Στο μαύρο των ματιών σου...

Έκρυψα ένα μικρο κομμάτι της ψυχής μου πίσω από την πλάτη μου...
Εκεί που εκείνη δεν μπορεί να δει...
Ελπίζοντας πως για άλλη μια φορά θα την νικήσει η περιέργεια και θα επιμείνει...
Να θέλει να δει αυτό που είναι κρυμμένο...
Και πάνω στα νάζια της και στα γέλια του παιχνιδιού"άσε με να δω" θα την αφήσω να κοιτάξει την άλλη πλευρά...
Εκείνη που κρύβω από τον κόσμο...
Την γεμάτη πληγές ...
Αυτή την άσχημη,την αποκρουστική...
Το αποφάσισα...
Θα την αφήσω να την δει...
Και καθώς εκείνη θα την ανακαλύπτει εγώ μέσα μου θα εύχομαι να μπορεί να την αντέξει...

Τόσα πολλά που δεν ήμουν έτοιμος να πω...
Τόσα πολλά που δεν ήμουν έτοιμος να δώσω...
Άλλα όταν ο έρωτας κυβερνά δεν υπάρχει έλεγχος...
Όταν ο έρωτας κυβερνά δεν υπάρχει νύχτα...
Γιαυτο μην μου ζητάς εγγυήσεις και σταθερές...
Για λίγα πράγματα μπορείς να είσαι σίγουρη ...
Ότι οι χτύποι της καρδιάς σου δεν θα είναι ποτέ σταθεροί...
Και ότι ένα απαλό χάδι θα είναι το μόνο που χρειάζεται για να τυφλώσει τα μάτια σου...
Τόσα λίγα...
Τόσο μικρά..
Μα όμως είδες με τι μικρά πράγματα χάνεται το γκρίζο...

Μην μιλήσεις...
Σταμάτησε για λίγο την αναπνοή σου...
Και σφράγισε τα χείλη σου με όμορφα ψέματα...
Γιατί έτσι πρέπει να γίνει αυτή την στιγμή...
Σου υπόσχομαι να τα πιστέψω...
Σου υπόσχομαι να τα αγαπήσω...
Γιατί ξέρω...
Ότι όσο τα λόγια σου θα κυλάνε ορμητικά μέσα μου με τον καιρό θα με κάνουν να μπορώ να καταλάβω...
Ότι πίσω από μικρά σου όμορφα ψέματα...
Κρύβονται οι μεγάλες σου αλήθειες...
Και μια από αυτές είναι αυτή που με φοβίζει...
Αυτή που επιλέγω να αγνοώ...
Αυτή που πολεμάω...
Το ξέρεις ότι νιώθω πάντα ανάξιος να βιώσω την οποιαδήποτε ευλογία...
Γιαυτο από τη στιγμή που η αλήθεια σου είναι η αγάπη εγώ τρομάζω...
Σοκαρισμένος παραπαίω ...
Τραβάω το όμορφο πρόσωπο σου κοντά στο δικό μου και χάνομαι μέσα σου...
Τα πολλά όμορφα λόγια μου σαν νέοι Ιούδες με εγκαταλείπουν πάντα αυτές τις ώρες...
Κοιτάζω τα μάτια σου και δεν μιλώ...
Στέκω ακίνητος σαν υπνωτισμένος...
Αιχμάλωτος των ματιών σου μη έχοντας κανένα τρόπο και κανένα δρόμο διαφυγής...
Γιατί απόψε δεν υπάρχουν δρόμοι για μένα...
Όλοι μου οι δρόμοι χάθηκαν μέσα στο μαύρο των ματιών σου...

Σειρήνα...

Η μελωδία απαλά γεμίζει τον αέρα...
Μέχρι που να κάνει πλήρη κατάληψη...
Αργά υπερνικάει το βρυχηθμό των κυμάτων...
Η ηχώ της αναπηδά στους μεγάλους βράχους και αντηχεί μέσα στις σπηλιές...
Μια κατευναστική άρια που φέρνει στον ακατάπαυστο πόνο ένα γρήγορο τέλος...
Κάθε νότα και μια μνημη δεσμευμένης ευτυχίας...
Κάθε στίχος και ένα αγαπημένο πρόσωπο που χάθηκε και βρέθηκε ξανά...
Τα μάτια κοιτούν γεμάτα συγκίνηση...
Το βλέμμα της είναι ελεύθερο και απεριόριστο...
Σαν το ωκεανό...
Τον ωκεανό που περιβάλει αυτή την παράξενη ντίβα σαν μεταξένιο πλαίσιο...
Και εκείνη τότε αρχίζει να τραγουδά...
Τα κύματα χορεύουν στο τραγούδι της και υποτάσσονται στο πρόσταγμα της...
Είναι η κυρα του γαλάζιου...
Αλλά στο τέλος όλα αυτά λίγη παρηγόρια παρέχουν...
Η υπεροχή φωνή της μπορεί να γεννήσει μια καινούργια ψυχή...
Είναι ο μοναδικός της σύντροφος...
Δώρο και κατάρα της...
Κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί στο θέλγητρο του τραγουδιού της σειρήνας...
Γιαυτό εκείνοι που έχουν την τιμή της γνωριμίας ποτέ δεν επιβιώνουν...
Και η μελωδία της σειρήνας είναι το μόνο που τους μένει όταν το αίμα τους σταματάει να κυλά...
Άλλα εγώ δεν ξέρω ποια είναι η πιο μεγάλη κατάρα...
Η πιο μεγάλη δυστυχία...
Να πεθάνεις στην αγκαλιά της σειρήνας ανταποκρινόμενος στο μαγευτικό της κάλεσμα...
Η να ζήσεις μια ζωή καταδικασμένος στο να ακούς την σιωπή της...

Το παιχνίδι των υποκριτών...

Πιάσε το χέρι μου ...
Μοναδική μου αγαπημένη...
Έλα απόψε μαζί μου...
Έλα να παίξουμε τους υποκριτές...
Μην ανησυχείς...
Δεν είναι δύσκολο παιχνίδι...
Το μόνο που εχεις να κάνεις είναι να ακολουθείς...

Ακολούθησε τα δάκρυα...
Που πέφτουν από κόκκινα κουρασμένα μάτια...
Ακολούθησε το αίμα...
Που τρέχει από τις πληγωμένες καρδιές...
Ακολούθησε τα κόκκινα ίχνη...
Από τα ματωμένα πόδια που έκαναν χιλιόμετρα για να σε βρουν...
Ακολούθησε τις κραυγές...
Και ας έρχονται από σάπια στόματα...
Ακολούθησε την φωτιά...
Που φουντώνει στο πέρασμα σου και φωτίζει τα σκοτάδια...
Ακολούθησε τα συντρίμμια ...
Που μαρτυράνε το εσωτερικό της ψυχής...
Ακολούθησε τα τέρατα ...
Που γεννήθηκαν σε στιγμές τρέλας...
Ακολούθησε την σιωπή μου...
Οδηγεί σε μένα,που πάντα σε περιμένω...
Και όταν φτάσεις θα υποκριθούμε ότι όλα αυτά που ακολούθησες δεν υπάρχουν...
Για να μπορέσεις εύκολα να ξαναφύγεις...

Μοναδική μου αγαπημένη ...
Πιάσε το χέρι μου...
Ακόμα και αν δεν είναι η σωστή ώρα για να γυρίσεις...
Χάρισε μου μόνο αυτή την νύχτα...
Και πριν το χάραμα μου σκοτώσει τις μνήμες...
Έλα να παίξουμε τους υποκριτές...

Υποσχεση...(sealed with a kiss..)

Κάπου χάθηκα φίλε...
Άφησα την ζωή μου να ξοδευτεί...
Μέσα σε πυκνούς καπνούς...
Φτηνό αλκοόλ και εύκολες αγάπες...
Χρόνια ολόκληρα πέρασαν...
Έχοντας αυτή την γαμημένη ψευδαίσθηση δύναμης...
Που σε κάνει να πληγώνεις εύκολα και να συνεχίζεις αμέριμνα...
Και όμως βαθιά μέσα μου το ήξερα από τότε...
Ότι η φθορά και η αηδία θα έρθουν πιο γρήγορα από ότι φανταζόμουν...
Και μαζί τους θα έρθει και η συνειδητοποίηση ότι έχουν χαθεί ένα σωρό ευκαιρίες...
Ένα σωρό όμορφοι άνθρωποι...
Το τίμημα της επιλογής...

Εδώ και λίγο καιρό ηρεμώ...
Έχω καταφέρει να νικήσω η να κοιμίσω τον άλλο μου εαυτό...
Σήμερα όμως αισθάνθηκα την παρόρμηση και πάλι...
Άκουσα τα γλυκά ,δελεαστικά λόγια ενός παλιού φίλου...
Να με προτρέπει να γίνω και πάλι αυτός που προσπαθώ να ξεχάσω...
Ανέσυρε σκονισμένες αναμνήσεις από νύχτες γεμάτες αχαλίνωτες στιγμές...
Αισθάνθηκα όπως ο εθισμένος που είναι έτοιμος να παραδοθεί στο πάθος του αμέσως μόλις του δοθεί η ευκαιρία...
Η αλήθεια είναι ότι μερικές στιγμές έφτασα στο σημείο να το θέλω τόσο πολύ...
Σκέφτηκα:
"Απλά άλλη μια φορά ,μόνο για μια νύχτα,εχω τόσο καιρό να αφήσω το σκοτάδι να με αγκαλιάσει..."
Το παραδέχομαι ήμουν τόσο αδύναμος...
Έφτασα τόσο κοντά ...
Αλλά τότε θυμήθηκα μια υπόσχεση που έδωσα...
Μια υπόσχεση σφραγισμένη με ένα φιλί να μην ξαναγινω ποτέ ξανά εκείνος ο Παύλος...
Και όλα στο μυαλό μου ξανάλλαξαν...
Γιατί μπορείς να με κατηγορήσεις για πολλά πράγματα άλλα μόνο ένα δεν μπορείς να μου καταλογίσεις...
Ότι δεν κρατάω τις υποσχέσεις μου...
Τις κρατώ...
Με όποιο κόστος...

Απλά Δευτέρα...

Πράσινο του βυθού τα μάτια σου...
Υγροί καθρέφτες που μέσα τους βλέπω την ψυχή μου...
Η πένα μου σε λατρεύει...
Μπορεί να γράφει για σένα ώρες...
Τύλιξες τα χέρια σου μέσα σε μαύρη δαντέλα αλλά το ατσάλι που κρατάς λάμπει στο φως του ήλιου...
Και με τυφλώνει...
Η θάλασσα αφρίζει και μου φαίνεται ότι παίρνει ζωή από το γέλιο σου...
Τα λεπτά σου δάκτυλα αιωρούνται ελαφρά σαν πούπουλα επάνω σε ένα δροσερό αεράκι...
Που ελπίζω να στείλεις προς τα εδώ...
Ακόμα κοιτώ αυτή την λευκή σελίδα του τετραδίου που περιμένει να γεμίσει από τα ανεξίτηλα σημάδια σου...
Ο αγέρας αυτό το σούρουπο γέμισε από το άρωμα του σανδαλόξυλου...
Μάλλον γιατί έχει αγκαλιάσει το κορμί σου το γαλάζιο...

Όλα με κάνουν να σε αποζητώ απόψε...
Η σκέψη σου, διώχνει για λίγο αυτό τον ποιητή-δήμιο που ζει μέσα μου και κάθε νύχτα σφίγγει δυνατά την θήλεια της μοναξιάς μου....
Και τα θέλω μου, παρατάσσονται μπρος τα πόδια σου σαν υπάκουα στρατιωτάκια...

Νεράιδα μου...
Θέλω να χορέψω μαζί σου ...
Κουράστηκα να σφιχταγκαλιάζω την σκιά σου...
Απόψε θέλω να δραπετεύσω...
Και εσύ που λάμπεις μες τα σκοτάδια μου με τρομάζεις αλλά ελκύομαι από το φως σου σαν ένα μικρο έντομο...
Θέλω να περπατήσω μαζί σου ξανά...
Σε ένα στενό πλακόστρωτο δρομάκι κρατώντας σφιχτά το μικρο σου χέρι...
Χωρίς περιορισμούς και χρονοδιαγράμματα...
Μια βόλτα μόνο για μας...
Και όταν έρθει το βράδυ,θέλω να κοιμηθώ μαζί σου...
Να νιώσω την ανάσα σου να ξαπλώνει στο μαξιλάρι μου και την δικιά μου να κόβεται για να μην κάνει θόρυβο και σε ξυπνήσει...

Τι παράξενη μέρα η σημερινή...
Μερικές μέρες σε σκέφτομαι πιο έντονα από ότι συνήθως...
Μερικές μέρες μου λείπεις πιο πολύ από ότι συνήθως..
Και όλες αυτές τις φορές προσπαθώ να καταλάβω τι το ξεχωριστό έχει αυτή η μέρα και σου επιτρέπει να κάνεις πλήρη κατάληψη του μυαλού μου...
Στο τέλος, πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα...
Το μόνο ιδιαίτερο και ξεχωριστό είσαι εσύ που ήρθες για άλλη μια φορά στην σκέψη μου...
Όσο για την μέρα...
Είναι απλά Δευτέρα...