Σκιές...

Στα αλήθεια νομίζεις ότι θα μπορούσαμε να τελειώσουμε έτσι εύκολα;
Έτσι απλά;
Όσο και αν αρνούμαστε πια να το κοιτάξουμε ,υπήρχαν στιγμές που είχαμε αυτό που οι πολλοί ψάχνουν...
Ένα παράξενο δέσιμο...
Μια αγνή μορφή αγάπης...
Και αν όλα αυτά μοιάζουν τώρα ακίνητα και νεκρά να το θυμηθείς...
Δεν θα μπορέσεις να κρατηθείς μακριά μου...
Άλλα ούτε και εγώ θα τα καταφέρω ...
Είμαστε δυο ετερώνυμα που έχουν πάντα ανάγκη το ένα το άλλο...

Όταν η φωτιά θα φουντώνει και ο πόνος θα γινεται ανυπόφορος για το μυαλό σου το μόνο που θα αναζητάς θα είναι λίγη προσοχή...
Σαν αυτή που σου έδινα εγώ...
Όταν οι μέρες θα ξεκινάνε με τον ίδιο πάντα ξενέρωτο και ρουτινιάρικο τρόπο θα νοσταλγήσεις μια πολύχρωμη καλήμερα...
Όπως εκείνες που άφηνα στο μαξιλάρι σου...
Όταν θα οι φωνές των πολλών θα ακούγονται σαν ρηχά ουρλιαχτά που σχίζουν την νύχτα και δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις θα ζητήσεις ακόμα ένα νανούρισμα...
Σαν εκείνα που σου έγραφα...


Μου λες πως δεν αισθάνεσαι ασφαλής μονή σου απόψε...
Νιώθεις ότι το κεφάλι σου θα σπάσει από την πίεση...
Ο μόνος τρόπος για να την εκτονώσεις είναι να μου μιλήσεις...
Και το γνωρίζεις ότι μπορείς....
Είναι σαν μια μυστική άγραφη συμφωνία μεταξύ μας...
Ότι..
Όπου και αν είμαι...
Όπως και αν είμαι...
Ξέρεις ότι θα σε ακούσω...
Ξέρεις ότι θα σε νιώσω...
Ξέρεις ότι θα μπορέσω να γιατρέψω την κάθε πληγή που θα ανοίξεις στην καρδιά σου...
Άπλα...
Βρες την δύναμη
Φώναξε με...
Έλα σε μένα ...
Και θα σε οδηγήσω και πάλι σε ασφαλές μέρος ...
Μακριά από τις σκιές...

Κείμενα...

Έχω γράψει κείμενα πολύχρωμα...
Και άλλα που ήταν γκρίζα η μαύρα...

Κείμενα μεγάλα και πολυλογαδικα...
Και άλλα μικρά και λιτά...

Έχω γράψει κείμενα έξυπνα που με κάναν περήφανο...
Και άλλα ηλίθια που τα αγαπώ πιο πολύ...

Έχω γράψει κείμενα αγάπης και έρωτα...
Και άλλα γεμάτα μίσος και πληγές...

Έχω γράψει κείμενα πλημμυρισμένα από ελπίδα ...
Και άλλα βουτηγμένα στην απόγνωση...

Έχω γράψει κείμενα που βγάζουν από μέσα τους το καλό...
Και άλλα που η κακή πλευρά επικρατεί...

Πόσα κείμενα τόσα χρόνια...
Πόσες αντιθέσεις ...
Πόσες διακυμάνσεις...
Τι ευλογία όμως να μπορείς να τις αποτυπώνεις στο χαρτί...
Σε ένα κόσμο που χάνει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ τις αξίες του χαίρομαι που μπορώ να ξεσπάω μέσα από το γράψιμο μου...
Γιατί το γράψιμο είναι μια πολύπλευρη μορφή τέχνης που μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο φυλακές μου χαρίζει την ελευθερία...
Γιαυτό όταν το νιώθετε,όταν το θέλετε, γράψτε...
Πάρτε ένα μολύβι και σχεδιάστε στο χαρτί την δική σας απόδραση από την όποια φυλακή αισθάνεστε ότι σας περιορίζει...

Μεθυσμένο καρδιοχτύπι...

Έχει μια παράξενη ζεστασιά απόψε...
Έχει μείνει από την μέρα που ήσουν εδώ...
Τα συναισθήματα μου αλλάζουν με μια αλλόκοτη ρυθμική ταχύτητα...
Που ώρες ώρες με τρομάζει...
Στο αέρα πλανάται μια αναπνοή που άλλοτε επιταχύνει και άλλοτε επιβραδύνετε...
Ανάλογα με τις εικόνες και τα παιχνίδια που γεννά το μυαλό μου...
Μια έμπνευση ...
Μια ανάγκη...
Μια επιστροφη...
Και οι λέξεις φτάνουν στο τέλος τους...
Άλλα μην φοβάσαι...
Πάντα θα είμαι εδώ για να δημιουργούμε καινούργιες...
Το σήμερα που πνίγηκε στα δάκρυα είναι η υποθήκη για την αυριανή σου ευτυχία...
Και αυτή η σταγόνα αίμα που σε τρόμαξε όταν θα την δεις από απόσταση θα μοιαζει με κρασί...
Θα μοιαζει με ζωή...
Έχει μια παράξενη ζεστασιά απόψε...
Και επειδή σε νοιάζομαι με τον δικό μου παράξενο τρόπο είμαι εδώ...
Μαζεύω ακούραστα θλίψεις και απορροφώ παρορμητισμους ...
Έχω μόνο μια επιθυμία ...
Να βλέπεις τις γραμμές μου να μετατρέπονται...
Να ιδρώνουν επάνω στο χαρτί καθώς προσπαθούν να σε φτάσουν όπου και αν βρίσκεσαι...
Να τις βλέπεις να αποκτάνε υπόσταση από μόνες τους και να δημιουργούν ένα κόσμο χρωματιστό και άγριο συνάμα...
Αλλάζοντας όψη στα άσχημα μου δίνοντας τους μια μορφή αιθέρια και όμορφη...
Έχει μια παράξενη ζεστασιά απόψε...
Και μια γλυκιά ησυχία...
Το μόνο που ακούγεται είναι το ελαφρύ τρίξιμο της πόρτας που ανοίγει για να δεχτεί την επιστροφη σου...
Και το μεθυσμένο μου καρδιοχτύπι...

The storyteller...

Το χαρτί είναι ο καμβάς μου...
Επάνω του μπορώ να γράφω και να δημιουργώ όλα όσα ζουν μέσα στο μυαλό μου...
Μπορώ να ζωγραφίσω εικόνες με τις λέξεις μου και να φτιάξω κλειδιά που ανοίγουν τις πόρτες της ψυχής...
Μπορώ να συνθέσω φράσεις που ξυπνάνε το συναίσθημα στην καρδιά και το μυαλό...
Η πένα μου είναι το όπλο της επιλογής μου...
Αποκρούει δαίμονες ,διαπερνά σκοτεινά πέπλα...
Φτάνει στα θεμέλια του κόσμου όταν αυτός δεν μου αρέσει και τον αλλάζει...
Τον κάνει όμορφο, ονειρικό,ιδανικό...
Φτιάχνει λάμψεις στο σκοτάδι και κήπους αισθήσεων...
Νεράιδες,ποιητές, σειρήνες, και μαγικές αυλές γεμάτες από πριγκιπισσες και πρίγκιπες ...
Και σε ένα μικρο ύψωμα έχει τοποθετήσει ένα μεγάλο μαγικό καθρέφτη που μέσα του ο καθένας μπορεί να δει αυτό που επιθυμεί πιο πολύ..
Και η πένα μου συνεχίζει...
Δαμάζει το ψέμα,προστατεύει την αλήθεια..
Ελέγχει την κάθε δημιουργία της και διορθώνει όλες τις ζημιές που προκαλούνται από την κακία των ανθρώπων...
Είμαι ένας δημιουργός παραμυθιών...
Και σαν ένας τέτοιος γνωρίζω καλά τους χαρακτήρες του...
Γιαυτό άκου προσεκτικά αυτά που θα σου πω...
Οι πρίγκιπες δεν είναι όπως τους έχεις φανταστεί...
Έτσι ξέρω ότι μια μέρα ξαφνικά θα ανοίξεις τα μάτια σου και θα συνειδητοποιήσεις ότι ο ιδανικός σου κόσμος είναι χάρτινος...
Η εθελοτυφλούσα εικόνα θα ξεθωριάσει μπροστά στα μάτια σου μέσα μόνο από λίγες λέξεις...
Μην κλαις,μην απογοητεύεσαι...
Δεν φταις εσύ...
Έτσι σε έχουν μάθει ...
Να αγαπάς τα στερεότυπα και να συμβιβάζεσαι με το όμορφο περιτύλιγμα...
Βλέπεις η σάρκα σου είναι αδύναμη και το μυαλό σου την ακολουθεί επιλέγοντας πάντα την εύκολη ψευδαίσθηση...
Και όταν η πραγματικότητα και η αλήθεια σε τσαλακώνουν τα βάζεις με τα παραμύθια...
Καταριέσαι τους πρίγκιπες που δεν υπάρχουν πια...
Έλα πιο κοντά...
Θα σου πω ένα μυστικό...
Πρίγκιπες υπάρχουν αλλά δεν είναι όπως τους έχεις φανταστεί...
Έχουν ροζιασμένα χέρια και σκαμμένα πρόσωπα...
Έχουν πληγές ανοιχτές και άσχημες ουλές εσωτερικές και εξωτερικές...
Εμφανίζονται όταν είναι να δώσουν και κρύβονται όταν πρέπει να πάρουν...
Και πότε δεν θα κυκλοφορούν εκεί που τους ψάχνεις...
Γιατί μισούν την πολυκοσμία...
Πρίγκιπες υπάρχουν,απλά κανείς δεν έχει πια την διάθεση η την ψυχή να φιλήσει τον αηδιαστικό βάτραχο...
Μάλλον όλοι προτιμούν να φιλήσουν όμορφους φανταστικούς πρίγκιπες και μετά πέφτουν ξαφνιασμένοι από τα όμορφα τους σύννεφα όταν ανακαλύπτουν ότι αυτοί είναι το χειρότερο είδος βατράχου...

Αναχώρηση...

Το ταξίδι έχει ξεκινήσει καιρό...

Ο προορισμός όμως παραμένει ακόμα άγνωστος...

Χαμένος μέσα σε καπνούς από αυταπάτες και δανεικά τσαλακωμένα σεντόνια...

Κάθε στάση φέρνει μια ανάσα προσμονής...

Κάθε αναχώρηση ένα μικρο ακρωτηριασμό...

Και ο δρόμος συνεχίζεται...

Ίσως τελικά να είναι αυτός ο πραγματικός σύντροφος...

Έχω στιγμές που απογυμνώνομαι από όλα...

Από όλα εκτός από την περηφανεια μου...

Που σε κάθε αναχώρηση με κάνει να αναρωτιέμαι...

Έφυγα νικητής η άπλα έμεινα υπέρμετρα εγωιστής;

Δεν μπορώ να είμαι ο ήλιος όταν είμαι άπλα ένα κερί...

Δεν λάμπω σαν διαμάντια σκορπισμένα στον ουρανό...

Τα όνειρα μου είναι πάντα λουσμένα με αλμυρή βροχή...

Και οι φόβοι μου κρύβονται πίσω από την κουρτίνα της γενναιότητας...

Όταν η σκιά σου θα συναντήσει την δικιά μου ίσως να τρομάξω και να σε διώξω...

Γιατί καταβάθος είμαι μόνο ένας αδέξιος παραμυθάς...

Γεμάτος φόβους και ανασφάλειες...

Ένας χαζός μυθοπλάστης που υποφέρει όταν η αναπνοή του αντί για δώρο αγάπης γίνεται βουητό συνήθειας...

Σχίζω φύλλα χαρτιού γιατί ξέρω ότι ποτέ δεν θα σταματήσω να συγχωρώ και να συνεχίζω...

Καταδικασμένος να διαψεύδω προσδοκίες...

Και όταν θα απομακρυνθώ τα κείμενα μου που τώρα τόσο αγαπάς θα μοιάζουν σαν κακογραμμένα ονόματα στην άμμο που θα σβήσουν με το πρώτο μεγάλο κύμα...

Βλέπεις στην ζωή παίρνεις πάντα αυτό που διαπραγματεύεσαι..

Άλλα εγώ έχω ένα βασικό μειονέκτημα...

Σιχαίνομαι τις διαπραγματεύσεις...