και βγηκε και απο τοτε ζει εντονα την καθε μερα γιατι μπορει να ειναι και η τελευταια της.
Πλεον εχουν περασει χρονια.Ελπιζω να ειναι ακομα καλα και να νικαει τον θανατο που την γυροφερνει...
Εμενα παντως αυτο το κοριτσακι με διδαξε ενα πραγμα ...
Πριν ανοιξεις το στομα σου να κρινεις τον οποιονδηποτε για το οτιδηποτε ,να σκεφτεις πολυ καλα ολες τις παραμετρους και ολες της πιθανες αιτιες που μπορει να τον εχουν οδηγησει στην συγκεκριμενη πραξη η συμπεριφορα...
Να θυμαστε, η ευκολη κριτικη μπορει να σας φερει και ευκολες τυψεις...
Γιαυτο πρωτα εξεταστε, συζητηστε ,κατανοηστε και μετα αποφασιστε και εκφραστε την αποψη σας...

A fairytale for the fairy...

Νεραιδα του ονειρου μου που στεκεσαι πισω απο αυτους τους ψηλους τοιχους ...
Μην χαλας την γαληνη του μυαλου σου με σκεψεις ...
Η ζωη μας ειναι μικρη και οι αναμονες μας μεγαλες και μακρινες...
Ωρες ωρες ειναι τοσο αμυδρες που δεν φαινονται...
Μοιαζουν οπως τα αστερια του ουρανου την ωρα που ερχεται αυγη...

Νεραιδα του ονειρου μου μην ξεχνας οτι το παραμυθι σου εχει ξεκινησει...
Απλα ερχεται απο μακρια και εχει μπροστα του να κανει μεγαλο ταξιδι...
Χαρισε του την υπομονη σου...
Ακουσε τα βηματα του με την ψυχη σου..
Νιωσε τα δακρυα του...
Και κανε τα δικα σου ποταμι για να το βρει στο δρομο του και να ξεδιψασει..
Για να το ακολουθησει και να ερθει οσο πιο γρηγορα κοντα σου...
Η ζωη θα ειναι ομορφη μετα...
Το παραμυθι θα σου ανηκει...
Το ξερεις οτι το νεραιδενιο ενστικτο σου σε οδηγει σωστα...
Σε αυτον τον παραξενο παραμυθα που ταξιδευει για να σε ανταμωσει...
Αμυητος προσερχεται να λαβει μερος στην μυστηριακη τελετη που ετοιμαζουν τα ξωτικα σου...
Μια μυστηριακη τελετη για δυο...

Καθε νυχτα ακους το ποδοβολητο απο το αλογο του...
Αλλα οταν ξυπνας διαπιστωνεις οτι δεν ηταν το αλογο αλλα ο ηχος των παλμων της καρδιας σου...
Που χτυπαει σαν τρελη καθως το νιωθει να ερχεται ολο και πιο κοντα σου...
Γιατι αυτο το αλογο το εχεις συνδεσει με την αλλαγη ,την χαρα ,το τελος της αναμονης...
Εδω και μερες καθε νυχτα το αισθανεσαι να πλησιαζει και τα βηματα του δυναμωνουν ολο και πιο πολυ...
Νεραιδα του ονειρου μου μην ξεχαστεις ...
Ξερεις οτι σε καποια στιγμη ο κατοχος του παραμυθιου θα εγκλωβιστει ...
Σε μερη παραξενα...
Σε μερη σκοτεινα...
Σε μερη που μπορει να χασει την ψυχη του ...
Μην τον αφησεις μονο του εκεινες τις στιγμες ...
Βοηθησε τον οπως μονο εσυ ξερεις...

Στειλτου με τις αχτιδες του ηλιου ενα σου φιλι ..
Να τον ακουμπησει στο μετωπο και αυτος θα βρει την δυναμη να επιδιορθωσει τα κομματια της ψυχης του και να δραπετευσει.
Στειλτου με τον ανεμο ενα χαδι...
Και αυτος θα συνεχισει το ταξιδι του προς εσενα μεχρι το αιμα να σταματησει να τροφοδοτει την καρδια του...
Σχηματισε με αστερια την μορφη σου στον ουρανο...Το προσωπο της νεραιδας...
Και αυτος τοτε θα αποκτησει την πιο αλανθαστη πυξιδα ...
Να εισαι σιγουρη νεραιδα,οτι αυτος ο ανοητος παραμυθας θα ζησει...
Θα βρει τον δρομο για να σου παραδωσει το παραμυθι του...
Και επειτα θα πεθανει μεσα στην αγκαλια σου...