Νεράιδας νανούρισμα...

Μικρή μου νεράιδα...
Κάνει κρύο και μοναξιά απόψε...
Δεν ξέρω αν η διαίσθηση μου μου παίζει παιχνίδια άλλα τις τελευταίες μέρες αισθάνομαι ότι έχεις απομακρυνθεί...
Τόσο καιρό το ένιωθα ότι ήσουν κάπου εδώ γύρω...
Με παρακολουθούσες και με πρόσεχες...
Τώρα όμως όχι...
Σαν κάτι να σε πήρε...
Να σε ξαναγύρισε σε αυτό το μακρινό νησί...
Μην βιαστείς να σκοτεινιασεις...
Δεν σου κάνω παράπονα...
Άλλωστε ξέρω ότι η απόσταση δεν μας φόβισε ποτέ...
Δώσε μου άπλα χρόνο να την ξανασυνηθισω...
Και απόψε άφησε μου την πρωτοβουλία...
Εσύ απλά κανε ότι θα σου ζητήσω....

Πίεσε τα δάχτυλα σου στα χείλη σου ...
Και θα νιώσεις τις λέξεις που αγαπάς να λιώνουν στα ακροδάχτυλα σου...
Ένωσε τα μικρά σου χέρια και σκέψου πως κρατάς τα δικά μου...
Θα δεις τότε τον πόνο να μειώνεται...
Στείλε μου τις πιο όμορφες σκέψεις σου και εγώ θα σου στείλω τις δικές μου...
Θα δεις ότι το μυαλό μας θα νικήσει την απόσταση που μας χωρίζει και θα νιώσουμε την ίδια αγαλλίαση...
Είναι στιγμές που σκέφτομαι πως θα αντιδρούσες αν πέρναγα αυτή την πόρτα ...
Άραγε θα με άφηνες να φύγω η θα μου έλεγες πως με αγαπάς φυλακίζοντας με για πάντα;
Μικρή μου νεράιδα...
Θέλω την μέρα του ερχομού σου να ξεζουμίσεις την ζωή από μέσα μου και να την αντικαταστήσεις με την δική σου...
Έτσι ώστε να φοβάμαι και να αρχίσω να ζω πια χωρίς πόνο...
Και αν είχα μόνο μια νύχτα το μόνο που θα ήθελα είναι να σε νανουρίσω...
Όπως απόψε...

Κλείσε τα όμορφα μάτια σου...
Νιώθεις τώρα που κοιμάσαι τα χείλη μου στο μέτωπο σου...
Νιώθεις τους τοίχους από το δωμάτιο να σε κοιτάζουν με τα μάτια μου;
Σαν να μετράνε τις ανάσες και τα όνειρα σου;
Μυρίζεις το άρωμα μου στο μαξιλάρι που αγκαλιάζεις σφιχτά;
Νιώθεις την αύρα μου που πλανιέται προστατευτικά στο χώρο που ησυχάζεις σαν άγρυπνος φύλακας ;
Νιώθεις την δύναμη των συναισθημάτων μας που νικάει την απόσταση και όλα τα εμπόδια της δήθεν λογικής;
Τα νιώθεις;
Με ακούς;
Κοιμήσου μικρή μου νεράιδα...
Και αφού εγώ κατάφερα και νίκησα το κρύο και την μοναξιά απόψε με το μολυβί μου ,τότε πια είμαι σίγουρος...
Ότι η ανάσα σου μια μέρα θα μπορέσει να γιατρέψει όλες μου τις πληγές...
Και όσο μακριά και αν είναι το νησί που βρίσκεσαι εγώ πάντα θα καταφέρνω να σε βρίσκω...
Και όταν θα είσαι κουρασμένη και νυσταγμένη όπως τώρα...
Εγώ θα σε απλώνω σε όλα μου τα κείμενα για να κοιμηθείς...

Αυλαία...

Παράδοση άνευ όρων σε έναν ανελέητο εχθρό...
Αυτή είναι η κατάληξη της μάχης σου...
Και έμενα που με τοποθέτησες σε αυτή την αυτοσχέδια εξέδρα ως το μοναδικό θεατή...
Μου ζητάς να χειροκροτήσω για να πέσει η αυλαία...
Τι αντικρουόμενες που είναι πάντα οι πράξεις σου...
Σαδιστικά να με αναγκάζεις να παρακολουθήσω τον ξεπεσμό σου και μετά να παρακαλάς να δείξω κατανόηση στα σαδιστικά σου ένστικτα και να βάλω εγώ το τέλος στο μαρτύριο σου...
Θυμάμαι όταν σου είχα πει να προσέξεις μου είχες πει ότι όταν πνίγεσαι δεν σε νοιάζει ποιανού είναι το χέρι που σε σώζει...
Τι γίνεται όμως όταν αυτός που σε σώζει είναι ο ίδιος άνθρωπος που σε πετάει στο νερό;
Είναι ο σωτήρας σου;
Η εσύ είσαι ένα κομμάτι του παιχνιδιού που έχει εφεύρει για την προσωπική του ευχαρίστηση;
Αναλύεις τις καταστάσεις υπερβολικά ήταν η απάντηση σου τότε...
Αδύνατες ήταν πάντα οι απαντήσεις σου...
Το ίδιο αδύνατες με τις αντοχές σου...
Και φτάσαμε εδώ ...
Να μου ζητάς να ενώσω τις παλάμες μου ώστε να μπορέσεις να μείνεις για πάντα υποχείριο...
Δεν θα σου κάνω όμως αυτή την χάρη...
Δεν θα στο κάνω εύκολο...
Δεν θα στο κάνω ανώδυνο...
Δεν θα υπογράψω με την συγκατάβαση μου το πιο μεγάλο λάθος σου...
Στο επόμενο κλείσιμο των βλεφάρων σου θα χαθώ...
Με τον καιρό θα ξεθωριάζω...
Μέχρι που θα γίνω μια παράξενη ανάμνηση...
Και φεύγοντας θα σου αφήσω δώρο ένα ερωτηματικό....
Να το έχεις απέναντι σου κάθε φορά που θα διαβάζεις στον καθρέφτη τα σημάδια του συμβιβασμού και της ήττας...
Που όση προσπάθεια και να κάνεις δεν θα σβήνουν...
Γιατί θα είναι χαραγμένα στο πρόσωπο της ψυχής σου....
Και εσύ θα είσαι πλέον μόνιμη πρωταγωνίστρια της θλίψης σε μια παράσταση που η αυλαία δεν θα πέφτει πότε...


( Μην ξεχνάτε να πολεμάτε για αυτά που αγαπάτε και για αυτά που ονειρεύεστε.....Ο χειρότερος εχθρός είναι ο εθελοτυφλισμός και η παραδοχή μιας μίζερης πραγματικότητας...)

B-Day...

Πολύ συχνά σας έχω εξιστορήσει βιώματά από το παρελθόν μου ...
Σχετικά με το πως έζησα την ζωή μου σαν τυχοδιώκτης...
Περιμένοντας πάντα να έρθει εκείνη η ημέρα...
Που θα μπορέσω να πιάσω το χέρι σου και να σου τραγουδήσω...
Και τότε εσύ, ίσως να μου πεις "έλα κοντά μου ,ξάπλωσε και αγάπησε με"...
Και εγώ τότε επιτελούς θα μπορέσω να επιστρέψω και να μείνω...
Υπήρξαν πολλές φoρες που ήμουν ένας ταξιδιώτης...
Που έψαχνε να βρει κάτι καινούργιο για να του εξάψει την φαντασία μέσα σε παλιές μέρες...
Πόσες παγωμένες νύχτες περιπλανήθηκα χωρίς εσένα...
Και αυτές οι μέρες εμπόδισαν τα μάτια μου να δουν ότι ίσως είσαι κοντά...
Καθώς αυτή η τύφλωση μου δημιουργεί σύγχυση αντιλαμβάνομαι ότι ακόμα δεν είσαι εδώ...

Τώρα αισθάνομαι ότι μεγαλώνω...
Και όλα τα τραγούδια που έχουμε τραγουδήσει...
Μοιάζουν σαν ηχώ που ακούγεται από απόσταση...
Σαν το θόρυβο που κάνει ένας ανεμόμυλος καθώς γυρίζει...
Υποθέτω ότι θα είμαι για πάντα...
Ένας στρατιώτης της τύχης...

(Το παραπάνω κείμενο είναι μια ελεύθερη μετάφραση του Soldier Of Fortune των Deep Purple...Ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια που με έχει συντροφέψει σε πολύ δύσκολες στιγμές...)

21 του Γενάρη σήμερα...

κάθε χρόνο τέτοια μέρα ξεκινάω με διάθεση να γκρινιάζω γιατί προσπαθώντας να κάνω τον απολογισμό του χρόνου που πέρασε βρίσκω ένα σωρό πράγματα που δεν κατάφερα να κάνω...
Άλλα κάθε χρόνο στο τέλος καταλήγω πάντα στο ίδιο συμπέρασμα ...
Και το καταθέτω...
Παρολη την μουρτζουφλια που με πιάνει, διαπιστώνω ότι έχω ανθρώπους που με αγαπάνε και με αντέχουν...
Και αυτό για μένα είναι πολύτιμο...
Ένας μοναχικός,δύστροπος, ξεροκέφαλος και κυκλοθυμικός άνθρωπος όπως είμαι εγώ δεν είναι και ο καλύτερος συγγενής,φίλος,σύντροφος...
Άλλα νιώθω τυχερός που κάποιοι άνθρωποι βλέπουν κάτι σε μένα που μάλλον εγώ δεν μπορώ να το διακρίνω και αυτό τους κάνει να με αγαπάνε και να θέλουν να είναι δίπλα μου....

Σας ευχαριστώ για την υπομονή ...
Και ιδιαίτερα τον Χρήστο και την κουμπαροσυνεταιρα μου που τους βγάζω το λάδι καθημερινά...Σας αγαπάω παιδάκια...

Από την χρονιά που πέρασε χρωστάω ένα μεγάλο συγγνώμη σε έναν άνθρωπο επειδή δεν κατάφερα να κρατήσω τις υποσχέσεις που του είχα δώσει...Του το ζητώ από εδώ απόψε...

Ευχαριστώ όλους εσάς που γεμίζετε την ζωή μου χρώματα ...

Και φυσικά όπως πάντα την Νεράιδα που είναι η αφορμή και η αιτία για να γράφονται τα πιο όμορφα παραμύθια....

Άλλος ένας χρόνος στην πλάτη λοιπόν και συνεχίζουμε...

Στην αγκαλιά της καταιγίδας...

Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα...
Ο δρόμος στο τέλος, καταφέρνει να βρίσκει μια παρακαμπτήρια οδό και να συνεχίζει...
Και αυτό θα γίνεται για πάντα...
Είναι το μόνο σίγουρο...
Αυτό και ο χρόνος...
Ο χρόνος που θα δείξει αν τελικά είναι μοιραίο να βαδίσουμε αυτό τον δρόμο μαζί...

Θα είναι δύσκολο να το ξέρεις...
Θα περάσουμε μέσα από χιόνι και φωτιά...
Και θα έρθουν νύχτες που θα ακροβατούμε ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο...
Που θα προσπαθούμε να μείνουμε πάνω σε αυτή την τεντωμένη κλωστή όσο γίνεται περισσότερο...
Και να είσαι σίγουρη ότι θα είναι πολλοί αυτοί που θα εύχονται την πτώση...

Κάθε μέρα...
Κάθε νύχτα...
Συνεχίζω να ελπίζω ότι αυτή την φορά όλα θα πάνε καλά...
Προσπαθώ,όσο επίπονο και αν είναι, να κάνω ειρήνη με το παρελθόν μου...
Και υπόσχομαι να αφήσω το μυαλό μου επιτελούς να γαληνεψει...
Γιατί η μοίρα που έκανε τις ζωές μας να διασταυρωθούν μου υποσχέθηκε μια στιγμή...
Μια στιγμή που θα σβήσει όλα τα άσχημα του χθες...
Για αυτή την στιγμή ζω πια...

Θέλω να σου πω πολλά...
Μα τι να πεις όταν όλα είναι ειπωμένα χωρίς να χρειαστεί να ανοίξεις το στόμα σου;
Αυτό πρέπει να είναι αυτό είδος της αγάπης που κάνει να γράφονται τα ωραιότερα έργα τέχνης...
Αυτό είναι είδος της αγάπης που αξίζει να πολεμήσεις για να το αποκτήσεις...

Με ακούς;
Σου μιλάω για μια αγάπη που θα μοιάζει με φωτιά...
Μια φωτιά που θα καίει για πάντα...
Και θα κάνει την καρδιά σου να φλέγεται και να λαχτάρα όλο και πιο πολλά...
Που κανένας και τίποτα δεν θα μπορεί να την σβήσει...
Που θα έχει την δύναμη να καταφέρνει να ζεσταίνει τα πάντα...
Και δεν θα σε εγκαταλείπει ποτέ...
Ακόμα και όταν θα με ακολουθείς και θα χανόμαστε ...
Μέσα στην αγκαλιά της καταιγίδας...

Υπόγειο...

Μετά ερχόταν η νύχτα...
Άλλα ποτέ δεν ήταν μονή της...
Την συντρόφευαν ένας ακαθόριστος πόνος και η αγωνία...
Και εγώ παρότι γνώστης πάντα πιανόμουν απροετοίμαστος...
Σαν ανεπίδεκτος μαθητής...
Σαν αδέξιος τεχνίτης...
Άλλα χθες προς μεγάλη μου έκπληξη κατάφερα να αντιδρασω...
Δεν ξέρω πως...
Δεν ξέρω γιατί ...
Πες το καθυστερημένη αφύπνιση...
Την ώρα που οι σκιές των φόβων και των ενοχών άρχισαν να μεγαλώνουν εγώ μπόρεσα να τρέξω...
Κατέβηκα τα σκαλοπάτια ,άνοιξα την παλιά σιδερένια πόρτα και κρύφτηκα μέσα στο υγρό υπόγειο των αναμνήσεων...
Οι σκιές με κυνήγησαν ,έφτασαν έξω από την πόρτα και άρχισαν να την χτυπάνε με μανία...
Πρέπει να χτύπαγαν ώρες ολόκληρες μέχρι που ξεθύμαναν και άφησαν χώρο για να μπορέσει να επιστρέψει η εικόνα σου...
Πριν προλάβω να καλόδεχτω τον απρόσμενο ερχομό σου ξανάρχισαν τα χτυπήματα στην πόρτα...
Πιο δυνατά αυτή την φορά ...Πιο έντονα...
Έστρεψα το βλέμμα μου στο πάτωμα και ειδα τον εγωισμό μου να σέρνεται παράλυτος...
Διπλά του ακανόνιστα σάπια κομμάτια του μυαλού μου...
Πότε προλαβες και τα εκβαλλες από μέσα μου;
Δεν έχει πάρα λίγες στιγμές η εικόνα σου που επέστρεψε...
Πόση δύναμη έχει άραγε;
Πλησιάζω την πόρτα ...
Τι νικάει τις σκιές;
Το φως...
Θα την ανοίξω...
Βάζω ασπίδα την μορφή σου και οι σκιές υποχωρούν ...
Το ξέρα ...
Ανοίγω τα μάτια μου και συνειδητοποιώ πως ότι με κυνηγούσε έχει τραπεί σε άτακτη φυγή...
Μονό που μαζί του έχει ξαναφύγει και η εικόνα σου...
Μάταια προσπαθώ να την επαναφέρω...
"Είναι άδικο"φωνάζω "Άδικο"...
Και πάνω που είμαι έτοιμος να ξαναμαλώσω με την μοίρα ,τους Θεούς και ότι σε παίρνει μακριά μου...
Από το ανοιχτό παράθυρο μπαίνει στο δωμάτιο ένα σπουργίτι ...
Διαγράφει ένα μεγάλο κύκλο και κάθετε στο χέρι μου...
Το φέρνω στο ύψος των ματιών μου και αμέσως ο θύμος μου εξαφανίζεται...
Αρχίζω να χαμογελάω ...
Τι κουτός που είμαι τελικά...
Είναι ολοφάνερο...
Δεν επιστρέφεις...
Γιατί πολύ απλά...
Δεν φεύγεις ποτέ...
Άπλα αλλάζεις μορφές και είσαι πάντα μαζί μου...

Ανακαλύπτοντας εσένα...

Τράβηξε κάτω την κουρτίνα της σκιάς νεράιδα μου ...
Και δείξε μου...
Δείξε μου αυτά που κρατάς τόσο καιρό κρυμμένα...
Κάθε ουλή...
Κάθε πληγή...
Θέλω να δω ...
Θέλω να ξέρω...

Πάντα ένιωθα να υπάρχει αυτό το αίνιγμα στον αγέρα που σε περιβάλλει...
Το ένιωθα σαν μια ψυχρή ασπίδα απέναντι σε οποίο ζεστό συναίσθημα προσπαθούσε να σε φτάσει...
Ακόμα και όταν η κλωστή μαζεύεται και νιώθω διπλά σου έρχονται στιγμές που τρομάζω....
Γιατί αισθάνομαι ότι μετά βίας ακούω το καρδιοχτύπι σου...
Και πάνω που νομίζω ότι σε χάνω αυτό ξαναρχίζει να χτυπάει... Δυνατά,ακανόνιστα,μεθυσμένα...

Γιαυτό δείξε μου...
Τι κρύβεις...
Κάτω από αυτά τα ρούχα...
Πίσω από αυτά τα μάτια...
Μέσα σε αυτή την καρδιά...
Τι σκέφτεσαι;
Τι κοιτάς;
Τι σου λείπει;
Γιατί λες ψέμματα;
Γιατί αγαπάς τις σιωπές σου;

Υπάρχουν τόσα πολλά ακόμα μέσα σου...
Υπάρχουν τόσα πολλά που αξίζουν κάθε θυσία...
Γιαυτό και εγώ θα παραμείνω εδώ...
Εξερευνητής της ψυχής σου...
Θέλοντας να ανακαλύψω κάθε κρυφό σου σύνορο...
Αδιαφορώντας για το χρόνο...
Αδιαφορώντας για το κόστος...
Αδιαφορώντας για τον πόνο...

Τράβηξε κάτω την κουρτίνα της σκιάς νεράιδα μου ...
Και άφησε την πόρτα της καρδιάς σου ανοιχτή...
Γιατί είμαι παράξενο παιδί και επίμονο...
Και δεν πρόκειται να φύγω από την ζωή σου...

Γιατί έχω ζήσει τα άσχημα..
Γιατί έχω δει την άλλη όψη...
Και όταν μπορώ να δω τα μάτια σου νιώθω σαν να μην υπάρχει τίποτα κακό επάνω στον κόσμο...
Βλέπεις έχω πάει στην κόλαση και ξαναγύρισα..
Και ανακαλύπτοντας εσένα...
Την ομορφιά και το φως της ψυχής σου ...
Αισθάνομαι ότι...
Το σκοτάδι φοβάται και κρατιέται μακριά από την πόρτα μου....