Λιβελούλα...

Μην με βλέπεις έτσι ονειροπόλο...
Αυτή είναι μόνο η μια μου πλευρά...
Υπάρχει και η άλλη η οποία συχνά υπερισχύει...
Και σε αυτή την πλευρά προτιμώ να ζω από το να φαντάζομαι...
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλος δρόμος διαφυγής...
Γιαυτό ξεκινάω, ρισκάρω, και τις πιο πολλές φορές πέφτω....
Μα πριν προλάβει κάνεις να χαρεί για την πτώση μου...
Κοίτα με, στέκομαι και πάλι στα δυο μου πόδια...

Μέσα από το παράθυρο μου στον ουρανό σήμερα, πέταξε μια πεταλούδα ...
Και αυτό με κάνει και πάλι να ελπίζω...
Γιατί κάθε φορά που την βλέπω φέρνει στην ζωή μου χρώματα και μυρωδιές...
Ένας ιδιαίτερα χαρισματικός άνθρωπος με περιμένει στο όνειρο μου...
Περιμένει για να πάμε εκεί που δεν μπορεί να δει ανθρώπινο μάτι....

Υποθέτω ότι ποτέ δεν θα σταματήσω ψάχνω...
Ξέρω ότι θα ζω και θα μαθαίνω από τα λάθη μου...
Ότι θα σκληραγωγούμε μέσα από τις προδοσίες και τις απογοητεύσεις μου...
Όπως γνωρίζω πως όλη η αγάπη που προσδοκώ θα είναι πάντα ανάλογη με την αγάπη που θα φτιάχνω...
Και ότι πάντα θα υπάρχει ένας δρόμος διαφυγής και ένας δρόμος επιστροφής...
Για όλα...
Η μαγεία της επιλογής...

Μικρο μου όνειρο αυτή την ώρα που η πόλη βυθίζεται στο σκοτάδι και μπαίνουμε στο βασίλειο των σκιών σε παρακαλώ...
Στείλε λίγη από την γλυκά σου στην ψυχή μου για να μπορέσω να το αντέξω...
Στείλε λίγη από την μαγεία σου να ομορφύνει την αναμονή...
Μέχρι να έρθεις να με πάρεις για να πάμε σε αυτό το μέρος...
Ξέρεις, εκεί που δεν έχει πατήσει ακόμα θνητή ύπαρξη...

Στα όνειρα μου έχω φτερά...
Και η μόνη τους χρησιμότητα είναι ότι με κάνουν να μπορώ να πετάξω κοντά σου...
Γιαυτό...
Πήγαινε στο παράθυρο σου...
Και άμα δεις στο τζάμι σου κολλημένο ένα παράξενο πετούμενο άνοιξε του να μπει ...
Έχει κάνει μεγάλο ταξίδι για να σε επισκεφτεί και θα είναι πολύ κουρασμένο...
Στα όνειρα μου μπορεί να έχω φτερά άλλα δεν έχω άλλες δυνάμεις...
Γιατί στον κόσμο του ονείρου μου βλέπεις, δεν είμαι ο Ιανός...
Είμαι μόνο μια λιβελούλα ....
Που έκανε το ταξίδι και ήρθε απόψε στο παράθυρο σου...

Ονειροπλόος...

Δεν είμαι ταξιδιώτης εδώ....
Μένω εδώ από επιλογή...
Άλλα κρατάω απόσταση από τις φτιαχτές ιστορίες ,τους ψεύτικους ουρανούς και τους φόβους που έχεις βάψει σε βιολετί χρώμα για να μην σε τρομάζουν...

Δεν είμαι φυλακισμένος εδώ...
Είμαι γεννημένος ελεύθερος...
Άλλα είναι στιγμές που νιώθω δέσμιος του χρόνου...
Κλείνω το μάτι σε αυτό τον αιθέριο δεσμοφύλακα και δεν σταματάω να προσπαθώ να λύσω τα χέρια μου που είναι δεμένα με λωρίδες ουρανού...

Δεν είμαι αμαρτωλός εδώ...
Οι αμαρτίες σε αυτό το μέρος δεν είναι ίδιες με αυτές που οι εκκλησίες διδάσκουν....
Κρατάω το κομμάτι της ενοχής που μου αντιστοιχεί και τις γλύκες τύψεις από όλα τα λάθη μου...
Και περιμένω...Θα είναι τα υλικά μου για να χτίσω όταν θα καταρρεύσει και αυτό το ψέμα...

Δεν είμαι παρατηρητης εδώ...
Είμαι κομμάτι της εικόνας...
Τα δάχτυλα μου γεύονται την άμμο...
Παραδομένοι όλοι στην παράξενη γοητεία που ασκεί η ομορφιά του σύνολου ...
Κανείς δεν προσέχει ότι το χέρι μου πιάνει το χέρι του ζητιάνου...

Δεν είμαι μια βεβαιότητα εδώ...
Κανείς δεν με θεωρεί δεδομένο...
Τις νύχτες οι σκέψεις μου συγκρούονται αιματηρά με τις πράξεις μου...
Οι φωνές μέσα μου επαναλαμβάνουν ότι πρέπει να αποδεχθώ αυτό που είμαι ...

Είμαι μόνο ένας ονειροπλοος...
Που ονειρεύεται να ταξιδέψει σε καλύτερες μέρες...
Σε καλύτερες εποχές...

Είμαι μόνο ένας ονειροπλοος...
Που αιωρείται,ζει και τρέφεται στον αγέρα σου.
Που ψάχνει να βρει τον πιο όμορφο δρόμο για να στον χαρίσει...

Είμαι μόνο ένας ονειροπλοος...
Και αν κάποια στιγμή άθελα η ηθελημένα με σκοτώσεις μην φοβηθείς...
Όταν η ψυχή σου θα ξανακάνει όνειρα...
Όταν το μυαλό σου θα ξαναφτιάξει τον κόσμο μου..
Εγώ θα ξαναγεννηθώ και θα επιστρέψω ...
Για να συνεχίσουμε το ταξίδι από εκεί που το αφήσαμε....

Διαγραφή...

Θέλω...
Το πρόσωπο μου...
Το σώμα μου...
Η ψυχή μου ...
Η διαβολεμένη διαίσθηση μου...

Να μην υπάρχουν...

Θέλω...
Οι αναμνήσεις μου...
Τα συναισθήματα μου...
Η αγάπη που έχω εισπράξει...
Το μίσος που έχω γευτεί...

Να εξαφανιστούν...

Θέλω...
Οι επιτυχίες μου...
Οι αποτυχίες μου...
Οι κάθε είδους προσφορές μου...
Το ταλέντο μου στο να σου πλάθω όμορφους κόσμους...

Να διαγράφουν...

Όλα...

Και από το μυαλό σου και από την ζωή σου...

Μην στεναχωριέσαι δεν θα είναι κάτι το φοβερό...
Ένα απλό πάτημα του κουμπιού μόνο...
Σαν ένα αποτυχημένο ποίημα που το έγραψες και μετά το έκαψες...
Σαν μια κακιά σου στιγμή που ο εγκέφαλος αρνείται να ανακαλέσει...
Αυτό είναι το δώρο μου για σένα...
Μια αυτό-διαγραφή χωρίς το δικαίωμα ανάκτησης...
Μην βιαστείς να το κρίνεις...
Μην βιαστείς να το χαρακτηρίσεις...
Σκέψου το λίγο και θα δεις...
Ότι ελαφρώνω τους σκελετούς από την ντουλάπα σου...
Ότι σου χαρίζω κάτι που στο μέλλον θα σου φανεί πολύτιμο...

Γιατί το καλό μιας απόλυτης διαγραφής είναι ότι μπορείς να ξεκινήσεις και πάλι από την αρχή χωρίς μνήμες...

Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πατήσεις απλά το πλήκτρο που γράφει Delete...

Και να με σβήσεις...

Ψυχής άρωμα...

Σιγά, σιγά η μυρωδιά άρχισε να με πλησιάζει...
Το άρωμα που υπάρχει διάχυτο στην ατμόσφαιρα είναι τόσο επίπονα οικείο...
Θα μπορούσα να το ξεχωρίσω ανάμεσα από χιλιάδες...
Γιατί είναι το δικό σου άρωμα...
Και έπειτα από τόσο καιρό αιωρείται πάλι απαλά στον αέρα μου και με αγκαλιάζει όπως έκανε κάποτε ο καπνός του τσιγάρου που τρόμαξα να κόψω...
Γύρισα διστακτικά προς το μέρος του και ήσουν εκεί...
Είχες επιστρέψει...
Δεν ξέρω γιατί ...
Και δεν με νοιάζει...
Αυτό που ξέρω είναι ότι είχες ξανάρθει να δεις έμενα ...
Εμένα που μια νύχτα που ο εγωισμός μου πήρε τον έλεγχο σε έβγαλε από την ζωή μου ...
Απότομα και άκομψα...
Ο εγωισμός μου...Το διαβατήριο της μοναξιάς μου...
Τα μάτια μου ταξίδεψαν πάνω σου...Σε βρήκαν πιο όμορφη από πότε...
Χαριτωμένη ,αέρινη ,ντελικάτη...
"Δεν ήρθα για να μείνω " μου λες...
"Το ξέρω" σου απαντώ "δεν έκανα κάποιο άθλο που να αξίζει τέτοιας ανταμοιβής..."
"Ήρθα να σου πω ότι πρέπει να πάψεις να τιμωρείς την ψυχή σου..."
"Δεν ξέρεις τι είναι η ψυχή μου γιαυτό το λες..."
" Ξέρω...Είναι ένα όμορφο σύννεφο..."
"Ένα μάτσο σκουριασμένα παλιοσιδερα είναι...Άχρηστα για κάθε χρήση..."
"Κάνεις λάθος..."
"Απόδειξε το..."
"Κάθε μέρα αυτή η ψυχή που συχνά -πυκνά την πετάς επάνω σε ένα λευκό χαρτί και της δίνεις διάφορα σχήματα,κάνει χιλιάδες χιλιόμετρα για να συναντήσει και να αγγίξει ένα σωρό ευγενικές ψυχές..."
"Άπλα ταξιδεύει,αυτό δεν την εξιλεώνει η την κάνει καλύτερη..."
"Μια ψυχή που κάνει καθημερινά τόσα χιλιόμετρα για να δώσει το περιεχόμενο της, δεν μπορεί παρά να είναι μια όμορφη και ευγενική ψυχή...Μην την τυραννάς λοιπόν παραπάνω..."
"Με μπέρδεψες!Θα το σκεφτώ όμως...Στο υπόσχομαι...Πότε θα φύγεις;"
"Η αποψινή νύχτα είναι δικιά μας...Πες μου τι θέλεις να κάνουμε και θα το κάνουμε...Ζήτησε μου ο,τιδήποτε..."
"Θέλω να κάτσουμε αγκαλιά σε εκείνο το παγκάκι μπροστά στην θάλασσα όπως τότε... Εσύ να μετράς τα αστέρια που πέφτουν στην θάλασσά και εγώ απλά να μπορώ να σε κοιτάζω...και το πρωί που θα φύγεις να έχει γεμίσει η ψυχή μου από το άρωμα σου...Αυτό είναι το μόνο που θέλω..."
"Βλέπεις...Αυτές σου οι στιγμές είναι που σε κανουν μοναδικό..."
"Όχι ομορφιά μου, αυτές μου οι στιγμές είναι που με κανουν μοναχικό..."

Ο χορευτής στο μυαλό της...

Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της λάτρευε το χορό...
Όποτε μπορούσε να τον παρακολουθήσει δεν άφηνε ποτέ την ευκαιρία να πάει χαμένη...
Στην τηλεόραση,στο κινηματογράφο, στο θέατρο...Παντού...
Και κάθε φορά ένιωθε την ίδια επιθυμία,την ίδια λαχτάρα,να την κόβουν σαν κοφτερό μαχαίρι...
Πως θα ήθελε να είναι σαν τους χορευτές της σκηνής...
Πως θα ήθελε να μπορούσε να κινηθεί όπως αυτοί...
Χαριτωμένα...Όμορφα...Ελεύθερα...
Άλλα ήξερε ότι αυτό δεν ήταν γραφτό να γίνει...
Γιατί ήταν αιχμάλωτη και παγιδευμένη μέσα στο ίδιο της το σώμα...
Σε αυτό το αδύναμο σώμα...
Που την αναγκάζει να μένει καρφωμένη πάντα στο ίδιο σημείο και απλά να παρακολουθεί...
Συνέχεια να παρακολουθεί...
Ανθρώπινα ζευγάρια που στροβιλίζονται αρμονικά στο ρυθμό της μουσικής...
Να κανουν με τόση ευκολία αυτό για το οποίο εκείνη προσεύχεται κάθε νύχτα...
Κάποιες στιγμές προσπαθεί και εκείνη να χορέψει...
Με το δικό της παράξενο τρόπο...
Σηκώνει τα χέρια της προς τον ουρανό,γέρνει λίγο το κεφάλι της και λικνίζει όσο είναι δυνατόν τον κορμό της...
Όσο και αν πονάει συνεχίζει να σπρώχνει το σώμα της στα όρια του...
Ίσως μερικές φορές και πάνω από τα όρια ,μέχρι που τα μάτια της να γεμίσουν από δάκρυα...
Υπήρξαν φορές που από την παθιασμένη προσπάθεια έπεσε στο έδαφος και τότε αισθάνθηκε ανήμπορη,προδομένη, απογοητευμένη...
Άλλα μετά από λίγο το πείσμα της υπερνικά και συνεχίζει...
Ακόμα και τις στιγμές που το κορμί της κραυγάζει για να σταματήσει αυτή δεν μπορεί καν να διανοηθεί ότι θα εγκαταλείψει το όνειρο της να χορέψει...
Δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να θέλει...
Δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει προσπαθεί...
Και γιαυτό δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να ωθεί το σώμα της σε ακραίες καταστάσεις...
Καταστάσεις που την κανουν να νιώθει ζωντανή και να ελπίζει...
Κόντρα σε όλους τους νόμους της φύσης ...
Δίνοντας σε όλους εμάς τους βολεμένους το παράδειγμα για το πως πρέπει να κυνηγάμε και να μαχόμαστε για τα όνειρα μας...
Γιατί σίγουρα είναι πιο εύκολα πραγματοποιήσιμα από το δικό της...
Που καρφωμένη πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι δεν σταματάει λεπτό να ονειρεύεται την στιγμή που θα καταφέρει να χορέψει...
Όπως ο χορευτής στο μυαλό της...

Πεσμένα φύλλα...

Το έδαφος ήταν γεμάτο από πεσμένα φύλλα ντυμένα με τα φθινοπωρινά παλτά τους...
Άλλα καφέ ,άλλα χρυσά,άλλα πράσινα...
Καθώς ο άνεμος περνάει από επάνω τους και τους ψιθυρίζει τα μυστικά του,
αυτά βγάζουν επιφωνήματα έκπληξης που το απαίδευτο θνητό αυτί το λαμβάνει σαν θόρυβο,σαν τρίξιμο...
Ξέρω ότι τα βήματα μου δεν με έφεραν τυχαία εδώ...
Διαλέγω μια απόμερη γωνιά και περιμένω να δω το γιατί του καλέσματος...
Δεν αργώ να καταλάβω ότι θα γίνω μάρτυρας ενός ζωντανού πινάκα ζωγραφικής...
Η νεράιδα μου είναι εδώ και με κομμένη την ανάσα τρέχει στο μέρος που είναι ο σωρός με τα πεσμένα φύλλα...
Τα μάγουλα της είναι κατακόκκινα ενώ δεν κάνει τόσο κρύο ...
Μάλλον θα είναι λόγω της έξαψης...
Τα μαλλιά της λυτά είναι παραδομένα στο χάδι του Αίολου που σφυρίζοντας κάνει όλο και πιο αισθητή την παρουσία του...
Πρελούντιο για το επερχόμενο μουσικό θέμα...
Ο αγέρας ξαφνικά δυναμώνει και τα φύλλα αρχίζουν να αιωρούνται γύρω της...
Εκείνη σηκώνει τα χέρια προς τον ουρανό και αρχίζει να στροβιλίζεται μέσα σε αυτή την δίνη που είναι ντυμένη από τα φθινοπωρινά φύλλα...
Που και που ο άνεμος χαμηλώνει την ένταση του και τότε εκείνα ακουμπάνε το δέρμα της γεμίζοντας το με απαλά χρυσοπράσινα φιλιά...
Τι μαγικός και όμορφος χορός...
Μέσα από αυτή την παράξενη συνεργασία η νεράιδα και τα φύλλα χορεύοντας παραδίνονται στην ομορφιά και την χαρά...
Κάποιες στιγμές καρφώνει το βλέμμα της στην γωνιά μου και κοιτάζει την ψυχή μου...
Βλέπει μέσα της χαμογελά και συνεχίζει
Και όταν έρχεται η νηνεμία τότε κάθεται απέναντι μου κουρασμένη...
Χαμογελάει αληθινά ικανοποιημένη και μου λέει...
"Γιατί με κοιτάς έτσι ποιητή μου;"
"Είχα πολύ καιρό να σε δω να χορεύεις... Είχα καιρό να σε δω τόσο ενθουσιασμένη...Και αυτό με κάνει να χαίρομαι τόσο πολύ..."
"Δεν θα με ρωτήσεις τι σε κάλεσα να σου πω;"
'Μου φτάνει που είσαι εδώ,που σε βλέπω ,που μπορώ να σε αγγίξω..."
"Το ξέρω πως σου φτάνει αγαπημένε μου άλλα εγώ πριν ξαναφύγω θα σου χαρίσω το νόημα από την εικόνα που είδες..."
Βύθισα το βλέμμα μου στα μεγάλα μάτια της και χαμογέλασα...
"Καιρό είχες να μου κάνεις μάθημα νεράιδα μου... Ομολογώ ότι μου έχει λείψει...Πες μου λοιπόν, τι κρύβεται πίσω από αυτό τον όμορφο χορό..."
"Η αναζήτηση της ευχαρίστησης και τις αληθινής ευτυχίας ποιητή μου κρύβεται πίσω από την ικανότητα που έχει ο καθένας να δει την ομορφιά που είναι κρυμμένη στα απλά καθημερινά πράγματα..."
"Μάλιστα...Αυτό όμως,νομίζω ότι ήδη το ξέρω νεράιδα μου..."
Η νεράιδα χαμογέλασε και μου έδειξε το σωρό από τα πεσμένα φύλλα που βρισκόταν εκεί που πριν από λίγο χόρευε...
"'Για πες μου τι είναι αυτά;"
"Πεσμένα φύλλα..."
"Είδες που πάντα βιάζεσαι και τελικά δεν ξέρεις...Εκεί ποιητή μου που εσύ βλέπεις άπλα πεσμένα φύλλα εγώ βλέπω τον ιδανικό παρτενέρ για το χορό μου...Αυτη είναι και η διαφορά..."

Παιδικό βλέμμα...(Καθρέφτης)...

Διάλειμμα από τις αναρτήσεις απόψε ...
Αυτό το βράδυ...
Θέλω να ακούσω όμορφες μουσικές...
Που να τις συνοδεύουν όμορφα λόγια...
Αληθινά λόγια...
Διάλεξα λοιπόν ένα αγαπημένο μου τραγούδι που μιλάει για την ομορφιά...
Όχι την ομορφιά όμως όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ και εσύ αγαπημένε μου αναγνώστη...
Άλλα όπως την αντιλαμβάνεται ένα μικρο παιδί...
Γιατί τα παιδιά βλέπουν τα πράγματα με άλλα μάτια...
Με την αγνότητα της ηλικίας τους διαπερνάν τα ακριβά "περιτυλίγματα"και τα όμορφα "πακέτα "και αναγνωρίζουν μόνο τις αληθινές και όμορφες ψυχές...
Και αν όλοι εμείς οι μεγάλοι και δήθεν έξυπνοι κάναμε τις επιλογές μας βασιζόμενοι στα μάτια και στο ένστικτο ενός παιδιού το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάναμε λιγότερα λάθη...
Γιατί...
Ένα παιδί μόνο μπορεί να διακρίνει την αληθινή ομορφιά....
Μονό αυτό προσφέρει τα κόκκινα λουλούδια της καλοσύνης και της αγάπης...Σε μια γυναίκα -ταραντούλα...
Και όπως τραγούδαγε και ο μεγάλος Παύλος Σιδηρόπουλος...
"Υπερασπίσου το παιδί...γιατί αν γλιτώσει το παιδί...υπάρχει ελπίδα..."


Καθρέφτης...

Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν.

Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.

Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια...

Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης...

Υ.Γ. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ,σε τι θα διέφερε και τι αξία θα είχε η πεντάμορφη, αν δεν την είχε αγαπήσει το τέρας;;;

Λευκό περιστέρι...

Αυτή την νύχτα τα αστέρια που έπεφταν ήταν πολλά...
Και η μικρή πριγκίπισσα έκανε ευχές σε όλα ...
Δεν είχε πολλές διαφορετικές ευχές άλλα μόνο μια και μοναδική...
Να αποτραπεί για λίγο ακόμα, αυτό το αναπόφευκτο ταξίδι...
Προσπάθησε να συγκεντρωθεί και να κατευθύνει κοντά του ,ελπίζοντας αυτό να λειτουργήσει θεραπευτικά,όλη την αγάπη και την θετική της ενέργεια...
Προσευχόταν να προλάβει να φτάσει έγκαιρα, στον έτοιμο προς αναχώρηση αγαπημένο...
Ένα παγερό αεράκι παράταιρο με την ζέστη της νύχτας μπήκε από το παράθυρο και ταξίδεψε πάνω στην απαλή επιδερμίδα της σαν χάδι...
Ήταν αργά πια...
Κανένα από τα αστέρια που έπεσαν δεν πραγματοποίησε την ευχη της...
Ακόμα και η θετικότητα μαζί με όλη αυτή την αγάπη που έστειλε να μην πρόλαβαν να φτάσουν σε εκείνο το προσκέφαλο...
Η μήπως έφτασαν και απλά εκείνος διάλεξε να τις αφήσει αχρησιμοποίητες...
Στα μεγάλα της μάτια άρχισαν να δημιουργούνται λίμνες από δάκρυα που ξεχείλισαν και άρχισαν να αυλακώνουν το όμορφο πρόσωπο της...
Από το ανοιχτό παράθυρο που πριν μπήκε ο παγερός αγγελιοφόρος, τώρα μπήκε ένα λευκό περιστέρι...
Η πριγκίπισσα παραξενεύτηκε γιατί ποτέ δεν είχε δει ξανά περιστέρι σε αυτό το μακρινό νησί του βασιλείου της που βρισκόταν...
Το πετούμενο έκανε ένα μικρο κύκλο μέσα στο δωμάτιο και μετά προσγειώθηκε μπροστά της...
Εκείνη άνοιξε την μικρή χούφτα της και ο λευκός επισκέπτης ανέβηκε πάνω της...
Του χάιδεψε με το δάχτυλο της το μικρο του κεφάλι και εκείνος τότε άρχισε να βγάζει μικρές κραυγές ,σαν να ήθελε να συνοψίσει μέσα σε αυτές, χιλιάδες ανείπωτα πράγματα...
"Μακάρι να καταλάβαινα τι θέλεις να μου πεις..."του ειπε κοιτώντας το με στοργη...
Την επόμενη στιγμή το λευκό περιστέρι τίναξε την φτερούγα του και με το εξωτερικό της μέρος σκούπισε τα δάκρυα της μικρής πριγκίπισσας...
Ύστερα άνοιξε τα φτερά του και εξαφανίστηκε με τον ίδιο απότομο τρόπο που είχε εμφανιστεί αφήνοντας την αποσβολωμένη...

Ο ποιητής μπήκε στο δωμάτιο της διστακτικά...
"Είσαι καλά;" την ρώτησε φανερά ανήσυχος...
"Δεν τον πρόλαβα"ψιθύρισε εκείνη"πέθανε..."
Σήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε στα μάτια τον άντρα απέναντι της...
"Έπρεπε να ήμουν εκεί"μουρμούρησε"Ήταν πια τόσο μεγάλος ,τόσο κουρασμένος...Και με αγαπούσε τόσο πολύ..."
Ο ποιητής πήρε την εύθραυστη γυναίκα στην αγκαλιά του....
"Μην θρηνείς και μην κλαις μικρή μου πριγκίπισσα" της είπε και την έσφιξε λίγο πιο δυνατά...."Να σκέφτεσαι ότι θα συναντήσει στον ουρανό το άλλο του μισό.Αυτό που τόσο πολύ του έλειψε...Και μετά από πάρα πολλά χρόνια θα τον ξανασυναντήσεις και εσύ..."
Έκανε μια μικρή παύση και σκούπισε με τον αντίχειρα του τα δάκρυα από τα μάτια της...
" Δεν ξέρω τι να πω για να σταματήσω αυτά τα δάκρυα...Αυτό όμως που ξέρω με σιγουριά είναι ότι από σήμερα απόκτησες ένα άγγελο που θα σε προστατεύει όσο θα είσαστε μακριά ..."
"Ποιητή μου ,τόσες ευχές,τόσες παρακλήσεις και δεν κατάφερα τίποτα...Η μονή απάντηση ήταν ένα λευκό περιστέρι..."
"Άκουσε με προσεκτικά...Κάθε σου ευχή και κάθε σου δάκρυ αξίζει όσο εκατό χρόνια ευτυχίας...Η καρδιά σου αξίζει όσο χιλιάδες πεφταστέρια...Και η ομορφιά της ψυχής σου αξίζει τον παράδεισο...Εκείνος όλα αυτά τα ήξερε και γιαυτό διάλεξε να σου σου στείλει το σ αγαπώ και το αντίο του με τον κατ εξοχήν αγγελιοφόρο του Θεού... Το λευκό περιστέρι...Nα μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό..."


Για το μικρο μου...Που έφυγε από κοντά του, ένας πολύ αγαπημένος του άνθρωπος...Καλό του ταξίδι...