Πένα...

"Of all that is written, I love only what a person has written with his own blood". ~Friedrich Nietzsche...

Οι λέξεις μου πέφτουν σαν στάλες βροχής επάνω στην λευκή σελίδα...
Αργά-αργά...
Με κόπο...
Είναι σαν χάντρες αίματος από μια παλιά πληγή...
Μια πληγή που χάσκει ανοιχτή...
Αγιάτρευτη...
Σαν να κοροϊδεύει το χρόνο που δήθεν όλα τα γιατρεύει...
Αιμορραγώ τόσο καιρό πια που έχω ξεχάσει πια πως είναι να μην...
Απόλυτα παραδομένος βιώνω μια αέναη αφαίμαξη ...
Και αδυνατώ ακόμα να καταλάβω αν αυτή η διαδικασία με αναζωογονεί και με δυναμώνει η αν με καθιστά ανεμικό και άρρωστο...
Ξέρω πως όσο και να προσπαθήσω δεν θα βρω την απάντηση γιαυτό κάνω το μόνο πράγμα στο οποίο είμαι καλός...
Παίρνω την πένα μου και την βουτώ στο προσφερόμενο μελάνι...
Κάθε αδέξια ματωμένη λέξη που σχηματίζω μοιάζει λυτρωτική...
Και καθώς το κόκκινο συναντάει το λευκό νιώθω ότι οι λέξεις που λερώνουν το χαρτί σχηματίζουν μια πόρτα...
Πόρτα που κάνει την εύθραυστη και κουρασμένη ψυχή μου να δραπετεύει για λίγο...
Μηχανικά η πένα μου συνεχίζει να υφαίνει καλλιγραφικές λέξεις που μπαίνουν απαλά απαλά στην σειρά για να φτιάξουν άλλη μια ιστορία...
Και έπειτα και άλλη...Και άλλη... Και άλλη...
Αμέτρητα χαρτιά γεμάτα κόκκινες λέξεις είναι πετάμενα γύρω μου...
Όσες και οι αποτυχίες μου...
Θέλω να ξέρεις κάτι...
Την νιώθω την κάθε αποτυχία μου...
Την νιώθω σαν κοφτερό μαχαίρι στο δέρμα μου...
Που με κάνει να αιμορραγώ ακόμα περισσότερο...
Σαν μια μόνιμη καταδίκη...
Που φροντίζει να μην στερεύει πότε το μελανοδοχείο μου...
Η πένα μου πρέπει να έχει γράψει χιλιάδες λέξεις...
Λέξεις από το αίμα της καρδιάς μου...
Άλλα πότε δεν αισθάνομαι ότι αυτό αρκεί...
Ανάξιος νιώθω για να την κρατώ στο χέρι μου ...
Και έρχονται στιγμές που πιστεύω ότι τελικά η μοίρα μου είναι αυτή...
Να αισθάνομαι σαν ένας χαρισματικός γιατρός...
Που ενώ μπορεί να κατανοήσει και να θεραπεύσει τα συμπτώματα...
Δεν καταφέρνει πότε να νικήσει την ασθένεια που μαίνεται από πίσω τους...

Μαγεία...

Θέλεις να μιλήσουμε για κάτι μαγικό;
Θέλεις να ανοίξουμε μαζί αυτή την κουρτίνα και να δούμε τι κρύβεται από πίσω;
Κοίτα...
Υπάρχει μια μαγεία...
Που είναι φερμένη απο τα πανάρχαια χρονιά...Ισχυρή και ενίοτε προσοδοφόρα...
Που έχει ένα ξόρκι που χρησιμοποιείτε για κάθε αρχή...
Όσο δύσκολη και αν φαντάζει αυτή....
Υπάρχει μια μαγεία...
Που δεν ξοδεύεται πότε άσκοπα...
Περιμένει πάντα την κατάλληλη ώρα...
Και τότε υφαίνεται ...
Γύρω μας...
Μέσα μας...
Την νιώθεις να ανακατεύει τα σωθικά σου και να σε γεμίζει ενέργεια...
Μια ενέργεια που σε πηγαίνει εκεί που υπό κανονικές συνθήκες θα σου ήταν αδύνατο...
Σε κόσμους μυθικούς, πλασμένους να υπάρχουν μόνο μέσα σε ρομαντικά μυαλά...
Υπάρχει μια μαγεία...
Που μας δίνει γνώσεις...
Και από αυτή την γνώση παίρνουμε δυνάμεις και διορατικότητα για να βρούμε το πέρασμα...
Το πέρασμα που μας οδηγεί έξω από την ασφάλειά του προσωπικού μας βασιλείου...
Και καθώς βγαίνουμε γινόμαστε τόσο ανάλαφροι που αιωρούμαστε παρασυρόμενοι από αιθέρια ρεύματα...
Τα οποία μας τραβάνε σαν μαγνήτης όλο και πιο βαθιά σε παραμυθένιους βυθούς...
Υπάρχει μια μαγεία...
Που μοιάζει με σκαλισμένα ιερογλυφικά πάνω σε αρχαίο βράχο....
Σαν γρατζουνιά του καιρού επάνω στο δέρμα ενός παλιού βιβλίου....
Σαν μια καλοκουρδισμενη μηχανή που δεν σταματάει να παράγει....
Η μαγεία υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει..
Το ξέρεις και το ξέρω...
Όπως ξέρω ότι υπάρχει ένας μαγικός κόσμος...
Που εκεί η δύναμη μας ,η ζωή και η γνώση μας έχει άλλη διάσταση...
Υπάρχει ένας μαγικός κόσμος...
Που θα είναι το μονοπάτι για όσους το πιστέψουν...
Που θα είναι το δώρο μας για όσους αγαπάμε...
Έλα να κάνουμε μαζί το τελευταίο ξόρκι για να τον περιφρουρήσουμε ...
Πιάσε το χέρι μου και πες μαζί μου τα λόγια...
Αυτό ήταν...
Υπάρχει ένας μαγικός κόσμος που μπορεί να είναι φτιαγμένος με λέξεις πάνω σε εύθραυστα φύλλα χαρτιού αλλά συνάμα είναι τόσο δυνατός που μπορεί και κατακτάει τις ψυχές και το μυαλό μας...

Λέξεις...

Έχεις σκεφτεί πότε πόση δύναμη μπορεί να έχουν οι λέξεις σου;

Είναι στιγμές που τόσο λίγες λέξεις μπορεί να σημαίνουν τόσα πολλά...
Και κάποιες άλλες στιγμές πάλι,που πάρα πολλές λέξεις μαζί να μην σημαίνουν απολύτως τίποτα...

Υπάρχουν λέξεις που μπορεί να γίνουν αιτία για να δημιουργηθεί μια ζωή...
Και υπάρχουν λέξεις που μπορεί να γίνουν αφορμή για να χαθεί μια ζωή...

Υπάρχουν λέξεις όμορφες που όλοι λαχταράμε να ακούσουμε...
Και υπάρχουν λέξεις σκοτεινές που προτιμάμε να μένουν ανείπωτες...

Είναι λέξεις που επαναλαμβάνουμε τόσο συχνά που στο τέλος γίνονται κομμάτι μας...
Και είναι λέξεις που έχουν ειπωθεί για να σε κάνουν να ντρέπεσαι και να θέλεις να τις ξεχάσεις...

Υπάρχουν λέξεις που μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις σημαντικός και ολοκληρωμένος ...
Και υπάρχουν λέξεις που μπορούν να σε κάνουν να αισθανθείς ρηχός και άδειος...

Υπάρχουν λέξεις δηλητήριο...
Και υπάρχουν λέξεις αντίδοτο...

Μερικοί άνθρωποι χρησιμοποιούν τις λέξεις για να βλάψουν....
Μερικοί άλλοι για να επουλώσουν τις πληγές...
Κάποιοι ευλογημένοι μπορούν με τις λέξεις να δημιουργήσουν ευτυχία...
Κάποιοι μνησίκακοι μπορούν με τις λέξεις να δημιουργήσουν θλίψη...

Είναι μερικοί άνθρωποι που οι λέξεις τους ,τους κάνουν δυνατούς...
Και είναι μερικοί άνθρωποι που οι λέξεις τους,τους κάνουν αδύναμους και ευάλωτους...

Υπάρχουν λέξεις που αναγεννάν...
Υπάρχουν λέξεις που αποτελειώνουν...

Γιαυτό απόψε, σου δίνω κάτι για να σκεφτείς και μια ερώτηση για να απαντήσεις...

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόση δύναμή και ποιες επιπτώσεις έχουν οι δικές σου λέξεις;

Χάρτινη πριγκίπισσα...

Στο βασίλειο της ονειροχωρας ζει η χάρτινη πριγκίπισσα...
Ζει μέσα σε ένα μεγάλο πύργο που είναι επίσης φτιαγμένος από χαρτί...
Μερικές φορές όταν τα σύννεφα πυκνώνουν και ο ουρανός είναι έτοιμος να βρέξει την ακούω να φωνάζει μάταια γυρεύοντας κάποιον να την προστατεύσει...
Αλλα οι απαντήσεις που παίρνει δεν την καθησυχάζουν καθόλου..
Αντιθέτως μοιάζουν με άγνωστους απειλητικούς θορύβους...
Εκείνη όμως προσπαθώντας να ξορκίσει τον φόβο της συνεχίζει να φωνάζει μέχρι που οι φωνές σβήνουν και το μόνο που ακούγεται στον αέρα είναι η ηχώ της...
Ούτε το όνομα της δεν θυμάται πια καλά καλά...
Όλοι την φωνάζουν η χάρτινη πριγκίπισσα...
Και ομως δεν ειχε περάσει πολύς καιρός...
Που το όνομα της ακουγόταν σε κάποιον σαν προσευχή....
Που χαμογελούσε και οι ηλιαχτίδες χαμήλωναν για να κλέψουν ένα της φιλί...
Που ειχε χορέψει με κάθε άστρο που υπήρχε στον ουρανό της...
Που ειχε βάψει τις σταγόνες της βροχής κόκκινες για να μην υπάρχει τίποτα μονότονο στον κόσμο της...
Αλλα τον τελευταίο καιρό κατι εχει αλλάξει...
Τιποτα δεν εχει το χρώμα και το ρυθμό του παρελθόντος...
Το ποτάμι που λουζόταν μοιαζει ακίνητο σαν πίνακας ζωγραφικής και ειναι κάποιες μέρες που και ο ήλιος ακόμα ξεχνάει να λάμψει...
Κοιτάζει το πλήθος που την περιβάλει και απορεί πως γινεται να νιώθει μονή ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους...
Και ολοι μιλάνε...
Κολακεύουν ...
Εκθειάζουν...
Λενε όμορφα ψέματα...
Ειναι στιγμες που νομιζει οτι οι φωνές τους φταίνε που πλεον δεν μπορεί να δει τα αστερια που τοσο αγαπάει...
Γιαυτο κλεινει τα ματια και ανακαλεί αναμνήσεις...
Θυμάται μελωδίες απο το παρελθόν και καθως επισκέπτονται το μυαλό της την μαγεύουν οπως και τοτε...
Νιώθει σαν να χορεύει βαλς με έναν απρόσωπο άντρα σε μια ολόφωτη πίστα...
Και αισθάνεται την θύμηση να αναγεννάτε από τις στάχτες ...
Άλλα δεν μπορεί να χαρεί...
Ξέρει ότι θα πεθάνει...
Γιατί αυτού του είδους οι θύμησες δεν ζουν σε κλουβιά...
Πάει καιρός που άφησε τον πρίγκηπα της να φύγει...
Και σιγα σιγα συνειδητοποιεί οτι μάλλον δεν πρόκειται να ξανάρθει ...
Κοιτάζει αυτο το βάτραχο δίπλα της και τωρα πια ξέρει οτι δεν θα μεταμορφωθεί ποτέ ...
Είναι μερικά παραμύθια που εχουν φτιαχτεί για να παραπλανούν...
Έτσι η χάρτινη πριγκίπισσα κάθεται μεσα στο χάρτινο της πύργο και οποτε η βροχή δυναμώνει και απειλεί να την διαλύσει ολοκληρωτικά, εκεινη φωνάζει για βοήθεια στους άγνωστους περαστικούς ελπίζοντας οτι κάποιος απο αυτούς θα είναι εκείνος...

Με τον καιρό...

Mε τον καιρό όλα τα πράγματα θα ξεθωριάζουν...
Τα πάντα...
Να είσαι σίγουρη για αυτό...
Με τον καιρό όλα τα παιχνίδια θα λήξουν και θα ξεχαστούν...
Άσχετα με το αποτέλεσμα...
Αξία θα έχει μόνο ότι έπαιξες...
Με τον καιρό όλα θα μοιάζουν εξασθενημένα και ανούσια...
Χωρίς καμιά διάθεση επιστροφής....
Άλλα μην κλείσεις την πόρτα....
Με τον καιρό όλες οι πληγές θα επουλωθούν...
Ακόμα και οι πιο βαθιές...
Θα το δεις...
Με τον καιρό όλοι μαθαίνουν ότι τις πιο πολλές φόρες πρέπει να κλέψεις για να κερδίσεις...
Και όσοι δεν το κάνουν μένουν φτωχοί και έρμαια στις ορέξεις αυτών που μπορούν...
Μην φοβηθείς γιατί οι νίκες τους είναι πρόσκαιρες....
Με τον καιρό θα έρθουν όλοι όσοι περιμένες και όλοι τους θα φύγουν....
Άλλα ο καθένας τους πριν φύγει θα σε έχει διδάξει κάτι πολύτιμο...
Να μην το ξεχνάς...
Με τον καιρό θα βλέπεις τα μικρά παιδιά να γίνονται ολοένα και εξυπνότερα...
Και εμείς θα φαινόμαστε μπροστά τους σαν τα ρομπότ παλαιάς τεχνολογίας σε ταινία επιστημονικής φαντασίας...
Αυτός όμως είναι ο νόμος της εξέλιξης...
Με τον καιρό θα καταλάβεις την άξια αυτών που σου έχω πει κατά καιρούς....
Και θα δεις πόσο καλύτερα ξέρεις πια τον εαυτό σου και το πόσο πιο δυνατή έχεις γίνει...
Γιατί όσο και αν νομίζεις ότι το αποφυγες και όσο και αν δεν μπορείς να το νιώσεις αυτή την στιγμή....
Με τον καιρό θα καταλάβεις ότι από εδώ και στο εξής θα αγαπάς με τον τρόπο που σου έμαθα...
Και αυτό είναι το πιο ακριβό δώρο που πιστεύω ότι θα μπορούσα να σου κάνω...

Γιατί δεν μου μιλάς;

Νεράιδα της θάλασσας...
Κυρα του γαλάζιου...
Μαγικό μου πλάσμα...
Γιατί δεν μου μιλάς;
Γιατί έρχεσαι σιωπηλά και περπατάς στις σκιές τις ψυχής μου;
Το ξέρεις οτι είμαι εδώ για ο,τι χρειαστείς..
Μην στεναχωριέσαι...
Εγώ ποτέ δεν θα σε πληγώσω ηθελημένα ...
Και θα προσπαθήσω όσο γίνεται να μην σε κρίνω...
Δεν έχει σημασία τι έχεις κάνει, δεν έχει σημασία τι έχεις πει ...
Εγώ καταλαβαίνω...
Εγώ αντέχω...
Το ξέρεις ότι έχεις πάντα την κλωστή στα χέρια σου...
Και όταν με έχεις ανάγκη και δεν μπορείς να βρεις τις σωστές λέξεις η τον σωστό τρόπο ...
Άπλα τράβηξε την κλωστή και εγώ θα νιώσω το κάλεσμα..
Και αν η κλωστή έχει σπάσει η φθαρεί η χαθεί μην πανικοβληθείς...
Ότι είναι φτιαγμένο απο αληθινά συναισθήματα δεν παύει ποτέ να υπάρχει...
Ετσι ακόμα και αν χασεις την κλωστή που σου χάρισα μπορείς να χρησιμοποιήσεις οποιαδήποτε κλωστη του κόσμου...
Και εγω θα έρθω...
Γιατί δεν μου μιλάς;
Γιατί δεν μου λες για όσα απλά χρειάζεσαι , για οσα απλά λείπουν...
Και αν τα λογια σου χασεις και δεν μπορουν να βγάλουν νόημα απο το άγχος εγω θα κανω υπομονή...
Μεχρι να ηρεμήσεις και να μπορέσεις να ζητήσεις ...
Δεν σπαταλάς τον χρονο μου μην φοβάσαι...
Ποτε δεν ειναι χαμένος χρόνος ο χρόνος που σπαταλάς για ανθρώπους που αγαπάς...
Έρχεται η νύχτα το βλέπεις;
Και εσυ ακομα δεν μου μιλας...
Αλλα αν χαθείς στο σκοτάδι να ξέρεις οτι εγω θα καταφερω να σε βρω και θα κάτσω διπλα σου μεχρι το πρωτο φως της αυγης για να μην φοβασαι...
Γιατι δεν μου μιλας;
Τουλάχιστον κλάψε να ξεσπάσεις ...
Εδώ κανεις δεν θα σε κατηγορήσει αν φοβηθείς και νιώσεις θνητή για λίγο...
Θυμάμαι που κάποια στιγμή μου είχες πει
"Ένας απ΄τους λόγους,ο σημαντικότερος ίσως, που όταν πέφτω μετά ξανασηκώνομαι πάλι είναι ότι ξέρω ότι είσαι εσύ εδώ..."
Να ξερεις την εχω κρατησει αυτη την φραση στην καρδια μου ...
Όλα είναι εντάξει...Εγώ θα είμαι εδώ...
Γιατί ξέρω οτι η ζωή σε κάποια στιγμή θα είναι σκληρή μαζί σου ...
Μην την βοηθήσεις να σε αποτελειώσει...
Και το ξέρεις ...
Στις καλές μέρες,στις άσχημες μέρες,απλά αποφάσισε να μιλήσεις και θα ακούσω...
Και όταν θα δυναμώσεις και θα αρχίσεις να ψάχνεις διέξοδο απο το σκοτάδι αν αμέσως δεν την βρεις μην λιγοψυχήσεις ,μην φοβηθείς...
Πες το όνομα μου ξανά και εγώ θα σε πάρω απο το χέρι και θα βγούμε μαζί από αυτό το βασίλειο των σκιών...
Γιατί η ομορφιά που έχει η ψυχή σου αναδεικνύεται στο απέραντο γαλάζιο και τις αξίζει να ζει μόνο στο φως...